ความคิดเห็นที่ 1 นักเขียนสาวร่างพล็อตเรื่องใหม่ของตัวเองจนเสร็จสิ้นเมื่อเวลาล่วงไปค่อนบ่าย พับเก็บไว้แล้วเดินไปเปิดเครื่องเสียงฟังเพลงให้สบายสมอง ก่อนที่จะเริ่มลงมือเขียนอย่างเป็นจริงเป็นจังในช่วงเย็นของวันเดียวกัน เสียงกริ่งจักรยานดังกรุ๊งกริ๊งอยู่หน้าบ้าน แม่ค้าขายข้าวประจำซอยตะโกนเข้ามาถาม “รับแกงถุงไหมคะ น้องลิน” “วันนี้มีอะไรบ้างคะป้าม่อม?” เจ้าของบ้านกระวีกระวาดลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้ววิ่งไปยังรถจักรยานที่มีตะกร้าแกงถุงผูกห้อยอยู่ด้านหลัง ป้าละม่อมคนขายตั้งแสตนด์แล้วหยิบแกงที่มีอยู่ขึ้นมาให้ดูทีละอย่างอย่างชำนิชำนาญ “แกงจืดหมูสับฟัก แล้วก็มีไข่เจียวยัดไส้ที่น้องวัชชอบทาน ผัดเผ็ดหมู่ป่าเพิ่งหมดไปเมื่อสักครู่นี่เอง ยังมีพะโล้ไข่นกกระทาเหลือ น้องลินรับอะไรดีคะ?” “เอาไข่เจียวยัดไส้กับพะโล้ไข่นกกระทาก็แล้วกันค่ะ ป้าม่อม ที่บ้านมีปลาทูเหลืออยู่เดี๋ยวค่อยทอดเพิ่มไว้กินตอนดึกๆ” “น้ำพริกผักลวกไหมคะ เหลืออยู่ถุงสุดท้าย” นลินลังเลเพียงไม่กี่วินาทีก็พยักหน้า “เอาด้วยค่ะ ป้าม่อมมีขนมหวานเหลืออยู่อีกหรือเปล่า?” “มีข้าวเหนียวดำใส่กะทิ แล้วก็รวมมิตรค่ะ” “แหม...น่าอร่อย” ชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้แล้วรู้สึกน้ำลายสอ นึกถึงกะทิแตกข้นหวานมันรสเด็ดฝีมือป้าละม่อมแล้ว หญิงสาวก็ไม่รีรอเลยที่จะหยิบขนมหวานมาเพิ่มไว้ในถุงของตัวเองอีกสามสี่ถุง “ทั้งหมดเท่าไหร่คะ?” “หกสิบห้าบาทค่ะ” หล่อนยื่นธนบัตรสีเขียวๆ สามใบพร้อมกับเหรียญห้าอีกหนึ่งเหรียญที่อยู่ในกระเป๋าให้กับป้าละม่อมคนขายกับข้าวประจำหมู่บ้าน แล้วหยิบถุงอาหารทั้งหมดของตัวเองกลับเข้ามาเก็บไว้ในห้องครัว นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลาเกือบหกโมงเย็น ธีรวัชยังไม่กลับ อาจจะติดธุระ...ช่วงนี้เขายิ่งขยันขันแข็งทำงาน นลินถอนหายใจยาวยามเมื่อนึกถึงเหตุที่ทำให้น้องชายขยันขึ้นมาเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน... เออหนอ อานุภาพของความรัก ใครไม่เชื่อก็ต้องพบกับตัวเองถึงจะได้เข้าใจ ข้าวหอมมะลิสุกร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมฉุยชวนเรียกน้ำย่อยเมื่อเวลาผ่านไปเป็นหนึ่งทุ่มตรง แต่คนที่ออกไปทำงานด้านนอกก็ยังไม่กลับมา นักเขียนสาวละมือจากแป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ดพลางเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนฝาผนังอีกครั้งด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ไปไหน?...