แสงในห้องสว่างกว่าทางเดินบันไดมากจนทำให้คนที่อยู่ในห้องไม่เห็นคนซึ่งแอบอยู่หลังประตู แต่ตัวฉันเองสามารถเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มและร่างเล็กบางของหญิงสาวที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ได้อย่างชัดเจน
ออกไป
ณัชอยากอยู่คนเดียว
ณัชออกปากไล่ไม้อย่างห้วน ๆ ไม่หันกลับมามองหน้าอีกฝ่าย
ไม้ปล่อยให้ณัชเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกังวล
ณัชไม่เป็นอะไรหรอกน่า ทีนี้ไปได้แล้ว เลิกยุ่งกับณัชซักทีเถอะ
ณัชชาบอกปัดเสียงเย็นชาอย่างที่เธอเคยทำกับปลายไม้บ่อย ๆ แต่ฉันสังเกตว่าคราวนี้หางเสียงเธอสั่นพร่านิด ๆ และเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะปกปิดมันเอาไว้
หน้าณัชซีดขนาดนี้จะให้ไม้เชื่อเหรอ อย่าทำแบบนี้เลย
ณัชเหลียวกลับมามองหน้าไม้อย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะหัวเราะแค่น ๆ ประชดคนตรงหน้า
ไม้ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
เมื่อกี้ก็น่าจะได้ยินเต็มสองรูหูแล้ว ถ้าจะมาถามว่าที่พลพูดนั่นเรื่องจริงหรือเปล่า ณัชโดนใส่ความเหมือนในละครหรือเปล่า ขอตอบเลยนะว่าที่ไม้ได้ยินทั้งหมดนั่นถูกต้องทุกอย่าง คอนเฟิร์มร้อยเปอร์เซ็นต์
ไม้ไม่ได้อยากรู้เรื่องแบบนั้น
ทำไมถึงไม่อยากรู้ล่ะ
ไหนไม้เคยบอกกับพวกแองจี้ว่าชอบผู้หญิงนิสัยดีเรียบร้อยอย่างณัชไง เห็นตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงแบบฉันแล้วยังจะชอบลงอยู่รึเปล่า! ทั้งเละเทะ เหลวแหลก เน่าเหม็น สำส่อน แถมยังโกหกหลอกลวงพวกไม้ ทำเหมือนตัวเองเป็นคนดีบริสุทธิ์ผุดผ่อง พอใจรึยัง!!
หยุด! อย่าพูดถึงตัวเองแบบนั้น!!
ทำไมจะพูดไม่ได้ก็มันความจริงทั้งนั้น รับไม่ได้เหรอ
ฮ่า ฮ่า มันก็แน่หล่ะณัชเองยังเกลียดตัวเองเลย! ก็ตัวฉันมันสกปรกน่ารังเกียจขนาดนี้!
ไม้จะทำอะไร?!! ปล่อย! นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!!
หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็โดนชายหนุ่มดึงตัวเข้าไปสวมกอดแนบแน่น ร่างบอบบางที่แทบจะจมอยู่ในอ้อมกอดสูงใหญ่ของปลายไม้ดิ้นขลุ่กขลั่ก เธอยกมือขึ้นทุบตีอีกฝ่ายพร้อมกับส่งเสียงร้องอยู่ซักพัก ก่อนปลายไม้จะค่อยๆ คลายแขนออกมา ร่างเล็กจึงสะบัดหลุดออกไปได้
ณัชชากัดริมฝีปาก เงื้อมือเล็ก ๆ ของเธอฟาดแก้มของปลายไม้เต็มแรงเสียงดังบาดแก้วหูจนคนที่แอบมองยังสะดุ้ง เอามือจับหน้าของตัวเองด้วยความเจ็บแทน
ส่วนคนโดนตบตัวจริงกลับนิ่งอยู่อย่างงั้น ไม่เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวที่เริ่มหายใจหอบ ดวงตากลมโตที่มีขนตาเรียงหนาเป็นแพตอนนี้เปื้อนหยาดน้ำใส ๆ ที่พรั่งพรูไหลรินจากดวงตาไม่ขาดสาย
ขอโทษ ไม้แค่อยากปลอบเท่านั้น ไม้ทนเห็นณัชเป็นแบบนี้ไม่ได้
ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
ณัชชาผู้เยือกเย็นและไร้ความรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงหิมะน้ำแข็งตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงเสียสติไปแล้ว ดวงตาของเธอเบิกโตแต่เลื่อนลอย ริมฝีปากมุมหนึ่งเหยียดขึ้นอย่างรังเกียจคนตรงหน้า เธอก้าวถอยหลังอย่างช้า ๆ หัวเราะอย่างบ้าคลั่งทั้งน้ำตา แต่ปลายไม้ไม่มีทีท่าว่าจะตกใจหรือรังเกียจกับอาการของเธอซักนิด
