ความคิดเห็นที่ 1 จิระประภาที่นั่งหน้างอเป็นม้าหมากรุก เปิดฉากฉะแม่เพื่อนรักทันทีที่เจนจิราก้าวเข้ามาในบ้าน "หนอย...วันนี้ทั้งวันไม่ยอมเข้าร้านเลยนะแก นี่ถ้าจ๋ามันไม่เรียกประชุม แกคงรอให้ฉันหลับก่อนถึงจะย่องเข้าบ้านใช่มั้ยล่ะ" จารวีอมยิ้มเมื่อเห็นสาวเปรี้ยว เดินจ๋อง ๆ หิ้วกล่องเค้กร้านโปรดของจิระประภามายื่นให้แม่สาวขี้งอน "เค้าง้อนะตัวเอง" "ฮึ !" จิระประภาสะบัดหน้าซะจนคอแทบหลุด "นี่..." เจนจิราขยับเข้าไปนั่งกระแซะแม่เพื่อนที่แสนจะขี้งอนที่สุดในจักรวาล "ต่อไปเค้าจะไม่ทำแล้วนะ เค้าสาบาน...สาบานต่อหน้าวูดูจังยังได้เลย" พอพูดถึงไอ้ตุ๊กตาวูดูน่าเกลี๊ยดน่าเกลียดนั่นแล้ว จิระประภาหันมาทำตาเขียวใส่แม่เพื่อนตัวดี "ถ้าแกเอาไอ้ตุ๊กตาบ้านี่ไว้ ฉันจะหนีออกจากบ้าน !" จารวีที่นั่งฟังเงียบ ๆ อยู่นานแล้วหัวเราะคิก นั่นทำให้เพื่อนสาวทั้งสองหันมาถามพร้อม ๆ กัน "ขำอะไรยะ !" "ก็ขำจิ๋วน่ะสิ บ้านนี้ก็บ้านของจิ๋วเองแท้ ๆ แทนที่จิ๋วจะไล่เจนออกจากบ้าน กลับคิดจะหนีออกไปซะเอง แบบนี้มันน่าขำมั้ยล่ะจ๊ะ" เป็นเพราะว่าพวกเธออยู่ร่วมกันในบ้านหลังนี้มานานกว่าห้าปี ทำให้จิระประภาเกิดลืมไปเฉยเลยว่าบ้านนี้มันเป็นบ้านของเธอ และเธอมีสิทธิ์มีเสียงในบ้านหลังนี้เต็มที่ หญิงสาวที่เพิ่งคิดได้ว่าตนเองเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่ายิ้มกริ่ม "ดีล่ะ งั้นฉันขอใช้ความเป็นเจ้าของบ้าน ไล่ไอ้ตุ๊กตาบ้านั่นออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ !" เจนจิรายกมือทาบหน้าอก แล้วแกล้งโซซัดโซเซ ก่อนจะเป็นลมล้มลงบนโซฟาสีขาวด้วยท่วงท่าสวยงาม "นี่ ๆ พอแล้ว ที่จ๋าเรียกประชุมนี่ไม่ใช่เพราะเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้นะ เลิกเล่น เลิกงอนกันได้แล้วจ้ะ จ๋าจะได้เข้าเรื่องซะที" จารวีตีขาเพื่อนรักทั้งสองเบา ๆ เป็นการเตือน "ฮึ...นี่เห็นแก่จ๋านะ ไม่งั้นจิ๋วไม่ยอมจบง่าย ๆ แบบนี้หรอก" เจนจิราได้ฟังดังนั้นก็รีบฟื้นจากการเป็นลม ยื่นนิ้วก้อยออกมาขอสัญญาทันที "ตกลงว่าวูดูจังก็ไม่ต้องระเห็จออกไปอยู่ที่อื่นแล้วใช่มั้ยแก" จิระประภาค้อนขวับ "ก็แกเล่นแปะมันด้วยกาวตราช้างขนาดนั้น ถ้าจะทิ้งมันจริง ๆ คงต้องทิ้งพร้อม ๆ กับตู้เย็นนั่นแหละ แล้วเรื่องอะไรฉันจะทิ้งตู้เย็นของฉันล่ะยะ" เมื่อเรื่องเริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว จารวีจึงรีบดึงเพื่อนรักทั้งสองของเธอเข้ามาในเรื่องด่วนที่ทำให้เธอต้องเรียกประชุม "เอาล่ะ ๆ เริ่มประชุมได้แล้วนะ เรื่องของก็เรื่องก็คือ...วันนี้มีว่าที่ลูกค้าเข้ามา เค้าอาจจะมาเป็นลูกค้าร้านเราก็ได้นะ ถ้า...เราช่วยเค้าแก้ปัญหาของเค้าให้ได้ก่อน" "อะไรกันเดี๋ยวนี้เราต้องมีการบริการก่อนการขายแล้วเหรอ" เจนจิราบ่นอุบ แต่เป็นการบ่นที่ทำให้เธอถูกจิระประภากัดเข้าให้หนึ่งแผล "ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนชอบไปกุ๊กกิ๊กกับเจ้าบ่าวของชาวบ้านเค้า เราก็ไม่ต้องสาระ--แนเสนอบริการถึงขนาดนี้หรอกย่ะ" เมื่อเห็นหมากับแมวเริ่มแง่ง ๆ ใส่กัน จารวีจึงรีบพูดต่อ "ว่าที่ลูกค้าคนนี้จิ๋วเคยเจอแล้ว จำได้มั้ยจ๊ะ คุณกิ๊บที่เพิ่งมาเมื่อวานไง" "อ๋อ...จำได้ ๆ เค้าก็ดูพออกพอใจบริการของเราดีไม่ใช่เหรอ แล้วมีปัญหาอะไรล่ะ" "ปัญหาก็คือ เค้าจะแต่งงานในอีกหกเดือนข้างหน้า แต่ว่า...เขารู้สึกว่าเจ้าบ่าวไม่ค่อยรักเค้าเท่าที่ควร ความจริง...เค้ากลัวว่าเจ้าบ่าวจะเป็นเกย์แล้วมาแต่งกับเขาเพื่อบังหน้าน่ะสิ" เจนจิราทำหน้าเหม็นเบื่อสุดขีด ก่อนจะบ่นอุบอิบว่า "ว้า...เกย์เหรอ  เซ็งเลย" "แล้วไงล่ะ" จิระประภาถาม "เค้าอยากให้เราช่วยหาวิธีพิสูจน์ว่า ว่าที่สามีของเค้าไม่ใช่เกย์น่ะสิจ๊ะ" หลังจากที่จารวีบอกความต้องการของลูกค้าแล้ว สามสาวก็นั่งนิ่ง ต่างคนต่างคิดหาวิธีพิสูจน์เกย์กันยกใหญ่ "เอางี้มั้ย ให้เจนไปจัดการอ่อยอีตานี่ดีมะ ถ้าตานี่สนเจน ก็แปลว่า...เขามิใช่เกย์" เจนจิราเสนอความเห็นแรกที่เธอคิดว่ามันเข้าท่าที่สุดแล้ว แต่สองสาวที่เหลือรีบส่ายหน้าทันควัน "ทำแบบนั้นเราอาจจะพิสูจน์ความเป็นชายของเจ้าบ่าวได้ก็จริง แต่แทนที่เราจะได้งาน เราอาจจะได้วูดูคุงมาเป็นเพื่อนกับวูดูจังแทนก็ได้ เพราะฉะนั้น...