ความคิดเห็นที่ 1         ยามเช้าเมื่ออาทิตย์ขึ้น   เสด็จไปหาผลไม้น้อยใหญ่ดังเคย  แต่มิได้กวาดบรรณศาลาเสียก่อน    นางนาคมาณวิกามาเห็นดอกไม้เหี่ยวแห้งก็รู้ว่า    ท่านผู้นี้ยังยินดีในกามสุข   มิได้บวชด้วยศรัทธา   เราอาจจะจับเขาได้     ดังนี้แล้วจึงนำดอกไม้เก่าๆ ออกไป   นำดอกไม้ใหม่มาจัดตกแต่งที่นอนที่สวยงามและหอมละมุนอย่างนั้นอีกครั้ง      นางประดับบรรณศาลา   เกลี่ยดอกไม้ในที่จงกรมแล้วจึงกลับไปยังภพนาคตามเดิม         ราตรีนั้น   พระโอรสก็บรรทมบนที่นอนดอกไม้         รุ่งเช้า  พระองค์หาได้เสด็จไปเพื่อแสวงหาผลไม้น้อยใหญ่แต่อย่างใดไม่    ประทับยืนแอบอยู่ไม่ไกลจากบรรณศาลาเพราะอยากจะทราบว่า   ใครหนอประดับประดาที่อยู่ของเรานี้         ฝ่ายนางนาคมาณวิกา  ถือเครื่องหอมและดอกไม้มากมายมายังอาศรมบท   พระโอรสเห็นนางนาคผู้มีรูปงดงาม   สิริโฉมวิไลตานั้นแล้ว พอพระทัยรัก   ไม่แสดงตนต่อนางแต่แรก หากตามเข้าไปในบรรณศาลาเวลาที่นางกำลังจัดแต่งดอกไม้ ตรัสถามว่า    เจ้าเป็นใคร ?         นางตอบว่า   ฉันคือนางนาคมาณวิกา         เธอมีสามีหรือไม่  ?         ข้าแต่ท่าน  เมื่อก่อนนี้ฉันมีสามี  แต่บัดนี้หามีไม่แล้วเป็นม่ายอยู่    ท่านเล่าคือผู้ใด ?         ฉันเป็นโอรสของพระเจ้ากรุงพาราณสี   ก็เจ้าเล่าเหตุใดจึงมาจากภพนาคสู่ที่นี้  ?         ข้าแต่พระโอรส  หม่อมฉันเห็นนางนาคอื่นๆ อยู่พร้อมหน้าสามี   ยังมิอาจละกิเลส ออกจากภพนาคมาเพื่อแสวงหาสามีเพคะ         นางเอย  แม้เราก็มิได้บวชด้วยศรัทธา  แต่เพราะว่าพระบิดาขับไล่  เราจึงมาอยู่ในที่นี้   ถ้าเช่นนั้น  เราทั้งสองควรอยู่ร่วมกัน   เราจะเป็นสามีคุ้มครองเจ้าเอง         ดังนี้ทั้งสองจึงอยู่ด้วยกัน  ณ  ที่นั้น    นางนาคสร้างตำหนักอันงดงามสูงค่าด้วยอานุภาพของตนแล้ว ประดับตกแต่งบัลลังก์และที่บรรจถรณ์   ถวายอาหารและน้ำอันเป็นทิพย์แก่พระโอรส  จำเดิมแต่นั้นมา         ต่อมานางนาคมาณวิกาตั้งครรภ์คลอดบุตรเป็นชาย   ญาติทั้งหลายขนานนามให้ว่า  สาครพรหมทัต เพราะเหตุที่ประสูติที่ฝั่งแม่น้ำสาคร    ในเวลาที่บุตรชายเติบโตพอเดินเล่นได้  นางก็ได้บุตรหญิงอีกผู้หนึ่ง ประสูติที่ริมฝั่งทะเล  จึงขนานนามว่า  สมุททชา         กาลล่วงไป    วันหนึ่ง ได้มีพรานชาวกรุงพาราณสีผู้หนึ่งผ่านมา  เขาจดจำพระโอรสได้  ได้พำนักอยู่ด้วย ๒-๓ วันแล้วลาไป   บอกแก่พระโอรสว่า จะส่งข่าวแก่ราชตระกูลว่าพระองค์ทรงพำนักอยู่ ณ ที่นี้         เมื่อพรานไพรเข้าไปสู่นคร กลับพบว่าพระราชาสวรรคตเสียแล้วในเวลานั้น   เมื่อจัดงานพระศพเสร็จแล้ว ๗ วัน  พวกอำมาตย์ก็ปรึกษากันเพื่อหาองค์รัชทายาท  