PANTIP.COM : W4481181 คุยเรื่อยเปื่อยตามประสาคนว่างงาน [บทกวี]

ความคิดเห็นที่ 18

พีทคุง พี่นอนบ่าย คือเวลานอนไม่แน่นอน บางคืนเล่นคอมฯ ถึงตีสาม ตีสี่ ตามความพอใจตื่นสิบโมง สิบเอ็ดโมงทำอาหารเที่ยง บ่ายง่วงก็นอนจนกว่าจะใกล้หกโมงอาหารเย็น

อย่างวันนี้สิบเอ็ดโมงครึ่งตื่นมาทำกับข้าวเที่ยงเพราะเมื่อวานไปเที่ยวกับครอบครัวมา แล้วกลับมานั่งเล่นคอมฯถึงตีสามกว่า

แล้ววันนี้วันจันทร์บ่ายไม่ว่างทำความสะอาดบ้านอย่างใหญ่ประจำอาทิตย์ คือเช็ดทำความสะอาดบนหลังตู้ ขอบหน้าต่าง ที่สูง ๆ เพิ่มขึ้นมาอีก อ้อครัวด้วยคือตามชั้นต่าง ๆ ด้านใน แต่มันไม่เหนื่อยแรงนักเพราะทำทุกอาทิตย์ กว่าจะเสร็จก็พอดีอาหารเย็น ชีวิตมีแค่เนี้ย

ซอมพอแดง พี่ก็อยากทำงานแต่สามีไม่ให้ทำ เพราะเสียภาษีอานไม่คุ้ม ปล่อยให้นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บ้านดีกว่า ขนาดไม่ทำและมีรายได้สามีคนเดียวปีหนึ่งเสียภาษีรายได้กับภาษีรัฐบาลเข้าไปปีละประมาณเกือบหกแสน เสียดาย เสียดาย จนแทบไม่อยากอยู่ที่นี่

แต่ติดลูกสาวที่เขาไม่ยอมกลับมาเรียนที่เมืองไทยด้วย แต่ถ้ามาเที่ยวเมืองไทยจะริกรี้เลย

เขาชอบทะเล ปล่อยนก ปลา เต่า หอย ฯลฯ ไม่ว่าอะไรรวมถึงช้างด้วย ถ้าเขาเห็นก็หมายถึงว่าสัตว์เหล่านั้นได้เป็นอิสระพร้อม ๆ กันหมด คือจะอ้อนแม่ให้เหมาปล่อย

ปีนั้นไปเมืองกาญจน์ พาไปปางช้างกล้วยมีเท่าไหร่เหมาหมดเล่นกันเป็นเข่ง ส่วนช้างเด็ก ๆ จะกินไวตามิลล์ พวกมันก็ช่างรู้จังไม่ว่าตัวเล็กตัวใหญ่ ควาญให้มันแสดงมันจะแถเข้ามาทางที่พี่นั่งกันอยู่ยื่นงวงมาขอไวตามิลล์กิน ห้าหกลังได้มั้งจนต้องบอกลูกว่าพอ เขาเป็นเด็กใจดี

อย่างบางปีพี่ไปเช่าบังกะโลอยู่เขาเต่า เด็กลูกชาวประมงเขาก็จะจำลูกพี่ได้วิ่งมาชวนเล่นถึงบ้านหลังจากที่พวกเขากลับจากเรียน ลูกพี่จะเอาแล้วทั้งขนม น้ำขวด ยกมาเลี้ยงเพื่อนวางไว้บนโต๊ะเลย

รถยาคูลล์จะแวะเข้ามาส่งทุกวันหกขวด รถไอศครีมวอลล์นี่จะรู้มันจะแวะมาตอนเย็น ๆ เดี๋ยวพี่ก็เรียกให้พวกเขามาเลือกเอากันไป

ชาวประมงแถวนั้นพี่ก็ซื้อเอ็มร้อย แป๊บซี่ พวกเครื่องดื่มแจกและนั่งคุยกัน คือไปอยู่แถวนั้นจนเหมือนบ้านตัวเอง ไม่มีใครมาทำอะไรเรา เดินไปไหนก็ทักกันคุยกัน

แม้แต่มอเตอร์ไซด์รับจ้าง ร้านทำเสื้อบูติกในหมู่บ้าน ตำรวจ เอาง่าย ๆ ว่ารู้จักกันไปหมด มานั่งคุยกันดื่มกันร้องเพลง พี่ได้พระบ้างของขลังบ้างที่คนเขาช่างสรรหามาให้ ลูกสาวก็ได้เสื้อมาจากเจ้าของร้าน ฯลฯ

