ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) นายวานิชลนลานออกมายืนพิงเสาไม้ข้างทางเดิน หอบหายใจเร็วแรงพอเริ่มหายกลัวก็เริ่มรู้สึกปวดแผลมากขึ้น สายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเดินเร็วๆเลี้ยวหายไปตรงทางเดิน การแต่งกายของคนๆนั้นเหมือนกับคนรับใช้ประจำโรงเตี้ยม อยากตะโกนเรียกให้กลับมาช่วยทำแผลให้ก็กลัวจะปลุกให้ผู้คนแตกตื่น จึงโซเซเดินกลับไปยังห้องนอนที่อยู่ไม่ไกลนัก ปลุกคนรับใช้ที่นอนหลับอยู่หน้าเตียงให้ลุกขึ้นมาทำแผลให้ “นายท่านไปโดนอะไรมา!” เสียงถามดังลั่นจากคนที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมากลางดึก “ช่างข้า! อย่าถามให้มันซอกแซกนัก” นายวานิชกัดฟันตอบ รู้สึกปวดแผลมากขึ้น “ทำให้มันเบาๆกว่านี้ได้ไหม ไอ้ซื่อ!”   “ข้าทำแผลไม่เก่งนี่นายท่าน เดี๋ยวข้าไปเรียกธาราขึ้นมาทำแผลให้ท่านดีไหม เห็นใครๆก็ว่านางมือเบา ทำแผลเก่ง” “ไอ้-่า...ข้าสั่งให้หุบปากก็หุบปากสิว่ะ ทำแผลไปเงียบๆเลย” เสียงพูดลอดไรฟันที่บ่งบอกอารมณ์คุกรุ่นของเจ้าของเป็นอย่างดี ทำให้คนรับใช้สนิทนั่งทำแผลเงียบๆ ส่วนคนเป็นนายก็นั่งนิ่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจอยู่นานก่อนจะพูดออกมา “ทองดำ...เจ้าจำพ่อค้าม้าที่มาหาข้าเมื่อตอนเย็นได้ไหม” ทองดำชายร่างเล็กหลังค่อมนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่  ก่อนตอบออกมา “จำได้นาย” “พรุ่งนี้เช้ามืด เจ้าไปหาเขาแล้วบอกเขาด้วยว่าข้าตกลงกับข้อเสนอที่ยื่นมาให้เมื่อเย็นวาน พรุ่งนี้ให้เขามาทำสัญญากับข้าด้วย” “ข้อเสนออะไรหรือนาย...” นายวาณิชกระชากแขนที่พันแผลเสร็จแล้วออกจากมือคนรับใช้  “เรื่องของข้า! เจ้าไปบอกเขาแค่นั้นแหละ ไม่ต้องถามให้มันซอกแซกนักไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ทองดำพยักหน้าแต่ก็อดยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความสงสัยไม่ได้ เมื่อเห็นนายวาณิชหน้าตาแข็งกร้าว พึมพำประโยคแปลกๆออกมา ก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียง “ในเมื่อเจ้าทำกับข้าได้ ข้าก็ทำกับเจ้าได้เช่นกัน ธารา...” ++++++++++++++++++++++++++ เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในห้องทำให้ธาราต้องเงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีตรงหน้า มองผู้ที่เข้ามาในห้อง ใบหน้าสวยงามนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกำลังสะใจอะไรบางอย่าง “มีอะไรหรือชบา” “นายท่านเรียกเจ้าลงไปพบที่ห้องอาหารทิศตะวันตก” พูดพร้อมกับยิ้ม “ขอบคุณ เดี๋ยวข้าขอเก็บของก่อน” “หึๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะนั้นทำให้ธาราชะงักมือที่กำลังเก็บเครื่องเขียนบนโต๊ะ เงยหน้ามองเจ้าของเสียงอย่างแปลกใจ “ข้าว่า...