...ที่ว่าง (My Empty Space)

เนื้อเพลง: ที่ว่าง
อัลบั้ม: Push (Me) Again



วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รักคงมั่น

เราไม่เคยห่าง เคียงคู่ชิดใกล้ ทุกเวลา

ยอมทิ้งความฝัน ยอมทุกๆอย่าง ให้กันและกัน

เพียงได้เคียงข้าง เพียงได้ร่วมทาง โอ้รักนิรันดร์



ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด

เติบโตจึงได้รู้ความจริง



หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน

ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง

หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน

ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา

แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน ของ

เธอ



เรียนรู้รักอย่าง รู้คุณค่า ฝันไม่ไกล

บินไปตามทาง หาดวงตะวัน ที่เธอต้องการ

ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เราเข้าใจ

รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน


ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด

เติบโตจึงได้รู้ความจริง



หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน

ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง

หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน


ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา

แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน


วันเวลาที่เราห่างไกล ความเข้าใจจะทำให้เราใกล้กัน

กลับกลายเปลี่ยนเป็นพลัง โว...


หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน

ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง

หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน

ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา



หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน

ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง

หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน

ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา

แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน ร่วม

กัน ...


เรื่องบางเรื่อง...ทั้งชีวิตก็ไม่อาจเข้าใจ


...แตกต่างจาก


เรื่องบางเรื่อง...แค่บางคนเท่านั้นที่ไม่เข้าใจ



ผมนั่งฟังเพลงนี้ มานานมากแล้ว...

บทเพลงที่ผ่านช่วงเวลา ที่แสนสุขในวัยเยาว์

และพลัดผ่าน ความเศร้าในคราวที่โหยหารัก

แทบเรียกได้ว่า บทพลงนี้อยู่กับผมมาโดยตลอด...


แม้จะมีบางคราวที่ว่างเว้นไปบ้าง

แต่ผมก็ไม่เคยลืม มักจะหยิบมาฟังเสมอ เมื่อสบโอกาส



"เฮ้ย...ดึกแล้ว นอนเถอะ"  เจ้าแพนด้าตัวอุ้ยอ้าย พ่นคำ
พูดมาทางด้านหลัง



"แกนอนก่อนเหอะ...ยังไม่ค่อยง่วงเลย " ผมยังคงนั่งฟัง
เพลงอยู่หน้าสมองกล


นั่งนิ่งๆไม่ไหวติง อันที่จริงผมไม่อยากจะทำอะไร...แค่
หายใจ

และได้ปลดปล่อยความรู้สึก ให้ไหลไปกับกาลและเวลา
เท่านี้ก็เหนื่อยพอแล้ว



"เป็นอะไรรึเปล่า...ดูท่าทางแปลกๆ"



"ไม่รู้...มันเป็นอะไรที่พูดลำบากน่ะ  มันเหมือนกับว่า

เราเข้าใจในบางสิ่ง...บางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ แต่เรารู้ว่ามันมี
ตัวตนอยู่ "


"นายกำลังพูดถึงวิญญาณรึเปล่า... " เจ้าแพนด้าทำหน้า
หงุดหงิด พร้อมหยีตา


"...เฮ้ยกวนตีนแล้ว ไม่ใช่เว๊ย"


"แล้วเป็นอะไร...เลนน์เสื่อม? มันมัวๆใช่ม่ะ " เจ้าหมีงั่งมันยังคงไม่หยุด


"เฮ้อ...เศร้า"


"คิดถึงอีกแล้วอ่ะดิ..."


"อื่อ.....น่าตลกดีนะ ที่คนเราร้องไห้.. ในเวลาเศร้า ดีใจ เหงา และคิดถึง
ทั้งๆที่จริงแล้ว ความรู้สึกมันไม่หมือนกันเลย"


"...ชั้นไม่เข้าใจ  "


"แน่ล่ะสิ...แกมันเป็นหมีหนิ
ไม่ต้องมานั่งกังวล และเข้าใจความรู้สึกแบบนี้หรอก"


"แกเอง...ก็ไม่เคยเป็นหมีเหมือนกัน
แค่การที่จะแสดงความรู้สึก...อย่างร้องไห้ยังทำไม่ได้เลย "
เจ้าหมีค่อยๆเดินมา นั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างๆผม


"ขอโทษที... เรื่องบางเรื่องชั้นก็เพิ่งจะมาเข้าใจ ."



"เพลงเพราะดีนะ..."


ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด...
เติบโตจึงได้รู้ความจริง...
เสียงเพลงยังคงบรรเลงต่อไป


"ฮืออๆ......ทำไม  



ทำไม..ต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย


ไม่ดีเลย... มีความรักก็ไม่ดี
มีที่ว่าง...ก็เหงาเหลือเกิน




...เศร้าเหลือเกิน คิดถึงก็คิดถึง

แล้วฉันจะทำยังไงดี..."

ผมปล่อยโฮต่อหน้าเจ้าหมี อย่างกับเด็กเล็ก


"มานี่มา..." เจ้าหมีลุกขึ้นยืน

และยื่นมือมาโอบกอดผม เป็นอ้อมกอดที่แนบสนิท
เป็นการกอดที่แน่น และอุ่นเหลือเกิน
แต่ผมยังคงร้องไหออยู่

"โอ๋ๆ...ไม่มีเป็นไรนะ
...ไม่มีที่ว่างแล้ว ไม่เหงาแล้วนะ"

และคืนนั้นที่ว่าง...ก็หายไป
เหลือเพียงแค่หมีแพนด้ากับคนกอดกันกลมเท่านั้น