ความคิดเห็นที่ 1 “อ้าห์  มะคูมะซาน !”     เขาพูดกับข้าพเจ้าขณะที่เดินโขยกเขยกขึ้นไปหารู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก     “ฉันบอกกับท่านแล้วว่าจะเป็นการต่อสู้ที่ดี      และฉันไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่ดีหรือกล้าหาญเช่นนี้มาก่อนเลย       สำหรับเสื้อเหล็กตัวนี้มันเป็นของ “วิเศษ” ไม่มีอะไรแทงทะลุผ่านมันได้       ถ้าไม่มีเสื้อตัวนี้ฉันคงไปนอนอยู่ตรงโน้นแล้ว”   พร้อมกับพยักหน้าไปยังกองซากศพเบื้องใต้เขา “ ฉันยกให้    ท่านเป็นผู้กล้า”   เซอร์เฮนรี่พูดขึ้นอย่างรวบรัด “ขอบคุณ”   ตอบกลับจากชาวซูลู     ด้วยความพอใจอย่างที่สุดทั้งของขวัญและคำชม     “ท่านก็เป็นผู้กล้าด้วยเช่นเดียวกัน อินคูบู     แต่ฉันต้องสอนบทเรียนการใช้ขวานแก่ท่าน    จะได้ไม่ต้องเสียแรงมาก” พอดีนั้นคุณแมคเคนซี่ถามถึงหนูน้อยฟลอสซี่       และพวกเราโล่งใจเป็นอย่างมากเมื่อชายคนหนึ่งบอกว่าเขาเห็นเธอวิ่งกลับไปบ้านพร้อมพี่เลี้ยง         จากนั้นพร้อมกับคนเจ็บที่พวกเราพอจะพาไปได้เดินทางอย่างช้า ๆ มุ่งหน้ากลับบ้าน      หมดสิ้นเรี่ยวแรงจากความเหนื่อยล้าและเสียเลือด       แต่ความรู้สึกหยิ่งผยองในชัยชนะจากการที่เสียเปรียบอย่างมากมายลุกโชนอยู่ในใจของพวกเรา      เราช่วยชีวิตของหนูน้อยเอาไว้ได้       และให้บทเรียนพวกมาไซที่พวกมันจะไม่ลืมไปสิบปี---แต่ด้วยราคาที่ประมาณค่าไม่ได้ พวกเราเดินกลับขึ้นเขามาด้วยความเจ็บปวด       เพียงแค่ชั่วโมงกว่ามานี้เองที่พวกเราลงจากเขาด้วยสภาพที่แตกต่างไปจากนี้         ที่ประตูของกำแพงคุณนายแมคเคนซี่ยืนรอพวกเราอยู่       เมื่อมองเห็นพวกเราเธอส่งเสียงหวีดร้องออกมาแล้วใช้มือปิดหน้าของเธอเอาไว้    “น่ากลัว   น่ากลัวเหลือเกิน !”      และยิ่งไม่บรรเทาลงเมื่อเธอเห็นสามีสุดที่รักถูกหามมาบนแปลที่ทำกันขึ้นมาเอง      เธอคงสงสัยไปว่าอาการบาดเจ็บของเขาคงจะถึงจุดจบในไม่ช้า         เมื่อข้าพเจ้ากล่าวแก่เธออย่างสั้น ๆ ถึงผลของการต่อสู้  (ซึ่งหนูน้อยฟลอสซี่กลับมาถึงได้อย่างปลอดภัย     สามารถอธิบายได้)   เธอตรงเข้ามาหาข้าพเจ้าจูบอย่างขึงขังลงบนหน้าผาก “ขอพระเจ้าประทานพรให้แก่พวกท่านทุกคน      คุณควอเตอร์เมนคุณช่วยชีวิตลูกสาวของฉันเอาไว้”    เธอพูดอย่างง่าย ๆ จากนั้นเราเข้าที่พักถอดเสื้อผ้าออกและรักษาบาดแผล       ข้าพเจ้าดีใจที่จะพูดว่าข้าพเจ้าไม่บาดเจ็บเลย      เซอร์เฮนรี่และกัปตันกู๊ดต้องขอบคุณเสื้อเกราะอันประมาณค่าไม่ได้      