ความคิดเห็นที่ 1 สีที่เหลือบกันไปมาระหว่างเขียวมรกต ฟ้าเทอร์ควอยส์ และน้ำเงินไพลินของแผ่นน้ำช่างประสานกันได้อย่างลงตัวราวกับเป็นจิตรกรรมชั้นเอก เป็นมนต์เสน่ห์จูงใจผู้คนให้มาเยือนและกลับไปพร้อมกับคำมั่นสัญญา “จะกลับมาเยือนที่นี่อีกครั้ง” ระหว่างทางที่นั่งเรือเร็ว หญิงสาวมองไปทางไหนก็เห็นมีแต่ท้องทะเล ท้องทะเลที่เปล่งประกายความงามยามต้องแสงอาทิตย์  ยากจะลืมเลือนเลยจริงๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่ระรินได้มาเที่ยวสิมิลัน “น้ำสวยจัง สีฟ้าน้ำเงินสวยมากๆ เลยค่ะพี่เพชร” “เดี๋ยวพอไปถึงเกาะยังมีอะไรสวยๆ ให้เราได้เห็นอีกมากเลยล่ะจ๊ะน้องริน” “รินชอบทะเลจังค่ะ ลมเย็นสบาย เห็นทะเลแล้วก็สดชื่น รินนั่งอยู่อย่างนี้ได้ทั้งวันเลยนะ”   ถ้าหูไม่ฝาด เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากใครคนหนึ่งไม่ไกลจากตำแหน่งที่เธอนั่งเท่าไหร่ หนอย มาหัวเราะเธอเหรอ เชอะ! แต่นี่เขายังมองเธออยู่หรือเนี่ย ผ่านไปไม่นานก็มาถึงจุดหมาย และข้างหน้าเธอตอนนี้ทำให้หญิงสาวอดอุทานไม่ได้ว่า “สวรรค์หรือเปล่าคะ” “สวยใช่ไหมล่ะ นี่เรียกว่า เกาะเมี่ยง สิมิลันนั้นเป็นชื่อหมู่เกาะ มาจากภาษายาวีแปลว่าเก้า ซึ่งก็หมายถึงว่ามีด้วยกันเก้าเกาะ มีเกาะหูยง เกาะปายัง เกาะปาหยัน เกาะเมี่ยง เกาะปายู เกาะหัวกะโหลก เกาะบอน เกาะสิมิลันและเกาะบางู แต่ส่วนใหญ่คนที่นี่จะเรียกชื่อเกาะเป็นตัวเลขมากกว่าเพราะจำได้ง่าย ถ้านับตามการเรียงตัวของเกาะต่างๆ แล้ว เกาะเมี่ยงจะเรียกได้อีกอย่างว่าเกาะสี่” “พี่พัทธ์เก่งจัง” “ถ้าเรารักอะไร ชอบอะไร ก็จะจำสิ่งนั้นได้อย่างแม่นยำ งานนี้พี่พาเที่ยวเอง เราจะพักกันที่นี่ พี่จองห้องไว้แล้ว ช่วยกันขนกระเป๋าเข้าที่พักก่อน แล้วเดี๋ยวแดดร่มหน่อย ค่อยออกไปเดินเล่นริมหาดกัน” ระรินชอบบ้านพักที่พี่พัทธ์จองมาก ไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปแถมเมื่อมองจากหน้าต่างเธอยังเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจน  นอกจากที่พักที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบแล้ว เต็นท์ก็ถูกจัดวางได้น่านอน แถมยังจำกัดจำนวนนักท่องเที่ยว โดยไม่มีการอนุญาตให้กางเต็นท์ตามใจชอบอีกด้วย ถ้าที่พักเต็มก็ไม่มีการรับเพิ่ม ความเป็นระบบระเบียบของสถานที่ทำให้อุทยานแห่งชาตินี้ยังดำรงความงดงามของธรรมชาติไว้ได้เป็นอย่างดี เดินเลียบไปตามหาดทรายขาวสะอาดตายามตะวันชิงพลบ ระรินสังเกตเห็นผู้คนที่พึ่งกลับมาจากการผจญภัยดำน้ำเดินยิ้มกันอย่างมีความสุขราวกับว่าพวกเขาได้พบกับทรัพย์สมบัติล้ำค่า เสียงจากกลุ่มนักดำน้ำเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่ได้พบเจออย่างเซ็งแซ่ทำให้เธออดยิ้มไปกับสิ่งที่พวกเขาได้พบเจอไม่ได้ พรุ่งนี้เธอก็จะมีเรื่องกลับไปเล่าให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนฟังเหมือนกัน “ชอบที่นี่ไหมครับ” ว้าย! มาได้ไงนี่ ใจหนอใจอย่าพึ่งหายไปไหนนะจ๊ะ แล้วนี่เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน เพราะเธอจำได้ว่าเขาเดินแยกออกไปตรงส่วนที่จัดไว้สำหรับเต็นท์นอนนี่นา “ค่ะ คุณธนวัฒน์เดินเล่นคนเดียวหรอค่ะ” ก็เห็นอยู่ว่าเขาเดินมาคนเดียว เธอก็ยังจะถามเขาอีก ทำไมถึงได้ชอบทำเรื่องเปิ่นๆ นักนะเธอนี่ “ผมชอบมาเที่ยวคนเดียว ซึมซับบรรยากาศนะครับ มาหลายๆ คนบางทีก็สนุกเพลินจนลืมเก็บรายละเอียดบางอย่างไป เรียก วัฒน์ เฉยๆ ก็ได้ เรียกคุณธนวัฒน์ ดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ผมเรียกคุณระรินว่า ริน เฉยๆ ได้ไหม” “ได้ค่ะ วัฒน์มาสิมิลันบ่อยไหม รินมาที่นี่ครั้งแรก” “ก็บ่อยนะ ครั้งนี้ก็ครั้งที่ห้าแล้วล่ะ” “วัฒน์นี่ชอบสิมิลันเอามากๆ เลยนะ” “รินรู้ไหม สิมิลันเป็นหมู่เกาะที่ได้รับการยกย่องจากนิตยสารสกินไดวิ่งของอเมริกาว่าเป็นหมู่เกาะที่มีความสวยงามทั้งบนบกและใต้น้ำ ติดอันดับ ความงาม 1 ใน 10 ของโลกเชียวนะ” เธอจะรู้ได้อย่างไรล่ะ ปกติอ่านแต่หนังสือการ์ตูน ส่วนวารสารบทความอะไรแบบนั้นไม่ได้เข้ามาอยู่ในตู้หนังสือของระรินหรอก “วัฒน์หลงรักสิมิลันตั้งแต่แรกเห็นเลยนะ ยิ่งได้มาสัมผัส ยิ่งได้พบเห็นความงามอันไม่มีที่สิ้นสุด วัฒน์ก็ยิ่งประทับใจ มีเวลาว่างเมื่อไหร่ วัฒน์จะมาที่นี่เสมอ รินมาครั้งแรกแบบนี้ จะดำน้ำรึเปล่า” ประกายแวววาวจากดวงตาคมนั่นทำให้เธออดที่จะเก้อเขินไม่ได้ มัวแต่ฟังความที่ชายหนุ่มเล่าจนเผลอจินตนาการถึงวันพรุ่งนี้ที่เธอจะเป็นอีกหนึ่งคนที่ได้มาค้นพบความงามนี้ ความงามที่ตราตรึงจิตใจของผู้ที่ได้มาพบเห็น “ก็คงดำน้ำตื้น แบบสนอกเกิ้ลลิ่งนะ ดำน้ำลึกๆ รินยังไม่เคยเลย วัฒน์ล่ะ” “วัฒน์ได้ทั้งสองอย่าง” แหม ยิ้มอย่างภูมิใจเชียวนะ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ขณะนี้ตอนนี้จิตใจของเธอรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากที่ได้คุยกัน ชายหนุ่มมีอะไรที่เธอคาดไม่ถึงหลายๆ อย่างทีเดียว เริ่มตั้งแต่ชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่ปีสี่คณะเดียวกันกับเธอ เพียงแต่เขาเรียนภาคภาษาอังกฤษ วัฒน์มาเที่ยวพักผ่อนหลังจากที่ทีมของเขาชนะเลิศการประกวดการวางแผนธุรกิจระดับโลกที่ประเทศแคนาดา ชายหนุ่มเป็นคนมีแนวคิดไม่เหมือนใคร มุมมองของเขาทำให้ตัวเธอเองอดทึ่งไปด้วยไม่ได้ เขามักจะเห็นในสิ่งที่บางคนไม่เคยแม้แต่จะสังเกตด้วยซ้ำ ถ้าพี่พัทธ์กับพี่เพชรไม่เดินกลับมาเรียกเธอ เธอคงได้เผลอไผลหัวใจดวงน้อยดวงนี้ไปกับชายหนุ่มตรงหน้านี่แน่ๆ เชียว เช้าของวันถัดมา ระรินได้เจอกับชายหนุ่มบนเรืออีกครั้งขณะที่พี่พัทธ์กำลังพาเธอและพี่เพชรไปดำน้ำดูปะการังกันที่เกาะแปด   หรือเกาะสิมิลัน เกาะที่ใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะสิมิลัน เรานั่งเรือลำเดียวกันออกไปดำน้ำตื้นตั้งแต่เก้าโมงเช้า หลังจากที่ได้ลงมาสัมผัสโลกใต้ทะเลแห่งนี้  หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเข้าไปอยู่ฉากภาพยนตร์การ์ตูนนีโม (NEMO) ยังไงยังงั้นเชียว ไม่รู้เพราะปลาปุ้มปุ้ยนอกกระป๋องสีสดสวยมากมาย หรือเพราะกลุ่มเพื่อนปลากรอบสามรสก็ไม่รู้ได้ ปลาบางตัวก็ใหญ่จนเธอไม่คิดจะเรียกว่า ปลา ได้ว่ายมาทักทาย ทั้งฝูงปลาตัวเล็กที่แหวกว่ายเหมือนนำทางเธอ ยิ่งว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ก็จะเห็นแนวปะการังยาวซึ่งมีปลาเล็กๆ บางตัวแอบซ่อนเร้นตัวอยู่ ทำให้เธอนึกสนุกเปรียบเทียบกับมนุษย์เราที่ไม่อยากจะลุกจากที่นอน พยายามขดตัวหาไออุ่นใต้ผ้าห่มในยามเช้าตรู่   ระรินว่ายน้ำตามปลาไปอย่างสนุกสนานโดยไม่คิดว่าตัวเองจะเหนื่อยล้าได้ง่ายดายอย่างนี้ อาจจะเพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้เพลินจนตื่นสายเลยไม่ทันได้ทานอาหารเช้ามากนัก หรือเพราะมาอยู่ในโลกใต้ทะเลนี้  แม้จะเป็นเพียงผิวน้ำแต่ความดันของอากาศก็ไม่เท่ากับบนพื้นดิน บริเวณข้อเท้าที่เธอใช้ขับเคลื่อนร่างกายเริ่มเป็นตะคริว สายตาเริ่มพร่ามัว โชคดีที่ชายหนุ่มว่ายน้ำเข้ามาช่วยเธอไว้ได้ทัน  หญิงสาวลืมตารู้สึกตัวอีกครั้งที่ริมหาดแล้วพร้อมกับโดนพี่พัทธ์และพี่เพชรต่อว่าและเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง ระรินเอ่ยปากขอโทษทุกคนที่มาเป็นภาระให้ หลังจากนั้นเจ้าของร่างบางก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ลงไปดำน้ำอีก พี่พัทธ์ให้เธอรออยู่บนหาดเฉยๆ ในเวลาที่เหลือของช่วงบ่าย แต่แปลกที่วัฒน์ไม่ได้ลงไปดำน้ำด้วย เขาบอกกับเธอว่า “รินได้พัก วัฒน์ก็อยากพักบ้างนี่” และนั่นทำให้เราเริ่มมาคุยกันอีกครั้งหลังจากที่ในช่วงเช้าเขามาช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ระหว่างที่รอกลุ่มที่ออกไปดำน้ำกัน วัฒน์ชี้ชวนให้ดูหินรองเท้าบูท หินรูปเต่าที่วัฒน์แอบตั้งชื่อเอาไว้ เพราะลักษณะเหมือนกับเต่าไม่มีผิดเพี้ยน  และสุดท้ายคือหินเรือใบ สัญลักษณ์ของเกาะสิมิลัน หินเรือใบใหญ่กว่าที่เคยเห็นในรูปที่พี่พัทธ์เคยเอามาอวดหลายเท่านัก ขนาดราวๆ บ้านสองชั้น แต่ฐานเล็กจนไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถยันตัวโต้แดดฝ่าลมฝนจนมาถึงปัจจุบัน ระรินคิดว่าตัวหินเรือใบกับหินที่รองรับอยู่น่าจะเป็นหินก้อนเดียวกัน เพียงแต่ลมฝนได้กัดกร่อนจนส่วนยอดของหินพังทลายจนดูคล้ายใบเรือ กลายเป็นหินคนละก้อนไป การปีนขึ้นหินเรือใบไม่ยากอย่างที่คิด มีบันไดกับเชือกให้จับ แต่หินค่อนข้างลื่นและกลมมน มีพื้นที่ให้เหยียบน้อย ต้องระวัง จะมามัวแต่มองวิวเพลินไม่ได้ ยิ่งขึ้นก็จะยิ่งเห็นวิวทะเลในมุมกว้างขึ้นเรื่อยๆ สุดทางที่ใต้หินเรือใบพอดี การที่ได้เห็นวิวรอบด้านเช่นนี้ช่างยิ่งใหญ่อลังการจริงๆ ราวกับเธอได้เป็นนกที่กำลังโผบินแล้วมองลงมา ยิ่งเมื่อเดินอ้อมไปทางด้านหลังหินเรือใบก็จะเห็นเกาะบางูหรือเกาะเก้า เกาะสุดท้ายของสิมิลันด้วย ถึงแม้การปีนขึ้นหินเรือใบนั้นอนุญาตให้แต่เพียงคนสวมรองเท้าหุ้มส้นเท่านั้น แต่รองเท้าแตะของเธอและของวัฒน์ก็ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี ทะเลในยามต้องแสงอาทิตย์ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็แวววาวน่าประทับใจเหลือเกิน เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่  รู้แต่ว่าหลังจากนั้นเขาได้ลักเอาหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอไปครอบครอง และนับจากวันนั้นถึงวันนี้ก็เจ็ดปีแล้ว ระรินยังคงฝังตัวเองอยู่บนพื้นทรายแห่งนี้จนถึงตอนนี้พระอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ไหนเขาว่าจะมาไง เขาอยู่ไหนกันนะ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะไม่ยอมเสียเวลาแม้เพียงเสี้ยววินาที แทนที่จะนั่งอยู่ใต้ร่มต้นไม้แบบนี้ เธอคงวิ่งลงไปเล่นน้ำทะเลให้หายคิดถึงแล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่อยากแม้แต่จะย่างกรายไปไหน กลัวเขาคนนั้นมาแล้วจะไม่เจอเธอ “เจอกันที่เดิมนะ” เสียงของเขายังก้องกังวานในใจ ที่เดิมของเราก็คือที่นี่ หมู่เกาะสิมิลันแห่งนี้และเพราะคำตอบ “จ๊ะ” ของหญิงสาวทำให้เธอต้องมานั่งอยู่ที่นี่ ตรงนี้ เวลานี้เพื่อรอคำตอบจากปากเขาว่าอนาคตของเราสองคนจะเป็นอย่างไรต่อไป จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หกปีแรกเป็นหกปีแห่งความสุข เธอรักเขามากและเขาก็แสดงออกว่าเขารักเธอมากเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเริ่มเข้าปีที่เจ็ด เหตุการณ์กลับเปลี่ยนแปลงไป เขากลายเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก ไม่ใช่คนๆ เดียวกับที่เธอทุ่มเทหัวใจให้มาตลอดหกปี ระรินเริ่มกลัว  ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เราทั้งคู่เริ่มห่างกัน ห่างกันไปเรื่อยๆ แม้ขณะที่นั่งใกล้กันแต่ทำไมเธอยังรู้สึกว่าใจเราสองกลับห่างไกล เขากำลังคิดอะไรอยู่เธอไม่รู้ รู้อย่างเดียว เขากำลังทำให้เธออ่อนแอ เธอร้องไห้เก่งขึ้น กลายเป็นคนคิดมาก ขี้ระแวง กลายเป็นนักสืบโดยไม่รู้ตัว บางครั้งถึงกับแอบสะกดรอยตามเขาไปตามสถานที่ต่างๆ เธอเริ่มสังเกตการแต่งตัว ท่าทีต่างๆ ว่าเขาแต่งตัวเก่งขึ้นรึเปล่า เขาใส่น้ำหอมรึไม่ ถ้าสามารถหยิบกระเป๋าสตางค์เขามาเปิดดูได้ เธอคงทำไปแล้ว แต่เขาไม่มีอะไรที่ให้จับสังเกตได้เลย เขายังคงเส้นคงวา ทำงานสม่ำเสมอ  ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ พวกเพื่อนๆ ของชายหนุ่มแต่ละคนเธอก็รู้จัก ซึ่งทุกคนยืนยันตรงกันว่าเขาไม่มีใครคนอื่น แต่ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป เธอไม่เข้าใจจริงๆ นั่นไงเขามาแล้ว ผิวที่ออกสีน้ำตาลเข้มจากการดำน้ำโดยไม่ยอมทาครีมกันแดดนั้นเธอยังจำได้ดี ไม่ว่าจะบ่นหรือต่อว่า หรือพยายามวิ่งไล่ทาครีมกันแดดให้เขา วัฒน์ก็ไม่ยินยอม มีแต่คำพูดชวนขำที่ว่า “ผู้ชายทาครีมแล้วดูไม่แมน!” เฮ้อ ผู้ชาย! ยังจำได้ที่วัฒน์เคยเล่าให้ฟังว่าหลังจากที่กลับมาจากทริปดำน้ำ เขาแวะไปเอาหนังสือทำรายงานจากเพื่อน และคำถามแรกที่ออกมาจากปากเพื่อนของเขาคือ “มาหาใครครับ” เรื่องนี้ยังคงเรียกเสียงหัวเราะได้ทุกครั้ง ก็แหม! ผิววัฒน์น่ะคล้ำง่าย ต้องใช้เวลาสองสามเดือนถึงจะกลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ผิวจะไม่ได้ขาวเนียนอย่างที่เธอเคยอิจฉาเช่นครั้งเก่าก่อนก็ตาม วัฒน์เห็นเธอแล้ว ดวงตาเขาเวลานี้ทำให้หญิงสาวเดาใจไม่ถูกเลยว่าเขาคิดจะทำอะไร ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย น้ำตาที่ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งไม่ให้ไหลกลับซึมผ่านมาทางขอบตาเรียวแค่เพียงคิดว่าจะไม่มีเขาอยู่ข้างกายอีกต่อไป ถ้าเขาไปจากเธอจริงๆ เธอจะทำอย่างไรดี ไออุ่นจากเขาขณะนี้ทำให้ระรินสับสน เขานั่งลงข้างๆ เธอในขณะเดียวกันกับที่ตัวเธอเองพยายามบังคับสายตาตัวเองไม่ให้หันไปมอง เธอยอมรับว่าเธอกลัว กลัวว่าถ้ามองไปที่เขาเมื่อไร เธอจะไม่สามารถห้ามน้ำตาตัวเองได้ ลมทะเลที่พัดผ่านเธอและเขาในขณะนี้ไม่ได้ทำให้จิตใจที่ร้อนรุ่มเย็นลงได้เลย ในที่สุดเขาก็เริ่มทำลายความเงียบระหว่างเรา “รินจำได้ไหมที่เราจับคู่ธรากับอังเคิลทอม” ทำไมเขาต้องมาย้อนอดีตตอนนี้ด้วยนะ บางครั้งความเงียบก็เป็นคำตอบสำหรับทุกสิ่ง ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดเป็นร้อยเป็นพัน เหตุการณ์เพิ่งผ่านไปเมื่อปีที่แล้วนี้เอง งานแต่งของมิสเตอร์แอนด์มิสซิสโกรเซอร์ ธราเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ เราสองคนอยู่หอเดียวกัน เรียนวิชาเดียวกันตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา ระรินและธราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด ธราเป็นคนน่าสงสาร เป็นคนเรียบร้อย เป็นคนน่ารักตรงกันข้ามกับเธอที่ออกจะติดแนวคุณหนูทำอะไรไม่ค่อยเป็น แล้ววันหนึ่งวัฒน์แนะนำให้เธอรู้จักเพื่อนของเขา แม้ว่าอายุจะห่างจากเขามากก็เถอะ เบน อลันและโทมัส ครอบครัวนี้ดูอบอุ่นดีจัง เบน อลันและวัฒน์บอกว่าโทมัส หรือที่พวกเขารวมตัวกันเรียกว่า อังเคิลทอมนี่ เป็นคนหัวโบราณมาก ไม่ชอบผู้หญิงต่างชาติเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ยังไงนี่ซิ พวกนั้นถึงคิดอยากเป็นพ่อสื่อจับคู่ลุงของตัวกับธรา นึกๆ ไปพวกเขาอาจจะเหมาะสมกันจริงๆ นะแหละ คนเหงาสองคนมาเจอกัน ทั้งหมดวางแผนตั้งแต่ให้เธอไปรับธราตั้งแต่เช้าเพื่อมาขึ้นรถไฟฟ้าสายเดียวกัน ทำเป็นว่าไปยืนใกล้ๆ เพื่อฟังสิ่งที่พวกเขาพูดคุย ตอนแรกเธอยังกังวลว่าจะหากันเจอรึเปล่า แต่เมื่อถึงวันจริงกลับใช้เวลาไม่นานเธอก็หากลุ่มเป้าหมายเจอ ก็แหมกลุ่มเพื่อนวัฒน์กลุ่มนี้นะหล่อ ตัวสูงๆ ผมทองๆ เรียกสายตาจากสาวๆ ได้ไม่น้อยทีเดียว โบกี้ไหนสาวเยอะๆ ก็โบกี้นั้นแหละ แต่เธอมีวัฒน์อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องสนใจใครคนอื่นอีก ตอนนี้และตลอดไปในสายตาเธอมีแต่เพียงวัฒน์เท่านั้น แผนการณ์ที่วางไว้มากมายในที่สุดก็สำเร็จ เพื่อนสาวคนสนิทของระรินได้เป็นคุณนายของอังเคิลทอมในที่สุด “จำช่วงที่วัฒน์โกรธรินครั้งแรกได้ไหม” “อืม” แทนคำว่า “จำได้” ของเธอ จะเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เธอไม่เคยเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัว  วัฒน์บอกว่าเธอเห็นเขาเป็นตัวตลก มันไม่จริง เธอแค่กลัวว่าถ้าวัฒน์รู้วัฒน์จะไม่พาตัวมาสนิทสนมกับเธอต่างหาก กว่าวัฒน์จะยอมหายโกรธ ก็นานเชียวล่ะ แต่เรื่องงอนง้อขอคืนดีนี่ไม่เกินความสามารถของนางสาวระรินคนนี้อยู่แล้ว วัฒน์ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย เรียกได้ว่าถ้าเทียบกับเธอ ถือว่าเขามีฐานะแค่ปานกลางเท่านั้น แต่วัฒน์เป็นคนเก่ง ได้ทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษในปีถัดมาหลังจากที่เรียนจบ ไม่มีคำสัญญาที่หนักแน่นแบบคู่รักว่าจะรีบกลับมาหา มีแค่คำพูดไม่กี่คำที่เขากล่าว และแค่คำพูดไม่กี่คำนั้นทำให้เธอยินดีจะรอเขากลับมา แค่คำพูดที่ว่า “ไว้ใจในตัววัฒน์ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ความรู้สึกที่วัฒน์มีให้รินไม่มีวันน้อยลง วัฒน์รักรินนะ” อ้อมกอดก่อนจะจากกันเหมือนดั่งสัญญาใจของเราสองคน หลังจากนั้นเราทั้งคู่เริ่มห่างกัน แต่ใจเรากลับใกล้กันตลอดเวลา มีการติดต่อกันเป็นระยะๆ คุณพ่อคุณแม่ของเธอเองก็ไม่ได้ห้าม วัฒน์เป็นคนมีความสามารถและแสดงให้คุณพ่อคุณแม่ของเธอเห็นว่าเขามีอนาคตและจริงใจกับเธอแค่ไหน เธอยังจำภาพที่ชายหนุ่มเอ่ยปากขอคบหาพูดคุยกับเธอต่อหน้าคุณพ่อคุณแม่ของเธอได้ดี วันนั้นที่วัฒน์ได้เจอหน้าคุณพ่อคุณแม่เธอเป็นครั้งแรก เธอไม่รู้ว่าเขาเอาความกล้านั่นมาจากไหน เมื่อวัฒน์เรียนจบกลับมาก็เข้าทำงานที่บริษัทของคุณพ่อของเธอตามที่ตกลงกัน  เพราะคุณพ่ออยากให้เขาเข้ามาทำงานที่บริษัทเพื่อวันหน้าเธอกับเขาแต่งงานกันจะได้รู้จักระบบการทำงานเอาไว้ เหตุการณ์เดียวกันผ่านมาชวนให้หวนนึกถึง เราผ่านอะไรมาด้วยกันมามาก ไม่ว่าจะเป็นระยะทางที่กั้นขวางในยามที่ชายหนุ่มต้องเดินทางไปศึกษาต่อ หรือความกดดันจากสังคมรอบข้างด้วยฐานะที่แตกต่างทำให้วัฒน์รู้สึกเครียดและหงุดหงิดบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีมาตลอดระยะเวลาเจ็ดปี หญิงสาวเคยคิดว่าอุปสรรคต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาทำให้ความรักของเธอและเขาเข้มแข็งและหนักแน่นพอที่จะก้าวผ่านอุปสรรคต่อจากนี้ไปได้ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่แน่ใจเสียแล้วเพราะอุปสรรคที่ว่านั้นกลับกลายเป็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายเธอในตอนนี้ จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากธราย้ายไปอยู่กับอังเคิลทอมที่อังกฤษ วัฒน์กลับกลายเป็นคนเงียบขรึมมากขึ้น เธอไม่เข้าใจเขาเลยว่าเขาเป็นอะไรไป อยู่ดีๆ เขาก็ขอลาออกไปทำงานกับอลัน เกือบหนึ่งปีมาแล้วที่เราไม่ได้ติดต่อกัน ขนาดที่ว่าตอนชายหนุ่มไปศึกษาต่อนั้น เธอยังได้ติดต่อเขาแทบทุกอาทิตย์ แต่ตอนนี้เรียกได้ว่าข่าวคราวเงียบหาย เธอเคยโทรถามข่าวคราวเขาจากธราบ้าง คำตอบของธราก็ทำให้ความกลัวในใจของหญิงสาวที่ว่าเขาจะไปมีคนอื่นลดน้อยลง ถ้าเขาอยู่คนเดียว ไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนอื่น วันๆ เอาแต่ทำงาน ทำไมเขาถึงไม่ส่งข่าวคราวมาให้เธอบ้าง หรือว่าเขาเบื่อเธอแล้ว เบื่อผู้หญิงที่รักเขาคนนี้แล้ว ระรินยังคงทำงานที่บริษัทของบิดา บางครั้งงานก็ยุ่งมากจนเกือบลืมไปเหมือนกันว่าหัวใจของเธอมีเจ้าของแล้ว ทุกครั้งที่ต้องไปพบปะออกงานสังสรรค์มักมีชายหนุ่มเข้ามาสานสัมพันธ์ ยิ่งในระยะนี้ที่วัฒน์ไม่อยู่ด้วย แต่พวกเขาไม่ใช่วัฒน์ คนๆ เดียวที่ทำให้ร่างบางอบอุ่นหัวใจได้มีเพียงแต่เขาคนเดียว “จำได้ไหมที่วัฒน์พารินมาเที่ยวสิมิลันครั้งสุดท้าย” ความเงียบยังคงสื่อความหมายได้ดี สายตาระรินยังคงมองไปที่ทะเล ทะเลที่เคยเปล่งประกายสว่างไสวต้อนรับแสงอาทิตย์ขณะนี้กำลังเปล่งประกายหยอกล้อกับแสงนวลของพระจันทร์ หญิงสาวยังคงยืนยันที่จะตอบเขาด้วยความเงียบ ทำไมจะจำไม่ได้ วัฒน์พาเธอมาเที่ยวสิมิลันอีกครั้งสมัยที่พี่พัทธ์พี่ชายที่แสนดีของเธอต้องมาเสียชีวิตลงในวันแต่งงานของเขาเอง ครั้งนั้นทำให้น้องสาวของพี่พัทธ์คนนี้ถึงกับเป็นลมล้มทั้งยืนทันทีที่เห็นเลือด  ขนาดน้องสาวอย่างเธอยังเป็นถึงเพียงนี้ พี่เพชรไม่ต้องพูดถึง สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเพียงกระสุนนัดเดียวที่เจาะเข้าไปถึงหัวใจของพี่พัทธ์ กระสุนจากคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ เห็นชีวิตคนเป็นแค่ผักปลา น้ำตาของเจ้าสาวที่ไหลรินหยดลงมาบนมือที่เปื้อนเลือด เลือดของคนที่รักที่สุด เลือดของเจ้าบ่าวที่กำลังจะจุมพิตเจ้าสาวต่อหน้าสักขีพยานนับพัน เลือดของคนรักที่คบหาดูใจกันมานานหลายปีและกำลังจะสรรค์สร้างครอบครัวที่อบอุ่นร่วมกัน ความเศร้าที่คนรักมาจากไปในเวลาแห่งความสุขทำให้พี่เพชรทำใจไม่ได้ ต้องหลีกหนีจากความเป็นจริงที่เจ็บปวด หลีกหนีจากอดีตและสถานที่ที่คอยย้ำเตือนภาพความหลังที่มีแต่เขาและเธอ ถึงแม้ว่าพี่เพชรจะกลับมางานฌาปนกิจศพของพี่พัทธ์ในที่สุด แต่ระรินก็รู้ว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตพี่เพชรได้หายไปแล้ว ไม่กี่ปีถัดมาเธอได้พบพี่เพชรอีกครั้งเมื่อพี่สาวแสนดีมากล่าวลาและขอโทษที่ตัวเองทำเหมือนไม่ได้รักพี่พัทธ์แล้วด้วยการเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายอีกคน ระรินไม่ได้โกรธพี่เพชรเลยกลับยินดีด้วยซ้ำที่พี่เพชรได้พบผู้ชายอีกคนที่รักและห่วงใยพี่เพชรมากเช่นเดียวกันกับพี่ชายของเธอ และตัวระรินเองก็เชื่อว่าพี่พัทธ์ไม่ได้โกรธพี่เพชรเช่นเดียวกัน แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลยว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นกับวัฒน์ เธอจะเป็นอย่างไร จะเข้มแข็งได้เหมือนพี่เพชรหรือไม่ ระรินขอร้องให้วัฒน์พาเธอมาที่สิมิลันอีกครั้ง ระรินจำได้ พี่พัทธ์บอกเธอเสมอว่าพี่พัทธ์ชอบทะเล รักทะเล รักทุกสิ่งที่เป็นทะเล และยามนี้เธออยากจะมาเยือนมาเยี่ยมสถานที่ที่พี่พัทธ์รักมากที่สุด และได้พาเธอมาเพื่อสัมผัส และได้เห็นในสิ่งที่เขารัก ครั้งนี้เธอลองนั่งเรือช้าบ้าง และเธอก็ได้พบกับปรัชญาที่ว่า “ความประมาทเป็นหนทางแห่งความเมา” อย่างแท้จริง ขนาดเจ้าหน้าที่แจกยาแก้เมาให้ลูกเรือทั้งหลาย เธอกลับดื้อดึงไม่คิดว่าตัวเองจะเมาเรือ เป็นไงล่ะ ลำบากวัฒน์ต้องมาคอยช่วยปฐมพยาบาล “อวดเก่งนะไม่เท่ห์หรอกนะริน” วัฒน์นะวัฒน์ ฮึ่มๆ “ถึงแล้ว ถึงแล้ว อู้ฮู ! โอ้โฮ !”   เสียงเหล่านี้แว่วมาเข้าหูของเธอที่กำลังนอนสลบหมดสภาพ ทำให้ต้องฝืนตัวลุกขึ้นมา เดินโผเผโดยมีวัฒน์คอยช่วยพยุง เพื่อมาตะลึงกับสิ่งที่เห็น อาการเมาก่อนหน้านี้ลืมไปได้เลย ถึงแม้เธอกับวัฒน์มาเที่ยวกันหลายครั้งแล้ว แต่ก็อดที่จะชะงักไปกับความสวยงามที่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ยังประทับใจไม่รู้ลืมนี้ไม่ได้ ไม่ว่ากี่ครั้งที่มา เราสองคนก็จะถ่ายรูปเก็บไว้มากมาย ราวกับว่าไม่เคยพอ ไม่เคยเพียงพอกับความสวยงามของธรรมชาติ เราสองคนถ่ายรูปราวกับที่บ้านมีคาถาวิเศษเสกฟิล์มมาได้เองยังไงยังงั้น วันที่สองของเราเริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะพายุเข้าทำให้แผนการดำน้ำต้องเลื่อนออกไป เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้เราทั้งคู่ได้รู้ว่า “ความสวยงามและความสำเร็จมิใช่จะมาให้เราชื่นชมได้โดยง่าย” เราสองคนจึงใช้เวลาที่มีในการพูดคุย ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับเต็มไปด้วยเมฆหมอก บางครั้งมองไปทางไหนก็เห็นเงาของพี่พัทธ์วิ่งไล่จับเธอสมัยยังเป็นเด็กอยู่ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพี่พัทธ์จะไม่มีอีกแล้ว วัฒน์อยู่ข้างเธอทุกครั้งที่อ่อนแอและครั้งนี้ก็อีกเช่นกัน อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของวัฒน์ทำให้เธอรู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะมีวัฒน์อยู่ข้างกายเธอเสมอ “ไม่มีพี่พัทธ์ แต่รินมีวัฒน์นะ รินคือคนสำคัญ คนพิเศษที่สุดสำหรับวัฒน์ วัฒน์จะอยู่เคียงข้างรินเสมอ อย่าร้องไห้นะครับคนดี วัฒน์อยู่ตรงนี้แล้ว” อากาศช่างเป็นใจ วันต่อมาฟ้าเปิด วัฒน์ได้ฤกษ์หัดให้เธอดำน้ำลึก ถึงแม้ว่าเธอจะได้ประกาศนียบัตรดำน้ำลึกมาแล้วก็ตาม แต่เนื่องจากร้างลาไปนานพอสมควร จึงต้องค่อยๆ มารื้อฟื้นกันใหม่ วัฒน์บอกว่าเขาต้องการให้เธอได้เห็นอะไรอีกมากมายที่เธอไม่เคยได้เห็น จะได้เห็นโลกอีกใบหนึ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัส โลกใบนี้ไม่ได้มีแต่สิ่งเลวร้าย และนี่เป็นอีกครั้งที่วัฒน์สอนให้เธอได้เข้าใจว่า “โลกใบนี้ยังมีแง่มุมที่งดงามอยู่เสมอ เพียงแต่ว่าเราจะหันไปมองหรือไม่เท่านั้นเอง” จริงของเขา เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะได้เห็นจริงๆ  ผู้สง่างามแห่งท้องทะเล  แมนต้า หรือ ปลากระเบนราหูตอนมันเหินผ่านศีรษะเธอไปเหมือนเครื่องบินทิ้งระเบิด เธอเฝ้ามองสิ่งมีชีวิตยักษ์ใหญ่นั้นด้วยความทึ่งในความงามสง่างามเมื่อปีกมันโบกสะบัดจนบางครั้งเธอก็ต้องเป็นฝ่ายหลบปีกที่โบกสะบัดไปมา ปะการังถ้วยส้มที่ยืดหนวดออกไปเพื่อดักจับอาหาร เต่าทะเล ปลากะรังลายนกยูง ปลากะพงข้างเหลือง ปลาปักเป้าหนามทุเรียน ปลากล้วย ปลาสินสมุทรจักรพรรดิ ปลากล่องสีน้ำเงิน ปลาจิ้มฟันจระเข้ปีศาจ และฝูงปลาอีกนับพันที่พากันว่ายน้ำไปมาเรียกร้องความสนใจจากเธอ และกลุ่มนักดำน้ำที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:37:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความประทับใจของเธออีกอย่างหนึ่งคือ การที่ได้ว่ายน้ำกับกลุ่มปลาผีเสื้อคอขาวซึ่งนับว่าคุ้มค่าแล้วที่ได้ลงมาเยือนโลกใต้ทะเลนี้ ปลาสิงโตคู่นั้นระรินยังจำได้ที่วัฒน์รีบดึงตัวเธอออกมาให้ห่างเมื่อเห็นเธอเริ่มว่ายเข้าไปใกล้  ยากจะหักห้ามใจเมื่อได้เห็นรำแพนหนามตัวปลาสวยงามแบบนี้  แต่วัฒน์กลับบอกว่า ความสวยงามของปลาเหล่านี้น่ะพิษทั้งนั้น ปลาการ์ตูนที่แหวกว่ายอยู่ในดงดอกไม้ทะเล เธออยากจะรู้จริงๆ เลยเชียวว่าดอกไม้ทะเลนั้นจะนุ่มเพียงไหนถึงทำให้เจ้าปลาการ์ตูนเหล่านั้นต่างพากันหลบหนีกลุ่มนักดำน้ำเข้าไปแอบซ่อนตัวอยู่ ปลาเหยี่ยวปากยาวก็ว่ายน้ำเร็วชะมัด ขนาดเธอเองยังว่ายน้ำตามไม่ทัน ปลานกแก้วตอนที่เธอเห็นพวกมันแทะพวกปะการังแข็งหรือ Hard coral แล้วก็ไม่อยากคิดต่อเลยว่าฟันของมันจะต้องแข็งขนาดไหน