ความคิดเห็นที่ 1 หลุมขุดนั้นตั้งอยู่ในอาคารซึ่งสร้างขึ้นครอบหลุมขุดเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ซากสิ่งของภายในถูกแดดถูกฝนจนเกิดความเสียหายได้ รูปร่างของหลุมขุดมีลักษณะเป็นรูปคล้ายตัวแอลในภาษาอังกฤษ เท่าที่พรพิรุณลองประมาณด้วยสายตาคร่าวๆ แล้วดูเหมือนจะกว้างประมาณสิบเมตรและยาวข้างละประมาณสามสิบเมตรกว่าๆ และขุดลึกลงไปราวๆ สามเมตร ที่ก้นหลุมมีโครงกระดูกมนุษย์โบราณที่ขุดพบและยังไม่ได้เคลื่อนย้ายออกจากหลุมไปไหนอยู่ประมาณ 50 ศพ แต่มีไม่กี่ศพที่ยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ โดยศพทั้งหมดแม้จะกระจัดกระจายอยู่ตามส่วนต่างๆ ของหลุม แต่น่าแปลกว่าทุกศพนั้นล้วนถูกฝังโดยให้ส่วนหัวหันไปทิศตะวันออกเฉียงเหนือเหมือนกันทุกศพ ซึ่งอาจจะเกี่ยวข้องกับความเชื่อบางอย่างของคนสมัยก่อนเช่นเดียวกับการฝังภาชนะเครื่องปั้นดินเผาไปกับศพ “แล้วพื้นที่ส่วนที่เหลือนี่ละคะ” พรพิรุณอดถามไม่ได้พร้อมกับชี้มือไปยังบริเวณสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ถูกโอบล้อมด้วยแขนสองข้างของตัวแอลที่ยังไม่ได้มีการขุดค้นแต่อย่างใด “ทำไมไม่มีใครคิดจะขุดค้นตรงนี้เพิ่มเติมละคะ เพราะดูแล้วฝนว่าถ้าขุดลงไปก็น่าจะเจอโครงกระดูกอีก ” “พี่ก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน แต่เข้าใจว่าการที่เขาไม่ขุดต่อก็คงเป็นเพราะว่าเขาคาดว่าถึงขุดต่อไปก็คงไม่พบหลักฐานหรือว่าข้อมูลใหม่ที่ทำให้เราได้รับความรู้เพิ่มเติมกระมังครับ เขาก็เลยไม่ขุดต่อเพื่อเอางบประมาณที่มีอยู่จำกัดไปทำอย่างอื่นมากกว่า” ชายหนุ่มอธิบายให้ฟังตามความคิดของตนก่อนจะทอดถอนใจ กล่าวแสดงความรู้สึกส่วนตัวปิดท้ายว่า “ก็เลยเป็นโชคดีของบรรดาศพที่เหลือไปที่จะได้นอนอย่างสงบสุขอยู่อย่างนั้นไปชั่วนิรันดร ไม่ถูกคนรุ่นหลังรบกวนด้วยการขุดเอาขึ้นมาตั้งแสดงแบบนี้ ” ทุกคนผงกศีรษะแสดงความเห็นด้วยกับคำพูดของชายหนุ่มทุกประการ เดินดูเพียงครู่เดียวสองสาวชมรมคนตาแหกก็หมดความสนใจขอตัวออกมานั่งรออยู่ข้างนอกโดยมีแมนสรวงตามออกมาด้วยอีกคน คงเหลือแต่อัศวินที่ใช้กล้องดิจิตอลในมือเก็บภาพสวยๆ เพื่อจะเอาไปลงในนิตยสารของตน กับพรพิรุณที่ยังคงเดินดูพร้อมกับจินตนาการเรื่องราวในอดีตตามที่นักโบราณคดีได้ค้นคว้าไว้ แต่ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั่น ฉับพลันนั้นสายตาของเธอก็แลเห็นบางอย่างที่ทำให้สีหน้าของเธอถึงกับแปรเปลี่ยนไปอย่างรุนแรงก่อนที่จะร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นด้วยความตื่นตระหนกตกใจสุดขีด “ฝน” อัศวินที่กำลังเดินไปถ่ายภาพอยู่อีกด้านหนึ่งของหลุมร้องเสียงดังด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกับรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของหญิงสาวไว้ไม่ให้ล้มกับพื้นท่ามกลางสายตานักท่องเที่ยวจำนวนมากที่ต่างจับจ้องมาที่ตัวเธอเป็นตาเดียวด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น...” สัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยนของอัศวินทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด เธอปล่อยตัวปล่อยใจให้อยู่ภายในอ้อมอกของเขาครู่หนึ่งก่อนจะเรียกสติของตัวเองกลับมา ถอยห่างออกมาเล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองในหลุมอีกครั้งพอไม่เห็นภาพที่น่าหวาดกลัวนั้นแล้วจึงระบายลมหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งใจ “ไม่ ไม่มี ไม่มีอะไร เมื่อตะกี้ฝนคงตาฝาดไปเอง พี่ไนท์” หญิงสาวพึมพำเบาๆ คล้ายพูดกับตัวเองมากกว่า “ตาฝาด” ชายหนุ่มทวนคำด้วยความแปลกใจแกมยินดีราวกับได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากจนต้องพยายามระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ให้เธอเห็น กล่าวถามเสียงเรียบๆ “ตกลงเมื่อตะกี้ที่ว่าตาฝาดนั่นนะ ฝนไปเห็นอะไรเข้าหรือครับ ” “อ๋อ เปล่าหรอกคะ พี่ไนท์ ฝนคงหน้ามืดจะเป็นลมนะคะ อากาศในนี่มันร้อนอบอ้าวเหลือเกิน” หญิงสาวพูดเฉไฉไปตามเรื่อง ก็จะให้เธอพูดตามจริงว่าสิ่งที่เธอเห็นเมื่อซักครู่นี้คืออะไร เพราะเชื่อเถอะว่าถึงจะพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อแน่ว่ามันเป็นความจริง เพราะว่าสิ่งที่เธอได้เห็นก็คือ ภาพของตัวเธอที่ซ้อนทับบนโครงกระดูกมนุษย์โบราณร่างหนึ่งที่ก้นหลุมนั้นอย่างแนบสนิท ราวกับว่านั่นคือโครงกระดูกนั่นคือตัวเธอเองก็ไม่ปานทีเดียว มันเป็นเพียงภาพหลอนที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบเท่านั้น หรือว่า ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะขบคิดอะไรมากไปกว่านั้นแมนสรวงกับเพื่อนสองสาวที่ได้ยินเสียงร้องของเธอก็วิ่งหน้าตาตื่นกลับเข้ามาข้างในอาคารอีกครั้งพร้อมกับร้องถามเสียงดัง “ฝน เกิดอะไรขึ้น” “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เจ็ต” หญิงสาวตอบพร้อมกับพยักหน้ายืนยัน “พอดีเมื่อตะกี้ฝนหน้ามืดจะเป็นลม ก็เลยต้องร้องเรียกให้พี่ไนท์ช่วย ก็เท่านั้นเอง...” “’งั้นหรือ” มิ่งโมฬีว่าก่อนจะถามเพื่อน “ว่าแต่ฝนเป็นอะไรมากหรือเปล่าจ้ะ ถ้าไม่ไหวละก็บอกเลยนะ พวกเราจะได้ยกเลิกโปรแกรมที่เหลือแล้วกลับโรงแรม...” “ไม่เป็นไรหรอก มิ่ง ฝนหายดีแล้วล่ะ” พรพิรุณแข็งใจพูดพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ก่อนจะเฉไฉว่า “ฝนว่าเดี๋ยวเรารีบไปกันเถอะ เมื่อตะกี้พี่ไนท์เขาบอกว่าจะเที่ยวหมู่บ้านที่เขาทำเครื่องปั้นดินเผาไม่ใช่หรือ ไปเย็นเดี๋ยวเขาก็เลิกทำงานกันเสียก่อนเท่านั้นเอง...” ต่อจากนั้นคณะจึงไปยังบ้านคำอ้อซึ่งอัศวินบอกว่าเป็นแหล่งผลิตเครื่องปั้นดินเผาที่จำหน่ายอยู่ที่ร้านค้าแถวบ้านเชียง ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ริมถนนสายอุดรธานี-สกลนคร ดำเนินชีวิตด้วยการทำการเกษตรเป็นอาชีพหลัก และจะผลิตหม้อขายเมื่อมีเวลาว่างด้วยกรรมวิธีดั้งเดิมที่สืบทอดมาตั้งแต่ครั้งบรรพบุรุษ โดยฝ่ายหญิงจะเป็นผู้เตรียมดินและ ‘ตี’ ขึ้นรูปหม้อ ส่วนฝ่ายชายจะทำหน้าที่อื่นๆ เช่นการขุดดิน หาไม้หาฟืนที่จะใช้ในการเผา เป็นต้น อัศวินเล่าให้ฟังด้วยว่าในอดีตที่นี่จะเป็นผู้ปั้นหม้อเพียงอย่างเดียว ส่วนการเขียนลวดลายเลียนแบบของโบราณนั้นจะเป็นหน้าที่ของช่างจากหมู่บ้านปูลูซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่นี่นัก จนเป็นที่มาของคำพูดที่ว่า ‘บ้านคำอ้อปั้น บ้านปูลูเขียน บ้านเชียงขาย’ แต่ปัจจุบันชาวบ้านที่นี่ได้เริ่มหัดเขียนลายด้วยตัวเองบ้างแทนที่จะเป็นเพียงผู้ปั้นขายเพียงอย่างเดียว สีที่ใช้เขียนนั้นเป็นสีน้ำมันผสมข้นๆ ใช้พู่กันเขียนลงบนผิวของภาชนะที่เผาแล้ว และอาจจะทาแล็กเกอร์ทับเพื่อความคงทนและให้มันเงาสวยงามมากขึ้น แมนสรวงนั้นพอเห็นชาวบ้านกำลังลงพู่กันวาดลวดลายบนผิวภาชนะดินเผาก็เกิดอารมณ์ศิลปินเข้าสิง แอบสะกิดบอกเพื่อนหนุ่มเข้าไปคุยกับช่างอยู่ครู่หนึ่ง และในไม่ช้า สองหนุ่มก็มีพู่กันในมือคนละด้ามเริ่มลงมือละเลงสีลงบนผิวโอ่งขนาดจิ๋วอย่างสนุกสนาน โดยมีสาวๆ เข้าล้อมวงดูด้วยความสนใจ “ยี้ ฝีมือยังกะเด็กอนุบาลแน่ะ” เจิดจรัสออกปากวิจารณ์ผลงานของผู้ชายที่ตนแอบชอบอยู่พร้อมกับหัวเราะชอบใจก่อนจะรีบสปริงตัวออกมาห่างๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าจะเอาเรื่อง แต่ก็ยังคงแหย่ไม่หยุด “เจ็ตว่าพี่ควรจะทุบทิ้งดีกว่า อย่าเก็บเอาไว้เป็นมรดกให้คนรุ่นหลังหัวเราะเยาะเลย...” “ไม่แปลกหรอกจ้ะ เจ็ต พี่แมนเขาก็เป็นอย่างนี้แหละ ชอบทำตัวว่าตัวเองเป็น ‘ติสท์ ทั้งๆ ที่เอาจริงตกวิชาศิลปะเป็นประจำ” มิ่งโมฬีช่วยแขวะพี่ชายอีกคนก่อนจะหันไปขอดูผลงานของเพื่อนพี่ชายบ้าง “แล้วพี่ไนท์ละคะเป็นไงบ้าง...พี่ไนท์ ขอมิ่งดูหน่อยได้ไหมคะเนี่ยะ” “พี่คงให้ดูไม่ได้หรอก เป็นความลับส่วนตัวจ้ะ” เขาตอบยิ้มๆ พร้อมกับขยับเอาตัวบังเอาไว้ไม่ให้สาวๆ ได้เห็นว่าตนกำลังเขียนอะไรอยู่บนโอ่งจิ๋วๆ ของตน “เชอะ ไม่ดูก็ได้ ใครเขาอยากจะสนใจกันนักหนา” เจิดจรัสพูดเสียงงอนๆ ก่อนจะหันมาชวนเพื่อนทั้งสอง “ไปเถอะมิ่ง ฝน อย่าไปสนใจกับสองคนนั้นเลย เราไปดูคุณน้าเขา ‘ตีหม้อ’ กันดีกว่า...” ทั้งสามสาวจึงพากันไปนั่งพูดคุยกับคุณน้าเจ้าของบ้านที่กำลังนั่งพิงเสาบ้าน ‘ตีหม้อ’ อยู่อย่างขยันขันแข็งแม้จะเป็นเวลาบ่ายมากแล้วก็ตาม ซึ่งคุณน้าผู้ใจดีก็เล่าวิธีการผลิตเครื่องปั้นดินเผาของที่นี่ให้ฟังทุกขั้นตอนอย่างไม่ปิดบังอำพรางใดๆ ซึ่งพรพิรุณอดคิดไม่ได้ว่าที่คุณน้าเธอกล้าพูดเปิดเผยถึงขนาดนี้ก็อาจจะเนื่องด้วยเพราะคุณน้าคงจะมองออกว่ายังไงเสียบรรดาสาวๆ ชาวกรุงทั้งสามคนนี้ก็คงไม่คิดจะมาทำอาชีพ ‘ตีหม้อ’ ขายแข่งกับตนเองแน่ๆ อยู่แล้วก็เลยไม่รู้จะหวงวิชาความรู้ไว้ทำไมนั่นเอง ขั้นตอนการผลิตเครื่องปั้นดินเผาของที่นี่จะเริ่มต้นด้วยการเตรียม ‘ดินเชื้อ’ ซึ่งได้จากการนำแกลบข้าวมาผสมกับดินเลนปั้นเป็นก้อนๆ แล้วนำไปเผาไฟ ก่อนจะบดให้ละเอียดและนำมาผสมกับดินเหนียวตามสัดส่วนที่กำหนดไว้ แล้วจึงนวดให้เข้ากันดีและมีความเหนียวเหมาะสมต่อการนำมาขึ้นรูปด้วยวิธีการที่เรียกกันทั่วไปว่า ‘ตีหม้อ’ โดยใช้ ‘ไม้ตี’ ซึ่งทำจากไม้ลักษณะคล้ายพายแต่ด้ามสั้นกว่า ใช้ตีคู่กับ ‘หินดุ’ ซึ่งทำจากดินเผารูปร่างคล้ายดอกเห็ดมีขนาดต่างๆ กันตามแต่ขนาดหม้อที่จะขึ้นรูป ผู้ตีจะถือไม้ตีไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างถือหินดุสอดเข้าไปในตัวหม้อ จากนั้นจึงใช้ไม้ตีตีดินลงบนตำแหน่งที่หินดุรองรับอยู่ ไล่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้รูปทรงตามที่ต้องการก่อนจะนำไปตากแห้งและเผาต่อไป สาวๆ พอเห็นการ ‘ตีหม้อ’ แล้วก็เกิดนึกสนุกอยากลองดูบ้าง ซึ่งคุณน้าก็แสนจะใจดียอมให้แขกผู้มาเยือนได้ลอง ‘ตีหม้อ’ อย่างเต็มอกเต็มใจ และผลก็คือ “ว้า ม่ายหวาย” เจิดจรัสครางด้วยความอ่อนอกอ่อนใจกับฝีมือของตัวเอง เพราะหม้อที่เธอตีนั้นออกมาเบี้ยวๆ บูดๆ แทบไม่เป็นทรงเอาเสียเลยจนต้องยอมแพ้เป็นคนแรก “เอ๊า ใครจะลองบ้าง” มิ่งโมฬีส่งกล้องถ่ายรูปในมือให้พรพิรุณก่อนจะรับอุปกรณ์ ‘ตีหม้อ’ ของคุณน้าจากมือเพื่อนมาลองเป็นคนถัดไป แต่ครู่เดียวก็ทำหน้าเบ้เมื่อผลงานของตนก็ไม่ได้ต่างจากเจิดจรัสเท่าใดนัก “สงสัยเราสองคนคงเอาดีในอาชีพนี้ไม่ได้เด็ดๆ” หญิงสาวส่ายหน้าอย่างยอมรับสภาพตัวเองพร้อมกับหัวเราะขันๆ กับหม้อผลงานของตน ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสาวอีกคน “ฝนละ จะลองดูกับเขาซักหน่อยหรือเปล่า” ที่จริงพรพิรุณส่ายหน้าปฏิเสธในทีแรกด้วยความเกรงใจกลัวว่าตนจะยิ่งทำให้งานของคุณน้าลำบากหนักเข้าไปอีกในการทำให้หม้อกลับคืนรูปทรงที่ต้องการ แต่เมื่อถูกเพื่อนคะยั้นคะยอหนักๆ เข้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนยอมตามเสียงยุของเพื่อนจนได้ แล้วทุกคนรวมไปถึงคุณน้าเจ้าของบ้านเองก็ต้องตกตะลึงแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเมื่อเห็นหญิงสาวชาวกรุงคนนี้กลับสำแดงฝีมือการ ‘ตีหม้อ’ ได้อย่างคล่องแคล่วชำนาญราวกับเป็นมืออาชีพที่ ‘ตีหม้อ’ มานาน ทั้งๆ ที่มือคู่เรียวงามคู่นี้เพิ่งจะจับไม้ตีและหินดุเป็นครั้งแรกในชีวิตแท้ๆ ทุกจังหวะในการตีนั้นแม่นยำและแน่นอน จนหม้อที่เมื่อซักครู่ถูกเพื่อนๆ ทั้งสองตีจนโย้ไปเย้มาแทบไม่เป็นทรงเมื่อซักครู่นี้ค่อยๆ กลับเป็นรูปเป็นร่างแบบเดียวกับหม้อที่คุณน้าตีไว้ก่อนหน้านี้ไม่มีผิดเพี้ยน! “เฮ้ย ฝน แกทำได้ไงกันเนี่ยะ เหลือเชื่อวะ” เจิดจรัสหลุดปากออกมาจนได้หลังจากตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกไปครู่ใหญ่ “ฉัน ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปได้ยังไง” หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเบาหวิว ก็อย่าว่าแต่เพื่อนเลย แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังสงสัยและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นเลยว่าตนมี ‘ความสามารถพิเศษ’ เช่นนี้จริงๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตนกันแน่ ทำไมเธอถึงได้ประสบพบเจอเหตุการณ์แปลกๆ เหนือธรรมชาติอย่างต่อเนื่องนับตั้งแต่เหยียบย่างลงบนพื้นแผ่นดินแห่งนี้ด้วย