PANTIP.COM : W4526322 *** Allan Quatermain *** จอมพรานสุดขอบฟ้า*** บทที่ ๙ เข้าสู่ดินแดนลี้ลับ [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 1

แล้วก็ถึงตอนเช้า เวลาเจ็ดนาฬิกาฬาทุกตัวบรรทุกของเรียบร้อย และเวลาของการจากกันก็มาถึง ช่างเป็นเวลาที่ทำให้ใจคอห่อเหี่ยวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องกล่าวคำอำลากับหนูน้อยฟลอสซี่ เธอกับข้าพเจ้าเป็นสหายสนิทกัน เราใช้เวลาพูดคุยกันบ่อย ๆ---ประสาทของเธอยังไม่หลุดพ้นจากความหวาดกลัวในคืนอันน่าสยดสยองเมื่อเธอนอนอยู่ใต้อำนาจของพวกมาไซกระหายเลือด “โอ คุณควอเตอร์เมน” เธอร้องไห้เหวี่ยงแขนมารัดไปรอบคอของข้าพเจ้าแล้วหลั่งน้ำตาออกมา “หนูไม่สามารถจะกล่าวคำอำลาออกมาได้ สงสัยว่าเมื่อใดเราจึงจะได้พบกันอีก ?”

“ผมไม่รู้เหมือนกันหนูน้อยที่รัก” ข้าพเจ้าตอบ “ผมอยู่ปลายสุดของชีวิตส่วนหนูอยู่ตรงกันข้าม ผมเหลือเวลาอยู่น้อยนิดสำหรับส่วนที่ดีของชีวิตส่วนอื่นทั้งหมดถูกทิ้งไปกับอดีต แต่สำหรับหนูผมเชื่อว่าชีวิตยังยาวนานและมีความสุขได้อีกหลายปีและทุกสิ่งรออยู่ในอนาคต อีกไม่นานหนูก็จะเติบโตเป็นผู้หญิงที่สวยงามฟลอสซี่ และชีวิตในดินแดนเถื่อนนี้ก็จะเป็นความฝันอันลางเลือนสำหรับตัวหนู แต่ผมหวังว่าถึงแม้เราจะไม่ได้พบกันอีกหนูจะระลึกถึงเพื่อนผู้ชราคนนี้และจดจำสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้เอาไว้ จงพยายามเป็นคนดีและทำสิ่งที่ถูกต้องไม่ใช่ทำตามความพอใจแม้ว่าสุดท้ายแล้ว พวกที่ชอบพูดถากถางจะบอกว่าไหนละความดีไหนละความสุขสุดท้ายแล้วมันก็เหมือนกัน จงอย่าเป็นคนเห็นแก่ตัว และเมื่อมีโอกาสให้ความช่วยเหลือผู้อื่นด้วย เพราะโลกนี้เต็มไปด้วยผู้ยากไร้ การแบ่งเบาความทุกข์ยากของผู้อื่นเป็นเกียรติยศที่เราจะได้รับในภายหน้า ถ้าหนูทำอย่างนี้จะเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานและมีความละอายต่อบาป และทำให้ผู้คนจำนวนมากมีชีวิตที่สดใสขึ้นบ้าง จากนั้นหนูจะไม่มีชีวิตอยู่อย่างที่พวกผู้หญิงโดยมากเป็นคืออยู่อย่างไร้ค่า ตอนนี้ผมจะให้คำแนะนำแบบคนรุ่นเก่าและมอบบางอย่างที่มีคุณค่า หนูเห็นกระดาษชิ้นเล็ก ๆ อันนี้ไหม มันเรียกว่าเช็ค เมื่อพวกเราจากไปแล้วจงมอบกระดาษนี้ให้แก่พ่อของหนูแต่อย่าก่อนหน้านั้น หนูจะต้องแต่งงานในวันหนึ่งข้างหน้าสิ่งนี้ไว้สำหรับซื้อของขวัญให้หนูสวมใส่และอาจสำหรับลูกสาวของหนูด้วย ถ้าหนูจะมีลูกสาวสักคนหนึ่ง เป็นความรำลึกถึงจากนายพรานควอเตอร์เมน