ไม่มีบาดแผลสำคัญเลยมีรอยขีดข่วนต้องปิดพลาสเตอร์ไม่กี่แห่ง         คุณแมคเคนซี่ดูว่าจะน่าเป็นห่วงแต่ว่าโชคดีคมหอกไม่ได้ตัดเส้นเลือดใหญ่         หลังจากนั้นเราอาบน้ำและมันช่างสบายอะไรอย่างนี้       แล้วแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดธรรมดา      พากันไปห้องอาหารซึ่งมีอาหารตั้งอยู่เหมือนปกติ        เป็นเรื่องน่าประหลาดที่พวกเรานั่งกันอยู่ที่นั่นดื่มชากินขนมปังตามวิถีชีวิตแบบปกติธรรมดาในสมัยศตวรรษที่สิบเก้าราวกับว่าไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาพวกเราไม่ได้เข้าต่อสู้แบบถึงเลือดถึงเนื้อในแบบยุคโบราณ         อย่างที่กัปตันกู๊ดพูดว่าเรื่องทั้งหมดดูราวกับว่าเป็นฝันร้ายมากกว่าที่จะเป็นเรื่องจริง       เมื่อพวกเรากินอาหารเสร็จประตูก็เปิดออกหนูน้อยฟลอสซี่ก้าวเข้ามาตัวขาวซีดมากท่าทางไม่มั่นคงแต่ไม่บาดเจ็บ      เธอจุมพิตพวกเราทุกคนพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ         ข้าพเจ้าแสดงความยินดีกับเธอที่ได้เห็นเธอยิงเจ้ามาไซด้วยปืนพกเดอร์รินเจอร์ทำให้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “โอ   อย่าพูดถึงมันอีกเลย !”    เธอพูดขึ้นเริ่มต้นร้องไห้อย่างเสียสติ     “หนูไม่อาจลืมใบหน้าของเขาขณะที่ล้มกลิ้งไป       ไม่ลืมเลย---ตอนนี้หนูก็เห็นอีกแล้ว” ข้าพเจ้าแนะนำให้เธอไปนอนพัก      เธอทำตามนั้นแล้วตื่นขึ้นมาในตอนเย็นค่อนข้างเป็นปกติจากความเข้มแข็งของเธอ         เป็นที่สะดุดใจข้าพเจ้าอย่างน่าประหลาดเด็กน้อยที่สามารถควบคุมสติยิงคนโหดร้ายผิวดำร่างยักษ์ที่วิ่งเข้ามาจะสังหารเธอด้วยหอกจะบังเกิดความรู้สึกเป็นอย่างมากหลังจากนั้น        แต่ว่าถึงอย่างไรก็ตามทั้งหมดนั้นเป็นคุณลักษณะเฉพาะทางเพศ       ฟลอสซี่ที่น่าสงสาร !      ข้าพเจ้าเกรงว่าประสาทของเธอไม่อาจทนทานกับคืนอันโหดร้ายในค่ายพักของพวกมาไซไปอีกนานหลายปี         เธอบอกข้าพเจ้าหลังจากนั้นว่าเป็นการนั่งรออย่างอกสั่นขวัญแขวนในคืนอันยาวนานโดยไม่รู้ว่าจะมีความพยายามมาช่วยเธอหรือไม่        เธอกล่าวว่าท้ายที่สุดเธอไม่คาดหวังว่าจะมีความช่วยเหลือ        รู้ดีว่าพวกเรามีจำนวนน้อย       และจำนวนอันมากมายของพวกมาไซ       พวกมันผลัดเปลี่ยนกันมาดูเธอ       เกือบทั้งหมดไม่เคยเห็นคนผิวขาวมาก่อน      ต่างพากันมาลูบคลำแขนและผมของเธอด้วยมืออันสกปรกของพวกมัน       เธอยังบอกอีกว่าเธอได้ตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตายด้วยปืนพกถ้าหากว่ายังไม่มีการช่วยเหลือเมื่อมีแสงแรกของดวงตะวันส่องค่ายพัก       