เมฆขาวบางลอยละล่องซ้อนเหลื่อมอยู่เหนือท้องฟ้าสีเทาหม่น ดุจดังจิตรกรแต่งแต้มด้วยพู่กันในวันโศกเศร้า ละอองฝนพัดพรมทั่วทั้งผืนฟ้า ดอกพิกุลถูกลมพัดหยอกเย้าจนร่วงโรยสู่พื้นพสุธา บรรยากาศเป็นเฉกเช่นนี้ทุกครั้ง ในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ของทุกปี วันที่ฉันได้มาอยู่ใกล้ชิดพ่อดั่งวันคืนเก่า
พ่อเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำ ในยามที่ฉันยังเด็ก ฉันคิดเสมอว่าพ่อคือคนที่แข็งแรงที่สุดในโลก พ่อทำงานหนักจนดึกดื่นเกือบทุกคืน แต่ทุกๆเช้า พ่อก็ไม่เคยละเลยที่จะขับรถไปส่งฉันที่โรงเรียน รถของเราเปรียบเสมือนห้องเรียนเคลื่อนที่ พ่อมักจะสอนสั่งวิชาการใช้ชีวิตมากมายในช่วงเช้าก่อนเข้าเรียนจริง
ฉันยังจำได้ดีถึงคำสอนของพ่อในวันสุดท้ายก่อนที่พ่อจะจากฉันไป เช้าวันนั้นฉันร้องไห้เสียใจ ที่พ่อจะเอาหนังสือนิทานเล่มเก่าที่ฉันชอบอ่านในวัยเด็กไปบริจาค
ฉันถามพ่อว่า ให้ไปแล้วได้อะไร
พ่อยิ้มแล้วตอบสั้นๆว่า สุขใจที่ได้ให้ไงจ๊ะ
ในตอนนั้น ฉันไม่เข้าใจคำตอบของพ่อแม้แต่น้อย
และเย็นวันนั้นเอง ที่ฉันกลับบ้านไปพบภาพแม่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในครัว แม่บอกกับฉันว่า พ่อถูกรถชนที่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ทันทีที่ฉันทราบข่าว แทนที่จะร้องไห้เสียใจ เด็กโง่อย่างฉันกลับรู้สึก โกรธ โกรธที่พ่อทิ้งฉันกับแม่ไป โกรธที่พ่อไม่อยู่ดูแลฉันอีกต่อไป จวนจนกระทั่งวันนี้ ผ่านมาสิบกว่าปี ฉันจึงได้เข้าใจในสิ่งที่พ่อสอนมากขึ้น
ฉันหยุดยืนหน้าหลุมฝังศพของพ่อ
นาย นิรันดร์ ภราดรภาพ
ชาตะ 7 พฤศจิกายน 2498
มรณะ 7 กุมภาพันธ์ 2530
พ่อ รู้ไหม หนูเกือบจะไม่ได้กลับมาเจอพ่อแล้ว
เมื่อ 2 เดือนก่อน หนูไปเที่ยวทะเลที่ภูเก็ตกับเพื่อนมา เช้าวันที่ 24 ธันวาคม วันที่หนูจะไม่มีวันลืมเลย วันนั้น อากาศปลอดโปร่ง ท้องฟ้าสีฟ้าใส คลื่มลมทะเลสงบราวกับกระจกใส หนูออกไปเดินเล่มริมหาดทราย เช้านั้นหาดทรายกว้างไกลกว่าปกติมาก น้ำทะเลลดระดับไปห่างจากฝั่งร่วมกิโล แต่หนูก็ไม่นึกเอะใจแม้แต่น้อย ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น
จวบจนกระทั่ง เด็กชาวประมงริมหาดส่งเสียงร้องและวิ่งตาตื่นหนีออกจากชายฝั่ง หนูจึงเหลือบไปเห็น คลื่นก้อนใหญ่ม้วนตัวสูงราวตึกสิบชั้น น้ำทะเลถาโถมเข้าสู่ฝั่งราวกับบ้าคลั่ง ไม่ถึงเสี้ยววินาทีหลังจากที่หนูเหลือบไปเห็น คลื่นก็ได้พัดเข้าท่วมหาดกวาดผู้คนและข้าวของหายหมดสิ้น ตัวหนูถูกคลื่นกลืนไปราวกับมดตัวน้อยที่ตกลงในเครื่องล้างจาน วินาทีนั้นหนูคิดว่า คงจะได้ไปเจอกับพ่อที่รออยู่อีกโลกหนึ่งอย่างแน่นอน