เจ้าไปเก็บเสื้อผ้าด้วยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลา” ธาราขยับตัวเก้าอี้มองตรงไปที่คนพูดซึ่งขณะนี้ยังหัวเราะอยู่ หน้าตาและท่าทางของชบาทำให้รู้สึกสังหรณ์ใจว่า เรื่องที่วิทยาเรียกลงไปคุยด้วยคงไม่ใช่เรื่องทีดีนัก อาจมีการแก้แค้นจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ก็ได้ “จะเคลื่อนย้ายออกจากเมืองตอนเที่ยงหรือ?” “เปล๊า.... คนอื่นน่ะยังอยู่ที่เมืองนี้ต่ออีกสามวัน มีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่ต้องออกเดินทางวันนี้” “ทำไม? ” เหมือนคำถามของธาราจะน่าขบขัน เพราะคนฟังหัวเราะมากขึ้น เวลาผ่านไปชั่วครู่ใหญ่กว่าจะกลั้นหัวเราะได้ “เพราะนายใหม่ของเจ้าจะออกเดินทางออกจากเมืองในวันนี้น่ะสิ...” สีหน้าแปลกใจระคนตกใจ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นความโกรธของคนฟัง ทำให้ชบายิ้มมากขึ้น “เจ้าน่ะถูกขายให้กับพ่อค้าม้าแล้ว รูปร่างเขาก็สูงใหญ่ใช้ได้ทีเดียวถ้าเจ้ารู้จักออดอ้อนออเซาะดีๆ เขาอาจจะเปลี่ยนใจเก็บเจ้าไว้ข้างตัว ไม่นำเจ้าไปขายต่อที่ตลาดกลางเมืองโอรัสอย่างที่บอกกับนายท่านก็ได้” “ขายข้า!” หญิงสาวร่างสูงโปร่งผุดลุกขึ้นยืน “เขาไม่มีสิทธิ์มาขายข้าให้ใคร!” พูดจบก็ผลักเก้าอี้เดินออกจากห้อง สายตาที่มองตรงมาที่คนบอกข่าวนั้นเยือกเย็นจนทำให้หญิงสาวอีกคนนิ่งงัน ++++++++++++++++++++++++++++++ (มีต่อจ๊ะ.........) แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 12:48:49 จากคุณ : w_panda - [ 25 มิ.ย. 49 14:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อจ๊ะ) พอมาถึงหน้าห้องที่หมายตาไว้ธาราหยุดยืนนิ่งที่หน้าประตู สูดหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อระงับไฟโทสะที่ลุกไหม้อยู่ในใจ ประตูที่แง้มอยู่ทำให้เห็นว่าห้องอาหารทิศตะวันตกในขณะนี้แทบไม่มีแขกคนอื่นมาใช้เลย โต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มเป็นมันส่วนมากไม่มีใครนั่ง หน้าต่างไม้หลายบานเปิดกว้างเพื่อให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง กลิ่นอาหารจางๆยังลอยอบอวลอยู่ในห้อง ในห้องมีเพียงชายร่างใหญ่นั่งจิบชาอยู่ที่โต๊ะในเงามืด และวิทยานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างมองออกไปเบื้องล่าง โดยมีไผ่เงินกำลังร้องไห้คุกเข่ากอดขานายวาณิชย์ “ได้โปรดเถอะนายท่าน ยกเลิกสัญญาเถิด...