ความคิดนี้ไม่ผ่านจ้ะ" จารวีสรุป เล่นเอาเจนจิราทำหน้าเซ็งขึ้นมาอีกรอบ แต่ความคิดพิลึกพิลั่นนี้ มันกลับจุดประกายความคิดของจิระประภาให้สว่างสดใสขึ้นมา "ถ้ายายเจนอ่อยไม่ได้ เราก็ให้คุณกิ๊บอ่อยเองสิ !" - - - - - - - - - - จากคุณ : (liz) - [ 1 ก.ค. 49 00:29:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะกณิกาได้รับโทรศัพท์จากร้าน J-Wedding หลังเลิกงานเธอจึงรีบบึ่งรถยุโรปคันงามของเธอไปรับฟังการสัมมนาว่าด้วยเรื่อง 'วิธีพิสูจน์เกย์' ทันที พอเธอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นสามสาว สามแบบ นั่งรอเธออยู่แล้วที่โซฟาสไตล์หลุยส์แต่ดันมีสีเขียวมะนาวเสียนี่ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนสวย ๆ ที่มองเธอเป็นตาเดียวแบบนี้ กณิกาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ หญิงสาวเดินตัวลีบเข้าไปนั่งตรงกันข้ามกับสามสาวสาวแบบ "สวัสดีค่ะ ดิฉันเจนจิราค่ะ" เจนจิราที่นั่งซ้ายสุด ยื่นนามบัตรสีส้มที่มีกลิ่นส้มโชยมาอ่อน ๆ ให้เธอ กณิกามองสาวคนแรกอย่างทึ่ง ๆ ผู้หญิงคนที่ส่งนามบัตรให้เธอนี้ สวยปิ๊ง ! ผมยาวถึงกลางหลังของเธอถูกดัดและกัดสีให้กลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน ๆ เหมาะกับหน้าตาสไตล์ลูกครึ่งของเธอมาก จุดเด่นของเธอคงเป็นขาเรียวสวยที่โผล่พ้นกระโปรงที่สั้นม๊ากมาก อื้อหือ...ดูสวยสมบูรณ์แบบ ราวกับเพิ่งก้าวออกมาจากแมกกาซีนหัวนอกยังไงยังงั้น "เราเคยเจอกันแล้วนะ พี่ชื่อจิระประภา แต่เรียกพี่ว่าพี่จิ๋วจะดีกว่า แล้วนี่...นามบัตร" กณิกายื่นมือไปรับนามบัตรอีกใบ คราวนี้สีเขียวอ่อน ลายใบไม้ เธอมองคนให้แล้วยิ้ม คิดในใจว่าพี่คนนี้ช่างมีชื่อสมตัวจริง ๆ จิ๋ว... จิระประภามีใบหน้าเล็ก ๆ รูปหัวใจ หน้าตาก็กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก แต่กลับทำตัวเป็นทอมบอยซะนี่ เธอตัดผมเสียสั้นจู๋ ผมเสกข้างถูกทัดหูไว้ตลอดเวลา เธอคงเป็นคนขี้รำคาญล่ะมั้ง หญิงสาวมองเสื้อยืดสีสด กางเกงยีนส์ขาดกะรุ่งกะริ่ง และรองเท้าผ้าใบสีฝุ่นที่น่าจะเป็นเครื่องแบบประจำตัวของเธออย่างขำ ๆ พี่จิ๋วคนนี้ดูมอมแมมราวกับเด็กม.ปลายแน่ะ "สำหรับพี่ พี่ชื่อจ๋าค่ะ...จารวี" จารวีส่งนามบัตรสีขาวลายดอกไม้เรียบ ๆ ให้ว่าที่ลูกค้า สำหรับจารวีคนนี้ดูเหมือนจะถูกชะตากับกณิกาที่สุด บุคลิกและการแต่งตัวของจารวีดูเชยนิด ๆ เสื้อแขนยาวคอปาดสีขาว กับกระโปรงทรงเอยาวคลุมเข่า ทำให้กณิกาแอบยิ้มนิด ๆ พี่จ๋านี่แต่งตัวเหมือนคุณครูเปี๊ยบเลย นี่ถ้าให้พี่จ๋ารวบผมเป็นมวยแทนการปล่อยให้ยาวประบ่านี่คงยิ่งเหมือน กณิกานำนามบัตรทั้งสามใบมาใส่กระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นนามบัตรของเธอให้ทั้งสาวสามเป็นการแลกเปลี่ยน สามสาวมองดูนามบัตรสีชมพูหอมดอกไม้ตลบอบอวลนั้นแล้วยิ้มให้กัน แหม...เจ้าของกับนามบัตรเหมือนกันเปี๊ยบเลย "กณิกาค่ะ เรียกกิ๊บว่ากิ๊บก็ได้ค่ะ ว่าแต่...พี่จ๋าโทรไปหากิ๊บก็หมายความว่า พี่หาวิธี...พิสูจน์ให้กิ๊บได้แล้วใช่มั้ยคะ" ลูกค้าสาวถามจารวีด้วยท่าทางกระตือรือร้น "ค่ะ เพียงแต่...พี่ไม่รู้ว่าน้องกิ๊บจะกล้าทำรึเปล่า" จารวีพูดอึกอัก เมื่อเห็นเพื่อนหน้าบางนัก จิระประภาจึงพูดต่อแทน "คือเราเห็นควรว่า คุณกิ๊บควรจะอ่อยแฟนนิด ๆ หน่อย ๆ เพื่อพิสูจน์ความเป็นชายน่ะ" ทั้งสามสาวเห็นว่าที่ลูกค้าอ้าปากค้าง ตาโต ก่อนพวงแก้มอิ่ม ๆ ที่แดงอยู่แล้ว จะแดงขึ้นมาอีกเท่าตัว "แต่...กิ๊บอ่อยไม่เป็นนี่คะ" เธอสารภาพเสียงเบา เจนจิรายิ้มเมื่อถึงคราวที่ผู้เชี่ยวชาญอย่างเธอจะได้ออกโรงเสียที เธอโน้มตัวลงไปข้ามโต๊ะเพื่อจับมือให้กำลังใจว่าที่ลูกค้า และเสื้อสีดำคอลึกของเจนจิราก็ทำให้กณิกาต้องตาโตขึ้นมาอีกรอบ "อ่อยผู้ชายน่ะไม่ยากหรอกค่ะ ถ้าดิฉันสอนให้" เจนจิราดีดนิ้ว "แป๊บเดียว...เชี่ยว" "เกินไปย่ะ...อ่อยขนาดนี้มันก็เกินไป คุณกิ๊บไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก เอาเป็นการอ่อยแบบอ่อยตามน้ำ อ่อยแบบพองามน่ะ สอนได้มั้ยเจน" จิระประภาที่สังเกตหน้าแหย ๆ ของว่าที่ลูกค้าค้าน คำค้านของเพื่อนทำให้เจนจิราเซ็งไปนิด ก่อนจะยืดตัวขึ้นและขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่ "ได้สิ เอาแบบนิด ๆ หน่อย ๆ ใช่มั้ยคะ" กณิการีบพยักหน้า ถ้าจะให้เธอก้ม...จน...