ปกติถ้ากลับบ้านช้าก็จะโทรศัพท์มาบอก... แต่นี่หายเงียบกริบ ทั้งคน ทั้งโทรศัพท์... หรือว่าจะเกิดอะไร? คิดแล้วหล่อนก็ใจหายขึ้นมาวูบ หากยังไม่ทันจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมากดเรียกหา เสียงถอนกลอนประตูรั้วหน้าบ้านก็ดังขึ้น ร่างบางรีบรี่ไปยังประตูแล้วแหวด้วยความโมโห “นายวัช หายไปไหนทำไมไม่ยอมโทรศัพท์มาบอกก่อน นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ พี่โทรศัพท์หาตั้งหลายครั้งทำไมไม่ยอมรับสาย?” “ผมเพิ่งเห็น....” ร่างสูงของธีรวัชเดินผ่านหน้า นลินมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วก็ใจหายวาบ เพราะใบหน้าที่เคยหล่อเหลาคมสันอยู่เสมอกลับบวมเจ่อ เสื้อผ้าบางส่วนหลุดลุ่ยและมีบางส่วนเปื้อนรอยเลือด เลือด! “ไปกัดกับใครที่ไหนมา ทำไมสภาพเป็นแบบนี้” “เปล่า...ไม่มีอะไร” ตอบเสียงอ่อนแล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาโดยไม่ได้ถอดรองเท้า แต่คนเป็นพี่สาวก็ไม่ได้บ่นอย่างเช่นทุกวัน ตรงกันข้าม นลินกลับรีบเข้าไปประคองแก้มน้องชายดูรอยบาดแผลด้วยความเป็นห่วง “ทำไมแก้มบวม นี่วัชไปต่อยกับใครมา บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ” ธีรวัชครางซี๊ด...เบี่ยงหน้าออกมาจากฝ่ามือที่ไม่ค่อยนุ่มนวลของพี่สาวแล้วเลื่อนลงมากุมท้องของตัวเองไว้ด้วยความเจ็บปวด “รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวไปหาน้ำแข็งมาประคบให้” นลินหายไปไม่นานก็ได้ผ้าห่อน้ำแข็งติดมือกลับมา ค่อยๆ บรรจงประคบลงบนสองแก้มที่บวมตุ่ยของน้องชายอย่างอ่อนโยน “ไหนบอกพี่มา...ใครต่อยวัช” “พี่ภัทร” น้ำเสียงยามบอกชื่อนั้นกร้าวกระด้าง ดวงตาคู่คมลุกโชนด้วยความโกรธแค้น เจ็บใจฝังแน่นอยู่ในอก “พี่ชายของหยาดรุ้งน่ะเหรอ? อะไรกัน ทำไมทำร้ายกันแรงขนาดนี้...วัชเจ็บตัวพี่เป็นห่วงมากรู้หรือเปล่า” “ผมไม่ได้เจ็บมากหรอกครับ พี่ลิน” หากไม่ทันไรก้องโอ๊ยขึ้นมาอีกเมื่อนลินแตะปลายลงบนรอยสีม่วงคล้ำรอบดวงตา เสียงกริ่งเรียกดังจากหน้าบ้าน หญิงสาวรีบปล่อยใบหน้าของน้องชายออกแล้วชะโงกไปดูว่าเป็นใคร ในเงาตะคุ่มนั้นเป็นร่างของหญิงสาวตัวเล็ก เขย่ากลอนประตูอย่างร้อนรนอยู่ชั่วอึดใจเมื่อเปิดออกได้แล้วก็รีบวิ่งเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว “พี่ลิน...วัชอยู่หรือเปล่าคะ?” นลินจำได้ในนาทีนั้น ว่าผู้หญิงที่ยืนหน้าเลิกลั่กอยู่ตรงหน้าตัวเองในขณะนี้คือหยาดรุ้ง อัสสดาวงศ์ ต้นตอของปัญหาทั้งหมดที่ทำให้น้องชายของตัวเองต้องบาดเจ็บ หากไม่ทันจะได้พูดอะไร หยาดรุ้งก็หันไปเห็นธีรวัชที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา ร่างเล็กบางจึงรีบถลาเข้าไปกอดไว้แน่นพร้อมกับปล่อยโฮ “วัชเจ็บมากหรือเปล่า.... วัช รุ้งขอโทษ” หล่อนผละจากอ้อมแขนกว้าง