ธาราเป็นเพื่อนของข้าน่ะ เขาไม่ใช่คนใต้อาญัติของข้า” “แล้วไง! ข้าเป็นสามีของเจ้า ข้าสั่งอะไรเจ้าก็ต้องทำตาม กดนิ้วแสดงความยินยอมในสัญญาฉบับนั้นซะ” พูดจบก็พยักหน้าให้ลูกน้องที่ยืนข้างหลังเข้ามาจับไผ่เงินลุกขึ้น “ไม่....” เสียงร้องนั้นแผ่วเบา การพยายามดิ้นรนขัดขืนนั้นแทบไม่มีผลต่อชายทั้งสองคนที่จับอยู่ นายวาณิชยกนิ้วของหล่อนที่เปื้อนหมึกกดลงไปบนกระดาษสัญญา ก่อนจะยกกระดาษสัญญาขึ้นจากโต๊ะยื่นให้ลูกน้องที่ปล่อยมือจากไผ่เงิน ส่วนอีกมือผลักศีรษะของภรรยาคนที่สี่อย่างแรงจนร่างนั้นหงายหลังล้มลงกระแทกพื้น “เจ้าจะทำอะไรไผ่เงิน! ” ธาราวิ่งปราดเข้าไปประคองร่างบนพื้น “อ๋อ...มาแล้วหรือธารา ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างเจ้าจะมีคนมาเสนอซื้อตัวด้วยราคาตั้งแสนเหรียญทอง น่ายินดีด้วยจริงๆที่นายใหม่ของเจ้าร่ำรวยขนาดนี้” คนพูดหัวเราะกร้าว “เจ้าไม่มีสิทธิขายข้าให้ใคร ข้าไม่ใช่คนในอาญัติของใคร” “ฮ่าๆๆๆๆ ข้าไม่มีสิทธิ์ แต่ถ้าไผ่เงินที่เป็นคนช่วยชีวิตเจ้าเป็นคนยินยอม ข้าก็มีสิทธิ์ขายเจ้า ผู้ให้ชีวิตยอมเป็นเจ้าชีวิตเจ้าไม่เคยได้ยินกฏหมายข้อนี้หรือ” ใบหน้าของคนพูดเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ไผ่เงิน! เดินมาหาข้า ธาราเขาต้องไปหานายใหม่ของเขาแล้ว”   “ไม่...ข้าไม่ยินยอมขายธาราให้ใคร ธาราเป็นเพื่อนข้า...” ร่างเล็กๆนั้น พูดเสียงสั่นเครือ ชายร่างท้วมก้าวเดินเข้าไปกระชากผมของคนที่นั่งร้องไห้บนพื้นให้ลุกขึ้น “ข้าบอกให้มา!” แรงกระชากนั้นทำให้เจ้าของผมถึงกับร้องออกมา   “หยุดนะ เจ้าจะทำอะไร ไผ่เงินเป็นภรรยาของเจ้า และตอนนี้นางก็กำลังท้องลูกของเจ้าน่ะ” “ทำอะไรน่ะหรือ?” คนพูดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “มันน่ะเป็นภรรยาของข้าจริงหรือ ถ้าเป็นภรรยาของข้าจริงก็น่าจะเชื่อฟังข้าตั้งแต่แรกไม่ใช่ทำท่าขัดขืนอยู่อย่างนี้ ข้าชักสงสัยแล้วว่ามันอาจไม่ได้มีข้าเป็นสามีคนเดียว เพราะข้ามีภรรยาตั้งหลายคนทำไมมีแต่มันเท่านั้นที่ท้อง ไผ่เงินเจ้าตอบมาสิว่า ไอ้ลูกในท้องน่ะเป็นลูกของข้าจริงหรือ” ประโยคสุดท้ายถามร่างเล็กๆที่เงยหน้ามองขึ้นมา สายตาที่มองมานั้นทำให้เขายกมือฟาดแก้มของคนตรงหน้า จนร่างบางนั้นเซถลาก่อนจะล้มลง “เจ้า!” ธาราตรงเข้าไปผลักร่างท้วมนั้นเมื่อเห็นว่ากำลังจะเข้ามาทำร้ายอีก ก่อนจะทรุดตัวลงโอบกอดร่างที่นอนร้องไห้อยู่บนพื้น จากหางตาหล่อนเห็นนายวาณิชก้มลงคว้าไม้กวาดที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาและตรงเข้ามาจะทำร้ายเธอทั้งคู่ มือที่ยกไม้กวาดขึ้นของวิทยาถูกจับไว้แน่นด้วยมือสีน้ำตาล ดวงตาสีดำสนิทที่มองตรงมาที่เขานั้น ทำให้เขาแทบจะปล่อยสิ่งที่อยู่ในมือ เพราะมันเหมือนก้อนถ่านที่กำลังลุกไหม้ด้วยเปลวไฟ “หากเจ้าแตะต้องนาง...” เสียงนั้นเรียบเย็น มือของเขาถูกบีบแน่นขึ้น “นายท่าน!” เสียงลูกน้องร่างใหญ่ที่มาด้วยกันเรียกเจ้านายตัวเองเสียงดังเหมือนเตือนสติ ก่อนจะเข้าไปแทรกตรงกลางหันหน้ามองชายร่างท้วมที่ขณะนี้หน้าที่คล้ำแดดกลับซีดเผือด “การตกลงซื้อขายของเราสิ้นสุดลงแล้ว ตอนนี้แม่นางคนนี้เป็นสมบัติของนายข้า ถ้าท่านทำร้ายนางให้ได้รับบาดเจ็บ ท่านต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่เรา สินค้าที่ราคาแพงเช่นนี้...ค่าเสียหายย่อมต้องแพงด้วยเป็นธรรมดา” รอยยิ้มเหมือนเยาะผุดขึ้นบนใบหน้า “ค่าเสียหายที่เราจะเรียกร้องนั้น ท่านไม่มีปัญญาจ่ายแน่ๆ หรือท่านจะลองดู” ใช่...เขาไม่กล้าจ่ายค่าเสียหายที่อีกฝ่ายเรียกร้องแน่ เพราะกลัวว่าสิ่งที่ฝ่ายนั้นเรียกร้องจะไม่ใช่เพียงแค่เงินทอง สายตาของคู่ค้าร่างใหญ่ที่จ้องมองมานั้นบ่งบอกว่า ค่าเสียหายนั้นอาจหมายถึงชีวิตของเขา ชายร่างท้วมศีรษะล้านครึ่งหัวพยายามบิดมือออกจากอุ้มมือที่เหมือนคีมเหล็ก ฝืนยิ้มให้คนตรงหน้า “ของของท่านใครจะกล้าทำร้ายได้ ข้าไม่ได้ตั้งใจทำในสิ่งที่ท่านคิดหรอก” ชายหนุ่มร่างใหญ่ปล่อยมือของวิทยา ชายเสื้อที่แยกในขณะที่เขาหันกลับไปช่วยพยุงหญิงสาวทั้งสอง ทำให้นายวาณิชต้องเผลอกลืนน้ำลายเมื่อเห็นมีดสั้นเหน็บอยู่ที่สายรัดเอว “ไม่ต้อง” ธาราสะบัดมือที่ช่วยพยุง ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าคนร่างใหญ่ “ข้าขอบอกกับท่านว่า ข้าไม่ใช่สมบัติของท่านหรือของใครทั้งนั้น” พอยืนมองกันเช่นนี้ธาราก็จำได้ว่า คนที่มาซื้อเธอคือ ชายหนุ่มที่แย่งซื้อโซนิต้ากับเศรษฐีประจำเมืองจนเกือบมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันเมื่อคืนนี้ เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ขนาดธารายืนเต็มความสูงยังต้องเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าสีน้ำตาลอ่อนนั้นซ่อนอยู่ใต้หนวดเครารกครื้มทำให้เห็นหน้าได้ไม่ชัดนัก เห็นแต่ดวงตาสีดำสนิทที่เย็นชา ผมสีดำก็ซ่อนอยู่ใต้ผ้าโพกหัวสีคราม เสื้อผ้าสีดำที่ใส่นั้นธรรมดามากจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีเงินมากมายขนาดนั้น   “เงินทองของท่านมีประโยชน์มากกว่ามาเสียเงินมากมายเพื่อซื้อข้า เอาเงินท่านคืนไปซะ” “น่าเสียดายที่เจ้ามาช้าเกินไป ตอนนี้เจ้าเป็นสมบัติที่ข้าจ่ายเงินซื้อเรียบร้อยแล้ว สัญญาก็ทำถูกต้องตามกฏหมาย ถ้าเจ้าไม่ไปกับข้าสิ่งแรกที่ข้าจะได้คือ เงินค่าปรับสามแสนเหรียญทอง” “สามแสนเหรีญทอง! ท่านจะปล้นกันหรือ สมบัติทั้งหมดที่มีอยู่ที่นี่ขณะนี้  ยังไม่ถึงหนึ่งแสนเหรีญทองด้วยซ้ำ” ธาราร้องขึ้น เพราะเมื่อครู่ตรวจดูบัญชีของกองคาราวานพบว่า สินค้าที่มีค่าส่วนใหญ่เสียหายจากเหตุการณ์โจรปล้นเมื่อวานซืน ใบหน้านั้นยังเรียบเฉยแต่ดวงตาที่มองไปทางวิทยาเต็มไปด้วยรอยเยาะยัน ก่อนจะกลับมามองหล่อนอย่างพิจารณา “นั่นแล้วแต่เจ้าคิด สัญญาเขียนไว้เช่นนั้น...