ความคิดเห็นที่ 1 2 ผมกับพี่มินรู้จักกันมาเกือบครึ่งปีแล้วแต่ผมก็ไม่ได้ต้องการความชัดเจนอะไร ผมเพียงต้องการช่วงเวลาดีๆและใครสักคนที่คอยแสดงออกว่าห่วงใยผมบ้าง          พี่มินไม่เคยเป็นคนๆนั้นเลยตั้งแต่เรารู้จักกันมาแม้ผมจะกำลังรอคอยอยู่ก็ตาม          ก่อนจะได้รู้จักกับพี่มิน ผมกำลังรู้สึกเหงาที่ต้องจากบ้านมาไกลจนคิดอยากลาออกจากงานและเก็บข้าวของกลับบ้านอยู่ตลอดเวลา โชคดีอยู่บ้างที่ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งที่พักอยู่ในละแวกเดียวกันและก็ได้คนๆนั้นเป็นเพื่อนไว้คอยพูดคุยปรับทุกข์บ้างเป็นครั้งคราว วันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังนั่งคิดถึงบ้านจนสุดขั้วหัวใจ เขาก็โทรศัพท์ชวนให้ผมออกไปพบที่ร้านเหล้าซึ่งเขาก็แย้มๆว่ามีเพื่อนอีกคนมาจากต่างจังหวัดจะแนะนำให้ผมรู้จัก          เขาแนะนำให้ผมรู้จักกับพี่มิน เราไม่ได้คุยกันมากมายตามประสาคนแปลกหน้าที่เพิ่งได้พบกัน ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยในเวลานั้น ไม่ได้คิดจะเชื่อมสัมพันธ์จริงจังอะไร ก็คิดเพียงแค่ว่าเพื่อนของเพื่อน เจอกันวันนี้ก็คงจะไม่ได้พบกันอีก ท่าทางพี่แกก็นิ่งๆไม่ค่อยพูดค่อยจา คงไม่ใช่คนที่น่าสนิทสนมคบหาด้วยสักเท่าไหร่          ยิ่งดึกบรรยากาศในร้านเหล้าก็ยิ่งอึกทึก ผมดื่มมากขึ้นจนเมาโดยไม่รู้ตัว แต่พี่แกก็ยังคงนั่งนิ่งๆและดูจะไม่ชอบเสียงดังๆและควันบุหรี่ที่อบอวลอยู่ในนั้นสักเท่าไหร่ ตีสอง เราสามคนเดินตุปัดตุเป๋กันออกจากร้านไป          ผมจำไม่ได้แล้วว่าด้วยเหตุผลกลใดเราสามคนจึงตกลงกันจะไปนอนค้างที่ห้องพักของผม เมื่อกลับถึงห้อง เราตกลงกันว่าผมกับเพื่อนจะนอนบนเตียงในขณะที่พี่มินยินดีปูที่นอนนอนกับพื้น ขณะดับไฟนอนกันได้สักพัก เพื่อนของผมก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องและเดินเตาะแตะกลับบ้านไป ผมเดาเอาว่าเขาคงจะรู้สึกผิดที่ผิดทางจนนอนไม่หลับ พี่มินยกศีรษะขึ้นมาดู ยังไม่หลับรึ ผมคิดในใจ ความเมาทำให้ผมตัดสินใจทำอะไรพิเรณๆ ผมกลิ้งตัวลงจากเตียงไปนอนอยู่ข้างๆพี่เขา จากนั้นก็แกล้งตะแคงตัวและเอื้อมแขนข้างหนึ่งไปกอดพาดลำตัวของพี่มิน เขาพลิกตะแคงมาและกอดผมบ้าง คงไม่ต้องเล่าต่อแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น          หลังจากวันนั้นผมกับพี่มินก็นัดเจอกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ เขาจะขับรถมามาหาผมเดือนละสามถึงสี่ครั้ง บางครั้งเวลารับงานที่นี่ก็จะมาขลุกอยู่กับผมเป็นเวลาหลายๆวัน เวลาที่เขาไม่ได้อยู่ด้วยก็จะโทรศัพท์คุยกันบ่อยๆ พี่มินทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่ต้องใช้ชีวิตเหงาๆเป็นเวลาหลายเดือน          ผมรู้ตัวเองดีว่าลึกๆแล้วผมก็ยังคงเป็นเด็กชายแดงคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ผมต้องการคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ไว้คอยให้ตัวเองรู้สึกมั่นคง ตอนอยู่บ้านก็มีพ่อที่คอยทำหน้าที่นั้น เมื่อต้องจากบ้านมาไกลๆก็ได้เขาที่อยู่เป็นตัวแทนของพ่อ ทุกครั้งที่เขามาก็จะคอยขับรถพาผมไปที่นั่นที่นี่ ผมขับรถไม่เป็น