ความคิดเห็นที่ 1 แตงโมผลโตขนาดเท่าศีรษะมนุษย์ กลิ้งมาหยุดข้างๆ สองหนุ่มพอดีราวกับมีใครเอามือไร้สภาพมายันเอาไว้ “ลูกพี่ มันหยุดแล้ว....” หนุ่มรุ่นน้องโวยวายขึ้นมาอีก ใบหน้าซีดเผือดเหมือนคนโดนผีหลอก ปากอ้าตาค้างมองดูแตงโมอย่างหวาดผวา เขาเองก็ได้ยินเรื่องเล่าถึงอาถรรพ์และความลี้ลับของแตงโมอยู่เหมือนกัน “ไอ้บ้า....” ลูกพี่เหวี่ยงรางวัลอีกโป๊กหนึ่ง “มันหยุดเพราะถนนช่วงนี้มันเป็นแนวราบขนานกับเส้นระดับน้ำทะเลแล้วโว๊ย...ทำเป็นตกอกตกใจเสียชื่อสถาบันหมด ไปกันดีกว่า แกดันท้ายรถไปเรื่อยๆ ขืนมายืนรอรถโดยสารคงรอนาน แถวนี้ไม่ค่อยมีรถเสียด้วย” “แล้วลูกอื่นๆ ทำไมไม่กลิ้งลงมาล่ะพี่” รุ่นน้องตั้งข้อสงสัย พลางชี้มือให้ดูบรรดาแตงโมซึ่งหล่นลงมาจากหลังรถกระบะคันนั้น กระจัดกระจายเกลื่อนถนนห่างออกไปทางถนนเบื้องหน้าไม่มากนัก “ไอ้บ้า...” คราวนี้เป็นบาทาไร้เงาเหวี่ยงเข้าเต็มก้น “มันไม่กลิ้งเพราะว่าถนนช่วงนั้นมันไม่ลาดไม่เอียง และที่สำคัญคือมันไม่อยากกลิ้งมีอะไรไหม..มันไม่อยากกลิ้ง...สงสัยอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้เสียชื่อสถาบันหมด เร็ว..รีบไปกันดีกว่า อย่ามัวสงสัยนั่นสงสัยนี่” “ครับๆ พี่ มันไม่อยากกลิ้ง เข้าใจครับเข้าใจ” แม้ว่าลูกพี่จะมีเหตุผลแสนดีและสมเหตุสมผลปานใดก็ตาม ลูกน้องจอมคิดมากยังอดระแวงไม่ได้ แต่ด้วยความที่ไม่อยากจะวิชาบาทาไร้เงาหรือมะเหงกไร้เงาอีก จึงออกแรงดันท้ายจักรยานยนต์ไปแบบไร้อนาคตอย่างช้าๆ โดยมีลูกพี่ประคองรถไปอย่างสบายแรง ตามแบบฉบับของลูกพี่ที่ดีทั้งที่กำลังเป็นบริเวณขึ้นเนินถนน ต้องออกแรงมากเป็นพิเศษ คนที่เคยใช้รถ มักจะเคยรับรู้ประสบการณ์ที่จัดเป็นโศกนาฎกรรมชองชีวิตอย่างหนึ่ง คือการที่ยางรถรั่ว หรือระเบิดระหว่างการเดินทาง มันยิ่งกว่าฝันร้าย...  โดยเฉพาะเหตุเกิดในถนนสายเปลี่ยว ความน่าสะพรึงกลัวที่ทำให้แม้แต่คิดก็ไม่อยากคิด รุ่นน้องออกแรงดันท้ายจักรยานยนต์ไป ตาก็คอยมาบรรดาลูกแตงโมซึ่งอยู่บนถนนบ้าง ข้างทางบ้าง อย่างไม่ไว้ใจ เรื่องเล่าเกี่ยวกับแตงโมผีสิงที่เล่าลือกันเริ่มเรียงรายเข้าแถวเรียงหน้ากันเข้ามาในความคิดอย่างช่วยไม่ได้ ถนนสายนี้อ้างว้างจริงๆ ผิวถนนอยู่ในสภาพดี ตัดคดเคี้ยวเลี้ยวเลาะไปตามเชิงเขาภาพวิวทิวทัศน์ร่มรื่นแบบธรรมชาติห่างไกลตัวเมือง แต่เงาไม้ชะโงกเงื้อมสองข้างทางและอากาศที่เย็นกว่าปกติทำให้คิดไปต่างๆ นาๆ ในทางอัปมงคล ทันใดนั้นเองลูกน้องจอมผวาก็สังเกตเห็นแตงโมลูกหนึ่งขยับได้เล็กน้อยทั้งที่ไม่มีลมพัดหรือแผ่นดินไหว มันวางอยู่ท่ามกลางเพื่อนแตงโมซึ่งกระจัดกระจายอยู่ข้างหน้าห่างออกไปไม่มากนัก “พี่ๆ...” ลูกน้องจอมผวาหยุดมือดันท้ายรถ สะกิดหลังลูกพี่ ซึ่งหันมามองอย่างไม่พอใจและเริ่มอารมณ์เสีย “อะไรของแกอีก” “แตงโมมันขยับได้” “มันอยากขยับก็เรื่องของมัน ..ไปต่อได้แล้ว อย่าอู้งาน..” และทันใดนั้นเองสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของลูกน้องจอมผวาดูน่ากลัวและชวนขวัญหนีดีฝ่อเหลือเกิน มีอะไรบางอย่างค่อยๆโผล่ออกมาด้านหลังของแตงโมลูกใหญ่อย่างเชื่องช้า ร่างนั้นประกอบด้วยขนฟูๆตัวยาวๆ เหมือนแมวปีศาจที่ตื่นขึ้นมาจากสุสานอันลี้ลับเยือกเย็นหลังจากผ่านการหลับนอนอันยาวนานนับพันปี “แตงโมแมวผี !!!!!!” แหกปากร้องสุดเสียงขนลุกชันไปทั้งตัวแข้งขาแข็งทื่อ ลูกพี่หันไปมองก็พบว่าแมวปีศาจตัวนั้นกำลังปีนขึ้นมานั่งบนแตงโต ขนฟูฟองเหมือนกำลังจะขยายร่างให้ใหญ่ขึ้นกลับกลายเป็นแมวยักษ์จับผู้คนกินเป็นอาหาร ป่าข้างทางมีเสียงดังกราวใหญ่ ทั้งสองหันไปมองแบบไม่ตั้งใจ มันอะไรกันนั่น....ร่างของซอมบี้ผีดิบตนหนึ่งแหวกพงไม้โผล่ออกมาจากแนวป่าข้างทางห่างออกไปไม่กี่เมตรใบหน้าเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยสกปรกกระดำกระด่างเสื้อผ้าขาดวิ่นเหมือนเพิ่งออกมาจากหลุมฝังศพอับชื้นก่อนจะถูกไฟนรกเผาผลาญจนซากสังขารไหม้เกรียม   ทั้งแมวผีทั้งซอมบี้ต่างขย่มเขย่าขวัญกระเจิดกระเจิง “ซอมบี้......ผีแตงโมแมว!!!.หนีเร็ว....” เห็นชัดเจนขนาดนั้นไม่ต้องสงสัยอะไรอีกต่อไป แถวนี้มีทั้งแตงโมผีแมวสิง  ซอมบี้ข้างทาง แล้วอาจจะมีอะไรต่อมิอะไรตามมาอีก คราวนี้ลูกพี่เป็นฝ่ายสติแตกก่อน ตกใจออกวิ่งสุดชีวิตแต่สัญชาติญาณในการหวงและห่วง รถ ทำให้ต้องจูงจักรยานยนต์คู่ชีพติดมือไปด้วยอย่างไม่น่าเชื่อและไม่กลัวเสียชื่อสถาบัน  ฝ่ายลูกน้องจอมผวาก็ตกใจจนต้องกระโดดซ้อนท้ายรถ ปล่อยให้ลูกพี่ลากไปอย่างบุญหล่นทับ ++++++ จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้างฝ่ายซอมบี้ชายชรายกมือเกาหัวอย่างงุนงง  คุณตาเพิ่งกลับมาจากการเผาถ่านจะเอาไปขายในเมือง เนื้อตัวเลยเลอะเปรอะเปื้อนสกปรกมอมแมมไปด้วยเศษเถ้าถ่านและฝุ่นละออง  พอดีเดินออกมาเห็นหนุ่มเคราะห์ร้ายสองคนกำลังจูงรถจักรยานยนต์มาก็พอจะเดาว่าเกิดอะไรขึ้น คิดจะออกไปบอกว่า ตรงไปอีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะมีทางแยกเล็กๆ เข้าไปยังหมู่บ้านของแก ซึ่งมีร้านซ่อมรถเล็กๆ แห่งหนึ่งไว้บริการชาวบ้าน “มันกลัวอะไรของมันวะ...คนหนุ่มสมัยนี้ขวัญอ่อนกันจริงๆ เออ!....พวกเอ็งขืนผ่านไป มีหวังอ้วกแตก หมู่บ้านต่อไปห่างออกไปเป็นสิบกิโลเลยเอ็งเอ๊ย.....” ด้วยความเป็นห่วงตามประสาชาวป่าบ้านดงแกเลยตัดสินใจวิ่งตามคนทั้งคู่ไปพลางร้องตะโกนบอกเสียงดังลั่นป่า “ เฮ้ย.....ไอ้หนุ่มสองตัวนั่น หยุดก่อนโว้ย....พวกเองจะรีบไหน หยุดคุยกันก่อนโว้ย..!!!” แต่ภาพที่ทั้งสองเห็นเมื่อหันไปมองตอนได้ยินเสียงเรียกแววเข้าหูซึ่งกำลังอื้ออีง คือภาพซอมบี้ตัวหนึ่งกำลังค่อยโผล่พ้นเนินถนนด้านหลังขึ้นมาอย่างน่าสะพรึงกลัว ซอมบี้ตัวนั้นโบกมือไขว่คว้าไปในอากาศเหมือนกระหายเลือดและควบคุมตัวเองยังไม่ได้เต็มที่ มันเป็นภาพในฝันร้ายชัดๆ! “มันตามมาอีกแล้วลูกพี่ หนีเร็ว !!!!!” ลูกน้องตะโกนบอกลูกพี่  ขย่มรถเป็นการเร่งให้ออกแรงลากรถคู่ชีพต่อไปอีก และช่วงข้างหน้าเป็นทางขึ้นเนินสูง แต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับคนตกใจกลัวจนต่อมไร้ท่อฉีดฮอร์โมนอะดรีนาลิน ทำให้เกิดพลังมหาศาล สามารถจูงรถจักรยานยนต์ซึ่งมีคนนั่งซ้อนท้ายทั้งคนวิ่งตัวปลิวขึ้นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ โดยมีซอมบี้วิ่งตามไปติดๆ ด้วยความเป็นห่วง ส่วนแมวปิลาร์ต้นเหตุ  นั่งมองอย่างแปลกใจ พวกมนุษย์นี่เล่นอะไรกันพิลึกชอบกล  ความจริงปิลาร์เองเพียงแต่ลุกขึ้นมาเหยียดแข้งเหยียดขาทำขนฟูๆ แก้เมื่อยเท่านั้น แหม...ก็แมวเพิ่งตกลงมาจากรถหยกๆ จะให้วางท่าเป็นแมวสุภาพได้อย่างไร เห็นคนอยู่แถวนี้ แสดงว่าต้องมีบ้านคนแถวนี้ ปิลาร์เป็นแมวแต่ไม่ได้โง่นี่นา...ตามคนพวกนั้นไป เดี๋ยวคงเจอบ้านคนเอง เจอบ้านคนก็ต้องมีคนให้อาหารเพราะว่าปิลาร์เป็นแมวน่ารัก แมวหรือคนน่ารักอยู่ไหนก็ไม่อดไม่อยาก คิดได้ดังนี้แมวตัวการของเรื่องวุ่นๆ ก็วิ่งตรงคนเหล่านั้นไปอย่างไม่รีบร้อน ++++++++++++ พอมาถึงทางแยกเล็กๆ แยกออกจากถนนใหญ่ ปิลาร์ก็ไม่ได้สนใจคนพวกนั้นอีก เพราะด้วยสัญชาตญาณแมวทำให้รู้ว่าถนนสายนี้จะต้องมุ่งหน้าเข้าไปยังแหล่งชุมชนแน่นอน ถนนสายเล็กๆ นี้มุ่งหน้าเข้าสู่หมู่บ้านจริงๆ ลึกเข้าไปพอสมควร มองเห็นหลังคาบ้านคนเรียงรายขณะที่ผ่านเลี้ยวโค้งออกมาจากแนวป่า หมู่บ้านเล็กๆ ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของขุนเขาลำเนาไพรดูสงบและร่มเย็นเป็นสุข  บางบ้านยังมีควันไฟลอยกรุ่น เหมือนกำลังมีการหุงหาอาหาร อาจเป็นปลาตัวน่ารักกำลังย่างไฟอ่อนๆได้ที่ ตามผิวของปลาซึ่งกำลังส่งกลิ่นหอมยังมีร่องรอยของเกลือซึ่งโรยแผ่วเบาละมุนละไมก่อนย่าง ทำให้ส่งกลิ่นหอมจนน่ากัด แค่คิดก็แทบกระโดดงับปลาย่างในอากาศแล้ว รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างทันทีทันใด ย่อตัวลงตั้งท่าแมวจะกระโดดตะครุบหนู ก่อนกระโดดผึงวิ่งตรงไปด้วยความเร็วสุดชีวิตของแมวหิวโหย ขณะที่กำลังจะเข้าเขตรั้วของบ้านหลังแรก ฟ้าเหมือนจะมืดหม่นลงอย่างทันทีทันใด สองหูอื้ออึงลั่นเปรี๊ยะไปด้วยเสียงคำรามกึกก้องราวฟ้าผ่า! “โฮ่ง......!!!!!!!!” แมวปิลาร์ใจหายวาบ เบรคสุดชีวิตจนร่างหมุนคว้างเสียหลักหัวทิ่มแทบชนใส่ริมรั้ว เศษดินกระจัดกระจายตามรอยเท้า ด้านหน้าห่างออกไปประมาณ สี่ห้าช่วงตัว พญามัจจุราชยืนตระหง่านชะโงกเงื้อม ปากอ้ากรรโชกสนั่นหวั่นไหวและเขี้ยวคมกริบยาวเรียงรายอย่างสยดสยอง....