เพราะว่าพี่เลี้ยงของเธอได้ยินพวกไลโกนานิพูดกันว่ามันจะทรมานเธอจนตายถ้าหากว่ายังไม่มีคนขาวมายังค่ายพักเมื่อถึงเวลาดวงตะวันขึ้น        เป็นเรื่องน่าหวาดเสียวที่จะทำเช่นนั้นแต่เธอก็ตั้งใจที่จะทำอย่างจริงจัง      และข้าพเจ้าไม่สงสัยเลยสักนิดว่าเธอจะไม่ทำจริง       แม้ว่าผู้ที่มีอายุเท่าเธอในประเทศอังกฤษจะอยู่กันในห้องเรียนและเมื่อถึงเวลาก็พากันไปกินขนมหวาน       เด็กผู้นี้ในแดนเถื่อนมีความกล้าหาญรู้จักการเอาตัวรอดและจิตใจแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้หญิงอีกมากมายในวัยที่สูงกว่าผู้ใช้ชีวิตอยู่กับความเกียจคร้านและสุขสบาย      ด้วยจิตใจที่เสาะแสวงหาการเรียนรู้จากสิ่งที่ธรรมชาติมอบมาให้ เมื่อการรับประทานอาหารยุติลงพวกเราแยกย้ายกันไปนอนหลับอย่างสบาย        ตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนอาหารเย็น      ในการรับประทานอาหารแต่ละมื้อเราเลื่อนการพบปะกับประชากรที่เหลืออยู่ของสถานีปฏิบัติการออกไปมีทั้ง---ผู้ชาย   ผู้หญิง  เด็กผู้ชาย   เด็กผู้หญิง---กลับไปสู่ฉากการสังหารในตอนเช้า       งานของพวกเราคือการฝังร่างคนของเราและกำจัดซากของพวกมาไซโดยการโยนร่างของพวกมันลงแม่น้ำทานาซึ่งทอดตัวอยู่ห่างจากค่ายพักไปห้าสิบหลา        การไปยังจุดนั้นเรารบกวนพวกแร้งนับพันตัวกับพวกเหยี่ยวพุ่มไม้สีน้ำตาลจำนวนมาก        ซึ่งยกโขยงกันมากินอาหารจากที่ห่างไกลออกไปหลายไมล์        บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าเห็นนกใหญ่ที่น่ารังเกียจเหล่านี้มากันรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อเมื่อมีการฆ่าฟันกัน        กวางล้มคว่ำไปด้วยลูกปืนของคุณแค่นาทีเดียวบนท้องฟ้าสีน้ำเงินจุดเล็ก ๆ เมื่อแรกเห็นค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นฝูงแร้งมาเพิ่มกันขึ้นเรื่อย ๆ ทีละตัว        ข้าพเจ้าได้ยินทฤษฏีมาหลากหลายในการที่ธรรมชาติให้อำนาจวิเศษในการมองเห็นของเจ้านกพวกนี้        ส่วนข้าพเจ้าค้นพบจากการสังเกตอย่างละเอียดว่าสายตาของมันมีพลังวิเศษยิ่งกว่ากล้องส่องทางไกลหลายเท่า       พวกมันอยู่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าล่องลอยอยู่กลางอากาศสูงมาก---น่าจะประมาณสองหรือสามไมล์จากพื้นโลก---แต่ละตัวเฝ้ามองหาไกลออกไปในผืนแผ่นดิน       ในไม่ช้าเมื่อพวกมันตัวหนึ่งพบอาหารและทิ้งตัวลงไป        ในทันทีเพื่อนของมันที่บินอ้อยอิ่งอยู่บนอากาศในระยะสักประมาณหนึ่งไมล์เห็นตัวอย่างจากเพื่อนของมัน       รู้ว่าอาหารได้ถูกพบแล้ว      โฉบลงมาพร้อมกับแร้งทั้งฝูงที่อยู่ในสายตาโฉบตามลงมาพร้อมกันหมดทั้งฝูง        ด้วยวิธีเช่นนี้แร้งที่อยู่ในรัศมียี่สิบไมล์จะมารวมตัวกันกินอาหารในไม่กี่นาที จากคุณ : Sv - [ 4 ก.