ว้ากกกกกกกกกกกกก ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที จะชนแล้ว เสียงสาวน้อยดังลั่นพร้อมกับเสียงหล่นดังปุลงบนเตียงนอน
    "เฮ้ย นี่มันอะไรเนี่ย เธอเป็นใคร เข้ามาห้องฉันได้ไง" อีกหนึ่งสาวเจ้าของห้องโวยลั่นเมื่อมีแขกไม่ได้รับเชิญ  
ผู้มาเยือนรีบลุกขึ้นนั่ง ทำหน้าร่าเริงสุดชีวิตทั้งที่ยังเจ็บไม่หาย ตอบด้วยน้ำเสียงสดใส
    "ฉันชื่อ แองจี้ เป็นนางฟ้าเบบี๋ เพิ่งเริ่มเรียนเป็นผู้ช่วย แต่เผอิญทำผิดนิดหน่อย ท่านคิวปิดเลยลงโทษส่งมาโลกมนุษย์ แต่ตอนส่งยังไม่ทันตั้งตัว เลยหล่นไม่เป็นท่าอย่างที่เห็น" นางฟ้าตัวดีร่ายยาวแบบไม่สนใจคนฟัง
    "เธอจะบ้าเหรอ นางฟ้ามีที่ไหน บอกมาซะดี ๆ เธอเป็นใครมาจากไหน แล้วมาทำไม หรือว่าเป็นขโมย"
    เจ้าของห้องตั้งท่าจะตะโกนลั่นบ้าน
    ช่วยยยยยยย แล้วเสียงก็หายไป ต้นเสียงถึงกับตาโต เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่มีเสียงทั้งนั้น
    "ฉันจะทำให้เสียงเธอกลับมา แต่อย่าแหกปากนะ ตกลงมั้ย"
    คนใบ้รีบพยักหน้า (เอาวะ เอาเสียงกลับมาก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน)
    นางฟ้าวาดมือหนึ่งครั้งพร้อมกับบอกให้อีกคนลองพูด
    "ฉัน เฮ้ย เสียงกลับมาแล้ว เย้เย ว่าแต่เธอทำได้ไงอะ"
    "เฮ้ออออ ไม่ได้ฟังที่พูดเลยเหรอไง ก็บอกว่าเป็นนางฟ้าไง เข้าใจมั้ย นางฟ้าหนะ"
    "บ้าน่า นางฟ้ามีที่ไหนกัน บอกมาเหอะว่าเธอเป็นใคร รับรองได้ไม่แจ้งตำรวจข้อหาบุกรุกยามวิกาลหรอกน่า"
    "ให้ตายสิ ทำไมเข้าใจอะไรยากอย่างนี้นะ เอาเป็นว่า ฉันต้องทำไงเธอถึงจะเชื่อล่ะ"
    "งั้นก็เหาะให้ดูสิ นางฟ้าน่าจะทำได้ใช่มั้ยล่ะ 555"
    เจ้าของห้องตัวดีท้าผู้มาเยือนเพราะคิดว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้คนหัวเราะถึงกับช็อค แองจี้ลอยขึ้นจากเตียง บินโฉบไปโฉบมารอบ ๆ ตัวต้นเรื่อง ทำให้อีกฝ่ายถึงกับผงะ ร้องด้วยความกลัวบวกตัวสั่น
    "พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย ผีหลอก แงๆๆๆๆๆๆๆ"
    "เอาเข้าไป ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย ก็บอกว่าเป็นนางฟ้าไง แล้วที่เหาะเนี่ยก็เพราะเธออยากดูไม่ใช่เหรอไง ยัยติงต๊องเอ๊ย
    "ไม่ใช่ผีแน่นะ อย่าหลอกกันนะ"
    "จะบ้าตาย ทำไมมนุษย์เข้าใจอะไรยากอย่างนี้นะ เอางี้ละกัน ขอเวลาแป๊บนึง จะพิสูจน์ให้ดู"
    นางฟ้าลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง พร้อมเสกสมุดขึ้นมาในมือหนึ่งเล่ม พร้อมกับพลิกหน้าสมุดไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไปหยุดที่หน้าหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมาคุยกับคนจอมโวยวาย  
    "เธอชื่อมีน มีพี่ชายชื่อเมษ น้องสาวชื่อตุลย์ พ่อชื่อเทพ แม่ชื่อเล็ก เพื่อนสนิทชื่อขวัญ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม ตอนนี้เรียนม.ปลายที่โรงเรียนชื่อดัง แอบชอบเพื่อนในห้องที่นั่งข้างหลัง จะเอาชื่อด้วยมั้ย"
    แองจี้ร่ายยาวอย่างเหลืออด คนฟังรีบเบรกไว้ก่อนที่นางฟ้าตัวแสบจะเอ่ยชื่อหนุ่มในฝันออกมา
    "โอเค ฉันเชื่อแล้วว่าเธอเป็นนางฟ้า แต่นี่ต้องไม่ใช่ความจริงแน่เลย ฉันต้องกำลังฝันอยู่ ฝันแน่ ๆ ไม่ไหวแล้วต้องรีบหลับจริง ๆ ซะทีไม่งั้นพรุ่งนี้ตื่นสายแหง เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักนะ"
    มีนพูดแบบลอย ๆ แล้วเดินไปอีกฝั่งของเตียง ขึ้นมานอนทันที เธอหลับได้อย่างรวดเร็วเพื่อยืนยันว่านี่เป็นความฝันไม่ใช่เรื่องจริง ทิ้งให้แองจี้นั่งหน้าเหวอ  
    "ยัยบ้า ตื่นเดี๋ยวนี้นะ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
ไม่ว่าแองจี้จะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถปลุกมีนได้สำเร็จ จนต้องเป็นฝ่ายถอยซะเอง
   "ไม่ไหวแล้ว ปลุกยากปลุกเย็นจริง ๆ หาวววว ง่วงแล้วอะ ขอนอนด้วยคนละกัน"
    พูดจบแองจี้ก็ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ กับมีนที่หลับไปนานแล้ว