และคนที่คอยขับรถไปรับไปส่งผมก็เป็นเหมือนพ่อของผมเมื่อครั้งที่ผมยังเด็ก เวลาขาดเงิน เขาจะหาเงินมาให้ผมหยิบยืมโดยไม่คิดดอกเบี้ยเหมือนสมัยที่ผมยังต้องแบมือขอค่าขนม คงจะพอจินตนาการกันได้ว่าการขาดเงินเวลาอยู่ไกลบ้านทำให้จิตใจปั่นป่วนได้ขนาดไหน และเขาก็สามารถตัดความปั่นป่วนนั้นออกไปได้ทุกครั้งที่ผมประสบภาวะดังกล่าว นอกจากเป็นพ่อเขาก็ยังทำหน้าที่เหมือนเพื่อนในวัยเรียน เพื่อนที่คอยหิ้วกระเตงกันไปเที่ยวเล่นหลังเลิกเรียนหรือวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ผมจะรู้สึกดีใจทุกครั้งที่เขามาเพราะนั่นหมายถึงการออกไปกินข้าวข้างนอก การดูหนัง การเที่ยวเล่น ตั้งแต่ผมออกจากบ้านมาก็ไม่ค่อยมีใครพาผมออกไปเที่ยวเล่นบ่อยนัก พี่มินทำให้โลกของผมสดใสขึ้นมากจนผมรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง          แต่พี่มินเป็นผู้ชายที่นิ่งจนบางครั้งก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด          เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ผมจะเป็นฝ่ายพูดเสียมากกว่า ผมพยายามชวนคุย แต่เขามักจะตอบกลับอยู่ไม่กี่คำหรือบางครั้งก็ไม่ตอบเอาเสียดื้อๆ เวลาเดินไปไหนมาไหนด้วยกันเขาก็จะคอยทิ้งระยะห่างไม่ให้ผมเดินตามไปด้วยข้างๆ บางครั้งเวลาที่ผมแหย่เขาก็จะทำท่าทีรำคาญหรือถ้าอารมณ์ไม่ดีก็อาจจะดุผมเอาเสียแรงๆ ส่วนที่เขาจะแหย่ผมบ้างก็คงต้องฝันไปเรื่อยๆเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่เรารู้จักกันมา เวลาโทรศัพท์คุยกันก็ใช่ว่าเราจะคุยหยอกล้อสนุกสนานอะไรนักหรอก ผมจะเป็นฝ่ายคุย และแกก็จะตอบผมอยู่ไม่กี่คำ หากผมพูดหยอดอะไรออกไป แกก็มักจะเงียบหรือมิเช่นนั้นก็อาจจะเปลี่ยนเรื่องคุยกันไปเลย และหากนำเอาโทรศัพท์ของผมขึ้นดูบันทึกเวลาการโทรระหว่างเราก็จะพบว่าไม่มีครั้งไหนเลยที่จะเกินห้านาที          ตั้งแต่รู้จักกันมาผมไม่กล้าเอ่ยถามสักครั้งว่าเขาคิดอย่างไรกับผม ผมกลัวว่าคำตอบจะแสบคันจนผมไม่อยากจะเอ่ยปากถามอะไรเอาจากเขาอีก ผมเคยพยายามถามเอาความรู้สึกนึกคิดในเวลาปกติและผมก็ไม่เคยได้คำตอบอะไรจากเขาเลย ผมอยากให้เขาแสดงความรู้สึกดีๆออกมาบ้าง แค่น้อยเดียวก็ยังดี          อย่างน้อยเมื่อครู่นี้เขาก็แสดงออกมาบ้างแล้วว่าไม่พอใจที่พี่หน่อยเข้ามาพูดคุยกับผม          หลังจากที่พี่หน่อยเดินถือแก้วกลับโต๊ะไปแล้วนั้น พี่มินก็ยกเบียร์ขึ้นซดพรวดพราดจนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว เสียงเพลงอึกทึกดูจะไม่บันเทิงใจพี่เขาเอาเสียเลย คิ้วของเขาขมวด ใบหน้าบึ้งตึงหันหนีไปอีกทาง ผมเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ          ผมกระทุ้งศอกเข้าที่สีข้างพี่เขาเบาๆ “ตกลงตะกี๊ก็ยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าจะเอายังไงกับผม” เขาเงียบ “หวงผมก็บอกสิครับ วันหลังใครมายุ่งจะได้บอกไปว่าพี่ไม่ชอบ”          ได้ผล พี่มินหันมาตะคอกใส่ผมเสียงดังด้วยถ้อยคำหยาบคายจนคนข้างๆหันมามองก่อนจะกล่าวต่ออีก        “ตกลงจะเอาผู้หญิงก็เอาให้แน่สิวะ หรือจะกินไม่เลือก”          “ก็คุยกันธรรมดา จะคิดไรมาก” ผมเริ่มไม่สบอารมณ์          จากนั้นเราก็เถียงกันต่อไปจนเกือบจะดูเหมือนทะเลาะ แปลกที่ผมไม่รู้สึกอายสายตาใคร บทสนทนาของเรารุนแรงขึ้นเรื่อยๆก่อนจะถึงไคลแม็กซ์ของเรื่อง          “ข้าไม่ชอบให้เอาข้าไปยุ่ง จะทำอะไรก็ทำไป ไม่ต้องมายุ่งกะข้า”          ผมตอบกลับทำนองว่าจะไม่ยุ่งหรือรบกวนอะไรจากพี่เขาอีก แต่ก็ด้วยภาษาที่รุนแรงจนผมไม่อยากจะกลับไปรื้อฟื้น          “เออ จะคอยดูว่าจะรอด ปากดีนะเอ็ง”          ตั้งแต่เรารู้จักกันมา ผมไม่เคยรู้สึกโมโหอย่างนี้มาก่อน โมโหจนพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมวางธนบัตรสองสามใบลงตรงหน้าพี่เขาให้เป็นค่าเบียร์ในส่วนของผมอย่างไม่ค่อยนุ่มนวลสักเท่าไหร่ก่อนจะเดินบุ่มบ่ามออกจากร้านเพื่อเรียกรถรับจ้างกลับที่พัก เมื่อนั่งรถออกมาได้สักพักก็เริ่มรู้สึกใจเย็นลงและเริ่มเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมคิดใจแง่ดีว่าอย่างน้อยพี่มินก็ยังแสดงออกว่าไม่ชอบให้มีคนมาเกาะแกะและวางแผนเอาไว้ว่าจะโทรศัพท์ไปคุยด้วยพรุ่งนี้ตอนสายๆ ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม หรืออาจจะดีขึ้น ผมพยายามคิดในแง่ดี... จากคุณ : บึ๋ย - [ วันสุนทรภู่ 08:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 3 มินสั่งเบียร์ขวดใหม่และรินดื่มราวกับน้ำ         “หน่อย....แกทำเขาทะเลาะกันจริงๆด้วย” พิมพ์เอ่ยกับเพื่อนสาวหลังจากที่นั่งสังเกตการณ์อยู่กับโต๊ะกระทั่งแดงเดินออกไปจากร้านอย่างกราดเกรี้ยว          “ชั้นขอออกไปโทรศัพท์หาน้องเขาละกัน เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง น่าสงสารจริงๆ” หน่อยเดินออกจากร้านเพื่อหลบเสียงอึกทึกและกดโทรศัพท์คุยกับแดงอย่างห่วงใย          พิมพ์เอนตัวลงซบแฟนหนุ่มอย่างรักใคร่อีกครั้ง วงดนตรีเริ่มบรรเลงบทเพลงที่มีจังหวะนุ่มนวล และขณะที่พิมพ์กำลังนั่งซบไหล่ชายหนุ่มพริ้มอยู่นั้น สายตาของแฟนหนุ่มก็จับจ้องอยู่ที่มินที่กำลังนั่งซดเบียร์ต่างน้ำอยู่ริมบาร์ มินเริ่มรู้ตัวว่ากำลังถูกลอบมอง ความรู้สึกโกรธขึ้งเริ่มคลายลง มินหันกลับไปมองชายหนุ่มที่กำลังตระกองกอดหญิงสาวและชูแก้วเบียร์ขึ้นทักทายก่อนจะจิบเบียร์ในแก้วไปจิบหนึ่ง แฟนหนุ่มของพิมพ์ยกแก้วเหล้าของตนด้วยมือข้างที่ไม่ได้โอบแฟนสาวเอาไว้และชูแก้วขึ้นตอบรับไมตรีนั้นเงียบๆ จากคุณ : บึ๋ย - [ วันสุนทรภู่ 08:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยู่เหงาๆคนเดียวมันฟุ้งซ่าน เลยลองแต่งเรื่องจริงบ้างไม่จริงบ้างมาให้วิจารณ์กัน ช่วยติชมด้วยนะครับ ถ้าดูแล้วพอไปไหว วันหลังจะเขียนมาให้อ่านบ่อยๆนะครับ ขอบคุณทุกท่านครับที่เข้ามาอ่าน จากคุณ : บึ๋ย - [ วันสุนทรภู่ 08:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อะโห... จบได้อึ้งไปเลยครับ หวังว่าจะเป็นเรื่องไม่จริงนะเนี่ย สงสารหนูพิมพ์กับเจ้าแดงมันน่ะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 มิ.ย. 49 18:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ท่ามกลางแสงไฟ และเสียงดนตรี ฤทธิ์อัลกอฮอลล์ทำให้อารมณ์คนเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนั้นเนอะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ วันอาสาฬหบูชา 22:28:16 ]