มันอาจจะเป็นเพราะว่าพี่เป็นคนง่าย ๆ และใจดีกับทุกคนด้วยละมั้ง ที่จริงเรื่องแบบนี้ไม่อยากเล่าให้ใครฟังเพราะบางคนไม่เข้าใจจะหาว่าเราเว่อร์ แต่เปล่าเลยคือเราเป็นแบบนี้มานานแล้ว

ตอนเด็ก ๆ ไม่เคยหวงของ เพื่อนอยากได้น้องอยากได้ใครอยากได้อะไรเราเสียสละให้เขาหมดและไม่เคยเสียดาย บอกมาเถอะว่าให้ทำอะไรพี่ทำให้เขาหมด ยิ่งเรามีเราก็ยิ่งอยากให้

แม้แต่ของมีค่า สร้อยข้อมือ แหวน ต่างหู จี้ สร้อยคอที่เป็นทอง ญาติลูกพี่ลูกน้องกันเห็นอยากได้ พี่ก็ถอดให้ไปเลย

คนเขาเอาบ้านที่ดินมาจำนอง ไม่เคยคิดดอกแต่เขาต้องให้เราเป็นดอกเบี้ยตามกฎหมาย จนป่านนี้พี่ก็ยังไม่ได้เห็นสักบาท พวกเขาก็อยู่กันมาเป็นสิบปีแล้วเลยกำหนดมาตั้งนานแล้ว พี่ก็ปล่อย น้าสาวกับแม่ส่ายหัวเพราะเราไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร

ที่ดินซื้อไว้คนเขาก็เอาเป็ดไข่มาเลี้ยงในที่ที่เราถมไว้ มันจะติดคลองด้วยปลาเยอะนะ เป็ดไซ้จนตลิ่งพังก็ช่างมันดูมันมีความสุขที่ได้ว่ายน้ำได้แทะตลิ่ง เคยพาลูกเข้าไปดูไปนั่งคุยกับคนเลี้ยงเป็ดที่มาปลูกเพิงอยู่ด้วยซ้ำ แม้แต่ลูกพี่เองยังสงสารเอาขนมยื่นให้น้องเล็ก ๆ ลูกคนเลี้ยงเป็ดโดยไม่ต้องบอก คนยากจนทำมาหากินสุจริต พี่ก็ปล่อยไม่เก็บค่าเช่าอะไรเขาทั้งนั้น

อีกที่หนึ่งใกล้ทะเลคนเลี้ยงวัวเอาวัวไปปล่อยเลี้ยงไว้ที่นั่นพี่ก็ไม่ว่า ขนาดต้นไม้เอาไปลงไว้หลายพันโดนวัวแทะเรียบพี่ก็ไม่ว่า ลูกพี่ชอบเสียอีกบอกว่า สงสารวัว

อย่างน้อยถ้าเราทำให้เขาไม่ว่าสัตว์หรือคนมีความสุข ลืมความทุกข์ร้อนชั่วครั้งชั่วคราวมันก็ทำให้เรามีความสุขและด้วยความเต็มใจของเราด้วยไม่มีใครมาบังคับ

อาจจะเป็นด้วยนิสัยของเราเอง หรือบุญทำกรรมแต่งอย่างไรก็แล้วแต่ที่มันทำให้เราเป็นอย่างนี้ บอกตรง ๆ คือไม่ค่อยเข้าวัด แต่ตามใจฉัน

บางทีก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร คือนึกศรัทธา นึกอยากให้ นึกสงสารมันจะมีขึ้นมาเองปุบปับทันทีทันใดเดี๋ยวนั้นเลยและไม่คิดหน้าคิดหลัง ถ้าเกิดความอยากเหล่านั้นขึ้นมาคืออยากให้และเรารู้สึกสบายใจ รู้แค่นี้

อย่างเพื่อนบ้านแถวที่สวิสฯนี้ พี่นึกอยากทำเปาะเปี๊ยะ ทำซาลาเปาพี่ก็นึกถึงพวกเขาทำกันทีเป็นร้อยอัน แจก ๆ กันไป เก็บแช่แข็งเอาไปฝากหมอ ฝากคนรู้จัก ฝากญาติข้างสามี