หมาบ้านหน้าโหดท่าทางไร้สุนัขสัมพันธ์...เถื่อน..ตัวเขื่อง ...ใหญ่...พอที่จะขย้ำแมวหน้าไหนก็ได้ให้ฉีกขาดกระจัดกระจาย และยังไม่ทันจะตั้งตัว มัจจุราชหน้าหมาก็ถาโถมครืนเข้าใส่เป็นพายุบุแคมถล่มทลาย แมวปิลาร์หมุนตัวไปด้านข้าง กระโจนออกไปในขณะเขี้ยวนรกพุ่งเฉียดปลายหางไปอย่างหวุดหวิดที่สุดฃนิดเส้นยาแดงผ่าสามสิบสอง!  แล้วเผ่นไม่คิดชีวิตโดยมีหมาหน้าโหดหมุนตัวกลับลำวิ่งไล่ตามราวเงามรณะ ตามปกติหมาวิ่งเร็วกว่าแมวอยู่แล้วแม้ว่าดูเผินๆ จะประหนึ่งว่าแมววิ่งเร็วกว่า  ดังนั้นทางที่จะหลบพ้นได้จึงไม่ใช่การวิ่งทางตรง  แมวปิลาร์ใช้วิธีวิ่งหักหลบ โยกไปทางซ้าย โยกไปทางขวา เป็นระยะเป็นจังหวะ ราวศูนย์หน้าทีมฟุตบอลวิ่งลากลูกหลบฝ่ายตรงข้ามจะเข้ายิงประตู ทำให้หมาหน้าโหดเสียหลักตามแรงเฉื่อยวิ่งเลยไปทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนทิศทาง และนอกจากจะวิ่งโยกซ้ายขวาแล้ว แมวปิลาร์ยังเพิ่มความสับสนให้แก่อีกฝ่ายโดยการสุ่มเปลี่ยนแนววิ่งแบบไม่มีการวางแผนล่วงหน้าไปด้วย ทำให้การไล่ตาม สับสนและยากไปอีกหนึ่งระดับ นั่นยิ่งเพิ่มความโมโหให้กับหมาหน้าโหด ลีลาการวิ่งแบบนั้นมันเป็นการจงใจหยามศักดิ์ศรีของความเป็นหมาชัดๆ สี่เท้าของผู้ล่าตะกุยตะกายดินจนเศษดินเศษหินฟุ้งกระจัดกระจายเมื่อมีการเปลี่ยนแนวการวิ่ง ผ่านไปตามถนนจนฝุ่นคลุ้งเป็นทาง ผ่าเข้าไปในพงหญ้าจนเศษหญ้ากระจัดกระจายกระเจิดกระเจิงราวพายุคลั่งพัดกระหน่ำ  ผ่านไปริมรั้วไม้ระแนงหักโค่นโครมครืนล้มระเนระนาด ความตายไล่เฉียดปลายหางไปมาอยู่ใกล้ๆ นี่เอง แต่สถานการณ์ดูจะแย่ลง ในขณะจะพุ่งตัวไปตามทางเดินหน้าบ้าน มัจจุราชหน้าหมาอีกสามสี่ตัวก็เรียงหน้าสลอนออกมาจากใต้ถุนบ้านซึ่งยกสูงจากพื้นดินตามแบบฉบับชองบ้านตามชนบท  หมาแต่ละตัวสีหน้าท่าทางไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย แมวปิลาร์หมุนตัวเป็นวงกลมหนึ่งรอบอย่างสวยงาม ก่อนวิ่งออกไปด้านข้าง กะว่าจะเลาะไปตามแนวรั้ว  แต่มัจจุราชสี่เท้ากระดำกระด่างอีกชุดหนึ่งซึ่งกำลังตะกุยดินวิ่งตรงมาจนฝุ่นกระจายทำให้ต้องกระโดดพลิกตัวกลางอากาศ ก่อนเบนเป้าหมายแฉลบออกไปทางแนวป่าเพราะไม่มีทางเลือก ทันใดนั้น ทำมกลางสรรพสำเนียงอื้ออึง ก็มีเสียงแหลมๆ แทรกมาจากทางตัวบ้าน “ทางนี้ ...มาทางนี้.... อย่าเข้าไปในป่า!!!!!” หันไปมองก็พบว่ามีแมวตัวหนึ่งกำลังยืนชะโงกมองลงมาจากกองฟืนซึ่งวางกองริมรั้ว  ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม น้ำเสียงของแมวตัวนี้ดูเหมือนว่าจะมีความเป็นมิตรและกังวลห่วงไย ใช่แล้ว... หนีออกไปในแนวป่าซึ่งห่างออกไปไกลพอสมควร คงโดนงับก่อนจะวิ่งไปถึง หรืออาจจะมีมัจจุราชหน้าหมารออยู่ในแนวป่าก็มีทางเป็นไปได้ โบราณว่าอย่าใจทางอย่าวางใจหมา ตัดสินใจหันตัวกลับ แล้ววิ่งสวนฝูงหมาสามตัวซึ่งกำลังดาหน้ามาอย่างกระเหี้ยนกระหือ ราวฝูงบินกามิกาเซ่ หรือแมวพลีชีพ เพราะคงไม่มีแมวตัวไหนกล้าทำแบบนี้...!!!  แมวบ้าที่ไหนจะกล้าวิ่งฝ่าเข้าไปในดงหมา..นอกจากแมวคิดจะฆ่าตัวตาย! หมาทั้งสามแสยะยิ้มแยกเขี้ยวอ้าปากกว้างสุดกรามสุดล้า เร่งฝีเท้าสุดกำลัง มองเห็นภาพแมววิ่งเข้ามาในปาก ถูกงับกระเด็นเซ็นซ่านเลือดเนื้อเศษกระดูกกระจัดกระจาย  แมวซึ่งยืนมองบนกองฟืนปากอ้าตาค้างอย่างตะลึงพรึงเพริดแบบไม่เชื่อสายตา! ก่อนที่จะปะทะกับกลุ่มมัจจุราชหน้าหมา แมวปิลาร์พลันกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ ลอยข้ามหัวมัจจุราชหน้าหมาไปอย่างสวยงาม แถมมีการหมุนตัวตีลังกาเกลียวอีกหนึ่งรอบ ก่อนพลิ้วลงพื้นดินอย่างนุ่มนวล ในขณะที่ฝูงหมาวิ่งเลยไปชนไม้พุ่มล้มระเนระนาดเศษใบไม้ใบหญ้ากระจัดกระจาย กระบวนท่านี้ปิลาร์จดจำมาจากหนังหมาๆแมวๆ ในทีวีซึ่งคุณนายใจดีเปิดให้ดูบ่อยๆ สมัยยังอยู่กับเจ้านายใจดีคนนั้น ก่อนที่พวกหมาหน้าโหดจะตั้งสติได้ แมวปิลาร์ก็เผ่นแพลวขึ้นไปอยู่บนกองฟืนเสียแล้ว พวกหน้าหมาจึงทำได้แค่ล้อมวงเห่าอยู่โดยรอบ หมาตัวหนึ่งอับอายจนต้องหันไปเห่าใบตองแห้งแก้เขิน แมวที่ส่งเสียงเรียกป็นแมวตัวเมียตัว ลายขาวเหลืองค่อนข้างผอมโซ ลักษณะท่าทางเป็นแมวบ้านนอกสมบูรณ์แบบ เทียบไม่ได้เลยกับแมวในเมืองอย่างปิลาร์ “ขอบใจนะที่บอก” แมวปิลาร์ยืดคอหยิ่งนิดๆ แบบแมวคุณนายอย่างไว้เชิงและไว้ตัว แน่ล่ะ.. ก็เรามันแมวลูกครึ่ง... แมวในเมือง อย่างไรก็ต้องเหนือกว่าแมวบ้านนอกอยู่แล้ว “คุณคงเป็นแมวแปลกหน้าสำหรับที่นี่” แมวบ้านนอกถาม ในขณะมองอย่างสุภาพและอ่อนน้อมถ่อมตน “ฉันผ่านมาโดยบังเอิญน่ะ” “ แล้วจะไปไหนต่อคะ” ประโยคนี้ทำเอาปิลาร์คอแข็ง ไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนเหมือนกัน “ถ้าไม่มีที่พักไปพักที่บ้านฉันก่อนก็ได้นะ” แมวเจ้าถิ่นดูเหมือนจะสังเกตสถานการณ์ของแมวมาเยือนออก จึงเอ่ยปากชวนอย่างหวังดี พลางแนะนำตัวเองก่อนว่า “อ้อ..ฉันชื่อมะเหมี่ยวค่ะ” “ ฉันชื่อปิลาร์” “ยินดีที่รู้จักค่ะ คุณปิลาร์” “ฮื่อ..” “ตามมานะคะ ระวังพวกหน้าหมานั้นด้วย” แมวเจ้าถิ่นค่อยพาเพื่อนใหม่ลัดเลาะไปตามกองฟืนขนาดยักษ์ อย่างชำนาญและคุ้นเคยสถานที่ ไปตามหลังคาเตี้ยๆ ขึ้นไปตามหลังคาซึ่งปูด้วยแผ่นไม้ เวลาเหยียบให้ความรู้สึกต่างไปจากหลังคากระเบื้องอย่างบ้านในเมือง การปีนป่ายไม่เป็นปัญหาสำหรับแขกใหม่ของที่นี่ เพราะเรื่องปีนป่ายปิลาร์ถนัดอยู่แล้ว  ส่วนบรรดาหมาก็ยังด้อมๆ มองๆ ตามแห่แหนเป็นระยะตามความเหมาะสม “ฉันอาศัยอยู่บนหลังคาโรงครัว กับลูกอีกสามตัวค่ะ” มะเหมี่ยวชวนคุย ในขณะพาเพื่อนใหม่ลัดเลาะไปตามหลังคาบ้านซึ่งแต่ละหลังไม่ห่างกันมากนักอย่างไม่รีบร้อน “อ้าว..แต่งงานแล้วเหรอ”   แมวปิลาร์ถามอย่างงงๆ เพราะดูว่ามะเหมี่ยวอายุก็รุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง ทำไมมีครอบครัวเร็วจังเลย “สังคมแมวบ้านนอกก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ...” หลังคาบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านใหญ่โตพอสมควร บริเวณหน้าจั่วมีมุมให้หลบแดดหลบฝน และที่นั่นเอง ลูกแมวน่ารักสามตัวกำลังพากันเรียงแถวเอียงคอมองมาตาแป๋ว “แม่มาแล้ว.... แม่มาแล้ว ” บรรดาลูกๆ พากันร้องอย่างดีใจ แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นแม่พาแมวแปลกหน้ามาด้วย “ลูกๆ ของฉันค่ะ..”  มะเหมี่ยวแนะนำลูกๆทั้งหลาย “ตัวขาวจุดดำตัวเล็กกว่าเพื่อนนั่นตัวเมียชื่อเหมียวน้อย ตัวขาวลายเหลืองนั่นชื่อกะปอม ตัวขาวจุดน้ำตาลนั่นชื่อกุดจี่ .สองตัวนี่ตัวผู้วัยซน ..อ้าว แมวน้อยทั้งหลาย มาทักทายสวัสดีป้าเขาสิจ๊ะ” “ไม่ใช่ป้า...พี่ ...เป็นพี่” แมวปิลาร์สะกิดสีข้าง  มะเหมี่ยวยิ้มอย่างเข้าใจแล้วพูดขึ้นใหม่ว่า “..อ้าว แมวดีตัวน้อยทั้งหลาย มาทักทายสวัสดีพี่ปิลาร์สิจ๊ะ พี่เขาเป็นแมวในเมือง มาพักอยู่กับเราระยะหนึ่ง” “แมวในเมือง....” พวกแมวน้อยพากันร้อง ทำตาโตอย่างตื่นเต้น ปกติแล้วหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ไม่เคยมีแมวในเมืองมาเยี่ยมเยือนเลย เรื่องราวภายในเมืองจึงคล้ายมายาภาพที่สวยงามเต็มไปด้วยแสงสีราวสวรรค์ของแมวทั้งหลาย กะปอมกับกุดจี่เข้ามาหาด้วยสายตาแสดงความขื่นชม แมวปิลาร์รีบยืดคอวางมาดทันที “ลองแตะดูสิ” กุดจี่กระซิบเบาๆ ข้างหูกะปอม ขณะที่วนไปมารอบๆ แขกผู้มาเยือน “แมวในเมืองเชียวนะ..