ค. 49 21:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เราฝังคนของเราอย่างเงียบขรึม       กัปตันกู๊ดเลือกอ่านบทสวดในพิธีศพให้แก่พวกเขา (แทนคุณแมคเคนซี่ที่ต้องอยู่บนเตียง) เพราะเขาเป็นที่ยอมรับว่ามีเสียงดีที่สุดและท่าทางอันน่าประทับใจของเขา       เป็นความรู้สึกห่อเหี่ยวอย่างที่สุด        แต่อย่างที่กัปตันกู๊ดพูดมันจะแย่ยิ่งกว่านี้ถ้าต้องมาฝังพวกเรากันเอง       ข้าพเจ้าแย้งว่านี่เป็นงานที่ยากลำบากแต่ข้าพเจ้าก็รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร ต่อมาเราบรรทุกร่างของพวกมาไซบนเกวียนลากด้วยวัวที่นำมาจากสถานี       ขั้นแรกเรารวบรวมหอกโล่และอาวุธต่าง ๆ ก่อน        เราบรรทุกร่างของพวกมันถึงห้าเที่ยว      เที่ยวละห้าสิบศพแล้วเอาไปทิ้งลงแม่น้ำทานา         ถึงตรงนี้เป็นที่ปรากฏว่าพวกมาไซหนีรอดไปได้ไม่กี่คน      พวกจระเข้จะได้กินอาหารกันจนอิ่มในคืนนั้น       ร่างสุดท้ายที่เรายกขึ้นมาเป็นร่างของยามที่เฝ้าอยู่ทางตอนบนของค่ายพัก        ข้าพเจ้าถามกัปตันกู๊ดว่าเขาจัดการกับยามคนนี้ได้อย่างไร       เขาบอกกับข้าพเจ้าว่าเขาคืบคลานเข้าไปหาเหมือนกับอัมสโลโปกาสแล้วแทงด้วยดาบ        มันร้องออกมาด้วยเสียงดังมากแต่โชคดีที่ไม่มีใครได้ยิน       กัปตันกู๊ดกล่าวว่ามันเป็นการกระทำที่ร้ายกาจมาก      และรู้สึกไม่สบายใจเลยเหมือนกับว่าเป็นฆาตกรเลือดเย็น แล้วร่างสุดท้ายก็ลอยไปตามกระแสน้ำของแม่น้ำทานาเป็นการสิ้นสุดภารกิจของพวกเราในการโจมตีค่ายพักของพวกมาไซ       หอกโล่และอาวุธอย่างอื่นเรานำกลับไปที่สถานีเก็บเอาไว้ในบ้านหลังนอก        มีเรื่องหนึ่งที่ข้าพเจ้าต้องไม่ลืมที่จะกล่าวถึง        ขณะที่พวกเรากลับจากพิธีกำจัดซากศพของพวกมาไซเราผ่านต้นไม้ที่เป็นโพรงซึ่งอัลฟองเซใช้เป็นที่ซ่อนตัวเมื่อตอนเช้า       เป็นที่ปรากฏว่าชายร่างเล็กมากับพวกเราด้วยเข้าช่วยทำงานที่ไม่น่าสนุกนี้ด้วยท่าทางที่ห่างไกลอย่างเหลือเกินกับที่เขาเคยแสดงตอนที่พวกมาไซยังมีชีวิตอยู่         ทุกร่างที่เขาคว้าขึ้นมาจะมีถ้อยคำถากถางเยาะเย้ยเป็นการเฉพาะตัว         อัลฟองเซผู้โยนร่างของชาวมาไซลงแม่น้ำทานาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับอัลฟองเซผู้วิ่งหนีอย่างสุดชีวิตให้พ้นคมหอกของชาวมาไซ        