ฉันมีโอกาสได้ดูการแสดงพลุเฉลิมพระเกียรติเมื่อวันก่อนเมื่อแรกได้ข่าวว่าจะมีการจุดพลุเฉลิมฉลองนั้น ฉันตั้งใจว่าจะไปชมการแสดงนี้ตรงแถบแม่น้ำเจ้าพระยาเพราะอยู่ใกล้บ้าน ความรู้สึกแรกนั้นมันเป็นเพียงแค่ว่า “โอโห้ ฉันต้องไปดูให้ได้จุดตั้ง 20000 นัดแน่ะ” ยอมรับว่าลืมสำนึกไปเสียสิ้นว่าวัตถุประสงค์ของคนที่จัดงานนั้นเขาทำเพื่ออะไร ทั้ง ๆ เมื่อวันก่อนหน้านั้นยังร้อง “ทรงพระเจริญ” อยู่เลย

คนแน่นขนัดตลอดเส้นทางที่เลียบแม่น้ำเจ้าพระยาตามวัดวาอารามที่พอจะมีที่จอดรถ คนก็หลั่งไหลเข้าไปแต่ฉันสังเกต บริเวณที่ฉันดูนั้นคือวัดกัลยา อยู่ถัดจากวัดอรุณไปไม่ไกลนัก รถแน่นขนัดเต็มลานวัดแต่ก็ไม่มีใครบ่น อาจเป็นเพราะทำใจกันมาแล้วก็เป็นได้ ตอนที่ไปนั่นยังหัวค่ำอยู่เลยแต่คนกลับแน่นขนัดเพื่อรอการเฉลิมฉลองครั้งนี้

วันนั้นฝนตกอาจทำให้การจัดแสดงล่าช้าไปบ้าง แต่ทุกคนก็ยังคงอดทนรอกันอยู่จนในที่สุดเวลาก็มาถึง เมื่อพลุนัดแรกจุดขึ้นสู่ฟากฟ้า แสงสีตระการตาทำให้ทุกคนต่างเงียบกันหมด สำหรับฉันแทบจะหยุดหายใจไม่เคยสัมผัสความสวยงามแบบยาวนานเท่านี้มาก่อนในชีวิต ใบหน้าของทุกคนแหงนมองท้องฟ้าอันมืดมิดของกรุงเทพฯยามค่ำคืน คืนนี้สวยงามเหลือเกิน

มีช่วงหนึ่งระหว่างการแสดงฉันละสายตาจากท้องฟ้าแล้วมองผู้คนรอบข้าง ทุกคนต่างมีความสุข เลยคิดได้ว่าจะมีใครหนอที่ทำให้ทุกคนมีความสุขได้พร้อมเพรียงกันเท่านี้ นอกจากพระองค์ท่าน ฉันโชคดีที่เกิดมาเป็นคนไทย อยู่ในแผ่นดินที่สวยงาม มีศิลปวัฒนธรรม และเหนืออื่นใดเรามีพระมหากษัตริย์ที่งดงาม เคยมีคนต่างชาติถามว่าทำไมคนไทยรักในหลวง เขาไม่เข้าใจ และเขาคงคิดว่ามันเป็นการปลูกฝังให้เด็ก ๆ โดยที่เด็กไม่รู้เรื่อง ปลูกฝังให้รักในหลวงเราก็รักตามพ่อตามแม่ ฉันไม่ว่าอะไรจริง ๆ ฉันพูดภาษาฝรั่งไม่เก่งหรอก แต่ที่ทำได้ฉันเพียงแค่บอกว่า “คุณจะไม่มีวันได้อะไร หากคุณไม่รู้จักให้อะไรใครสักคน”

ถึงตอนนี้ฉันคิดว่าหากคนที่รับคำตอบจากฉันเห็นภาพในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาคงรู้แล้วว่า ทำไมคนไทยรักในหลวง เพราะท่านให้เราและเราก็อยากจะให้อะไรท่านตอบแทนบ้าง เราจะเป็นคนดี เราจะทำความดี เราจะสามัคคีกัน นั่นเพราะท่านเป็นตัวอย่างให้เรา คิดมากไปแล้ว พอมารู้สึกตัวอีกทีแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้าก็ได้เห็นแค่พลุสองนัดสุดท้ายเท่านั้น

แต่ฉันไม่เสียดายหรอกเพราะว่าฉัน ประทับใจเหลือเกิน...พระบารมีของพระองค์ทรงยิ่งใหญ่จริง ๆ ถึงตอนนี้ความรู้สึกฉันแตกต่างจากตอนที่ตั้งใจจะมาดูพลุ จากที่เคยคิดแค่เพียงว่า “โอโห้ ฉันต้องไปดูให้ได้จุดตั้ง 20000 นัดแน่ะ” เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่นุ่มนวล ซาบซึ้ง และสำนึกตนได้ เพราะที่จริงแสงพลุนั้นไม่ได้ส่องเฉพาะแค่ท้องฟ้าของกรุงเทพฯยามค่ำคืน แต่ยังส่องไปถึงจิตใจของฉันด้วยและฉันก็เชื่อว่ามันส่องไปถึงในใจคนไทยทั้งชาติ...ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน