ความคิดเห็นที่ 1 หากหยาดรุ้งก็ต้องเดินลงมาจากห้องนอนของตัวเองอย่างไม่เต็มอกเต็มใจแม้แต่นิดในอีกไม่ถึงสิบห้านาทีถัดมาพร้อมกับป้านิ่มพี่เลี้ยง ร่างบางเดินเข้าไปในห้องอาหารที่ตกแต่งประดับประดาด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา มีโต๊ะอาหารเป็นไม้สักตัวยาวขัดเป็นเงามันวับตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ยาวเสียนักจนหยาดรุ้งนึกสงสัยมาตั้งแต่เด็กว่า หากนั่งกันคนละด้านแล้วมิต้องใช้ลำโพงมาช่วยขยายเสียงหรือถึงจะพูดกันได้รู้เรื่องและเข้าใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็คงลำบากนัก โต๊ะตัวยาวใหญ่เป็นเครื่องหมายแสดงถึงความห่างเหินได้เป็นอย่างดี จนหยาดรุ้งนึกอิจฉาบ้านของธีรวัชที่โต๊ะกินข้าวเป็นเพียงโต๊ะกลมเล็กๆ นั่งกันใกล้ชิด หรือไม่อีกทีหนึ่งก็ยกกับข้าวไปตั้งสำหรับกันหน้าบ้าน หรือหน้าโทรทัศน์เวลาที่นลินพี่สาวของธีรวัชอยากดูละครหลังข่าวสักเรื่องที่โปรดปราน หากเป็นที่นี่หรือ?... แค่ยกจานออกไปนอกห้องอาหารก็โดนเอ็ดเรื่องมารยาทแทบตาย ในห้องอาหารมีโทรทัศน์ขนาดใหญ่สำหรับจิรภัทรดูข่าวในตอนเช้าและตอนค่ำ สำหรับอาหารที่จะยกออกไปนอกห้องอาหารได้ก็ต่อเมื่อมีงานจัดเลี้ยงในสมัยก่อนเช่นวันเกิดของหยาดรุ้งที่จัดในสนามหญ้าหน้าบ้าน หรืองานค็อกเทลปาร์ตี้เวลาที่พี่ชายของหล่อนนึกครึ้มอยากจัดระหว่างหมู่เพื่อนที่อยู่ในวงสังคมชั้นสูง ไฮโซจ๋าชนิดแบรนด์เนมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หยาดรุ้งเคยนึกสงสัย... พี่ชายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรืออย่างไรเวลาที่ ‘แม่พวกนั้น’ เข้ามาเมาเหล้าร้องเพลงเอะอะโหวกเหวก ทำตัวเหมือนโสเภณีข้างถนนอยู่ริมสระว่ายน้ำแล้วยอมให้ผู้ชายล้วงลูบจูบควักตามใจชอบ บางคนก็ยอมเพื่อแลกกับธนบัตรที่จะเสียบให้ไว้ตามขอบเสื้อในปึกหนาๆ สมัยยังรุ่นหนุ่มจิรภัทรชอบจัดนัก พวกงานปาร์ตี้สกปรกแบบนั้น โดยเฉพาะเวลาที่หยาดรุ้งต้องไปเรียนซัมเมอร์อยู่เมืองนอกนานๆ ป้านิ่มถึงแม้ไม่อยากเล่าแต่ก็ต้องรายงานตลอด...พี่ชายที่แสนดีของหยาดรุ้ง... ที่เพื่อนหล่อนต่างขนานนามจิรภัทรว่าเป็นเสือดำคาสโนว่า หล่อนก็เพิ่งรู้แจ้งเอาเมื่อตอนกำลังจะพ้นจากวัยรุ่นนี่เองว่าทำไมเพื่อนถึงต่างเรียกพี่ชายหล่อนเช่นนั้น ใจหนึ่งหล่อนก็เข้าใจว่าพี่ชายรักและเป็นห่วงมากแค่ไหน จิรภัทรรักษากิริยาเสมอยามเมื่ออยู่ต่อหน้าน้องสาว แต่อีกใจหนึ่งหล่อนก็เกลียดพี่ชายของตัวเองนัก เกลียดที่จิรภัทรไม่เคยเชื่อใจใครเลยว่าจะดูแลหยาดรุ้งไปได้ดีกว่าตัวเอง และเมื่อน้องสาวโตเกินกว่าจะควบคุมความคิดได้ จิรภัทรก็เริ่มใช้มาตรการที่ดุและเด็ดขาด อย่างที่ชอบออกอำนาจกับลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของตัวเองอยู่เสมอๆ ลืมนึกไปเสียนิดว่า ระหว่างหยาดรุ้งกับจิรภัทรนั้น ไม่ใช่เจ้านายและลูกน้อง แต่เป็นพี่ชายกับน้องสาว... น้องสาวที่อยากก้าวเดินไปด้านหน้าด้วยสองขาของตัวเอง อยากมีความรัก และมีครอบครัวที่อบอุ่น ไม่ขาดๆ เกินๆ เหมือนกับครอบครัวที่มีเพียงสองคนพี่น้องอยู่ในเวลานี้ จิรภัทร อัสสดาวงศ์ นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะไม้สักตัวยาวใหญ่ มีอาหารร้อนๆ ตั้งเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าส่งกลิ่นหอมฉุย หากเจ้าของใบหน้าคมคายหล่อเหลานั้นก็ยังคงนั่งเฉย ไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจอาหารตรงหน้าของตัวเองแม้แต่สักนิด ผมเส้นสั้นๆ ตกลงมาปรกใบหน้า มือหนาจึงยกขึ้นเสยเบาๆ ขณะเดียวกับที่หยาดรุ้งก้าวเข้ามาในห้องอาหาร ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกริบตวัดมองแล้วเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ “พี่ให้อรขึ้นไปตามตั้งแต่เกือบครึ่งชั่วโมงก่อน ทำไมเพิ่งลงมา” “อาบน้ำอยู่ค่ะ”   ดวงตาคู่เดิมกวาดไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าของคนเป็นน้องสาวอย่างรู้เท่าทัน หากก็ไม่ได้ต่อความว่าอะไร วางหนังสือในมือลงแล้วเรียกคนรับใช้เข้ามาตักข้าวร้อนๆ ใส่จาน “อาทิตย์หน้าห้องเสื้อจะส่งคนมาวัดตัวรุ้งที่บ้าน” เสียงบอกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ หยาดรุ้งทำช้อนเงินหนักตกกระทบจานดังเปรื่อง จนพี่ชายหันมามอง “มีอะไร?” “รุ้งไม่อยากแต่งงาน....” “พี่ไม่ได้ว่า....” เสียงพี่ชายเรียบเรื่อย คล้ายจะให้โอกาส “รุ้งรักวัช” “เราพูดเรื่องนี้จบกันไปนานแล้ว” จิรภัทรตัดบทด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว ใบหน้าคมสันขึ้งเครียดขึ้นทันตา ในขณะที่หยาดรุ้งน้ำตาคลอด้วยความใจน้อย “พี่ภัทรอย่าบังคับรุ้งได้ไหม....รุ้งอยากเลือกคู่ของรุ้งเอง รุ้งไม่อยากแต่งงานกับนายเทพพงศ์” “พี่บอกแต่แรกแล้วว่าไม่คิดจะบังคับรุ้ง แต่รุ้งก็ปฏิเสธหมดทุกคน คนโน้นก็ไม่เอา คนนี้ก็ไม่เอา ไม่รวมถึงกิริยาไม่สุภาพที่พี่อยากจะเตือนรุ้งมาหลายครั้ง” “รุ้งอยากแต่งงานกับวัช....ธีรวัช ถ้าไม่ใช่วัชแล้ว รุ้งก็ไม่อยากแต่งงานกับคนอื่นอีก” “รุ้ง” ดวงตาสีเข้มที่คล้ายดั่งนัยตาพญาเหยี่ยวนั้นลุกวาบขึ้นก่อนจะโรยแสง น้ำเสียงยามกล่าวต่อมาราบเรียบ หากก็เปรียบเสมือนสั่งสอนอยู่ในทีว่า “อย่าเอาแต่ใจของตัวเองให้มากนัก รุ้งไม่เคยใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้นแล้วจะไปอยู่กับนายธีรวัชได้ยังไง เคยรู้เหรอว่าเวลาที่อยากจะได้เสื้อผ้าสวยๆ แล้วไม่มีเงินซื้อมันอึดอัดสักแค่ไหน เคยรู้หรือเปล่าว่าเวลาที่ต้องซักเสื้อผ้าเอง เช็ดถูปัดกวาดบ้านเองมันเหนื่อยยังไง รุ้งเกิดมาอย่างสุขสบายมาตลอดชีวิต รุ้งจะอยู่ได้เหรอถ้าต้องลดฐานะตัวเองลงไปร่วมหัวจมท้ายกับคนที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากปริญญาบัตรแค่ใบเดียว” “แล้วพี่ภัทรไม่เคยเชื่อเลยใช่ไหมว่ารุ้งทำได้ พี่ภัทรไม่เคยเห็นคุณค่าของอะไรมากไปกว่าเงินตราเลย พี่ภัทรคิดไม่เหมือนรุ้ง!” “ใช่ ฉันคิดไม่เหมือนเธอ” มือหนาตบโต๊ะไม้เสียงดังจนสะเทือนลั่น “ฉันไม่อยากรอให้ถึงวันที่เธอจะคลานกลับเข้ามาหาฉันพร้อมกับหลานสักคนที่พ่อมันจะใช้รีดไถเงิน ปอกลอกจนตัวเธอไม่เหลืออะไรแล้วก็เฉดหัวทิ้งไปมีความสุขสำราญกับผู้หญิงอื่น” “พี่ภัทรดูถูกวัช!” “บอกมาสิว่ามันไม่ใช่คนอย่างนั้น... ความรักมันเข้าตาจนเธอมองไม่เห็นอะไรหรือ หยาดรุ้ง พี่เป็นผู้ชายทำไมจะไม่รู้สันดานของผู้ชายด้วยกัน เวลามองผู้หญิงสักคนมันก็นึกถึงแต่กำไรนึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองกันทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครนึกถึงความรักหรอก สังคมสมัยนี้มันมีแต่ความหลอกลวง จอมปลอม ความจริงใจที่เธอว่าน่ะมันมีแต่ในนิยายน้ำเน่าเท่านั้นแหละ” “เฉพาะในสังคมของพี่ภัทรไหมล่ะคะที่เป็นอย่างนั้น” คนเป็นน้องสาวเถียงไม่ลดละ “เฉพาะสังคมที่เทิดทูนเงินตราเป็นพระเจ้า ผู้หญิงมีเรือนร่างเขาไว้ขายไว้ปรนเปรอผู้ชาย เพราะพี่ภัทรไม่เคยจริงใจกับใครเลย พี่ภัทรถึงไม่เคยรู้ว่าความจริงใจ ความรัก มันมีอยู่จริง” “จะให้พี่เชื่อได้ยังไงว่ามันมีอยู่จริง... ใช่ มันอาจจะมีอยู่จริง รุ้ง แต่มันไม่ได้หาง่ายดายเหมือนกับหาเหรียญบาทสักเหรียญตามข้างถนนหรอกนะ เธอไม่เคยเห็นคนที่ทั้งรักทั้งบูชาเรื่องเนื้อคู่เรื่องรักแท้เหรอ แล้วเป็นยังไง แต่งงานกันไปได้กี่เดือนก็แจ้นขึ้นไปจดทะเบียนหย่ากันแทบไม่ทันแล้ว รุ้งเป็นน้องของพี่นะ พี่สัญญาไว้กับพ่อกับแม่แล้วว่าจะต้องดูแลรุ้งให้ดีที่สุด เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีวันยอมให้รุ้งต้องพลาดเหมือนกับคนอื่นเป็นอันขาด นายธีรวัชนี่มันก็พวกสิบแปดมงกุฎหลอกต้มตุ๋นเราดีๆ นี่เอง โจรน่ะ เวลามันเข้ามามันไม่ทำหน้าเป็นโจรหรอก มันต้องทำหน้าตาให้ดูน่าเชื่อถือ เหยื่อโง่ๆ มันจะได้หลงกลติดกับถอนตัวไม่ขึ้นไง” “หยุดสักทีได้ไหม พี่ภัทร” น้ำเสียงสั่งสั่นเครือ ดวงตาคู่งามจ้องมองใบหน้าของพี่ชายตัวเองด้วยความเสียใจ น้อยใจ ที่อีกฝ่ายไม่เคยนึกอยากหันมาเข้าอกเข้าใจน้องสาวบ้างเลย... จิรภัทรก็ประเมินค่าคนอื่นด้วยมาตรฐานของตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยเข้าไปสัมผัสนิสัยใจคอที่แท้จริงของคนที่หล่อนรักเลยแม้แต่นิดเดียว “วัชไม่เคยอยากได้เงินจากรุ้งสักบาท ทุกครั้งที่ไปทานข้าวด้วยกันวัชก็เป็นคนเลี้ยง นอกเสียจากว่าถ้าเป็นร้านแพงๆ ที่รุ้งบังคับให้วัชเข้าไป วัชถึงจะยอมให้รุ้งจ่าย” “ฟังทะแม่ง... มันถูกรุ้งบังคับ หรือว่ามันแกล้งทำอิดออดเล่นละครไปอย่างนั้นล่ะ สุดท้ายจริงๆ แล้วคนจ่ายก็คือรุ้งอยู่วันยังค่ำไม่ใช่เหรอ” “ถ้าพี่ภัทรคิดแต่ในด้านนี้เราเลิกพูดกันดีกว่าค่ะ พูดไปเท่าไหร่ก็ไร้ค่า พี่ภัทรอคติกับวัช ไม่เคยมองวัชในแง่ดีมาตั้งแต่ต้นแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไร คนทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้เห็นแก่เงินไปหมดทุกคนเหมือนกับในโลกของพี่ภัทรหรอก... ช่าง... รุ้งเถียงไปพี่ภัทรก็หาว่ารุ้งแก้ตัวให้วัชอยู่ดี รุ้งอิ่มแล้ว อยากขึ้นไปนอน” ร่างบางลุกขึ้นพรวดพราดจากเก้าอี้ ย่ำเท้าหนักออกจากห้องอาหาร หากเดินได้ยังไม่ทันจะถึงขอบประตู เสียงพี่ชายก็ดังไล่ตามหลังมาว่า “เตรียมเสื้อผ้าไว้ด้วย พรุ่งนี้เราจะไปฮ่องกงกันตั้งแต่เช้า กลับวันมะรืน” สุดซอยอันจอแจพลุกพล่านซอยหนึ่งในกรุงเทพนั้น เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีบ้านจัดสรรสร้างเป็นกล่องติดกันเป็นแนวยาว ผนังปูนเริ่มสีเก่าซีดจางเพราะกาลเวลา ในขณะที่ต้นมะม่วงต่างเติบโตและออกลูกกันจนหล่นลงมาเกลื่อนกลาดตามถนนคอนกรีตที่ปูลาดเป็นทางรถผ่านตามยาวตลอดหมู่บ้าน ยามดึกในหมู่บ้านมียามคอยเฝ้าตรวจการณ์ด้วยรถจักรยาน ปั่นส่องคอยระวังความปลอดภัย แสงไฟจากเสาไฟฟ้าให้แสงสว่างสลัวระหว่างต้นถึงต้น สุนัขจรจัดหลายตัวนอนนิ่งเฝ้าถนนเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง บ้านของนลินและธีรวัชเป็นบ้านเดี่ยวหลังขนาดเล็กกะทัดรัด และเก่าโทรมเพราะตกทอดกันมาตั้งแต่สมัยบิดาและมารดาซื้อไว้เป็นเรือนหอ รั้วบ้านสีลอกเป็นแผ่นเล็กๆ หลุดออกมากองอยู่บนพื้นซีเมนต์ แต่ตัวรั้วก็ยังอยู่ในสภาพดีสามารถใช้การได้สมกับหน้าที่ ในบ้านมีบริเวณเล็กๆ เพียงพอสำหรับปลูกต้นไม้และตั้งเก้าอี้หินอ่อนไว้นั่งสนทนากันตามประสาพี่น้องหน้าบ้าน หรือไม่ก็ทำอาหารปิ้งย่างกินกันตามประสา แล้วแต่เวลาที่อารมณ์ครื้นเครงสนุกสนาน หญิงสาวเจ้าของบ้านคนปัจจุบันกำลังเอนร่างเอกเขนกอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์เครื่องใหญ่ ชมละครหลังข่าวภาคค่ำเรื่องที่ตัวเองโปรดปรานอย่างสนุกสนานออกอรรถรส น้ำอัดลมแก้วใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะด้านหน้าพร้อมกับมันฝรั่งแผ่นพริงเกิลขวดสีเขียวที่พร่องไปกว่าครึ่ง นลินหรี่เสียงโทรทัศน์เมื่อได้ยินเสียงประตูรั้วเคลื่อนกุกกักอยู่ด้านหน้า ใบหน้าเรียวรูปไข่หวานชะโงกออกไปมองทางหน้าต่างแว่บหนึ่ง เมื่อเห็นเป็นธีรวัชเดินเข้ามาก็ค่อยคลายใจ “ทำไมกลับมาเร็วล่ะ ไหนบอกว่าวันนี้มีนัดกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ?” หล่อนถาม หลังจากที่น้องชายถอดรองเท้า แล้ววางไว้บนชั้นวางข้างประตู “เพื่อนไม่อยู่ครับพี่ลิน... เขาไปฮ่องกงกับพี่ชาย” “อ้าว” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นยามเมื่อเห็นเค้าความหม่นหมองบนใบหน้าคมสันหล่อเหลาได้ถนัด สีหน้านั้นดูอึดอัดลำบากใจ บางครั้งก็เงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดปัญหาไม่ตก...บ่อยครั้ง... ที่นลินแอบสังเกตเห็นอาการเปลี่ยนแปลงของน้องชายได้ในช่วงหลัง เหมือนธีรวัชเปลี่ยนไปไม่ใช่คนเดิม ก่อนนั้นเคยเริงร่า สนุกสนานไปกับชีวิต แต่เดี๋ยวนี้เหมือนน้องชายกำลังเริ่มเติบโตและเป็นผู้ใหญ่อย่างรวดเร็ว จนไม่น่าเชื่อว่า น้องชายที่ทำความปวดหัวให้กับพี่สาวได้ตลอดมาอย่างธีรวัชคนนี้นั้น จะสามารถเปลี่ยนตัวเองไปได้เป็นคนละคน “พี่ลินปิดต้นฉบับได้แล้วเหรอ?” “อ๋อใช่” หล่อนชี้ไปยังสมุดบันทึกเล่มเล็กที่จดโน้ตค้างทิ้งไว้ “พี่กำลังเริ่มวางพล็อตเรื่องใหม่แล้ว” “คราวนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรล่ะครับ?” “โรงแรม” นลินตอบชัดถ้อยชัดคำ “นางเอกเป็นเจ้าของโรงแรม ส่วนพระเอกเป็นหมอจ๊ะ” “โอ้โฮ แล้วเจ้าของโรงแรมกับคุณหมอจะได้พบกันตอนไหน?” (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 19 มิ.ย. 49 07:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ตอนนางเอกป่วยไง” นักเขียนประจำบ้านเฉลย พลางโยนพล็อตให้น้องชายรับไปอ่านเล่น “วัชว่าเป็นยังไงบ้าง พอใช้ได้หรือเปล่า?” มือหนาคลี่สมุดเล่มนั้นขึ้นมาแกะลายมือขยุกขยุยอ่านตามหน้าที่คนตรวจทานที่ทำเป็นอาชีพเสริมอยู่เสมอ ดวงตาสีดำเข้มกวาดผ่านไม่กี่อึดใจ ก็ส่งคืนแล้วถาม “บอกออ่านแล้วหรือยังครับ?” “ยังหรอก พี่ว่าจะร่างให้เสร็จก่อนแล้วเอาไปให้บอกอดูเผื่อว่าแกเห็นว่าควรจะต้องแก้ตรงไหน แล้วจะได้เริ่มลงมือเขียน” “ที่จริงไม่เห็นต้องให้บอกออ่านก่อนเลย” ธีรวัชว่า “ก็ไม่จำเป็นหรอก แต่ถ้าพล็อตตรงไหนดูว่าไม่เข้าท่ายังไงจะได้แก้ไขเสียแต่เนิ่นๆ ดีกว่าปั่นจนจะจบแล้วมารีไรท์ใหม่ทีหลัง พี่ขี้เกียจ” “นักเขียนเขาทำแบบนี้ด้วยเหรอ?” “ก็พี่ไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพนี่” ใบหน้างามตวัดค้อนอย่างไม่นึกถือสาอะไรนัก “ต่างคนต่างสไตล์ แบบใครก็แบบมัน” “อ๋อ...สไตล์พี่ลินคงเป็นแบบนี้นี่เอง” “ใช่” คนเป็นน้องไม่ได้ออกปากเถียงอะไร เดินเข้าไปในห้องครัวหยิบน้ำเปล่าในตู้เย็นขึ้นมารินใส่แก้ว ดื่มจนเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาผ่านห้องนั่งเล่น กำลังจะขึ้นไปบนห้องนอน นลินก็วางแก้วน้ำอัดลมในมือของตัวเองลงแล้วออกปาก “วันนี้เงียบไปเป็นคนละคน....วัชเป็นอะไรหรือเปล่า?” ร่างสูงนั้นหยุดอยู่ที่เชิงบันได แล้วตอบโดยไม่ได้หันหน้ากลับมาทางพี่สาวว่า “เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” “อย่าหาว่าพี่เซ้าซี้หรืออะไรเลยนะ” หญิงสาวเดินเข้ามาทางด้านหลังแล้วอ้อมไปด้านหน้าเพื่อสบตาน้องชายให้แน่ชัด คิวเรียวโก่งโค้งขมวดเข้าหากันเชิงเป็นห่วงในใจลึกๆ “วัชกำลังอกหักหรือเปล่า?” “ทำไมพี่ลินคิดว่าผมอกหัก พี่ลินรู้เหรอว่าคนอกหักเป็นยังไง พี่ลินไม่เคยมีแฟนสักหน่อย” “โธ่ นายวัช ถึงพี่จะไม่เคยมีแฟนแต่พี่อ่านนิยายมาตั้งหลายเล่ม เขียนก็เคยเขียน...