ลองแตะดูแล้วเอาไปคุยให้พวกแมวท้ายหมู่บ้านรับรองว่ายืดเลยล่ะ” “เอางั้นเหรอ” “เอางั้นเลยล่ะ” กุดจี่เชียร์ แมวกะปอมจึงค่อยๆ ยื่นอุ้งเท้าหน้าซ้ายไปแตะขาหน้าข้างขวาของปิลาร์เบา ๆ “ไชโย....ได้แตะแล้ว ได้แตะแล้ว !!!!!!” จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กะปอมน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่ได้แตะแมวในเมืองอย่างไม่เคยคาดคิดหรือฝันมาก่อน คืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ พรุ่งนี้คงจะเอาไปคุยรอบหมู่บ้านว่าได้แตะแมวในเมือง คงเท่ห์พิลึก ส่วนกุดจี่กองเชียร์ได้แต่มองด้วยความอิจฉา เพราะตัวเองไม่มีความกล้าพอ แต่รับบทเป็นแมวยุยงล่ะเก่งนัก “นี่หนูๆ เอ้ย..แมวๆ ทั้งหลาย มีมรรยาทบ้างสิ เดี๋ยวอายคุณปิลาร์เขา” มะเหมี่ยวส่งเสียงปรามลูกๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตามสบาย  เด็กๆ ก็อย่างนี้แหละค่ะ กำลังซนตามประสาแมวน้อย” “พี่ครับ..” กุดจี่เอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างเกรงใจ “เอ่อ...แมวในเมืองเหาะได้ไหมครับ” “อะไรนะ....แมวเหาะ” ปิลาร์ทำหน้างงทันที เพราะนึกไม่ถึงว่าจะเจอคำถามแบบนั้น แต่พอมองหน้าแมวถาม ก็เห็นใบหน้านั้นใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาและอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น แมวพวกนี้เป็นแมวบ้านนอก ไม่เคยเดินทางเข้าไปในเมือง ทำให้เรื่องราวชองแมวในเมืองเป็นเรื่องราวที่พิสดารพันลึก ยิ่งนานยิ่งมีการแต่งเติมเสริมสร้างจนเพริดแพร้วพิสดารราวเทพนิยาย ปิลาร์ยิ้มบอกว่า “แมวที่ไหนๆ ก็เหาะไม่ได้หรอกจ๊ะ....พวกเราไม่ใช่แมวเทวดา” “แหม..นึกว่าจะเหาะได้เสียอีก  แล้วอาหารการกินคงกองเป็นผู้เขาเลากาใช่ไหมครับ” “กองเป็นผู้เขาเลากานั่นมันขยะแล้วจ๊ะ” แมวปิลาร์ยิ้มอย่างรู้สึกขำในความคิดของกุดจี่  แมวบ้านนอกคงมองภาพแมวในเมืองหรูหราราวแมวฟ้าแมวสวรรค์ “โอ.....อย่างนั้นคงสนุกสนานมากเลย” กุดจี้น้อยทำตาลอย เลียปากแผลบๆ “คงตะกายหาอาหารอย่างสนุกสนาน เลือกกินไม่หวาดไม่ไหว น่าอิจฉาพวกแมวกรุงจังเลย อาหารการกินเหลือเฟือแบบนั้น .เล่าให้ฟังบ้างสิครับเรื่องกองขยะในฝันนั่น” “พี่ไม่กินอาหารตามกองขยะหรอกจ๊ะ มันสกปรก “ แมวปิลาร์รีบอธิบายก่อนที่จะกลายเป็นราชินีแมวกองขยะ “พี่กินอาหารดีๆ แพงๆ จากจานหรูๆ ที่ห้องนิ่มๆ ในบ้านหลังโตๆ ของคุณนายใจดี มีสนามหญ้าให้วิ่งเล่นตอนเช้า มีหลังคาบ้านกว้างๆ ให้ปีนเล่น...มีตุ๊กตาให้นอนกอด....มีเบาะนุ่มๆ ในนั่งเล่นดูทีวี ” ยิ่งพูดยิ่งคิดถึงบ้านและคุณนายใจดี แล้วนี่เราหนีออกจากบ้านมาทำไม ชักไม่แน่ใจตัวเองมากขึ้นทุกที “โห....ดีจังเลยนะครับ ผมอยากอยู่แบบนั้นจังเลย” “เชอะ....ไม่มีอะไรดีหรอก” เสียงเล็กๆใสๆ ดังขัดจังหวะขึ้นมาเป็นเสียงของเหมียวน้อย ซึ่งนั่งมองอยู่ห่างๆ ไม่ยอมเข้ามาทักทายผู้มาเยือน “อ้าว.....ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะจ๊ะ....” มะเหมี่ยวหันไปถามลูกสาวตัวเดียว ซึ่งดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ “เหมียวน้อยเกลียดพวกแมวในเมือง!!!!เหมียวน้อยไม่อยากคบกับแมวในเมือง” พูดจบเหมียวน้อยก็หันหลัง วิ่งไปตามหลังคาก่อนกระโดดหายเข้าไปยังบริเวณใต้หลังคาห้องครัว แมวปิลาร์ทำหน้างงๆ เพราะปกติไปไหนก็มีแต่คนชอบ คนเห็นคนรัก คนทักคนชม ไม่ค่อยมีใครบอกว่าไม่ชอบเลย “ขอโทษนะคะ......” มะเหมี่ยวเดินมาใกล้ก้มหัวแสดงการขอโทษตามแบบฉบับของแมวถ่อมกายและใจ “เหมียวน้อยแกเป็นแมวมีปัญหา  คือว่าพ่อของแกได้หนีตามแมวในเมืองไปนานแล้ว แกเลยเกลียดพวกแมวในเมือง  นานมาแล้วมีรถค้าแตงโมคนหนึ่งมาที่นี่ ..... ช่วงนั้นหมู่บ้านของเราแห้งแล้ง อาหารขาดแคลน  มีแมวสาวในเมืองตัวหนึ่งมาด้วย .... และหลังจากนั้น เขาและเธอก็หายไปพร้อมกับการจากไปของรถแตงโม..........” เสียงมะเหมี่ยวขาดหายเหมือนแมวที่พยายามสะกดกั้นอารมณ์ของตนเอง แมวปิลาร์ฟังแล้วใจหาย นึกเห็นภาพแมวบ้านนอกนั่งอยู่ท้ายรถบรรทุกแตงโม ค่อยวิ่งห่างออกจากหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางฝุ่นควัน และแสงตะวันที่กำลังคล้อยต่ำลงลับทิวไม้ไกลโพ้น  แมวตัวนั้นจะรู้สึกอย่างไรกันแน่นะ...การพลัดพรากจากครอบครัวแมวที่อบอุ่นไปเผชิญโลกในสังคมเมือง ไม่นึกถึงแมวน้อยๆ ที่ชะเง้อคอมองตามหลังมาหรืออย่างไร “เหมียวน้อยพยายามวิ่งตามรถคันนั้นไปก่อนใคร...วิ่งตามรอยรถยนต์  วิ่งตามฝุ่นควันไป ร้องเหมียวๆ จนหมดแรง”  มะเหมียวหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็ฝืนใจเล่าต่อไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “สุดท้ายพวกเราได้แต่นั่งมองฝุ่นควันที่หายไปยังโค้งถนนซึ่งมองเห็นลิบๆ เบื้องหน้า  ดีที่รถเก็บแตงโมของคนในหมู่บ้านวิ่งสวนมาพอดี พวกเราจึงได้กลับมาที่นี่อีกครั้งก่อนจะโดนหมากัดตาย หลังจากนั้น เหมียวน้อยก็กลายเป็นแมวเงียบขรึม ไม่เล่นกับแมวตัวไหน และมักนั่งจ้องมองอย่างเงียบๆ ไปยังถนนสายที่พ่อจากไปเป็นเวลานานทุกๆวัน....คงอยากเห็นพ่อแมวกำลังวิ่งออกมาจากแนวป่า ..ออกมาจากเงาไม้..วิ่งมาหาพวกเราและทักทายตามประสาแมว....” “เสียใจด้วยนะ” แมวปิลาร์ปลอบเสียงอ่อยๆ กับเรื่องราวของแมวน้อยมีปัญหา  คิดไปคิดมาปิลาร์เองก็ยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อหน้าแม่แมวเลย เพราะถูกแยกออกมาจากครอบครัวเอามาวางขายตามตลาดนัดตั้งแต่ตัวเล็กๆ จนกระทั่งคุณนายใจดีซื้อมาเลี้ยง +++++++ หลังจากคุยกับมะเหมี่ยวและลูกๆ ครู่หนึ่ง ปิลาร์ก็ออกสำรวจพื้นที่ตามความเคยชิน  หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ไม่กี่สิบหลังคาเรือน และคงทำอาชีพเกี่ยวกับแตงโมเนื่องจากบ้านแต่ละหลังจะมีฉางเก็บแตงโมอยู่ใกล้ๆบ้านเสมอ ส่วนเอเลี่ยนหน้าหมาทั้งหลายพอเห็นปิลาร์เดินอยู่ตามหลังคาหรือชายคาบ้านก็เดินตามเห่าหอนกันเป็นขบวนเนื่องจากแมวปิลาร์เป็นแมวในเมือง บุคลิกภาพย่อมโดดเด่นสูงส่ง น่าเห่าน่าหอนใส่เป็นยิ่งนัก หมาหัวโจกซึ่งท่าทางดุและตัวใหญ่ที่สุดเป็นหมาสีน้ำตาล ขนสีนำตาลกระดำกระด่างคลุกดินคลุกฝุ่นตามแบบฉบับหมาบ้านนอกมาตรฐาน ท่าทางหยาบกร้านแต่ห้าวหาญ เห่าแต่ละครั้งเสียงดังไปทั้งหมู่บ้าน ยิ่งมาเห็นแมวแปลกหน้ายิ่งเห่าสนั่น เพราะเห่าแมวในหมู่บ้านที่คุ้นหน้าคุ้นตามานานจนเบื่อ และไม่ค่อยสร้างสรรค์อะไรเลย การเห่าแมวหน้าใหม่ให้ความรู้สึกในการเห่าดีเหลือเกิน...