ความคิดเห็นที่ 1 “แม่บัว...” ชายหนุ่มร่างสูงก้าวยาวๆ สู่ศาลาไม้ทรงแปดเหลี่ยมกลางน้ำอันเป็นที่นิยมอย่างมากในบ้านขุนนางใหญ่ๆ เขาหัวเราะเบาๆ กับเสียงอุทานอย่างตกใจของบรรดาบ่าวสาวน้อยสาวใหญ่ที่นั่งเฝ้าเจ้านายสาวน้อย ต่างพากันกรูหลบทางให้เขาเป็นการใหญ่ รอยยิ้มเบิกบานราวกับดอกไม้ยามเช้าทำให้ดวงหน้าเล็กๆ ของสาวน้อยแจ่มกระจ่างเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มก้าวเข้ามา “คุณพี่...มาตั้งแต่เมื่อไรกันคะ” สาวน้อยเอ่ยถามหลังจากไหว้ชายหนุ่มอย่างอ่อนช้อย พลางขยับตัวไปยังอีกมุมหนึ่งของตั่งเตี้ย ให้เขาได้นั่งลงอีกข้าง ชายหนุ่มทรุดนั่งลง ริมฝีปากหนาหยักยิ้มน้อยๆ กับบรรดาพี่เลี้ยงนางนมของสาวน้อยที่มองเขาอย่างดุๆ เพราะพยายามขยับเข้าชิดนายสาว “มาได้สักพักแล้วจ้ะ พี่ขึ้นไปกราบเจ้าคุณลุงที่เรือนใหญ่มาแล้วจึงมาหาเจ้า คิดถึงแม่บัวเหลือเกิน” สาวน้อยหลุบตามองมือที่กำลังปักผ้า สองแก้มระเรื่อกับคำพูดและน้ำเสียงที่ทอดหวานหูเหลือเกินในระยะหลังนี้ “แม่บัวไม่คิดถึงพี่บ้างหรือ” เขาไม่สนใจเสียงกระแอมกระไอของบรรดาบ่าวสูงวัยซึ่งทำหน้าที่ราวกับเป็นโขลนเฝ้าสาวน้อย “หืม...แม่บัว” ผ้าที่อยู่ในมือบางเกือบยับเพราะน้ำเสียงนุ่มๆ ที่เร่งเร้า สาวน้อยช้อนสายตาขึ้นก็แทบสะท้านกับนัยน์ตาสีนิลที่จ้องตรงมา ทำไม...สบตาพี่เสาร์ทีไรหัวใจของหล่อนจึงเต้นแรงหนักหนา ราวกับเป็นไข้สูง เมื่อก่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้ “หรือเจ้าไม่คิดพี่บ้างเลย” น้ำเสียงกับนัยน์ตาที่เจือแววตัดพ้อทำให้สาวน้อยละล่ำละลักโดยไม่รู้ถึงเล่ห์ของผู้สูงวัยกว่า แก่ประสบการณ์กว่า “คะ...คิดถึงค่ะ” เสาร์ยิ้มกับน้ำเสียงแผ่วเบาของสาวน้อยตรงหน้า ใคร่อยากจะกวาดบรรดาบ่าวที่เฝ้าหล่อนอยู่ให้ตกน้ำไปเสียหมดแล้วอุ้มร่างอิ่มเข้ามาในอ้อมอกนัก แต่แค่นี้เขาก็ได้รับอภิสิทธิ์มากมายเหลือเกินแล้วที่ได้ใกล้ชิดสาวน้อยเช่นนี้ เขาไม่เคยคิดเหมือนกันว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ลูกสาวของเพื่อนสนิทมารดาที่มารดาของเขาชอบพามาบ้านบ่อยๆ ในช่วงหลายปีที่เขาไปร่ำเรียนเมืองนอกหล่อนจะกลายเป็นสาวน้อยตรงหน้า สาวน้อยซึ่งอาจจะไม่ใช่คนสวยจัด แต่ก็จับใจเขาอย่างประหลาด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาพบหล่อน ขณะนั้นพลบค่ำเขากำลังเดินผ่านสวนโรมันด้านหลังของพระที่นั่งในพระราชวังพญาไทอันเป็นที่ประทับในองค์พระเจ้าอยู่หัว บรรยากาศตอนนั้นเงียบนักไม่มีใครผ่านไปมา อยู่ๆ ก็มีข้าหลวงนางหนึ่งวิ่งอ้อมพุ่มไม้เข้ามาชนเขาเข้าอย่างจัง เสาร์รู้สึกว่าหัวใจของเขากระเด็นออกไปตั้งแต่สบตาของสาวน้อยข้าหลวงนางนั้น เขาต้องเพียรเสาะหาอยู่พักใหญ่กว่าจะรู้ว่าสาวน้อยคนนั้นเป็นคนใกล้ตัวเขาเอง เขานึกเจ็บใจที่ตั้งแต่กลับมาจากยุโรปจนเข้ารับราชการอยู่นานแต่กลับไม่เคยได้พบเจ้าหล่อนเลย เพราะยามเขาติดตามบิดามารดามาหาเพื่อนสนิทของท่านก็ได้รับรู้ว่าแม่บัวนั้นเป็นข้าหลวงอยู่ในตำหนักหนึ่ง คลาดแคล้วกันโดยตลอดแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก จนกระทั่งเขาทราบว่าแม่บัวคือข้าหลวงคนนั้น เขาก็ไม่ยอมให้เกิดการคลาดกันอีกแล้ว โชคดีที่บิดามารดาของเขาเห็นใจเขาและก็พอใจแม่บัวอยู่ก่อนแล้ว จึงสนับสนุนเต็มที่ และฝ่ายท่านเจ้าคุณบิดาและคุณหญิงมารดาของแม่บัวก็ไม่ได้นึกรังเกียจเขา ก็มีแต่สาวน้อยนี่แหละที่เขาต้องพิชิตใจให้ได้ +++++++++++++ ศนิมองหญิงสาวที่ก้มๆ เงยๆ อยู่บริเวณถนนแล้วอมยิ้มน้อยๆ ตอนนี้เขาอยู่บนชั้นสองของทางเชื่อมในหมู่ตึกโบราณมองหล่อนอยู่พักหนึ่งแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจำหล่อนได้ ผู้หญิงที่เขาเคยเห็นหน้าเพียงไม่ถึงนาทีและพูดด้วยแค่สองสามประโยค แต่เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านไปเขายังจำหล่อนได้ จำได้เหมือนความฝันที่มาเยือนเขายามค่ำคืนเป็นประจำ... วันนี้หล่อนก็แต่งตัวคล้ายเมื่อสัปดาห์ก่อนคือกางเกงยีนและเสื้อยืดพอดีตัว ต่างเพียงแค่ว่าตอนนี้หล่อนมีกล้องถ่ายรูปขนาดเล็กอยู่ในมือ และดูเหมือนว่าตลอดห้านาทีที่เขายืนมองหล่อนอยู่นี้หล่อนยังไม่หยุดมือที่กดชัตเตอร์เลย จากชั้นสองของตึกยังเห็นชัดว่าเจ้าหล่อนชอบใจแค่ไหนกับกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ ศนิชะงักเท้าที่จะก้าวหลบไปในมุมเสาเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ‘จะหนีอะไรล่ะ’ เขาถามตัวเอง ปัทม์ลดมือที่ถือกล้องถ่ายรูปชนิดดิจิตอลที่มีหน่วยความจุสามารถถ่ายภาพได้หลายร้อยภาพโดยไม่ต้องกลัวเปลืองฟิล์มซึ่งกำลังนิยมในขณะนี้ลงข้างกาย หลังจากพบว่าภาพสุดท้ายปรากฏภาพผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วย และเขาก็กำลังมองมายังหล่อน ปัทม์สบสายตากับคนที่ยืนอยู่บนทางเชื่อมอาคารโบราณสองอาคาร หญิงสาวหายใจเข้าลึกเมื่อนึกออกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร เจ้าของผ้าเช็ดหน้าแสนหวานผืนนั้น... ปัทม์แทบจะตกใจกับความจำของตัวเอง คนที่พบหน้ากันเพียงครั้งเดียวและไม่ถึงนาที ทำไมหล่อนถึงจำได้แม่นยำขนาดนี้ทั้งๆ ที่หล่อนเป็นคนจำคนไม่ค่อยเก่ง สองสายตาประสานกันนิ่งนาน จนกระทั่งฝ่ายชายเป็นคนขยับและเดินลับหายเข้าไปในตัวอาคาร ปัทม์ยืนนิ่งรู้สึกใจหายแกมขัดใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขาเดินหนีไป ความรู้สึกเหมือนได้พบของอย่างหนึ่งที่หายไปนานกำลังจะได้ชื่นชมแต่กลับหายลับไปอีกถาโถมเข้ามา ตาบ้า... หญิงสาวร้องในใจ มือกำหมัดแน่น หันรีหันขวางอย่างทำอะไรไม่ถูก อีกแล้วนะที่เดินหนีไป... ถ้าทำอีกล่ะก็... ปัทม์เม้มริมฝีปากอย่างตกใจในความคิดของตัวเอง ทำไมหล่อนจะต้องสนใจอะไรมากมายกับคนแปลกหน้า เขาจะไปไหนก็ช่างสิ... ไปเลย แล้วหล่อนจะไม่คืนผ้าเช็ดหน้าให้ คอยดูสิ “มาชมวังหรือครับ” เสียงทุ้มๆ ที่ดังจากข้างหลังทำเอาปัทม์แทบสะดุ้ง หล่อนค่อยๆ หันไปเพราะเกรงว่าจะเป็นแค่ความคิดของตัวเอง ดวงหน้าเข้มราวกับรูปสลักของนักรบโบราณยืนอยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวแทบหายใจไม่ออก นางนี้ที่ฝัน...รูปโฉมโนมพรรณ หาผิดไม่ ชายหนุ่มถอนใจน้อยๆ ก่อนคลี่ยิ้มกับท่าทางเบิกตาโตของหญิงสาวตรงหน้า ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกันที่ทำให้เขาตัดสินใจมาหาหล่อน และเขาไม่คิดจะเสียเวลาค้นหาด้วย “คุณ...” ปัทม์เอ่ยออกมาได้คำเดียว “ศนิครับ” เขาตอบทั้งที่รู้ว่าคำนั้นไม่ใช่คำถาม ปัทม์หุบปากฉับ พูดอะไรไม่ออกกับยิ้มของผู้ชายตรงหน้า เอ่อ...รบกวนใครสักคนช่วยตอบหน่อยได้ไหม ทำยังไงดีถ้ามีผู้ชายหล่อๆ มายิ้มให้ “แล้วคุณล่ะครับ” “ปัทม์...ค่ะ” หล่อนตอบแม้จะยังไม่ค่อยมีสติเท่าไร โธ่...ก็จะให้ทำยังไงดีล่ะ “ปัด...ลูกปัดหรือครับ” เขาถามทั้งๆ ที่แน่ใจว่าไม่ใช่คำนี้เป็นอันขาด “ปัทม์ ดอกบัวต่างหาก” ปัทม์แก้แล้วก็ร้องอยู่ในใจว่าทำไมผู้หญิง อึด ถึก แกร่ง อย่างหล่อนถึงอ่อนลงเพราะแววตาของผู้ชายบางคน “แม่บัว...” ศนิพึมพำและก็นิ่งอึ้งกับชื่อที่หลุดออกมาจากปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว ปัทม์ผงะทำท่าจะถอยหลังแต่ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือไว้ก่อน “ผมขอโทษ...” เขาเอ่ยอย่างร้อนรน เกรงว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเข้าใจผิด “อยู่ๆ มันก็แวบเข้ามาในสมองของผม” ไม่จริง...