แล้วทำไมพี่จะไม่รู้ อาการอกหักมันจะเป็นยังไง นี่ อย่างนี้เลย ถามอะไรก็เหม่อลอย ตอบส่งเดชไปตามเรื่อง แล้วก็ชอบหลบหน้าคน แค่เนี้ย อาการตัวแห้วเวลาอกหัก วัชมีครบทุกอาการเลย” ธีรวัชหัวเราะในลำคอแสนแผ่วเบา เจือระหว่างความขบขันและขื่นขมจนแยกไม่ออก “เดี๋ยวผมขึ้นไปอาบน้ำสักแป้บนะครับ แล้วค่อยลงมาคุยด้วย” ดวงตาคู่งามมองตามหลังน้องชายจนร่างนั้นลับหายขึ้นไปยังชั้นบนก่อนจะหันกลับมาครุ่นคิดกับตัวเอง... ท่าทีของธีรวัชนั้นแปลกไปนลินทราบ... หากไม่เคยสังเกตเห็นได้ชัดจนกระทั่งวันนี้ หน้าตาที่เคยรื่นเริงแจ่มใสนั้นเศร้าหมองจนน่าสงสาร หรือว่าจะเป็นเพราะผู้หญิงชื่อหยาดรุ้งที่ธีรวัชเคยพามารับประทานอาหารเย็นที่บ้านเมื่อเดือนก่อน เพราะปกติแล้วหล่อนไม่เคยเห็นธีรวัชจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนขนาดพามารับประทานอาหารที่บ้านเลยแม้แต่คนเดียว... แต่ถ้าใช่จริง ทำไมไม่เคยได้ยินน้องชายออกปากเรื่องแต่งงาน หรือเรื่องอะไรสักอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงชื่อหยาดรุ้งคนนี้ ธีรวัชเป็นคนจริงจังไม่เหลาะแหละ ถึงขนาดพามาเยี่ยมที่บ้านขนาดนี้แล้ว จะไม่นึกถึงเรื่องแต่งงานแต่งการเลยจะเป็นไปได้หรอกหรือ?.... ประหลาด... เรื่องที่นลินไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นปัญหา แต่ในที่สุดมันก็เกิดเป็นปมขึ้นมาได้อย่างน่าหนักใจ... เพราะนอกจากประสบการณ์จากการอ่านในหนังสือนวนิยายหลายสิบเล่มในร้านเช่าแล้ว นลินไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับปัญหาด้านหัวใจจากในที่อื่นเลย เพราะทั้งชีวิตเกิดมา ก็เคยแต่แอบรักเขาอยู่เพียงด้านเดียวเท่านั้น ในความเป็นจริงแล้ว หล่อนยังไม่เคยแม้แต่จะออกปากบอกไปสักครั้งถึงความรู้สึกในใจของตัวเอง...รอบกายของเขาคนนั้นมีแต่ผู้หญิงที่เพียบพร้อมและเหมาะสม ไม่จำเป็นเลยแม้แต่นิดเดียวที่จะต้องชำเลืองปลายหางตามามองผู้หญิงอีกคนที่มีเพียงแต่ตัวและมือเปล่า ไม่มีอะไรน่าสำคัญ นอกจากเป็นเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาด้านการเรียนเวลาที่เขามีปัญหาบ้างในบางครั้งเพียงเท่านั้นเอง นาฬิกาบนผนังเคลื่อนไปอย่างแช่มช้า หญิงสาวรับประทานอาหารว่างจนหมดลงพร้อมกับละครหลังข่าวตอนสุดท้าย ร่างบางลุกขึ้นยืนยืดตัวเต็มความสูงแล้วบิดตัวคลายความเมื่อยขบเพราะนั่งอยู่ในท่าเดิมเป็นเวลานาน เหลือบตามองขึ้นไปบนห้องไม่เห็นวี่แววว่าอีกฝ่ายจะลงมา ในที่สุดนลินจึงปิดโทรทัศน์แล้วเดินขึ้นไปตามด้านบน ห้องนอนของธีรวัชนั้นปิดไฟเงียบเชียบ ทั้งที่เจ้าของห้องไม่ใช่คนนอนตั้งแต่หัวค่ำ หญิงสาวลงมือเคาะเบาๆ อยู่สองสามครั้งแล้วบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รีรอ ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องมืดๆ มีเพียงแสงสลัวเล็กๆ ส่องมาตามช่องกระจกนั้น ร่างบางก็แทบจะเซคะมำไปกับพื้นเพราะสะดุดตะกร้าผ้าที่ยังไม่ได้ซักของน้องชาย “ตาวัช ทำไมไม่เก็บให้มันเรียบร้อย” คนเป็นพี่เพ้ยเสียงลั่น ไฟในห้องสว่างวาบพร้อมกับภาพความเสียหายปรากฏอยู่ตรงหน้า ตะกร้าสีเขียวอ่อนกลิ้งเค้เร่ลงไปตกอยู่บนพื้น เสื้อผ้าใส่แล้วตกเกลื่อนกลาดกระจาย “เป็นอะไรมากหรือเปล่าพี่ลิน” “ไม่เป็นไรหรอก” นลินตอบพลางลงมือจัดเก็บเสื้อผ้าที่ระเกะระกะอยู่บนพื้นกลับมาใส่ในตะกร้าใหม่ หยิบชั้นในที่กระเด็นไปอีกทางกลับมาแล้วเบ้หน้า “อะไรของเธอเนี่ย วัช ตะกร้าอยู่ดีๆ เอามาวางขวางประตูไว้ทำไม เป็นอะไร ทำไมไม่เปิดไฟ ไหนบอกว่าจะลงไปด้านล่าง พี่รออยู่...” “ผมลืม” เสียงตอบนั้นง่ายนักเหมือนดั่งว่าเจ้าตัวเพียงแค่เลี่ยงคำถามออกไปให้พ้นตัว ดวงหน้าหล่อเหลาสะท้อนเป็นเงากับแสงไฟบนเพดานจนคนเป็นพี่สาวสังเกตอะไรไม่ค่อยเห็น “พี่นึกว่าวัชจะลงไป ทานอะไรก่อนจะกลับมาบ้างแล้วหรือยัง?” “ทานที่ออฟฟิศแล้วครับ” “ก็ดี” ดวงตาคู่งามปรายมองอย่างไม่นึกเชื่อถือ หากก็ไม่ต่อความยาวเรื่องอาหาร เบี่ยงประเด็นมายังเรื่องที่ยังติดค้างสงสัย “วัชเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมช่วงนี้ดูซูบไปแปลกๆ” “ทำงานหนักมั้งครับ ผมเพิ่งได้งานใหม่ อยากให้บอสพอใจก็เลยต้องขยันทำงานเยอะๆ” “คุณภาพกับปริมาณต้องชั่งน้ำหนักกันให้ดีนะ” “ครับพี่ลิน” “ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว....พี่จะได้สบายใจ” หล่อนว่า พลันเห็นกรอบรูปอันหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะที่แสนรกของน้องชาย เป็นกรอบรูปใหม่ที่ไม่ใช่รูปของพ่อ แม่ หรือรูปของธีรวัชเอง หากผู้หญิงในรูปนั้นกลับเป็นสตรีที่นลินนึกสงสัยอยู่ก่อนหน้า หยาดรุ้ง... น่ากลัวเสียว่า เรื่องนี้มันจะมีปัญหาเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อหยาดรุ้งอย่างแน่นอนเสียแล้ว หญิงสาวนึกในใจ มองหน้าน้องชาย อีกฝ่ายก็เสหันไปมองหน้าต่าง มองแสงไฟจากเสาไฟฟ้าข้างถนนที่ส่องสว่างเข้ามาถึงในบ้าน “พี่ลิน....” “หือ?” นลินหันไปมองเจ้าของเสียง ที่ขยับริมฝีปากทำท่าเหมือนกำลังจะพูดสิ่งที่เก็บอยู่ในใจออกมาให้พี่สาวรับรู้ หากอีกไม่กี่วินาทีต่อมาก็เปลี่ยนใจ แล้วบอก “ไม่มีอะไรหรอกครับ จะบอกว่าหลับฝันดีเท่านั้นเอง” “แล้ววัชล่ะ ไม่นอนอีกหรือ?” “สักประเดี๋ยวก็คงไปครับ ขอเคลียร์งานที่จะเอาไปส่งให้บอสวันมะรืนนี้ให้เสร็จก่อน” “อย่าหักโหมมากนะ” เสียงเตือนบอกว่าเป็นห่วง ดวงตาสีดำเข้มคู่คมของธีรวัชแวบวาบเรืองรองคล้ายคนมีความฝันอยู่ในความคิด ชั่วนาทีหนึ่งที่ใบหน้าเครียดขรึมนั้นมีรอยยิ้ม และแววตาที่สดกระจ่างใส “ผมพยายามทำให้ดีที่สุดน่ะครับ ...วันข้างหน้าผมต้องดูแลพี่ลิน แล้วก็คนอื่นอีก” “ใคร?” นลินถาม จ้องตาน้องชายแน่วดุจจะจับผิดพิรุธในหน้าที่เริ่มกลายเป็นสีชมพูจาง “คนอื่นที่วัชพูดหมายถึงใครหรือ?” “หมายถึง....” คำพูดต่อไปติดอ่างตะกุกตะกักอยู่ในลำคอ ธีรวัชหลบหน้า ลอบถอนหายใจเบาๆ กับตัวเองเพื่อบรรเทาความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในอก “พี่ลินอย่าสนใจเลยครับ เป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้น” “เรื่องธรรมดาแต่ทำไมพี่เห็นวัชเปลี่ยนไปเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน วัชมีอะไรหรือเปล่า อย่าเก็บไว้คนเดียว บอกให้พี่ฟังบ้างก็ได้นะ อย่าเห็นว่าพี่เป็นแค่นักเขียนนิยายเพ้อฝันไปวันๆ ถ้าพี่ช่วยตอบอะไรได้พี่ก็จะช่วย” “พี่ลิน ... ผมไม่เคยคิดว่าพี่ลินเป็นอย่างนั้น”   “เรื่องผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าที่วัชกำลังไม่สบายใจ?” นิ้วเรียวยาวสลวยชี้ไปยังรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนกองเศษกระดาษบนโต๊ะตัวใหญ่ แล้วหันมาถาม “ชื่อหยาดรุ้งอะไรสักอย่างที่วัชเคยพามาทานข้าวเย็นที่บ้านใช่ไหม?” “ครับ...” ในที่สุด คำตอบก็ผ่านริมฝีปากออกมาอย่างกระอ้อมกระแอ้ม ธีรวัชถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันมาปรึกษาพี่สาวด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้มกังวล “พี่ชายของรุ้งเขาไม่ชอบหน้าผม” “ทำไม?” “บ้านของรุ้งเขารวยมากครับ พี่ลินเคยได้ยินหรือเปล่า เขานามสกุลอัสสดาวงศ์” “คุ้นๆนะ แต่จำไม่ได้แล้ว ทำไม อัสสดาวงศ์แล้วทำไมหรือ?” นลินไม่เข้าใจ... “พี่ชายเขาไม่อยากให้รุ้งมาคบกับผม” “อ๋อ...” นักเขียนนิยายเริ่มเข้าใจ... ปัญหาโลกแตกพันล้าน หากความทรงจำของหล่อนไม่สั้นจนมากเกินไปนัก... หยาดรุ้ง อัสสดาวงศ์คนนั้นผิวพรรณเนียนละเอียดเป็นคุณหนูตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า... มิหนำซ้ำหน้าตายังสะสวยจิ้มลิ้มพริ้มเพราเหมือนตุ๊กตาเซรามิกของญี่ปุ่น “พี่เขาไม่ชอบ เราก็อย่าไปยุ่งกับเขาสิ...