ความคิดเห็นที่ 1 ผิงมองทุกคนพูดคุยกันอย่างมีความสุข  วงดนตรีวงเล็กๆ ของเรากลับมาบรรเลงอีกครั้ง นี่ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ก็คงจะดี เราคงจะได้อยู่กันพร้อมหน้ามากกว่านี้ คิดมาถึงตรงนี้แล้วหันไปมองทุกคนรอบๆ แล้วก็อดนึกถึงใครอีกคนไม่ได้ ใครคนนั้นที่ทำให้เราต้องเกิดความรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่ได้เจอ  มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่า รู้สึกมีความสุขและอบอุ่นทุกครั้งที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ มันเป็นความไว้วางใจราวกับว่าเรารู้จักกันมานานแสนนาน และความรู้สึกนั้นก็ตราตรึงอยู่ในหัวใจมากขึ้นทุกที ผิงคิดอย่างเป็นสุขในใจอยู่เงียบๆ พิมพ์จันทร์หันไปมองหลานสาว เห็นเงียบไปก็ถามขึ้นมาว่า “นี่ปั๊บก็ไปอิตาลีตั้งนานแล้ว ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่” คำถามของน้าสาวทำให้ความคิดของผิงหยุดลงทันที ได้ยินเสียงปีย์ตอบว่า “เห็นว่างานกำลังไปได้ดี ยุ่งเรื่องติดต่อลูกค้าเนี่ยแหละ ปิ๊บโป้เขาก็คอยช่วยอยู่ด้วย เมื่อคืนนี้ปิยาโทรมาอวดให้ฟังว่า ใครๆก็ชมลูกชายว่าทำงานเก่ง ปลื้มลูกใหญ่เลย” ปีย์เล่ายิ้มๆ   “ปั๊บเขาเป็นคนเก่ง ทำอะไรก็ทำจริง ที่สำคัญ ปั๊บเขาเป็นคนจิตใจดีมาก” คุณรำเพยเสริม ผิงได้ยินแล้วก็อมยิ้ม พี่ปั๊บเป็นคนดี ดีกับทุกคน และดีกับเราเสมอ ราวกับความคิดคำนึงส่งผ่านถึงกันได้ เพราะระหว่างที่ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงกริ่งของบ้านสีขาวดังขึ้น ผิงผุดลุกขึ้นทันทีอย่างลืมตัว แต่พอรู้สึกตัวก็นั่งลงตามเดิม เห็นจ้าหมูแดงเริ่มเห่า และวิ่งห้อเหยียดตรงไปที่ประตูรั้วบ้านแล้ว  แต่เหมือนกับว่าจะไม่ทันใจมัน มันเห่าอยู่ที่ประตูรั้วอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวิ่งเร่เข้าไปที่ช่องทางประจำตรงรูโหว่ของรั้วบานบุรีและลอดช่องนั้นไปทันที คุณยายรำเพยมองหลานสาวแล้วยิ้ม หันไปบอกหลานว่า “ผิงช่วยไปเปิดประตูให้ทีได้ไหม ไม่รู้ว่าใครมา” ผิงมองคุณยาย เห็นแววตาของคุณยายแล้วก็ต้องหลบสายตา ยิ้มอย่างเขินรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินลงจากระเบียงบ้านตรงไปที่ประตูรั้ว พยายามทำตัวเองให้ปกติที่สุด แต่ก็เหมือนกับทุกคนที่อยู่ข้างหลังกำลังมองตามหลังมาด้วยสายตารู้ทันยังไงไม่รู้ ผิงคิดก่อนจะค่อยๆ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ผิงเปิดประตูออกไป และพบกับคำทักทายที่คุ้นเคย “มีใครอยู่ไหมครับ ผมเอาจดหมายมาส่งครับ ” แต่คนที่พูดนั้น กลับไม่ใช่คนที่รอคอย เพราะพ่อบุรุษไปรษณีย์มาดแมน นามว่าต้น ยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า จากคุณ : ชมเช้า - [ วันสุนทรภู่ 20:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เอ่อ คุณต้น” ผิงทักแล้วเงียบไป “ครับ ผมเอง ต้นครับ ไม่ใช่พี่ติ๊กแน่ๆ” ต้นอุตส่าห์เล่นมุก แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ค่อยขำ หรือจะพูดให้ถูก คือ มันไม่ขำเลย.. “คุณต้นมาส่งจดหมายหรอคะ” ผิงตั้งสติได้แล้ว พยายามซ่อนความผิดหวังไว้ แล้วถามด้วยน้ำเสียงปกติ “ครับๆ ผมมาส่งจดหมายครับ ก็ผมเป็นบุรุษไปรษณีย์นี่นา ไม่ให้ส่งจดหมาย จะให้ส่งข้าวส่งน้ำหรอครับ” ต้นพยายามเล่นอีกมุก แต่ว่า ผลออกมาเหมือนเดิม ผิงได้แต่ยิ้มนิดๆ ไม่มีอาการขำให้เห็น ก่อนจะถาม “มีจดหมายถึงใครหรอคะ” “อ๋อ ครับ จดหมายของคุณผิงนั่นแหละครับ นี่ครับ จ่าชื่อ ภูพิงค์”ต้นว่าพลางหยิบซองจดหมายสีครีมบางๆ ส่งให้ ผิงรับไปอย่างงงๆ มองจดหมายในมือ มีแต่ชื่อคนรับ แต่ไม่มีชื่อคนส่ง ยังไม่ทันจะเงยหน้าขึ้นมาถาม ก็ได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดดังขึ้นมาซะก่อน “ต้น นั่นต้นนี่” หันไปมองก็เห็นลิ้นจี่กำลังมองมาด้วยรอยยิ้มอย่างยินดี ต้นก็มองเห็นเช่นกัน เขาหันมาทางผิงอย่างลังเล “ลิ้นจี่กำลังจะมาแล้ว ผมต้องไปก่อนละครับ” ต้นทำท่าจะผละไป แต่ผิงเรียกเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวสิคะ คุณต้น ลิ้นจี่เขาท่าทางมีเรื่องอยากพูดกับคุณนะคะ ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องก่อน” “ผมว่า ผมพูดกันรู้เรื่องแล้วนะครับ” “แต่ลิ้นจี่เขาอาจจะยังไม่เข้าใจ ยังไงก็พูดกันให้เข้าใจก่อนทั้งสองฝ่ายไม่ดีกว่าหรอคะ” ผิงแย้งเบาๆ ก่อนจะเสริม “มิตรภาพเป็นสิ่งที่มีค่านะคะ มันเป็นสิ่งที่ใครหลายคนต้องการ คุณต้นคงไม่ทิ้งมันไปหรอกนะคะ อะไรหลายอย่างที่ลิ้นจี่ทำ บางทีมันอาจจะดูไม่ดีในสายตาคุณต้น แต่ผิงคิดว่า ลิ้นจี่เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร” ต้นฟังคำพูดผิงแล้วเงียบขรึมไป เขากำลังเก๊กหล่อมาดพระเอกอีกครั้ง ตัดสินใจอยู่ชั้วอึดใจหนึ่ง ก็บอกผิงเสียงหล่อ “ครับ คุณผิงพูดถูก มิตรภาพมีค่า เราควรรักษาไว้” พูดแล้วยิ้มก่อนจะเดินอย่างเท่ห์เข้าไปหาลิ้นจี่ เห็นฝ่ายนั้นยิ้มจนตาหยีแล้วเชื้อเชิญต้นให้เข้าบ้าน ผิงมองตามแล้วยิ้ม หันมามองจดหมายในมือ จ่าชื่อ ภูพิงค์ และที่อยู่ถูกต้องครบถ้วน แต่ไม่ชื่อคนส่ง ใครกันนะที่ส่งจดหมายมาหาเรา ผิงคิดพลางค่อยๆแกะจดหมายอย่างอดความอยากรู้ไว้ไม่ได้ เปิดจดหมายออก หยิบกระดาษเนื้อบางเรียบสีครีมขึ้นมาเปิดออกอ่านข้อความข้างใน ถึง..ภูพิงค์หรือผิงของพี่  มันอาจจะดูเชยไปกับการส่งจดหมาย แต่พี่ว่า มันเป็นสิ่งที่พิเศษและมีความหมายสำหรับเราสองคน ผิงอ่านมาถึงตรงนี้แล้วชะงัก  พอแน่ใจว่าใครบางคนส่งมาก็อดใจเต้นแรงไม่ได้ ทั้งที่เขาไม่ได้อยู่ในที่นี้ด้วยสักหน่อย พี่มาอยู่ที่อิตาลี เหมือนที่พี่เคยอยู่เมื่อก่อนนี้ แต่มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม บางอย่างที่ว่านั้นมันคือความรู้สึกของพี่เอง เป็นความรู้สึกแปลกๆ เมื่อก่อนพี่ก็คิดว่าพี่เป็นตัวของตัวเอง แต่ทำไมเดี๋ยวนี้พี่เหมือนไม่ใช่ตัวเอง เพราะจะทำอะไร จะคิดอะไรก็คอยแต่จะคิดถึงใคร บางคนอยู่เรื่อยๆ .พี่อาจจะเป็นคนขี้เหงา แต่พี่ก็อยู่กับความเหงาได้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ พี่รู้สึกเหมือนจะทนกับความเหงาที่เคยทนไม่ได้อีกแล้ว เพราะในความเหงานั้นมันยังมีความคิดถึงอยู่ด้วย พี่อยากจะบอกอะไรกับผิงมากมาย แต่ว่าไม่อยากจะบอกผ่านตัวหนังสือ อยากจะบอกด้วยตัวเองมากกว่า แต่พี่ก็คิดว่าผิงเองก็คงจะรับรู้ความรู้สึกของพี่ได้ เราคงรับรู้ความรู้สึกของกันและกันได้ใช่ไหม พี่คิดถึงผิงนะ แล้วผิงคิดถึงพี่หรือเปล่า ในกระดาษเขียนจดหมายมีข้อความเพียงเท่านี้  ผิงอ่านซ้ำอีกครั้ง หัวใจยังเต้นแรงอยู่จนอดจะรำพึงตอบออกมาเบาๆไม่ได้ “ผิงก็คิดถึงพี่ ”   “จริงหรอ ”มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ผิงสะดุ้งรีบหันกลับไปมองทันที จากคุณ : ชมเช้า - [ วันสุนทรภู่ 20:23:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อหันกลับไปก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างของใครคนหนึ่ง คนๆนั้นรวบตัวหญิงสาวเอาไว้หลวมๆ  พลางหัวเราะเบาๆ ผิงอึ้งไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังยิ้มให้ทั้งปากและตา คนที่กำลังมองมาด้วยสายตาที่อ่อนหวานและทำให้หญิงสาวใจเต้นโครมคราม “พี่ปั๊บ ปล่อยผิงนะ” ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ยังจับมือผิงเอาไว้ข้างหนึ่ง สบตากันแล้วบอกเสียงเบา “คิดถึงมากนะ รู้ไหม” ผิงเขิน จึงเมินไปไม่ตอบ มองเห็นเจ้าหมูแดงกำลังพันแข้งพันขาชายหนุ่มอยู่ จึงนึกออก ถึงว่าเมื่อกี้เห็นลอดช่องออกมาแต่ไม่เห็นเห่าต้นเลย สงสัยมัวไปหาเจ้านายคนใหม่ละมั้ง คิดแล้วก็อดส่งค้อนไปให้คนที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ได้ “ไหนว่าอยู่อิตาลีไงคะ” “ก็ตอนเขียนจดหมายอยู่อิตาลี แต่พอเขียนเสร็จแล้วมันทนคิดถึงไม่ไหว ก็เลยต้องรีบกลับมา”ปรัชญ์ตอบยิ้มๆ “พี่ดีใจนะ ที่ผิงก็คิดถึงพี่เหมือนกัน” “พี่รู้ได้ยังไง อย่าบอกนะว่ามาแอบดูอยู่นานแล้ว” ผิงหันมาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “แล้วมาแอบฟังด้วยใช่ไหม” “ไม่ได้แอบสักหน่อย พี่ยืนอยู่ใต้ซุ้มพวงชมพูตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ต้นเอาจดหมายให้ผิงนั่นแหละ” ปรัชญ์สบตากลมโตคู่นั้น “แล้วก็บังเอิญได้ยินผิงบอกว่าคิดถึงพี่” “บังเอิญหรือว่าตั้งใจฟังกันแน่คะ อย่างนี้มาแกล้งหลอกกันนี่นา” ผิงหน้ามุ่ย “แล้วกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่บอก” “เอ้า ตั้งใจฟังก็ได้ ก็อยากรู้นี่ แล้วก็..คิดถึงด้วย เนี่ย ลงจากเครื่องก็มาเลย ยังไม่ได้บอกที่บ้าน ลุงปีย์ก็ไม่รู้” “อ้าว แล้วพี่ปั๊บไม่เหนื่อยหรอคะ” ผิงว่าอย่างเป็นห่วง พลางสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มมีอาการเหมือนจะล้าๆ แต่ดวงตายังสุกใสอยู่ “ก็ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่เห็นหน้าใครบางคนก็หายเหนื่อยแล้ว” ผิงสบดวงตาเป็นประกายนั่นแล้วต้องรีบทำหน้าขรึม “พี่ปั๊บไม่ต้องพูดเลย เข้าบ้านก่อนค่ะ จะได้ไปนอนพักผ่อน นั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมง”  ว่าแล้วก็ออกแรงดึงมือชายหนุ่มจะเดินเข้าประตูรั้วบ้าน แต่พอถึงซุ้มประตูพวงชมพู ปรัชญ์ก็ยุดมือไว้ “เดี๋ยวสิ อยู่คุยกับพี่ก่อนได้ไหม” เขาทำเสียงคล้ายจะอ้อน “ก็เข้าบ้านก่อนสิคะ เข้าไปพักผ่อนก่อน” “แต่พี่มีอะไรจะบอกผิง คือว่า ”ปรัชญ์พูดแล้วหยุด มองหน้าผิงนิ่งไป ผิงชะงัก สบตาชายหนุ่ม ใจเต้นแรง “คือว่า พี่ว่า ”ปรัชญ์หยุดไปอีกครั้ง มองผิงแล้วยิ้มก่อนจะบอกว่า “พี่ว่า กริ่งบ้านผิงมันคงจะเสียแล้วล่ะ เมื่อกี้พี่กดไม่มีเสียงเลย ” จากคุณ : ชมเช้า - [ วันสุนทรภู่ 20:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผิงฟังแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง ยิ้มกับตัวเองเก้อ ๆ เราไม่ได้คิดอะไรอยู่ใช่ไหม ก่อนจะแกล้งทำโวยวายใส่ชายหนุ่มแก้เก้อ “อะไร เมื่อกี้กริ่งยังใช้ได้อยู่เลย ก็เมื่อกี้คุณต้นยังกดอยู่เลยนี่คะ มันจะเสียได้ยังไง” “ก็ไม่รู้สิ เมื่อกี้พี่กดมันไม่มีเสียงแล้วนี่” “จริงหรอ” ผิงมองอย่างไม่เชื่อถือนัก แล้วเดินอาดๆ เข้าไปที่ซุ้มพวงชมพู เอื้อมมือไปแหวกเถาพวงชมพูออก “ก็นี่ไง .”