หนูน้อยฟลอสซี่ร้องไห้อย่างหนักและมอบปอยผมอันสดใสของเธอเป็นการตอบแทน ซึ่งข้าพเจ้ายังเก็บติดตัวเอาไว้ เช็คที่ข้าพเจ้ามอบให้แก่เธอมีมูลค่าหนึ่งพันปอนด์ (ตอนนี้ข้าพเจ้าร่ำรวยแล้ว ไม่มีค่าใช้จ่ายสิ่งใดนอกจากงานการกุศล ข้าพเจ้าจ่ายได้อย่างสบาย) ในบันทึกข้าพเจ้าแนะนำให้พ่อของเธอลงทุนในพันธบัตรรัฐบาลด้วยชื่อของเธอ และเมื่อเธอแต่งงานหรือถึงวัยอันควรให้ซื้อสายสร้อยเพชรที่ดีที่สุดเท่าที่เงินและดอกเบี้ยสะสมจะสามารถซื้อได้ ข้าพเจ้าเลือกเพชรก็เพราะคิดว่าถึงตอนนี้ขุมทรัพย์พระศุลีคงสาบสูญไปจากโลกนี้แล้ว มูลค่าของเพชรคงไม่ต่ำกว่าในปัจจุบันนี้ และถ้าหากว่าในภายหลังเธอมีปัญหาเกี่ยวกับเงิน เธอสามารถเปลี่ยนมันให้เป็นเงินได้

สุดท้ายพวกเราก็ออกเดินทางหลังจากสัมผัสมือกันอย่างมากมาย โบกหมวกอำลาและแสดงความเคารพอวยพรจากพวกพื้นเมือง อัลฟองเซร้องไห้ฟูมฟาย (เพราะเขาเป็นคนที่หัวใจมีแต่ความรัก)จากการที่ต้องพรากจากเจ้านายทั้งคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง ส่วนข้าพเจ้าไม่เสียใจสำหรับเรื่องนี้ เพราะข้าพเจ้าเกลียดการอำลา บางทีสิ่งที่น่าเอ็นดูที่สุดสำหรับเรื่องนี้ก็คือการที่ได้เห็นอัมสโลโปกาสเป็นทุกข์จากการที่ต้องแยกกับหนูฟลอสซี่ เธอทำให้นักรบชราผู้เหี้ยมเกรียมกระเทือนใจเป็นอย่างมาก เขามักจะพูดอยู่เสมอว่าเธอแลดูสดใสราวกับว่าเป็นดาวดวงเดียวที่กระจ่างอยู่ในค่ำคืนที่มืดมิด และไม่เคยเบื่อที่จะแสดงความยินดีให้กับตัวเองออกมาอย่างดัง ๆ ในการที่ได้สังหารเจ้าไลโกนานิที่ข่มขู่จะฆ่าเธอ และนั่นเป็นฉากสุดท้ายที่เราได้เห็นสถานีบ้านพักอันสุขสบาย---โอเอซีสกลางทะเลทรายอย่างแท้จริง---และความเจริญอย่างชาวยุโรป แต่ข้าพเจ้าคิดถึงพวกแมคเคนซี่อยู่บ่อย ๆ สงสัยว่าพวกเขาออกจากป่าไปอย่างไร และถ้าตอนนี้พวกเขาปลอดภัยและสุขสบายดีอยู่ที่ประเทศอังกฤษ พวกเขาจะได้เห็นข้อความพวกนี้บ้างไหม หนูน้อยฟลอสซี่ที่รัก ! ข้าพเจ้าสงสัยว่าเธอจะดำเนินชีวิตไปเช่นใดในสถานที่ไม่มีคนผิวดำคอยรับคำสั่งของเธอ และไม่มียอดสูงชันปกคลุมไปด้วยหิมะของภูเขาคีเนียให้เธอดูเวลาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ลาก่อนฟลอสซี่