ไม่มีปัญญาจ่ายแต่กล้าทำสัญญา ถ้าชดใช้เงินทองได้ไม่ครบข้าก็ยินดีรับเป็นผู้คนแทนได้ เรื่องนี้ข้าใจกว้างเสมอ... ถึงท้องแต่อายุยังน้อยก็คงพอขายต่อได้ราคาพอควร” พูดจบก็ปรายสายตาไปทางสตรีตั้งครรภ์ที่ขยับตัวไปซ่อนอยู่ข้างหลังคู่สนทนา “เจ้า! ขนาดคนท้องยังจะขายได้ลงคอหรือ หัวใจของเจ้าทำมาจากหินหรือไง ถึงได้ทั้งเย็นชา ทั้งกระด้างได้ขนาดนี้” “คนค้าขายไม่จำเป็นต้องมีหัวใจมีแต่สมองก็เพียงพอแล้ว แต่คนอย่างเจ้าอาจจะมี” หยุดพูดนิดนึง ยกมือขึ้นลูบเคราที่แสนขัดตา “ปกติข้าก็ไม่ชอบบังคับฝืนใจใคร ข้าจะให้โอกาสเจ้าอย่างที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน ถ้าเจ้าไม่อยากทำตามสัญญาฉบับนี้ก็ปฏิเสธออกมา เจ้าก็จะเป็นอิสรชนทันทีและข้าจะให้เงินเจ้าหนึ่งหมื่นเหรีญทองเพื่อไปตั้งตัว และจะส่งคนของข้าคนหนึ่งคุ้มครองเจ้าจนถึงจุดหมายที่เจ้าต้องการ” ยกมือขึ้นห้ามเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ากำลังจะพูด “แต่เจ้าควรคิดดูให้ดีๆ ข้าให้โอกาสกับเจ้าคนเดียวเท่านั้น ถ้าเจ้าปฎิเสธข้าก็ไม่ว่าอะไร แต่สัญญาต้องเป็นสัญญา ค่าเสียหายทั้งหมดที่เกิดขึ้นข้าก็จำเป็นต้องเรียกร้องอยู่เช่นเดิม ข้าควรลดหย่อนให้เหลือแค่สองแสนเหรีญทองดีไหม” ประโยคสุดท้ายพูดเหมือนปรึกษาหารือกับหล่อน ธารากำมือแน่น โกรธจนอยากจะยกมันขึ้นทำร้ายคนตรงหน้า ถ้าไม่มีมือเย็นๆชื้นเหงื่อจับอยู่ที่ต้นแขน หล่อนก็คงทำอย่างที่ใจนึก ทำเป็นพูดว่าลดหย่อนเงินค่าเสียหายลงเหลือแค่สองแสนเหรีญทอง แต่ลดให้แบบนี้ก็เหมือนไม่ได้ลด ในเมื่อขณะนี้ทั้งกองคาราวานมีสมบัติมีค่าพอจะแลกเปลี่ยนเป็นเงินทองไม่ถึงหนึ่งแสนเหรีญทองด้วยซ้ำ แล้วจะเอาอะไรไปชดใช้ นี่อาจเป็นแผนการณ์ของชายเจ้าเล่ห์ตรงหน้าที่คิดไว้ตั้งแต่แรกก่อนมาเจรจาทำสัญญาก็ได้ และเหมือนนายวาณิชจะเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพลาดในการทำสัญญาที่แสนเสียเปรียบขนาดนั้น เพราะตอนนี้ยืนหน้าซีดเผือดมองตรงมาที่หล่อนเหมือนกำลังรอคำตัดสินประหารชีวิตยังไงยังงั้น +++++++++++++++++++++++++++++ (ยังไม่จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 13:08:06 จากคุณ : w_panda - [ 25 มิ.