ความคิดเห็นที่ 1 “ปลาทอด....กินกับน้ำพริกอร่อยมาก” “ครับ” มือหนาเอื้อมไปตักปลาทอดมาใส่จานตัวเองอย่างเลื่อนลอยเหมือนกับให้ผ่านๆไป ไม่ได้ใส่ใจถึงความเอร็ดอร่อยที่พี่สาวพยายามบอก เช่นเดียวกับนลิน ที่รับประทานอาหารมื้อเที่ยงอย่างไม่ค่อยรู้รสเพราะเป็นห่วงกังวลในตัวน้องชายคนเดียวของตัวเอง “ตกลงเรื่องของวัชกับรุ้งไปถึงไหนแล้ว?” มือที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากหยุดชะงักไปนิด ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบธรรมดาว่า “อาทิตย์หน้ารุ้งจะหมั้น พี่ลินไม่ได้อ่านข่าวในหนังสือพิมพ์เหรอ?” “หือ?” พี่สาวเลิกคิ้ว “ลงหนังสือพิมพ์ด้วยเหรอ?” “คอลัมภ์ซุบซิบน่ะครับ พี่ภัทรเขาเคยเป็นข่าวกับนางเอกหนังอยู่พักหนึ่ง สื่อมวลชนเขาก็เลยสนใจ เอาข่าวของรุ้งไปลงด้วย ฉบับเมื่อวันอาทิตย์ก่อน” “อ้อ....” นลินไม่ยักทราบ เพราะคอลัมภ์แรกที่ตัวเองเปิดอ่านมักเป็นคอลัมภ์เกี่ยวกับการพยากรณ์ชีวิตแล้วก็เรื่องย่อตัวอย่างละครที่ตามติดอยู่ทางทีวี ครั้นจะเอ่ยถามอะไรต่อ ท่าทีนิ่งเฉยของน้องชายก็ทำให้หล่อนรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่กล้าจะทักด้วยหยั่งความคิดของอีกฝ่ายลงไปได้ไม่ถึงก้นบึ้ง กลัวธีรวัชจะเสียใจ เพราะคำพูดที่อาจย้อนกลับเป็นเข็มแหลมไปทิ่มแทง ในที่สุด หญิงสาวจึงได้แต่บอก “แกงส้มนี่ก็อร่อยดีนะ ปลาดาบลาวก้างเยอะ ยาวด้วย แต่ว่าเนื้อมันอย่างกับอะไรดี วัชลองทานกับไข่เจียวฝีมือพี่สิ รับรองว่าอร่อยมาก” “ครับ... อร่อยดี” ไม่มีคำล้อเลียนว่าเค็มปี๋เหมือนเกลือทะเลอย่างเช่นทุกวันอีก.... งานหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โต ประดับประดาไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวกลีบแข็งสวยสดชื่นไปทั่วบ้านหลังใหญ่ของตระกูลอัสสดาวงศ์ ริบบิ้นสีขาวถูกห้อยย้อยระโยงระยางไปตามซุ้ม อันมีแชมเปญ ค็อกเทล และเครื่องดื่มอีกมากมายตั้งเรียงไว้สำหรับแขกเหรื่อผู้มีเกียรติมาร่วมงาน จิรภัทรจิบไวน์อยู่ด้านล่างกับเทพพงศ์สักพัก ก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังโทรศัพท์ภายในเพื่อกดเรียกหาห้องของน้องสาวที่บัดนี้ต่างตระเตรียมงานกันอย่างแข็งขัน “ป้านิ่มเหรอครับ.... รุ้งแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้วหรือยัง?” “เอ้อ...” เสียงปลายสายตอบตะกุกตะกัก “ใกล้...ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ” รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมสัน... จิรภัทรแน่ใจในตัวเองยิ่งนักว่า สิ่งที่เขาเลือกให้ในวันนี้ คือสิ่งที่ดีที่สุด ที่ถึงแม้หยาดรุ้งจะยังปฏิเสธไม่ยอมรับ แต่สักวันหนึ่งต้องเชื่ออย่างหมดใจ ว่าลำพังเพียงความรักเพียงอย่างเดียวย่อมไม่สามารถทำให้คนเราเอาตัวรอดได้ในสังคมที่เป็นไปอย่างทุกวันนี้แน่นอน