หลังจากออกมาจากสถานีบ้านพักเราเดินทางโดยไม่มีอันตรายใด ๆ มาแผ้วพาน ผ่านไปทางฐานของภูเขาคีเนียที่พวกมาไซเรียกว่า “ดอนโย อีกีรี” หรือภูเขาด่าง จากการที่มีก้อนหินสีดำเป็นหย่อม ๆ ปรากฏอยู่บนยอดเขาด้านข้างของมันชันจนหิมะเกาะไม่ติด จากนั้นผ่านไปทางทะเลสาบโดดเดี่ยวมีชื่อว่าบาริงโก ที่นี่ชาวแวควาฟี่หนึ่งในสองคนที่เหลือโชคร้ายเดินเหยียบงูชนิดหนึ่งที่มันพองตัวขึ้นมาได้ถูกงูกัดตาย ในความพยายามอย่างสุดความสามารถของพวกเราที่จะช่วยเหลือเขา จากนั้นเราเดินทางไปอีกเป็นระยะทางหนึ่งร้อยห้าสิบไมล์ถึงยังภูเขาที่มียอดปกคลุมด้วยหิมะอีกแห่งหนึ่งมีชื่อเรียกว่าเลกากิเซรา ข้าพเจ้าเชื่ออย่างจริงจังว่าไม่เคยมีชาวยุโรปมาเยือนที่นี่แต่ข้าพเจ้าไม่ขออธิบายตรงนี้ เราพักที่นี่สองสัปดาห์จากนั้นเดินทางไปในป่ากว้างใหญ่ไม่มีเส้นทางเดินหรือผู้อยู่อาศัยมีชื่อเรียกว่าเอลกูมิ ในป่าแห่งนี้มีช้างอยู่มากกว่าที่ข้าพเจ้าเคยพบเห็นหรือเคยได้ยินมา สัตว์ใหญ่พวกนี้กล่าวได้ว่ารวมกลุ่มกันอยู่ที่นั่นโดยไม่มีอันตรายจากมนุษย์ และจำนวนของมันถูกควบคุมโดยกฎของธรรมชาติที่จะไม่ให้มีมากเกินไปจนท้องถิ่นที่อาศัยไม่อาจจะรองรับได้ ไม่ต้องพูดเลยว่าเรายิงพวกมันเพียงไม่กี่ตัว ประการแรกเลยเราไม่อาจสูญเสียลูกปืนไปโดยไม่จำเป็น เพราะมันเหลือน้อยมากจนน่าวิตก ฬาตัวที่บรรทุกพวกเครื่องกระสุนมาถูกพัดหายไปขณะที่ลุยข้ามแม่น้ำ ประการที่สองพวกเราไม่อาจบรรทุกเอางาช้างไปได้ และไม่ต้องการฆ่าพวกมันเพียงแค่เป็นของสนุก ดังนั้นพวกเราจึงปล่อยให้เจ้าสัตว์ใหญ่อยู่กันตามประสาของมัน ยิงเพียงแค่ตัวสองตัวเพื่อป้องกันตัวเอง ในท้องถิ่นนี้พวกช้างไม่คุ้นเคยกับพวกพรานและการหยิบยื่นความกรุณาตามแบบของนายพรานให้แก่มัน ปล่อยให้คนเดินเข้าไปใกล้จนถึงระยะยี่สิบหลาในที่โล่ง ขณะที่พวกมันยืนนิ่งยกใบหูอันใหญ่โตของมันตั้งชันขึ้นช่างเหมือนกับลูกสุนัขขนาดมหึมาที่กำลังสงสัย และจ้องดูปรากฏการณ์แปลกใหม่นั่นคือตัวมนุษย์ บางครั้งเมื่อข้อสงสัยไม่เป็นที่พอใจมันส่งเสียงโกญจนาทแปร๋แปร้นดังสนั่นพร้อมกับช้าตเข้าใส่ แต่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เมื่อมันทำอย่างนั้นเราจำเป็นต้องใช้ปืนไรเฟิล ไม่ใช่มีแต่ช้างที่เป็นสัตว์ป่าในป่าเอลกูมิ สัตว์ใหญ่มีอยู่อย่างมากมายรวมทั้งสิงโต---อ้ายพวกวายร้าย ! ข้าพเจ้าเกลียดพวกสิงโตตั้งแต่ถูกพวกมันตัวหนึ่งกัดเข้าที่ขาทำให้ต้องเดินกะโผลกกะเผลกไปจนตลอดชีวิต เรื่องต่อไปสิ่งที่มีอยู่อย่างมากมายคือแมลงเซทซิอันร้ายกาจ การกัดของมันทำให้สัตว์ท้องถิ่นถึงตายได้ กล่าวกันว่าฬากับมนุษย์พ้นอันตรายจากการโจมตีของพวกมัน แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าจะกล่าวถึงอาจจะเป็นเพราะสภาพอันเลวร้าย หรืออาจเป็นเพราะว่าพวกแมลงเซทซิทางแถบนั้นมีพิษร้ายแรงกว่าปกติ ข้าพเจ้าไม่รู้ชัดแต่การโจมตีของพวกมันทำให้เราพ่ายแพ้ แต่ว่าเป็นโชคดีมันไม่เกิดขึ้นก่อนหน้าสองเดือนหรือกว่านั้นหลังจากการกัดของมันจะแสดงผลออกมา หลังจากที่ฝนอันหนาวเย็นตกอยู่สองวันโดยทันทีพวกฬาพากันตายจนหมดสิ้น และเมื่อถลกหนังพวกมันออกมาข้าพเจ้าพบรอยพาดยาวสีเหลืองอยู่บนเนื้ออันเป็นลักษณะเฉพาะว่าเป็นการตายโดยการกัดของแมลงเซทซี แสดงถึงตำแหน่งที่เจ้าแมลงสอดงวงที่ปากของมันเข้าไป เมื่อโผล่ออกมาจากป่าเอลกูมิเรายังคงมุ่งหน้าขึ้นไปทางเหนือ ตามข้อมูลที่คุณแมคเคนซี่ได้มาจากนักเดินทางโชคร้ายผู้ซึ่งมาพบเขาเพียงเพื่อจะตายอย่างน่าอนาถ มุ่งหน้าไปสู่ทะเลสาบกว้างใหญ่ที่ชาวพื้นเมืองเรียกชื่อว่าลากา ซึ่งมีความยาวห้าสิบไมล์กว้างยี่สิบไมล์ ซึ่งคงจะจำได้ว่าเขากล่าวถึง จากนั้นเราใช้เวลาเกือบเดือนเดินขึ้นไปตามภูมิประเทศที่สูงขึ้นไปมาก บางครั้งก็คล้ายกับที่ทรานส์วาลแต่แตกต่างกันที่พุ่มไม้ท้องถิ่น

จากคุณ : Sv - [ วันเข้าพรรษา 20:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ชายฝั่งที่อยู่ไกลออกไปของทะเลสาบที่เราพบ เมื่อเข้าไปใกล้ปรากฏว่าเป็นกำแพงหินสูงชันกว้างใหญ่จรดกับผิวน้ำโดยไม่มีที่ลาดของชายฝั่งเหมือนอย่างที่ผ่านมา เราพายเรือขนานไปกับหน้าผาเป็นระยะห่างสักหนึ่งร้อยก้าว กำหนดเส้นทางไปยังปลายสุดของทะเลสาบ ซึ่งเรารู้ว่ามีหมู่บ้านใหญ่ตั้งอยู่

