ความคิดเห็นที่ 1 “เหนื่อยมั้ย  อิ้ง”   ดนัยณัฐถามพร้อมกับยื่นขวดน้ำเปล่าขนาดย่อมมาให้หลังจากโดนรุ่นพี่มะรุมมะตุ้มถ่ายรูปจนหนำใจแล้ว “ก็นิดหน่อยน่ะ  ขอบคุณนะ”  คนตอบนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง    ชายหนุ่มจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้เข้าไปอีก “ดิวว่าอิ้งหน้าซีดๆนะ  เป็นอะไรรึเปล่า”   “ไม่เป็นไรหรอก  สงสัยมึนแฟลชน่ะ   เกิดมาไม่เคยโดนรุมถ่ายรูปเยอะขนาดนี้เลย”  อันฌิสาตอบทั้งที่สายตายังคงจับจ้องไปที่จุดๆเดิม    ก็ตอนนี้หน้าชายหนุ่มอยู่ใกล้แค่คืบ   ขืนหันมาก็เป็นเรื่องพอดีน่ะสิ “อืม  แต่ตอนนี้ไม่ซีดแล้ว  มันออกจะแดงๆนะ”   ดนัยณัฐพูดแบบที่เดาไม่ออกว่าคนพูดรู้สึกยังไงกันแน่     คนหน้าแดงเลยยิ่งเพิ่มดีกรีความร้อนบนหน้าเข้าไปใหญ่    สถานการณ์ชักเริ่มคับขัน    ร่างบางเลยเตรียมตัวจะลุกหนีเอาซะดื้อๆ   “วันนี้ไม่ให้หนีเหมือนเมื่อวานแล้วนะอิ้ง”   ชายหนุ่มส่งสายตาเป็นการยืนยันอีกทีว่าคราวนี้เธอคงจะหนีไม่ได้เหมือนคราวก่อน     อันฌิสาเลยได้แต่มองคนพูดตาค้าง   และเหมือนคนตรงหน้าอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา    คนรอฟังเลยยิ่งใจเต้นหนักเข้าไปใหญ่   ก็ตอนนี้บรรยากาศมันโรแมนติกจะตาย “เปิดน้ำให้หน่อยดิ   ดิวเปิดไม่ออกอ่ะ”   ดนัยณัฐพูดพร้อมส่งยิ้มให้ตาหยี    จนหญิงสาวนึกอยากจะเอานิ้วเรียวขาวของตนทิ่มตาไอ้บ้านี่สักทีสองที “โธ่  แล้วก็ไม่บอก  ไม่ไหวๆใช้แรงงานผู้หญิงได้ไงเนี่ยดิว   อึ้บ  เอ้า   งั้นเดี๋ยวเราไปหาฟ้าก่อนนะ”  อันฌิสาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแล้ววิ่งออกมาจากห้อง   บอกไม่ถูกเหมือนกันที่วินาทีนั้นเธอแทบกลั้นใจรอ   นี่เธอหวังจะได้ยินอะไรจากปากเค้าอยู่นะ   “อิ้ง”  ปลายฟ้าตะโกนเรียกเพื่อนพร้อมกวักมือเรียกหยอยๆให้มานั่งด้วยกัน    อันฌิสาเดินมานั่งแปะที่ว่างตรงข้ามเพื่อนสาว “เฮ้อ  เสร็จซะที  สาบานได้เลยว่าฉันจะต้องเบื่อถ่ายรูปไปอีกนาน”  นางแบบจำเป็นบอกด้วยท่าทีหน่ายๆ  จนเพื่อนในกลุ่มต้องเอ่ยปากแซว “อิ้งอาจจะเบื่อ   แต่งานนี้มีคนบางคนหน้าบานเป็นจานเชิงเลยนะ  รู้เปล่า”  แก้วกานดาสาวเหนือคนเดียวของกลุ่มพูดเสียงใส     และทุกคนก็พยักหน้าตามด้วยเสียงอือออกันหมด    รวมไปถึงปลายฟ้าเองก็ยังยิ้มให้เธอด้วยท่าทางที่ดูแปลกๆ   “ทำไมอ่ะ  มีไรกันเหรอ”  หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ   ซึ่งทั้งกลุ่มก็พร้อมใจกันตอบแต่เพียงว่า ‘ปล๊าว’ และ ‘ไม่มีอะไร’  แค่นั้นเอง “เออ  จำไว้เลยนะ  มีไรไม่ยอมบอกกัน  เพื่อนกันเปล่าเนี่ย”  อันฌิสาเบะปากทำท่าน้อยใจจนเพื่อนในกลุ่มต้องพากันโอ๋เป็นการใหญ่ “ก็จาร์ยมิ่งขวัญไง    แหมตอนที่รู้ว่าพานเราชนะเลิศนะ   หน้าบานเป็นจานเชิงเลย  ใช่ป่ะศศิ”   ปลายฟ้าหันไปขอความช่วยเหลือจากศศิตา    ซึ่งก็พยักหน้ารับทั้งที่ยังออกอาการงงๆ “งั้นก็แล้วไป  ฟ้า  แก้ว  ศศิไปซื้อข้าวกัน  หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว”  อันฌิสาฉุดมือเพื่อนๆลุกขึ้น    แล้วเดินนำลิ่วไปซื้อข้าวก่อนให้สมกับคติที่เจ้าตัวชอบบอกเสมอว่า ‘กองทัพต้องเดินด้วยท้อง’ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ฮ้าววว   ง่วงชะมัด   เมื่อคืนไม่น่ารอพี่ปั๊ปจนดึกเลย”   ปลายฟ้าบ่นด้วยอาการง่วง (ปนปลื้มในตอนท้าย) “ก็ใครใช้ให้แกถ่างตารอดูเอ็มวีพี่ปั๊ปจนดึกดื่นล่ะ   รู้อยู่ว่าวันนี้มีเรียนแต่เช้า”  อันฌิสาบอกขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปเข้าคลาสใหม่ที่อยู่ห่างไปอีกหลายตึก “เรื่องไรล่ะ   สำหรับฉันน่ะ  Love is Pup  เลยนะ   กะอีแค่เวลานอนนิดหน่อย  เพื่อพี่ปั๊ปแล้วสบายมากกกก”  คนคลั่งไคล้ลากเสียงยาวจนคนฟังนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิด ๆ “หูย  Love is Pup  แล้วฉันจะคอยดูแฟนแก   หาให้หน้าเหมือนพี่ปั๊ปซะเลยสิ” “แหมอิ้ง   แกไม่รู้อะไร   คนเรามันก็ต้องมีโลกแห่งจินตนาการบ้างสิ”  ปลายฟ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางเพ้อฝันไปถึงชายหนุ่มในดวงใจที่หลายคนขนานนามว่า  ‘พี่ปั๊ป  โปเตโต้’ “ย่ะตามสบายเหอะ   ฉันขอโสดอยู่ในโลกปัจจุบันดีกว่า” “อิ้ง   แกว่าถ้าเพื่อนในกลุ่มเป็นแฟนกันมันจะแปลกมั้ย”  คนถามทำสุ้มเสียงจริงจังเสียจนคนฟังแปลกใจ   “ไม่แปลกหรอกมั้ง    ก็ความรักมันกำหนดไม่ได้นี่    แต่สำหรับฉันนะความเป็นเพื่อนยั่งยืนที่สุดแล้ว   แล้วอีกอย่างนะคนที่เป็นเพื่อนกันยังไงก็ไม่มีทางเป็นแฟนไปได้หรอก” “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจสิ   ของแบบนี้มันต้องปล่อยไปตามความรู้สึกนะ”  ปลายฟ้าเอ่ยเตือนเพื่อนสาวกับความคิดที่ตนได้ฟังแล้วก็ลำบากใจไม่น้อย “จ้าๆ  แม่คนเก่ง   ลืมได้ไงเนี่ย   เพื่อนเราเป็นถึงแฟนพี่ปั๊ปเชียวนะ”  อันฌิสาเอ่ยด้วยเสียงล้อเลียน “ไม่รู้ว่าแกเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่านะ   แต่เปิดใจหน่อยก็ดีนะอิ้ง”  ปลายฟ้ามองตาเพื่อนสาวอย่างค้นหา    แต่ก็ไม่พบความผิดปกติของคนตรงหน้า “เฮ้ย  จ้องหน้าแบบนี้ทำไม  ฉันกลัวนะเนี่ย   ไปๆเข้าห้องเรียนได้แล้ว   จองที่ให้ด้วย  ขอไปฉิ้งฉ่องแป๊ป  เดี๋ยวตามเข้าไป”  คนอยากเข้าห้องน้ำดันหลังเพื่อนที่ยังจ้องหน้าไม่เลิกให้เข้าห้องเรียน   ส่วนตนเองก็ตรงดิ่งไปทำธุระส่วนตัว ‘ตุ่บ’ “อุ้ย  ขอโทษค่ะ”  เสียงเล็กๆกล่าวหลังจากหมุนตัวมาชนอันฌิสาจนข้าวของในมือหล่นกระจาย   คนถูกชนเลยก้มลงช่วยคนตัวเล็กกว่าเก็บของแล้วจึงส่งคืนให้อย่างมีน้ำใจ “อ้ะ  อิ้งนี่เอง”  คนซุ่มซ่ามเอ่ยอย่างดีใจ   พอดีกับอันฌิสาที่เพิ่งนึกชื่ออีกฝ่ายออกพอดี “อ้าว  มิ้นท์  เรียนอะไรจ๊ะ”  ประโยคหลังตัดสินใจเติม ’จ๊ะจ๋า’ ลงไปซะหน่อย   ก็มณฑิราดูอ่อนหวาน  บอบบางกว่าเธอตั้งเป็นเข่ง “เราเรียนพื้นฐานน่ะ  แล้วอิ้งล่ะ” “เรียน Phy จ๊ะ  นี่ก็สายมาเกือบ 15 นาทีแน่ะ”   คนพูดเอ่ยอย่างมีอารมณ์ขันกับการเข้าคลาสเรียนสายที่มีเหตุผลเพียงแค่  ‘เม้าท์เพลินไปหน่อย’ “อืม  งั้นเราไปก่อนนะ  เนี่ยเพื่อนโทรตามแล้ว  บ๊ายบายจ้า”  มณฑิราโบกมือให้หญิงสาวก่อนจะรับโทรศัพท์เดินเลี่ยงไปอีกทาง ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ สวัสดีค่า  หายหน้าไปอาทิตย์กว่า  เนื่องจากเรียนหนักมากๆ (เครื่องแทบน๊อคกันเลยทีเดียว) ตอนนี้เป็นครึ่งแรกนะคะ  ปั่นเสร็จแล้วเลยเอามาลงให้อ่านคั่นเวลาไปก่อนจะได้ไม่ลืมกันไง   ส่วนครึ่งหลังจะหาเวลาปั่นให้ได้อ่านกันนะคะ  มีอะไรคอมเม้นได้เลย  ติชมกันเยอะๆนะคะ  พบกันตอนหน้าจ้า จากคุณ : bluelemon (Snow_PuFF) - [ 18 มิ.ย. 49 20:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 19 มิ.ย. 49 01:21:02 ]