เรื่องสั้น
“สงสัย”
เขียนโดย  เมามาย

หญิงสาวผมยาว ชุดขาว ลำบากใจพูด
“เนื้องอกในช่องท้องค่ะ”  
สีหน้าแห่งความกังวลใจของฉันแสดงออกพร้อมคำถาม
“คือ...  เป็นเนื้อร้ายหรือเปล่าคะ”
สาวชุดขาวนอบน้อมสังเกตเห็นหมวกสีขาวรูปเรือใบของเธอกระดกลง บอกว่าเป็นเพียงเนื้องอกและคุณหมอจะผ่าตัดเอาออกให้
สิ่งนี้ทำให้ฉันหายใจได้โล่งอก  

ยายของฉันจวนจะเจ็ดสิบแล้ว วัยที่โรคภัยเริ่มคุกคาม หลังจากที่หมอเฉือนมันออกไป ณ ตรงที่ห้อง ไอ ซี ยู ฉันนั่งอยู่ภายในห้องรับรองญาติผู้ป่วย  คนไข้รายอื่นส่วนใหญ่โดนคุกคามกลั่นแกล้งโดยโรคที่มนุษย์สงสัยสาเหตุแห่งการกำเริบมากที่สุด – มะเร็ง    

กลิ่นแห่งความสลดหดหู่มีอยู่ทุกตารางนิ้วแม้กระทั่งในช่องอับระหว่างผนังห้องกับชั้นวางหลังสือแก้เซ็ง (ระหว่างรอคอยความหวังจากหมอ ;  หมอ - บุคคลซึ่งส่วนใหญ่สวมแว่นตาหนาเตอะเพราะเรียนมากอ่านมาก)
บรรดาญาติผู้ป่วยใบหน้าหม่นหมองราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีดนตรีและเสียงนกร้อง  
ฉันนั่งอยู่ข้างๆคุณป้าคนหนึ่ง
(คุณป้า -   บุคคลซึ่งสวมแว่นตา แต่ไม่หนาเตอะ เพราะเรียนน้อยอ่านน้อย)
ระหว่างเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนัง บังเอิญหูฉันได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เหลือบเห็นคุณป้านั่งตัวสั่น ฉันสลด หันไปชวนป้าคุยปลอบใจ ได้ใจความว่าสามีป้าเป็นมะเร็งในลำไส้เล็ก เมื่อถามถึงสาเหตุ (ที่น่าจะเป็นสาเหตุจริงๆ) ของโรคเนื้อร้าย ซึ่งบางคนเรียกโรคฟ้าลิขิต  คุณป้าเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นอารมณ์โทโส  
มันชอบแ-กเหล้านะซี ไม่รู้ชอบอะไรหนักหนา ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่เชื่อ
โมโหในความชอบดื่มน้ำอำพันของสามีหรือโกรธในสวรรค์ลิขิต ไม่มีใครรู้แน่  ป้าบอกฉันว่าป้าไม่มีตังค์ เป็นแค่ชาวสวนจบปอสี่ พูดจบก็ทะลักน้ำออกจากตาอีกรอบ  

ฉันทำได้แค่กุมมือป้าไว้โดยไม่รู้จะพูดคำใดๆ

ยายนอนไม่ไหวติงอยู่ในห้อง ไอ ซี ยู  เตียงข้างๆส่วนใหญ่อยู่ในช่วงแห่งการรักษา(หรือน่าจะเรียกว่าบรรเทา)ด้วยวิธีฉายรังสี  ฉันมองเห็นและรู้สึกถึงความรันทดภายในห้องนั้น และยังคงนั่งนิ่งๆอยู่ในห้องนี้ซึ่งอยู่ติดกันและถูกแบ่งพื้นที่ด้วยกระจกใส ทางโรงพยาบาลอนุญาติให้เข้าไปเยี่ยมถึงเตียงได้เพียงครั้งละหนึ่งคน ผู้ที่มีคำจำกัดความว่าญาติจึงมารวมตัวกันอยู่ในห้องนี้  
ถัดจากยายไปสองเตียง ฉันกำลังมองหญิงสาวผู้ป่วย แม้จะซีดเซียวแต่หน้าตาสวย