แล้วไล่สายตาสำรวจไปตามบาดแผลบนใบหน้าของอีกฝ่าย “พี่ภัทรบ้าที่สุดในโลกเลย... ทำกับวัชได้ลงคอ วัชเจ็บมากไหม” นิ้วเรียวบางแตะลงอย่างแผ่วเบาบนรอยช้ำสีม่วงจางๆ สูดลมหายใจเข้าลึกคล้ายจะสะกดใจไม่ให้ตัวเองร้องไห้ จิรภัทรใจร้าย... ไม่เพียงแต่หลอกล่อวางอุบายไม่ให้หล่อนออกไปพบกับธีรวัชตามแผนที่นัดหมายได้ ยังสั่งให้คนของตัวเองลงมือทำร้ายคนที่หล่อนรักเสียจนไม่มีชิ้นดี ดู... มีแต่บาดแผล แก้มตุ่ยบวมเจ่อ มิหนำซ้ำยังมีรอยเลือดอยู่ตามมุมปากกับริมจมูก “รุ้ง...” ธีรวัชค่อยหาเสียงของตัวเองเจอ จับมือของหยาดรุ้งไว้แน่นแล้วเอี้ยวตัวมองไปด้านหลังอย่างเป็นห่วงแกมหวาดระแวง ด้วยกลัวว่าจิรภัทรจะตามมาในอีกวินาทีใดวินาทีหนึ่ง “ไม่ต้องกลัวนะวัช พี่ภัทรติดประชุมด่วนที่โรงแรมเอมเมอรัลด์ ยังไม่เสร็จธุระง่ายหรอก รุ้งแอบออกมากับป้านิ่ม” พี่เลี้ยงของหล่อนเดินเข้ามาทางด้านหลัง ยิ้มอ่อนๆ คล้ายจะเวทนาแล้วก็เดินออกไปนั่งอยู่ด้านนอกพร้อมกับนลิน คนหลังนั้นหันมามองน้องชายตัวเองด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง หากเมื่อได้ยินเสียงหยาดรุ้งบอกด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลว่า “วัชนอนลงเร็ว เดี๋ยวรุ้งทำแผลให้วัชเองนะ” นลินจึงค่อยวางใจ พร้อมกันนั้นก็รู้สึกสงสารทั้งคู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... สีหน้าและท่าทางที่หยาดรุ้งปฏิบัติต่อธีรวัชนั้น ย้ำเตือนให้หล่อนรำลึกถึงวันที่แม่เคยบอก “ตาวัชนี่ต้องหาผู้หญิงที่รักเขา....แล้วก็ห่วงใยเขานะ ปล่อยให้เลือกสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ วัชเป็นลูกชายคนเดียวของแม่น้องชายคนเดียวของลิน ต้องช่วยกันดูแลให้ดีๆ” แล้วหยาดรุ้ง...หยาดรุ้งไม่ใช่หรือที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่า ภูผาหินหนักที่ทับหนักอึ้งอยู่บนทรวงอกนั้น บัดนี้ผ่อนลงไปแล้วกว่าครึ่ง “วัชเจ็บไหม...รุ้งจะค่อยๆ เบามือนะ” “ฮื่อ...ไม่เจ็บหรอก” “ไหนไม่เจ็บล่ะ แผลเขียวอื๋อขนาดนี้” “เอ๊ บอกว่าไม่เจ็บก็ไม่เจ็บไง” “นอนเฉยๆ อย่ากระดุกกระดิก เดี๋ยวเจ็บกว่าเดิมไม่รู้ด้วย” เสียงกระซิบกระซาบเบาๆ นั้นทำให้นลินเผลอแย้มริมฝีปากยิ้มโดยอัตโนมัติ ตอนจบของนวนิยายนั้นมักจะจบลงด้วยบทสนทนาที่มีความสุข...ถ้าชีวิตของธีรวัชมีความสุขเหมือนในนิยายที่หล่อนเขียน ก็คงจะทำให้สบายใจไปได้มากกว่าครึ่ง เถอะ...ชีวิตจริง กับในนิยาย บางครั้งมันก็ต้องมีต่างกันบ้าง ไม่มีทางเหมือนกันไปได้อย่างแน่นอน (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 29 มิ.