ขณะที่เดินทางไปเราผ่านพวกพืชน้ำที่มารวมสะสมกันอยู่เป็นจำนวนมากมีทั้งต้นกก วัชพืชและกิ่งไม้และขยะเป็นจำนวนมากมารวมกันอยู่ กัปตันกู๊ดคาดว่าที่ตรงนี้เกิดขึ้นเพราะกระแสน้ำ แต่เขางงมากว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ขณะที่พวกเรากำลังเดากับปรากฏการณ์ตรงนี้ เซอร์เฮนรี่ชี้ให้ดูฝูงหงส์ขาวขนาดใหญ่กำลังลอยตัวหาอาหารอยู่ข้างหน้าเราไม่ไกล ถึงตรงนี้ข้าพเจ้ารู้มาก่อนแล้วว่ามีฝูงหงส์บินอยู่ในทะเลสาบแห่งนี้และไม่เคยพบพวกมันมาก่อนเลยในอาฟริกาจึงเกิดความอยากรู้เป็นอย่างมากในสายพันธุ์ของพวกมัน ข้าพเจ้าเคยถามชาวพื้นเมืองเกี่ยวกับพวกมัน รู้ว่าพวกมันบินข้ามภูเขามา จะมากันในช่วงหนึ่งของปีเป็นประจำในตอนเช้า และสามารถจับพวกมันได้อย่างง่ายดายเพราะพวกมันพากันหมดแรง ข้าพเจ้ายังถามอีกว่าพวกมันมาจากไหน พวกเขาพากันยักไหล่บอกว่าบนยอดหน้าผาใหญ่สีดำเป็นดินแดนรกร้างมีแต่หิน และเหนือขึ้นไปเป็นภูเขาเต็มไปด้วยหิมะ มีสัตว์ป่าอยู่ชุกชุมไม่มีผู้คนอยู่อาศัย ไกลภูเขาออกไปร้อยกว่าไมล์เป็นป่ามีไม้หนามขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น มันหนาแน่นเสียจนแม้กระทั่งช้างก็ผ่านไปไม่ได้ไม่ต้องพูดถึงมนุษย์ จากนั้นข้าพเจ้าถามพวกเขาว่าเคยได้ยินบ้างไหมว่ามีคนขาวอย่างพวกเราอยู่ไกลออกไปจากภูเขาและป่าหนาม ถึงตรงนั้นพวกเขาพากันหัวเราะ แต่ว่าหลังจากนั้นมีผู้หญิงแก่มากมาหาและบอกข้าพเจ้าว่าเมื่อเธอยังเป็นเด็กปู่ของเธอบอกว่าเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กอยู่ปู่ของเขาได้เดินทางข้ามทะเลทรายและภูเขา แล้วบุกเข้าไปในป่าหนามและพบกับคนขาวอาศัยอยู่ในหมู่บ้านทำจากหินไกลออกไป แน่นอนว่าเรื่องเล่านี้ใช้เวลาย้อนหลังไปสักสองร้อยห้าสิบปีข้อมูลจึงเชื่อถือไม่ได้ แต่นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งและเมื่อคิดไตร่ตรองดูแล้วข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกมั่นใจว่าต้องมีความจริงอยู่บ้างในข่าวลือพวกนี้ และตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไขปริศนาของเรื่องนี้ ความเชื่อเพียงเล็กน้อยกับเรื่องที่เกือบจะเหลือเชื่อนี้ทำให้แรงปรารถนาของข้าพเจ้าได้รับความอิ่มอกอิ่มใจขึ้นมาบ้าง