เห็นไปถึงไส้ติ่งแบบคุณเจนจิราคนนี้เธอก็คงจะทำไม่ไหวล่ะ แต่ถ้าแค่นิด ๆ หน่อย ๆ ล่ะก็...คงไม่เป็นไรหรอกน่า ถือซะว่าเป็นการบริหารเสน่ห์ อย่าไปคิดว่าเป็นการอ่อยก็สิ้นเรื่อง บทเรียนว่าด้วยการอ่อยหนุ่มจึงเริ่มต้นขึ้น ณ. ตรงนั้น เจนจิราสอนแม่สาวน้อยที่พยายามดู จำ ถาม  และแม้กระทั่งจดตามคำบอกของเจนจิราด้วยความสนใจ สิ่งที่เจนจิราถ่ายทอดให้เธอนั้นช่างน่าทึ่งเสียจริง ๆ ถ้าเธอทำครบทุกวิธีแล้วพี่ใหญ่ยังไม่สนใจ เขาก็คงเป็นเกย์ชัวร์ กณิกายิ้มอย่างหมายมั่น คราวนี้ล่ะ จะได้สิ้นสงสัยเสียที ! - - - - - - - - - - เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระพรวนที่ติดเอาไว้กับประตู ดึงสายตาของจารวีที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับบัญชีที่ติดตัวแดงหราอีกแล้วให้เงยหน้าขึ้นมามอง ชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกระชากใจสาว ไม่ใช่ใครที่ไหน "อ้าว...พี่เคน" จารวีทักทายพี่ชายของเพื่อนพร้อมกับพนมมือไหว้ "สวัสดีค่ะ" คณิสรรับไหว้ก่อนจะยิ้มหวาน ๆ ให้กับเพื่อนของน้องสาวอีกครั้ง "สวัสดีจ้ะ เจนอยู่มั้ยจ๊ะ" "อ๋อ...ไม่อยู่ค่ะ ออกไปซื้อของ พี่เคนเข้ามานั่งรอก่อนสิคะ เจนเค้าไปตั้งนานแล้วอีกสักพักก็คงจะกลับ" เธอเชื้อเชิญให้เขานั่ง ก่อนจะเดินไปที่ครัวหลังร้านเพื่อหาน้ำหาท่ามารับแขก ที่เธอต้องจัดการบริการคณิสรด้วยตัวเองนี้ก็เนื่องจาก หากเธอไม่มาทำเอง พนักงานสาว ๆ ในร้าน จะแย่งกันมาบริการหนุ่มหล่อคนนี้เสียจนไม่เป็นอันทำอะไรน่ะสิ "ขอบใจจ้ะ" เขารับแก้วใส่น้ำเปล่าเย็นเฉียบมาจิบ ก่อนกวาดตามองไปรอบ ๆ ร้าน "แต่งร้านใหม่อีกแล้วเหรอจ๊ะ พี่ไม่ได้มาแค่อาทิตย์เดียว ร้านนี้ก็เปลี่ยนไปอีกแล้วนะ" จารวียิ้ม "พักนี้จิ๋วเค้าว่างจัดน่ะค่ะพี่เคน พอเบื่อหนักเข้า ก็เลยลุกขึ้นมาจัดร้านเล่นแก้เซ็ง" "เหรอจ๊ะ แล้วนี่จิ๋วหายไปไหนล่ะ ไปกับเจนเหรอจ๊ะ" "เปล่าค่ะ จิ๋วกำลังล้งเล้งกับใครอยู่ก็ไม่รู้ทางโทรศัพท์ แต่จ๋าบอกจิ๋วแล้วนะคะว่าพี่เคนมา" สิ้นประโยคจิระประภาก็เดินตึง ๆ อย่างอารมณ์ไม่สู้จะดีนักออกมาจากหลังร้าน "หวัดดีพี่เคน" เธอพูดทักทายชายหนุ่มที่แสนจะคุ้นเคยโดยไม่เสียเวลายกมือไหว้ ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ มากระแทกตัวนั่งข้าง ๆ เขานั่นแหละ แหม...นี่ถ้าคณิสรเป็นคนตัวเบาล่ะก็ คงจะกระดอนขึ้นกระดอนลงเป็นลูกบอลไปแล้ว "อารมณ์เสียเรื่องอะไรจ๊ะ" จิระประภาทำปากยื่นด้วยความไม่พอใจสุด ๆ "ก็ไอ้โรงงานที่ทำของชำร่วยน่ะสิพี่เคน มันไม่ยอมให้จิ๋วคืนของ มันหาว่าจิ๋วยกเลิกกะทันหันเกินไป หนอย...จิ๋วจัดการยกเลิกออเดอร์ไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว มันนึกว่าจิ๋วเป็นลูกเจี๊ยบเพิ่งหัดเดิน เลยคิดจะโกงกันรึไง จิ๋วก็เลยจัดการด่ามันซะกระเจิง" "อ้าว...จิ๋วไปด่าเค้าแบบนี้ แล้วเค้าจะให้เราคืนของเหรอจ๊ะ" จารวีขมวดคิ้ว หน้าเครียด "ฮึ ! มันก็ต้องไม่ยอมแน่อยู่แล้ว ไอ้ห่วยเอ้ย !" "...แล้วแบบนี้...จิ๋วจะทำยังไงกับของชำร่วยล่ะ" จารวีถามอย่างเป็นกังวล บัญชีของเดือนนี้มันก็ติดตัวแดงอยู่แล้วนะ นี่ถ้าจิ๋วคืนของไม่ได้ โอ๊ย...ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น "จิ๋วซื้อเอาไว้เองก็ได้ จะเอาไปเผาพริกเผาเกลือแช่งมันเล่น" ผู้ฟังทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน ถึงแม้จะรู้ว่าเงินค่าของชำร่วยแค่ไม่กี่สตางค์ ไม่อาจทำให้ลูกสาวของเจ้าของร้านอาหารไทยที่หรูหราและอร่อยที่สุดในแอลเออย่างจิ๋วกระเทือน แต่นิสัยขี้โวย ด่าก่อนแล้วคิดทีหลังนี่สิ ที่ควรจะปรับปรุง "ของชำร่วยเป็นอะไรจ๊ะจิ๋ว" คณิสรที่นั่งเงียบมานานถาม "ตะเกียบงาช้างขลิบทอง" ชายหนุ่มคิดเพียงครู่เดียวก็มีทางแก้ปัญหาที่ดีกว่าซื้อเอาไว้เผาเล่นแบบจิ๋ว "เพื่อนพี่กำลังจะแต่งงาน ขอพี่เอาไปให้เค้าดูก่อนได้มั้ยจ๊ะ เผื่อเค้าจะสนใจ" จิระประภายักไหล่ "เอาไงก็ได้ แต่...จะไม่ลำบากพี่เคนเหรอ" เธอคิดสักครู่ก่อนจะพูดต่อว่า "เอาอย่างงี้ดีกว่า พี่เคนเอาเบอร์เพื่อนพี่เคนมาให้จิ๋ว จิ๋วจะติดต่อไปเอง" "จิ๋วไม่ต้องมาเกรงใจพี่หรอกจ้ะ เราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันซะหน่อย" จารวีเห็นสายตาพี่เคนที่มองจิระประภาแล้วก็รู้สึกเห็นใจเขาจริง ๆ เธอเลยตัดสินใจช่วยเขา...