เสียงเห่าแต่ละครั้งเหมือนมีพลังไร้สภาพเชื่อมโยงไปยังแมวหน้าใหม่กระทบความรู้สึกหนักแน่นดีจริงๆ ดีกว่าเห่าใบตองแห้งเป็นไหนๆ หมาพวกนี้ไม่ได้เห่าอะไรอย่างเร้าใจเปี่ยมพลังแบบนี้มาก่อน ดังนั้นจึงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แถวบ้านที่แมวหน้าใหม่มาอยู่ แต่เพราะแมวปิลาร์คุ้นเคยกับการไล่กัดมามาแล้ว พออยู่บนที่สูงจึงไม่ได้หวาดกลัวขวัญเสียอะไร ตรงข้ามกลับวางท่าเดินกรีดกรายไปมาประหนึ่งจะเยาะเย้ย แมวปิลาร์ใจถึงพอที่จะลงมาเดินอยู่นอกชานของบ้านหลังหนึ่งอย่างใจเย็น ในขณะที่มีเสียงเห่ากรรโชกดุเดือดอยู่ข้างล่าง บันใดแบบโบราณวางพาดอยู่นอกชาน หมาหน้าไหนก็ปีนขึ้นมาไม่ได้ นอกจากจะมีมือมีเท้าเหมือนคน “ไอ้พวกหมาบ้า เห่าอะไรของแกวะ.....” เสียงแหบๆ แต่ทรงอำนาจของใครคนหนึ่งดังมาจากใต้ถุนบ้าน พร้อมกับไม้ท่อนหนึ่งหมุนคว้างออกมาจากใต้ถุนราวกงจักรมหากาฬพุ่งเข้ากลางฝูงมัจจุราชหน้าหมา เอ๋ง..!!!!!!!! เสียงร้องอย่างตกใจสุดขีดของหมาตัวหนึ่งดังขึ้นเมื่อโดนฟืนขนาดเขื่องปะทะเข้าแสกหน้าพอดี อย่างแม่นยำราวจับวาง เสียงร้องของหมาเคราะห์ร้ายเหมือนเป็นสัญญาณเตือนภัย หมาทุกตัวเผ่นกระจายไปตัวละทิศละทางอย่างนกรู้ เพราะเคยชินกับฟืนไร้เงาของคนยายคนนี้ คุณยายอายุเกือบเจ็ดสิบแต่ยังดูแข็งแรงพอดีจะปาหัวหมาหรือหัวคนได้อีกหลายปี ออกมายืนจังก้า ปากยังเคี้ยวหมากหยับๆ จนน้ำหมากไหลย้อย ในมือยังมีฟืนไร้เงาอยู่อีกหลายดุ้น “แน่จริงอย่าหนีสิวะ ไอ้พวกหน้าหมา พ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน เห่าได้เห่าดี ไม่เกรงอกเกรงใจชาวบ้าน เดี๋ยวแม่จับทำหมาพะโล้ซะเลย...” แน่นอนว่าไม่มีหมาตัวไหนอยู่ให้ด่าฟรี ทุกตัวพากันวิ่งหนีไปจนหมดตามประสาหมาที่ไม่โต้ตอบกับคน แม้ว่าจะสามารถขย้ำคอคนให้ตายคาปากได้ง่ายๆก็ตาม ธรรมเนียมของหมาห้ามกัดคนที่คุ้นเคยเด็ดขาด ถ้าตัวไหนทำจะถูกตราหน้าว่าหมาบ้าทันทีและถูกประนามหยามหมิ่นจนไร้ค่าไร้ราคาของสังคมหมา คุณยายเองก็เพิ่งสงสัยว่าหมาเห่าอะไร แกมองซ้ายมองขวาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองแมวปิลาร์พอดี พอเห็นเข้าเท่านั้นแกก็ทำตาโตร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น “อุ๊ยตายตาเถร...แมวอะไรนั่น น่ารักจัง เจ้าป่าเจ้าเขาเอ๊ย....มามะมาให้ยายอุ้มหน่อย” “เหมี๊ยว!!!!!!” ปิลาร์รีบทำเสียงทำหน้าบริสุทธิ์ใสซื่อทันที กระโดดแผลวลงไปในอ้อมแขนของคุณยายอย่างไม่ยอมเสียโอกาสทอง เดี๋ยวอาหารดีๆ ก็คงตามมา “ตัวเมียซะด้วย....ชื่ออะไรนะเรา” คุณยายฟืนพิฆาตยกตัวแมวปิลาร์ขึ้นพิจารณาไปมาอย่างชื่นชม “ชื่อปิลาร์ค่ะ” รีบบอกชื่อตนเองไปทันที แต่คุณยายได้ยินเป็นร้องเหมียวๆ เท่านั้น เพราะฟังภาษาแมวไม่ออก  แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาอะไร ยังไงคุณยายก็รักและเอ็นดูแมวหน้าใหม่ของหมู่บ้านตัวนี้  คุณยายจัดการอุ้มปิลาร์ขึ้นบันใดบ้านอย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าจะอายุมากแล้วคุณยายก็ยังดูแข็งแรง บ้านของคุณยายเป็นบ้านใต้ถุนสูง ปูไม้กระดานทั้งหลังตามแบบฉบับของบ้านตามชนบท มีนอกชานไว้นอนชมดาวเวลากลางคืน หรือตากอาหารแห้งเวลากลางวัน ในห้องครัวซึ่งมีตู้กับข้าวเก่าๆจนสีหม่นดำและกลิ่นสารพัดอาหารโชยออกมาผสมผสานกันหลากหลายจนแมวในเมืองอย่างปิลาร์บอกไม่ถูกว่าอะไรเป็นอะไร “ร้องเหมียวๆๆ สงสัยจะหิวข้าว เดี๋ยวจะเอาอาหารอร่อยๆ ให้กิน” อาหารที่อร่อยที่ว่าคือปลาย่างตัวหนึ่ง แม้จะหิวจนตาลายแมวปิลาร์ยังได้กลิ่นจวนเน่าของปลาซึ่งคงเก็บไว้นานเกินกว่าจะเป็นอาหารของแว... ตายแล้ว..คุณยายจ๋า...เอาปลาย่างจวนบูดเน่ามาให้ได้อย่างไร ของแบบนี้ปิลาร์ไม่แม้แต่จะคิด จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “อ้าว...มองหน้าทำไมจ๊ะ กินเลย อร่อยนะจะบอกให้ ไม่กินเดี๋ยวเจ้าหง่าวมาอดกินนะ..ตัวนั้นมันชอบแย่ง” คุณยาย คะยั้นคะยอเมื่อเห็นแมวแปลกหน้ายืนมองหน้า มองปลาย่าง สลับกันไปมาอยู่เช่นนั้น สายตาคนยายเต็มไปด้วยความเมตตาปรานีเหลือเกิน จนรู้สึกถึงความอบอุ่นชนิดหนึ่งแผ่ซ่านออกมาจากนัยน์ตาซึ่งมองโลกมายาวนานมากมายของคนยาย เป็นความอบอุ่นอันเกิดจากความรักความเมตตาที่สามารถสัมผัสได้ด้วยความรู้สึกและหัวใจ ไม่ว่าจะหัวใจแมวหรือหัวใจคนก็ตาม... นี่ถ้าปิลาร์กินปลาย่างตัวนี้ สีหน้าท่าทางคุณยายคงมีความสุขมากล้นกว่านี้ ...โอ...คุณยายจ๋า แมวตัวนี้ก็อยากจะกินปลาย่างต่อหน้าคุณยาย ให้คุณยายชื่นใจและมีความสุข แต่ปลาจวนเน่าแบบนี้ปิลาร์ไม่เคยกินนี่นา...แฮ่ะๆๆ....ขอโทษนะคะคุณยาย “คุณยายจ๋า ปิลาร์ขอรับปลาตัวนี้ไว้นะคะ แต่จะเอาไปฟากแมวตัวอื่นคงไม่เป็นไรนะคะคุณยาย” พูดจบปิลาร์ก็งับปลาย่างตัวเขื่อง ก่อนกระโดดออกจากบ้านคุณยายไปอย่างรวดเร็ว ลัดเลาะไปตามรั้วและไม่ลืมจะเฉียดใกล้ไปยังบริเวณซึ่งหมาทั้งหลายกำลังประชุมกันอยู่อย่างมีชั้นเชิง หมาไวต่อกลิ่นแมวอยู่แล้ว พวกมัจจุราชหน้าหมาสามสี่ตัวหันมามองแล้วแยกเขี้ยวเห่าสนั่นหวั่นไหว เพราะการที่แมวคาบปลาย่างเดินให้เห็นมันเป็นการประนามหยามเหยียดความเป็นหมาอย่างสุดจะทนทาน ดังนั้นเสียงเห่าของบรรดาหมาหมู่ก็กึกก้องไปทั่วหมู่บ้านอีกครั้ง แต่ทำอะไรแมวจอมกวนตัวนั้นไม่ได้เพราะแมวจอมกวนประสาทตัวดีเลือกเดินบนรั้วบ้าง กองไม้บ้าง หลังคาเล้าไก่บ้าง หมาบางตัวเห่าไปน้ำลายไหลไป ไม่รู้ว่าเห่าแมวหรือเห่าปลาย่างกันแน่ คุณยายมองตามอย่างชื่นชม  แม้จะไม่เข้าใจพฤติกรรมแปลกๆ ของแมวตัวนั้นก็ตาม “อย่าลืมแวะมาอีกนะ ยังมีปลาอร่อยๆให้กินอีกนะ” เสียงคุณยายแว่วตามหลังมา ช่างเป็นคนแก่ที่จิตใจดีจริงๆ แน่นอนคุณยาย ....ปิลาร์จะกลับมาหาคุณยายแน่นอน ครั้งหน้าคงไม่มีปลาย่างเจียนเน่าอีกนะยายจ๋า.... ขณะจะถึงหน้าจั่วหลังคาโรงครัวซึ่งเป็นที่อาศัยของครอบครัวมะเหมี่ยว ปิลาร์ก็ชะงักแล้วหลบวูบบังชายคาอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ครอบครัวมะเหมี่ยวอยู่กันครบ ไม่มีตัวใดขาดหายไป ไม่ว่าจะเป็นเหมียวน้อยเจ้าปัญหา กุดจี่จอมเชียร์ กะปอมจอมซน และมะเหมี่ยวผู้เป็นแม่ ที่เพิ่มมาเป็นแมวตัวผู้ตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ตัวสีขาวลายเหลืองตัวใหญ่น่ากลัว หรือว่าพ่อของเด็กๆ กลับมากันแล้ว  แบบนี้ก็ดี ครอบครัวจะได้อบอุ่น.. ความรักของแมวในครอบครัวจะเป็นเกราะคุ้มครองป้องกันอะไรได้หลายๆอย่าง แต่รู้สึกว่าเรื่องไม่น่าจะใช่อย่างที่คิดเสียแล้ว เพราะท่าทางครอบครัวมะเหมี่ยวเคร่งเครียดเหลือเกิน ทั้งหมดทำท่าเหมือนนักรบแมวซึ่งจะตะลุยออกไปตายพร้อมกันป่านนั้น “ว่าไงมะเหมี่ยว.....” เสียงของแมวลายตัวใหญ่ดัง หยาบกร้าน และเต็มไปด้วยการข่มขู่และวางอำนาจ “เธอจะรอคอยสามีที่ขี้ขลาดตาขาว นอกใจเธอจนหนีตามแมวสาวต่างถิ่นออกจากบ้านไปถึงไหนกัน..หันมารักกันพี่ดีกว่าฮี่ๆๆๆ รักกับพี่ดีแน่..” นั้นไง...ว่าแล้ว...ที่แท้เป็นแมวนักเลงบ้านนอกตัวหนึ่ง กำลังข่มขู่ครอบครัวมะเหมี่ยวอยู่ “ฝันไปเถอะ ไอ้คุณหง่าว....” เสียงใสๆ ของมะเหมี่ยวสวนขื้น ท่าทางไม่ยินยอมพร้อมใจเออออห่อหมกกับแมวนักเลงบ้านนอกเลยสักนิด “แกจะไปไหนก็ไปเถอะอย่ามายุ่งกับพวกเรา .ไม่มีใครชอบแมวอันธพาลเกะกะระรานอย่างแกหรอก จะไปไหนก็ไป” “จะให้พี่หนีไปไหนจ๊ะ..ถ้าจะให้หนีพี่ขอหนีไปหลบพักพิงอิงแอบแนบนอนในห้องหัวใจของน้องมะเหมี่ยวได้ไหมจ๊ะ” เจ้าแมวหง่าวลอยหน้าลอยตาว่าคารมคมคายอย่างยียวนกวนประสาทเห็นแล้วชวนตบเป็นที่สุด “จะบอกให้นะน้อง ถ้ารักกับพี่แล้วจะสบาย เพราะในหมู่บ้านนี้พี่หง่าวคนนี้คุม ไม่มีแมวตัวไหนกล้ามาราวีต่อกร น้องเหมี่ยวจะเดินยืดอกในหมู่บ้านอย่างภาคภูมิใจ เพราะบารมีอันยิ่งใหญ่แห่งพี่ อยากกินอะไรพี่ใช้ลูกน้องไปแย่งจากปากแมวตัวอื่นมาประเคนให้ถึงหลังคาเรือน” “อย่าฝันให้มันมากเลย ฉันเบื่อหน้าแกเต็มทีแล้ว..จะไปไหนก็ไป” เสียงของมะเหมี่ยวเต็มไปด้วยความรำคาญเบื่อหน่ายกับลีลาจีบสาวของไอ้หง่าว “ไม่ไป พี่จะนอนเฝ้าอยู่ตรงนี้จนกว่าน้องมะเหมี่ยวจะเห็นใจในความรักอันเป็นอมตะแห่งตัวพี่ ฝนจะตก แดดจะออก ยุงจะกัด หมาจะเห่า เยี่ยวจะราด พี่ก็จะนอนอยู่ตรงนี้ นอนที่นี่ นอนจนตาย ขอยอมตายบูชารักแท้” ว่าแล้วแมวนักเลงบ้านนอกก็หมุนตัวสามรอบแล้วทิ้งตัวลงไปนอนอย่างหน้าตาเฉย “ไอ้บ้า..” เสียงแมวตัวหนึ่งดังขึ้นอย่างไม่คาดฝันทำเอาแมวหง่าวกระโดดโหยงขึ้นมาตาขวางทันที ทั้งที่เพิ่งบอกจะนอนเฝ้าแบบยอมตายอยู่หยกๆ  หันซ้ายแลขวาอย่างไม่พอใจที่โดนด่าว่าเป็นไอ้บ้า “ใครฟ.