ดังนั้นเราจึงค่อย ๆ คืบหน้าเข้าไปหาพวกหงส์ซึ่งกำลังว่ายน้ำหาอาหารอยู่ ใกล้หน้าผาเข้าไปทุกทีและในที่สุดเราก็เสือกหัวเรือแคนูเข้าไปใต้ที่กำบังเป็นพวกกิ่งไม้ที่ลอยน้ำอยู่ห่างจากพวกมันสี่สิบหลา เซอร์เฮนรี่ใช้ปืนลูกซองบรรจุลูกกระสุนเบอร์ 1 เฝ้ารอโอกาสอยู่ จนพวกมันมาอยู่ในแนวเดียวกันสองตัว ยิงไปที่ก้านคอฆ่ามันได้ทั้งสองตัว ที่เหลือสามสิบกว่าตัวทะยานขึ้นสู่อากาศด้วยความตื่นตระหนก ขณะเดียวกันเซอร์เฮนรี่ยิงใส่พวกมันจากอีกลำกล้องหนึ่ง ร่วงลงมาตัวหนึ่งเพราะปีกหักและข้าพเจ้าเห็นขาของอีกตัวหนึ่งหล่นลงมาพร้อมกับขนจากด้านหลังกระจุกหนึ่ง แต่มันบินหนีไปได้อย่างสบาย ฝูงหงส์บินเป็นวงสูงขึ้นไปทุกทีจนในที่สุดเห็นเพียงแค่จุดเล็ก ๆ อยู่ระดับเดียวกับยอดหน้าผาสูงทะมึน จากนั้นข้าพเจ้าเห็นพวกมันจัดขบวนเป็นรูปสามเหลี่ยมมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ขณะเดียวกันเราคว้าเอาสองตัวที่ตายแล้วขึ้นมา พวกมันเป็นนกที่สวยงามแต่ละตัวหนักไม่น้อยกว่าสามสิบปอนด์ จากนั้นตามล่าตัวที่ปีกหักซึ่งตะเกียกตะกายข้ามพงอ้อที่ลอยน้ำอยู่อย่างหนาแน่นไปสู่แอ่งน้ำว่างเปล่าเหนือขึ้นไป พบว่าเป็นการยากที่จะให้เรือแคนูแหวกกอสวะเข้าไป ข้าพเจ้าจึงบอกให้ชาวแวควาฟี่ที่เหลืออยู่และรู้ว่าเขาว่ายน้ำได้เก่งมาก กระโดดลงไปแล้วดำน้ำลอดใต้กอสวะเข้าไปจับมัน รู้มาว่าทะเลสาบแห่งนี้ไม่มีจระเข้อาศัยอยู่เขาจึงไม่มีอันตราย เข้าสู่เรื่องสนุกที่บังเกิดขึ้น ชาวแวควาฟี่ปฏิบัติตามโดยทันที และในไม่ช้าหลบหลีกตามหลังหงส์ปีกหักไปด้วยท่าทางที่สวยงาม ค่อย ๆ คืบใกล้หน้าผาหินเข้าไปทุกทีและปะทะเข้ากับกระแสน้ำเมื่อเข้าไปใกล้

ในไม่ช้าเขายอมแพ้ที่จะว่ายน้ำตามหงส์ไปและร้องตะโกนออกมาว่าตัวเขาถูกดูดเข้าไป และเราได้เห็นว่าถึงแม้ว่าเขาจะว่ายน้ำอย่างสุดกำลังเพื่อมาหาพวกเรา เขากลับถึงดึงอย่างช้า ๆ เข้าไปหาหน้าผา พวกเราจ้วงพายอย่างสุดกำลังแหวกกอสวะที่ลอยน้ำอยู่พายเรือแคนูเข้าไปหาเขาด้วยเรี่ยวแรงที่มีอยู่ แต่ว่าด้วยความเร็วเท่าที่เราทำได้ เขากลับถูกดูดเข้าไปหาหน้าผาด้วยความเร็วที่มากกว่า ในทันใดข้าพเจ้าเห็นว่าเบื้องหน้าเราเหนือผิวน้ำของทะเลสาบสักประมาณสิบแปดนิ้วเป็นส่วนโค้งของถ้ำใต้น้ำหรือว่าปากอุโมงค์ค์รถไฟ จากร่องรอยของคราบน้ำที่ปรากฏอยู่เหนือขึ้นไปหลายฟุตแสดงว่าตามธรรมดาแล้วมันจมอยู่ใต้ผิวน้ำ แต่ว่าตอนนั้นเป็นช่วงแห้งแล้งและความหนาวเย็นปกป้องไม่ให้หิมะละลายลงมาเหมือนปกติ ทำให้ระดับน้ำในทะเลสาบลดลงปากอุโมงค์จึงโผล่ขึ้นมา