และถ้าณัชชาตาไม่บอดเธอก็จะเห็นสายตาที่ปลายไม้มองไปทางเธอ เป็นแววตาที่เจ็บปวดไปกับคนตรงหน้า
แววตาที่เต็มตื้นไปด้วยความห่วงใย เปี่ยมล้นด้วยความรักเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะมีให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้
ณัชพูดประชดเสียงเย็นพร้อมทั้งหัวเราะ แต่สีหน้าบ่งบอกถึงความปวดร้าวและผิดหวังอย่างที่สุด
ไม้จะพูดให้มันสวยหรูยังไงก็ได้แต่ที่ไม้ทำคือการฉวยโอกาส! พอได้ยินจากพลเข้าหน่อยก็คิดว่ามาทำรุ่มร่ามกับณัชได้เลยรึไง ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าถึงเมื่อก่อนณัชจะเป็นยังไงก็เถอะ แต่ใช่ว่าจะมาทำตัวเสียมารยาท ดูถูกกันได้ง่ายๆ นะ
ณัชพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ฟังไม้บ้างสิ
ปลายไม้ทำท่าจะขยับเข้าไปหา แต่ณัชรีบถอยหลังหนีอย่างรวดเร็ว
หรือ
หรือ
นายมันก็เหมือนผู้ชายคนอื่น ๆ มาตอแยก็เพราะเห็นว่าฉันโง่! ฉันแต่งตัวโป๊อ่อยผู้ชายน่าเอาใช่มั้ย!!
ไม่ใช่ พอซักทีเถอะ น้ำเสียงของปลายไม้เริ่มหมดความอดทน
หรือ
หรือเพราะ นายเห็นฉันง่าย! พูดหวานๆ หลอกเข้าหน่อย นายก็จับกดนอนเอาไปคุยอวดผู้ชายคนอื่นได้สบาย! หรือว่า
ไม้ไม่เคยคิดอย่างงั้น! แล้วณัชก็เลิกพูดดูถูกตัวเองได้แล้ว!!
ชายหนุ่มขึ้นเสียง สั่งเฉียบขาดจนณัชชานิ่งเงียบไป
เอาหล่ะ ไม้ขอโทษ ไม้มีอะไรอยากจะบอกณัชนะ
ปลายไม้ถอนใจพูดเสียงอ่อนลงจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ เสียงดังเตือนสติของชายหนุ่มเหมือนจะเรียกณัชชาคนเดิมกลับมา เธอก้มหน้าลงต่ำพลางเอามือกุมขมับ เอ่ยเสียงไร้ความรู้สึกเหมือนที่เธอชอบทำ
ณัชไม่ดีพอให้ไม้มาเสียเวลาด้วยหรอก ไม้ก็รู้อดีตของณัชแล้ว ปล่อยณัชอยู่อย่างงี้เถอนะ
ไม้เคยสนและจะไม่สนใจอดีตของณัชเลยซักนิด ก็ทุกสิ่งทุกอย่างในอดีต ทำให้ณัชกลายเป็นณัชของไม้แบบทุกวันนี้นี่
ปลายไม้พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบธรรมดาแต่เน้นย้ำอย่างช้าๆ และหนักแน่น ราวกับเขาจะบอกว่าหมายความตามนั้นทุกคำจริง ๆ
ณัชมองปลายไม้ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกความรู้สึกหลายอย่าง ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น เอามือปิดหน้าร้องไห้โฮ ภาพของหญิงสาวตอนนี้ช่างอ่อนแอและเปราะบางน่าสงสาร ปลายไม้ค่อยๆ นั่งตามลงไป พลางเอามือเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน แล้วปลายไม้ก็ค่อย ๆ รั้งร่างเล็กบางที่กำลังสั่นเทาไปโอบกอดอย่างทะนุถนอม เขาทำราวกับตัวณัชเป็นแก้วเจียระไนมีค่า ถ้าแตะหรือจับต้องรุนแรงแล้วจะแตกหักแหลกสลายไป
คราวนี้หญิงสาวไม่ดิ้นรนขัดขืนอีกแล้ว ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังราวกับเด็กเล็กอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของปลายไม้ ฉันเห็นปลายไม้กอดร่างหญิงสาวกระชับแน่นมากขึ้น เขาเอาหน้าไปซุกอยู่กับผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มสวยของณัชชาพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างที่ฉันฟังไม่ถนัดนัก แต่ฉันก็รู้ดีว่าชายหนุ่มเอ่ยคำว่าอะไร
เพราะภาพที่เห็นตรงหน้า มันชัดเจนยิ่งกว่าคำว่า รัก ซักล้านเท่า
.
จากคุณ :
อันปังแนน 
- [
24 มิ.ย. 49 13:51:55
]
>> ครัวของมีนา : บทที่ 16 - ขนนกปลิวลมกับปลายไม้กิ่งสุดท้าย ...
