แม้ไม่ใกล้...ก็คงไม่ไกลจากกัน...
          แค่ Messages ข้อความอวยพรตามเทศกาลสั้นๆ  ทำให้ยิ้มไปถึงหัวใจ    
เมื่อออกมาจากพื้นที่ที่อับสัญญาณโทรศัพท์  ได้รับข้อความแรกก็แสนตื่นเต้น
ยิ่งเป็นข้อความจากคนคนหนึ่งก็ยิ่งได้ยิ้มไปใหญ่  ถึงไม่ใช่อะไรๆที่อยากให้เป็นอย่างที่คิด     อย่างน้อยก็ยังได้มีตัวตนในชีวิตเขาแหละน่า  เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่เขาคิดถึงก็ดีแล้ว  การที่เรามีใครบางคนที่ยังมีแก่ใจนึกถึงก็ควรจะพอใจและยินดี
           เอาจริงเหรอ คนนี้   ..  
เท่าที่ดูลาดเลาแล้ว  ก็น่าจะคุยกันได้อยู่  แต่จะให้อยู่ด้วยถึงไหนๆก็ต้องดูรายละเอียดปลีกย่อยอีก  
น่า เอาไว้ก่อนเรื่องนี้  แค่มิตรภาพอันแสนเริงใจตอนนี้ก็เกินพอแล้ว
พื้นฐานชีวิตอาจใกล้เคียงกันอยู่บ้าง  การศึกษาก็พอดี  หน้าที่การงานก็ไม่มีปัญหาอะไร  
เหลือแต่ทัศนะการมองชีวิตและไลฟ์สไตล์ว่าจะเป็นทางเดียวกันไหม   เอาเป็นว่าเขาเป็นตัวเลือกหนึ่งที่จะรับไว้พิจารณา
         สุภาพบุรุษเหลือเกิน  จะโชว์ความไก่แจ้ก็แทบจะไม่ให้เห็น  แต่แอบแย็บมาบ้างยามเผลอ  ชนิดหาคำโต้ตอบไม่ทันเลย
ถ้าคิดแบบเข้าข้างตัวเองนะ  เขาแย็บมาเพื่อหยั่งเชิงดูว่าเราจะวางสะพานไปให้เขาไหม  เราเองก็วางๆยกๆ  ก็เขายืนหันหลังให้บนสะพานอีกอันหนึ่งแล้วเหลียวหลังมายิ้มให้  เลยไม่มีความมั่นใจใดๆเลย  ว่าวางแล้วเขาจะหันหน้ามาข้ามไหมหรือมองอย่างสะใจก้าวเดินไปบนสะพานแรกของเขา  ก็อย่างว่าแหละ  กำลังหยั่งเชิงกันอยู่  ยังเรื่อยๆกับชีวิต ทั้งเขาและเรา  ความไม่มีเวลา ภาระงานที่ต้องทำทุกวัน  บุคลิกส่วนตัว  สถานภาพทางสังคม  ความมั่นคงในอาชีพการงาน    
          ก็แล้วทำไมต้องเธอ...  
คงเป็นเพราะว่าเขาใช่กว่าทุกๆคนที่ผ่านมา   กับคนอื่นๆมีทั้งใช่โดยเป็นไปไม่ได้  และยังมีพยายามให้ใช่อีก  
ชีวิตมันเลยดูสับสนอยู่  หาตัวเองไม่เจอด้วย   ไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการแบบไหน  การได้มีปฏิสัมพันธ์ที่ยาวนานมากขึ้น
 ทำให้ได้สัมผัสผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ  จริงแล้วเขาค่อนข้างจริงจังกับชีวิต  ทุ่มเท  และรับผิดชอบมากในระดับหนึ่ง
ฉลาดพอที่จะมองการณ์และวิเคราะห์วางแผนตัดสินใจได้  เกิดความรู้สึกชื่นชมและยอมรับเขามากในระดับหนึ่ง
       ถ้ามองหาความเป็นไปได้ในการสร้างความสัมพันธ์ที่จริงจัง  ณ วันนี้  ยังมองไม่เห็นความเป็นไปได้ใดๆเลย
เนื่องจากเขามีคนรักอยู่แล้วและได้หมั้นหมายกันไว้  อาจถึงกับอยู่กินกันแล้ว
ความเป็นสุภาพบุรุษของเขา  ความรับผิดชอบเป็นเรื่องสำคัญ  เขาจะต้องไม่ไขว้เขวเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาหรอก  
โดยเฉพาะคนที่จะทำให้เขาเขว  ไม่มีแรงโน้มมากพอที่จะดึงเขามาได้  ทั้งตัวเขาเองไม่ปล่อยให้ดึง  และความไม่กล้าพอของคนดึง  
ได้แต่ยิ้มละไมส่ายหัวแบบขื่นๆ  ยอมรับความเป็นจริงแบบขมๆ  ทำไมเราไม่เจอกันก่อนหน้านี้นะ
         ความสนิทสนมคุ้นเคย  ทำให้เราสร้างภาพในใจของตัวเองไว้  อาจมากไปเกินความจำเป็น
สิ่งที่เขาให้มีขอบเพียงเท่านั้น แต่เราวาดภาพไว้มากกว่านั้น  อาจทำให้สัมพันธภาพอึดอัดไปบ้าง
แต่ก็รู้ตัวตลอดเวลา  คอยดึงสายป่านไมตรีไม่ให้มากไป  น้อยไป  ตึงเมื่อไหร่ก็ผ่อน  หย่อนคราใดก็ดึง  ให้คงความขนานในช่องว่างไว้
มองเห็นกันในระยะที่พอดี  โดยไม่หนีหายไปจากกัน  ถึงแม้ไม่ได้ใกล้ไปกว่านี้  แต่ก็ไม่หนีห่างจากกันไปไหน  
     ไม่อยากให้ถึงวัน  ยิ้มขื่นๆยื่นมือรับซองการ์ดแต่งงานของเธอ..พยักหน้าตอบรับ..แล้วจะไปให้ได้นะ..          