หรือว่าสิ่งที่เธอเห็นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้ไม่ใช่เป็นเพียงภาพหลอน แต่เป็นเรื่องจริง เธอเคยมีชีวิตอยู่ที่นี่ เป็นช่างตีหม้อในชุมชนบ้านเชียงโบราณมาก่อนจริงๆ และถ้าหากตนเป็นคนบ้านเชียงโบราณจริงๆ แล้วคนที่ในอีเมล์บอกว่ารอคอยตนอยู่เล่า เป็นใคร . เธอพยายามคิด คิด และคิดมาตลอดเส้นทางที่นั่งรถกลับเข้าตัวเมืองอีกครั้ง แต่ก็ไม่อาจหาคำตอบที่น่าพอใจได้เสียที จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 24 มิ.ย. 49 06:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วมิ่งโมฬีก็ชวนเพื่อนๆ ไปที่ร้านอินเทอร์เนตคาเฟ่ใกล้ๆ โรงแรมเพื่อเช็คว่ามีใครส่งอีเมล์มาถึงตนหรือไม่ พรพิรุณจึงขอเช็คเมล์ของตนเองบ้างด้วยความอยากรู้ว่าเจ้าของอีเมล์ลึกลับนั้นจะส่งอะไรมาให้เพื่อช่วยคลี่คลายปมปริศนาในใจตนบ้างหรือไม่ และก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ มีอีเมล์ส่งมาถึงตนในเวลา 20.15 น. ของเมื่อวานจริงๆ แต่ทว่า คราวนี้ข้อความในอีเมล์ฉบับนี้แตกต่างไปจากฉบับที่ผ่านๆ มา กลายเป็น ‘บัดนี้เจ้าได้พบกับคนๆ นั้นแล้ว ขอให้เจ้ากับคนๆ นั้นจงรักและอยู่ครองคู่กันอย่างมีความสุขตลอดไป’ “อะไรนะ” เธออุทานออกมาด้วยความลืมตัวด้วยความตกใจ นี่หมายความว่าอย่างไร เธอพบกับคนๆ นั้นแล้วจริงๆ หรือ แต่จะเป็นใครกันเล่า จะว่าคนที่เธอได้พบที่บ้านเชียงในวันนี้ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะอีเมล์นั้นถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนก่อนที่ตนจะมาถึงที่นี่ด้วยซ้ำ และคงไม่ใช่แมนสรวงแน่ๆ เพราะเธอรู้จักกับพี่ชายเพื่อนคนนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าเกิดแมนสรวงเป็นคนๆ นั้นจริง ‘บางสิ่งบางอย่าง’ ที่ว่าก็น่าจะกระตุ้นเตือนให้ตนรับรู้ได้ตั้งนานแล้ว ไม่น่าจะต้องรอมาเป็นสิบๆ ปีถึงค่อยมาบอกกล่าวกันแบบนี้หรอก ถ้าเช่นนั้น ก็น่าจะมีอยู่เพียงคนเดียวที่จะเป็นไปได้ อัศวิน ผู้ชายคนที่เธอเพิ่งได้รู้จักเป็นครั้งแรกในการเดินทางครั้งนี้ และเพียงแค่สบตากันครั้งแรก เขาก็ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวในหัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต และ “ฝน อ่านอะไรอยู่นะ” เสียงเรียกของมิ่งโมฬีทำให้หญิงสาวที่กำลังใจลอยสะดุ้งสุดตัว รีบปิดหน้าจอโดยเร็วก่อนที่เพื่อนจะทันได้อ่านข้อความในอีเมล์นั้น พูดแก้ตัวตะกุกตะกัก “ปะ ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” “ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงต้องรีบปิดหน้าจอด้วยละ หรือกลัวว่าเราจะเห็น” เจิดจรัสสงสัยก่อนจะทำท่าคล้ายกับรู้ทันอีกฝ่าย “เอ๋ หรือว่าแอบมีกิ๊กส่งเมล์มาบอกรัก ก็เลยอายไม่กล้าบอกเพื่อนๆ ใช่ม้า ” “ไม่มีอะไรจริงๆ ก็แค่เพื่อนส่งฟอร์เวิร์ดเมล์เล่าเรื่องแปลกๆ มาให้อ่านเล่นเท่านั้นเอง” หญิงสาวบอกเพื่อนพลางนึกในใจว่าไม่ได้โกหกเลยซักนิดเดียว