ปล่อยเขาไปเถอะ ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกตั้งเยอะแยะมากมายบนโลกใบนี้ อย่าไปยุ่งกับพวกคนรวยเลย” “มันยากนะพี่ลิน” ร่างสูงถอยลงไปนั่งบนขอบเตียงด้านหนึ่งด้วยความทดท้อ พี่สาวจึงนั่งลงอีกด้านหนึ่งบ้าง ท่ามกลางผ้าห่มและหมอนที่วางกระจัดกระจาย “มันยาก พี่เข้าใจ... แต่มันก็ทำได้นี่... วัชไม่ได้ผูกพันมากมายอะไรกับหยาดรุ้ง อีกสักไม่นาน เวลามันอาจจะทำให้วัชลืม แล้วเมื่อหันกลับมามองใหม่วัชอาจรู้สึกว่าดีแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้” “แต่.....” ธีรวัชกระอักกระอ่วนใจ ก้มหน้าหลบตาพี่สาวยามบอก “แต่ผมกับรุ้งไม่ได้เป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วน่ะสิครับ” “หา...เมื่อกี้วัชหมายความว่าอะไรนะ?” “หมายความว่ารุ้งกับผม...เราเป็นมากกว่าเพื่อน...มากกว่าแฟนธรรมดา เพราะว่า...ผมกับรุ้ง... คือ เรา เราเคยนอนด้วยกันแล้ว” นลินรู้สึกอยากจะเป็นลมตายภายในบัดดล ดวงตาคู่งามจ้องมองน้องชายของตนเองคล้ายเป็นคนแปลกหน้า คนใหม่ที่ไม่ใช่น้องจอมซนของหล่อนอย่างเมื่อแต่เก่าก่อน “วัชทำได้ยังไง....ทำไมไม่รอ....ทำไมรีบร้อน?” “ผมเสียใจ” ใบหน้าคมสันก้มนิ่งเนิ่นนาน... ไม่กล้าเงยขึ้นสบตาพี่สาว หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเอ็ดเพ้ยตะโรโวยวายเป็นแม่แก่อย่างที่เขาชอบล้อ ธีรวัชกลัวความเสียใจ กลัวว่าในดวงตาคู่นั้นจะเต็มไปด้วยความผิดหวังในพฤติกรรมของตัวเอง “พี่ลินอย่าบังคับให้ผมเลิกกับรุ้งเลยนะครับ....ผมทำไม่ได้” (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 19 มิ.ย. 49 07:12:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นลินถอนหายใจยาว ปรายตาเหลือบมองเสี้ยวหน้าเซียวๆ นั้นอย่างนึกเห็นใจแกมโกรธปนเปกันแน่นแฟ้นแยกไม่ออก “วัชไปเจอกับหยาดรุ้งได้ยังไง?” “รุ้งเป็นรุ่นน้องที่เข้ามาเป็นอาสาสมัครงานกิจกรรมของมหาวิทยาลัยตอนที่ผมอยู่ปีสาม แล้วหลังจากนั้นก็เลยติดต่อกันมาตลอด” “กี่ปีแล้ว?” “สี่” “แล้ววัชไปได้เสียกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?” “เมื่อ....เมื่อต้นปีตอนที่ผมบอกพี่ลินว่าจะไปบ้านเพื่อนที่เชียงราย” ธีรวัชตอบ ใบหน้าก่ำแดงสลับซีดขาว “พี่ชายของรุ้งเขาพยายามจะให้รุ้งแต่งงานกับเศรษฐี จะได้ดูแลกันได้ ไม่ต้องลำบาก” “เขารู้เรื่องนี้หรือเปล่าล่ะ เรื่องที่วัชไปล่วงเกินน้องสาวเขาอย่างนี้” “ไม่ทราบครับ...พี่ภัทรไม่เคยทราบเลย” คนเป็นพี่พยักหน้า นึกกังวลถึงอุปสรรคที่ก่อตัวขึ้นกั้นขวาง...พี่ชายของหยาดรุ้งจะเป็นอย่างไรหล่อนไม่เคยทราบ แต่ครั้นความสัมพันธ์ระหว่างน้องสาวของเขากับน้องชายของตัวเองพัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว หากฝ่ายโน้นจะฝืนใจ จับน้องสาวยัดใส่ตะกร้าล้างน้ำขายต่อให้คนอื่นก็น่าเกลียด หยาดรุ้งเป็นคนน่ารัก...นลินยังจำได้... กิริยามารยาทนิ่มนวลแต่ก็ไม่ถึงกับนิ่มจนอ่อนเปียกทำอะไรไม่เป็น อัธยาศัยก็ดีอยู่ ไม่ถือเนื้อถือตัวว่ามารับประทานอาหารในบ้านที่เก่าซอมซ่อ เสียดายวันนั้นหล่อนไม่ทราบแม้แต่สักนิด ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่น้องชายตัวเองหมายปอง จะได้ซักถามไล่เรียงให้ละเอียด นลินก็เป็นห่วงน้อง... นับตั้งแต่พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุตาย ทั้งบ้านก็เหลือกันอยู่เพียงแค่สองคนที่ต้องคอยดูแลกันเอง การเลือกคู่ครองเป็นเรื่องใหญ่ หล่อนไม่อยากให้น้องชายคนเดียวต้องตัดสินใจผิดพลาด และเสียใจไปอีกตลอดชั่วชีวิต “ทำไมวัชรีบ... ทำไมไม่รอ ไม่ให้เกียรติเขา?” “ผม....” ธีรวัชนิ่งเงียบไปเนิ่นนาน....ทิ้งให้มีแต่บรรยากาศอึดอัดอวลอยู่รายล้อม จนกระทั่งถึงจุดที่ทนได้ยากแล้ว เขาจึงค่อยออกปากถาม “พี่ลินเชื่อเรื่องความรักไหม?” “หือ?” ร่างบางเอนลงนอนบนเตียงกว้าง ใช้สองแขนสอดประสานต่างหมอนหนุน “เชื่อสิ ทำไมเหรอ?” “ผมกับรุ้งแตกต่างกันเหมือนเกิดมาในคนละโลก...