ะ... บังอาจมากระตุกหนวดแมว” หันหลังกลับไปก็เจอกับแมวปิลาร์ หลังจากยืนฟังคารมจีบแมวของคุณหง่าวจนแทบอ้วก ก็อดไม่ได้ที่จะออกมาปรากฏตัวขัดชวางพฤติกรรมอันหน้าด้านของแมวนักเลงประจำหมู่บ้าน  แม้ว่าจะโตเล็กกว่าก็ตาม แต่ด้วยความเป็นแมวในเมืองที่เชื่อมั่นในความฉลาดของตนเอง ทำให้ยืดคอเดินตรงมาอย่างไม่มีท่าทางเกรงกลัวแม้แต่น้อย “โอ๊ะโอ........” ไอ้หง่าวทำตาวาว ท่าทางเป็นแมวหัวงูขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นความน่ารักของแมวในเมือง “หน้าตาน่ารักดีนี่นา แบบนี้มาเป็นแฟนผมเสียเถอะครับ” “ไอ้บ้า...” แมวปิลาร์ด่าอีกครั้ง ท่าทางเต็มไปด้วยความระมัดระวัง จ้องมองแมวนักเลงเจ้าถิ่นอย่างเตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนี เพราะรู้ว่าปะทะซึ่งๆหน้าไม่มีทางชนะแมวที่ใหญ่กว่า เถื่อนกว่า เด็ดขาด “แมวด่า..เขาว่าแมวรัก” ไอ้คุณหง่าวยังคงบ้าชีกอต่อไปแบบไม่สร่าง ลอยหน้าลอยตาเข้าหาพลางยิ้มกริ่มแบบยียวนกวนประสาทเป็นที่สุดเท่าที่แมวตัวหนึ่งจะทำได้ “น้องชื่ออะไรจ๊ะ มีแฟนหรือยัง....” แมวปิลาร์ยิ้มดุๆ ตวัดอุ้งเท้าขวาออกไปรวดเร็วปานกระกายไฟ ใช้กรงเล็บหนีบเกี่ยวหนวดของไอ้หง่าวมาสองสามเส้นแล้วกระตุกเต็มแรง “เหมี๊ยววว......!!!!!” แมวนักเลงบ้านหนวดร้องสุดเสียง ถอยหลังไปหลายก้าวแบบแมวเสียศูนย์ หนวดแสนรักขาดติดอุ้งเท้าแมวต่างถิ่นไปหลายเส้น หนวดแมวเป็นสิ่งที่หมายถึงเกียรติศักดิ์และศักดิ์ศรีสูงสุดของบรรดาแมวทั้งหลายทั้งปวง ไม่มีอะไรจะเลวร้ายสำหรับแมวไปมากกว่าการสูญเสียหนวดแมวอีกแล้ว แมวที่ถูกตัดแมวจะสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเอง สิ้นแล้วซึ่งความทระนง องอาจ และความภาคภูมิใจทั้งหลายทั้งปวง บางตัวถึงขั้นหลบลี้หนีหน้าสังคมไปแอบตรอมใจตายไปก็มี “โอ...ไม่...หนวด หนวดของฉัน...” ไอ้หง่าวพอตั้งสติได้ก็คร่ำครวญปริเวทนาการราวหัวใจแหลกสลายลงสิ้นแล้ว สีหน้าท่าทางเหมือนแมวกำลังจะขาดใจตายด้วยความขมขื่นคับแค้นทรมาน “หมดสิ้นแล้วซึ่งความหล่อซึ่งสะสมมานาน..หมดแล้ว..หมดกันแห่งศักดิ์ศรีของความเป็นแมวรูปหล่อประจำหมู่บ้าน จบกันแล้วซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษแมวที่แสนดี...” ในที่สุดแมวหง่าวก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสายตารวดร้าว แหกปากร้องสุดเสียง “ทำไมถึงทำกับฉานด้ายยยยย..........” เสียงแมวซึ่งเต็มไปด้วยความร้าวรันทดกังวานไปทั่วหมู่บ้าน  หมาแถวนั้นพากันตกอกตกใจจนต้องลุกขึ้นโก่งคอหอนด้วยเสียงเยือกเย็นทันที ครอบครัว ของมะเหมี่ยวได้แต่ยืนรวมกลุ่มกันมองทำตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ  ไม่รู้ว่าไอ้คุณหง่าวบ้าหรือเมาไปแล้วกันแน่ เพราะปกติแมวนักเลงตัวนี้ก็ท่าทางขาดๆ เกินๆอยู่แล้ว แถมยังทำตัวเป็นอันธพาลเกเรแมวตัวอื่นไปทั่ว มาคราวนี้ถูกแมวต่างถิ่นมากระตุกหนวดแมวถึงถิ่น จะเป็นเช่นไรหนอ หลังจากประสาทเสียไปพักหนึ่ง ไอ้หง่าวแมวนักเลงบ้านนอกก็สะบัดหน้าจนดังกร๊อบ มองมะเหมี่ยวด้วยสายตาแข็งกร้าวคำรามในลำคอว่า “ม่าเหมี่ยว สักวันพี่จะเอาเธอมาทำเมียให้ได้ ไม่เชื่อคอยดู ไม่มีทางที่เธอจะหนีรอดไปจากอุ้งมือแมวของพี่ไปได้” พูดจบก็เอียงคอ สะบัดหน้ามามองแมวปิลาร์ในท่าที่คิดว่าดูแล้วเท่ห์ที่สุดเท่าที่จะเก๊กได้ “ส่วนเธอ โทษฐานที่มีกระตุกหนวดแสนรักแสนหวงชองฉัน โทษสถานเดียวคือตายเท่านั้น เข้าใจไหมคำว่าตาย ตายคือไม่หายใจ อย่าอยู่เลย” พูดจบก็กระโดดตัวลอยเข้าใส่แมวปิลาร์ทันทีราวพยัคฆ์ร้ายกระโจนตะครุบเหยื่อ แต่ปิลาร์ระวังตัวอยู่แล้วจึงหมุนตัวหันหลังวิ่งออกไปทันที ก่อนกรงเล็บพญายมจะถึงตัว จากนั้นฉากการไล่ล่าอันดุเดือดก็เริ่มต้นขึ้น แมวปิลาร์วันนี้โชคดีเป็นพิเศษ โดนทั้งหมาทั้งแมวไล่ล่า เป็นประสบการณ์พิเศษสุดอีกวันหนึ่ง ขนาดหมายังไล่ไม่จนแล้วแมวจะไล่จนได้อย่างไร แต่กระนั้นด้วยความอ่อนเพลียที่วันนี้รับบทหนัก ทำให้ฝีเท้าเริ่มช้าลงทุกที จะวิ่งหนีอย่างเดียวไม่ได้แล้ว แต่จะหันไปสู้คงมีแต่ตายกับตายเท่านั้น +++ จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดังนั้นแมวปิลาร์จึงกระโดดจากหลังคาบ้านหลังหนึ่ง ลงไปยังหลังคาเล้าไก่ซึ่งอยู่หลังบ้านแล้วกระโดดลงไปยังพื้นดิน โดยมีคุณหง่าวลอยตามมาติดๆ แต่ที่แมวนักเลงไม่ทราบเหมือนที่อีกฝ่ายทราบคือหลังคาเล้าไก่ไม่แข็งแรงนัก เพราะทำมาจากใบจากผุๆ  และตำแหน่งที่ผู้หนีกับผู้ล่ากระโดดลงไปมีความแตกต่างกัน ผู้หนีกระโดดลงอย่างมีสติและเหยียบลงบนจุดที่มีขื่อคารองรับเพราะเคยลองเดินผ่านมาแล้ว ในขณะที่แมวหง่าวกระโดดตามลงไปแบบหน้ามึดโมโหไม่ทันคิด แถมตัวหนักกว่าอีกต่างหาก  ดังนั้นจึงหล่นตูมลงไปในบริเวณที่บอบบางของหลังคาเล้าไก่จนใบจากกระจัดกระจายราวระเบิดถล่มลง ทะลุครืนลงไปยังพื้นล่าง พริบตาต่อมาราวกับเกิด จลาจล ย่อยๆ ภายในเล้าไก่ และบังเอิญว่าเล้าไก่แห่งนี้เป็นเล้าไก่สายพันธุ์ดุ เกิดมาจากสายพันธุ์ไก่ตี จู่ๆ มีแมวหล่นลงมากลางวง บรรดาไก่ทั้งหลายต่างพากันตกใจกันโดยถ้วนหน้า และด้วยเหตุแห่งสายพันธ์ดุ ไก่ทุกตัวไม่ว่าจะเป็นไก่เล็กไก่ใหญ่ ตัวผู้ตัวเมีย ต่างประเคน ปีก จะงอยปาก เดือย  เท้า เข้าใส่ผู้บุกรุกกันแบบลืมตายสุดชีวิต จนเสียงร้องเสียงจิกตีดังลั่นสนั่นเล้าไก่ สำหรับเจ้าหง่าว เวลานี้ไม่ต่างจากฝันร้ายทั้งที่ยังตื่น ยังไม่ทันตั้งตัว อาวุธชีวะภาพก็ระดมมาทุกทิศ ผนังเล้าไก่ด้านหนึ่งซึ่งทำมาจากไม้ไผ่ขัดแตะเก่าๆ พลันทะลุโครมครืน แมวหง่าวกระโจนฝ่าการโจมตีของไก่ทั้งเล้าออกมายืนสลัดขนยืนจังก้าข้างนอก ท่ามกลางเศษไม้และขนไก่ขนแมวกระจัดกระจายเวียนว่อนอยู่รอบตัว ขนแมวซึ่งเคยราบเรียบตามอัตภาพบัดนี้กระเจิดกระเจิงราวตกลงไปในเครื่องปั่นผ้าดูแลทุลักทุเลจนหมดหล่อ “หง๊าวววว.....” พอได้สติก็กระโดดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บ มึนงง และความแค้น การโจมตีของฝูงไก่พิฆาตทำให้เจ็บแสบไปทั่วตัว ถ้าอยู่ช้าอีกนิดอาจเป็นแมวตัวแรกที่โดนไก่เล่นงานจนตายคาเล้าไก่ก็เป็นได้ มองซ้ายมองขวา นั่นไง...แมวตัวการยืนมองมาห่างออกไปทางด้านข้างไม่ไกลนักด้วยสายตาประหนึ่งจะเยาะเย้ย แมวนักเลงจึงแยกเขี้ยวกระโดดไล่ทันทีด้วยพลังแค้นเต็มพิกัด มีหรือจะอยู่ให้งับ แมวปิลาร์หมุนตัวออกวิ่งอีกครั้ง โดยมีแมวใหญ่ไล่ตามไปติดๆ ไม่เฉลียวใจว่าทำไมฝ่ายหนีจึงไม่ทิ้งระยะให้ห่างมากนัก วิ่งไปได้สักพัก แมวปิลาร์พลันโยกออกด้านข้างโดยกะทันหัน  แมวฝ่ายที่ไล่กลับตัวไม่ทันจึงพุ่งถลำไปเบื้องหน้าตามแรงเฉื่อย ทันใดนั้นเอง แมวหง่าวพลันรู้สึกว่าฟ้ามืดลงในฉับพลันทันด่วน  และก่อนที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ชนบางอย่างซึ่งขวางหน้าอยู่อย่างรุนแรงจนกระเด็นกลับมาก้นจ้ำเบ้า “แฮ่......” เสียงคำรามดังสนั่นปานโลกจะแตก ประสาทหูชาดิก หมาหน้าโหดกลุ่มหนึ่งเรียงรายล้อมรอบเป็นครึ่งวงกลมพร้อมแสยะแยกเขี้ยวยาวขาววับพร้อมที่จะขย้ำลงมาได้ทุกเมื่อ ทำให้หัวใจของแมวหง่าวหล่นไปอยู่อุ้งเท้าจนหมดสิ้น สิ่งที่ชนอย่างจังเมื่อครู่เป็นหมาหัวโจกของกลุ่มหมาดุประจำหมู่บ้านนั่นเอง บรรดาหมาเหล่านี้เฝ้าดูการไล่ล่าของแมวคู่หนึ่งอย่างตื่นเต้นเพราะนานๆที จะได้เห็นแมวไล่กัดกัน ช่างเป็นภาพที่น่าสนุกสนานตื่นเต้นเสียนี่กระไร...