ต่างก็ไม่ทราบที่อยู่ของพระโอรส   พอดีกับที่พรานไพรทราบเรื่องนั้น   จึงได้เข้าไปหาเหล่าอำมาตย์  เล่าการที่ตนได้พบพระโอรสแล้ว  นำทางพาเหล่ามนตรีไป         พวกเขาได้นำราชสมบัติไปทูลถวาย   พระราชโอรสดำริถึงนางนาคมาณวิกา มิทราบว่านางจะยินดีไปด้วยพระองค์หรือไม่  จึงเข้าไปหา ตรัสบอกว่า         นางผู้เจริญ  บัดนี้พระบิดาของเราสวรรคตแล้ว   อำมาตย์ทั้งหลายมาที่นี่เพื่อยกฉัตรให้เรา   ไปกันเถิด   เราทั้งสองจักได้ครองรัชสมบัติในกรุงพาราณสีอันยิ่งใหญ่ถึง  ๑๒  โยชน์   เธอจะเป็นใหญ่กว่าหญิงทั้งปวง         ข้าแต่พระองค์  หม่อมฉันมิสามารถไปกับพระองค์ได้         เพราะเหตุใดเล่านาง  ?         หม่อมฉันเป็นอสรพิษร้าย   โกรธง่าย  อาจโกรธแม้ด้วยเหตุเพียงเล็กน้อย   และการมีสามีร่วมกับสตรีอื่นนั้นเป็นภาระหนัก  ยากที่จะระงับจิตใจ   ถ้าหม่อมฉันเห็นหรือได้ยินสิ่งใดระคายเคืองใจจักโกรธ   ก็เมื่อโกรธแล้ว  แลดูสิ่งใดสิ่งนั้นย่อมกระจัดกระจายไปเป็นเหมือนธุลีเพราะอานุภาพนาค    เหตุนี้หม่อมฉันจึงไม่อาจไปด้วยท่าน         พระโอรสเฝ้าอ้อนวอนนางให้ไปด้วยพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งถึงวันรุ่งขึ้น นางก็ยังไม่ยอมไป  นางกล่าวกับพระองค์ว่า         หม่อมฉันจักไม่ไปมิว่าท่านจะตรัสเช่นไร    แต่ว่า  บุตรและบุตรีของเราทั้งสองนี้เป็นมนุษย์ เพราะเกิดโดยสมภพกับท่าน    ท่านจงเมตตาระมัดระวังดูแลบุตรทั้งสองด้วยเถิด    บุตรทั้งสองนี้เป็นผู้ละเอียดอ่อนด้วยสายเลือดผู้อาศัยในน้ำ   หากเดินทางลำบากด้วยลมแดดอาจถึงชีวิต   ท่านพึงให้เขาขุดเรือลำหนึ่ง  ใส่น้ำให้เต็มแล้วให้บุตรทั้งสองของเราเล่นอยู่ในน้ำขณะนำเขาไป  เขาจะได้ไม่เป็นอันตราย  เมื่อถึงพระนครแล้วขอพระองค์โปรดขุดสระโบกขรณีให้บุตรทั้งสองได้ลงเล่นด้วย         นางสั่งเสียแล้ว  ถวายบังคมลาพระโอรส  กอดกุมารกุมารี  จุมพิตที่ศีรษะมอบแด่พระโอรส  โศกเศร้าคร่ำครวญใบหน้านองด้วยน้ำตากลับสู่ภพนาคโดยหายไป ณ ที่นั้นเอง         พระโอรสโทมนัสนัก  ทรงกันแสงอาลัยพระนาง    ออกจากพระนิเวศน์  ระงับพระอัสสุชลแล้วเข้าไปหาเหล่าอำมาตย์   พวกเขาอภิเษกพระองค์ ณ ที่นั้นเอง แล้วจึงอัญเชิญพระองค์เข้าสู่พระนคร   พระราชาตรัสให้เขาขุดเรือยกขึ้นบนเกวียน  ใส่น้ำให้เต็มแล้วจึงนำพระโอรสธิดาไป   โดยประการเช่นนี้การเดินทางย่อมสบาย             เสด็จสู่นครแล้วทรงครอบครองราชสมบัติอันโอฬาร  แวดล้อมด้วยสตรีนักฟ้อนรำ เสนาอำมาตย์  ๑๖,๐๐๐   ทรงให้สร้างสระโบกขรณี  พระโอรสธิดาทรงเล่นที่นั้น เกษมสำราญเป็นนิตย์มา                                       แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 49 15:15:49 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ วันอาสาฬหบูชา 15:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2         ต่อมา ในวันหนึ่ง  พวกพระลูกเธอเล่นน้ำอยู่ในสระโบกขรณี   มีเต่าตัวหนึ่งซึ่งลงไปในสระแล้วหาทางขึ้นไม่ได้ดำลงอยู่ที่ก้นสระนั้น  ในเวลาที่เด็กเล่นน้ำอยู่ เต่าได้โผล่ขึ้นมา  พอเต่าเห็นพวกเด็กก็ตกใจดำลงไปก้นสระดังเดิม   พวกเด็กๆ เห็นเต่าต่างก็ตกใจกลัวเช่นกัน  รีบวิ่งไปหาพระบิดาทูลว่า   ท่านพ่อ  ในสระโบกขรณีมียักษ์  ลูกกลัว         พระราชาทรงสั่งราชบุรุษให้ไปจับยักษ์นั้นมาให้ได้   พวกราชบุรุษก็ไปทอดแหนำเต่าไปถวายพระราชา  พระกุมารทั้งหลายเห็นเต่าก็ร้องว่า   นี้ปิศาจท่านพ่อ  นี้ปิศาจ         พระราชากริ้วเต่าด้วยความรักในบุตร  จึงสั่งให้นำเต่านั้นไปลงโทษ   พวกราชบุรุษต่างเสนอโทษเต่าต่างๆ กัน   คนหนึ่งว่า  เต่านี้ร้ายนักทำให้ระคายเคืองเบื้องพระบาท   ควรเอาใส่ครกแล้วเอาสากตำให้แหลกละเอียด         อีกคนหนึ่งว่า  ควรจะปิ้งไฟให้สุกถึง ๓ ครั้ง แล้วกินเสีย         อีกคนหนึ่งว่า  ควรจะต้มมันในกระทะ         แต่อำมาตย์คนหนึ่งผู้เป็นคนกลัวน้ำเสนอว่า  ควรจะโยนเต่านี้ลงในน้ำวนที่แม่น้ำยมุนา  มันย่อมถึงความพินาศอย่างใหญ่หลวง  ไม่มีวันได้ผุดขึ้นมาอีกเลย         ตลอดเวลาที่ฟังอยู่  เต่าหดหัวด้วยความกลัวอย่างยิ่ง   จนกระทั่งได้ยินอำมาตย์คนสุดท้ายพูด มันจึงยืดหัวโผล่ขึ้นแล้วพูดว่า         ข้าแต่ท่านทั้งหลายผู้เจริญ  เพราะเหตุใดหรือ ?  เราทำความผิดสิ่งใด ?  ท่านถึงได้พิจารณาลงโทษหนักอย่างนี้แก่เรา   จะทำอะไรๆ อื่นเราย่อมทนได้  แต่จะโยนเราลงในน้ำวนนั้น...  โอ   ท่านผู้นี้หยาบช้าเหลือเกิน   ท่านอย่ากล่าวถึงการกระทำอันร้ายกาจอย่างนี้อีกเลย  เรากลัวแล้ว         พระราชาสดับดังนั้น  เห็นควรว่าจะลงโทษเต่าอย่างนี้แหละมันจึงจะทุกข์ที่สุด  แล้วจึงให้ทิ้งเต่าลงในน้ำวนในแม่น้ำ ยมุนา    เต่าเจ้าเล่ห์ดีใจ  ตกลงไปในห้วงน้ำ พอดีกับทางที่จะไปสู่ภพนาคได้แห่งหนึ่ง มันจึงว่ายเข้าไปทางนั้น         ครั้งนั้น เหล่านาคมาณพ บุตรของพญา นาคนามธตรฐ กำลังเล่นน้ำอยู่ในห้วงน้ำนั้น   เห็นเต่าว่ายมาจึงชักชวนกันว่า  เราช่วยกันจับมันมาเป็นทาสเราดีกว่า         เต่าตกใจ  คิดว่าพ้นจากพระเจ้าพาราณสีแล้วมาเจอพวกนาคเกเรเหล่านี้อีก   ทำอย่างไรถึงจะรอดไปได้เล่า   อย่ากระนั้นเลย  จะต้องแต่งอุบายโกหกพวกมันเพื่อเอาตัวรอดดีกว่า  ว่าแล้วก็หลอกพวกนาคหนุ่มว่า         ทำไมพวกท่านจึงพูดกะเราอย่างนี้   พวกท่านมาจากสำนักของพญานาคธตรฐใช่ไหม  