ย. 49 14:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ...............) "โง่ที่สุด! เพราะในสมองคิดแต่จะแก้แค้นถึงได้เสียทีเขา’   ธารานึกในใจ ถึงแม้จะอยากบอกว่าสัญญาฉบับนั้นไม่เกี่ยวข้องกับหล่อน แต่ก็พูดไม่ออก เพราะการปฏิเสธครั้งนี้จะมีผลให้คนหลายๆคนที่ให้ความเมตตา และเคยช่วยชีวิตหล่อนต้องตกเป็นทาสถูกขายทอดตลาด จะกี่คนน่ะหรือก็คงต้องแล้วแต่ความพอใจของคนไม่มีหัวใจตรงหน้าว่า สักกี่คนจึงจะคุ้มกับสองแสนเหรียญทองตามสัญญา ถ้าคนที่เขาหมายตา"ไว้คนแรกจะเป็นนายวาณิชที่ทำอะไรไม่รู้จักคิดหล่อนก็คงตอบได้ทันที แต่ดูท่าว่าคนแรกที่ถูกหมายตาไว้จะเป็นไผ่เงิน ผู้ที่มีบุญคุณและเป็นเพื่อนรักของหล่อน เพราะถ้าต้องขายทอดตลาดจริงๆ ชายวัยกลางคนอย่างนี้คงได้ราคาไม่มากนัก “ให้ทางเลือกเหมือนไม่ได้ให้” ในที่สุดหล่อนก็อดพึมพำออกมาไม่ได้ “เจ้าผิดแล้ว...ทางเลือกยังคงเป็นทางเลือก มันขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะใช้อะไรในการเลือกต่างหากเล่า” เสียงทุ้มนั้นพูดตอบ “หัวใจหรือสมอง...” “มีแต่คนไม่มีหัวใจเท่านั้นแหละ ถึงสามารถตั้งเงื่อนไขเช่นนี้ได้” “มันแล้วแต่เจ้าคิด แต่ควรคิดให้เร็วๆหน่อย ข้าไม่มีเวลาทั้งวันในการรอการตัดสินใจของเจ้า ถ้าคิดช้าข้าจะช่วยเจ้าตัดสินใจเอง” พูดจบก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ที่ใกล้ที่สุด โดยมีลูกน้องคนสนิทเดินตามไปรินน้ำชายื่นให้เจ้านายดื่ม ส่วนตัวเองก็ยืนคุ้มกันอยู่ใกล้ๆ “นี่มันกี่ยามแล้วพยนต์” “สองยามเช้าขอรับนายท่าน” ในความรู้สึกของธารา แม้แต่เสียงถอนหายใจจากคนที่นั่งจิบน้ำชาที่เก้าอี้ยังเหมือนเสแสร้ง “การค้าขายคราวนี้เสียเวลามากกว่าที่คิดไว้มากทีเดียว จะเดินทางทันตามที่กำหนดไว้หรือเปล่านี่ ถ้าส่งสินค้าไม่ทันตามกำหนดเราคงเสียหายมากทีเดียว ข้าว่าจะไปเรียกร้องค่าเสียหายจากคู่สัญญาที่ทำให้เราเสียเวลากับท่านเจ้าเมือง เจ้าว่าดีไหม อาจจะได้เพิ่มอีกสักสองแสนเหรีญทอง” “ขอรับ” คนเป็นบ่าวตอบอย่างนอบน้อม ใบหน้าเรียบเฉยแต่มุมปากยักขึ้นเหมือนพยายามกลั้นหัวเราะ ได้ยินแค่นั้นชายร่างท้วมที่เป็นต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมดก็เข่าอ่อนทรุดนั่งตรงพื้นทันที “เห็นแก่ที่ข้าเคยให้ที่อยู่ที่กินกับเจ้า เจ้าไปกับเขาเสียดีๆเถอะ ไม่งั้นพวกข้าต้องถูกเอาไปขายทอดตลาดแน่ๆ ข้าอายุมากแล้วไม่อยากหมดตัว ไม่อยากเป็นทาสของใคร” ธาราปรายตามอง “สิ่งใดที่ไม่อยากให้เกิดกับตัวเอง ท่านก็ไม่ควรจะทำสิ่งนั้นกับผู้ใด” “ข้าเห็นด้วยกับที่ธาราพูด ท่านหยุดอ้อนวอนเพื่อให้คนอื่นรับเคราะห์แทนท่านเสียที่เถิด”เสียงนั้นดังมาจากสตรีวันกลางคนร่างท้วมที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้อง “บัวตอง...” หน้าที่ซีดอยู่แล้วของนายวาณิชยิ่งซีดเผือดมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นภรรยาเอก “ถ้าธาราจะปฏิเสธไม่ยอมไปกับพ่อค้าคนนี้ท่านก็ควรยอมรับการตัดสินใจของนาง เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ท่านเป็นผู้เริ่มขึ้นก่อนทั้งสิ้น” หันไปทางหญิงสาวร่างสูงโปร่ง “เจ้าตัดสินใจตามสบายไม่ต้องคิดถึงพวกข้าหรอก ถึงการตัดสินใจของเจ้าจะทำให้พวกข้าต้องตกเป็นทาสข้าก็ไม่ด่าว่าเจ้า เพราะข้าก็มีส่วนผิดที่ไม่สามารถยับยั้งก่อนที่เรื่องราวจะล่วงเลยมาถึงจุดนี้ เรื่องบุญคุณที่พวกข้าเคยช่วยชีวิตเจ้า ข้าถือว่าเจ้าตอบแทนแล้วตั้งแต่ช่วยพวกเราจากโจรป่าพวกนั้น” “นายแม่...” คำพูดนั้นเหมือนเปิดทางให้เธอตัดสินใจได้ตามใจ แต่กลับเป็นคำพูดที่ทำให้เหลือทางเลือกเพียงทางเดียว ธาราก้มหน้านิ่งไม่สามารถตอบโต้กับใครได้ ความคิดต่างๆตีกันยุ่งอยู่ในหัว เสียงวางถ้วยน้ำชาบนจานรองทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจได้แล้วก็ควรพูดออกมาให้ชัดเจน ข้าไม่ชอบมาเสียเวลากับสิ่งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว” คนพูดลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้า “ไม่ใช่เพียงแต่พ่อค้าเท่านั้นที่ต้องใช้สมองในการตัดสินใจ แม้แต่คนทั่วไปก็ควรใช้เช่นกัน เพราะการใช้หัวใจในการตัดสินใจเรื่องต่างๆมักเจ็บปวดกว่าใช้สมองคิดมากมายนัก” “เจ้า!” ธารากำมือแน่น เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าแต่ประกายตาอ่อนโยนชั่วแวบที่เห็นนั้นทำให้นิ่งงันไป “ตกลง ข้าจะไปกับท่าน” ...เหมือนเคยเห็นสายตาแบบนี้ที่ไหนมาก่อน ที่ไหนกัน... เพียงแค่เหมือนมีประกายไฟจากอดีตที่มืดดำผุดขึ้นมา แต่ชั่วแวบกลับเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพูดออกไปแล้ว ธาราได้ยินเสียงถอนหายใจจากใครหลายๆคนในห้อง มือที่จับที่ต้นแขนของหล่อนนั้นกำแน่นขึ้นทำให้หล่อนหันไปมองใบหน้าซีดขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา “รักษาตัวให้ดีด้วยไผ่เงิน สักวันเราอาจได้เจอกันอีก” หล่อนโอบกอดคนตรงหน้าแน่นก่อนปล่อย “ธารา...เจ้าก็ต้องรักษาตัวให้ดี” ธาราพยายามกลั้นน้ำตาที่เหมือนจะไหลออกมา ขยับตัวเดินตามแรงดึงของมือสีน้ำตาลที่จับที่ต้นแขนสู่อนาคตที่ไม่แน่นอนตรงหน้า ...การใช้หัวใจในการตัดสินใจเรื่องต่างๆนั้นมักเจ็บปวดกว่าใช้สมองคิดมากมายนัก... คำพูดนี้อาจจะถูกต้อง หรือหล่อนควรหัดให้เป็นคนไม่มีหัวใจเพื่อไม่ต้องมีความรู้สึกเช่นนี้ ความเจ็บปวดที่เหมือนเมื่ออดีตอันแสนนานเคยพบเจอมาจนเจนใจ +++++++++++++++++++++++ (จบบทที่ 6 แล้วจ๊ะ) link เก่าค่ะ link..... บทที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302948/W4302948.html link บทที่ 