สีสันของปลามากมายสวยงามจนบางครั้งวัฒน์ก็อดที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้ ถึงแม้จะติดที่ถังออกซิเจนแต่ระรินก็อดนึกขำวัฒน์ไม่ได้เมื่อเห็นชายหนุ่มทะเลาะกับเจ้าปลากะพงห้าเส้นและเจ้าปลาวัวตัวตลกด้วยแล้ว ก็แหม แอบซ่อนตัวในปะการังอย่างนั้นทำให้วัฒน์ถ่ายรูปได้ไม่ถนัด ท่าทางไม่พอใจแถมชี้ไม้ชี้มือเหมือนช่างภาพสั่งนางแบบให้เปลี่ยนท่าทางอย่างนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำเธอไม่ลืมเลือน เมื่อขึ้นมาบนเรือแล้ววัฒน์ก็มาสบถให้ฟังว่าช่างเป็นปลาที่ถ่ายรูปยากจริงๆ   นี่ยังไม่นับรวมปลาไหลยักษ์ มอเร่ย์นะ ปกติแล้วเจ้ามอเร่ย์นี่จะอยู่ในรู การถ่ายรูปจึงค่อนข้างเป็นไปได้ยาก วัฒน์เคยเห็นรูปที่เพื่อนถ่ายมาอวดก็อยากจะถ่ายรูปเจ้ามอเร่ย์นี้ให้ได้บ้าง โดยเฉพาะเจ้าตัวที่วัฒน์แอบเห็นว่าว่ายน้ำผ่านตัวเขาไปนะ ใหญ่กว่าขาของวัฒน์ซะอีก เพื่อหลบหนีการถ่ายรูป เจ้ามอเร่ย์ไปพันตัวเองอยู่กับกอปะการัง ดูน่าสงสารมากๆ สงสัยเจ้ามอเร่ย์คงขี้อายหรือไม่ก็คงเบื่อที่มาเป็นนายแบบนางแบบจำเป็นแล้วกระมัง “แหมริน ปกติวัฒน์ไม่เคยเห็นมอเร่ย์เต็มๆตัวเลยนะ เคยเห็นแต่หัวโผล่มาอ่ะ ครั้งนี้อุตส่าห์เห็นเต็มตัว เจ้ามอเร่ย์ก็แอบซ่อนตัวไม่ให้ถ่ายซะงั้น” แม้ทริปนี้จะไม่ค่อยได้เจอปลาใหญ่ อย่างฉลามวาฬแต่ปลาเล็กๆเยอะมาก ปลาขนาดกลางๆ อย่างฉลามกบ หรือ Leopard Shark ก็ยังมีให้เห็น แต่วัฒน์ว่ายน้ำตามถ่ายมาไม่ทัน การเดินทางครั้งนี้นับว่าคุ้มค่าแล้ว เราดื่มด่ำธรรมชาติแกล้มกับภาพแสงสุดท้ายที่พระอาทิตย์กำลังระเริงอยู่ท่ามกลางเกลียวคลื่น ธรรมชาติแต่งแต้มความงดงามไว้อย่างวิจิตรบรรจงขนาดนี้แล้วคนเราจะยังต้องการถามหาอะไรอีก ระหว่างดื่มด่ำกับแสงอาทิตย์ยามอัสดง มือหนาที่คอยเกาะกุมมือบางไว้อย่างทะนุถนอมรีบสะกิดเรียกให้เธอหันไปดูปูไก่ สัตว์ที่หาดูได้ยากเพราะมีเฉพาะที่หมู่เกาะสิมิลันเท่านั้น  สีสันของลำตัวปูเป็นสีแดงสดยิ่งส่องด้วยไฟฉายขนาดเล็กที่วัฒน์นำติดตัวมาด้วยแล้วจะดูออกเป็นสีส้มสะท้อนแสงเลยทีเดียว ก้ามปูจะเป็นสีดำเหลือบน้ำเงินทำให้ดูน่าเกรงขาม วัฒน์บอกกับเธอว่าปูไก่มักออกหากินในยามค่ำคืน ชื่อของมันมาจากเสียงร้องที่เหมือนไก่ พบได้ริมทางเดินในป่าที่ไปหาดเล็ก ก็ส่วนที่เธอออกมาดื่มด่ำกับบรรยากาศตอนนี้นั่นแหละ ส่วนสัตว์อีกชนิดที่หาดูได้ยากเช่นเดียวกัน คือนกชาปีไหน ซึ่งวัฒน์ชอบเอ่ยล้อทำนองว่าน่าจะมีนกกาแฟปีไหนด้วยนะ จะได้เป็นคู่กัน  นกชนิดนี้เป็นนกที่ชอบเดินมากกว่าบิน ตัวสีเขียวเป็นประกายแบบปีกแมลงทับ มีแผงคอคล้ายคอไก่สวยงามมาก เป็นโชคดีที่เธอและเขาได้พบเห็น เพราะครั้งก่อนๆ ที่มาเที่ยวกันทั้งนกและปูไม่เคยมาเยือนให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาซักครั้ง นอกจากนี้วัฒน์ยังพาเธอมายังจุดชมวิวที่สวยมากอีกจุดหนึ่งคือจุดชมวิวลานข้าหลวง อยู่ใกล้หาดเล็กต้องปีนเขาโหนเชือกให้เหงื่อพอซึม เมื่อถึงจุดชมวิวจะมองเห็นเกาะเจ็ด เกาะหก และเกาะห้า เรียงตัวกันสวยงาม ไม่ควรพลาดการถ่ายรูปเป็นอย่างยิ่ง วัฒน์ทำให้เวลาทุกวินาทีทุกนาทีของระรินมีค่าเสมอ จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระรินยังจำได้ถึงอาการกระวีกระวาดของตนที่จองตั๋วเครื่องบินด่วนจากกรุงเทพฯ เพื่อมาลงที่ภูเก็ตเลยทีเดียว จากนั้นก็จองรถจองเรือมาที่นี่ ทุกอย่างที่ทำเพียงเพราะเขาคนเดียว การงานแฟ้มเอกสารที่ยังรอให้เธออ่านยังวางอยู่บนโต๊ะทำงานที่วัฒน์เคยบอกว่าใหญ่กว่าตัวเธอถึงสามเท่า ขณะนี้ไม่ได้เข้ามาอยู่ในความสนใจของเธอเลย วัฒน์ยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากหนึ่งปีก่อนหน้านี้ ผิวที่คล้ำแดด นัยน์ตาคมที่เหมือนมองทะลุผ่านความรู้สึกของใครหลายๆ คนรวมทั้งเธอ ร่างกายที่สะท้อนให้เห็นถึงนิสัยรักการออกกำลังกายและการท่องเที่ยว ทุกอย่างยังเหมือนเดิมแต่หัวใจของเขานี่ซิ หัวใจของเขาตอนนี้ยังมีเธออยู่ในนั้นรึเปล่า เธอพร้อมแล้ว หลังจากที่เธอได้ยินเสียงของเขา เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอรอคอยมาเกือบปีคงจะสิ้นสุดลงแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจบินไปทำงานที่อังกฤษและบินกลับมาเมืองไทยโดยไม่ได้บอกกล่าวเธอล่วงหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้โทรเรียกเธอให้มาเจอกับเขาที่นี่  แต่เธอก็เชื่อว่าวัฒน์มีเหตุผลของเขา วัฒน์ไม่เคยทำอะไรที่ไม่มีเหตุผล นับตั้งแต่เรารู้จักกัน วัฒน์ทำทุกอย่างอย่างไตร่ตรองแล้วเสมอ หลังจากที่มาถึงเกาะสิมิลัน เธอบอกกับตัวเองทันทีว่าเธอควรจะบินหนีหายจากเขาไปแทนที่เธอจะรีบมาหาเขาถึงที่นี่ อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไรที่คอยแต่จะทำให้หัวใจของเธอเจ็บช้ำ ถ้าวันนี้เขาเรียกเธอเพื่อจะบอกอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยคิดถึงเลยมาตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา เธอจะทำอย่างไรถ้าเขาพูดออกมา เธอจะทำอย่างไรดี เธอลองซ้อมท่าทางตัวเองหน้ากระจกหลายครั้งว่าถ้าเขาพูดประโยคนั้นออกมา