ผิงหันมาบอกชายหนุ่มที่เดินตามมาก่อนจะหันไปดูกริ่งอีกที  แต่แล้วสิ่งที่เห็นก็ทำให้ผิงต้องชะงัก อึ้งไป “นี่ เอ่อ..” พูดได้แค่นั้นก็หยุด มองของตรงหน้าแล้วหันไปมองชายหนุ่มที่เดินตามมาหยุดอยู่ใกล้ๆ กริ่งสีขาวที่ผิงแหวกเถาพวงชมพูออกดูนั้น มันยังอยู่ที่เดิม และคาดว่ามันก็คงจะใช้งานได้ดีเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมนั้น คือ มันเป็นแหวนทองคำขาววงเล็กๆ วงหนึ่ง รูปลักษณะของมันอ่อนช้อย เป็นเส้นเล็กบาง ประดับเพชรเม็ดเล็กๆ รอบๆ วงผูกร้อยกับเชือกห้อยอยู่กับเถาพวงชมพูตรงหน้าของหญิงสาวพอดี ผิงนิ่งเงียบไป ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว หันมามองชายหนุ่มก็เห็นเขายิ้มให้แล้วเอื้อมมือไปแกะเชือกที่แหวนวงนั้นออก ก่อนจะยกมือข้างซ้ายของผิงที่เกาะกุมอยู่ขึ้นมา แล้วบรรจงสวมแหวนลงไปที่นิ้วนาง “เอาของมาฝาก” บอกเบาๆ แล้วกุมมือไว้ทั้งสองมือ “พี่ปั๊บ แต่นี่มันแพงมากนะคะ ผิงไม่ ”ผิงรีบพูดทันที แล้วจะชักมือกลับ แต่ปรัชญ์ไม่ยอมปล่อยมือ “ผิงรับไว้เถอะ พี่เต็มใจให้ นะครับ” ชายหนุ่มสบตาแล้วกระชับมือที่เกาะกุมไว้ มือสองมือที่เกาะกุมนั้นรู้สึกได้ถึงความรู้สึกพิเศษที่ส่งผ่านไปถึงกัน และแหวนวงน้อยวงนั้นก็คงอบอุ่นอยู่ในอุ้งมือของคนสองคน จากคุณ : ชมเช้า - [ วันสุนทรภู่ 20:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หญิงสาวมองมือที่เขากระชับมั่น ก่อนจะเมินไปด้วยความเขิน ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  พลางนิ่งคิดวิธีกลบเกลื่อนความเขิน แล้วก็นึกออก “อ๋อ..” ผิงเริ่มตั้งหลักได้แล้ว มองหน้าชายหนุ่มกวนๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเขิน “ลืมไปค่ะว่าพี่ปั๊บรวย คนรวยทำอะไรไม่น่าเกลียดเนอะ” “อ้าว ว่าพี่อีกแล้ว เดี๋ยวเถอะ”ปรัชญ์ว่าแล้วหัวเราะอย่างอ่อนใจ เมื่อกี้ยังทำท่าเขินอยู่เลย แต่ยังไม่วายจะมากวนเขาอีกนะ “ก็ผิงพูดความจริงนี่นา ก็พี่ปั๊บรวย ก็เลยชอบซื้อของแพงๆ มันก็ถูกแล้ว ผิดตรงไหนล่ะ” “เอาอีกแล้ว ผิง พี่เตือนแล้วนะ”ปรัชญ์พูดเสียงเรียบ “พี่ปั๊บรวยแล้วยังวางอำนาจอีก”ผิงแกล้งว่า นึกสนุกเมื่อเห็นเขาทำหน้ามุ่ย แต่ผิงคงไม่รู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ และอะไรบางอย่างนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มเผลอแสดงออกไป เขาคว้าตัวผิงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วโฉบจมูกเข้าไปเฉียดแก้มเนียนใสของสาวน้อยอย่างรวดเร็ว มันเร็วจนเขาเองก็นึกแปลกใจตัวเอง แต่มันก็ทำให้เขาต้องสูดลมหายใจดอมดมกลิ่นแก้มนั้นอย่างเผลอไผล หัวใจวูบไหวไปหมด เพียงชั่ววินาทีเดียว แต่เหมือนนานชั่วชีวิต และถ้าเป็นชั่วชีวิตจริง ชายหนุ่มก็คงพอใจ เขาเหลือบมองคนในอ้อมแขน ก็เห็นใบหน้าเนียนใสนั้นแดงก่ำ เห็นแล้วอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ “พี่รักผิงนะ” ก้มลงไปพูดเบาๆ ทำเอาคนในอ้อมแขนเงยหน้ามามอง ทั้งสองสบตากัน และต่างก็เห็นแววตาแห่งความรักฉายชัดอยู่ในนั้น มันเป็นความรู้สึกที่รับรู้สัมผัสได้ด้วยหัวใจ  ปรัชญ์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน กระชับอ้อมแขนขึ้นอีกนิด บอกเสียงเบา “ว่าพี่วางอำนาจ ความจริงพี่ไม่ได้วางอำนาจหรอก เพราะอำนาจทั้งหมดรวมทั้งหัวใจของพี่ วางไว้บนมือของผิงหมดแล้ว อยู่ที่แหวงวงนี้ไง” บอกพลางยกมือซ้ายของหญิงสาวขึ้นมากุมกระชับมั่น “แล้วผิงล่ะ หัวใจของผิง พี่จะมีสิทธิได้ครอบครองหรือเปล่า” ผิงไม่ตอบ แต่ยกมืออีกมือหนึ่งมากุมมือของชายหนุ่มที่เกาะกุมมือข้างซ้ายของตัวเองไว้ แล้วประทับลงไปที่บนหัวใจของชายหนุ่ม พลางบอกเบาๆว่า “หัวใจของผิง พี่เก็บดีๆนะคะ” ผิงพูดแล้วยิ้ม ชายหนุ่มยิ้มตอบ ทั้งสองสบตากัน ต่างเข้าใจความหมายโดยไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาอีก ชายหนุ่มและหญิงสาวยืนกุมมือกันทั้งสองข้าง แล้วยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ภายใต้ซุ้มพวงชมพูที่ออกดอกสีชมพูพราวไปทั้งต้น มีเจ้าหมูแดงคอยเดินวนเวียนเคล้าเคลียอยู่ใกล้ๆ บางที บางทีความสุขก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เรียบง่ายและสวยงาม เพียงเพราะคำว่า ความรัก ความรักส่งผ่านไปรษณีย์สื่อรัก นำพาคนสองคนมาเจอกันและได้รักกัน  และทำให้คนที่รักกันได้กลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง ที่เขาว่า ความรักทำให้โลกเคลื่อนไหว ท่าจะเป็นความจริง เสียงไวโอลินของวงดนตรีเล็กๆ แห่งบ้านสีขาวดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมด้วยเพลงประจำบ้าน คลอคลองไปกับสายลมเย็นระรื่น .พริ้วไหว “ ขอบน้ำขวางหน้าขอบฟ้าขวางกั้น บุพเพยังสรรประสพ ให้มาพบสบรักกันได้ . ห่างกันแค่ไหน เขาสูงบังกั้นไว้ รักยังได้บูชา ” ขอได้รับความขอบคุณ สวัสดี จากคุณ : ชมเช้า - [ วันสุนทรภู่ 20:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบแล้วค่ะ ในที่สุด เรื่องราวก็จบลงแล้ว รู้สึกดีนะคะที่จบลงได้ แต่ก็คิดถึงมาก คงจะคิดถึงเรื่องนี้ไปอีกนาน ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆ ที่ติดตามอ่าน แม้เพียงคนเดียว ก็เป็นกำลังใจให้เราเขียนต่อไปได้แล้วล่ะค่ะ ตั้งใจกับตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะเขียนไปจนกว่าจะไม่มีคนอ่าน แต่ถ้ามีคนอ่านแม้เพียงหนึ่งคน ก็ยินดีมากที่จะเขียนต่อไป..และต่อไป ไม่มีวันสิ้นสุด เพราะมันรักไปแล้ว ^__^     เรื่องนี้เขียนตั้งแต่ ตอนเรียนจบ ไม่มีงานทำ ตอนนั้น ชีวิตและความสุขของเราอยู่ที่การเขียนนิยายเรื่องนี้ เขียนได้ทั้งวันทั้งคืน และลงได้สม่ำเสมอ แต่พอได้งานทำ ประมาณกลางๆเรื่อง ก็ไม่คิดหรอกนะคะว่าหน้าที่การงานจะเบียดบังเวลาจนเขียนได้แค่อาทิตย์ละตอนอย่างนี้ แต่งานยุ่งมากจริงๆค่ะ มีเวลาแค่วันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้นเอง วันธรรมดากลับบ้านมาเหนื่อยก็ไม่อยากแต่ง กลัวจะไม่ดีพอน่ะค่ะ แต่ไฟในการแต่งยังมีอยู่เต็มเปี่ยม แม้งานยุ่งแค่ไหนก็ยังรักที่จะแต่งเรื่องต่อไป (ถ้ามีคนอ่าน แหะๆ)    เรื่องใหม่คิดเอาไว้แล้ว คราวนี้ขอหายไปเขียนสต็อกมาเยอะๆก่อน กลับมาจะได้มีลงสม่ำเสมอ หวังว่าจะช่วยกันอ่านเหมือนเดิมนะคะ แค่คลิกเข้ามาดูและทิ้งความเห็นไว้เราก็ปลื้มใจมากๆ แล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ทุกท่าน ขอบคุณมากๆ คุณทำให้เรามีความสุขมากๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 49 20:42:43 จากคุณ : ชมเช้า - [ วันสุนทรภู่ 20:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดดดดด!!!!!!!! แม่ชมจ๋า จบอย่างหวานแหววเลยเชียว ไม่อยากบอกว่าตะกี๊เกือบปาดนิยายแม่ชมซะแล้ว ดีที่กด refresh เสียก่อนถึงรู้ว่ายังมีต่อ ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายน่ารัก ๆ แบบนี้ อ่านไปยิ้มมมมไป อิอิ จากคุณ : shizu (จิ๊จุน้อย) - [ วันสุนทรภู่ 20:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านไปอมยิ้มไป ^^ สนุกมากค่ะ แล้วจะรอเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : แป้งกระป๋อง - [ วันสุนทรภู่ 21:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สุดท้ายแล้วความสุขของเราก็อยู่แค่เอื่อม จากคุณ : keroobob - [ วันสุนทรภู่ 21:34:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวานมดขึ้นคอมฯเลย^^ จากคุณ : MikaRin - [ วันสุนทรภู่ 22:22:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาให้กำลังใจค่ะ  จะรออ่านเรื่องต่อไปนะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   จากคุณ : ธนารีย์ - [ 27 มิ.