แล้วหัวเราะเริงร่าน้ำตาตกใน...แหม  แซงกันไปได้  ต้องขอไปเอามือก่อนละกัน....
ความทุกข์หรือความสุขกันแน่  ยามที่เรามีใครสักคนเป็นคนพิเศษ  สุขที่ได้เกิดความรู้สึกดีๆ  ทุกข์เพราะการไม่ได้ครอบครอง
มันยากเกินไปที่จะทำให้ได้ดังนิยาม  รักคือการให้  รักใช่การครอบครอง  รักคือการอยากเห็นเขาเป็นสุข  รักคือเข้าใจ  รักคืออภัย   ..
มันโหดร้ายเกินไป  ที่จะรัก  รักแล้วไม่ได้เกิดความสุขใดๆเลย  มีแต่ความเศร้า  ..รักคือการให้....  ให้  ให้  ให้  โดยที่เขาไม่เคยเห็นค่าใดๆ    รักใช่การครอบครอง...รักเพื่อประโยชน์อันใด  โดยที่เขาไม่ได้เห็นค่าในตัวเราเลย  รักคืออยากเห็นเขาเป็นสุข ....รักไปทำไม  รักแล้วให้คนอื่นชื่นมื่นกับเขา  รักคือเข้าใจ..... เข้าใจเขามากมายแล้วเข้าใจตัวเองไหม  ทำไมถึงได้โง่งมงายฟูมฟายกับการรัก   รักคืออภัย..ต้องยอมจำนนกับชะตาตัวเองงั้นหรือ  รักแล้วทุกข์แบบนี้  แล้วปล่อยให้เกิดทำไม
รัก ก็เพราะต้องการได้รับน่ะสิ  อยากได้ความรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญกว่าใคร  สำหรับคนคนหนึ่ง  เท่านั้นเองล่ะ   สำหรับคนที่ดีที่สุด  จึงอยากเป็นคนพิเศษที่สุดของเขา  อยากครอบครอง  อยากเป็นหนึ่ง  เพราะคาดหวังว่าจะได้  จึงต้องปล่อยใจให้รักไป  รักแล้วรักเลย  ไม่ล้มเลิกกลางคัน  แต่จะปล่อยให้มันเบาบางจางหายไปกับระยะทางและกาลเวลาเองดีกว่า
แล้วมีทางเป็นไปได้ไหม  คิดเอาแบบเข้าข้างตัว  ก็มีแน่นอน  เพียงแต่เล่นบทนางมารร้ายกันบ้าง  ที่ต้องแย่งเขามา
แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะชีวิตเขาจะเป็นอย่างไร  เขาได้ฝากชีวิตฝากอนาคตวางวาดไว้กับผู้ชายคนนี้แล้ว  ถ้าเราไปกระชากเขามากลางอากาศล่ะชีวิตเขาจะเป็นอย่างไร  ผู้ชายคนนี้มีความสำคัญกับเขามาก  มากกว่าที่จะสำคัญกับเรา  สำหรับเราเป็นเพียงตัวเลือกหนึ่ง  แต่สำหรับผู้หญิงคนนั้นแล้ว  คือทั้งหมดของชีวิตเธอ   มโนธรรมย้ำให้เจ็บปวดเสมอ  แต่เป็นความเจ็บปวดที่น่าปรีดาปิติยิ่ง  ตกลงว่า  จะไม่เอาของเขานะ    ไม่แน่  ถ้าเกิดปาฏิหาริย์ในวันหนึ่ง  เกิดความเปลี่ยนแปลงในสัมพันธภาพของสองคนนี้  คงเป็นเราที่จะตะเกียกตะกายคว้าเขาเอาไว้  แต่ไว้รอว่าปาฏิหาริย์จะมีจริงก่อน  ..ถ้าเธอไม่เอา  เราขอนะ..  
       บทสรุปของความสรุปไม่ได้ตอนนี้ก็คือ  เขาและเรายืนอยู่บนเส้นขนานกันไป  ไม่หนีไปจากกัน  แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ใกล้ไปกว่านี้  
ไม่มีการรอคอยใดๆให้ต้องวาดหวัง  ไม่ต้องรอฝั่งปลายทางใดๆ  
เพราะความเป็นเส้นขนาน  จะเป็นเส้นขนานกันต่อไป   ....แม้ไม่ใกล้  แต่ก็จะไม่ไกลจากกัน...