แต่ด้วยความเจ้าเล่ห์ของแมวตัวที่วิ่งหนี ชักจูงให้ผู้ไล่ล่าวิ่งเข้ามาปะทะฝูงหมาอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่แมวเจ้าแผนการกระโดดขึ้นไปดูความหายนะของผู้ล่าบนกองฟืนข้างรั้ว ไม่มีอะไรจะเสียเกียรติแห่งความเป็นหมาไป มากกว่าถูกแมววิ่งชนอีกแล้ว!!! คำรามขู่กึกก้องสยองขวัญอีกครั้ง หมาทุกตัวง้างเขี้ยวสุดล้า พุ่งเข้าเล่นงานแมวหง่าวซึ่งยังคงนั่งหน้าเฉิ่มเซ่ออยู่ข้างหน้าทันที พริบตานั้นลานดินหน้าบ้านก็กลายเป็นสมรภูมินรก... แมวหง่าวแม้จะถูกหมาหมู่รุมแต่ด้วยความเป็นแมวใจเด็ด หนีไม่ทันก็แยกเขี้ยวตะปบสู้สุดฤทธิ์สุดเดชแบบลืมตาย เสียงหมาร้องแมวร้องพลันระงมไปทั่ว หมูหมากาไก่ตกใจพลอยส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วบริเวณ ฝุ่นตะลบอบอวลขนหมาขนแมวกระจายเกลื่อน ไม่ว่าคนหรือสัตว์คงเหมือนกันในแง่ที่ถ้าจนตรอกและสู้ตายแบบไม่คิดชีวิตแล้ว การรับมือจะยากและตึงมือ.. เจ้าหง่าวตอนนี้ก็เช่นกัน ท่ามกลางการรุมล้อมของฝูงหมาซึ่งดาหน้ามารอบด้าน แมวนักเลงบ้านนอกยังอาศัยความว่องไวแบบแมวๆ สู้ตายแบบถวายหัวจนบรรดาหมาหมู่กัดไม่ถนัดแต่ถ้าเหตุการณ์เป็นอย่างนี้อีกคงไม่นาน น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ แมวน้อยยอมแพ้หมาหมู่ ก่อนที่เจ้าหง่าวจะไปเกิดใหม่  มีเสียงแมวร้องเสียงแหลมสูงดังจนแสบแก้วหูหมา เป็นแมวปิลาร์กระโดดพรวดเข้ามาข่วนหน้าหมาจ่าฝูงอย่างรวดเร็วปานประกายไฟก่อนสปริงตัวไปยืนบนรั้วไม้แบบเตรียมแผนการมาอย่างดี หมาจ่าฝูงกำลังจะงับหางเจ้าหง่าวอยู่ดีๆ ถูกข่วนหน้าแบบไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจจนร้องเสียงหลง นึกว่าโดนฟืนไร้เงาของคุณยายเข้าให้ เสียงร้องด้วยความตกใจทำให้หมาตัวอื่นๆชะงักงันไปชั่วขณะเพราะความตื่นกลัวและหวาดระแวงอันตรายที่ไม่คาดคิด เจ้าหง่าวได้โอกาสที่หมาชะงักการกลุ้มรุม วิ่งออกจากวงเข้าไปหลบใต้กองฟืนข้างบ้านในสภาพที่ขนฟูขาดวิ่นกระดำกระด่าง หูข้างหนึ่งห้อยฉีกขาดเลือดไหลขาหลังข้างซ้ายมีรอยงับจนขนกระจุยแต่ก็นับว่าเอาตัวรอดจากความตายอันสยดสยองไปได้แบบหวุดหวิดที่สุด เมื่อตามไปกัดเจ้าหง่าวไม่ได้เพราะลอดใต้กองฟืนไม่ได้ หมาหมู่ก็หันไปเห่ากรรโชกแมวปิลาร์ด้วยความแค้นเคือง ฝ่ายถูกเห่าก็ยืดคอให้เห่าอย่างภาคภูมิใจ เพราะโดนเห่าข้างเดียวแบบไม่มีทางกัด ทันใดนั้นเองวัตถุอะไรบางอย่างก็หมุนคว้างตัดอากาศมาอย่างรวดเร็ว เข้ามายังฝูงหมาทั้งหลาย โป๊ก....!!! “เอ๋ง......!!!” จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จ่าฝูงจอมซวยโดนอีกแล้ว ฟืนไร้เงาของคุณยายนั่นเอง  ได้ผล..หมาทุกตัวคุ้นเคยกับขนบธรรมเนียมแล้วว่าแบบนี้ต้องเผ่นกระเจิงตัวใครตัวมัน “หนอย..ได้พวกหน้าหมา” คุณยายเดินงกๆเงิ่นๆ ออกมาจากใต้ถุนบ้าน ในมือยังมีไม้ฟืนอยู่อีกดุ้นกวัดแกว่งไปมาเป็นการข่มขวัญมากกว่าจะคิดปาใส่หัวหมาตัวไหนอย่างจริงๆ จังๆ “สมกับเป็นพวกหมาหมู่จริงๆ รุมกัดแมวตัวเดียว หน้าไม่อาย.เออ..หมามันจะอายเป็นหรือเปล่าฟะ..  ไอ้หง่าวเอ๊ย...เป็นไงบ้างวะ” ประโยคหลังแกเรียกหาเจ้าหง่าวด้วยความเป็นห่วง แม้ว่ามันจะเป็นแมวเกเรอันธพาล แต่คุณยายก็มีความรักความเมตตาเผื่อแผ่เศษอาหารให้เสมอ “เมี๊ยว....!!!!” เสียงแมวนักเลงดังแว่วมาจากใต้กองฟืนซึ่งวางบนขอนไม้คู่หนึ่ง ด้านล่างจึงมีที่ว่างไว้เป็นที่หลบภัยของสัตว์ตัวเล็กๆได้  เสียงเจ้าหง่าวตอนนี้สั่นเครือปานใจจะขาด ตามแบบฉบับของแมวตอนอ้อนขออาหารขอความเมตตา ถ้าใครได้ยินเสียงเจ้าหง่าวตอนนี้จะแทบไม่เชื่อว่านี่เป็นแมวเกเรประจำหมู่บ้าน บางทีสัญชาติญาณแห่งการอยู่รอดของแมวทั้งหลาย ก็คือลูกอ้อนนี่เอง “ออกมานี่เจ้าหง่าว..” คุณยายก้มลงดูใต้กองฟืนและลากเจ้าหง่าวออกมาจนได้ สภาพแมวนักเลงตอนนี้แทบไม่เหลือซากของความเป็นแมวนักเลงแหลืออยู่เลย หัวหูยุ่งเหยิงขะมุกขะมอมเปรอะเปื้อนมอซอหนักเข้าไปอีก “เวรกรรมแท้ๆ” คุณยายบ่นพึมพำตามประสาคนแก่ จัดการอุ้มเจ้าหง่าวเดินเข้าไปยังแคร่ไม้ซึ่งวางอยู่ใต้ถุน หาผ้ามาเช็ดมาถูเจ้าหง่าวตามมีตามเกิด “ไอ้หง่าวมันก็ทำตัวเป็นอันธพาล ประจำหมู่บ้าน...นึกแล้วสักวันต้องโดนกรรมเวรเล่นงาน ดีที่ไม่โดนกัดตาย เฮ้อ..วันหน้าอย่าเกเรแบบนี้อีกนะ เราเป็นแมวก็อยู่ส่วนแมว ไปยุ่งกับหมามันทำไม หนอย วันนี้ริบังอาจตะลุยดงหมา” แมวปิลาร์พอจัดการสั่งสอนแมวนักเลงบ้านนอกแล้วก็ปีนขึ้นหลังคาบ้านกลับไปมามะเหมี่ยวอีกครั้ง รู้สึกว่าบ้านเรือนตามบ้านนอกปีนป่ายง่ายกว่าอาคารบ้านเรือนหมู่ตึกในเมืองเป็นอย่างมาก เพราะบริเวณบ้านมักจะมีกองพื้น ห้องครัว หรือไม่ก็เพิงหมาแหงนเอาไว้เก็บผลผลิตจากไร่จากสวน ทำให้ดูเป็นพื้นที่สูงๆ ต่ำๆ ไม่เป็นระเบียบแต่ก็ปีนป่ายได้สนุกถูกใจที่สุด มะเหมี่ยวกำลังยืนรออยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งด้วยความเป็นห่วง “คุณใจกล้าจริงๆ” นั่นเป็นประโยคแรกที่แมวสาวบ้านนอกเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม “ของมันแน่อยู่แล้ว” ปิลาร์ยืดทันที “เจ้าหง่าวไม่เท่าไรหรอก พูดแล้วจะหาว่าคุย อยู่ในเมืองฉันยังเคยไล่กัดหมากระเจิงมาแล้ว คิดว่าเจ้าหง่าวคงไม่มาจุ้นจ้านวุ่นวายกับเธออีกนาน” “คุณปิลาร์ก็ช่วยเจ้าหง่าวไว้ “ “ฉันต้องการสั่งสอนมันเท่านั้น ไม่อยากให้แมวตัวไหนตายหรอก อย่างไรพวกเราก็เป็นชาวแมว จะเกเรจะแย่อย่างไรก็ไม่อยากให้โดนชาวหมากัดตาย” “สมแล้วกับที่เป็นแมวในเมือง” “ของมันแน่อยู่แล้ว” คอปิลาร์ยืดออกไปจนไม่สามารถยืดออกไปได้มากกว่านี้อีกแล้วด้วยความบ้ายอ ลูกๆของมะเหมี่ยวก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยฟังข่าวอย่างใจจรดใจจ่อ พอเห็นมะเหมี่ยวและปิลาร์โผล่พ้นเหลี่ยมหน้าจั่วหลังคามาก็พากันร้องถามข่าวเซ็งแซ่ตามประสาลูกแมว  แม่แมวต้องรับบทแมวนักข่าวเล่าเรื่องในลูกแมวซึ่งนั่งตาแป๋วฟังอย่างตั้งใจไม่ดื้อไม่ซน “ไชโย.....พี่ปิลาร์ผู้ยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่เกรียงไกร..ซุปเปอร์แมว ยอดมากเลย”   “พี่ปิลาร์ ผู้กอบกู้อาณาจักรแมว ขจัดแมวพาล อภิบาลแมวดี..” “พี่ปิลาร์ผู้กลับชาติมาเกิด...” กุดจี่กับกะปอมแมวน้อย พอฟังเรื่องราวจากแม่มะเหมี่ยวจบ ก็กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจ ส่งเสียงร้องด้วยความชื่นชมไม่ขาดปาก เพราะเกลียดเจ้าหง่าวมาตั้งแต่เกิดแล้ว ปิลาร์ฟังแล้วหน้าบานเท่ากระด้ง ตัวยืดตัวยาวอีกต่างหาก มีแต่เหมียวน้อยที่เชิดหน้าไม่มองเดินหลบออกไปจากหน้าจั่วหลังคา “เชอะ...ไม่เห็นจะเก่งตรงไหน ก็แค่แมวธรรมดาแค่นั้น” “นี่เหมียวน้อย พูดจาให้มันดีหน่อย” เสียงมะเหมี่ยวดุเบาๆ เหมียวน้อยมองค้อนแบบแมวๆ ขวับหนึ่ง แล้วเดินไปหมอบนิ่งอยู่มุมชายคา ของหลังคาห้อง ครัวแมวปิลาร์ยิ้มแห้งๆ แล้วหันไปบอกมะเหมี่ยวว่า “อย่าไปถือสาถือเลย เวลาผ่านไปเดี๋ยวเหมียวน้อยก็ดีเอง” จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ขอบคุณนะคะที่ไม่ถือสาเหมียวน้อย..แต่คงเป็นแมวขาดความอบอุ่นทางใจจริงๆ ” “อ้อ...ฉันมีปลาย่างค้างหลายคืนมาตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่าพวกเธอจะเอาไหม” ปิลาร์เอ่ยอย่างนึกได้ แล้ววิ่งไปยังบริเวณที่วางปากย่างไว้ก่อนเปิดศึกกับเจ้าหง่าว คาบมาวางให้มะเหมี่ยว “มันมีกลิ่นไม่ค่อยดี ฉันกินไม่ลง พวกเธอจะเอาไหม” มะเหมี่ยวทำหน้าสงสัย ก้มลงดมพิสูจน์กลิ่นไปมาพักหนึ่งแล้วเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ ก่อนพูดว่า “อะไรกันคะคุณปิลาร์ นี่ปลาย่างอย่างดีเลย พวกเราไม่เคยได้กินปลาย่างแบบนี้มานานแล้ว คุณไม่กินจริงๆ หรือคะ” “ไม่กิน ยกให้พวกเธอก็แล้วกัน” “คุณปิลาร์ใจดีและน่ารักจังเลย แมวน้อยทั้งหลายมากินปลาย่างกันเร็ว” ประโยคหลังมะเหมี่ยวหันไปบอกลูกๆ ซึ่งยิ้มกริ่มเข้ามาด้วยความดีใจ ยกเว้นเหมี่ยวน้อยซึ่งยังคงทำเป็นนอนนิ่งอยู่อย่างไม่สนใจใคร ไม่สนใจแม้แต่เสียงเรียกของแม่แมว “อร่อยมากเลยครับ พี่ปิลาร์ ความหอมที่โปร่งไม่จัดจ้านและมีมีมิติ แยกกลิ่นและรสออกจากได้ชัดเจนแต่ผสมกลมกลืนกันได้อย่างเหมาะสม นุ่นเนียนลำคอและลิ้นอย่างที่สุดแห่งที่สุดเลย” กุดจี่แทะไปร้องไปด้วยความอร่อย ปลาย่างสำหรับแมวแล้วคืออาหารชั้นสูง ที่ไม่มีโอกาสกินง่ายๆ ขนาดแมวบางตัวเกิดมาไม่เคยได้กิน “เนื้อทั้งหอมทั้งมัน เคี้ยวกรุบกรับ ความนุ่มหอมของของเนื้อบวกกับความกรุบกรับของกระดูกผสมกับกลิ่นย่างไฟจนหอมกรุ่นอร่อยจนน่าตกใจจริงๆ  โอย... ไม่เคยกินอะไรอร่อยแบบนี้นานแล้ว..โอย..จะขาดใจ” กะปอมกินไปร้องไปเหมือนกัน ในขณะที่แม่แมวได้แต่จ้องมองลูกด้วยความสุขที่เห็นลูกๆ กินอาหารด้วยความอร่อย “อ้าว ม่าเหมี่ยว เธอไม่กินเหรอ” ปิลาร์หันไปถามมะเหมี่ยวอยากแปลกใจ ที่เห็นยืนมองอยู่เฉยๆ “ปลามันตัวใหญ่พอที่จะแบ่งเธอได้นะ” “เห็นลูกๆ ได้กินฉันก็อิ่มแล้วต่ะ” นั่นเป็นเป็นครั้งแรกที่ปิลาร์เห็นสายตาแห่งความรักความห่วงไยของความเป็นแม่ ดูแล้วเต็มไปด้วยความอบอุ่นเหลือเกิน คล้ายๆ สายตาของคุณนายใจดี โอ...คุณนายใจดี..ป่านนี้จะคิดถึงปิลาร์บ้างไหมนะ น้ำเสียงและสายตาแบบนี้คุณนายใจดีเคยมีให้ปิลาร์เสมอ แม้ว่าคุณนายใจดีจะไม่ใช่แม่แมวก็ตาม เราคิดถูกคิดผิดกันแน่ ที่หนีออกมาแบบนี้ เราเป็นแมว.... แมวธรรมดาตัวหนึ่ง พอเราหายไป คุณนายก็คงไม่คิดอะไรมากมาย มีแมวสวยๆแมวน่ารักมากมายในโลกนี้ บางตัวไม่เพียงแต่เป็นแมวในเมือง เป็นถึงแมวเมืองนอก ที่แพงกว่า สวยกว่า ปิลาร์ตัวนี้มากมายหลายเท่า คุณนายใจดีไม่หามาเลี้ยงไม่ยาก และอาจลืมเราไปแล้ว หนูแจ๋ว..คนรับใช้มือหนึ่ง ก็คงจะดีใจมาก เพราะไม่มีแมวปิลาร์จอมซนคนนี้แกล้งก่อกวนให้หนูแจ๋วโดนดุ ไม่มีแมวตัวนี้คอยขัดแข้งขัดขาให้หกล้มถ้วยชามแตก  ไม่มีแมวที่คอยคาบอาหารในจานหนูแจ๋วจนต้องวิ่งไล่กันอีกแล้ว แมวตัวใหม่คงสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ไม่เหมือนปิลาร์คนนี้ เราจากมาครอบครัวเขาคงร่มเย็นเป็นสุข แต่ยิ่งคิดยิ่งใจหายวูบๆอย่างประหลาด ..คิดถึงอ้อมกอดอบอุ่นของคุณนาย คิดถึงหนูแจ๋วที่ว่างจากงานบ้านก็มักจะมาจับปิลาร์อุ้มและดินเล่นรอบๆบ้านเสมอ  หรือบางครั้งดึกๆแมวปิลาร์เกิดเหงาในอารมณ์ร้องเหมียวๆ ก็จะมีหนูแจ๋วนี่ล่ะที่ลุกมาจากห้องนอน อุ้มปิลาร์ไปนอนเป็นเพื่อนบนเตียงนุ่มๆ ด้วยเสมออย่างไม่มีการแบ่งชนชั้นว่าเป็นคนเป็นแมว  ทั้งที่กลางวันทะเลาะกันแทบบ้านแตก หรือเราจะกลายเป็นแมวเจ้าปัญหาอีกตัวแล้วนี่... “เป็นอะไรไปคะ...คุณปิลาร์” เสียงถามของมะเหมี่ยวทำให้แมวปิลาร์สะดุ้งจากอาการครุ่นคิดคำนึง   “หรือคิดถึงบ้านคะ” เสียงแม่แมวบ้านนอกถามแทงใจดำพอดีเหมือนจะรู้ใจ แมวปิลาร์ยิ้ม ไม่ตอบคำถามนั้นเพราะตอบไปตรงๆ ก็จะเหมือนเป็นแมวอ่อนแอ..ไม่ได้ เราแมวในเมือง ต้องเข้มแข็ง จะแสดงความอ่อนแอไม่ได้ เดี๋ยวเสียอิมเมจแมวในเมือง “เหมี่ยวน้อยยังไม่กินอะไรเลย” เฉไฉไปพูดเรื่องอื่น “เดี๋ยวหิวคงกินเองค่ะไม่ต้องห่วง ตกเย็นเดี่ยวเจ้านายกลับมาก็จะคลุกข้าวให้กิน ยังคงมีอาหารอีกมื้อสำรอง ว่าแต่คุณปิลาร์ยังไม่เห็นทานอะไรเลย ไม่หิวหรือคะ” เสียงของมะเหมี่ยวมีแววห่วงใย “เดี๋ยวจะออกไปหากินอะไรแถวๆนี้ล่ะ” ตอบแบบเลี่ยงๆ ไปทั้งที่ไม่รู้ว่า “อะไร”  ที่ว่าคืออะไร และจะอยู่แถวนี้หรือแถวไหนก็ไม่รู้  แต่ที่แน่ๆ ปิลาร์ก็กระโดดไปตามแนวชายคาหลังคาและรั้วบ้านต่างๆ อีกครั้งตามประสาแมวไม่อยู่เป็นสุข เมื่อสำรวจพื้นที่อย่างละเอียดทั่วหมู่บ้านแล้วก็แวะไปบ้านคุณยายใจดีอีกครั้ง มองลงไปจากหลังคาห้องครัวซึ่งอยู่ถัดจากนอกชาน เห็นเจ้าหง่าวนอนแบบแมวอ่อนล้าอยู่ข้างๆ จานข้าวเก่าๆ ซึ่งมีข้าวคลุกกับเศษอาหารซึ่งตอนนี้พร่องไปเยอะแล้ว แมวนักเลงบ้านนอกตอนนี้ท่าทางหมดหล่อขนหลุดเป็นแหว่งๆดูแล้วตลกพิลึก พอเห็นแมวปิลาร์โผล่หน้ามาก็แยกเขี้ยวร้องขู่ทันที “ไสศีรษะไปให้พ้น เจ้าแมวตัวแสบ.....” แมวปิลาร์หัวเราะหึหึในลำคอ อย่างไม่เกรงกลัว เพราะสภาพเจ้าหง่าวตอนนี้ไม่อยู่ในสภาพพร้อมรบกับใครอีก “ยังมาปากดีอีกนะ เจ้าหง่าว ยังไม่สำนึกบุญคุณฉันอีก ถ้าฉันไม่ช่วยแกตายไปแล้ว” “ไม่ต้องมาทวงบุญคุณหรอก เป็นเพราะเธอคนเดียวนั่นแหละ คอยดูนะ ฉันจะจัดการกับเธอให้ได้ ฉันมีลูกน้องแมวเป็นฝูง เดี๋ยวจะประชุมพลเรียกมารุมเล่นงานเธอให้หมอบ” “ไม่คิดว่าจะมีแต่หมาหมู่ นี่มีแมวหมู่ด้วยเหรอ เสียเกียรติเสียศักดิ์ศรีแห่งความเป็นแมวจนหมด แถมมาแมวหมู่กับแมวเพศแม่แกอีก น่าละอายใจจริงๆ ไปถอนหนวดแมวของแกออกให้หมดดีกว่า ชิ้วๆๆไอ้หน้าแมวตัวเมีย...” “ปากดีนักนะเธอ ตายซะเถอะ....” เจ้าหง่าวร้องเสียงดังอย่างโกรธจัดจนหนวดที่เหลือกระดิก ลุกขึ้นทำท่าจะเปิดสงครามอีกครั้ง “เจ้าหง่าวไปหาเรื่องกับใครอีก” คุณยายใจดีออกมาจากห้องครัวเมื่อได้ยินเสียงแมวร้องลั่นบ้าน มือคุณยายยังถือจานข้าวอยู่เลย พอเห็นแมวปิลาร์คุณยายก็ยิ้มอย่างดีใจวางจานข้าวลง กวักมือเรียกแมวในเมืองซึ่งรีบวิ่งไปหาแบบประจบคลอเคลียเต็มที่ “เป็นไงจ๊ะ เจ้าแมวสวย กินปลาหมดหรือยัง หรือว่ายังไม่อิ่มอีก ท่าทางยังหิวอยู่นี่นา” คุณยายอุ้มปิลาร์อย่างรักใคร่เอ็นดูลูบหัวลูบตัวไปมาในขณะที่ตัวถูกอุ้มถูกโอ๋ทำเป็นเอียงหน้าเอียงคอ มองเจ้าแมวหง่าวด้วยหางตาประหนึ่งจะเยาะเย้ยทำเอาเจ้าหง่าวมองตาถลนด้วยความอิจฉาและหมั่นใส้แบบสุดๆ แต่จะทำอะไรก็ไม่ได้เพราะอีกฝ่ายอยู่ในความคุ้มครองของคุณยาย “กินข้าวกับยายไหมแมวสวย อร่อยนะ” คุณยายเคาะจานข้าวเสียงดังเรียกร้องความสนใจ แมวปิลาร์หันไปมองจานข้าว ในจานนอกจากจะมีข้าวตามปกติวิสัยที่จานข้าวควรจะมียังมีกับข้าวซึ่งก็เป็นปลาย่างค้างหลายคืนแบบเดียวกับที่คุณยายเคยให้ปิลาร์มาก่อนนั่นเอง โอ คุณยาย...คุณยายทำไมกินปลาจวนเน่าแบบนี้ กินเข้าไปได้อย่างไร แบบนี้ถ้าอยู่บ้านคุณนายในเมืองคงทิ้งขยะไปแล้ว “อ้าว...มองใหญ่เลย อร่อยนะจะบอกให้ กินไหมจ๊ะ ของดีๆ แบบนี้เจ้าหง่าวยังไม่ได้กินเลยนะ นั่นเจ้าหง่าวกินข้าวกับหัวปลาก้างปลาที่เหลือมาจากมื้อเช้าและเหลือมาจากอาหารหมา ว่าไงกินไหมจ๊ะ” ยายจ๋าปิลาร์ไม่กินปลาแบบนี้ ปิลาร์ไม่เอา เสียงนุ่มนวลอบอุ่นของคุณยายยังคงดังต่อไป “ปลานี่ย่างตั้งใจย่างสุดฝีมือเลย กินได้หลายวันเลย คุณตาต้องเดินทางไปไกลมากกว่าจะถึงหนองน้ำ ว่าไงจ๊ะ..กินไหม เอ้า ยายจะกินให้ดูเป็นตัวอย่าง” คุณยายวางแมวสวยลง หันไปฉีกปลาย่างออกเป็นชิ้นเล็กๆ หยิบก้างที่เหลือไปวางใส่จานข้าวของเจ้าหง่าว ส่วนเนื้อปลาคลุกกับข้าวในจานคุณยายแล้วใช้ช้อนสังกะสีตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย นี่มันอาหารชั้นดีสำหรับคุณยายเลย แต่มันเป็นปลาจวนเน่าไม่ใช่หรือ ทำไมคุณยายกินของแบบนี้ คุณยายใช้ช้อนตักข้าวคลุกเนื้อปลา เทลงกับพื้นตรงหน้า จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ..ตายแล้ว ทำไมเทอาหารลงพื้นแบบไร้วัฒนธรรมแบบนี้ นี่แมวปิลาร์แมวในเมืองนะ ไม่ใช่แมวข้างถนนไร้สังกัดจรจัดเสเพล นั่นเจ้าหง่าวนั่งมองตาปริบๆ ด้วยความอยากกิน แต่แล้วเหมือนจะรู้สถานภาพของตัวเองดี ในที่สุดก็หันไปแทะก้างปลาอย่างเอร็ดอร่อยไม่แพ้คุยยาย ไม่สนใจแมวคู่อาฆาตอีกต่อไป เพราะถือว่าเรื่องกินเรื่องใหญ่ที่สุดในโลกแห่งความเป็นแมว มีความสุขไปกับหัวปลาก้างปลาตามอัตภาพของความเป็นไอ้คุณหง่าวแมวบ้านนอก ปิลาร์มองเจ้าหง่าว มองคุณยาย มองจานข้าว มองกองข้าวข้างหน้า  และเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเป็นแมวแปลกแยกมากขึ้นทุกที เรามันแมวในเมือง ต้องกินจากจานแพงๆ อาหารอุ่นๆไม่ค้างคืน จะมากินอาหารบ้านนอกตามพื้นเรือนชานแบบนี้ได้อย่างไรเสียชื่อแมวในเมืองหมด แต่น้ำเสียงสายตาอันแสนอบอุ่นของคุณยาย แม้แต่ท่าทางอร่อยกับเศษอาหารของเจ้าหง่าวทำให้ปิลาร์รู้สึกว้าวุ่นใจเหลือเกินและวันนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย เอาล่ะ ยายจ๋า. ปิลาร์จะกินข้าวกับปลาจวนเน่านี้ให้ดู ไม่เชื่อคอยดู แมวปิลาร์กัดฟันกลั้นใจยื่นคอไปกินข้าวคลุกเนื้อปลาบนพื้นข้างหน้า ตายเป็นตาย “กินเยอะๆ เลยนะจ๊ะ แมวสวย เดี๋ยวไม่พอยายจะแบ่งให้อีก” เสียงอบอุ่นของคุณยายน่าฟังเหลือเกิน ฟังแล้วอบอุ่นไปถึงข้างในหัวใจแมว ใช่แล้ว เราต้องทำให้ได้ แค่กินอาหารต่ำๆ แบบนี้สักวันจะเป็นไรไป แต่อืมม์ . ที่จริงมันก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด แม้จะมีกลิ่นบูดๆไปบ้างก็ไม่เป็นไร เอ๊ะ..