เรื่องนี้ไม่รู้จัดว่าเป็นเรื่องสั้นหรือเปล่า
เป็นเรื่องที่แบบว่า ตัวเองค่อนข้างติดใจอะ
เป็นความฝันของตัวเอง ที่ฝันมาเมื่อคืนตอนฟ้าใกล้รุ่ง
แต่บางอย่างในความฝัน มันทำให้เราคิดมากเหมือนกันนะ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ลองอ่านกันดู :)

ปล. โรสฝันจริงๆนะ ไม่ได้แต่งขึ้น >__<





จะเป็นเพียงแค่ฝัน (ของคนเหงาๆคนนี้) … เท่านั้นเองเหรอ




เคยฝันกันไหมคะ?
เคยฝันเห็นคนในฝันกันบ้างไหมคะ?

ฉันก็เป็นคนเพ้อฝันคนหนึ่ง มักจะมีจินตนาการ และคิดอะไรอยู่เรื่อยๆ เลยมักจะฝันบ่อย
แต่ว่า ฉันก็ไม่ได้จริงจังกับความฝันหรอกนะคะ เพราะคิดว่า ฝัน ก็คือ ฝัน ซึ่งมันอาจจะเป็นแค่จิตใต้สำนึกของเราเท่านั้น
ทว่า...ตอนนี้ ฉันกำลังสับสน ... ว่า มันจะเป็นจิตใต้สำนึกของฉันได้อย่างไร กับความฝันเรื่องนี้




ตอนสี่นาฬิกาโดยประมาณของวันใหม่ ฉันยังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มนวมหนาและนุ่ม ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ จนฉันยิ่งซุกหาความอบอุ่นมากขึ้น
ทว่า หาใช่ความอบอุ่นจากผ้าห่มดั่งเช่นทุกคืน ... หากเป็นความอบอุ่นของดวงตาหนึ่งคู่ที่กำลังมองฉันอยู่ในอีกภพ ... ภพของความฝัน

เขาเป็นใคร ฉันไม่รู้จัก ฉันหันมองหน้าเขาระหว่างที่เขากำลังขับรถ พลางสงสัยมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเขาคือใคร
เขาผู้มีผมสั้นๆ ที่ดูไม่เรียบร้อยนัก แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดกับเซอร์ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอปกขลิบดำ แขนยาว กางเกงขายาวสีน้ำตาล และรอยยิ้มที่ดูสดใส ที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ไม่เคยรู้จัก และแน่ใจว่าไม่เคยไปพบเจอเขาที่ไหนมาแน่ๆ กำลังขับรถพาฉันไปไหนสักที่ ซึ่งไม่นานฉันก็พบว่ารถมาหยุดลงตรงหน้าบ้านฉันเอง

เขาลงไปไหว้พ่อกับแม่ฉัน ซึ่งดูเหมือนว่าพ่อกับแม่จะรู้จักเขาดีด้วย จากรอยยิ้มที่มีให้กัน
แต่ฉันซี่...ฉันยืนงงเหมือนไก่ตาแตก ด้วยไม่รู้ว่า...เขาเป็นใคร

หากเวลาผ่านมา ในช่วงต่อมาของความฝัน ฉันพบว่าตัวเองกำลังนั่งเหม่ออยู่ในห้องสมุดของคณะ เขาเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของเขาชัดตาขึ้น
แม้ใบหน้าของผู้ชายแปลกหน้าจะไม่ได้หล่อเหลาเหมือนชายในฝันที่ฉันเคยวาดเอาไว้เลยสักนิด แต่เขาก็ช่างมีรอยยิ้มอ่อนโยนจนหัวใจฉันไหวหวั่น จากตรงนี้ มีบางอย่างบอกฉันว่า เขาคืออาจารย์คนหนึ่งที่คณะของฉันนั่นเอง คนในฝันคนนี้เป็นอาจารย์สอนภาคสถาปัตยกรรมที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เขาเพิ่งจบมาสดๆร้อนๆ แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่า เขากับฉันเกี่ยวอะไรกัน ... ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย ว่าเขาเป็นใครกันแน่