คำว่ารักที่ธีรวัชบอกปาวๆ ว่ามีให้น้องสาวเขาอย่างล้นเหลือ จะช่วยอะไรได้เวลาที่ทั้งคู่ต่างเดือดร้อนขึ้นมา... ความรักเป็นเพียงแค่ความรู้สึก ยิ่งรักแบบเด็กฉาบฉวยด้วยแล้ว สักพักพอรักโรยราก็คร้านแต่จะด่าทอใส่กัน (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ค. 49 23:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นลินก้าวลงจากรถเมล์ที่คนแน่นอัดจนเหมือนปลากระป๋อง เมื่อขาแตะถึงพื้นโดยเรียบร้อยสวัสดิภาพแล้วหญิงสาวก็หายใจหอบหนัก ควันรถจากท่อไอเสียพุ่งปะทะใส่หน้า ก่อนที่เจ้ารถกระป๋องมฤตยูคันนั้นจะแล่นผ่านเลยไปยังป้ายต่อไปตามหน้าที่ของมัน หล่อนแวะเข้าเซเว่นอิเลฟเว่นที่อยู่หลังป้ายรถเมล์เพื่อซื้อเครื่องดื่มกระป๋องกระจุกกระจิกกลับไปรับประทานที่บ้านแล้วเลี้ยวซ้ายเดินเข้าซอยลึกที่เชื่อมต่ออยู่กับหมู่บ้านด้านหลัง และด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน นลินจึงแทบจะลากขาเดินเข้าไปเพื่อให้ถึงบ้านของตัวเอง วันนี้บ้านหลังเล็กเงียบสงัดจนน่าแปลกใจ ธีรวัชน่าจะอยู่ข้างบนบ้านเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ แต่กระนั้นลางสังหรณ์ของหญิงสาวก็บอกให้กังวลอยู่ลึกๆ ว่าในบ้านนั้นไม่มี ‘ใคร’ “วัช...วัชอยู่หรือเปล่า?” ดวงตาคู่งามหลุบมองชั้นวางรองเท้า ขมวดคิ้วเมื่อเห็นรองเท้าคู่โปรดของน้องชายอันตรธานหาย ไม่ได้ตั้งอยู่ที่เดิมเหมือนปกติ ใจหายวูบ... กลัว... กลัวว่าธีรวัชจะคิดอะไรที่มันไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง ประตูบ้านถูกเปิดผางอย่างไม่ปรานีปราศรัย ถุงอาหารถูกเหวี่ยงลงไปบนโซฟาแล้วหญิงสาวก็วิ่งขึ้นบันไดปึงปัง ตรงดิ่งไปยังห้องนอนของน้องชายอย่างรวดเร็ว ล็อกประตูถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ในห้องนั้นว่างเปล่าไม่มีร่องรอยของใคร...กวาดตามองไปรอบห้องแล้วรู้สึกประหลาดตา เพราะข้าวของบางอย่างหายไป ร่างบางตรงไปยังตู้ไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้มือแล้วกระชากประตูตู้ให้เปิดออก ว่างเปล่า.... ไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่ในตู้นั้นแม้แต่ชิ้นเดียว... นลินหันขวับไปมองบนโต๊ะทำงานโดยอัตโนมัติ โต๊ะนั้นก็ว่างเปล่าเช่นกัน เหลือแต่เพียงอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่ฝุ่นขึ้นจับเขรอะ และซองจดหมายสีขาวสะอาดซองหนึ่งตั้งเสียบอยู่กับคลิปโน้ตรูปตัวการ์ตูนที่หล่อนเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดแก่น้องชาย พี่ลิน.... ธีรวัชเริ่มต้นด้วยลายมือขยุกขยุยที่หล่อนเคยเห็นจนชินตา เส้นหนักๆ ตวัดไว้เพียงสั้นๆ เหมือนกับเจ้าตัวกำลังเร่งรีบอย่างหนัก แม้จะอ่านยากลำบากนัก แต่หญิงสาวก็เพียรพยายาม ‘กว่าพี่ลินจะได้อ่านจดหมายฉบับนี้ของผม ผมก็อาจจะไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯแล้ว