นานมากแล้วที่ไม่ได้เปิดหนังสือรุ่น วันนี้เก็บของก็เลยเห็นมันวางอยู่ในตู้ เปิดออกมาอ่าน เห็นภาพฉันกับเธอยืนคู่กันแล้วทำให้นึกย้อนไปถึงเรื่องราวในวันนั้นได้ดี
ฉันกับเธอรู้จักกันตอนม.4 แต่จริง ๆ ฉันน่ะรู้จักเธอตั้งแต่ม.ต้นแล้วล่ะ ก็เพราะว่าแอบชอบเธอไงล่ะ เธอเป็นนักกีฬาของโรงเรียน แถมเป็นตัวแทนไปแข่งวิชาวิทยาศาสตร์ วิชาสังคมศาสตร์ เธอมักจะยืนแถวใกล้ ๆ ฉัน แต่ฉันไม่กล้าคุยกับเธอหรอก
แปลกดีเนอะ พอจบม.ต้น แล้วเรายังได้เจอกันอีก และได้อยู่ห้องเดียวกัน ได้ทำความรู้จักกันแบบสนิทสนมกันด้วย เธอเรียนเก่งมาก ส่วนฉันได้ที่เกือบบ๊วยประจำ แต่เธอก็ยังชอบมาติวให้ฉันอยู่เรื่อยเลย หลายครั้งที่เธอพูดจาเป็นห่วงกลัวฉันสอบไม่ผ่าน เธอรู้ไหมฉันอยากจะขยันให้มันมากกว่าที่เป็นอยู่อยากเก่งเหมือนเธอ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบเรียนสายวิทย์-คณิตเอาเสียเลย ฉันเป็นพวกหัวขี้เลื่อยน่ะ แต่เธอก็ยังเข้ามาสอน และบอกฉันเสมอว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น มันก็จริงนะ แต่นับวันฉันยิ่งเครียด ซึม เศร้ากับชีวิตของฉันเอง หน้าตาที่เคยสดใสก็ฉายแววซึมกระทือ ไม่ราเริง ครูแนะนำให้ฉันไปหาจิตแพทย์ และบอกฉันว่าไม่ต้องคิดมาก คนที่ไปคุยกับจิตแพทย์ไม่ใช่คนที่เป็นโรคประสาทกันทุกคน มีคนที่เครียด และฉันอาจจะเครียดมากเท่านั้นเอง
ฉันไปตามที่ครูแนะนำ แพทย์ถามว่าฉันเป็นอะไร ฉันตอบว่า เศร้า ๆ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้เศร้า แต่ไม่รู้อะไรทำให้ฉันเศร้า และฉันก็ร้องไห้ คุณหมอจึงถามว่า ฉันร้องไห้บ่อยไหม ฉันตอบว่า บ่อย ร้องแล้วหยุดไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้อยากร้อง บางทีฉันก็อายคนอื่นที่มองเข้ามาก เพราะร้องได้ทุกที่ แม้แต่ที่ ๆ มีคนมากมาย คุณหมอจึงบอกว่าฉันน่ะเป็น โรคซึมศร้า ฉันเพิ่งได้ยินกับคำนี้ เพิ่งรู้ว่ามันเป็นโรคได้ด้วย หมอจัดยาให้ฉัน 2 ชุด คือ ยากลดเครียด กับยาต้อนเศร้า ฉันดีใจที่ได้รู้ว่าฉันเป็นอะไร
ฉันกลับมาบอกเพื่อน ๆ ว่าฉันเป็น โรคซึมเศร้า เพื่อน ๆ ดูแลฉันเป็นอย่างดี พูดจาเพราะกว่าที่เคยเป็น รวมทั้ง เค้าคนนั้นด้วย
ฉันกับเค้ารู้จักกันเพิ่มมากขึ้น จนเค้าบอกฉันว่า ฉันคือเพื่อนที่เค้าอยากดูแลมากที่สุด เพราะฉันนิสัยดี และดีกับเค้าเสมอมา ส่วนฉัน ฉันก็บอกเค้าว่า เค้าคือเพื่อนที่แสนดี และเป็นเพื่อนแท้ของฉัน ฉันไม่กล้าบอกว่าฉันชอบเค้ามาก กลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนไปถ้ารู้ว่าฉันรู้สึกยังไง...
ในวันวาเลนไทต์ ฉันได้ดอกไม้จากเพื่อนข้างห้องที่เป็นผู้หญิง ส่วนเค้าได้ดอกไม้ และชอคโกแลตจากเพื่อนที่เป็นผู้หญิงมากมาย ฉันแอบคิดมากนิดหน่อย แต่ก็รู้มานานแล้วว่ามีคนชอบเค้าเยอะ ฉันจึงทำใจได้
ใกล้จะเอ็นเข้าไปทุกที ฉันก็เร่งอ่านหนังสือ เค้าก็เร่งอ่านหนังสือ และเรามีโอกาสได้ติวด้วยกันบ่อย ฉันไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องความรักในตอนนี้ ฉันต้องพยายาม และเค้าก็ดูจะจริงจังกับการเป็นแพทย์เสียจริง ๆ
ในวันสอบเอ็น เราไม่ค่อยได้เจอกันเพราะสอบกันคนละตึก แต่ก็เจอกันตอนทานข้าว ฉันคิดว่าเค้าคงติดแน่นอน เพราะเค้าเรียนได้ที่ 2 ของสายชั้น ส่วนฉัน ขนาดว่าขยันแล้ว ยังได้ที่ 132 จากนักเรียนในสายชั้น 305 คน
วันประกาศผลเอ็นฉันไม่ติดนะ ส่วนเขาติดคณะเภสัชศาสตร์ ซึ่งเขาเลือกเป็นอันดับ 2 ฉันดีใจมาก อย่างกับเอ็นติดเองเสียอีก
มหาวิทยาลัยที่เค้าได้เรียนต่อนั้น เป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงมากประจำภาคเลย ส่วนฉันต้องเข้าม.เอกชนตามระเบียบ
ปี1. ฉันเจอผู้คนมากมาย และเพื่อนใหม่ ๆ ฉันยังโทรคุยกับเค้าบ้าง พอขึ้นปี 2 ฉันก็ไม่ได้สนใจเค้าคนนั้นที่ฉันเคยชอบอีกเลย ฉันทิ้งเค้าไว้ที่ไหนสักแห่งในหัวใจ จนฉันเรียนจบ และทำงาน ฉันก็ไม่ได้ติดต่อเค้าอีกเลย จนมาถึงวันนี้...
http://www.romanticgals.net/wboard/viewthread.php?tid=1501
จากคุณ :
ญาณัท 
- [
24 มิ.ย. 49 03:53:25
]
หนังสือรุ่น