เขาค่อนข้างสดใสร่าเริงตบมือและร้องเพลงฝรั่งเศสกระท่อนกระแท่นขณะที่ร่างของนักรบที่ตายแล้วกระแทกสู่ผิวน้ำเพื่อนำข่าวสารแห่งความตายและท้าทายเหล่าเหล่าญาติพี่น้องของพวกเขาที่อยู่ไกลออกไปร้อยกว่าไมล์      กล่าวอย่างสั้น ๆ คิดว่าเขาสมควรถูกสอบสวน       ข้าพเจ้าแนะว่าควรตั้งศาลทหารเพื่อพิจารณาโทษของเขาในการกระทำเมื่อเช้านี้ ฉะนั้นเราจึงนำเขาไปยังต้นไม้ที่เขาใช้ซ่อนตัว        แล้วนั่งลงทำการพิพากษาเขา       เซอร์เฮนรี่อธิบายให้เขาฟังด้วยภาษาฝรั่งเศสที่ดีมากถึงความขี้ขลาดและความร้ายกาจต่าง ๆ ที่เขากระทำขึ้น       และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการที่เขาเอาผ้าขี้ริ้วเปื้อนน้ำมันออกจากปาก      ซึ่งเขาเกือบจะปลุกพวกมาไซทั้งค่ายพักตื่นขึ้นมาด้วยเสียงฟันที่กระทบกันของเขาและทำให้แผนของเราต้องล้มเหลว       จบท้ายด้วยการขอให้เขาจงชี้แจงออกมา เราคาดว่าอัลฟองเซจะจนแต้มและแสดงความละอายออกมาแต่ต้องผิดหวัง       เขาก้มหัวถูมือแล้วยิ้ม        ยอมรับว่าการกระทำของเขาในตอนเช้าค่อนข้างแปลก       แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่เช่นนั้นเลยฟันของเขาไม่ได้กระทบกันเพราะความกลัว      ไม่ใช่อย่างแน่นอน       เขาประหลาดใจว่าทำไม “นายท่าน” ถึงคิดเช่นนั้น       แต่ว่ามันเป็นเพราะความหนาวเย็นของอากาศในตอนเช้า       สำหรับผ้าขี้ริ้วถ้าหากว่านายท่านจะได้รับรู้รสชาติอันร้ายกาจของมัน      มีทั้งน้ำมันพาราฟินเก่า ๆ เหม็นอับ จารบีและดินปืน      นายท่านต้องรีบบ้วนออกมาในทันที        แต่ว่าเขาไม่ได้ทำเช่นนั้นเลย      เขาตั้งใจจะอมมันไว้อย่างนั้น       แต่ว่าอนิจจา !  ท้องของเขาเกิดปั่นป่วน      ผ้าขี้ริ้วถูกพ่นออกไปเพราะอาการป่วยไข้อย่างช่วยไม่ได้ “และที่แกไปซ่อนตัวอยู่ในโพรงไม้จะว่าอย่างไร ?”      เซอร์เฮนรี่ถามขึ้น      พยายามรักษาท่าทางขึงขังเอาไว้อย่างยากลำบาก “นายท่าน   คำอธิบายง่ายมาก    มันง่ายที่สุด     เรื่องมันเป็นอย่างนี้       ฉันยืนอยู่ตรงกำแพงค่ายพัก      นายท่านที่ผมสีเทาร่างเล็กกระทุ้งเข้าที่ท้องของฉันทำให้ปืนไรเฟิลระเบิดลูกกระสุนออกไปแล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น       ฉันเฝ้าดูอยู่ขณะที่รวบรวมสติจากการถูกกระแทกอย่างโหดร้าย        ในทันใดนายท่านฉันรู้สึกว่าสายเลือดวีรบุรุษของปู่ฉันเดือดพล่านอยู่ในสายเลือด       ภาพที่เห็นทำให้ฉันบ้าเลือด      ฉันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน !      ประกายไฟแวบออกมาจากดวงตาของฉัน !    ฉันตะโกน “En avant !”  ฆ่าพวกมันให้หมด         ท่านปู่วีรบุรุษปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าฉัน      กล่าวอย่างสั้น ๆ ฉันเป็นบ้าไปแล้ว     ฉันเป็นนักรบกระหายเลือด        แต่ทันใดนั้นในใจของฉันบังเกิดเสียงดังขึ้นอย่างเบา ๆ “อัลฟองเซ”   เสียงนั้นกล่าวขึ้น  “ควบคุมตัวเองเอาไว้ อัลฟองเซ     อย่าตกเป็นเหยื่อของปีศาจชั่วร้าย     คนพวกนี้แม้ว่าจะผิวดำก็เป็นพี่น้องของเรา       แกจะฆ่าพวกเขาอย่างนั้นหรือ ?    อัลฟองเซ ผู้โหดร้าย !”      เสียงนั้นพูดถูกต้องฉันรู้ดี      ฉันเกือบที่จะทำความผิดอย่างเลวร้ายที่สุด     ทำให้เลือดตกยางออก     ฆ่าฟันผู้คน    ตัดแขนตัดขา    ฉันจะควบคุมตัวเองได้อย่างไร ?     ฉันมองไปรอบ ๆ เห็นต้นไม้     ฉันเห็นโพรงที่ต้นไม้       “ซ่อนตัวเองเอาไว้” เสียงนั้นกล่าวขึ้น    “แล้วสงบจิตใจเอาไว้      เจ้าจะเอาชนะสิ่งยั่วยวนจากความชั่วร้าย”     มันช่างน่าขมขื่น     เพราะตอนนั้นสายเลือดวีรบุรุษของปู่ฉันเดือดพล่านอย่างรุนแรงที่สุด     แต่ฉันก็เชื่อฟัง !     ฉันลากขาที่ไม่เต็มใจไปตามทาง       ฉันฝังตัวอยู่ในโพรง      จากที่ซ่อนตัวฉันเฝ้าดูการต่อสู้       ฉันตะโกนแช่งด่าและท้าทายพวกศัตรู       ฉันดูพวกมันล้มลงด่าวดิ้นด้วยความพอใจ     ทำไมหรือ ?   ฉันไม่ได้ปล้นชิงชีวิตของพวกมัน      การเสียเลือดเนื้อของพวกมันไม่ได้เกี่ยวกับฉัน       สายเลือดวีรบุรุษของ----” “ โอ   ไปให้พ้นเจ้า..หมาตัวน้อย !”    เซอร์เฮนรี่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา      แล้วเตะอัลฟองเซไปหนึ่งทีอย่างสวยงามทำให้เขาถลาออกไปด้วยหน้าตาที่บอกบุญไม่รับ ในตอนเย็นข้าพเจ้าปรึกษากับคุณแมคเคนซี่ซึ่งได้รับการรักษาเป็นอย่างดีจากกัปตันกู๊ดผู้มีความชำนาญในการรักษาแม้จะไม่มีวุฒิทางการแพทย์        เขาบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้บทเรียนบางอย่างแก่เขา      ถ้าเขาหายดีแล้วจะมอบหน้าที่ของสถานีปฏิบัติการให้กับคนที่หนุ่มกว่าผู้ที่พร้อมจะรับหน้าที่ต่อจากเขา      แล้วกลับไปประเทศอังกฤษ “รู้ไหมคุณควอเตอร์เมน”    เขาพูดขึ้น     “ผมตัดสินใจเมื่อเช้านี้เอง     ตอนที่พวกเราคืบคลานไปหาพวกป่าเถื่อนในความมืด     “ถ้าพวกเรามีชีวิตรอดมาจากงานนี้และช่วยชีวิตฟลอสซี่เอาไว้ได้”     ผมพูดกับตัวเอง     “ฉันจะกลับไปบ้านที่ประเทศอังกฤษ     ฉันเห็นความป่าเถื่อนมาพอแล้ว”      