ย. 49 12:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวออกมานั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนหน้าบ้านกับป้านิ่มพี่เลี้ยงของหยาดรุ้ง จุดยากันยุงขดสีเขียวที่ยังเหลืออยู่เพื่อไล่ยุงแล้วตั้งไว้ใต้ขาเก้าอี้ลับตา “ป้าเป็นพี่เลี้ยงของคุณหยาดรุ้งเหรอคะ?” นลินหันมาถาม “ตั้งแต่คุณรุ้งเกิดแน่ะค่ะ ป้อนนมให้ทุกวันเลย” คนฟังคลี่ริมฝีปากยิ้มอ่อน... “แล้วคุณพ่อคุณแม่ของเธอละคะ?” “เสียชีวิตเมื่อประมาณแปดปีก่อนค่ะ อุบัติเหตุ เหลือแต่คุณรุ้งแล้วก็คุณภัทรอยู่ด้วยกันสองคน คุณภัทรเธอก็เลยหวงน้องเป็นพิเศษ....ฉันเสียใจจริงๆ นะคะ ที่ทำให้น้องชายของคุณต้องเดือดร้อนไปด้วย” เสียงถอนหายใจหนัก ยาว ดังขึ้นเบาๆ ท่ามกลางความเงียบ เจ้าของบ้านเหลือบหันไปมองด้านในบ้านที่น้องชายของตัวเองกำลังนั่งอยู่กับคนรัก ได้ยินเสียงพูดคุยกระหนุงกระหนิงดังออกมาเบาๆ จับคำไม่ได้ความ... “ป้ารู้หรือเปล่าคะ....เรื่อง หยาดรุ้งกับ....เอ้อ...น้องของลิน” “ทราบค่ะ” ป้านิ่มตอบ สีหน้าไม่ได้สดชื่นนัก “ป้าทราบทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณรุ้ง...แต่ป้าช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ คุณภัทรไม่ยอม ก็แปลว่าไม่ได้เด็ดขาด” “ทำไมละคะ? คุณภัทรของป้าเขาไม่สงสารน้องบ้างเหรอ?” “เพราะสงสารน่ะสิคะ เธอถึงไม่ยอมหัวเด็ดตีนขาด ... คุณภัทรน่ากลัว ไม่เหมือนคุณรุ้ง ถ้าเธอโกรธขึ้นมามีอันเดือดร้อนกันเป็นระนาว” “ป้ามาแบบนี้ประเดี๋ยวกลับไปก็โดนเอ็ดแย่อีก” “ป้าห้ามไม่ได้หรอกค่ะ คุณรุ้งเธออยากมา ถ้าไม่ได้มา คุณรุ้งต้องไม่สบายใจมากๆ แน่” “ลินนึกว่าหยาดรุ้งไม่ได้จริงจังอะไรกับตาวัช...แต่ลินรู้สึกเหมือนกับว่า ลินกำลังคิดผิด” คนเป็นพี่เลี้ยงมานานพยักหน้า “คุณรุ้งเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน เหมือนเธอก้าวกระโดดจากเด็กเป็นผู้ใหญ่เลยภายในชั่วข้ามคืน จนใครๆ รับไม่ทัน แม้แต่คุณภัทร ก็รับไม่ทัน” เสียงรถความเร็วสูงแล่นมาจอดเอี๊ยดตรงหน้าบ้าน ป้านิ่มไหวตัวเฮือกเมื่อเห็นถนัดชัดตาว่าเป็นรถเมอซิเดสเบนซ์สีดำสนิทคันงามคุ้นตา “ตายล่ะ....คุณภัทรมา!” นลินใจหายวาบ... มองประตูรถด้านคนขับเปิดออกพร้อมกับเจ้าของก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางหงุดหงิดโมโห ... ร่างนั้นสูงร่วมร้อยเก้าสิบเซนติเมตร สูงเสียจนยืนเหมือนเป็นเงายักษ์ทะมึนครึ้มอยู่หน้ารั้วประตูบ้าน สีหน้านั้นหล่อนเห็นได้ไม่ชัดนัก มือหนาควานหาล็อกประตูแล้วกระแทกแรงๆ ทีเดียวประตูรั้วเก่าๆ คร่ำคร่าก็แทบจะสลายเป็นผงติดมือ “ป้านิ่ม! หยาดรุ้งอยู่ไหน” จิรภัทรตวาดถามเมื่อเห็นพี่เลี้ยงของน้องสาวตัวเอง ร่างสูงเดินลิ่วเข้ามายังประตูบ้านอย่างถือวิสาสะเหมือนไม่เห็นแม้แต่น้อยว่ามีเจ้าของบ้านตัวจริงนั่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงใกล้กัน “คุณ ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้คุณเข้าไปในบ้านของฉันเลยนะ” เสียงห้ามดังขึ้นก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปด้านใน จิรภัทรหันมามองทางต้นเสียง ดวงตาคู่คมกวาดมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า บิดริมฝีปากหมิ่นหยาม “เธอคงเป็นแม่พี่สาวของไอ้ธีรวัชล่ะสิ” “หยาบคาย...อย่ามาเรียกน้องฉันว่า ‘ไอ้’ นะ” “ทำไมฉันจะเรียกมันอย่างนั้นไม่ได้... มันอยู่ไหน ไอ้ธีรวัชมันอยู่ไหน เรียกมันออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ออกมาฉันจะเข้าไปเอง!” ขาดคำร่างสูงก็ก้าวเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ทิ้งให้นลินโวยวายตามหลังเสียงดังลั่น “บ้านฉันสกปรกนะ เห็นหรือเปล่า ทำไมคุณเข้าไปไม่ยอมถอดรองเท้าก่อน ออกมาถอดรองเท้าเดี๋ยวนี้!” คำโวยวายนั้นผ่านหูไปดุจเป็นอากาศธาตุ ใบหน้าคมสันเครียดขึ้งทวีความโมโหขึ้นกว่าเดิมอย่างน่ากลัว เมื่อเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วเห็นน้องสาวตัวเองอยู่กับผู้ชายอีกคน “เธอกล้าดียังไงขัดคำสั่งพี่น่ะรุ้ง?” เสียงแผดดังลั่นคับห้องแคบๆ “แอบหนีออกมาหาไอ้เวรนี่อีกแล้ว บอกเท่าไหร่ทำไมไม่จำ งานแต่งงานจะเริ่มเดือนหน้า หรือว่าจะต้องให้พี่เลื่อนมาเป็นวันพรุ่งนี้มะรืนนี้” “จะวันไหนรุ้งก็ไม่แต่ง” หยาดรุ้งขยับเข้ามาขวางหน้าระหว่างพี่ชายกับคนรักด้วยความกลัว...กลัวว่าอีกสักในไม่กี่นาทีข้างหน้าพี่ชายของหล่อนจะลุแก่โทสะจนกระทั่งทำร้ายซ้ำเติมให้แผลของธีรวัชยิ่งเลวร้ายลงอีก “รุ้งบอกว่ารุ้งไม่แต่ง... ไม่แต่ง รุ้งจะแต่งกับวัชเข้าใจไหม?” “เธอจะบ้าเหรอรุ้ง โดนมันหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ไม่เพียงแต่เสียงบอกหมิ่นหยามนั้นจะทำให้นลินที่เดินตามมาด้านหลังหน้าชาไปทั้งแถบ ธีรวัชที่ยังปวดระบมอยู่ทั่วตัวก็ผุดลุกขึ้นมาด้วยความโกรธ “ผมไม่ได้หลอกรุ้งนะครับพี่ภัทร...ไม่เคยแม้แต่จะคิด” “อมพระสักสิบวัดฉันก็ยังไม่อยากเชื่อ... ถึงแกไม่หลอก... แต่สักวันก็ต้องเกาะน้องของฉันกินอยู่แน่แล้ว ถามหน่อยเถอะ น้ำหน้าอย่างแกจะเอาเงินจากที่ไหนมาเลี้ยงน้องสาวฉัน?” “ผมมีเงิน มีงานทำ” ธีรวัชเถียง หน้าแดงก่ำ “งานวิศวกรกระจอกเดือนละไม่กี่หมื่นบาทของแกน่ะเหรอจะเลี้ยงหยาดรุ้ง” จิรภัทรหัวเราะในลำคอคล้ายขบขันยิ่งนัก “เฉพาะค่าเสื้อผ้าของรุ้งแต่ละเดือนยังไม่พอ ฉันไม่ยอมให้น้องฉันไปกินแกลบตายอยู่กับแกแน่” “แต่ว่ารุ้งยอมนี่คะพี่ภัทร รุ้งรักวัช” “อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ารุ้ง” คนเป็นพี่หันไปตวาดใส่น้องสาว “เธอคิดว่าแค่ความรักของเธออย่างเดียวมันจะพอเหรอกับอนาคตอีกกี่สิบปีข้างหน้า หยุดเพ้อเรื่องความรักเหมือนในนิยายได้แล้ว ความรักมันไม่ทำให้เธอมีชีวิตรอดไปได้หรอกถ้าเธอไม่มีเงิน! เก็บกระเป๋า กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ก่อนที่พี่จะทนไม่ไหว” “รุ้งไม่กลับ” “หยาดรุ้ง!” นลินก้าวเข้ามาขวางระหว่างศึกน้องชายและพี่สาวเมื่อเห็นว่าทุกอย่างกำลังจะเริ่มเลวร้ายลงกว่าเดิม หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพยายามให้ข้อเสนอแนะว่า “คุณไม่ลองดูก่อนละคะ คุณจิรภัทร บางครั้งชีวิตคู่ของน้องสาวคุณกับน้องชายฉันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิดไปเองก็ได้... คุณรู้หรือเปล่าคนเราชอบจินตนาการถึงสิ่งที่มันยังมาไม่ถึงว่ามันจะแย่มากๆ ทั้งที่ความจริงแล้วมันอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นแม้แต่นิดเดียว” “หยุดสรรเสริญเข้าข้างน้องชายของตัวเองจะดีกว่า เอาตัวเธอเองให้รอดก่อนเถอะแล้วค่อยมายุ่งกับเรื่องของคนอื่น” “เอ๊ะ นี่มันไม่ใช่เรื่องของคนอื่นเลยนะคะ” มือเรียวบางยกขึ้นท้าวสะเอว นิ่วหน้า “เรื่องนี้มันระหว่างน้องสาวคุณกับน้องชายฉัน ฉันเป็นพี่ของธีรวัชก็ควรจะมีส่วนช่วยหาทางออก” “นี่มันเรื่องระหว่างผมกับน้องสาวผม!” จิรภัทรเน้นเสียง “น้องชายของเธอเป็นแค่คนนอก ที่ไม่ควรสะเออะมาเกี่ยวข้องตั้งแต่ทีแรกด้วยซ้ำ... ไป! รุ้ง กลับบ้านเดี๋ยวนี้” ขาดคำ มือแข็งราวคีมเหล็กก็ออกแรงกระชากให้ร่างของน้องสาวปลิวติดมือออกไปยังรถเมอซิเดสสีดำสนิทที่จอดอยู่ด้านนอก... ไม่วายหันมาบอกหญิงสาวเจ้าของบ้านเป็นการส่งท้ายว่า “ฝากไปบอกน้องชายของเธอด้วยนะ ว่าน้ำหน้าอย่างมันไม่มีทางดูแลหยาดรุ้งได้อย่างแน่นอน!” นลินหน้าแดงก่ำ สั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความโกรธ สองมือกำเข้าหากันแล้วเกร็งจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน จนแม้กระทั่งรถคันงามแล่นออกไปจากบ้านแล้ว เพลิงโทสะที่ลุกโหมอยู่ในใจหญิงสาวก็ยังคงลุกโชติช่วง รู้ตัวอยู่หรอกว่าฐานะทางบ้านตัวเองไม่ได้ร่ำรวย... แต่เกลียดที่สุดคนที่ชอบซ้ำเติมคนอื่น กับแค่เงินถุงเงินถังในธนาคารมันจะมีค่ามากมายแค่ไหน... ใช่... จิรภัทรร่ำรวยล้นฟ้า แต่นลินทราบแน่ชัดในบัดนี้แล้วว่า ผู้ชายคนนี้ยากจนน้ำใจที่ดีงามอย่างหนักแทบจะหาใครเปรียบไม่ได้เลย “ขอให้เจริญสุขอยู่ในโลกทุนนิยมของคุณเถอะ....