เธอจะทำหน้ายังไง เธอไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าที่น่าเกลียดที่สุดของเธอ เวลาคนเราร้องไห้มันไม่สวยนักหรอกนะโดยเฉพาะเธอด้วยแล้ว “เราผ่านเหตุการณ์อะไรด้วยกันมามาก หลังงานแต่งของธราทำให้วัฒน์ได้คิด วัฒน์ละเลยเวลาของเรามานานแล้ว ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไม่คิดจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเราให้ดีขึ้น วัฒน์มักจะถามตัวเองเสมอว่าจากนี้ไปวัฒน์จะหนักแน่นพอไหม จะดูแลรินให้มีความสุขได้ดีแค่ไหน ถ้าวัฒน์ไม่มีริน วัฒน์จะอยู่ได้ไหม และถ้ารินไม่มีวัฒน์ รินจะอยู่อย่างไร วัฒน์พยายามหาคำตอบให้กับตัวเองตลอดหลังงานแต่งของธรา” ทำไมลมหายใจของเธอถึงได้ติดขัดอย่างนี้นะ น้ำตาที่ตอนนี้เอ่อล้นยากที่เธอจะกลั้นได้อยู่แล้ว “ครั้งแรกที่วัฒน์ได้เจอริน วัฒน์ตกหลุมรักรินทันทีเลยรู้ไหม เด็กผู้หญิงแก้มใสน่ารักราวกับตุ๊กตาบ่นว่าหิว บางครั้งเธอก็บ่นว่าเมื่อยกับที่นั่งบนรถทัวร์ แต่แทนที่วัฒน์จะเบื่อหน่ายกับเสียงออดอ้อนที่ได้ยิน กลายเป็นว่าวัฒน์อยากเป็นคนที่ได้ปกป้องดูแลเด็กผู้หญิงคนนั้น ยิ่งเราได้พูดคุยกัน วัฒน์ยิ่งรู้สึกถูกชะตา ยิ่งอยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากที่จะละสายตาไปไหน ตอนที่รินกำลังจะจมน้ำ วัฒน์กลัวมากเลยรู้ไหม กลัวว่าถ้าวัฒน์ช้าไปอีกนิดเดียว วัฒน์จะสูญเสียรินไปตลอดกาล” หลายครั้งที่เธอเคยถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขามักจะหลีกเลี่ยง และไม่ยอมตอบคำถามที่เธออยากได้คำตอบ แล้วนี่อะไร อยู่ดีๆ เขาก็มาพูดเหมือนต้องการระบายทุกอย่างให้เธอฟัง เพราะอะไรกัน หรือว่าเขาไม่ต้องการให้ระหว่างเรามีเรื่องค้างคากันอีก “ยิ่งวัฒน์รู้ว่ารินเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย วัฒน์ก็ยิ่งกังวล วัฒน์เรียนปีสุดท้ายในขณะที่รินกำลังเริ่มต้นชีวิตมหาวิทยาลัย รินรู้ไหม หนึ่งปีนั้นเป็นหนึ่งปีที่วัฒน์มีความสุขที่สุดที่เราได้ใกล้ชิดกันและทุกข์ที่สุดที่เราจะต้องจากกันเมื่อวัฒน์เรียนจบ ตอนที่ตัดสินใจไปเรียนต่อ วัฒน์กลัวมาก กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ยิ่งวัฒน์ได้รู้จักริน วัฒน์ยิ่งประทับใจ ถึงแม้รินจะทำอาหารไม่เก่ง ขี้หลงขี้ลืม หรือบางครั้งก็ดื้อจนน่าตี” เอ๊ะ มาหลอกว่าเธอรึเปล่านี่ อย่าบอกนะว่านี่เป็นเหตุผลที่เขายกขึ้นเพื่อเรียกเธอมาวันนี้ “แต่รินเป็นคนร่าเริงแจ่มใส มองโลกในแง่ดี ไม่เคยดูถูกใคร มีน้ำใจกับทุกคนจนวัฒน์กลัวว่าถ้าคนอื่นได้มารู้จักรินอย่างที่วัฒน์รู้จัก พวกเขาจะมาแย่งรินไป วัฒน์กลัวมากเลยรู้ไหม ยิ่งเราต้องมาจากกันหลังจากที่วัฒน์เรียนจบ วัฒน์ถึงได้บอกรักรินก่อน วัฒน์อยากให้รินรู้ว่าผู้ชายคนนี้จริงใจกับริน คำว่ารักของวัฒน์จะถือเป็นคำสัญญาไม่ว่าอยู่ที่ไหนวัฒน์ก็รักรินเสมอ วัฒน์ไม่มีทางทำร้ายหัวใจของตัวเองได้” ใช่เธอรู้ วัฒน์รักเธอ และเธอก็รักวัฒน์ แล้วตอนนี้ล่ะ วัฒน์ยังรักเธออยู่รึเปล่า “ถึงแม้ต่อมาวัฒน์จะรู้ว่าคนที่วัฒน์ต้องการปกป้องนั้นมีทุกอย่างพร้อมมากกว่าตัววัฒน์เอง ตอนนั้นวัฒน์ถามตัวเองว่าจะทำอย่างไรต่อไป คำตอบที่ได้คือวัฒน์ยังอยากอยู่เคียงข้างริน อยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของริน วัฒน์พยายามลดช่องว่างระหว่างเราสองคนให้น้อยลง แม้ต้องทนกับคำสบประมาท วัฒน์ก็พยายามไม่สนใจ เพราะคนที่วัฒน์ควรสนใจ เอาใจใส่เป็นความรู้สึกของรินต่างหาก วัฒน์ไม่อยากให้ใครมาว่าริน มาสบประมาทรินของวัฒน์” ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่เขาทำทุกอย่างก็เพื่อเธอ เพื่อเราสองคน หรือว่าที่เขากำลังจะบอกเธอคือ เขาไม่ต้องการที่จะทนอีกต่อไปแล้ว “วัฒน์รู้ว่ารินต้องอดทนอย่างมากระหว่างที่วัฒน์ไม่อยู่ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีอีเมลล์หาเหมือนเมื่อครั้งก่อน วัฒน์รู้ว่ารินสับสนในความสัมพันธ์ระหว่างเรา แต่วัฒน์อยากจะบอกว่าวัฒน์รักรินนะ จากวันแรกที่เราได้พบกันจนถึงวันนี้ ความรักที่วัฒน์มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีลดลงเลย ความรักที่ต้องการจะอยู่เคียงข้างผู้หญิงคนหนึ่งไปจนแก่เฒ่า รักที่ต้องการจะได้มานั่งดูลูกหลานเติบโตไปพร้อมๆ กับเราสองคน” น้ำตาที่ซึมผ่านทางขอบตาไหลรินลงมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง ใช่ความรักที่เขามีไม่ต่างไปจากเธอเลย เธอเคยคาดหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขา มีครอบครัวเล็กๆ ร่วมกัน แต่หลังจากที่เขาเปลี่ยนไป ก็เหมือนดังฝันสลายหายกลายเป็นหมอกควันที่มองเห็นเพียงความเลือนราง เธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าของหัวใจถึงได้เรียกเธอมา หรือเขาต้องการให้ทุกอย่างจบลงที่นี่อย่างนั้นหรือ “สิมิลันเป็นสถานที่ที่วัฒน์รัก เป็นสถานที่ที่ทำให้วัฒน์ได้เรียนรู้จักความรัก และสิมิลันจะเป็นสถานที่ที่วัฒน์อยากจะถามคำถามสำคัญกับคนที่วัฒน์รักมากที่สุดเช่นเดียวกัน” ยิ่งเขาเอ่ยคำถามนั้นออกมา