ตอนนั้นผมไม่คิดว่าพวกเราจะมีชีวิตรอดกลับมา     ต้องขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าและพวกคุณทั้งสี่คนที่พวกเรารอดมาได้        และผมจะทำตามที่ตั้งใจไว้ก่อนที่สิ่งเลวร้ายจะบังเกิดขึ้น     ครั้งต่อไปภรรยาที่น่าสงสารของผมอาจถูกฆ่าตายได้       และนอกจากนั้นคุณควอเตอร์เมนขอให้รู้กันแค่เราสองคน       ผมร่ำรวยพอสมควรมีเงินสามหมื่นปอนด์แล้วในวันนี้      เงินทั้งหมดได้มาจากการค้าอย่างสุจริตและฝากไว้ที่ธนาคารแซนซิบาร์        อยู่ที่นี่ต่อไปไม่มีประโยชน์อะไรกับผมอีกแล้ว       แม้ว่าจะเป็นการยากที่จะจากสถานที่เช่นนี้ไป     ซึ่งผมได้ทำให้ดอกไม้เช่นกุหลาบเบ่งบานในแดนเถื่อน      และยากยิ่งขึ้นไปอีกที่ต้องจากคนที่ผมสั่งสอน     แต่ผมต้องจากไป” “ผมขอแสดงความยินดีในการตัดสินใจของคุณ”    ข้าพเจ้าตอบ     “ด้วยเหตุผลสองอย่าง     อย่างแรกคุณมีภาระที่จะต้องรับผิดชอบภรรยาและลูกสาวของคุณ      โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลูกสาวของคุณซึ่งต้องได้รับการศึกษาและมีชีวิตอยู่กับเด็กผู้หญิงเชื้อชาติเดียวกัน      มิฉะนั้นเธอจะเติบโตอย่างป่าเถื่อนห่างไกลจากความเมตตากรุณา      อย่างที่สองผมแน่ใจว่าถ้าผมยังอยู่ที่นี่ไม่ช้าก็เร็วพวกมาไซจะต้องมาแก้แค้นให้กับพวกที่ถูกสังหารในวันนี้       แน่ใจได้ว่าต้องมีสองหรือสามคนหนีไปได้พร้อมกับเรื่องตื่นตระหนกกลับไปเล่าให้คนของเขาฟัง       ผลของมันก็จะมีการรวบรวมกำลังครั้งใหญ่มาสู้กับคุณในวันหนึ่งข้างหน้า        อาจจะล่าช้าไปเป็นปีแต่ไม่ช้าก็เร็วพวกมันจะต้องมา       และด้วยเหตุผลดังกล่าวมาแล้วผมก็ต้องจากไป        เมื่อพวกมันรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วบางทีพวกมันอาจไม่มายุ่งกับที่นี่ “คุณกล่าวได้ถูกต้อง”    เสียงตอบจากนักเทศน์      “ผมจะไปจากที่นี่ภายในหนึ่งเดือน      แต่ว่ามันเป็นการถูกพรากไป      ถูกพรากไป” จบบทที่ ๘ จากคุณ : Sv - [ 4 ก.ค. 49 21:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขำอัลฟองเซ จอมโวมากครับ สมแล้วที่โดนเซอร์เฮนรี่เตะ จากคุณ : A Muggle - [ 6 ก.ค. 49 03:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดีใจจัง นึกว่าคุณ Sv จะหายไปกับบอลโลกซะแล้วค่ะ อิอิ ขอแปะลิ้งกะเซฟไว้พิมพ์ออกมาอ่านนะคะ พอดีว่าคอมพ์พังอีกแล้ว อ่านจากหน้าจอเครื่องแมคฯไม่ไหว ไม่คุ้นเลย ปวดตาค่ะ  ~๑ ๑~ บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4335010/W4335010.html บทที่ ๑ ข่าวลือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4352812/W4352812.html บทที่ ๒ มือมรณะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4372654/W4372654.html บทที่ ๓ สถานี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4398018/W4398018.html บทที่ ๔ อัลฟองเซ กับ แอนเนต http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4418644/W4418644.html บทที่ ๕ อัมสโลโปกาสให้สัญญา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4434918/W4434918.html บทที่ ๖ ราตรีอันยาวนาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4468734/W4468734.html บทที่ ๗ การสังหารอย่างสยดสยองและร้ายกาจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4486279/W4486279.html จากคุณ : อันธิกา - [ 6 ก.ค. 49 08:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันนี้ตื่นขึ้นมาก่อนจะเริ่มแปลตอนต่อไป      เข้ามาในห้องเรื่องแปลเห็นแล้วเซ็งมาก       เหลือเรื่องให้อ่านอยู่นิดเดียว     ผลงานของหลาย ๆ ท่านรวมทั้งตัวผมด้วยกลายเป็นความว่างเปล่าไปหมดแล้ว      ต้องทำใจครับอาศัยฝาบ้านคนอื่นเขาแปะเรื่องเอาไว้     เมื่อเขาเห็นว่ารกมากแล้วก็ต้องกวาดล้างทำความสะอาดกันเสียที      มาเข้าเรื่องที่ผมตั้งใจจะเอามาฝากดีกว่า      การแปลหนังสือเรื่องนี้ทุกบท แฮกการ์ด ผู้เขียนนำบทกวีและวลีต่าง ๆ มาใช้มากมาย    ตั้งแต่บทนำเรื่องมาแล้ว     ตัวอย่างเช่นในบทที่ 4  ซึ่งคุณ A Muggle เอื้อเฟื้อนำมาลงให้   ในบทนี้มีวลีและคำยากอยู่ผมจะเอามาลงให้ดูเป็นตัวอย่าง     เพราะใช้เวลาค้นหาอยู่นานจะทิ้งเอาไว้เฉย ๆ ก็เสียดาย    ประโยคนี้ครับ  'It fashes me sair to have bent my best carver on the breastbone of a savage,' คำยากสองคำ fashes กับ sair   คำแปลหาได้จากที่นี่  http://www.publicappeal.org/library/dps/obev/obev093.html     ให้อ่านบทที่ 388  จะมีความหมายของ fashes อยู่ท้ายบท และบทที่ 397 จะเป็นโวหารกวีของ sair ในบทนี้ยังมีมากกว่านี้อีก     แต่ขอพักไว้ก่อนพิมพ์มาแยะแล้วเดี๋ยวกลัวจะมีปัญหาส่งไม่ไป จากคุณ : Sv - [ 6 ก.ค. 49 11:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วยกะคุณมักเกิ้ลค่ะ ตานี่ขี้โวจริงๆ เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่ากระทู้เรื่องแปล เหลือนิดเดียวเอง ที่เหลือหายไปไหนหมด ??? ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณ Sv นะคะ จากคุณ : อันธิกา - [ 6 ก.ค. 49 20:52:00 ]