รถยนต์ บีเอ็มดับเบิ้ลยู ซีรี่ส์สาม สีดำ เข้ามาจอดอย่างนุ่มนวล หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง
"ลงมาสิ" ฟาร์โกที่วันนี้สวมสูทอย่างเต็มยศ ยิ้มร่าลงจากรถ ก่อนจะจูงมือปั้นหยาให้ลงมา
"...?..."
"บ้านของคุณพ่อผมเอง วันนี้คุณตามาเยี่ยมผม ผมก็เลยพาคุณมาหาท่าน"
"อะไรนะ แต่ว่าฉัน..."
"วันนี้คุณแต่งตัวสวยแล้วนะ ไม่ต้องกลัวหรอก คุณตาท่านใจดี เพียงแต่คุณถอดแว่นออกซะก่อนนะ"
ฟาร์โกถอดแว่นออกจากหน้าปั้นหยา แล้วยื่นคอนแทคเลนส์ส่งให้เธอ
แล้วภาพจากแว่นตาก็หายไป ทำให้คนที่อยู่ในรถตู้ที่ขับตามมา ร้องโอดโอยอย่างเสียดาย
"อยากเห็นหน้า มาเฟียเก่าจังเลยว่าจะเป็นยังไงบ้าง" ผู้พันภูมิร้องออกมาอย่างเสียดาย
เมื่อเข้าไปในบ้าน เห็นผู้สูงอายุที่ยืนเด่น สง่า อยู่ท่ามกลางลูกน้องหน้าเข้ม ปั้นหยาค่อยใจมาหน่อย
เพราะคุณตาของฟาร์โก ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้เลย ชายชรา ผมขาว ผิวขาว แต่ตัวเล็กๆ ป้อมๆยิ้มตาหยีให้เธอ
"นี่ปั้นหยา ครับคุณตา แฟนผมเอง" ปั้นหยาไหว้ผู้อาวุโสกว่า
"สวัสดีค่ะ นายใหญ่"
ประโยคหลังเรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากคาร์ลอสและเชย์ได้มากเลยที่เดียวทั้งสองคนหัวเราะชอบอกชอบใจ
"อะไรกันแม่หนู เรียกนายใหญ่ได้ยังไงกัน"
"เรียกอย่างนี้ดีแล้วล่ะค่ะ นายใหญ่"
แล้วงานเลี้ยงต้อนรับ ปั้นหยาก็เริ่มขึ้น แต่พวกที่นั่งอยู่ในรถตู้ทั้งสี่คนนั่งหิวกันอยู่
"เดี๋ยว ส้มออกไปซื้ออะไรให้รองท้องไปก่อนละกันนะคะ"
ว่าแล้วเธอออกไปหาร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุด แล้วโทรศัพท์ผู้พันภูมิก็ดังขึ้น
"คุฯพ่อหรอคะ คือว่านายใหญ่ท่าน..." คาร์ลอสแย่งโทรศัพท์จากมือปั้นหยาไปพูดเอง
"ในฐานะที่ผมเป็นนายใหญ่นะ ผมขอให้คุณมาหาผมด่วน เพราะตอนนี้ลูกสาวคุณอยู่กับผมแล้ว 555"
ทุกคนในรถตู้ได้ยินด้วยกันหมดทุกคน ต่างก็อึ้งไปพักใหญ่ ตายล่ะหว่าไอ้หยาถูกจับตัวได้ซะแล้วหรือนี่
แล้วทุกคนก็หยิบปืนพกวิ่งออกจากรถตู้ ตรงเข้าไปที่บ้านของฟาร์โกทันที
"ส่งตัวปั้นหยามาเดี๋ยวนี้นะ"
ผู้พันภูมิ นำคณะเปิดประตูผัวะเข้ามา ด้วยท่าทางที่ยืนถือปืนพกเอาไว้ทำให้เชย์และลูกน้องทั้งหลายยืนอึ้งไปหมด