ยิ่งเคี้ยวยิ่งกลืนยิ่งอร่อยขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อว่าอาหารบ้านนอกจะอร่อยแบบนี้ได้ นั่นคุณยายมองมาด้วยประกายตาซึ่งเต็มไปด้วยความสุขความยินดี เหมือนสายตาของคนเฒ่าคนแก่มองผ่านประสบการณ์ยาวนานแห่งชีวิตเห็นลูกหลานประสบความสำเร็จ คุณยายกำลังมีความสุขกับการเห็นแมวตัวหนึ่งกินอาหาร ความสุขตามประสาคนแก่คนเฒ่า   และนั่นเป็นอาหารอีกมื้อหนึ่งที่อร่อยไม่แพ้อาหารที่บ้านคุณนายใจดีเลย เสียงหมาใต้ถุนร้องหงิดๆเหมือนดีใจอะไรสักอย่าง ด้วยอาการที่บอกว่ามีผู้มาเยือน ซอมบี้ตัวหนึ่งเดินนำหน้าคนหนุ่มวัยรักนักศึกษาตรงเข้ามายังลานดินหน้าบ้านอย่างอ่อนแรง เป็นชายคนที่วิ่งไล่เด็กหนุ่มสติแตกสองคนบริเวณถนนใหญ่นั่นเอง ไอ้หนุ่มผมยาวจูงรถจักรยานยนต์มาด้วยอาการปางตาย จนลูกน้องตัวดีก็กำลังแบกถุงปุ๋ยบรรจุถ่านไม้มาด้วยอาการปางตายไม่แพ้กัน ซึ่งกว่าจะพูดกันรู้เรื่องทั้งสองฝ่ายก็วิ่งกันจนตับแทบแตก ก่อนที่จะตกลงได้ว่าจูงจักรยานยางแบนกลับมาปะยางในหมู่บ้านดีกว่าจะจูงไปตายเอาดาบหน้า “เอาละ ถึงบ้านแล้ว....” เสียงของคุณตาซอมบี้ บอกกับหนุ่มนักศึกษาทั้งสองอย่างเหนื่อยอ่อน ชี้มือไปใต้ถุนบ้าน “เอาถ่านไปเก็บไว้ใต้ถุนบ้าน รถจอดไว้นี่ก่อน กินข้าวกินน้ำเสร็จเดี๋ยวจะพาไปร้านซ่อม พวกเอ็งก็น่าเตะเหลือเกิน จู่ๆ ก็วิ่งหนีกันตับแลบ ดีนะที่ตาเป็นคนแข็งแรงเตะแตงโมทุกวัน ไม่งั้นลิ้นห้อยตายไปแล้ว แหม มาว่าเราเป็นซอมบี้ซอมบ้าอะไรก็ไม่รู้ เด็กสมัยนี้จริงๆเลย” ไอ้หนุ่มผมยาวพอวางมือจากจักรยานยนต์เจ้ากรรมได้ก็ทำท่าเหมือนได้เกิดใหม่  ไม่คิดว่าเจ้าพาหนะคันโปรดคันนี้เวลาเกเรมาจะหนักหนาสาหัส “ลิซ่าหนอลิซ่า....ทำไมเธอทำกับพี่ได้ขนาดนี้...” หนุ่มผมยาวทรุดตัวลงลูบๆคลำๆรถจักรยานยนต์คู่ชีพไปมาอย่างเป็นห่วง “อะไรของเองวะ ไอ้หนุ่ม ลิซ่งลิซ่าอะไร” ชายชรามองหน้าไอ้หนุ่มผมยาวอย่างสงสัย  ส่วนลูกน้องหลังจากแบกถ่านไปวางเก็บใว้ใต้ถุนบ้านแล้วก็มาตรวจดูอาการลิซ่าอีกคน “ลิซ่าคือชื่อของเธอครับ” “เธอไหน เธออะไรวะ” “ก็คือรถคันนี้พวกผมตั้งชื่อให้ว่าลิซ่าครับ” ชายชราอ้าปากค้างจนเห็นฟันที่เหลืออยู่ไม่กี่ซี่  แล้วหัวเราะก๊ากออกมาเสียงดัง พูดไปหัวเราะไปว่า “พวกเอ็งท่าจะประสาท พวกคนเรียนสูงๆ มันเพี้ยนๆ แบบนี้หมดหรือเปล่าวะ เอเอ ชักเป็นห่วงนังหนูอ้อยใจลูกสาวป้าฉิมข้างบ้านเสียแล้ว ทะลึ่งไปเรียนในเมือง กลับมาจะเป็นแบบพวกเอ็งหรือเปล่านี่” “ไม่เห็นเป็นไรเลยลุง แหม...ก็พวกเรารักเธอนี่ครับ เธอพาเราไปทั่วทุกที่ ผ่านไปบนถนนสายวัยรุ่นที่ไม่รู้จักจบสิ้น วิ่งไปบนเส้นทางแห่งความฝันไม่รู้จบของวัยหนุ่ม โลดลิ่วไปสู่ขอบหัวใจสีชมพูของสาวทั้งหลาย อ้าว....ไอ้บ้านี่แกอย่ามาจับบั้นท้ายลิซ่า แกจะแต๊ะอั๋งลิซ่าเหรอ เดี๋ยวมีถีบ....” ประโยคหลังไอ้หนุ่มผมยาวหันไปตวาดรุ่นน้องที่กำลังลูบคลำท้ายรถอยู่ “เปล่าพี่..เปล่าตะอั๋ง..” ลูกน้องตัวดีปฏิเสธเสียงหลง “ผมเพียงแต่ตรวจดูว่าเธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่าแค่นั้นเอง เห็นเธอสกปรกมอมมอมเลยคิดว่าเย็นนี้จะพาเธออาบน้ำ” “ไอ้ลามกโรคจิต.. นี่แนะ!” บาทาไร้เงาลูกพี่ถีบเข้าให้จนลูกน้องตัวดีก้นจ้ำเบ้า “แกมันลามกจริงๆ  ถ้าไม่ปรับปรุงความประพฤติฉันจะไม่ให้แกซ้อนท้ายลิซ่าอีก เดี๋ยวบั้นท้ายเธอเสียหมด อย่าให้จับได้นะว่าแกแอบลูบคลำลิซ่าตอนซ้อนท้ายเธอ” “พวกแกเลิกบ้าได้แล้ว โน่น ไปเอาน้ำฝนเย็นๆ ตรงนอกชานบนบ้านมากินกัน ขันเขินก็ถามยายแกดู คอแห้งจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวข้าจะหาอะไรให้รองท้อง” เสียงชายชราขัดขึ้นอย่างรำคาญกับอัจฉริยภาพของหนุ่มนักศึกษาทั้งคู่ ชี้มือสั่งให้ขึ้นไปบนเรือน “ทำใจดีๆ นะครับ ลิซ่า อีกไม่นอนเธอก็จะเป็นปรกติแล้ว” ไอ้หนุ่มผมยาวลูบไล้ลิซ่าอย่างอาลัยอาวรณ์ราวกับจะจากกันเป็นชาติก่อนหันไปพยักหน้ากับลูกน้อง คู่กรณีชนวนแห่งความหึงหวงยุติศึกชั่วคราว ตอนนี้น้ำเย็นๆ คือสิ่งที่สำคัญจนทำให้ลืมลิซ่าไปชั่วขณะ หนุ่มทั้งสองพากันเดินขึ้นบันใดบ้านแบบชนบทซึ่งวางพาดอยู่ตรงนอกชานอย่างมองเห็นน้ำเย็นๆ ในขันสวยๆ ซึ่งคงฉ่ำชื้นชื่นใจ พอดีกับแมวปิลาร์เดินตรงมาตามเสียงเอะอะ โผล่หน้าลงมาดูตรงบันใด “อ๊ากซซซ.......” ชายชราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไอ้หนุ่มสองคนซึ่งกำลังเดินจะขึ้นบ้านไป จู่ๆ ก็พากันร้องเสียงหลง ฟังไม่ได้ศัพท์ แหกปากโวยวายแล้วพากันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง ทิ้งให้ลิซ่าคอเอียงจอดทิ้งเอาไว้อย่างเดียวดาย +++++ จบตอนที่ 5 จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 49 05:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รู้สึกว่าจะน่าอ่านดี แต่ขอติดไว้ก่อนนะคะ พอดีตอนนี้ ยังไม่มีเวลาเลย เดี๋ยวจะมาอ่านทีหลังค่ะ แต่อยากพูดถึงคำว่าบ้านนอกก่อน จะบอกว่า เราชอบคำนี้มากเลย แม้ว่าหลายคนจะรู้สึกเหมือนเป็นคำดูถูก แต่เรารู้สึกว่าคำนี้มันฟังดูซื่อๆ ดูบริสุทธิ์ ไร้เล่ห์มารยา อย่างคำว่าต่างจังหวัดมันฟังดูเฉยๆ ไม่สื่ออะไร อีกคำที่ชอบที่มีความหมายเหมือนกัน(รึเปล่า?) คือคำว่า ภูธร ค่ะ จากคุณ : galdewis (galdewis) - [ 27 มิ.ย. 49 08:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในที่สุดแมวปิลาร์ก็กลับมาอีกครั้งแล้ว จากคุณ : เม-ดา - [ 27 มิ.ย. 49 08:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาจองที่นั่ง รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : เจ้าชายไร้เงา - [ 27 มิ.ย. 49 13:08:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ท่าทางน่าสนุกนะคะ แต่รู้สึกชื่อคุ้นๆ ชอบกล ขอเวลาอ่านก่อนนะคะ ไว้จบเมื่อไหร่จะมาเม้น อิๆ แต่ว่ายาวสะใจดีจริงๆเล้ย 555 จากคุณ : lyne (katarena) - [ 27 มิ.ย. 49 14:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รอตอนต่อไปเหมือนกันครับ สะท้อนสังคมได้ดีเหลือเกินครับ นับถือๆ จากคุณ : อนงค์นาง - [ 27 มิ.ย. 49 14:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เคยอ่านแว้วววว อิอิ แต่เด๋วอ่านทวนอีกทีดีกั่ว พร้อมกับรอตอนต่อไปไปด้วย จากคุณ : bookmark - [ 27 มิ.ย. 49 20:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 yeah !  น้องเหมียวกลับมาแล้ว มาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ ป.ล. แมวผีหัวแตงโมน่ารัก  เมจิคฯ ขออ้วนๆ กลมๆ นะ กำลังน่าฟัด ชอบๆๆ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 49 23:01:33 จากคุณ : Magic of Azure - [ 27 มิ.ย. 49 22:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เย้ สนุก  ๆ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 28 มิ.ย. 49 01:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่าจะเอาเลขตอนมาใส่ด้วยนะครับ ผู้อ่านจะได้พักหายใจเป็นช่วง ๆ ได้ ดีใจมากครับที่แมวน่ารักกลับมาอีก ไม่ต้องเขียนให้จบก็ได้ครับ ต่อมันไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเบื่อกันไปทั้งสองข้างครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 29 มิ.ย. 49 18:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Sorry to come late cause I never visited short-novel before. I will return again (now I'm in office) and read the whole story, Ha - Ha it's my turn! Mr. Psycho man... จากคุณ : run saya - [ 29 มิ.ย. 49 18:50:28 ]