ก็เรื่องมัน ‘แปลกๆ’ เหลือเชื่อจริงๆ นี่นา ก่อนจะทำเป็นฟอร์มแกล้งอ้าปากหาวพร้อมกับเอ่ยปากชวนเพื่อน “ฝนว่าเรากลับโรงแรมกันเถอะ ฝนชักง่วงนอนแล้วละ” แต่เอาเข้าจริงคนที่บอกว่าตัวเอง ‘ง่วง’ กลับนอนไม่หลับเสียอย่างนั้น ได้แต่พลิกตัวกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงด้วยความว้าวุ่นใจ เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอนับตั้งแต่ได้รับอีเมล์ลึกลับฉบับแรกจนกระทั่งถึงอีเมล์ฉบับล่าสุดที่เพิ่งได้รับเมื่อซักครู่ถูกฉายวนเวียนอยู่ห้วงความคิดของเธอจนเธอไม่อาจข่มตานอนได้แม้เวลาจะล่วงเลยเวลานอนตามปกติของเธอไปร่วมชั่วโมงแล้วก็ตาม และในที่สุดหลังจากพยายามนับแกะจนแทบหมดคอกเธอก็ไม่อาจฝืนต่อไปได้อีก “ฝนจะไปไหน” เจิดจรัสเอ่ยถามทั้งที่ตายังปรือๆ เมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจะออกไปข้างนอกห้อง “ปะ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเพื่อนทัก ต้องบอกเสียงอ่อยๆ “พอดีฝนนอนไม่ค่อยหลับนะ ก็เลยว่าจะลงไปเดินเล่นข้างล่างหน่อยนะ” “จะดีหรือฝน นี่มันก็ดึกแล้วนะ ออกไปข้างนอกคนเดียวมันอันตรายออก” มิ่งโมฬีร่วมเตือนด้วยคนด้วยความเป็นห่วงเพื่อน “งั้นเดี๋ยวพวกเราลงไปเป็นเพื่อนดีไหม หรือจะให้ไปเรียกพี่แมนกับพี่ไนท์...” “ขอบใจจ้ะที่เป็นห่วง แต่อย่าเลยมิ่ง เราไม่อยากรบกวนคนอื่นๆ” พรพิรุณปฏิเสธความปรารถนาดีของเพื่อนโดยเร็ว เวลานี้เธออยากอยู่คนเดียวมากกว่าจริงๆ “แต่ถ้าฝนลงไปคนเดียว แล้วเดี๋ยวจะกลับเข้ามายังไง อย่าบอกนะว่าจะเอากุญแจไปด้วย...” เจิดจรัสพูดท้วง เพราะกุญแจของโรงแรมแห่งนี้ก็เหมือนกับโรงแรมอื่นๆ ส่วนใหญ่ที่จะพ่วงมากับแผ่นพลาสติกที่จะใช้เสียบลงในช่องเพื่อให้ระบบไฟฟ้าในห้องทำงาน หากว่าให้เพื่อนเอากุญแจไปไฟในห้องก็จะดับทันที “ได้ซิเจ็ต ฝนจะถอดเอาแต่ลูกกุญแจไป ส่วนแผ่นพลาสติกก็ทิ้งไว้ตามเดิม...” พรพิรุณหาทางออกให้กับตัวเองหลังจากขบคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มพลางบอกว่า “เจ็ตกับมิ่งไม่ต้องห่วง ฝนลงไปแป๊บเดียวพอง่วงเมื่อไหร่ก็กลับขึ้นมานอนแหละ รับรองไม่ไปไหนไกลหรอก...” “ถ้างั้นก็ตามใจฝนละกัน” มิ่งโมฬีบ่นพึมพำก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมโปงเป็นสัญญาณบอกว่าไม่สนใจจะซักถามถึงเรื่องนี้อีก พรพิรุณจึงออกจากห้อง ครั้นพอเดินไปถึงโถงหน้าลิฟท์ก็ต้องผงะเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับคนนั้นกำลังยืนรอลิฟท์คล้ายจะลงไปข้างล่างเช่นกัน อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ “อ้าว ฝน จะไปไหนละ” เขาเอ่ยทักหญิงสาวด้วยความประหลาดใจที่เห็นเธอออกมาข้างนอกยามวิกาลเช่นนี้ “คือ ฝนนอนไม่ค่อยหลับนะคะ เลยว่าจะลงไปเดินเล่นข้างล่างเสียหน่อย” เธอสารภาพตามตรงก่อนจะตั้งคำถามกลับไปบ้าง “แล้วพี่ไนท์จะไปไหนคะ” “อ้อ คือพี่ว่าจะไปหาอะไรกินหน่อย” เขาตอบก่อนจะชวนเธอ “แล้วฝนละ จะไปกับพี่หรือเปล่า” “ก็ดีเหมือนกันคะ” เธอพยักหน้าตกลงหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริงปกติแล้วเธอไม่ค่อยจะทานมื้อดึกเท่าใดนักเนื่องจากเธอเป็นเด็กอนามัยมักจะนอนแต่หัวค่ำเป็นประจำ แต่พออยู่ดึกจนเกินเวลานอนตามปกติอย่างนี้ชักจะหิวเหมือนกัน ตัวเมืองอุดรธานีในยามดึกแม้ผู้คนจะบางตาไม่คึกคักเหมือนกับเมืองท่องเที่ยวอื่นๆ แต่ก็พอจะหาร้านก๋วยเตี๋ยวที่เปิดขายจนดึกได้อย่างไม่ยากนัก ทั้งสองหาโต๊ะว่างๆ นั่งลงและสั่งบะหมี่มารับประทาน ระหว่างรอ ทั้งคู่ก็ฆ่าเวลาด้วยการนั่งดูโทรทัศน์ที่ในร้าน ซึ่งบังเอิญเหลือเกินว่าดันเป็นรายการสารคดีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดใหม่พอดี สะกิดใจคนที่กำลังรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นคนหนึ่งที่กลับชาติมาเกิดเข้าอย่างจัง “พี่ไนท์คะ ถามจริงๆ พี่เชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิดหรือเปล่าคะ” เธอถามโพล่งออกมาทันทีที่รายการดังกล่าวตัดเข้าสู่ช่วงโฆษณา อัศวินมองอีกฝ่ายก่อนจะตอบทันควัน “เชื่อซิ ถึงจะยังไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้จริงว่ามันจริงหรือไม่ก็ตามที แต่ในทางพุทธศาสนา เราเชื่อกันว่าทุกสรรพสิ่งย่อมมีการเวียนว่ายตายเกิด ดังนั้นตราบใดเรายังคงยังไม่ละกิเลส ” “ไม่ใช่ซิคะ ฝนไม่ได้หมายถึงความเชื่อตามหลักศาสนา แต่ฝนหมายถึงว่า เอ้อ ” เธอพูดขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบแล้วชะงักไปครู่หนึ่งเพราะยังนึกไม่ออกว่าจะพูดอย่างไรดีอีกฝ่ายจึงจะเข้าใจเจตนาของตน ก่อนจะตัดสินใจถามตรงๆ ไปเลยว่า “พี่ไนท์คะ ฝนถามจริงๆ อีกทีนะคะ ถ้าเกิดสมมติฝนบอกว่าฝนเคยเกิดเป็นคนบ้านเชียงโบราณมาก่อน พี่จะเชื่อหรือเปล่าคะว่าที่ฝนเล่ามาเป็นเรื่องจริง” “ถ้าถามพี่ พี่ก็ต้องบอกว่าพี่เชื่อ เพราะพี่ไม่เห็นเหตุผลเลยว่าฝนจะกุเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม” เขาตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่มีอาการตื่นตระหนกตกใจกับคำพูดของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย และก็พอดีบะหมี่ที่สั่งไว้มาเสิร์ฟพอดีอัศวินจึงตัดบทด้วยการบอกว่า “แต่พี่ว่านะ ไม่ว่าฝนจะเชื่ออย่างนั้นจริงๆ หรือไม่ก็ตาม แต่พี่ไม่อยากให้คิดฟุ้งซ่านกังวลกับเรื่องนี้เลย เชื่อพี่เถอะ...” ความจริงใจเธอยังอยากจะพูดคุยเรื่องนี้ต่อ แต่อัศวินดูคล้ายจะไม่สนใจเรื่องนี้อีก ก้มหน้าก้มตารับประทานบะหมี่ตรงหน้าจนอิ่มดีแล้วชวนเธอกลับโรงแรม และก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าห้อง ชายหนุ่มก็เอื้อมมือจับไหล่กลมมนรั้งตัวเธอเอาไว้ก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “นอนหลับฝันดีนะครับ คนดีของพี่” คำพูดหวานๆ ประกอบกับลมหายใจอุ่นๆ ที่ระใบหน้าของเธอ ทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าแดงซ่านด้วยความอาย มือไม้สั่นเทารีบไขกุญแจเข้าห้องของตนโดยเร็ว จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 24 มิ.