ในช่วงเย็นของวันนั้น เขาก็พาฉันกลับบ้านเหมือนเคย เชื่อไหม ว่าพอฉันรู้สึกตัวอีกที ฉันก็พบว่าฉันกำลังนั่งรถคันเดิม แต่คราวนี้ไม่ได้มีกันแค่สองคน ทว่ามีเพื่อนร่วมทางเพิ่มมาอีกสองคน นั่นก็คือเพื่อนสนิทของฉันกับแฟนหนุ่ม แฟนหนุ่มของเพื่อนสนิทคนนี้เรียนสถาปัตย์พูดคุยกับคนในฝันของฉันอย่างรู้จักมักคุ้นกันดี เสียงเรียกขานที่แฟนเพื่อนเรียกเขานั้น คือ อาจารย์วี ซึ่งนั่นทำให้ฉันได้รู้เพิ่มขึ้นอีกอย่างว่า เขาชื่อ วี

สักพัก ผู้ชายแปลกหน้าก็จอดรถ และคนร่วมทางสองคนก็ลงจากรถไป ภายในรถเงียบกริบ ฉันเก็บงำความสงสัยไม่ไหวแล้ว อะไรบางอย่างผลักดันให้ฉันถามเขาตรงๆ
“เรารู้จักกันได้ไงคะ”

เขาละสายตาจากถนน ก่อนจะเบี่ยงรถเข้าสู่ข้างทาง ในภาพฝันไม่มีสถานที่รอบด้าน นอกจากเราสองคน ขนาดสีของรถ หรือเบาะที่นั่ง มันก็มืดสนิท มีเพียงร่างสูงเท่านั้นที่สว่างไสวในความทรงจำ
เขาคลายยิ้มละไม ก่อนจะตอบฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เราเคยเดินสวนกัน แต่ฉันคิดว่าเธอจำฉันไม่ได้หรอก”

ฉันนิ่วหน้าทันทีที่ได้ยิน ก่อนจะพยายามคิดว่าเราเคยเดินสวนกันที่ไหน และฉันก็สงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาจริงๆ ถามออกมาอีกครั้ง
“แล้วคุณคิดกับฉันยังไงคะ”
ฉันคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ที่ถามออกไปด้วยคำถามนี้ ฉันอยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่คำถามมันฟังดูแปลกๆ ฉันบังคับตัวเองไม่ได้เลยในความฝัน มีเพียงความคิดที่แว่บผ่าน คอยบอกฉันว่าเขาเป็นใคร มันมาทีละนิดๆ แต่ก็ปะติดปะต่อให้เป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้สักที

ในเวลานี้ฉันรู้เพียงแค่ว่า เขาเป็นอาจารย์ที่เพิ่งเข้าใหม่ที่คณะฉัน เขาชื่อวี และเขากับฉันต้องเป็นอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่คิดเท่าไหร่ คำตอบก็ไม่ออกมาสักที

ในที่สุดเขาก็คลี่ยิ้ม แล้วตอบฉันว่า
“ถ้าไม่คิดอะไร คงไม่มาอยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก”

ฉันอึ้งๆ ใบหน้าไม่ได้ร้อนวูบวาบอะไร

ทันใดนั้นแว่บหนึ่ง ความทรงจำบางอย่างก็แว่บขึ้นมาในสมอง ฉันเหมือนจะจำได้ว่า ครั้งหนึ่งฉันกับเขาเคยไปไหนด้วยกันสักที่ เขาพาฉันไป แต่เขาก็เดินหายไปจากที่ตรงนั้น เหลือแค่ฉันกับพนักงานขายของ(ฉันจำไม่ได้ว่าขายอะไร รองเท้า หรือ หนังสือนี่แหละ) เขาถามฉันว่า
“คุณชอบเขาไหมคะ”
ฉันตอบกลับไปทันทีว่า “ชอบค่ะ”
“เขาดีกับคุณใช่ไหมคะ” เธอถามอีก
ฉันยิ้มๆ พร้อมกับพยักหน้า “เขาดีมากเลยค่ะ เขาเข้าใจฉันทุกอย่าง ฉันชอบเขามาก”

ฉันหลุดออกจากความทรงจำแว่บนั้น เงยหน้ามองคนข้างกาย แล้วก็พลันไปเห็นบางอย่างเข้า
ชื่อของเขาพร้อมนามสกุล ที่เด่นหราอยู่บนกระดาษร่างแบบที่วางอยู่ข้างๆตัวเขา … ปรวีร์