ย. 49 00:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อาจจะไม่ใช่แฟนตัวจริงของนิยายเรื่องนี้...แต่ตอนจบหวานถูกใจ เลยแวะมาเม้นต์เพื่อให้กำลังใจคุณชมเช้าค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : Bralee - [ 27 มิ.ย. 49 05:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรียบ หวาน มีความสุขจังค่ะ จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 27 มิ.ย. 49 08:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วิธีให้แหวนแปลกดี สงสัยต้องจำไปใช้บ้างแล้วซิครับ ^ ^ จากคุณ : goalclub - [ 27 มิ.ย. 49 08:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^___^ จากคุณ : เม-ดา - [ 27 มิ.ย. 49 08:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวานเชียว........ จากคุณ : หนมจีน - [ 27 มิ.ย. 49 09:52:51 A:203.144.204.161 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วก้ออมยิ้ม อยากให้มีคนมาให้แหวนอย่างนี้บ้างจัง โรแมนติกน่าดูเลยยยย จากคุณ : imagina - [ 27 มิ.ย. 49 10:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.... อยากจะฮิ้วววววววววววววแต่ ฮิ้วไม่ได้ ไปจับมดก่อนนะคะ ------------------------------------------- ปล. จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : greenmania - [ 27 มิ.ย. 49 21:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ คุณจิ๊จุน้อย - ขอบคุณนะคะที่ไม่ปาด อิอิ ขอบคุณมากๆ ที่ติดตามอ่านนะคะ คุณแป้งกระป๋อง - ขอบคุณมากค่ะที่อ่าน เรื่องใหม่กำลังเขียน หวังว่าคงอีกไม่นานค่ะ ^__^ คุณkeroobob - ใช่ค่ะ ความสุขเรียบง่ายและงดงาม แค่มือเราเอื้อมถึงเท่านั้นเองค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณMikaRin - พอดีตอนอื่นไม่ค่อยหวาน ตอนจบเลยขอหวานหน่อยค่ะ แหะๆ นิดนึง ขอบคุณที่อ่านนะคะ คุณธนารีย์ - ขอบคุณสำหรับกำลังใจและความห่วงใยค่ะ ขอบคุณมากที่อ่านและติดตามเรื่องใหม่ คุณBralee ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ และขอบคุณที่เม้นท์ให้ด้วยค่ะ ยังสู้ๆ สู้ตาย อยู่ค่ะ คุณต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) เราก็มีความสุขมากเหมือนกันค่ะตอนที่แต่ง หวังว่าคนอ่านจะมีความสุขที่อ่านด้วย ขอบคุณที่อ่านนะคะ คุณgoalclub ขอบคุณที่อ่านค่ะ เราลองให้แหวนแบบแปลกๆดูบ้าง ก็น่าตื่นเต้นดีนะคะ คุณเม-ดา ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับรอยยิ้มที่มีให้ ขอบคุณที่อ่านนะคะ คุณหนมจีน ขอหวานนิดนึงค่ะ ไหนๆ ก็จะจบแล้ว ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามอ่านมาตลอด คุณimagina ดีใจค่ะที่ทำให้คนอ่านได้อมยิ้ม ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามอ่านมาตลอด คุณกรีน อยากจะฮิ้ววว ทำไมจะฮิ้วววไม่ได้ละคะ 555 อ้อ มดรุมกัดนี่เอง ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามอ่านสำหรับเรื่องนี้และเรื่องใหม่ สำหรับท่านที่ยังไม่ได้อ่านตอนเก่า มันลบไปหมดแล้ว 24 ตอนแน่ะค่ะ ก็เลยเอามารีรันใหม่วันละ 5 ตอน เริ่มจากวันนี้เลยนะคะ ไปที่นี่ค่ะ ตอนที่ 1-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4489547/W4489547.html#17 จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 มิ.