นิดหน่อย "จ๋าว่า...ให้พี่เคนช่วยพาจิ๋วไปหาเพื่อนพี่เคนน่ะดีที่สุด จิ๋วไม่รู้จักเพื่อนพี่เคนไม่ใช่เหรอ จะโทรไปขายของให้เค้ามันก็คงแปลก ๆ นะ" "อืม...พี่ลืมไปว่าจิ๋วไม่รู้จักเพื่อนพี่ เอาเป็นว่าพี่พาจิ๋วไปเองน่าจะดีกว่านะ" จิระประภาพยักหน้าหงึกหงัก "ก็ได้...พี่เคนว่างวันไหนล่ะ" "พี่ต้องนัดเพื่อนก่อนจ้ะ เอาแบบนี้ดีกว่า...ถ้าพี่นัดเพื่อนได้แล้วพี่จะโทรมาหาจิ๋วก็แล้วกัน" "ไม่รบกวนพี่เคนแน่นะ เพราะที่จริงจิ๋วซื้อเอาไว้เองก็ได้" เขาส่ายหน้า "พี่เต็มใจ แล้วอีกอย่าง...พี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าเพื่อนพี่เค้าจะซื้อของชำร่วยของจิ๋วรึเปล่า เรื่องคุย เรื่องขายของ จิ๋วคงต้องจัดการเอาเอง พี่ช่วยได้แค่พาไปหาเพื่อนเท่านั้นแหละ" ถึงคณิสรจะพูดกับจิระประภาแบบนั้น แต่จารวีก็รู้ดี ไม่ว่าจะยังไง ตะเกียบงาช้างพวกนั้นก็จะต้องถูกซื้อไปแน่ ๆ พี่เคนไม่เคยรับปากอะไรแล้วทำไม่ได้ โดยเฉพาะ...ถ้าสิ่งที่เขาจะทำนั้น เป็นการทำเพื่อช่วยจิ๋ว "โอ๊ย...แค่นี้ก็ดีถมไปแล้วล่ะ" เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนต่างหันไปมองผู้มาใหม่พร้อม ๆ กัน - - - - - - - - - - จากคุณ : (liz) - [ 1 ก.ค. 49 00:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่  3 "ลมอะไรหอบพี่เคนมาถึงนี่คะ" เจนจิราวางบรรดาถุงที่เธอถือมาเอาไว้แถว ๆ หน้าประตู แล้วก้าวเข้ามานั่งบนที่เท้าแขนของโซฟาเบียดพี่ชายเล่น หนุ่มลูกเสี้ยวสุดหล่อผู้มีรอยยิ้มกระชากใจสาว ยีผมหยิก ๆ ของน้องสาวเล่นอย่างเคยก่อนจะตอบว่า "ลมคิดถึงน่ะสิ" ภาพพี่น้องแสดงความรักต่อกันทำเอาจารวีเจ็บจี๊ด ๆ ขึ้นมาในอกจนต้องเบือนหน้าหนี "ปากหวาน คิดถึงเจนหรือคิดถึงใครกันแน่คะ" น้องสาวผู้ล่วงรู้ถึงความในใจลึก ๆ ของเขาเหน็บ "พ่อกับแม่เค้าบ่นถึงเจนน่ะ" คณิสรรีบเปลี่ยนเรื่อง เจนจิราย่นจมูก "บ่นเรื่องอะไรอีกล่ะคะ" "ก็...เรื่องเดิม ๆ" เขามองสีหน้าเบื่อ ๆ ของน้องสาวก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปตรง ๆ ว่า "เรื่องแต่งงาน" พอคณิสรเริ่มพูดเข้าเรื่อง สองสาวที่เหลือก็สลายตัวไปทำงาน โดยจงใจอย่างยิ่งที่จะเลือกงานที่ต้องทำอยู่ไม่ไกล จะได้ ๆ ยินสิ่งที่พี่กับน้องพูดคุยกันไปด้วย อ้อ...ขอบอกว่าไม่ได้สอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านนะคะ แต่เป็นห่วงเพื่อนน่ะ เป็นห่วงเพื่อน ! สรุปโดยรวมแล้ว เรื่องที่พี่เคนมาบอกเจนก็เป็นเรื่องเดิม ๆ จริง ๆ เรื่องหาคู่ ดูตัว แล้วก็เรื่องแต่งงาน เฮ้อ...จารวีลอบถอนใจเมื่อคิดถึงพ่อกับแม่ของเจนจิรา ลุงภพกับป้าชุน่าที่จะทำใจได้แล้วนะ ที่ลูกสาวคนเดียวของพวกเขาหมายมั่นปั้นมือที่จะขึ้นไปสถิตอยู่บนคาน เจนน่ะอยู่มาจนป่านนี้ทั้ง ๆ ที่มีผู้ชายเข้าคิวรอจีบแทบหัวกระไดไม่แห้ง ก็เพราะเจนไม่เชื่อว่าผู้ชายดี ๆ ประเภทไม่เจ้าชู้ ไม่โกหก ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนันจะยังมีเหลืออยู่ในโลก ผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเจน มักจะหวังแต่ตัวของเธอเท่านั้น มันก็น่าอยู่หรอกที่เจนจะเบื่อ แล้วนี่พวกเราก็เพิ่งจะสาบานว่าจะไม่แต่งงาน จะอยู่ด้วยกันแบบสาวโสดตลอดไปไม่ใช่รึ ! - - - - - - - - - - วันนี้สามสาวเพื่อนซี้ กลับมาบ้านพร้อม ๆ กัน เจนจิราเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปในบ้าน เธอเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องครัว ดึงกระดาษจดสีเหลืองที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์มาก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรขยุกขยิก พอเขียนเสร็จเธอก็ยิ้มกว้าง แล้วเอากระดาษสีเหลืองที่บรรจงเขียนชื่อ 'นายก้อง' มาปักฉึกที่หน้าของตุ๊กตาวูดู จิระประภาและจารวีเดินตามเข้ามาดูการละเล่นเพื่อนสาว "นี่นะฮะ อะฮั้นจะสาธิตวิธีการใช้งานวูดูจังให้ท่านผู้ชมได้ตาสว่างนะฮ้า" หญิงสาวทั้งสองตั้งอกตั้งใจดูเพื่อนสาวของเธอสวมวิญญาณเป็นแม่หมอวูดู ค่อย ๆ กรีดกรายหยิบเข็มหมุดขึ้นมาโชว์อย่างขำ ๆ "นี่คือเข็ม" จิระประภายกมือไหว้เข็มในมือของเพื่อนอย่างน้อบน้อม "ต๊าย...ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าไอ้เนี่ยเค้าเรียกว่าเข็ม" เจนจิรามองเพื่อนจอมกวนด้วยสายตาอาฆาต "อย่าแซวไอ้จิ๋ว ฉันกำลังใช้สมาธิ" เตือนจบเธอก็จัดการปักเข็มฉึกลงที่พุงป่อง ๆ ของวูดูจัง พร้อมกับท่องมนต์ที่คิดขึ้นมาเองดังลั่น "จงเจ็บ จงปวด จงทรมานจนไปดูตัวไม่ได้ ไอ้นายก้อง !" พูดจบเจนจิราก็ปักเข็มไปที่พุงของวูดูจังอีกหลายฉึกอย่างมันมือ ปากก็ว่าคาถาที่คิดขึ้นเอง โดยหวังว่าป่านนี้ไอ้นายก้องคงจะชักดิ้นชักงอตายไปก่อนจะได้ไปดูตัวกับเธอแล้ว ส่วนจิระประภากับจารวีน่ะหรือ นอกจากหัวเราะไปกับท่าทีบ๊อง ๆ ของเพื่อนแล้วพวกเธอจะทำอะไรได้ - - - - - - - - - - หญิงสาวทั้งสองที่กำลังนั่งกินขนมไป ดูโทรทัศน์ไปอยู่ในห้องนั่งเล่นต้องตกตะลึงจนอ้าปากค้าง เมื่อเห็นเจนจิราในสภาพจูเรีย โรเบิร์ต จากภาพยนตร์เรื่อง Pretty  woman ค่อย ๆ เยื้องย่างลงมาจากขั้นบนของบ้าน "นี่...แกจะไปเต้นอะโกโก้ที่ไหนยะ" จิระประภาทัก ทำให้เจนจิราต้องหุบยิ้มแล้วก้มลงมองตัวเอง เสื้อแขนกุดเอวลอยสีขาว กางเกงยีนส์รัดติ้วสั้นจู๋ แถมด้วยรองเท้าบู๊ตสีดำยาวเลยเข่า ก็สวยออกจะตายนี่นา ชุดแบบ Pretty woman ชุดนี้ตอนฮัลโลวีนปีที่แล้วยังทำให้เธอได้รางวัลชมเชยมาเลยนะ ไอ้จิ๋วนี่ตาถั่วจริง "จ๋าว่าชุดนี้มันไม่เหมาะมั้งจ๊ะ" "อยากจะให้มันไม่เหมาะน่ะสิ เอาให้ไอ้นายก้องนั่นช็อคหัวใจวายตายไปเลยยิ่งดี" เจนจิราหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหันไปหาจิระประภา "นี่จิ๋ว ฉันหาแส้ของแกไม่เจออ่ะ เอาไปไว้ไหนขอยืมหน่อยสิ" "ไม่ต้องแล้วล่ะจ๊ะ จ๋าว่า...ลำพังแค่ชุดนี้ก็ไม่มีผู้ชายสติดีที่ไหนเค้าจะแลเจนแล้วล่ะ" "จ๋าว่างั้นเหรอ...งั้นเจนไปล่ะนะ แล้วจะกลับมาเล่าเรื่องหนุก ๆ ของการดูตัวให้ฟัง" พูดจบเจนจิราก็สะบัดผมเป็นลอนสวยของเธอไปข้างหลัง ก่อนจะเดินบิดสะโพกราวกับนางแมวสาวยั่วสวาทออกจากบ้านไป และเมื่อเห็นเพื่อนลับตาไปปุ๊บ จิระประภาก็อดไม่ได้ที่จะนินทาเพื่อนด้วยความรักปั๊บ "น่าสงสารอีตาก้องนั่นเนอะจ๋าเนอะ ดั๊นมามีนัดดูตัวกับคนบ้าซะนี่" จิระประภาพูดกลั้วหัวเราะ "ก็ไม่แน่นะจิ๋ว คุณก้องอะไรนี่อาจจะเป็นพวกชอบของแปลกก็ได้" พูดจบสาวทั้งสองคนก็หัวเราะกันยกใหญ่ - - - - - - - - - - อธิปค่อนข้างประหลาดใจเมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น ที่หน้าจอแสดงหมายเลขโทรศัพท์มือถือของกณิกา เอ๊ะ...มีเรื่องอะไรรึเปล่า "ฮัลโหล" "กิ๊บเองนะคะพี่ใหญ่ ทำอะไรอยู่คะ" "เก็บของจ๊ะ กำลังจะปิดคลินิก" "ปิดคลินิกแล้วอย่าเพิ่งกลับบ้านได้มั้ยคะ มารับกิ๊บที่บ้านก่อน" ชายหนุ่มขมวดคิ้ว "กิ๊บจะไปไหนจ๊ะ" "กิ๊บมีหนังที่อยากดูน่ะค่ะ ไปดูหนังเป็นเพื่อนกิ๊บหน่อยนะคะพี่ใหญ่นะ เราไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะคะ"   น้ำเสียงออดอ้อนของกณิกาดูน่าเอ็นดูเสียจนเขาใจอ่อน ต้องพับโครงการกลับไปนอนอ่านหนังสือที่บ้านซะแล้วสิเรา "ได้จ้ะ พี่จะรีบไปรับนะจ๊ะ" เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา อธิปก็ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังงามของกณิกา หญิงสาวมายืนรอเขาอยู่แล้ว แต่เอ๊ะ...วันนี้เธอดูแปลก ๆ ไปยังไงพิกล กณิการู้สึกเขิน ๆ เหมือนกัน กับกระโปรงที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมาหลายนิ้ว กระโปรงที่ได้รับมาจากคุณเจนจิรา... แต่เธออุตส่าห์เตรียมตัวสำหรับคืนนี้มาตั้งเกือบอาทิตย์ จะให้ความเขินอายมาชนะความรักของเธอได้อย่างไรกัน ! เมื่อให้กำลังใจตนเองเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบเปิดประตูขึ้นรถ โดยที่ไม่ต้องให้ว่าที่สามีลงมาเปิดให้เหมือนเคย ก่อนเร่ง "ไปเร็ว ๆ เถอะค่ะพี่ใหญ่ เดี๋ยวจะไม่ทันดูหนัง เราสายแล้วนะคะ" "พี่ว่าพี่ควรแวะเข้าไปไหว้ลุงภานุกับป้าเกดก่อนนะจ๊ะ" ‘ใช่...จะพาลูกสาวเขาไปเที่ยวดึก ๆ ดื่น ๆ เขาก็ต้องไปขอพ่อกับแม่ของเธอก่อนสิถึงจะถูกต้อง’ อธิปคิด "กิ๊บบอกพ่อกับแม่แล้วค่ะ แล้วอีกอย่าง คืนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ด้วย พ่อกับแม่ลากพี่ก้องไปดูตัวน่ะค่ะ" อธิปเลิกคิ้ว "ดูตัวงั้นเหรอ พี่ก้องเค้ายอมเหรอ" "ยอมไม่ยอมก็ต้องไปล่ะค่ะ ก็...