ชาตินี้อย่าได้ลดตัวลงมาเหยียบโลกคนจนอย่างฉันอีกเลย ขอร้อง” หญิงสาวเดินย่ำปึ่งกระแทกเท้ากลับเข้ามาในบ้านด้วยความโกรธกรุ่น ในห้องรับแขกไม่มีใครจึงมองขึ้นไปด้านบนอันเป็นห้องของน้องชายตัวเองโดยอัตโนมัติ... ธีรวัชคงจะขึ้นห้องไปนอน... และแม้เป็นห่วงเพียงไร นลินก็ไม่อยากขึ้นไปรบกวนน้องชายในตอนนี้ หล่อนเพิ่งเห็นกับตาถึงความร้ายกาจของพี่ชายของหยาดรุ้งเป็นครั้งแรก แล้วธีรวัชล่ะ...ธีรวัชเจอกิริยามารยาทที่แสนทรามแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว... มิน่า...ช่วงหลังน้องชายของหล่อนถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน บางครั้งร่าเริงมีความหวัง แต่บางครั้งก็ดูเหนื่อยอ่อนทดท้อ เหมือนกับคนที่แอบน้อยใจในชะตาชีวิตของตัวเองอยู่เงียบๆ ทั้งที่ก่อนหน้า ธีรวัชไม่เคยเป็นคนเช่นนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ตาวัชเอ๋ย... ถ้าไปยุ่งกับครอบครัวนี้แล้วมันเลวร้ายขนาดนี้ล่ะก็... ตัดใจไปหาคนที่ไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่ว่ามีจิตใจเหมือนกับคนอื่นเสียดีกว่า ปล่อยให้เขาอยู่ในสังคมของพวกเขาไป... สงสารก็แต่หยาดรุ้ง ต้องมาทนอยู่กับพี่ชายที่แสนเผด็จการไปอีกหลายปี กำหนดการงานหมั้นถูกเลื่อนเข้ามาในที่สุดด้วยฝีมือของจิรภัทรเอง หยาดรุ้งฟังข่าวจากพี่เลี้ยงแล้วถอนหายใจ มองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกอย่างทดท้อ...ผู้หญิงในกระจกนั้นคือใครหนอ ช่างเปลี่ยนไปอย่างกับไม่ใช่หยาดรุ้ง อัสสดาวงศ์คนเดิมที่เคยยิ้มให้หล่อนมานานกว่ายี่สิบปี “รุ้งไม่หมั้นนะคะ ป้านิ่ม ป้านิ่มช่วยรุ้งด้วย” “โธ่ คุณรุ้ง...” พี่เลี้ยงเก่าแก่ครางด้วยความ หนักใจไม่แพ้กันกับหญิงสาว รูดซิปเสื้อด้านหลังให้อย่างอ่อนโยนแล้วหยิบแปรงขึ้นมาช่วยสางผม “ประเดี๋ยวคุณเทพพงศ์ก็จะมาแล้วนะคะ คุณช่วยทำหน้าตาให้แจ่มใสหน่อยซี คุณภัทรจะได้ไม่โมโห” “รุ้งไม่ทำ” ดี...ดีเสียอีก จิรภัทรจะได้ทราบว่าความรู้สึกในใจของน้องสาวตัวเองตอนนี้ขื่นขมแค่ไหน ตกนรกหมกไหม้เหมือนกับกำลังจะตายทั้งเป็น “รุ้งไม่ชอบนายเทพพงศ์ ไม่อยากเห็นหน้า” “ไม่เอาค่ะ คุณรุ้ง คุณภัทรเชิญคุณเทพพงศ์มาเป็นแขกรับประทานอาหารที่บ้านนะคะ คุณพ่อคุณแม่ของเขาก็มา จะมาดูตัวว่าที่ลูกสะใภ้ แล้วก็คุยเรื่องสินสอดที่จะเอามาหมั้นคุณรุ้งด้วย” หยาดรุ้งใจหาย... สินสอด... งานหมั้น... ทุกอย่างมันกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เหลือเกิน แล้วหากว่าหล่อนต้องหมั้นตามที่พี่ชายบังคับแล้ว ตลอดชีวิตข้างหน้าต่อไปที่ต้องอยู่โดยไม่มีธีรวัชจะเป็นอย่างไร หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะนึกกระหวัดไปถึง “รุ้งเกลียดพี่ภัทร รุ้งไม่อยากแต่งงาน” (โปรดติดตามตอนต่อไป) ขอบคุณมากๆ นะคะ  ที่ช่วยให้กำลังใจ ทั้งคุณ Kwan .... คราวนี้จะตั้งใจเขียนให้ดีกว่าเดิมค่ะ .... คุณหมอลูนาติก...