ย. 49 06:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาใหม่ ลองไปมองหาความรักกับทริปก่อนๆ ของเราได้นะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html หัวใจรักฤดูเหงา #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4316993/W4316993.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4325989/W4325989.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4336842/W4336842.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4340548/W4340548.html ให้ใจบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4355884/W4355884.html ให้ใจบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363493/W4363493.html ให้ใจบอกรัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4375271/W4375271.html เมื่อตะวันเคียงดาว #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4384052/W4384052.html เมื่อตะวันเคียงดาว #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4395471/W4395471.html ตะวัน ณ ปลายฟ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4404765/W4404765.html เติมรักให้เต็มใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4416774/W4416774.html กำกับรัก นักประสานงาน #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4424219/W4424219.html กำกับรัก นักประสานงาน #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4435708/W4435708.html กำกับรัก นักประสานงาน #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4443242/W4443242.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4453092/W4453092.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4461293/W4461293.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4472429/W4472429.html จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 24 มิ.ย. 49 06:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “นอนหลับฝันดีนะครับ คนดีของพี่” oh so sweet na ka จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 24 มิ.ย. 49 07:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หวานซ๊า จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 24 มิ.ย. 49 08:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม ๆ มีหวานกันด้วยนะ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 24 มิ.ย. 49 10:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “นอนหลับฝันดีนะครับ คนดีของพี่” หวานซะ เมื่อไหร่จะมีใครมาพูดแบบนี้บ้างน้า จากคุณ : keroobob - [ 24 มิ.ย. 49 21:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ วันสุนทรภู่ 12:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9   "คนดีของพี่"   แหม หวานซะ จากคุณ : burin piggypink - [ วันสุนทรภู่ 15:24:43 ]