นี่แน่ะ  เราเป็นเต่า ชื่อจิตตจูฬ   เป็นทูตของพระเจ้าพาราณสีเชียวนะ   พระราชาของเราประสงค์จะยกราชธิดาให้แก่พญานาคธตรฐถึงได้ส่งเรามา   จงพาเราไปหาพญานาคโดยเร็ว         นาคมาณพเหล่านั้นหลงเชื่อพากันดีใจ  นำเต่าไปเฝ้าพระราชาแห่งนาค  กราบทูลตามที่เต่าว่ามาทั้งหมด   พระจอมภพนาคทอดพระเนตรเต่านั้นแล้วตรัสว่า         ผู้มีรูปกายน่าเกลียดถึงปานนี้น่ะหรือ  มาเป็นทูตสื่อราชสาร ?         เต่าได้ฟังดังนั้นวิตกกลัวความแตกจึงแก้ไขด้วยปัญญาว่า         ข้าแต่พระมหาราชเจ้า  ก็ทูตทั้งหลายนั้นจำต้องมีร่างกายงดงามดั่งลำตาลเท่านั้นหรือ   ร่างกายใหญ่โตหรือเล็กน้อยนั้นไม่เป็นข้อสำคัญเลย   ความสามารถในการทำกิจธุระให้สำเร็จลุล่วงโดยดีต่างหากเป็นสิ่งสำคัญ    ทูตของพระราชาของข้าพเจ้าจำนวนมากเป็นมนุษย์ ย่อมสื่อราชกิจบนแผ่นดินอันเป็นเมืองมนุษย์   นกย่อมทำราชการบนอากาศ           ข้าพระองค์ชื่อจิตตจูฬนี้ เป็นที่โปรดปรานของพระราชา  ได้เป็นถึงผู้ปกครองหมู่บ้าน   จะทำราชการในน้ำ ย่อมต้องอาศัยเต่า   ขอพระองค์อย่าทรงดูหมิ่นข้าพระองค์เลย         เต่าพรรณนาโวหารสรรเสริญคุณของตนอีกเป็นอันมาก         พญานาคธตรฐสดับแล้ว จึงถามเต่านั้นว่า   พระเจ้ากรุงพาราณสีส่งเจ้ามาด้วยเหตุใด ?         ข้าแต่มหาราช  พระราชาของข้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า  จะทรงผูกมิตรกับพระราชาทั่วชมพูทวีปทั้งสิ้น  และจะทรงผูกมิตรกับพญานาคธตรฐคือพระองค์ด้วย   จะประทานราชธิดาสมุททชาแก่ท่าน  จึงทรงส่งข้าพเจ้ามา   ขอพระองค์อย่าช้าเร่งส่ง   ราชบุรุษทั้งหลายไปกับข้าเพื่อกำหนดวันมงคลเถิด         พญานาคยินดี ขอบใจเต่าแล้วส่งนาคมาณพ  ๔  นายไปกับเต่าเพื่อเฝ้าพระเจ้าพาราณสีเพื่อกำหนดวันมงคล   นาคหนุ่มเหล่านั้นรับพระดำรัสแล้วจึงพาเต่าออกจากภพนาคขึ้นมา         ระหว่างเดินทางจากแม่น้ำยมุนามายังกรุงพาราณสีนั้น   เต่าคอยหาทางหนีทีไล่จะหนีไปอยู่ มองเห็นสระปทุมสระหนึ่งจึงได้อุบายบอกกับพวกนาคว่า         ดูกรนาคมาณพทั้งหลาย  พระราชาและพระโอรสธิดา มเหสีเทวี เห็นข้าพเจ้าแล้วมักถามว่า   จิตตจูฬได้นำดอกบัว  รากบัว  เหง้าบัว มาฝากพวกเราบ้างหรือไม่เล่า ?    พวกท่านจงปล่อยข้าที่สระนี้แล้วไปกันก่อนเถิด   เราจักเก็บดอกบัว  รากบัว  พอควรไปถวายแล้วจึงจะตามไป  แล้วค่อยพบกับพวกท่านที่พระราชนิเวศน์ก็แล้วกัน         นาคมาณพหลงเชื่อจึงปล่อยเต่านั้นไป   เต่ารีบไปแอบซ่อนตัวอยู่แถวนั้น   เหล่ามาณพไม่เห็นเต่าแล้ว ไม่อยากที่จะรอจึงพากันไปเฝ้าพระเจ้าพาราณสี โดยนิรมิตร่างกายอย่างมนุษย์นั่นเอง                                               จบกัจฉปกัณฑ์         พระราชาแห่งกาสีมีพระปฏิสันถารแล้วถามว่า   พวกท่านมาแต่ที่ไหน  ด้วยเหตุใดหรือ ?         