ยิ่งทำให้ทำนบน้ำตาของเธอพังทลายลง คำถามที่เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยิน ใบหน้าเรียวขณะนี้เจือด้วยรอยยิ้มปนคราบน้ำตาที่ไม่ได้ผ่านการฝึกซ้อมผ่านทางหน้ากระจก “นางสาวระริน ศิริวัฒนานนท์จะให้เกียรติเป็นภรรยาของนายธนวัฒน์  ธราธนศิลป์ได้ไหมครับ” เสมือนสายลมทะเลจะกลั่นแกล้งไม่ให้ผู้คนรอบข้างได้ยินคำตอบที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบาง มีเพียงชายหนุ่มผู้ครอบครองหัวใจของเธอนี้ไว้กระมังที่รับรู้ แม้นเบาเพียงเสียงกระซิบแต่กลับดังก้องในความรู้สึก ปลายนิ้วที่ไล่ซับน้ำตาของหญิงสาวช่างอ่อนโยนและอบอุ่น ในทางกลับกันเธอกลับรู้สึกถึงความหนักแน่นและความแข็งแกร่ง อ้อมกอดที่โอบกระชับเธอในตอนนี้เป็นดังสัญญาว่าเราสองจะไม่พรากจากกัน จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทะเลมาแล้วค่ะ ทะเลที่สวยสุดอีกแห่งในเมืองไทย สิมิลัน *กรรมของหนู กว่าจะเห็นว่าพิมพ์ สิมิลันผิด สำหรับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาใหม่ ลองไปมองหาความรักกับทริปก่อนๆ ของเราได้นะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html หัวใจรักฤดูเหงา #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4316993/W4316993.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4325989/W4325989.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4336842/W4336842.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4340548/W4340548.html ให้ใจบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4355884/W4355884.html ให้ใจบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363493/W4363493.html ให้ใจบอกรัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4375271/W4375271.html เมื่อตะวันเคียงดาว #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4384052/W4384052.html เมื่อตะวันเคียงดาว #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4395471/W4395471.html ตะวัน ณ ปลายฟ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4404765/W4404765.html เติมรักให้เต็มใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4416774/W4416774.html กำกับรัก นักประสานงาน #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4424219/W4424219.html กำกับรัก นักประสานงาน #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4435708/W4435708.html กำกับรัก นักประสานงาน #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4443242/W4443242.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4453092/W4453092.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4461293/W4461293.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4472429/W4472429.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4479792/W4479792.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4489671/W4489671.html แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 49 00:56:26 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 49 01:41:06 จากคุณ : Miracle of friends (pajan) - [ 1 ก.ค. 49 01:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 trip นี้สั้นเนอะ ตอนเดียวจบแล้ว จากคุณ : เกียรตินำ - [ 1 ก.ค. 49 01:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 555+++ โห..มีคนกินแรงกว่าเราอีก ก๊ากกกกกกกกกก หมดทริปนี้แล้วทริปหน้าก็ปิดทัวร์แล้วสิ ...หรือว่า... ยังเหลืออีกน้า ไม่แน่ใจเท่าไหร่ ก๊ากกกกกกกกกก จากคุณ : นางฟ้าอู้งาน (samita) - [ 1 ก.ค. 49 10:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^___^ จากคุณ : nongwin - [ 1 ก.ค. 49 11:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รักสิมิลันสุดหัวใจ เป็นสถานที่ที่ความฝันถูกบ่มเพาะ และทำให้เราเข้าใจตัวเองว่า เรารักธรรมชาติ รักตัวเอง และเป็นคนช่างฝันได้แค่ไหน บางทีการเดินทางไม่ใช่แค่การท่องเที่ยว หากมันคือการเดินทางเพื่อทำความรู้จักกับตัวเอง รักสิมิลันค่ะ จากคุณ : sovo - [ 1 ก.ค. 49 19:23:43 A:222.145.167.64 X: TicketID:004049 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยากไปเที่ยวค่า... ช่วยพาหนูไปที จากคุณ : หนูฬี (ดอกไม้ของฬีฬา) - [ 2 ก.ค. 49 11:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนเราไป น้องชาปีไหนเดินกันเกลื่อนเลย ไม่เป็นนกหายากบนเกาะอีกแล้วล่ะ จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ค. 49 18:14:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วอยากไปสิมิลันจังเลย ^ ^ จากคุณ : Honey P (Honey Pee) - [ 3 ก.ค. 49 09:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยากไปเที่ยวสิมิลัน กับ ระรินและวัฒน์ ขอธราพาอังเคิ้ลทอมไปด้วยคนน้า อิอิ ^ ^ จากคุณ : วิรตี - [ 3 ก.ค. 49 23:37:41 ]