ไม่ใช่ ‘แม่บัว...’ เสียงทุ้มนุ่มแสนอบอุ่นในความฝันที่หล่อนฝันเป็นประจำ เป็นไปไม่ได้... ปัทม์บอกกับตัวเอง “ว๊าย...” ปัทม์ร้องเมื่อถูกกระชากให้เซไปปะทะอะไรหนาๆ แต่ไม่แข็งกระด้าง เสียงเครื่องยนต์ดังอยู่ใกล้ๆ หู “ขอโทษครับ...เมื่อกี้รถแล่นมาเร็วมาก” ศนิกระซิบบนกลุ่มผมนุ่มที่เขาได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆ เขาอยากเอามือลูบไล้เส้นผมดูว่ามันจะนิ่มอย่างที่เขาคิดหรือเปล่า ก่อนจะปล่อยหญิงสาวออกอย่างเสียดาย เขาไม่เคยคิดอยากฉวยโอกาสกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่สำหรับผู้หญิงตรงหน้า คนที่เขารู้แค่ว่าชื่อปัทม์คนนี้กลับทำให้เขาอยากกักหล่อนไว้ในอ้อมแขนนานๆ ปัทม์รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนจัด ซึ่งเดาได้ว่าคงแดงเถือกไปทั้งหน้านั่นแหละ ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกอย่างนี้มาก่อน หัวใจเต้นเร็วราวกับจังหวะเพลงร็อค “ขะ...ขอบคุณค่ะ” ศนิสะบัดหน้าเบาๆ ให้ตื่นจากมนตราอะไรก็ตามแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้ผล “บะ...เอ่อ...คุณปัทม์มาชมวังหรือครับ” เขาขบริมฝีปากไม่ให้เอ่ยชื่อ ‘บัว’ ที่เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเอามาจากไหน นัยน์ตาสีอ่อนของหล่อนเปล่งประกาย เขากวาดตามองทั่วใบหน้า มองแวบแรกหล่อนไม่ใช่คนสวยสะดุดตา แต่ถ้าให้พิศกันจริงๆ แล้วจะเห็นว่าหล่อนเป็นคนสวยทีเดียว ทั้งคิ้วเรียว จมูก ปาก แก้ม และนัยน์ตาวาววับ ทุกอย่างไม่มากไปน้อยไป อย่างนี้เองที่โบราณเรียกว่า สวยพิศ คือยิ่งดูยิ่งสวย “วัง...เอ่อ ใช่ค่ะ” ปัทม์ตอบงงๆ หล่อนไม่รู้ว่าที่นี่คืออะไร รู้แต่ว่าสะดุดใจและชอบตึกโบราณสวยๆ ที่ตั้งเรียงรายตรงนี้อย่างมาก หล่อนจึงหาเวลามาที่นี่อีกครั้งให้ได้ ศนิยิ้มที่มุมปาก ไม่แปลกใจนักเพราะหายากที่ใครจะรู้ว่าบริเวณใกล้ๆ กับศูนย์รวมการขนส่งมวลชนของกรุงเทพ มีอดีตพระราชวังอันรุ่งเรืองตั้งอยู่ “ครับ... พระราชวังพญาไท” จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 5 ก.ค. 49 10:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่เดินเคียงร่างสูงใหญ่ราวกับนักรบโบราณปัทม์รู้สึกว่าอยากมีสมุดและปากกามาด้วย เพื่อจะจด...และจดทุกอย่างที่ออกมาจากริมฝีปากหนาหยักของคนที่ตั้งตัวเป็นมัคคุเทศก์พาหล่อนชมพระราชวังนี้ ตึกโบราณสวยๆ ซึ่งหล่อนติดใจหนักหนานี้ หล่อนเพิ่งทราบว่าเป็นที่ประทับขององค์พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว พระมหาธีราชเจ้า องค์รัชกาลที่ ๖ แห่งราชวงค์จักรี “ความจริงพระราชวังพญาไทสร้างขึ้นเป็นครั้งแรกในสมัยองค์พระพุทธเจ้าหลวง” ศนิหันไปสบตาที่ดูงงๆ กับคำพูดของเขา “รัชกาลที่ ๕ ครับ โปรดเกล้าให้สร้างพระตำหนักขึ้นเพื่อเป็นที่ประทับพักร้อน” “พักร้อนเหรอคะ” ศนิหัวเราะกับสีหน้าของหล่อน “คุณปัทม์ต้องนึกย้อนไปเมื่อร้อยปีก่อนนะครับ ตอนนั้นเขตกำแพงพระนครรัศมีจากวังหลวง...เอ่อ...พระบรมมหาราชวังไม่ไกลเลยครับ ขนาดวัดสระเกศยังอยู่นอกกำแพงแล้วครับ รู้จักวัดสระเกศไหมครับ” ปัทม์พยักหน้า “วัดภูเขาทองใช่ไหมคะ ปัทม์เคยไปงานวัดค่ะ ไม่นึกว่ากรุงเทพจะมีงานวัดกับเขาด้วย” ศนิยิ้มกับท่าทางกระตือรือร้น “เพราะฉะนั้นแถวนี้นะครับ แต่ก่อนเป็นทุ่งนาริมคลองพญาไท เรียกได้ว่าบ้านนอกขนานแท้เลย” ปัทม์หัวเราะกับคำพูดติดตลกของอีกฝ่าย ไม่น่าเชื่อว่าเวลาผ่านไป อะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลง บริเวณที่เรียกว่าบ้านนอกของเมื่อร้อยกว่าปีกลับกลายเป็นใจกลางเมืองไปเสียได้ “หลังจากที่องค์พระพุทธเจ้าหลวงสวรรคต สมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชินีนาถซึ่งเป็นพระราชชนนีขององค์รัชกาลที่ ๖ ได้เสด็จย้ายจากวังหลวงมาประทับที่นี่แทน” เขาเดินนำหญิงสาวไปยังอาคารชั้นเดียวที่อยู่ด้านหน้าของหมู่อาคารสีไข่ “พระที่นั่งเทวราชสภารมย์ครับ เป็นพระที่นั่งที่สร้างในช่วงสมเด็จพระศรีพัชรินทราประทับอยู่ที่นี่ ส่วนพระตำหนักอื่นๆ รุ่นเดียวกันถูกรื้อไป” “สวยมากเลยค่ะ ดูลักษณะแปลกแล้วก็ไม่ค่อยเคยเห็นที่ไหนเลยค่ะ” “อาคารนี้เป็นสถาปัตยกรรมที่เรียกว่าไบเซนไทล์ครับ เป็นอิทธิพลของศิลปะแบบมัวร์ ไม้ฉลุลายเรขาคณิตผสานกับดอกไม้ที่ประดับอยู่นี่สวยมากครับ” ปัทม์เงยหน้าขึ้นมองตามชายหนุ่มพร้อมกับมือที่ยกกล้องขึ้นกดอย่างไม่ต้องเสียดายฟิล์ม ลักษณะอาคารคล้ายกับรูปไม้กางเขน สมมาตรกันทุกด้าน ตัวอาคารเหมือนมีสองชั้นแต่ความจริงเป็นอาคารชั้นเดียวเพดานสูง ส่วนที่เหมือนชั้นสองมีเพียงระเบียงเล็กๆ ล้อมรอบเป็นทางเดิน หลังคาเป็นโดมกลมแบบเรียบง่าย “เอ... ตัวอักษรนี่คืออะไรเหรอคะ” นอกจากไม้ฉลุงดงามและการเขียนสีแล้วยังมีตัวอักษรที่ไขว้กันประดับเหนือช่องลม “ส ผ เป็นพระนามเดิมของสมเด็จพระศรีพัชรินทราท่านครับ สมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี พระที่นั่งเทวราชสภารมย์ถือว่าเป็นท้องพระโรงของพระองค์ท่านครับ” ศนิมองดวงหน้าเนียนละเอียดอย่างเผลอๆ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะลงมือทำอะไรประหลาดๆ อย่างนี้มาก่อน คือการคะยั้นคะยอเป็นมัคคุเทศก์พาหล่อนเที่ยวชมวัง แม่บัว... เขาเผลอเรียกหล่อนในใจอย่างนี้อีกแล้ว “เดี๋ยวเราไปกราบถวายบังคมพระบรมราชานุสาวรีย์ขององค์รัชกาลที่ ๖ กันก่อนดีกว่าครับ” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ หลังจากที่ปล่อยให้หล่อนเก็บภาพพระที่นั่งเทวราชสภารมย์จนพอใจแล้ว “อุ๊ย...” ปัทม์อุทานเบาๆ เมื่อก้าวถอยหลังพลาดไปเหยียบรากไม้แต่ไม่ล้มเพราะมีมือแข็งแรงคว้าแขนหล่อนไว้ก่อน “ขะ... ขอบคุณค่ะ” ศนิปล่อยแขนหญิงสาวอย่างไม่เต็มใจนัก ปัทม์ไม่รู้ว่าทำไมสบตาเขาทีไรก็จะร้อนหน้าทุกที หล่อนเดินตามร่างสูงใหญ่ไปที่สนามหญ้าเขียวขจี จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 5 ก.ค. 49 10:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สองหนุ่มสาวทรุดตัวลงนั่งที่ลานหน้าพระบรมรูปท่ามกลางแสงอาทิตย์กล้าอยู่เป็นครู่ ก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างเงียบๆ ศนิเดินนำหญิงสาวอ้อมไปด้านหลังพระบรมรูปซึ่งเป็นอาคารเตี้ยๆ ด้านหน้าหมู่อาคารสองชั้น ศนิผลักประตูไม้หนาหนักของอาคารหลังเล็กเข้าไป ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศพุ่งมาปะทะร่างทั้งสอง ปัทม์สะท้านน้อยๆ เพราะอากาศภายนอกนั้นถือว่าร้อนจัดในช่วงสายของเมืองไทย แต่สักครู่ร่างกายก็สามารถปรับตัวเองได้ “ชอบดื่มกาแฟไหมครับ” ศนิถามเพราะภายในอาคารหลังเล็กด้านหนึ่งนั้นเป็นมุมของร้านกาแฟและอาหารประเภทที่ทำง่ายๆ ส่วนอีกด้านนั้นจัดเป็นชุดโต๊ะเก้าอี้สำหรับนั่งรับประทานได้ ปัทม์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ชอบสิคะ” หล่อนกวาดตามองทั่วห้องอย่างสนใจ ปัทม์บอกตัวเองว่าไม่ใช่คนติดกาแฟ แต่ก็จะดื่มทุกครั้งที่มีโอกาสซึ่งโอกาสนั่นก็มีอยู่เกือบทุกวัน “ถ้าอย่างนั้นเราหาอะไรทานเล็กๆ น้อยๆ ก่อนดีกว่านะครับ เพราะเดี๋ยวเราจะได้ดูพระที่นั่งอื่นๆ แบบไม่ต้องกลัวหิว” ศนิตั้งใจว่าจะยืดเวลาในการอยู่กับหญิงสาวออกไปให้ได้นานที่สุด จะอธิบายทุกอย่างให้ละเอียดลออเลยทีเดียว ปัทม์ยิ้มเขินๆ แล้วทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาเลื่อนให้ เพราะไม่ชินกับมารยาทแบบนี้ ก็ส่วนใหญ่บรรดาผู้ชายที่หล่อนรู้จักนั้นก็เป็นเพื่อนชนิดที่ไม่คิดจะใส่ใจเรื่องการดูแลผู้หญิงเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ “ขอบคุณค่ะ” ศนิมองท่าทางเขินๆ ของหล่อนอย่างพึงใจ เขาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “ดื่มอะไรดีครับ” หล่อนกวาดสายตามองรายการอาหารและเครื่องดื่มของร้านซึ่งก็พบรายชื่อกาแฟที่ไม่ต่างจากร้านทั่วไปนัก “มอคค่าเย็นค่ะ” ร่างสูงๆ ลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานสาวประจำอยู่ ปัทม์เห็นเขาทักหญิงสาวคนนั้นอย่างคุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินว่าพูดอะไรกัน ปัทม์หันหน้าไปทางอื่นเพราะรู้สึกไม่อยากมองท่าทางคุ้นเคยของศนิกับผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ แม้หล่อนจะไม่ได้ถามว่าศนิเป็นใครและอะไรอยู่แถวนี้ถึงดูคุ้นเคยนัก แต่จากที่จำได้ครั้งก่อนหล่อนเดาว่าเขาคงเป็นแพทย์ของโรงพยาบาลพระมงกุฎนี่แหละ เพราะว่าคงไม่มีใครใส่เสื้อกราวน์เดินไปมาแถวนี้ ในโรงพยาบาลอาจจะมีคนที่สวมเสื้อกราวน์อยู่มากมายหลายตำแหน่ง แต่ท่าทางของศนิฉายชัดว่าคงเป็นหมอแม้จะดูไม่เหมือนหมอทั่วไปนัก หมอที่ท่าทางดุๆ เหมือนพวกทหาร ไม่รู้ว่าความคิดของหล่อนพุ่งแรงไปหรือเปล่าเพราะว่าก่อนที่หล่อนจะถอนสายตาไป ศนิหันกลับมา เฮ้อ... คนอะไร ยิ้มน่ารักชะมัด ปัทม์ถอนใจ...ไอ้ที่ขุ่นๆ ในใจอย่างไม่มีสาเหตุนั่นก็หายไปไหนไม่รู้ แบบนี้มันอันตรายต่ออวัยวะที่ต้องสูบฉีดโลหิตของหล่อนชะมัด ไม่ไหวๆ เดี๋ยวหัวใจวายเพราะทำงานหนักเกินไป ปัทม์จำเป็นต้องหาเป้าสายตาใหม่แทนร่างสูงๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นผิดปกติ สายตาของหล่อนจึงเวียนกลับมายังรายการอาหารและเครื่องดื่มของร้านที่หล่อนดูอยู่เมื่อครู่ ‘ร้านกาแฟนรสิงห์’ ปัทม์สะดุดใจเอาชื่อร้านที่อยู่บนหัวกระดาษ ปกติแล้วร้านกาแฟที่หล่อนเห็นอยู่ทั่วไปมักจะใช้ชื่อภาษาอังกฤษหรือภาษาทางตะวันตกอื่นๆ เป็นส่วนใหญ่ ไม่เคยเจอภาษาไทยแท้แบบนี้...อ้อ แต่จะเรียกว่าไทยแท้ก็คงไม่ได้เพราะคำว่า นรสิงห์ นี่หน้าตาท่าทางจะออกไปทางบาลีสันสกฤตมากกว่า สงสัยจะตั้งให้เข้ากับบรรยากาศโบราณๆ ศนิกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับมอคค่าเย็นของหญิงสาวกับเอสเพรสโซ่ร้อนของเขา ปัทม์เห็นแก้วของเขาแล้วยิ้มน้อยๆ นึกแล้วไม่มีผิด หน้าเข้มๆ อย่างนี้คงชอบอะไรที่มันเข้มๆ เหมือนกัน “ร้านนี้ชื่อเก๋นะคะ” หล่อนเอ่ยขึ้นอย่างหาเรื่องคุยก่อนที่จะทำตัวเป็นคนปัญญาอ่อน เอาแต่จ้องหน้าเขาอย่างเดียว ศนิอมยิ้ม “ครับ... เขาตั้งชื่อร้านตามร้านกาแฟของเจ้าพระยารามราฆพ ร้านกาแฟยุคแรกๆ ของบ้านเราน่ะครับ” “คะ...” ปัทม์ชะงัก นึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับชื่อร้าน ร้านกาแฟของเจ้าพระยา... ฟังดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นร้านสมัยโบราณ “เจ้าพระยารามราฆพท่านเป็นมหาดเล็กคนสนิทของรัชกาลที่ ๖ ครับ สมัยนั้นท่านมีร้านอะไรต่อมิอะไรหลายร้านทีเดียว อย่างร้านถ่ายภาพนรสิงห์ ร้านกาแฟนรสิงห์” “โอ้โห... น่าสนใจจังเลยค่ะ” ปัทม์นึกย้อนไปในสมัยรัชกาลที่ ๖ ตั้งเกือบร้อยปีก่อน สมัยนั้นมีร้านกาแฟด้วย... เก๋ชะมัด นัยน์ตาวิบๆ ของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ศนิมองตามตาปรอย “ช่วงรัชกาลที่ ๖ เป็นยุครุ่งเรืองของวัฒนธรรมตะวันตกครับ ความจริงก็เริ่มแพร่หลายมาตั้งแต่รัชกาลที่ ๕ แล้ว ไม่ว่าจะเป็นวังหรือบ้านขุนนางต่างก็สร้างกันแบบตะวันตก ทั้งที่ถอดแบบมาแล้วก็มาประยุกต์กับของบ้านเรา เพราะเจ้านายและบุตรหลานขุนนางไปเรียนยุโรปบ้าง อเมริกาบ้าง วัฒนธรรมฝั่งโน้นก็เลยสะพัดมาทางบ้านเรา