"อ้าวปั้นหยา หนูไม่ได้ถูกจับตัวหรอกหรือลูก"
ผู้พันภูมิมองหลานสาวที่ยืนหัวเราะ อยู่กับคาร์ลอสและฟาร์โกด้วยท่าทีปกติ
"เอ่อ แหมคุณพ่อนี่เล่นตลกอะไรก็ไม่รู้นะคะ"
ปั้นหยาพูดแก้สถานการณ์
"ก็ใครโทรมาบอกพ่อล่ะว่า หนูถูกจับตัวไปแล้ว"
"อ๋อ ผมเองแหละ แหมนึกไม่ถึงว่าจะคุณคิดว่าลูกสาวคุณถูกจับตัวมานะนี่นะ"
แล้วผู้พันภูมิ เสือ และรานาก็พากันเก็บปืน แล้วก็หัวเราะพร้อมๆกับคาร์ลอส แต่ว่าเชย์ก็เห็นนายเสืออีกแล้ว
"นี่นาย..." ไม่ทันจะพูดจบ ผู้พันภูมิก็บอกว่า เสือสำนึกแล้วอยากชดใช้ความผิดก็เลยมาเป็นคนขับรถให้เขา วันนี้เสือก็เลยรอดจากหมัดของเชย์
แล้วคาร์ลอสก็เริ่มงานเลี้ยงต้อนรับพ่อของปั้นหยาต่อ ส้มโอกลับมาที่รถ ไม่เห็นซักคนอยู่ก็ตกใจรีบหยิบหูฟังขึ้นมาสวมไว้ ก็ได้ยินเสียง ปัง
"เฮ้ย เสียท่าพวกเจ้าพ่อแล้วหรอเนี่ย" แล้วก็รีบวิ่งไปที่บ้านของฟาร์โก
ขณะที่ผู้พันภูมิกำลังร้องคาราโอเกะกับคาร์ลอสอยู่นั่น ส้มโอก็ใช้ปืนยิงประตูให้เปิดออก
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ทุกคนที่ตกใจในตอนแรก ต่างก็พากันก้มหลบลูกกระสุนกันหมด แต่พอผู้พันภูมิเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นส้มโอ
"หนูส้ม เก็บปืนของเล่นดีกว่าลูก เกิดการเข้าใจผิดเล็กน้อยเท่านั้นเอง"
ส้มโอหน้าเจื่อนไป ก่อนที่สถานการณ์จะกลับสู่สภาพปกติเช่นเดิม ฟาร์โกสกิดปั้นหยาให้ออกไปคุยกันข้างนอก
"อืม อากาศข้างนอกเย็นสบายจังเลย"
"บ้านผมน่าอยู่มั้ยล่ะ"
ปั้นหยา ไม่ตอบเพราะกลัวจะเข้าตัวซะเปล่า เลยชวนฟาร์โกออกไปเดินเล่นที่สวนข้างบ้าน
"ผมมีบางอย่างจะให้คุณด้วย"
"อะไร คะ"
"ทายซิ"
"มรดกของคุณมั้ง"
"พูดอย่างงี้เดี๋ยวก็ยกให้ซะหรอก"
"เอาเป็นว่า ถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง"
"แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ"
"ก็ผมอยากให้คุณทายว่า ผมให้หัวใจของผม กับคุณแล้วน่ะสิ"
"นี่คือเฉลยงั้นสิ"
"แล้วแต่จะคิด แต่ว่า ผมก็ให้คุณไปแล้วล่ะ"
ฟาร์โกยิ้มยั่ว ก่อนจะถือโอกาสจับมือปั้นหยา ไปนั่งดูดาวด้วยกันสองคน
หลังจากงานดูตัวปั้นหยากับคุณตาของฟาร์โก คณะสายสืบและสายลับ