แต่แล้ว ... ความฝันทั้งหมดก็หยุดลง เมื่อเสียงปลุกของนาฬิกาดังขึ้น ฉันปรือตามองเห็นห้องที่คุ้นเคย
ฉันงุนงงไม่น้อย เมื่อยังแยกไม่ออกว่าอันไหนคือจริง อันไหนคือฝัน จนเสียงน้องสาวดังขึ้นปลุกอีกที นั่นแหละทำให้ฉันรู้ว่า เรื่องราวแปลกๆนั้นคือฝันไป ฉันก็ยังเป็นฉันที่ไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม ไม่มีผู้ชายคนนั้น คนที่แสนจะอ่อนโยนในฝันคนนั้นจริงๆ ฉันเศร้าทันทีที่คิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน แต่ก็ต้องเข้าใจ และเลิกคร่ำครวญกับมัน



ฉันนั่งรถไปเรียนในตอนเช้า ในสมองยังติดใจกับความฝันไม่หาย
ไม่ใช่ว่าอยากจะได้คนในฝันหรอกนะ แต่ฉันสงสัยนี่ว่า เขาโผล่มาได้ยังไง

ฉันออกจะมั่นใจโดยแน่นอนเลยล่ะว่า ฉันไม่มีคนรู้จักหน้าตาแบบนั้น รวมไปถึงคนที่เคยผ่านเข้ามาในสายตา หรือหัวใจด้วย แน่นอน ยิ่งชื่อที่ติดตามาจนตื่นก็ยิ่งไม่มีอยู่ในสารระบบความจำของฉันเลย

เขาบอกว่าฝันจะมาจากจิตใต้สำนึกคน แต่ฉันไม่เคยรู้จักเขาคนนี้ ไม่มีอะไรก่อนนอนที่จะทำให้ฉันเก็บเอาไปฝันได้เลย ฉันนั่งทำงานงกๆๆอยู่ เครียดจะตาย แล้วอะไรเล่าที่จะมาถึงเหตุของการฝันครั้งนี้
ยิ่งชื่อ ปรวีร์ ฉันยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ปกติเขาฝันกัน เขาคิดถึงขนาดชื่อเลยหรือคะ ... ฉันนี่ฝันละเอียดดีน้อ...

แล้วเชื่อไหม ฉันเกิดใจเต้นตึกตักขึ้นมากับบางอย่างที่เพิ่งนึกได้
ก็ในฝัน คนคนนี้เป็นอาจารย์ที่เพิ่งเข้าใหม่ ถ้าเกิดว่า...ฉันไปเรียน แล้วเกิดเดินสวนกับเขาเข้า จะเป็นยังไงล่ะนี่ ฉันคิดไม่ออกเลยนะว่ามันจะเป็นยังไง แล้วถ้าเขากับฉันหันมาสบตากัน เขาจะจำนัยน์ตาฉันได้ไหมว่าเป็นนัยน์ตาคู่เดียวกับที่เขาจับจ้องในความฝัน ฉันหวั่นๆกลัวๆตลอดทางที่นั่งรถไปที่คณะ

และสุดท้าย ... จนตกเย็น ฉันก็ไม่เจอใครใกล้ลักษณะของคุณปรวีร์คนในฝันเลย



เฮ้อ ... นี่ถ้า คุณปรวีร์ มีตัวตนจริงๆขึ้นมา
เขาจะรู้ไหมนะว่า เขากำลังทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งหวั่นไหว และเพ้อไปกันใหญ่ กับเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของฝันตื่นหนึ่ง ที่เขามาปรากฏจนจารจำไว้ในใจ
เขาจะฝันถึงฉัน อย่างที่ฉันฝันเห็นเขาไหม
แล้วถ้า ถ้าเราได้พบกันจริงๆขึ้นมาสักวัน
เราจะยังจำกันได้ไหม จะได้รู้จักกันเหมือนอย่างในฝันไหม
เพราะฉันกำลังคิดว่า ตัวเองได้หลงรักคุณเข้าเสียแล้ว ปรวีร์ ... ผู้ชายนัยน์ตาอบอุ่นคนนั้น