2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4343193/W4343193.html link บทที่ 3/1: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363172/W4363172.html link บทที่ 3/2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4401851/W4401851.html link บทที่ 4:http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4447136/W4447136.html link บทที่ 5: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4459201/W4459201.html .................................................................................................. บทนี้ยาวมากกว่าที่คิดไว้เยอะ ปกติใช้แค่ 2 กระทู้ก็จบแล้ว คราวนี้ต้องแบ่งเป็น 4 กระทู้ ฮุ....ฮุ........ ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะลงได้ถึงบทที่ 6 แล้วน่ะเนี้ย คุณ ลูนาติก: เหอ......เหอ...... ไหนๆ ก็หลงกลเข้ามาอ่านแล้ว โอม.........จงอ่านต่อไปเด้อ คุณ scottie: เอาไปเลยพี่ ห้าพันเหรียญทอง ว่าแต่มันใช้ไม่ได้ในยุคนี้น่ะ พี่ยังจะเอาอีกหรือฮะ คุณ GTW: ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ โดนใจมากเลยครับ ส่วนที่ถามมาเป็นส่วนที่คิดอยู่เหมือนกันว่าจะทำยังไงดีให้คนอ่านเข้าใจว่าคล้ายพิณฝรั่ง ว่าแล้วว่าต้องมีคนคิดถึงพิณจีนแน่ๆ เลย (ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   แอบร้องไห้ต่อ) คุณ มณีนาคา: อ่านตอนนี้ต่อก่อนน่ะจ๊ะ คุณ รียา-อารียา: ขอบคุณค่ะ นางเอกของเราต้องเข้มแข็ง+อดทน..... เนอะ แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 49 15:14:31 จากคุณ : w_panda - [ 25 มิ.ย. 49 15:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาไวๆนะคะ   กำลังสนุกๆๆ >< จากคุณ : ange du riz - [ 25 มิ.ย. 49 15:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยจะมีคนหลงทางเข้ามาติดกับดัก เป็นแฟนคลับเพิ่มอีกแล้วคุณ w_panda ดีใจด้วยนะ โห...ตอนนี้ลงมายาวขนาดนี้ ตอนหน้ามีหวังไม่โดนดองเค็ม ก็โดนแช่อิ่มแน่ อ๊ะ...อ๊ะ...อย่าบอกนะว่าจะ เปลี่ยนมาทำดองเปรี้ยวแทน อิ๊...อิ๊ ยังไงก็อย่าให้มันทรมานใจคนรออ่านนักนะ จากคุณ : มณีนาคา - [ 25 มิ.ย. 49 17:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นางเอกเก่งจงเจริญค่ะ เอาใจช่วยนางเอกต่อไป จากคุณ : รียา-อารียา - [ วันสุนทรภู่ 02:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่าน 6 ตอนรวดเดียวจบ ... อืมม์ น่าสนใจ น่าสนใจ แต่ว่า...ใครกันนะ ที่เป็น นายท่าน ของ พยนต์ น่ะ อยากรู้จัง มาลงไว ๆ นะคะ รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : sweet_pk23 - [ 29 มิ.ย. 49 23:43:35 ]