คนไทยที่เขาเดือดร้อน เขาวิ่งมาหาเรา เราก็จัดการให้แนะนำให้ แต่มีบ้างเหมือนกันที่เราหวังดีแต่เขากัดเราอย่างเรื่องเงินที่เราช่วยเขาไป พี่ไม่ทวงหรอกโมโหวืดนะแต่ไม่ด่าวันสองวันพี่ก็หายเจ็บแต่จะจำไว้เป็นบทเรียน

บางครั้งเราจำเป็นเรื่องเงินเหมือนกัน เวลามีเหตุคับขันว่าจะหาจากที่ไหนแต่เงินมันลอยมาเข้ากระเป๋าพี่ได้ทุกที ไม่ต้องออกปากหยิบยืมด้วยอย่างเช่นได้เงินคืนมาจากภาษีเมื่อสองปีก่อนโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวและเท่ากับจำนวนที่เราต้องจ่าย แปลกดีนะ คนที่เขาเอาของเราไปก็ทำมาหากินไม่ขึ้นโดยที่ไม่ต้องไปทำอะไรเขา

อย่างเรื่องของกิน บางทีนึกอยากมากหาซื้อไม่ได้ เดี๋ยวสักวันสองวันมีคนเอามายื่นส่งให้ถึงบ้านแล้ว เป็นของที่เรานึกอยากอยู่พอดี นี่ก็แปลก

เรื่องโรงเรื่องศาล เราไม่มีทนายคิดอยู่แล้วว่าต้องแพ้แหง ๆ กลับชนะ สามีจะถอยแล้วเมื่อเจอจดหมายมาจากทนายของฝั่งโน้น แต่พี่ไม่ยอมและไปให้การด้วยตัวเองทั้ง ๆ ที่ไม่เก่งกฏหมายอย่างทนายแต่เราคุยกันด้วยความเป็นจริง เรื่องนี้สามียกนิ้วให้เลยเพราะสองครั้งแล้ว นี่ก็แปลกแต่จริง

สามีอุบัติเหตุปางตายคิดว่าไม่รอดแล้ว หลังจากสลบไปสิบหกวันและเชื้อโรคขึ้นสมองจนยาฆ่าเชื้อเหลือสุดท้ายแค่ตัวเดียวที่จะตัดสินว่ารอดหรือไม่รอด คราวนั้นพี่ตั้งจิตอธิษฐานเลยนะทั้งที่ไม่เคยอธิษฐานขออะไร สามีไม่ตายแต่พิการ

มันมีหลายอย่างนะที่พี่ไม่เข้าใจและอธิบายไม่ได้ แต่มันเป็นอย่างนี้มานานนนนนนนนนนนนนมากแล้ว ตัวพี่เองเคยรอดตายมาได้หลายครั้งหลายครา

เรื่องแปลก ๆ เหล่านี้พี่เล่าให้ฟังคร่าว ๆ เพราะยังมีอีก ขนาดแค่นี้ที่พี่เล่าให้ใครฟังยังมองเหมือนโกหก เหมือนเว่อร์ จึงไม่ค่อยอยากจะเปิดเผยเท่าไหร่ บางคนเขาจะหมั่นไส้เอาหาว่าเราพูดอวดตัวบ้าง เอาความดีใส่ตัวบ้าง แต่นั่นพี่เจอกับตัวเองมาทั้งนั้น

ซอมพอแดงถามพี่ก็อยากเล่าให้ฟังจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ พี่ไม่อยากระบุลงไปว่าเป็นเพราะอะไรแต่เขียนให้พิจารณากันเองว่าตัวพี่เป็นคนแบบนั้น เข้าวัดพี่ก็ไม่ค่อยเข้าให้คิดกันเองว่ามันเพราะอะไร พี่เองก็ตอบตัวเองไม่ได้

จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ วันสุนทรภู่ 20:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22

จันทร์แห้ง ขอบคุณค่ะ อย่าเพิ่งชื่นชมเพราะยังไม่เคยเจอกับนัทตี้นะ บางทีถ้าคุณได้เจออาจจะแปลกใจไปเลยก็ได้ คือนัทตี้สูบบุหรี่ ดื่มบ้างเวลาเจอเพื่อนฝูง และสนุกเฮฮาบ้าบอได้ตามเรื่อง คือนัทตี้ยังมีความเป็น "คน" อยู่เยอะมาก

ซอมพอแดง มาเลย ๆ อยากกินอะไรบอกทำเป็นทุกอย่าง นอกจากขนมหวานเท่านั้นที่ทำไม่เป็น

พี่เข้าใจนะว่าคนทำงานหารายได้ด้วยตัวเองจะรู้จักค่าของเงิน เขาไม่เรียกว่า ขี้เหนียวแต่มีเหตุผลในการใช้ชีวิต