เป็นคำสั่งนี่คะ" กณิกาขยับไปเปิดเพลงฟังเพื่อเป็นการปิดการสนทนา การขยับตัวของเธอนั้น ส่งผลให้กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วหดสั้นขึ้นมาอีก อธิปอดปรายตามองเรียวขาขาว ๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากกระโปรงตัวจิ๋วนั้นไม่ได้ ‘กิ๊บนี่น่าตีจริง ไม่รู้บ้างหรืออย่างไรนะว่ากระโปรงตัวนี้ทั้งแคบ ทั้งสั้น พอนั่งแล้วมันดูไม่งามเอาซะเลย’ กณิกาอดรู้สึกพอใจมากไม่ได้ เมื่อเธอเห็นพี่ใหญ่ปรายตามองขาเธอบ่อย...บ่อยมาก แต่เธอก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ โชว์ให้เขาดูเต็ม ๆ ตา ‘เป็นไงล่ะ แค่แผนแรกของเจนจิราพี่ใหญ่ก็ตกหลุมพรางซะแล้ว’ หญิงสาวคิดอย่างย่ามใจและพอใจที่สุด 'นี่มันหนังบ้าอะไรกัน ! มีแต่ฉากเลิฟซีนเต็มไปหมด เดี๋ยวกอด เดี๋ยวจูบ อ้าว...อ้าว...มีถอดให้ดูจะจะตาอีกแล้ว' อธิปลอบถอนใจ ก่อนจะเหลือบมองกณิกาที่ดูจะสนอกสนใจ จนจ้องจอภาพยนตร์ตาไม่กระพริบ ‘น่าตีนักเชียว ไม่รู้ว่าใครแนะนำให้เธอมาดูภาพยนตร์แบบนี้กันนะ’ กณิกาแอบมองพี่ใหญ่ของเธอกระสับกระส่ายแล้วต้องลอบยิ้มอีกครั้ง แผนนี้ก็ได้ผล หนังติดเรทที่คุณเจนจิราเธอแนะนำมาเรื่องนี้ มันน่าจะไปกระตุ้นต่อมอะไร ๆ ของพี่ใหญ่ได้ล่ะนะ จากคุณ : (liz) - [ 1 ก.ค. 49 00:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "สนุกมั้ยคะพี่ใหญ่" "จ้ะ เสียแต่...โป๊ไปซักหน่อยนะ" ใช่ภาพหน้าอกเปล่าเปลือยของนางเอกในภาพยนตร์ที่ขยันถอด ขยันโชว์ซะจริง ๆ ยังติดตาเขาอยู่เลย หญิงสาวหัวเราะร่วน "พี่ใหญ่ต้องดูที่เนื้อเรื่องสิคะ แหม...เรื่องราวเค้าออกดี แต่พี่ใหญ่กลับไปดูอะไรก็ไม่รู้" "จ้ะ...ดี พี่ไม่ได้ว่าอะไรนี่จ๊ะ" ชายหนุ่มได้แต่ประหลาดใจที่วันนี้ว่าที่ภรรยาของเค้าทำอะไรที่ดูไม่ค่อยจะเหมือนตัวเธอเองเลย ปกติกณิกาที่เขารู้จักเป็นเด็กสาวที่น่ารัก เรียบร้อย ไม่ใช่สาวที่ดูออกจะก๋ากั่นแบบนี้นี่ "ลงมาทานขนม ทานน้ำก่อนนะคะพี่ใหญ่" กณิกาชวนเมื่อเขามาส่งเธอถึงบ้านแล้ว พอเห็นอธิปดูนาฬิกาข้อมือ เธอก็รีบเข้าไปกอดแขนเขาเอาไว้ "นะคะ นะคะ พอดีกิ๊บอบบราวนี่ย์เอาไว้น่ะค่ะ มาลองชิมนิดนะคะว่ายังอร่อยเหมือนเดิมมั้ย" เมื่อเลี่ยงไม่ได้ เขาก็ต้องตามกณิกาเข้าบ้านไปเพื่อชิมบราวนี่ย์ และก็ต้องคอยอ้าปาก รับบราวนี่ย์ที่เธอขยันป้อนเขาซะจริง เสียงรถที่แล่นเข้ามาเป็นเสมือนระฆังช่วยอธิปให้รอดพ้นจากความอึดอัด "ลุงภานุกับป้าเกดคงกลับมาแล้วมั้งจ๊ะ" กณิกาวางช้อนลง หันไปยิ้มรับพ่อกับแม่ที่เดินเข้ามาด้วยทีท่าเหนื่อยหน่าย "สวัสดีครับลุงภานุ ป้าเกด" อธิปพนมมือไหว้พ่อแม่คู่หมั้นอย่างเรียบร้อย คุณการะเกดที่อารมณ์ขุ่นมัวรู้สึกดีขึ้นทันทีที่ได้เห็นคู่รักของลูกสาวคนนี้ ก็อย่างน้อย หนึ่งในบรรดาลูกของเธอก็ยังมีสายตาดี รู้จักเลือกคนที่เหมาะสมและคู่ควรน่ะนะ "อ้าวใหญ่..." คุณภานุเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือของตนเอง "นี่จะห้าทุ่มอยู่แล้วยังไม่กลับบ้านอีกรึ" อธิปสะดุ้ง ดึกดื่นขนาดนี้แล้วหรือนี่ "ขอโทษนะครับ ผมลืมเวลาไปเลย" "ไม่เป็นไรนี่จ๊ะ ใหญ่ช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนกิ๊บก็ดีแล้วล่ะจ้ะ ป้าต้องขอบคุณใหญ่ต่างหาก" ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ถูกต่อว่า เขารีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้วกล่าวลาพ่อกับแม่ของคู่รัก "ถ้าอย่างนั้น ผมก็...ต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ" กณิกาไม่รั้งเขาเอาไว้อีกเพราะเห็นว่ามันดึกแล้วจริง ๆ เธอเดินไปส่งเขาขึ้นรถอย่างว่าง่าย แต่ ‘อุ้ย...เกือบลืมแผนสุดท้าย’ เธอรีบเดินไปเคาะกระจกรถของอธิปเพื่อให้เขาลดกระจกลง "ขับรถดี ๆ นะคะพี่ใหญ่" เธอใช้ความไว หอมเข้าไปที่แก้มของอธิปที่ไม่ทันระวังตัวไปหนึ่งที แล้วยิ้มหวาน "ฝันดีค่ะ" เธอไม่รู้หรอกว่าพี่ใหญ่จะกลับไปฝันดีรึฝันร้าย เธอรู้แค่ว่าคืนนี้เธอคงจะฝันดีอย่างแน่นอน - - - - - - - - - - เย็นวันรุ่งขึ้นสามสาวก็ต้องตื่นเต้นกันยกใหญ่ เมื่อได้รับอภินันทนาการจากกณิกาเป็นขนมบราวนี่ย์ถาดเบ้อเริ่ม จิระประภาร้องกรี๊ดดังกว่าเพื่อน เพราะว่าเธอน่ะชอบนัก ไอ้ขนมหวาน ๆ พวกนี้ "เอ...มีของกำนัลมาฝากพวกเราแบบนี้แสดงว่า คุณได้รับข้อพิสูจน์แล้วใช่มั้ยคะ" เจนจิราซึ่งวันนี้แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดตามเคยถาม กณิกายิ้มแป้น "ค่ะ...ดีมากเลยล่ะค่ะ กิ๊บแอบเห็นพี่ใหญ่เค้าจ้อง...