ก็ยังไม่มีข่าวในเรื่องผิดกฎหมายของฟาร์โกและคาร์ลอสผู้เป็นตาเลยซักข่าวเดียว จนผู้พันภูมิชักจะเริ่มสงสัยซะแล้ว
"เสือ ว่ามั้ย เราติดตามฟาร์โกมาตั้งนานแล้วนะ แต่ว่ายังไม่ได้เรื่องอะไรเลย รู้แค่ว่าเค้าจะมาทำธุรกิจโรงแรม"
"เพื่อนผมจากญี่ปุ่น ส่งข่าวมาว่า เดือนหน้าพวกมาเฟียสเปนจะมาสมทบกับยากูซ่าที่ญี่ปุ่น
เดินทางมาหาฟาร์โกที่เมืองไทยนี่แหละครับ เห็นว่าอยากให้ฟาร์โก สืบทอดตำแหน่ง ต่อจากตาของเค้า"
"เฮ้อ ตอนนี้ลุงไม่กลัวว่าฟาร์โกจะทำอะไรปั้นหยาแล้วล่ะ กลัวแต่ ปั้นหยาจะตกหลุมที่เราขุดเอาไว้ซะเอง"
ผู้พันภูมิมองหน้าเสืออย่างคิดไม่ตก กลัวว่าถ้าหลานสาวมีใจให้หนุ่มสเปนคนนี้ ทุกอย่างอาจจะพังได้
เสือมองหน้าผู้พันภูมิด้วยความรู้สึกอย่างเดียวกัน
"งั้น คุณลุงต้องตัดไฟแต่ต้นลมแล้วล่ะครับ"
หลังจากได้รับโทรศัพท์เรียกตัวให้ไปหาจากผู้เป็นลุง ปั้นหยาก็เดินข้ามทางมาที่ตึกตรงข้าม เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็ถูกนายเสือจับไปนั่งบนเก้าอี้ทันที
"นี่มันอะไรกัน ทำไมทุกคนอยู่พร้อมหน้าเลย"
ปั้นหยาเป็นงงเมื่อ สมาชิกทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด ยิ่งนายเสือยิ่งเครียดหนักกว่าคนอื่นๆ เห็นแต่ส้มโอยิ้มแหยๆให้เธอ
"นี่คือเครื่องจับเท็จ รานา ให้ยืมใช้ นั่งเฉย แล้วยื่นมือมาข้างหน้า"
ไม่ทันได้ยื่นมือออกไป รานาก็จัดการดึงมือเธอออกมา แล้วหนีบสายอะไรต่างๆไปทั่ว จากนั้นการสอบสวนก็เริ่มขึ้น
"ลุงขอเริ่มเลยนะ หยา หนูเคยเห็นพวกมาเฟียเข้ามาหาฟาร์โก บ้างรึเปล่า "
"ไม่เคยค่ะ เห็นแต่คนของคุณตาเค้าที่ทะเลวันนั้น" เส้นกราฟเดินอย่างปกติ
"แล้ว เอ่อ หนูรัก ฟาร์โก มั้ย"
"ไม่ได้รักค่ะ"
คราวนี้เส้นกราฟ ตีเส้นสูงกว่าเดิมตามจังหวะการเต้นของหัวใจ แต่ก็เดินเส้นอย่างสม่ำเสมออยู่
"เธอชอบเค้าใช่มั้ยหยา" คราวนี้เสือเป็นคนถาม
ปั้นหยาเงียบไป ไม่ยอมตอบ จนคุณลุงชักไม่แน่ใจ ถามซ้ำอีกรอบ
"หนู...ไม่ได้ชอบ เค้าซักหน่อย"
แล้วเครื่องจับเท็จก็เริ่มทำงานทันที เส้นกราฟสูงๆต่ำๆไม่สม่ำเสมอ
และถ้าทุกคนตาฝาดเหมือนกันหมดก็อาจจะเห็นว่า เส้นกราฟมันชนกัน เหมือนจะเป็นรูปหัวใจซะนี่...