ผมขอโทษพี่ลินด้วยนะครับที่ต้องตัดสินใจเร่งด่วนแบบนี้ แต่เรา (ผมกับรุ้ง) แน่ใจแล้วว่าจะต้องขอไปอยู่ที่อื่นสักพัก รุ้งอยู่กับผม พี่ลินไม่ต้องเป็นห่วง ผมฝากพี่ลินบอกพี่ภัทรด้วยหากเขาถาม ว่าผมจะดูแลหยาดรุ้งให้ดีที่สุด เท่าที่ชีวิตนี้ของผมจะสามารถทำได้... รักพี่ลิน’ เจ้าของชื่อเข่าอ่อนยวบแทบจะลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นเมื่ออ่านจบ... ไปแล้ว...ธีรวัชหนีไปพร้อมกับหยาดรุ้ง ในวันหมั้นของหยาดรุ้งกับเทพพงศ์... ไปที่ไหนนั้นหล่อนไม่ทราบ อนาคตด้านหน้าเหมือนเป็นเงาครึ้มทะมึนที่มองอะไรไม่เห็น โธ่...ตาวัช ทำไมทำอะไรโง่ๆ แบบนี้... ทำไมไม่ปรึกษากันก่อน ร่างบางนั่งเงียบอยู่บนปลายขอบเตียงด้านหนึ่งเนิ่นนานจนเวลาผ่านไปเป็นย่ำค่ำ ดวงอาทิตย์ด้านนอกเริ่มโรยแสงและมีแต่เพียงเสียงรถที่นานๆ ครั้งจะผ่านมาเป็นสัญญาณว่าคนในหมู่บ้านเริ่มกลับมาทำกิจวัตรประจำวันที่บ้านของตัวเอง นลินลุกขึ้นจากที่นอนอย่างอ่อนล้า กำจดหมายฉบับนั้นแน่นแล้วเดินลงมาด้านล่าง พยายามไล่เรียงลำดับในสมอง ว่าน้องชายมีเพื่อน ญาติ หรือว่าคนรู้จักอยู่ที่ไหน จะได้ติดต่อตามไปถามความเป็นอยู่ได้ถูก เมื่อจดหมายฉบับนั้นกระทบกับโต๊ะกระจกหน้าโซฟา เสียงรถสปอร์ตแรงสูงก็แล่นเอี๊ยดมาจอดหน้าบ้านอย่างเร็วและแรงจนใจคนอยู่ด้านในหายวาบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ชะโงกหน้าออกไปมองเห็นรถเพรียวบางสีใหม่ไม่คุ้นตา หากคนที่เปิดประตูเดินลงมาและกระแทกปิดตามจนแทบจะพังนั้น หล่อนจำได้ขึ้นใจ จิรภัทร...พี่ชายของหยาดรุ้ง ร่างสูงนั้นยืนทะมึนอยู่ตรงหน้าในอีกไม่กี่อึดใจถัดมาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวจนแทบจะขยี้คนตรงหน้าให้แหลกสลายเป็นชิ้นๆ ยามเมื่อคว้าร่างเล็กบางนั้นเข้ามาใกล้แล้วเขย่าถามว่า “หยาดรุ้งอยู่ที่ไหน?” “ฉันไม่ทราบ” นลินสูดลมหายใจเข้าลึก ห่อไหล่แล้วพยายามดึงตัวกลับ แต่ติดกรงเล็บที่จิกไว้แน่นหนา “ฉันเจ็บ” “ไอ้น้องเวรของเธอมันพาน้องสาวฉันหนีงานหมั้นไป บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามันอยู่ที่ไหน” ใบหน้างามเบี่ยงหลบเสียงตะคอกที่แผดดังลั่นจนปวดหัว สะบัดแขนออกหากแล้วตะโกนตอบ “ฉันไม่รู้” “เธอต้องรู้สิเธอเป็นพี่มันนี่.... มันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” “ไม่อยู่” “แล้วไปไหน... หา?...ฉันถามว่ามันไปไหน ตอบ! บอกให้ตอบมาเดี๋ยวนี้” หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะลอยขึ้นจากพื้นตามแรงกระชากด้วยความโกรธของอีกฝ่าย นลินพยายามตั้งสติ... ใจเย็น...เตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ใจเย็น “ฉันไม่ทราบ...จริงๆนะ...ฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน” “นึกว่าฉันจะเชื่อเธองั้นเหรอ” เขาเหวี่ยงร่างในมือลงไปชนกับผนังปูนแห้งด้านหลังแล้วก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็กอย่างถือสิทธิ์ “เธอเป็นพี่สาวมีหรือจะไม่รู้ว่าน้องชายหายไปไหน เธอให้ท้ายน้องชายให้จับผู้หญิงรวยๆ มาเป็นคู่แล้วยังมาทำหน้าโกหกด้านๆ อย่านึกว่าฉันจะรู้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกเธอเลย ต่อให้เยอะมากมายกว่านี้ฉันก็เจอมาหมดแล้ว!” “นี่คุณอย่าใส่รองเท้าเข้ามาในบ้านของฉันนะ” “บ้านเส็งเคร็งแบบนี้ฉันจะต้องถอดทำไมให้สกปรกเท้าของฉันเอง” จิรภัทรเดินเข้าไปหยิบซองจดหมายสีขาวบนโต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมาดูแล้วดึงกระดาษด้านในขึ้นมาไล่สายตาอ่าน กรามขบจนเป็นสันนูนเมื่ออ่านจบ ขว้างจดหมายใส่หน้าเจ้าของบ้านแล้วถาม “มันกล้าดียังไงบอกว่าจะดูแลรุ้ง... น้ำหน้าอย่างมันน่ะเหรอจะดูแลได้” “เอ๊ะ คุณ” อีกฝ่ายเริ่มหน้าร้อนผ่าวด้วยความโมโห หยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาแล้วพับใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง “น้องเธอจนแบบนี้แล้วจะหาเงินที่ไหนมาเลี้ยงน้องของฉัน ค่าเลี้ยงดูหยาดรุ้งไม่ใช่ถูกๆ แล้วก็ไม่ใช่ลำพังพูดสั่วๆ ว่าจะเลี้ยง สุดท้ายปล่อยให้น้องฉันกัดก้อนเกลือกินเป็นแม่บ้านหน้าโทรมๆ ส่วนมันไปกินเหล้าอยู่กับผู้หญิงอื่นสบายใจเฉิบ” “วัชไม่ใช่ผู้ชายอย่างนั้น คุณเลิกดูถูกน้องชายของฉันเสียทีได้ไหม?” “น้องชายเธอมีดีอะไรนักหนา อยากอวดดีไม่เข้าท่า รู้บ้างหรือเปล่าว่าคนด้านหลังเขาเดือดร้อนกันขนาดไหน รู้หรือเปล่าว่ามันวุ่นวายจนจะเกือบจะได้ออกข่าวหนังสือพิมพ์วันพรุ่งนี้อยู่แล้ว!” “ทั้งหมดก็เพราะคุณไม่ใช่เหรอ?” นลินเถียงด้วยความโกรธกรุ่น “ถ้าคุณไม่บังคับให้น้องคุณหมั้นกับคนของคุณ หยาดรุ้งก็ไม่ต้องหนีตามธีรวัชไป น้องคุณรักกับน้องฉันแต่คุณก็ไม่เห็นใจพวกเขาบ้างเลย” “เพราะเห็นใจน่ะสิฉันถึงต้องทำแบบนี้ ฉันมองน้องของเธอไม่เห็นทางไหนที่มันจะดูแลหยาดรุ้งได้ดีสักทาง วิศวกรกระจอกจะตกงานอยู่วันนี้พรุ่งนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ แล้วเธอจะให้ฉันปล่อยชีวิตน้องฉันให้อยู่ในความดูแลของน้องชายเธอได้ยังไง” “คุณไม่เชื่อในความรักบ้างเหรอ?” จิรภัทรทำท่าคล้ายจะหัวเราะขัน มองใบหน้าซื่อใสของอีกฝ่ายด้วยดวงตาเยาะหยันดูแคลนเป็นหนักหนา “ความรักแบบนั้นไปหาในหน้านิยายเถอะ ถ้าคุณคิดว่ามันมีอยู่จริง” “คุณต้องหัดมองโลกด้วยหัวใจบ้าง เข้าใจไหม?” “เลิกพล่ามเสียที” เขาหันมาจับไหล่บางแล้วออกแรงกระชากถาม “บอกมาว่าน้องของเธออยู่ที่ไหน?” “ฉันไม่รู้” นลินตอบเสียงห้วน จ้องตาอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ เม้มริมฝีปากแน่น สักเมื่อหลายชั่วโมงก่อน หล่อนยังนึกเสียใจที่ธีรวัชทำอะไรลงไปได้โดยไม่คิด...หากเมื่อได้สัมผัสกับความหยาบกระด้างและมองแต่โลกในแง่ร้ายของคนที่เลี้ยงดูหยาดรุ้งอยู่ตลอดเวลาแล้ว ความรู้สึกก่อนหน้ากลับด้านชา... บางครั้ง...ยังดีเสียกว่าหากจะช่วยน้องชายตัวเองกับคนที่ธีรวัชรักให้มีความสุขอยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน หรือแม้แต่แฟนธรรมดา ด้วยความมุ่งมั่นของธีรวัชและสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยทุกข์ร้อนของหยาดรุ้งในวันที่มาที่บ้านแล้ว นลินเกิดความเชื่อขึ้นมาอย่างประหลาดว่าน้องชายจะสามารถนำพาชีวิตของตัวเองและคนที่เขารักให้รอดพ้นไปได้ ถึงแม้มันอาจจะลุ่มดอน แต่คงไม่เลวร้ายอย่างที่ผู้ชายตรงหน้าหล่อนคิดดูถูกเหยียดหยามอยู่แน่นอน ท่าทางแกร่งกล้าของผู้หญิงตรงหน้ายั่วยุให้จิรภัทรรู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างรุนแรงจนแทบจะบีบร่างนั้นให้ขาดอากาศหายใจตายคามือ... หล่อนต้องทราบ มีหรือจะไม่ทราบ ในเมื่อตัวการคนที่ลักพาตัวน้องสาวของเขาออกจากงานหมั้นไปอย่างอุกอาจนั้นก็คือน้องชายคนเดียวของนลินเอง “บอกมาเดี๋ยวนี้ มันหนีไปที่ไหน?” “ฉันไม่ทราบ คุณก็เห็นในจดหมายอยู่ว่าวัชไม่ได้บอกฉัน” “บ้านเพื่อนบ้านญาติพี่น้องของเธอ” “ฉันไม่มีญาติ” “โกหก” เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกันนั้นอุ้งมือหนาก็จับแขนหล่อนแน่นแล้วกระชากให้ร่างบางเซถลาตาม ลากถูลู่ถูกังไปยังรถสปอร์ตสีเงินคันงามที่จอดอยู่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว กระแทกประตูรั้วปิดตามหลังแล้วเดินอ้อมไปผลักร่างหล่อนใส่ในรถ “คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ คุณจิรภัทร” เขาไม่ตอบ กระแทกประตูปิดดังปังแล้วเดินอ้อมมายังอีกฟาก นลินตบกระจก ควานหาล็อคประตูของรถบ้าๆ ที่หล่อนไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นว่ามีรถอย่างนี้อยู่ในโลก... เจ้าของรถเปิดประตูเข้ามาทางอีกด้านแล้วปิดตามหลังดังโครมใหญ่ “เปิดประตูให้ฉันลงเดี๋ยวนี้นะคุณ คุณกำลังรุกล้ำสิทธิส่วนตัวของฉัน ฉันแจ้งความจับคุณได้นะ” “นึกว่าผมกลัวงั้นสิ” จิรภัทรสตาร์ตรถอย่างรวดเร็วแล้วขับพุ่งออกไปเหมือนลูกธนูแล่นออกจากแหล่ง เสียงล้อเบียดถนนดังเอี๊ยดอ๊าดน่าหวาดเสียว แต่คนนั่งด้านข้างคนขับก็ไม่ได้รู้สึกกลัวแม้สักนิด ตรงกันข้าม หล่อนกลับผลักไหล่หนาของคนขับเต็มแรง “จอดรถ จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะลง ฉันจะกลับบ้าน” “รอไปเถอะ...” เสียงห้วนตะโกนดังกลับ “เมื่อไหร่ที่ผมได้น้องสาวของผมคืน เมื่อนั้นแหละผมถึงจะปล่อยคุณ ได้ยินชัดหรือยัง?” ความชาแล่นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นลินหน้าเผือดสี.... กระนั้นคนใกล้ตัวก็ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่นิด ขับรถด้วยความเร็วสูงไปตามถนนสายใหญ่ ขึ้นทางด่วนแล้วเบนออกไปในเส้นทางที่หล่อนไม่เคยคุ้น (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ค. 49 23:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4466425/W4466425.