PANTIP.COM : W4464346 ดวงใจที่แหว่งวิ่น [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 6

คุณนัทตี้…เรื่องที่เราเจอคนอื่นอาจจะไม่เจ็บหรือกระทั่งเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เราเจ็บ ทั้งเสียใจและเจ็บใจ ที่สำคัญคือทำอะไรใครไม่ได้ ต้องเก็บเอาไว้ ไม่ให้ใครรู้อีกตังหาก ร้องไห้ 2 คืนอย่างหนัก อย่างที่ไม่เคยร้องมานานแล้ว นึกไม่ออกว่าตัวเองทำผิดอะไรถึงสมควรถูกทำร้ายจิตใจ และคนที่ทำร้ายคือคนที่เรานึกไม่ถึง ทำให้ช็อค เป็นที่มาของเรื่อง “Cursed ชีวิตถูกสาป” รู้สึกอย่างงั้นจริงๆ ถึงไม่ใช่ครั้งแรกก็จริง แต่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีมาก จนเราคิดว่าเราจะไม่เป็นอย่างงี้แล้ว แต่ที่จริงยังคงรู้ไม่เท่าทัน nature ของตัวเอง (ขอโทษที่ใช้ภาษาอังกฤษ เพราะตอนนี้นึกภาษาไทยสำหรับความหมายเดียวกับที่อยากจะสื่ออยู่นี้ คิดได้แค่คำว่า “สันดาน” เท่านั้น สันดานตัวเองมันเป็นอย่างงี้ เจ็บง่ายๆ ให้ใจคนอื่นง่ายๆ มันโทษใครไม่ได้ นอกจากตัวเอง)

ไม่เคยเอาเกลือมาทาแผลเหมือนกัน แต่แม้แต่แอลกอฮอล์เช็ดแผล เรายังแสบ นับประสาอะไรกับเกลือ แค่คิดก็อื๋ยย์แล้ว....เราเป็นคนกลัวเจ็บที่สุดในโลก แค่เจอเข็มฉีดยาก็จะเป็นลมแล้ว แต่เรายอมโดนหยิกดีกว่าจะต้องมานั่งตัดใจตัวเอง ตอนเขียนกระทู้นี้ เห็นภาพใจตัวเองมันเหวอะหวะ ไปด้วยรอยถูกตัดถูกเฉือนจนขาด ด้วยฝีมือของตัวเอง แต่หลายแผลยังตัดใจไม่ได้ก็เหมือนมีดไม่คม แต่ด้วยความขัดใจจึงยังคงฝืนใช้มีดไม่คมเถือใจตัวเอง เถือเอาเถือเอาอย่างไม่ปรานีปราศรัย แต่เถือเท่าไหร่ก็ไม่ยอมขาด ยิ่งเจ็บไปกว่าที่ตัดขาด สงสารตัวเอง เมื่อเห็นเนื้อใจที่ขาดรุ่งริ่ง จะขาดก็ไม่ขาด จะต่อก็ไม่ติด บางแผลก็เห็นเลือดแห้งกรัง บางแผลเลือดก็ยังสด แดงฉาน ไหลไม่หยุด

คุณทิวลิปสีน้ำเงิน...ขอบคุณสำหรับ 2 ยิ้มค่ะ และขอบคุณทั้งสองท่านที่เป็นห่วง ความจริงเราไม่เป็นอะไรแล้ว ทำงานได้ตามปกติค่ะ

จากคุณ : galdewis - [ 19 มิ.ย. 49 08:30:59 ]