ดูง่ายๆ อย่างวังนี้นะครับ” ปัทม์มองตามมือแข็งแรงที่วาดไป “ทั้งตัวหมู่พระที่นั่งและสวนก็เป็นแบบยุโรปทั้งนั้น แต่ปรับให้เข้ากับสภาพอากาศร้อนแบบบ้านเรา ก็บ้านเราเป็นเมืองร้อนนี่ครับท่านก็เลยโปรดให้เพิ่มบานหน้าต่างยาวๆ และมีช่องลมเยอะๆ เพื่อถ่ายเทอากาศ ท่านไม่โปรดพัดลม” ปัทม์ได้ตาโตอีกรอบ “สมัยนั้นมีพัดลมแล้วเหรอคะ” “มีสิครับ แต่ก็ไม่ใช่แบบเสียบปลั๊กแล้วกดสวิซต์แบบสมัยนี้นะครับ” ปัทม์พยักหน้าหงึกๆ เหมือนนักเรียนตั้งใจฟังคุณครู “องค์รัชกาลที่ ๖ ท่านโปรดตึกแบบเรียบง่ายครับ พวกงานปูนปั้นประดับอาคารนี่จะค่อนข้างน้อย ส่วนใหญ่จะเน้นงานไม้ฉลุอย่างช่องลมพวกนั้นมากกว่า พระตำหนักหรือพระที่นั่งที่โปรดให้สร้างอย่างพระราชวังสนามจันทร์ พระราชนิเวศน์มฤคทายวันก็จะคล้ายๆ กันคือ เน้นความโปร่งสบายๆ แต่ก็งามสง่าอยู่ในตัว” “แล้วตอนนี้ที่นี่เปิดเป็นพิพิธภัณฑ์หรือว่าใช้เป็นตึกทำการของโรงพยาบาลคะ” “ที่นี่ถูกเปลี่ยนมาหลายอย่างแล้วครับ เพราะเมื่อสิ้นรัชกาลที่นี่ก็ถูกปิดไปสักระยะ แล้วถูกปรับเป็นโรงแรม” “คะ... โรงแรม” ศนิผงกศีรษะ ยิ้มขมๆ ที่มุมปาก “ครับ... ชื่อ พญาไทโฮเต็ล เป็นโรงแรมชั้นหนึ่งที่ขึ้นชื่อของสมัยนั้นเลยครับ หรูหราเป็นที่สุด” เขาพยายามทำใจว่าทุกอย่างในโลกล้วนเปลี่ยนแปลง เมื่ออะไรที่อยู่สูงสุดมันก็จะต้องตกลงมาเป็นธรรมดาของโลก “จากนั้นก็เป็นสถานีวิทยุ และมาอยู่ในความดูแลของกรมแพทย์ทหารกองทัพบก กลายเป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาล จนเดี๋ยวนี้ก็พยายามจะเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ครับ แต่ก็ยังไม่เต็มรูปแบบเพราะการปรับปรุงยังไม่แล้วเสร็จ” เสียงห้าวๆ ที่แฝงไปด้วยอารมณ์ขณะที่เล่าของศนิบอกให้หล่อนรู้อย่างไม่อยากนักว่าเขามีความผูกผันมากมายกับสถานที่แห่งนี้ ปัทม์อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปกับเขามากนัก จากพระราชวังอันเฟื่องฟูที่มีข้าราชบริพารพรั่งพร้อม กลายมาเป็นโรงแรมรองรับผู้คนมากหน้า กระทั่งกลายมาเป็นโรงพยาบาล จนสุดท้าย... หล่อนเหลือบมองตราสัญลักษณ์ที่อยู่เหนือประตู ขอให้การปรับปรุงเสร็จโดยเร็วเถอะ ถึงจะไม่เหมือนเดิมแต่ก็ขอให้อดีตพระราชวังแห่งนี้กลับมางามสง่าเช่นเดิม “ตัว ร ร ๖ นี่คืออะไรเหรอคะ” ศนิกระพริบตา... ปล่อยสายธารอารมณ์อันหดหู่ออกไป พยายามเรียกรอยยิ้มกลับคืนมาอีกที “พระปรมาภิไธยครับ มาจากพระนาม รามรามาธิบดีที่ ๖ จะมีอักษรนี้ประดับอยู่ทั่ววังครับ รวมถึงบนของใช้ส่วนพระองค์ด้วย” “แล้วอาคารนี้เมื่อก่อนเคยเป็นอะไรเหรอคะ” “อาคารเทียบรถพระที่นั่งครับ และเป็นที่รอเฝ้าของบรรดาขุนนางด้วย อาคารนี้จะเชื่อมกับพระที่นั่งพิมานจักรีที่เป็นประธานของหมู่พระที่นั่งทั้ง ๔ องค์ อาคารนี้ยังมีด้านบนคล้ายๆ ดาดฟ้านะครับ เมื่อก่อนเคยเป็นสถานที่จัดเลี้ยงพระสุธารสชากับพระญาติและข้าราชการ” ปัทม์มองตามไม้สลักลวดลายลูกสนที่ประดับอยู่ในห้องอย่างชอบใจ เมื่อก่อนที่นี่คงมีขุนนางน้อยใหญ่นั่งรอเฝ้ากันอย่างคึกคัก สองหนุ่มสาวยังสนทนากันไปเรื่อยๆ เพราะกาแฟที่อยู่ตรงหน้ายังไม่หมดแก้ว ศนิเองก็ไม่ได้คิดจะเร่งการดื่มกาแฟนี้เลย ยิ่งคุยกันก็ยิ่งพบว่าเพลิดเพลินมากยิ่งขึ้น ไม่รู้ว่าหล่อนรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าท่าทางของหล่อนนั้นดึงดูดสายตาของเขาได้มากขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นการจับแก้วน้ำ การเคลื่อนไหวของมือ การเอียงคอน้อยๆ เวลาพูด ขบริมฝีปากเบาๆ เวลาสงสัยหรือแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวของริมฝีปากระหว่างพูด ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเขากระจัดกระเจิงได้ง่ายดายเช่นนี้ “แน่ใจนะคะว่าคุณไม่ใช่ไกด์ปลอมตัวมา” ปัทม์เอ่ยถามขณะเดินเคียงเขาออกจากอาคารเทียบรถพระที่นั่งสู่ทางเชื่อมเข้าพระที่นั่งพิมานจักรีที่ศนิพูดถึงเมื่อครู่ คนถูกถามหัวเราะเบาๆ “แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ เพราะไกด์ตัวจริงน่ะ มาจากชมรมคนรักวังต่างหาก อย่างผมน่ะเป็นได้แค่ไกด์ผีเท่านั้น” เป็นไกด์ผีที่รู้มากจริงๆ หล่อนแอบค่อนในใจ แต่ปากเอ่ยถามถึงชื่อที่สะดุดหู “ชมรมคนรักวังเหรอคะ” “ครับ... พระราชวังพญาไทอยู่ในความดูแลของกรมแพทย์ทหารก็จริง แต่งานส่วนต่างๆ ที่เกี่ยวกับพระราชวังนี้จะมีชมรมคนรักวังเป็นคนดูแลจัดการ สมาชิกก็มาจากคนที่ชื่นชอบวังตามชื่อนี่แหละครับ” ปัทม์พยักหน้าแล้วก็สงสัยว่าคนข้างๆ นี่เป็นสมาชิกกับเขาด้วยหรือเปล่า เพราะเท่าที่คุยกันมาศนิก็ท่าทางจะรักวังอยู่ไม่น้อย “หมู่พระที่นั่งสีไข่หลังคาแดงมีทั้งหมดสี่องค์นะครับ ทุกองค์มีทางเชื่อมถึงกันหมด เป็นพระที่นั่งที่สร้างในรัชกาลที่ ๖ ส่วนพระตำหนักต่างๆ ของพระพันปีทรงโปรดให้รื้อไปถวายวัด องค์แรกที่เราจะเข้าไปชมคือองค์ประธานนะครับ พระที่นั่งพิมานจักรี” ปัทม์ชะงักเท้า ยกมือขยี้ตากับภาพแปลกๆ ที่ซ้อนขึ้นมาของคนที่เดินนำหน้า อยู่ๆ คนที่สวมกางเกงแสล็คกับเสื้อเชิ้ตโปโลก็กลายเป็นเสื้อราชปะแตนกับผ้าม่วง หล่อนตาฝาดหรือมองเห็นภาพหลอนกันแน่...หรือว่า ปัทม์ไม่อยากคิดถึงอีกข้อสันนิษฐาน เพราะว่านี่มันกลางวัน แล้วแดดก็แสนจะร้อนแรงขนาดนี้ คงไม่มีอย่างว่าหรอกมั้ง หล่อนมองซ้ายมองขวาก่อนจะกลับมาที่แผ่นหลังกว้างที่กลับมาเป็นเสื้อเชิ้ตโปโลเช่นเดิมแล้ว เสียงถอนใจจากเบื้องหลังทำให้ศนิหันไปมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู “ถอนใจอะไรใหญ่รึแม่บัว” “เปล่านี่คะคุณพี่” ทั้งคนที่ถูกเรียกว่าแม่บัวและคุณพี่ต่างก็อึ้งด้วยกันทั้งคู่ จากคุณ : Miracle of Friends (samita) - [ 5 ก.ค. 49 10:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุหุหุ ทริปนี้ไม่ไกลกรุงเทพเลยนะจ้ะ  กลางกรุงเลยเชียว จากคุณ : pajan - [ 5 ก.ค. 49 10:21:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะ... ทริปไปเที่ยวทะเลคงถูกใจเพื่อน ๆ หลาย ๆ ท่านนะคะ มาคราวนี้เราก็พาทุกท่านมาตะลุยกรุงกานต่อค่ะ ทางคณะทัวร์ของเรายินดีให้บริการรับจัดทัวร์ทั่วทุกภูมิภาคของประเทศไทย ที่ใดมีรัก...ที่นั่นมีเรา (((ก๊ากกกกกกกก))) และทางคณะทัวร์มีข่าวดีจะแจ้งให้กับลูกทัวร์ทุกท่านทราบว่า เรื่องสั้นชุดนี้...ได้รับความสนใจจาก สนพ.แห่งหนึ่ง ซึ่งกำลังอยู่ในขั้นตอนพิจารณา คาดว่าจะแจ้งข่าวดีให้กับ ทุกท่านทราบได้...หลังจากงานประกาศรางวัล คุณทมฯ ค่ะ มาเอาใจช่วยลุ้นรางวัลให้กับไกด์ทัวร์ของเราด้วยนะคะ...หุหุหุ สำหรับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาใหม่ ลองไปมองหาความรักกับทริปก่อนๆ ของเราได้นะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html หัวใจรักฤดูเหงา #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4316993/W4316993.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4325989/W4325989.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4336842/W4336842.