เอ่อ...ขากิ๊บตาเป็นมันเลย แถมตอนไปกลับจากดูหนังยังยอมให้กิ๊บป้อนบราวนี่ย์ให้ทานตั้งสามชิ้น และสุดท้าย..." หญิงสาวหน้าแดง ใช้นิ้วชี้แตะ ๆ ไปที่แก้มของตัวเองด้วยทีท่าเขินอาย "แฟนคุณจุ๊บเอาเลยเหรอคะ แหม...ถ้าแบบนั้นก็แปลว่าไม่ใช่เกย์แล้วล่ะค่ะ" เจนจิราแปลความหมาย แต่กณิกากลับส่ายหน้า "เปล่าค่ะ พี่ใหญ่ไม่ได้หอมกิ๊บ แต่กิ๊บหอมพี่ใหญ่เอง ก็คุณเจนบอกเอาไว้ไม่ใช่เหรอคะ ว่าถ้าเค้าไม่หอมเรา เราหอมเองก็ได้ แล้วให้สังเกตท่าทางของพี่เค้าเอาไว้" สองสาวที่กำลังง่วนอยู่กับบราวนี่ย์รีบวางขนมลงทันที พวกเธอเดินมาสุมหัวกับเจนจิราที่กำลังเอามือนวดขมับ "ทีแรกนึกว่าคุณเจ้าบ่าวหอมเองเสียอีก" เจนจิราบ่น "มันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ พอหอมเสร็จพี่ใหญ่เขายังยิ้มเลย ไม่ได้ทำสีหน้ารังเกียจอะไรกิ๊บเลยสักนิด" ว่าที่ลูกค้าพยายามจะอธิบาย "งั้นแปลว่าคุณกิ๊บมั่นใจในความเป็นชายของคุณเจ้าบ่าวแล้วใช่มั้ยคะ" จารวีถามเพื่อเข้าเรื่อง ถ้าลูกค้าพิสูจน์เรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็ต้องแต่งงานน่ะสิ กณิกาทำท่าจะพยักหน้า แต่พอมองไปที่เจนจิราที่ยังนวดขมับตัวเองอยู่ก็ชักไม่มั่นใจ "คุณเจนว่ายังไงคะ" เพื่อนทั้งสองหันไปมองเจนจิราเป็นตาเดียว สายตาสองคู่เหมือนกับจะบอกเป็นนัย ๆ ว่า 'พูดให้ดีนะยะ' เจนจิราถอนใจ "ดิฉันจะไม่โกหกคุณกิ๊บหรอกนะคะ พูดตรง ๆ เลยก็คือดิฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ดิฉันคิดว่า...คุณกิ๊บควรพิสูจน์ให้สิ้นข้อสงสัยซะก่อน คุณกิ๊บก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ไม่อย่างนั้นคุณก็คงไม่มาถามความเห็นของดิฉันหรอก" จารวีถอนใจบ้าง โธ่...แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้เงินค่าจัดงานซะทีหละ บัญชีของร้านเราเริ่มตึงมือขึ้นทุกวัน ๆ แล้วนะ "ค่ะ  จริงอย่างที่คุณเจนว่า" กณิกากัดริมฝีปากอย่างอัดอั้น "คราวนี้กิ๊บควรจะทำยังไงดีคะ กิ๊บอยากจะพิสูจน์ให้มันรู้แน่ไปเลยน่ะค่ะ" "ถ้าอย่างนั้น เราคงต้องใช้สายสืบ" เจนจิราเสนอ หญิงสาวหน้าใสพยักหน้าคล้อยตามทันที "ตกลงค่ะ คุณเจนช่วยหานักสืบให้กิ๊บด้วยนะคะ เรื่องราคากิ๊บไม่อั้นค่ะ ขอแค่ให้รู้จริง ๆ เถอะ" ศิราณีสาวยิ้มกริ่ม โอ้...พระเจ้า อยู่ดี ๆ หมูก็กระโดดเข้าปากหมา - - - - - - - - - - "อะไรนะ ! แกจะให้ฉันเป็นนักสืบงั้นเหรอ" จิระประภาโวยวาย "ใช่ ไม่ใช่แค่แกนะไอ้จิ๋ว เราทุกคนต้องแบ่งเวรไปตามนายคนนี้ด้วย" เจนจิราดีดรูปคู่ของกณิกาและอธิปลงบนโต๊ะ จารวีขมวดคิ้ว "จ๋าด้วยเหรอจ๊ะ แต่จ๋าไม่ถนัดนะเจนไอ้เรื่องการสะกดรอยตามคนอะไรนี่น่ะ" "ไม่ถนัดก็ต้องทำ ก็อีแค่สะกดรอยตามคน ง่ายจะตาย อีกอย่างเงินดีด้วยนะจ๊ะหนูจ๋า" สองสาวมองหน้ากันก่อนจะส่ายหัวดิก เจนจิรานี่คิดอะไรประหลาด ๆ อยู่ดี ๆ ก็คิดจะเปลี่ยนอาชีพจากคนรับจัดงานแต่งงานมาเป็นนักสืบเฉยเลย "ยายหนูกิ๊บเค้าให้เช็คเจนมาเท่าไหร่รู้มั้ย" เธอหยุดกระแอมเพื่อเรียกความสนใจ "ห้าหมื่นจ้ะ นี่เท่ากับวันละหมื่นเชียวนะ ไม่เสียดายกันบ้างเหรอที่จะต้องยกเงินก้อนโตไปให้พวกนักสืบจริง ๆ น่ะ" จารวีจอมงก คิดคำนวณในใจอย่างรวดเร็ว ห้าหมื่นนี่สามารถจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วก็เงินเดือนพนักงาน ได้หนึ่งเดือนเลยนะ ตัวเลขห้าหมื่นเหนาะ ๆ ก็ลอยวนไปเวียนมาอยู่ภายในสมอง ทำให้ความคิดของจารวีแล่นปรี๊ด "เอางี้นะ เรามาแบ่งกันเป็นสามช่วงเวลา เช้าแปดโมงถึงบ่าย จิ๋วรับหน้าที่ไป บ่ายถึงทุ่มจ๋าจะดูแลเอง  หลังทุ่มถึงเที่ยงคืนหรือจนกว่าเป้าหมายจะนอนเป็นหน้าที่ของเจน" จิระประภาตาเหลือก "อ้าว...ไหนว่าไม่ถนัดไงจ๋า ทำไมไม่ถนัดถึงได้แบ่งงานได้รวดเร็วขนาดเนี่ยะ" "เอ่อ...เงินมันบังตาน่ะจ้ะ จิ๋วก็รู้นี่จ๊ะว่าเกือบครึ่งเดือนแล้วที่ร้านเราแทบไม่มีเงินเข้าเลย แถมงานง่าย ๆ เงินดี ๆ แบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะจ๊ะ" จารวีตอบคำถามซะกระจ่าง แต่เป็นความกระจ่างที่ทำให้คนไม่เห็นด้วยอย่างจิ๋วทำปากยื่นด้วยความไม่พอใจ แต่ถึงจะรู้ว่าจิ๋วไม่พอใจ จารวีก็ไม่สนหรอก เธอยอมให้ร้านนี้เจ๊งจนต้องปิดตัวไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด เจนกับจิ๋วอาจจะไม่มีปัญหาเพราะเป็นลูกคนมีสตางค์ จะเปิดร้านโน้นร้านนี้แล้วเจ๊งอีกสี่ห้าหน ขนหน้าแข้งก็ไม่ร่วงหรอก แต่สำหรับเธอที่ขายทาวน์เฮ้าส์สมบัติชิ้นเดียวในชีวิตเพื่อมาลงทุนล่ะ ถ้าร้านนี้ล้ม เธอคงต้องอดตายแน่ ๆ - - - - - - - - - - จากคุณ : (liz) - [ 1 ก.