ย. 49 00:04:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^_^ จากคุณ : scottie - [ 28 มิ.ย. 49 01:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แหม จบแบบหวานชื่น จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 28 มิ.ย. 49 09:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หวานมากๆ ไม่เสียยี่ห้อคุณชมเช้าจริงๆ จากคุณ : Nusantara - [ 28 มิ.ย. 49 14:16:46 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หวานน่ารักถูกใจมากๆ ชอบตอนจบอย่างนี้จังเลย จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : หัวใจผลัดใบ - [ 29 มิ.ย. 49 15:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณชมเช้า ขอบคุณมากสำหรับนิยายที่สนุกมากเรื่องนี้ รออ่านต่อนะคะ  อย่าหยุดพักนาน แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 14:44:36 จากคุณ : ป้าประปา (หลุม๑๐) - [ 30 มิ.ย. 49 14:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณคนเขียนค่ะ ที่นำเรื่องดีๆๆมาให้อ่านกัน จบได้น่ารักมากค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 1 ก.ค. 49 01:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 กลับมาขอบคุณค่ะ พอลงนิยายตอนจบเสร็จก็เกิดไม่สบายใหญ่โต เลยไม่ได้เล่นเนตไปนาน เพิ่งจะมาเข้าเนตวันนี้เอง คุณscottie ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยอ่านและคอมเม้นต์มาตลอดเลย ช่วยชี้แนะเรื่องต่างๆ ที่อาจจะหลงลืมไป ต้องขอบคุณมากๆๆค่ะ คุณKwan ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตามอ่านและช่วยคอมเม้นต์ ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมากเลยค่ะ คุณNusantara ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา และความช่วยเหลือในทุกๆอย่าง ทั้งคอยผลักคอยดัน อิอิ คอยช่วยเชียร์ และสาธยายไม่หมด แหะๆ ขอบคุณมากๆๆจริงๆค่ะ คุณหัวใจผลัดใบ  ขอบคุณนะคะที่อ่านเรื่องของเรา ดีใจค่ะที่คุณชอบ เราเองก็ชอบเช่นกัน แหะ ตอนจบแล้วขอหวานหน่อย ขอบคุณสำหรับการติดตามเรื่องหน้าด้วยนะคะ คุณป้าประปา ขอบคุณมากๆนะคะที่คอยติดตามกันมาตลอดตั้งแต่แรกเริ่ม ถึงแม้ไม่มีคอมเม้นต์แต่ก็รู้ได้เสมอว่าคุณป้าประปาติดตามอ่านอยู่(ใช่ไหมค่ะ แหะๆ) ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ สำหรับเรื่องนี้และเรื่องใหม่ด้วย แหะๆ คุณรียา-อารียา ขอบคุณมากค่ะที่อ่านเรื่องของเรา กำลังใจทั้งหมดของคนเขียนมาจากคนอ่านค่ะ ตอนที่ 1-24 ลงไปอยู่ที่กระทู้คลังแล้วค่ะ พอดีคุณพีทคุงช่วยบอก แหะๆ ก็เลยไปตามหาในคลังกระทู้เก่า ได้มาครบแล้วถึงตอนที่ 24 ที่ขาดหายไปนะคะ ตอนที่ 1-5 ไปกระทู้นี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4489547/W4489547.html#17 ตอนที่ 6 -24 6.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4096879/W4096879.html 7.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4107424/W4107424.html 8.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4115284/W4115284.html 9.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4118579/W4118579.html 10.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4132835/W4132835.html 11.