นาคมาณพทั้งหลายทูลว่า  ข้าแต่มหาราชเจ้า  พวกข้าพระองค์มาจากราชฐานของพญานาคธตรฐ  พระองค์ประสงค์จะทราบข่าวพระพลานามัยอันสุขสมบูรณ์ของพระองค์  และจักทูลถวายสิ่งซึ่งพระองค์ทรงปรารถนา  ด้วยทราบข่าวว่าพระองค์จะประทานพระธิดาสมุททชาให้เป็นบาทบริจาริกาแด่พระจอมนาคของข้าพระองค์  พระเจ้าธตรฐทรงยินดียิ่งแล้ว      รัตน์ใดในนิเวศน์ท้าว      นาคินทร์ ปวงรัตน์ปูนปิ่นสิน                  สู่ท้าว จุ่งประเวศนฤบดินทร์             ดาลเกียรติ ภพพ่อ โปรดประทานปิ่นด้าว             แด่เจ้าจอมถวัลย์         บรรดานาคมาณพนั้นกล่าวร้อยกรองอันไพเราะความว่า  มณีรัตนะอันมีค่าใดมีอยู่ในราชนิเวศน์ของพระจอมนาค   รัตนะเหล่านั้นทั้งปวงจงมาสู่นิเวศน์ของพระองค์เถิด  ขอพระองค์โปรดพระราชทานพระธิดาแด่ราชาแห่งข้าพระองค์         ครั้นพระเจ้าพาราณสีสดับดังนั้นจึงตรัสว่า       วิวาห์ด้วยนาคนั้น          เกินการ กาลก่อนบ่เคยพาน           ผิดพ้อง ห่อนสมห่อนควรหาญ     ฤๅหัก   ให้ฤๅ นาคมนุษย์สุดที่พร้อง      แผกพ้นผิดวิสัย         พวกเรามิเคยทำการวิวาห์กับนาคทั้งหลาย  จะทำการวิวาห์อันไม่สมควรนั้นได้อย่างไรเล่า ?    ทรงถือพระองค์ว่าเป็นชาติมนุษย์  ส่วนนาคนั้นเป็นดิรัจฉาน มีสภาพต่ำกว่า                  ************************************************* ดุษณีภาพ  - ความนิ่ง มาณวิกา  - (มา นะ วิ กา)  หญิงสาว  หญิงรุ่น เนกขัมมะ – การออกบวช  การออกจากกาม  ความปลอดโปร่งจากสิ่งล่อเร้าเย้ายวน   มาณพ  - ชายหนุ่ม ชายรุ่น กัจฉป - เต่า นาคินทร์ – พญานาค  พญางู (นาคิน, นาคี – งู นาค) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 49 15:31:10 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 49 15:27:27 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ วันอาสาฬหบูชา 15:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเกิดอารมณ์ถวิลหาจนต้องกลับไปอ่านในหนังสือ ที่คุณศรีสุรางค์ส่งมาให้อีกรอบ ^^ เมื่อไรจะมีงานอย่างนี้มาให้ชื่นชมอีกละคะ ยังคิดถึงวินธัยอยู่เลย เอ...