แต่ปาฏิหารย์ก็ได้เกิดขึ้น ขณะที่หนูกำลังว่ายต่อสู้กับกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก จู่ๆ ก็มีมือมาคว้าแขนหนูไว้ หนูหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเกาะอยู่บนต้นไม้สูง เขาออกแรงลากหนูสู้กับกระแสน้ำ จนหนูเอื้อมมือไปเกี่ยวต้นไม้ใหญ่ที่เขาเกาะอยู่ได้ หากไม่มีต้นไม้และชายคนนั้น หนูคงไม่ได้มานั่งคุยกับพ่อในวันนี้
หลังจากที่หนูตั้งสติได้ จึงหันไปขอบคุณชายผู้ช่วยชีวิตหนูไว้ เขาเป็นชายไทยวัยสี่สิบกว่า ผิวคล้ำกร้านแดดตัดกับผมสีดอกเลาประปราย แปลกแต่จริง ทันทีที่หนูสบตาเขา หนูรู้สึกถึงความคุ้นเคยและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หนูไม่ทราบว่าหนูกับเขาติดอยู่บนยอดไม้นานกี่ชั่วโมง แต่มันก็นานพอ ที่จะทำให้หนูได้ค้นพบความจริงบางอย่าง
เขาเล่าให้ฟังว่า เขาไม่กลัวตายหรอก เพราะเขาเป็นตำรวจ เคยจับโจรผู้ร้ายเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้วหลายครั้ง มีครั้งหนึ่ง เขาจับโจรขายยาบ้า ถูกยิงสวนกลับเข้าที่ขั้วหัวใจ แต่เขากลับรอดมาได้ราวปาฏิหารย์ เพราะหัวใจของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ต้องเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุในวันเดียวกันกับที่เขาถูกยิง หัวใจที่เต้นอยู่ในร่างของเขาทุกวันนี้ คือหัวใจของชายผู้นั้น หลังจากรอดชีวิตในคราวนั้น เขาจึงตั้งใจทำแต่ความดี เพราะชีวิตของเขาทุกวินาทีที่ดำเนินไป เกิดจากหัวใจแห่งความเมตตาที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะอยู่ของชายคนนั้น
ถึงชายบนต้นไม้คนนั้นจะไม่เคยรู้ว่าผู้มีพระคุณของเขาคือใคร แต่หนูรู้สึกได้ ว่าหัวใจในร่างกายเขาคือ คุณพ่อ หนูสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของพ่อ วันนั้นเอง หนูจึงเข้าใจ ว่าทำไมพ่อถึงสุขใจที่ได้ให้ และ หนูก็ได้เห็น ว่าพ่อยังคงคอยคุ้มครองหนูอยู่ตลอดไปจริงๆ
ฉันเก็บกวาดดอกพิกุลที่ร่วงหล่นอยู่เหนือหลุมศพ บางดอกยังคงมีกลีบเรียวเล็กเป็นกระจับสีขาวสวยงาม บางดอกแห้งเหี่ยวไปกลายเป็นสีน้ำตาลไหม้ แต่ทุกดอกก็ล้วนส่งกลิ่นหอมละมุนขจรขจายไปทั่วลานกว้าง
=======================
อ่านเกี่ยวกับการบริจาคอวัยวะได้ที่นี่นะคะ
http://www.redcross.or.th/donation/organ_donation.php4
จากคุณ :
Cafe_noir 
- [
27 มิ.ย. 49 17:29:12
]
พิกุลร่วงที่ลานหินกว้าง