"การให้" ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเงินทองนะน้อง "การให้" ให้เป็นน้ำใจได้เหมือนกัน ถ้าเรามีความสงสาร อยากช่วยเหลือ ให้คำแนะนำในทางที่ถูก ตรงนั้นมันก็ช่วยให้จิตใจเราสบาย

การช่วยเหลือด้วยเงินกับคน บางครั้งมันก็เป็นดาบกลับมาแทงใจเราให้เกิดความโมโห

ถ้าอยากช่วยด้วยเงินให้ช่วยเท่าที่กำลังเราพอมีและตรง ๆ ไปเลยดีกว่า เช่นถ้าอยากหยอดตู้ค่าน้ำค่าไฟช่วยวัด ทำไปเถอะบาทเดียวก็ได้บุญ เพราะมันมาจากใจเรา อย่าไปแคร์ว่าช่วยน้อยไปอายเขา อย่าไปแคร์ว่าได้บุญหรือไม่ได้บุญ บุญน้อยบุญมากเพราะมันชั่งตวงวัดไม่ได้

ให้มองใจและกำลังของเราก่อน ถ้าเราทำแล้วมีความสุข มีความยินดี ไม่หวังผลประโยชน์ ถึงแม้ว่าตามสายตาคนอื่นจะคิดว่าเรา "บ้า" ก็ตาม เพราะมีเราเท่านั้นที่รู้จุดประสงค์ว่าเรากำลังทำอะไร ไม่ต้องสนใจคำนินทาหรือความคิดของคนอื่น

สัตว์ไม่จำเป็นต้องปล่อยเหมาอย่างลูกสาวพี่หรือว่าเลี้ยงดูปูเสื่อเสียเต็มคราบหรือเก็บมาเลี้ยง เพียงแต่ให้ความเมตตาหยิบยื่นน้ำ ยื่นเศษอาหารให้มันประทังความหิวเท่านี้ก็ได้เท่ากับช่วยต่อชีวิตให้เขาและให้ความสุขใจเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเรา

คือจริง ๆ "การให้" เนี่ยมันง่ายมากมีอยู่ในชีวิตประจำวันทั้งนั้น ไม่ว่าให้สิ่งของ ให้อภัย ให้น้ำใจ กับคน สัตว์รวมไปถึงการให้ธรรมชาติด้วย ซึ่งมันเป็นสิ่งที่คนมองกันไปไม่ค่อยถึง การให้ธรรมชาติคือการให้ชีวิต มันคือระบบนิเวศน์นั่นเอง คือมันจะเกี่ยวพันกันไปทั้งหมด

อย่างลูกสาวพี่นี่เวลาเขาอมลูกอม หรือหมากฝรั่งเขาจะไม่เคยทิ้งมั่วนะ คือพี่จะสอนเขาตรงนั้นให้เห็นว่ามันติดพื้นถนนไม่สวย ติดรองเท้าทำความรบกวนความลำบากให้คนอื่น

เรื่องอื่น ๆ พี่ก็สอนลูกเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เช่นลูกสาวไม่เคยรังแกใครก่อน แต่ถ้ามารุกล้ำหรือก้าวก่ายเขาก่อนพี่จะบอกลูกว่าปล่อยมันไป แพ้เป็นพระ ชนะเป็นยักษ์(คือเขาไม่เข้าใจคำลึก ๆ เช่นคำว่ามาร พี่ขี้เกียจมานั่งอธิบายนานไม่อยากให้เขาสับสน)

แต่ถ้าลูกพี่ยิ่งเดินหนีหลบเลี่ยงหลายครั้งก็ยังยิ่งแกล้ง พี่จะบอกลูกว่าซัดกลับไปแรง ๆ(ย้ำนะแรง ๆ ด้วย)บ้างลูก ไม่งั้นไม่เข็ดอย่างนี้ก็มี

เพราะพี่เองก็คนธรรมดาที่ถึงจะใจดี แต่ถ้าเราลองหลายอย่างแล้วเขาคนนั้นยังไม่สำนึกเราก็จะเล่นรุนแรงได้เหมือนกัน ด้วยเหตุนี้พี่จึงมองไปว่าเรื่องที่พี่ได้ประสบมานั่นอาจจะเรียกได้ว่าบังเอิญ หรือ เราโชคดีในขณะนั้นมากกว่า

จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 27 มิ.ย. 49 19:44:08 ]