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4340548/W4340548.html ให้ใจบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4355884/W4355884.html ให้ใจบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363493/W4363493.html ให้ใจบอกรัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4375271/W4375271.html เมื่อตะวันเคียงดาว #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4384052/W4384052.html เมื่อตะวันเคียงดาว #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4395471/W4395471.html ตะวัน ณ ปลายฟ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4404765/W4404765.html เติมรักให้เต็มใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4416774/W4416774.html กำกับรัก นักประสานงาน #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4424219/W4424219.html กำกับรัก นักประสานงาน #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4435708/W4435708.html กำกับรัก นักประสานงาน #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4443242/W4443242.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4453092/W4453092.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4461293/W4461293.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4472429/W4472429.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4479792/W4479792.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4489671/W4489671.html ความทรงจำของความรัก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4498152/W4498152.html จากคุณ : เผ่าพันธุ์ประหลาด (samita) - [ 5 ก.ค. 49 10:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยินดีด้วยนะคะ ถ้าได้พิมพ์ออกมาเป็นเล่มก็คงจะดีไม่น้อย เพราะไม่ใช่จะรู้จักสถานที่เที่ยวอย่างเดียว แต่ได้รับความรู้สึกครบรส ทั้งสุข เศร้า สมหวัง อิ่มเอม อ่อนหวาน จากเนื้อเรื่องในแต่ละทริปด้วยค่ะ จากคุณ : pumpam (pumpam) - [ 5 ก.ค. 49 11:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 //มาร่วมลุ้นด้วยค่ะ   เพราะเป็นเรื่องที่มีแนวแปลกดีค่ะ พาไปเที่ยวด้วย ตัวละครและเรื่องราวต่างๆ โดยส่วนตัวแล้วชอบค่ะ  ถ้าได้พิมพ์จริงจะมาสมัครเป็นหน้าม้าด้วยคนนะจ๊ะ จากคุณ : burin piggypink - [ 5 ก.ค. 49 13:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทิปนี้น่าสนใจจัง จากคุณ : keroobob - [ 5 ก.ค. 49 22:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ร่ำๆ จะไปเที่ยววังมาหลายหนแล้ว ยังไม่สบโอกาสสักที เสื้อกาวน์ (กระทู้ที่ 2 แล้ววันนี้) จากคุณ : scottie - [ 6 ก.ค. 49 00:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๊ากกก อ่านเรื่องไหนนก็ไม่ได้เม้นต์ แต่อ่านเรื่องนี้แล้วอยากขอทวงนิยาย 555+ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 6 ก.ค. 49 02:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^___^  เห็นด้วยกับคนข้างบนค่ะ แต่ก็ดีใหม่มาแบบย้อนเวลาแต่ขนานกัน จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 6 ก.ค. 49 09:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องย้อนเวลา ชอบค่ะ มารอติดตามต่อนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 6 ก.ค. 49 10:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ว่าแต่จบป่าวคะทริปเนี๊ยะ แบบว่าจะจบก็จบได้อะนะคะ แต่อยากให้มีต่อ อิอิ ยินดีด้วยนะจ๊ะสำหรับข่าวดี ขอให้ได้ตีพิมพ์และขายดีๆนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 ก.ค. 49 12:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอว ในกรุงเทพฯ ฟ้าอมร นี่เอง อิอิอิอิอิ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 7 ก.ค. 49 01:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาแปะชื่อ ป้าบ! ป้าบ!! จากคุณ : wayo - [ 8 ก.ค. 49 23:37:46 ]