"ลุงคิดว่า ถึงเวลาที่หนูจะต้องถอนตัวจากงานนี้แล้วนะ ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่ามั้ยปั้นหยา"
ผู้พันภูมิมองหลานสาวที่นั่งซึมด้วยความสงสาร เขาจะจัดการอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เพราะถ้าเกิดงานทุกอย่างผิดพลาด
คนที่ต้องรับผิดชอบก็คือ เสือและรานา เขาซึ่งเป็นผู้อาวุโสกว่ามาก ต้องจัดการให้ได้
"บอกเลิกเค้า หรืออะไรก็ได้ให้เค้าเลิกวุ่นวายกับแก แต่อย่าเปิดเผยไปล่ะว่าแกเป็นสายสืบคอยติดตามดูเค้า"
"ฉันไม่รู้จะบอกเค้ายังไงนี่ บอกไปเค้าจะเชื่อรึเปล่าก็ไม่รู้"
"งั้น ฉันจะเป็นบอกแกเองว่าจะต้องพูดอะไรบ้าง ตอนนี้จะค่ำแล้วแกรีบไปที่โรงแรมดีกว่า เผื่อเค้ามาหา"
"แล้วแกจะตามเรื่องเค้าต่อมั้ย"
"ตอนนี้ ลูกน้องของตาเค้าไม่มีแล้ว ก็คงง่ายที่จะแอบติดตามเค้าอยู่เงียบๆ "
แล้วส้มโอ ก็เดินจูงปั้นหยาออกไปที่โรงแรม เพราะเธอบอกฟาร์โกว่าปั้นหยาย้ายมาทำกะเย็นอย่างเดียว
แต่ว่าวันนี้ฟาร์โกก็ไม่ได้มาหา เพราะเขามีงานด่วยที่สิงคโปร์
"เอาไว้วันเสาร์นี้ ผมจะพาคุณไปเที่ยวนะดอน่า ทำงานดีดีนะครับ"
"คุณจะว่ายังไง ถ้าผมจะชวนคุณไปดูโรงแรมที่สิงคโปร์"
ฟาร์โกชวนปั้นหยา ขณะที่นั่งรถชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่ เพราะตลอดทางเห็นเธอเงียบมาตลอด
"ไม่ไป ฉันไม่อยากไป ไม่อยากอยู่กับคุณ"
"พูดกับผม มองหน้าผมสิ ดอน่า อย่าหันข้างคุยกันสิ" ฟาร์ดกชักจะงงๆซะแล้ว
"ฉันไม่มีจะคุยกับคุณแล้ว แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าดอน่าซะที ชื่อแฟนเก่าคุณรึเปล่าก็ไม่รู้"
คราวนี้ เชย์จอดรถให้นายท่านทั้งสองคุยกันตามลำพัง ส่วนเค้าออกมารอนอกรถ
"คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่าดอน่า"
"บอกว่าอย่าเรียกฉัยว่าดอน่าไง ปัญหาของฉันมีข้อเดียวคือ ฉันอยากเลิกกับคุณ"
คราวนี้ปั้นหยาเดินลงจากรถ มายืนอยู่ข้างนอก
"เลิกกับผมงั้นหรอ ทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิด คุณช่วยบอกผมได้มั้ย"
"คุณ...ไม่รู้สิฉันรู้แต่ว่าฉันอยากเลิกกับคุณ"
"คุณถูกใครบังคับรึเปล่า ทำไมคุณถึงอยากเลิกกับล่ะ"
คราวนี้ฟาร์โก ดึงปั้นหยาให้หันมาเผชิญหน้ากับเค้า
"ก็คุณน่ะ พูดชื่อฉันยังไม่ได้เลย ภาษาไทยที่เป็นภาษาพ่อคุณ คุณก็ยังไม่พยายามหัดอ่านหัดเขียนเลย ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย"
คราวนี้เชย์ที่ยืนนิ่งอยู่ ชักทนไม่ได้ ถึงเค้าจะชอบปั้นหยาเพราะเธอจริงใจกับทุกคนก็เถอะ แต่ถ้าดูถูกนายท่านของเขาเมื่อไหร่ เขายอมไม่ได้
"นายท่านครับ ปล่อยเธอไปเถอะครับ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีค่าอะไรหรอก ถ้านายท่านอยากได้ที่สวยกว่านี้ เร้าใจกว่านี้ผมหาให้ได้นะครับ"
แล้วปั้นหยาก็หันหลังเดินไปโบกแท็กซี่
"คุณไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย" ฟาร์โกตะโกนถามตามหลัง
"ลืมมันไปซะเถอะ ไอ้ฝรั่งบ้า"
ปั้นหยาตะโกนตอบ แล้วขึ้นรถไป ระหว่างก็นั่งร้องไห้ มีแค่เสียงส้มโอที่ปลอบใจผ่านต่างหูเท่านั้น
ส่วนฟาร์โกก็ได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้น
จากคุณ :
PraeMont 
- [
วันสุนทรภู่ 14:22:30
]
Love U My Don 2...[ U Know I love U ?]