รุ้งรวย ผมจน แต่ผมก็เชื่อว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ เพราะความรัก....” “เริ่มฟังดูเหมือนนิยายน้ำเน่าที่พี่เขียนขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ” “ผมรักรุ้ง...นอกจากรุ้งแล้ว ผมยังนึกไม่ออกเลยว่า ชีวิตนี้ของผมจะสามารถรักใครแบบนี้ได้อีก” นักเขียนนิยายประจำบ้านหัวเราะเบาๆ เอียงหน้ามองหาน้องชาย แล้วบอก “ใช่...แกน่ะ อยู่ไม่ได้ถ้าขาดหยาดรุ้ง แต่พี่ชายของหยาดรุ้งเขาคงคิดว่าน้องสาวเขาจะต้องอยู่ได้อย่างดีขึ้นแน่ถ้าไม่มีแก!” (จบตอนที่ 1 แล้ว) ขออภัยด้วยที่ไม่ได้ลงเรื่อง สะดุดรักข้ามขอบฟ้าต่อ ... อยู่ๆ ก็เขียนไม่ออกเสียดื้อๆ ... (ซะงั้นน่ะ) Pinn แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 49 07:24:59 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 49 07:16:37 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 19 มิ.ย. 49 07:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาให้กำลังใจ เอาเป้นว่าเรื่องนี้ลุยนะคะแล้วจะมาอ่านต่อ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 19 มิ.ย. 49 08:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “อย่าเอาแต่ใจของตัวเองให้มากนัก รุ้งไม่เคยใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้นแล้วจะไปอยู่กับนายธีรวัชได้ยังไง เคยรู้เหรอว่าเวลาที่อยากจะได้เสื้อผ้าสวยๆ แล้วไม่มีเงินซื้อมันอึดอัดสักแค่ไหน เคยรู้หรือเปล่าว่าเวลาที่ต้องซักเสื้อผ้าเอง เช็ดถูปัดกวาดบ้านเองมันเหนื่อยยังไง รุ้งเกิดมาอย่างสุขสบายมาตลอดชีวิต รุ้งจะอยู่ได้เหรอถ้าต้องลดฐานะตัวเองลงไปร่วมหัวจมท้ายกับคนที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากปริญญาบัตรแค่ใบเดียว” ทำไมรุ้งไม่แสดงให้พี่ชายเห็นละ ว่าสามารถพึ่งตัวเองได้ ไอ้งานต่างๆที่พี่ชายบอก รุ้งไม่เคยทำเลยเหรอ ถ้าไม่เคยทำ แล้วคิดจะไปอยู่กะคนจนๆ ก็ต้องหัดทำแล้ว เหอๆ แล้วรุ้งคบกะวัชมา4ปี คบกันตอนเข้ามหาวิทยาลัยปี1 4ปีนี่ก็น่าจะจบปริญญาตรีแล้ว วัยขนาดนี้ก็น่าจะบรรลุนิติภาวะแล้ว พี่ชายไม่น่าจะมาบังคับได้ ในทางนิตินัย แต่ทางพฤตินัยขึ้นกับรุ้งแล้วว่าจะยอมให้บังคับไหม อิอิ จากคุณ : ลูนาติก - [ 19 มิ.ย. 49 09:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 19 มิ.ย. 49 16:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7  มาแปะจุบก่อนนะ  เดี๋ยวพร้อมแล้วจะมาอ่าน ดีใจคะว่าเห็นชื่อนี้ มาลงนิยายต่อ ถึงแม้จะเปิดเรื่องใหม่ขึ้นมาก็ได้ตามคะ จากคุณ : Donut_ty - [ 20 มิ.ย. 49 07:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องมีคู่พี่ชายพี่สาวเป็นแกนนำแน่เลย พระเอกหัวสูงจริงๆ จากคุณ : nasa (nasa nasa) - [ 20 มิ.ย. 49 16:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม .. น้องคงไม่ได้เป็นตัวชักนำพี่ให้มาเจอกันนะ จากคุณ : scottie - [ 21 มิ.ย. 49 22:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 .....ในที่สุด..... ก้อได้เปิดตัวหยาดรุ้งเสียที เอิ้กๆๆๆ เรื่องเก่าจะไม่เขียนแล้วหรอ??? เสียดายอ้ะ >< จากคุณ : maron_jung (maron_jung) - [ 22 มิ.ย. 49 09:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านจ๊ะ น้องรัก จากคุณ : dol - [ 23 มิ.ย. 49 16:53:38 A:10.10.101.6 X:202.28.179.1 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอลุ้นต่อนะคะว่ารุ้งจะสมหวังไหม จากคุณ : รียา-อารียา - [ 24 มิ.ย. 49 23:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4493496/W4493496.html#1 ตอนต่อไป จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 29 มิ.ย. 49 12:20:35 ]