ทางพฤตินัยนี่จะได้มีเรื่องมาเขียนต่อไงคะ ถ้ารุ้งยอมหรือไม่ยอม (อะไรทำนองนั้น) ....อาราเร่.... เป็นเอกลักษณ์มากเลยค่ะ รูปดาว... Donutty ... ดีใจที่เห็นนักอ่านคนเดิมเหมือนกันค่ะ ^_^... คุณ nasa + คุณ scottie...มีคนทายถูกซะแล้วววววววว ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม.... maron... เรื่องเก่าก็ยังเก็บไว้อยู่ แต่ว่าไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง... dol.... ขอบคุณมากค่ะพี่.... รียา-อารียา.... จะพยายามไม่ทำให้ต้องคอยนานนะคะ .... สุดท้าย ... วันนี้ฮาไม่ออก ...เหนื่อย มากๆ มีเรื่องจะมาเล่าด้วยแต่ว่า (หอบแฮ่ก...ไม่บอกนะว่าไปทำอะไรมา) ... แต่ว่า... ขอติดไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยมาเล่าต่อ.... ปล. ความรู้สึกต่อเรื่องนี้จากคนเขียนเอง <<<<<  อะไรก็ไม่รู้มีแต่ยุงชุมไปชุมมา (พล็อตสิ้นคิดจริงๆ) ..... 5555 (หัวเราะแบบคนเป็นโรควัณโรคลงปอด ...) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 29 มิ.ย. 49 12:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4466425/W4466425.html ตอนที่ 1 ค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 49 12:22:54 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 29 มิ.ย. 49 12:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แอบมายุให้เจ้าสาวเผ่นซะเลย อิอิ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 29 มิ.ย. 49 20:31:09 A:124.120.201.180 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม..พี่ชายอย่างนี้ หนีซะดีไหมเนี่ย .. เนอะ แต่เอ..ดูสิ ว่า พระเอกเราจะ แสดงความรักจนข้ามอุปสรรคนี้ไปได้ยังไง เชียร์ตรงนี้ดีกว่า   อิอิ ปล. หนีตามกันไป แหมก็ไม่เท่ห์นะสิ ผู้ชายแบบไหน พา ผู้หญิงหนี แล้ว แบบนี้จะเป็นพระเอกได้หรือเนี่ย คุณก๊อต ซิลล่า อิอิ (แอบแซว) จากคุณ : วิงจี้ (winggy) - [ 29 มิ.ย. 49 21:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนีเลย จากคุณ : scottie - [ 29 มิ.ย. 49 21:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 55555 มีแต่คนให้พาหนี แต่มันก็น่าจะหนีไปไกลๆจริงนะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 30 มิ.ย. 49 08:47:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ ตามมายุ ให้หนีไปอีกคนหนึ่ง จากคุณ : dol - [ 3 ก.ค. 49 10:31:42 A:10.10.101.6 X:202.28.179.1 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4505382/W4505382.html จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ค. 49 23:42:38 ]