ฉันคงตกหลุมรักถ้าฉันเป็นผู้ชาย
แต่ไม่รู้ว่าผมที่เคยดำขลับของเธอจะสลวยหรือเปล่า เพราะมันเหลือน้อยและบางเบาเหลือเกิน  หนึ่งคนที่ได้อยู่ในห้องนั้นตอนนี้ คือ ชายผู้เป็นคนรักของเธอ เขากำลังยืนบิดน้ำออกจากผ้าขนหนูผืนเล็กๆเหนือกะละมัง  ดูแล้วอายุไล่เลี่ยกัน ฉันเดาว่า สามสิบสอง

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง
พวกเขาแก่กว่าฉันแค่สาม สี่ ปีเอง  ฝ่ายชายก็หน้าตาดี ฉันยอมรับว่าฉันเกือบตกลงไปอยู่ในหลุมเช่นกัน ถ้าแฟนของฉันรู้เข้าคงหึงไม่เข้าท่า แต่ฉันไม่ผิดหรอก ฉันก็แค่มองมนุษย์ต่างเพศตามธรรมชาติของแรงขับจากภายในเท่านั้นเอง  
มันน่าตกใจและหวาดกลัวเมื่อได้เห็นคนวัยใกล้กัน เป็นโรคนี้ เขาใช้ชีวิตอย่างไร เขากินอะไร ทำไมจึงเป็น หรือว่าเขาไม่ค่อยได้ทำบุญ หรือว่าเขาชอบรังแกสัตว์  และเหมือนเช่นเคย - ไม่มีใครรู้แน่

ฉันกลัวตายขึ้นมาในบันดล
ฉันรู้สึกว่ากำลังอยู่บนโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่มีแต่ความตายและความเจ็บป่วย โลกที่ไม่มีสิ่งใดสดใส  ฉันมองตามพื้นภายในห้องสี่เหลี่ยม ระแวงไปเองว่าจะมีงูพิษแฝงเข้ามาในห้องโดยแอบซ่อนอยู่ในม้วนเสื่อของป้าคนนั้น แล้วมันจะกัดฉันตาย
ฉันรู้สึกว่าอากาศที่กำลังใช้หายใจไร้ซึ่งกลิ่นหอม

ฉันอับเฉาถึงเนื้อหนังที่ย่อยสลายของมนุษย์ ความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้วตอนที่ได้ดูรูปข่าวอาชญากรรมตามหน้าหนังสือพิมพ์สมัยยังเด็กๆ ตอนนั้นฉันกลัวจนไม่กล้าออกนอกบ้าน

ทุกวันนี้อย่างน้อยฉันก็ดีใจที่แม้จะดื่มเหล้าบ้าง แต่ฉันไม่สูบบุหรี่  - ปอดฉันคงสบายดี – และไม่ดำปี๋เหมือนรูปบนซองบุหรี่  
ฉันนั่งระแวงถึงลมหายใจอยู่ทั้งวัน

สุดท้ายฉันก็กลับบ้านด้วยอารมณ์แปลกๆ และขับรถด้วยความระวังเป็นพิเศษ เห็นคุณค่าของชีวิตขึ้นมาทันที แม้แต่มดฉันยังไม่เหยียบ สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อใด ฉันหยุดรถแทบจะเมื่อนั้น
ฉันยังไม่อยากถูกโครงเหล็กเคลื่อนที่ได้อัดกระแทกร่างกายนอนจมกองเลือด

ระหว่างรอให้ไฟสีแดงกลับไปเป็นสีเขียว    
ณ ตรงที่ข้างทางริมถนนฉันสังเกตุเห็นอาแปะแก่ๆราวเจ็ดสิบหรืออาจจะแปดสิบขวบ ผอมเหมือนโครงกระดูก นั่งหลังค่อมชันเข่าสบายอารมณ์สูบยาเส้นอยู่หน้าร้านขายของชำ อากาศข้างนอกน่าจะเย็นสบายและหอม  ฉันรู้สึกถึงลมพัดไหวๆ อาแปะโบกไม้โบกมือยิ้มร่าคุยกับเจ้าของร้าน    
ฉันสงสัย – ปอดของอาแปะจะสบายดีมั๊ย ? –












หมายเหตุ: อย่างไรก็ตามมีหลายๆคนบอกว่าการสูบบุหรี่ ก่อให้เกิดโรคมะเร็ง

แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 49 17:36:16

แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 49 17:34:59