18 ธันวาคม 19xx

วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเริ่มทำการฝึกซ้อม การฝึกซ้อมลำบากมาก คงเป็นเพราะผมไม่คุ้นเคยมันเท่าไหร่ เวลาที่ใช้มากกว่าที่ตั้งเป้าไว้กว่า 1 นาที ผมคงต้องพยายามซ้อมให้มากกว่านี้

วันนี้ผมไปที่ร้านเพื่อมองหาของขวัญชิ้นใหม่... ผมพอเห็นอันที่ผมชอบแล้ว ดูท่าของชิ้นนี้จะเหมาะกับเธอเป็นอันมากเลย แต่เสียดายวันนี้เวลาน้อยไปหน่อยเลยต้องรีบกลับบ้านก่อน ไว้พรุ่งนี้ผมคงต้องแวะไปใหม่




......


19 ธันวาคม 19xx

วันที่ 2 ของการฝึกซ้อม... ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ให้ตายซิ วันคริสต์มาสใกล้เข้ามาแล้ว นี่ผมเหลือเวลาฝึกซ้อมอีกไม่มากแล้ว

วันนี้ผมไปที่ร้านขายของขวัญมาอีกเช่นเดิม ดูแล้วชิ้นนี้ผมจะชอบมันมากจริงๆ แต่ดูราคามันแพงไปนิด ดูเหมือนพรุ่งนี้ผมคงต้องต่อรองราคากับเจ้าของร้านซะหน่อย


PS. เธอน่ารักมาก เหมือนทุกวัน



.......

20 ธันวาคม 19xx

การฝึกซ้อมยังเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยมันก็ดีขึ้นแล้ว... ผมใช้เวลาน้อยกว่าเดิมตั้ง 10 วินาทีแหนะ อย่างน้อยก็มีความหวังขึ้นมาแล้ว ในอีก 4 วันที่เหลือ ผมจะพยายามให้ดีที่สุดเลย จะว่าไปวันนี้ผมซ้อมเพลินจน ลืมออกไปที่ร้านขายของขวัญเลย

วันนี้ตอนเย็นผมเจอเธอด้วยละ... เธอเดินมากับแฟนของเธอ... น่าเสียดายนะทั้งที่ที่ตรงนั้นจะเป็นของผมแท้ๆ

ช่างเถอะ ผมเชื่อว่าหลังจากวันที่ 24 ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแน่ๆ....


PS. ไปซ้อมต่อดีกว่า....





.......

21 ธันวาคม 19xx


การฝึกซ้อม เป็นไปได้ด้วยดี ถึงแม้จะไม่ก้าวหน้าเท่าไหร่...


วันนี้ผมไปร้านขายของขวัญมาแล้ว และทดลองต่อราคากับเจ้าของร้านดูแล้วดูเหมือนเค้าจะงกทีเดียว ผมต่อราคาอยู่ตั้งนานแนะ จนเย็นเลยดูเหมือนผมอาจจะต้องตัดใจหาของขวัญชิ้นอื่นจะดีกว่า...

เอ แต่คิดอีกที... ผมออกไปอ้อนวอนเจ้าของร้านต่อตอนนี้เลยดีกว่า...



--------

22 ธันวาคม 19xx

โอ้ พระเจ้าจริงๆ แล้วเจ้าของร้านนี้ก็ใจดีเหมือนกันแฮะ... หลังจากผมอ้อนวอนอยู่ราว 2 ชมได้ ผมก็ได้มันมาโดยไม่เสียตังค์ซักบาท เจ้าของร้านใจดีจริงๆ เลย

วันนี้การฝึกซ้อนเป็นไปได้ด้วยดี ถึงแม้เวลาจะเหลือน้อยเหลือเกิน แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด

วันนี้ผมผ่านร้านของขวัญร้านนั้นอีกรอบว่าจะไปขอบคุณเจ้าของร้านอีกรอบซะหน่อย วันนี้ร้านปิดแฮะ ไม่รู้จะรีบปิดไปไหน... สงสัยจะรีบไปเที่ยวต่างจังหวัด

เอาละวันนี้ซ้อมพิเศษรอบดึกอีกรอบดีกว่า....
.
.
.



-----------------------

23 ธันวาคม 19xx

อีกวันเดียวเท่านั้น.... พรุ่งนี้แล้วที่สิ่งที่ผมซ้อมมาตลอด สัปดาห์จะได้ใช้ซะที....

การฝึกซ้อมวันนี้... แย่นิดหน่อย ดูเหมือนมันจะถึงขีดจำกัดแล้ว ทำยังไงก็ไม่พ้นกำแพงขอบเขตนี้ซักที


วันนี้ เพื่อนบ้าน(เลวๆ) ของผมคนหนึ่งมาบ่นเรื่องที่ผมทำเสียงหนวกหูเขา ผมออกไปคุยกับเค้าแล้ว และทำให้เขาเลิกโวยวายไปเรียบร้อยแล้ว การอยู่ด้วยกันในสังคมมันต้องรู้จักอดทนกันบ้างซิ


... ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ก็น่าจะเรียกได้ว่าไม่มีมนุษยสัมพันธ์เลย


----------------------------------------------




X' mas eve 19xx

พระเจ้าผมทำได้แล้ว ผมทำได้แล้ว หมดจดจริงๆ สมกับที่ตั้งใจฝึกซ้อมอย่างหนักมาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆจริงๆ

เอาละผมคงไม่มีเวลาที่จะเขียนต่อแล้ว ได้เวลาที่ผมจะต้องออกไปหาเธอแล้ว


-------------------------------------------------------------------------------


X'mas 19xx


สำเร็จแล้วมันได้ผล! ผมทำให้แฟน ไม่ซิ แฟนเก่าของเธอตกกระป๋องไปเลย หลังจากนั้นเมื่อคืน เธอก็มาอยู่ที่บ้านผมแล้วหลังจากนั้นเราก็... เอ๊ะตรงนี้อย่าเขียนดีกว่าแฮะ....

ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลยให้ตายซิ  จากวันนี้ไปคงไม่มีวันที่ผมจะต้องเหงา ผมจะต้องเดียวดายอยู่คนเดียวแล้ว


วันที่อยู่คนเดียวมันจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว....

.
.

---------------------------------------------------------------------------------


26 ธันวาคม 19xx

ตอนนี้เธอยังอยู่ที่บ้านของผมเหมือนเดิม... ผมก็ยังมีความสุขกับเธอเหมือนเดิม

ผมเดินไปที่ห้องนอนผมก็พบกับหน้าเธอที่หัวเตียง ไปที่ห้องครัวก็เจอกับมืออันแสนบอบบางของเธอ และทุกครั้งที่ผมนั่งดูโทรทัศน์ ผมจะเห็นขาเพรียวสวยของเธอเสมอ...

ผมมีความสุขจริงๆ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว ผมได้กลิ่นเหม็นเน่าเล็กๆ ในบ้านดูเหมือนอาจจะมีหนูตายแถวนี้

เริ่มปวดหัวเล็กๆ เหมือนกันนะ บางทีได้ยินเสียงอะไรไม่รู้เต็มไปหมด สงสัยอดนอนมากไปมั้ง...

แต่ผมก็พอรู้วิธีแก้ปวดหัวแล้วละ...


.....
.


-----------------------------------------------------


28 ธันวาคม 19xx

ปวดหัวเหมือนเดิม แต่น้อยลงไปแล้ว วิธีที่นั้นได้ผลจริงๆ.... แต่ก็ทำเอาผมนอนหลับไป 1 วันเต็มๆ เลยซินะ


ช่างเถอะ... ผมไปสนุกกับคนที่ผมรักต่อดีกว่า
.........
......
...
.


------------------------------------------------------------------------------------







"ผู้กองครับ" ผมปิดไดอารี่เล่มนี้ลง แล้วหันไปทางลูกน้องของผมที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง

"หาหลักฐานเจอครบแล้วครับทั้งปืนและมีดที่คาดว่าคนร้ายใช้ประกอบคดี" เจ้าลูกน้องของผมพูดพลาง ยื่นปืนพกขนาด .22 และ มีดทหารผูกโบ ภายในถุงกันรอยนิ้วมือสูญหาย ให้ผม

"แปลกดีแฮะ ตั้งแต่เกิดมาพึ่งเคยเห็นฆาตกรใช้มีดผูกโบว์" ผมรำพึงก่อนจะหันไปถามเจ้าลูกน้องว่า "แล้วผลการชัณสูตรเบื้องต้นสรุปได้หรือยังว่าคนร้ายตายเพราะสาเหตุใด"

"เป็นการฆ่าตัวตายไม่ผิดแน่ครับ มีแผลลูกกระสุนขนาด .22 ที่ขมับ เขม่าดินปืนที่มือกับแผลก็ตรงกันครับ น่าจะเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า 7 วัน ส่วนผู้เคราะห์ร้ายทั้ง 4 ศพ คงต้องใช้เวลาอีกซักพักเพราะศพเริ่มเน่าแล้วครับ"


"เอาเถอะไปได้แล้ว ผมต้องไปฉลองวันปีใหม่กับลูกสาวแล้ว" ผมโบกมือไล่ลูกน้องออกจากห้อง ก่อนจะวางไดอารี่เล่มนั้นไว้บนโต๊ะ พลางนึกในใจ "ดูจากที่เขียนในไดอารี่ คนร้ายไม่น่าจะฆ่าตัวตายก่อนวันที่28 แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยไปโวยกับนิติเวชอีกที" ผมปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไป


--------------------------------

วันปีใหม่ 19xx

สวัสดีปีใหม่ทุกคน... อาการปวดหัวดีขึ้นแล้วแฮะ แต่กลับหายใจไม่ค่อยออกแฮะ.....................
...
..
.


----------------------------






-----------------------------------------------------------


PS. ขอบคุณที่อ่านจนจบเรื่องนี้ชื่อเรื่อง Diary of the murderer ครับ

PS2. ทุกเรื่องที่ผมเขียนต่อจากนี้นอกจากPostตามบอร์ดต่างๆแล้วจะหาอ่านได้ที่
http://greeny-utopia.spaces.msn.com/

PS3 Please feel free to comment (or insult - -") :)

แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 49 22:58:26

แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 49 22:49:01

แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 49 22:46:57

แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 49 22:46:26