หรือจะลุ้นคุณศรีฯจะเขียนภาคพิเศษต่อให้จบดีหนอ คนคอยชะเง้อหาจนคอยาวแล้วค่า เห็นใจหน่อยเถอะ^^ จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันเข้าพรรษา 00:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาบอกพี่ศรีค่ะ ว่าหนังสือพระภูริทัตเป็นหนังสือ หัวเตียงตลอดกาลของหนูไปแล้ววค่ะ @^________________^@ จากคุณ : p_jung (P_JUNG_PIGLET) - [ วันเข้าพรรษา 09:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_/_^ สวัสดีค่ะ มาบอกคำ "สั้นๆ" เดิมๆ" ว่า "คิดถึง" ค่ะ รักษาสุขภาพด้วยน๊ะคะ *แอบถามหน่อยค่ะ ไม่ทราบว่า ได้สมุดรึเปล่าคะ?? ส่งไปตั้งกะปีใหม่ ? ตามที่อยู่ที่ส่งของมาให้อ่ะค่ะ จากคุณ : [nana_nana] ([nana_nana]) - [ วันเข้าพรรษา 20:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบ คุณปาล์ม.- แหะๆ ตอนนี้ก็พยายามเขียนอยู่นะคะ แต่ผลงานออกมาช้าเหลือเกิน               (สมองไม่ค่อยแล่นเลยค่ะ) อาจเป็นเพราะเอาแต่อ่านหนังสือมากไป              เรื่องเขียนเลยไม่ค่อยก้าวหน้าไปไหนเลย คุณ P_JUNG_PIGLET- ดีใจจังเลยที่ได้เป็นหนังสืออ่านก่อนนอนของหนูพีค่ะ ^ ^ คุณ  [nana_nana] - ได้สมุดแล้วค่ะ น่ารักมากเลย ขอบคุณมากๆ นะคะ           ลืมหลังไมค์ไปบอก อิอิ ดีใจที่เห็นชื่อคุณ nana อีกค่ะ "คิดถึง" เหมือนกัน   จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 12 ก.ค. 49 13:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อุ้ยๆ เห็นแล้วก็อดเข้ามาทักทายมิได้ คิดถึงเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ได้เอาพระภูริทัติไว้หัวเตียงหรอกนะคะ เอาไว้ที่ชั้นหนังสือเฉยๆ แต่ก็อ่านไปหลายรอบล่ะค่ะ คุณแม่ชอบมาก แบบว่าถ้าว่างๆ ก็จะให้มานั่งอ่านให้ฟัง แล้วก็เอาไปให้เพื่อนๆคุณแม่อ่านก็หลายคนอยู่ เรียกได้ว่าเผื่อแผ่กันไปล่ะค่ะ มีคนถามด้วยนะคะว่าซื้อที่ไหนน่ะ ก็เลยตอบไปว่าได้มาฟรีค่ะ ถ้าอยากได้คงต้องไปถ่ายเอกสารเอาล่ะค่ะ (เจ๋งใช่ม้า) หวังว่าจะได้อ่านผลงานใหม่ๆ ของคุณศรีสุรางค์อีกนะคะ คิดถึงจริงๆ ดูเหมือนตั้งกะนายรอนก็เงียบไปเลย (หรือเราตกข่าวกันนะ) พอมีโครงการใหม่ๆมาบ้างหรือยังคะ ถ้ายังคิดไม่ออกขอเสนอว่าให้ต่อตอนพิเศษของวินทัยก็ดีนะคะ เห็นร้างไปนานแล้ว เอามาปัดฝุ่นใหม่ก็ได้ค่ะ แบบว่าเสียดายแทน เรื่องนั้นภาษาสวยมากๆ ชอบจริงๆ ประทับใจกับภาษาสวยๆของเรื่องนี้จริงๆ อ่านไม่เคยเบื่อเลย อย่างน้อยอาทิตย์ล่ะสองสามรอบ จนน้องขอลองไปอ่านบ้าง สรุปว่าติดงอมแงมทั้งพี่ทั้งน้อง แต่เค้าไม่บ้าเท่าเราเลยอ่านแค่สองรอบพอ 555 จากคุณ : lyne (katarena) - [ 12 ก.