๏ หัวใจเรานุ่มเนื้อ เพียงใด
ผิว์อ่อน ณ หทัย หนึ่งนั้น
เจ็บปวดต่อคำใคร คอยบ่น ถากถาง
ยกม่านบางกางกั้น ปกป้อง ตัวเอง
๏ หัวใจเรานุ่มอ่อน เนื้อหนึ่งก้อนเท่ากำปั้น
เจ็บปวดถ้อยความฟาดฟัน กางม่านกั้นจากผู้คน
ไม่สามารถอีกแล้ว รักเพริศแพร้วเจ้าล่องหน
ว่างเปล่า ณ กมล จึ่งอับจนเรียงร้อยคำ
ผู้คนนั้นหยามเหยียด รังเกียจ ขยี้ ขยำ
รอยแผลปริร้าวระกำ ถูกกระหน่ำย่ำหยามใจ
เสียดายเวลาอุ่นเอื้อ อาทร เจือมา หาไม่
จำลามิอาลัย โอ้พงไพรโปรดเผยกร
สู่อ้อมอกป่าเขา แม้ความเหงาจะหลอกหลอน
ยอมให้ใจขาดรอน ดีกว่าร้อนในป่าคน
---
....
แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 49 15:01:12
จากคุณ :
สีน้ำฟ้า 
- [
1 ก.ค. 49 14:58:17
]
ดีกว่าร้อนใจ ในป่าคน