ค. 49 00:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ โอเลี้ยงแก่ๆ                -- 55555 ที่เรารู้ก็เพราะเรากำลังหัดดูหมอเป็นงานอดิเรกไงคะ ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ   -- อิอิ นี่ถ้าเราบอกว่ายายจ๋านี่ดื้อเสียยิ่งกว่าจิ๋วล่ะคะ คุณ ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ จะตามอ่านกันต่อรึเปล่าเอ่ย Bangkokian               -- ขอบคุณค่าที่กรุณาอดใจรอ แมวเหมียวสีขาว          -- แหะ แหะ ขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้ต้องรอนาน พอดีเรื่องของจิ๋วมันยาวไปนิ๊ดดดดน่ะ nongwin                   -- อ่านไป ๆ อย่ามาบอกทีหลังว่า นี่เป็นเรื่องของสาวที่น่าเบื่อที่สุดไปซะล่ะคะ เพราะจ๋าเรียบร้อย แถมเก็บกดเอามาก ๆ กดเอาไว้เสียจนเราเขียนแทบจะไม่ออกเลยล่ะ - -" scottie                      -- เออ...ถ้าบอกว่าใช่แล้วจะดีใจหรือลุ้นกันมั้ยละคะ รียา-อารียา                 -- ในที่สุดเหมือนกันค่ะ ในที่สุดก็จะจบชุดของสามสาวนี่สักที เขียนมาตั้งปี ๆ เขียนไปได้ไงหว่า :::อาราเร่:::                -- บ่นได้ค่ะ (แล้วเรื่องวนกลับมาฉายซ้ำนี่ก็เคยมีคนบ่นไปแล้วด้วย - -") แต่มันจำเป็นต้องซ้ำอ่ะค่ะ เพราะมีบางเหตุการณ์ที่มันเป็นหลักของเรื่อง เป็นเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตของแม่สามสาวนี่ เพราะฉะนั้นคงต้องบอกว่า...ตอนแรก ๆ จะซ้ำกันค่อนข้างมากค่ะ ก่อนจะไปแยกใช้ชีวิตใครชีวิตมัน เอาเกือบจะกลาง ๆ เรื่อง แต่...เรื่องของจ๋านี่เราว่าแตกต่างจากคนอื่นมาก ๆ แล้วนะคะ ลองอดทนอ่านกันหน่อยนะ ^ ^ Kwan (1688tkw)         -- เปล่าค่ะ เป็นบทส่งท้ายของเจนต่างหากที่เฉลยเรื่องของจ๋า Nong Kob                   -- อืม...อย่าเพิ่งเกลียดอธิปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อ่านสิคะ เราว่า...เค้าก็มีเหตุผลของเค้านะ ไม่แน่ อ่าน ๆ ไปแล้วคุณ Nong Kob อาจจะเห็นใจ และชอบคุณอธิปบ้างก็ได้ จากคุณ : (liz) - [ 1 ก.ค. 49 00:37:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลิงค์เจ้าค่ะ ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4479543/W4479543.html จากคุณ : (liz) - [ 1 ก.ค. 49 00:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอเคค่ะจะรอดูนายอธิปต่อไปว่าดีจริงสมราคาคุยไหม แต่ยังไงพี่เคนก็เป็นที่หนึ่งในใจ อิอิ ปล. เดี๋ยวคราวหน้าก็จะได้เจอกันแล้วล่ะซิ ใช่ไหมคะ จากคุณ : Nong Kob - [ 1 ก.ค. 49 04:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านคู่ของคนร้ายๆ เจ้าเล่ห์มาสองคู่ละ คู่นี้ท่าทางจะซึ้งๆเศร้าๆมากกว่าหรือเปล่าคะ จากคุณ : nongwin - [ 1 ก.ค. 49 11:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิ อ่านต่อค่ะ อ่านต่อ ดื้อเงียบๆ น่ากลัวดีเนอะ อิอิ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 1 ก.ค. 49 14:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่า...ตามอ่านงับ ^^ ชีวิตสุขๆ เศร้าๆ ของหนูจ๋าจะเป็นไงนะ ติดตามๆ... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 1 ก.ค. 49 23:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนูจ๋าคงไม่เจ้าเล่ห์แบบพวกเพื่อนๆนะ คะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 2 ก.ค. 49 02:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วก็ยังสงสานนู๋กิ๊บอยู่ดีง่ะ...>< จากคุณ : sharine (sharine) - [ 2 ก.ค. 49 11:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านช่วงนี้มา 3 ครั้งแล้วอะ ไหนว่าไม่ซ้ำไง จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ค. 49 18:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 3 ก.ค. 49 14:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จ๋างกจริงๆด้วยค่ะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 4 ก.ค. 49 16:16:04 ]