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4493496/W4493496.html ทักทาย : ไม่ต้องทายว่าพระเอกพานางเอกไปทำอะไร....คุณเดาถูกแล้ว!!...บิงโก...เริ่มเหมือนหนังไทยเข้าไปทุกวันแล้วเรื่องนี้....น่าน...เพราะว่าคนเขียนเองช๊อบชอบ... เขาว่าลางเนื้อชอบลางยา บางคนชอบแนวนี้ บางคนชอบแนวหวานแหววกุ๊กกิ๊ก บางคนชอบแนวแก่นแก้วนางเอกเป็นทอมโบยยย (เน้นเสียง ทำปากห่อๆ ทอมโบยยยย)  บางคนชอบแนวลึกลับ โหด ฆ่า ซาดิส (ว๋าย) คนเราทุกคนมีภาวะ 'โรคจิต' อยู่ในตัว อันนี้ก็ว่ากันไปตามแต่ละคน แต่ว่าเนื่องจากคราวที่แล้ว คุณก๊อดซิลล่า คุณ Scottie คุณขวัญ และคุณพี่ดอลล์ บอกว่าให้หนี ก็เลยจัดให้สมใจ (คุณ วิงจี้อย่าโกรธนะ ) คือที่จริง...ก็จะให้หนีอยู่แล้ว ไม่งั้นมันจะไม่น้ำเน่าเหมือนใจคนเขียนไงล่ะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ชื่อ พิณณ์อวี ค่ะ เป็นนักเขียนมือใหม่ ก็ฝากเนื้อฝากตัวกับคนอ่านด้วย เรื่องน้ำเน่าไปหน่อยก็รบกวนหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูก (น่าน) ไม่มีผ้าจะแจกจริงๆ อ่ะ เคยเขียนเรื่องสั้นมาหนึ่งเรื่อง ชื่อว่า (แย่แล้ว จำชื่อไม่ได้) แปะไว้ก่อนแล้วกันนะ จำไม่ได้จริงๆ แล้วก็เรื่องทำท่าจะยาว แต่เขียนยังไม่จบเลยก็คือ สะดุดรักข้ามขอบฟ้า อื่ม ...อันนี้ก็...ปล่อยไปก่อนดีกว่าเนอะ ตอนนี้ก็ กำลังคิดอยู่ว่าจะเรียนวารสารศาสตร์ทางไปรษณีย์ของรามคำแหงดีหรือเปล่า ปีที่แล้วสมัครไม่ทัน เสียดายมากเลย อยากเรียน  โอกาสที่จะได้เรียนนี่ บางครั้งก็ยากเหมือนกันเนอะ (เพิ่งรู้กับตัวเอง) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 49 23:39:48 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ค. 49 23:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4  มาเก็บก่อนนะ เดี๋ยวแหม่มมาอ่านจ้า จากคุณ : Donut_ty - [ 4 ก.ค. 49 12:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเค้าหนีไปซัก 3 ปี นลินไม่แย่เหรอคะเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 4 ก.ค. 49 13:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ ถ้างั้นเอาแบบพระเอกตบ นางเอกถีบได้ไหมคะ แฮ่ๆ จากคุณ : scottie - [ 5 ก.ค. 49 22:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ให้ตามคำขอเลยนะเนี่ย ดีค่ะชอบแต่ไปไกลแค่ไหนเอาแบบดุเดือดก็ดีเหมือนกันค่ะ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 6 ก.ค. 49 14:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4514413/W4514413.html#3 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 7 ก.ค. 49 07:14:14 ]