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4139410/W4139410.html 12.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4148520/W4148520.html 13.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4157384/W4157384.html 14.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4164164/W4164164.html 15.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4173458/W4173458.html 16.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4185459/W4185459.html 17.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4198063/W4198063.html 18.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4212574/W4212574.html 19.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4231198/W4231198.html 20.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4240507/W4240507.html 21.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4249981/W4249981.html 22.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4259211/W4259211.html 23.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4272850/W4272850.html 24.http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4281146/W4281146.html จากคุณ : ชมเช้า - [ 1 ก.ค. 49 12:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาลงชื่อแสดงความยินดีช้าไปนีส จบน่ารักหวานแหววมากเลยค่ะ จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 ก.ค. 49 19:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณค่ะ คุณอันปังแนนที่เข้ามาอ่านอยู่ตลอดนะคะ ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นต่างๆ ด้วย จะนำไปปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ เรื่องหน้าหวังว่าจะได้รับความกรุณาอีกเช่นเคย ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 ก.ค. 49 18:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โหะ ๆ นึกว่าจะไม่ได้อ่านตอนแรก ๆ ซะแล้ว ขอบคุณมาก ๆ นะคะ จากคุณ : aump_stupid (aump_stupid) - [ 3 ก.ค. 49 21:05:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สนุกค่ะ หวานมาก อ่านรวดเดียวสามสิบห้าบทเลยค่ะ อ้อ ถ้าจะรวมเล่มบอกด้วยนะคะ แล้วก็ถ้าจะเปลี่ยนจาก "หรอ" เป็น "เหรอ" เวลาอ่านจะรู้สึกเนียนขึ้นค่ะ จากคุณ : Daff - [ 4 ก.ค. 49 02:45:14 A:81.108.214.42 X:62.255.32.15 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณaump_stupid ขอบคุณมากค่ะที่พยายามติดตามอ่านจนจบ แหะๆ ตอนแรกนึกว่าจะหาตอนแรกๆ ไม่ได้แล้ว ดีใจจังที่ยังตามอ่าน ขอบคุณมากๆค่ะ คุณDaff ขอบคุณมากค่ะที่อ่านจนจบรวดเดียวสามสิบห้าตอนเลย เก่งจังไม่ตาลาย แหะๆ ส่วนเรื่องที่แนะนำมาจะนำไปปรับปรุงค่ะ เรื่องคำว่า หรอ เป็น เหรอ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : ชมเช้า - [ 4 ก.ค. 49 23:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาให้กำลังใจ จบได้น่ารักดีๆ จากคุณ : =FriEnDiY= - [ วันเข้าพรรษา 17:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณนะคะ คุณ=FriEnDiY= ที่อ่านนิยายเราจนจบ และกำลังใจที่มีให้ รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับคำชมด้วยนะคะ ^__^ จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.ค. 49 18:07:03 ]