ค. 49 14:50:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาทักทายค่า คุณศรีสุรางค์สบายดีใช่ไหมคะ ยังมะได้อ่านหนังสือเลย ผิดไปแล้วววววว แต่แหม พระราชา ลูกตัวเองก็ลูกนาคแท้ๆ เฮ้อ จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ค. 49 16:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะ เห็นกระทู้ขึ้นชื่อว่า คุณศรีสุรางค์เลยต้องแวบมาดู เห็นด้วยกะนู๋ปาล์ม เป็นอย่างมาก รอคอยและ คอยรอว่าเมื่อไรจะมีนิยายออกมาให้อ่านอีก อิอิ เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกถึงหนังสือที่คุณศรีสุรางค์ส่งมาให้ ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดี ๆ มาแบ่งปันกันอีกค่ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 13 ก.ค. 49 09:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบ คุณ lyne - ขอบคุณมากๆ ค่ะที่แวะเข้ามา อิอิ ใช่แล้วค่ะ ตั้งแต่เรื่องของนายรอน ก็ยังไม่มี                   เรื่องใหม่มาลงเลย ที่จริงก็เขียนอยู่ค่ะ มีเรื่องนึงเสร็จแล้วด้วย แต่ไม่ได้เอา                  มาให้อ่านกันเพราะลองส่งนิตยสารก่อนค่ะ  ก็ลองส่งดูสักเรื่อง แหะๆ                 แต่ตอนนี้คิดถึงถนนนักเขียนมาก ก็เลยเอาเรื่องนี้มาลงค่ะ               ดีใจจังที่รู้ว่ามีคนชอบเรื่องวินธัยนะคะ จะพยายามเขียนต่อไปค่ะ คุณ scottie - สบายดีค่า ดีใจจังเลยที่ได้เห็นชื่อคุณสก็อตตี้อีก อิอิ                  ตอนแรกอ่านเรื่องนี้ก็สงสัยเหมือนกันว่า แหม พระราชานี่ก็มีภรรยานาคไม่ใช่เหรอ                  อ่านไปถึงตอนหลังก็พอคาดเดาได้ค่ะ ว่าเพราะเสียใจที่ภรรยาจากไปมาก                  ก็เลยเกรงว่าหากลูกแต่งไปกับนาค จะต้องเสียใจเหมือนตัวเอง (เท็จจริงไม่ยืนยันฮับ) คุณ เปียร์รุส - แหะๆ ก็กำลังพยายามปั่นนิยายออกมาอีกเรื่องนึงค่ะ แต่มันช้ามากกกก                    เขียนไม่ค่อยจะออก ก็เลยเอาเรื่องนี้มาฝากกันไปพลางๆ ก่อนค่ะ                  (สงสัยเอาแต่อ่านหนังสือมากไปหน่อย เลยไม่ได้ลงมือเขียนเรื่องของตัวเองซักที อิอิ) จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 14 ก.ค. 49 20:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาทักทายคุณศรีสุรางค์ด้วยคนครับ ได้รับหนังสือที่คุณศรีสุรางค์ส่งไปให้ที่อยู่ที่ในกรุงฯ แล้ว กลับไปคราวก่อน ผมก็เลยหนีบติดตัวกลับมาที่บ้านนอกด้วย ขอบคุณมากๆ นะครับ  คิดถึงๆ นะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ก.ค. 49 15:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณพีทคุง - สวัสดีค่ะ คิดถึงเหมือนกันค่ะ หวังว่าคงชอบหนังสือนะคะ                  (ดีใจที่มีคนอ่านเพิ่มขึ้นอีกคนนึงค่ะ)                   จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 16 ก.ค. 49 15:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4539482/W4539482.html จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 16 ก.ค. 49 15:48:59 ]