คนรับใช้ผู้น่าสงสารของเราถูกดูดเข้าไปสู่ปากอุโมงค์ด้วยความเร็วอันน่ากลัว เขาอยู่ห่างไม่ถึงสิบฟาธอมและพวกเราอยู่ห่างไม่เกินยี่สิบตอนที่ข้าพเจ้ามองเห็น ด้วยความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยของพวกเราเรือแคนูพุ่งทะยานตามหลังเขาไป เขาตะเกียกตะกายอย่างกล้าหาญและข้าพเจ้าคิดว่าพวกเราต้องช่วยเขาเอาไว้ได้ และในทันใดข้าพเจ้าเห็นแววของความสิ้นหวังปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ต่อหน้าต่อตาของพวกเราร่างของเขาถูกดูดจมหายไปในเกลียวน้ำวนที่รุนแรงอย่างร้ายกาจ ในขณะเดียวกันข้าพเจ้ารู้สึกว่าเรือแคนูของเราถูกมืออันทรงพลังคว้าเอาไว้แล้วเคลื่อนที่ด้วยกำลังที่ไม่อาจต้านทานได้สู่หน้าผา

เรารู้ถึงอันตรายที่เกิดขึ้นอยู่เบื้องหน้าช่วยกันพายหรือจ้วงอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้หลุดพ้นจากวังน้ำวน อย่างไร้ผลวินาทีต่อมาพวกเราทะยานเข้าหาปากอุโมงค์ราวกับว่าเป็นลูกธนู และข้าพเจ้าคิดว่าพวกเราคงตายกันหมดสิ้น โชคดีที่ข้าพเจ้ายังมีสติพอที่จะตะโกนออกไป พร้อมกับทำให้ดูเป็นตัวอย่างโดยการทิ้งตัวลงไปกับท้องเรือ “ก้มหน้าลง---ก้มลง” และคนอื่นมีสติพอที่จะทำตาม ชั่วขณะจิตต่อมามีเสียงบดขยี้อย่างรุนแรงลำเรือถูกกดลงจนน้ำทะลักเข้ามาทางกราบเรือ และข้าพเจ้าคิดว่าวาระสุดท้ายของเรามาถึงแล้ว แต่ว่ายังก่อนในทันใดเสียงบดขยี้หยุดหายไปและเรารู้สึกอีกครั้งหนึ่งว่าเรือพุ่งทะยานต่อไป ข้าพเจ้าหันหน้าเพียงเล็กน้อย---ข้าพเจ้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา---แล้วมองดู จากแสงลางเลือนที่ส่องมาถึงเรือเห็นได้ว่าผนังหินโค้งอยู่เหนือหัวเรานิดเดียวทั้งหมดมีแค่นั้น นาทีต่อมาข้าพเจ้าไม่อาจแม้แต่จะเห็นได้อย่างที่เคยเห็นเพราะแสงลางเลือนกลมกลืนหายไปกับเงามืด แล้วเงามืดถูกกลืนไปกับความมืดมิด มืดสนิทอย่างที่สุด

เรานอนก้มอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงไม่กล้าโงหัวขึ้นมากลัวว่าอย่างน้อยที่สุดสมองจะถูกบิออกไป และไม่อาจพูดออกมาได้เพราะเสียงกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากกลบเสียงพวกเราไปเสียจนหมด อีกทั้งเราไม่มีจิตใจที่จะพูดติดต่อกันเห็นอยู่ว่าพวกเราอยู่ในสภาพที่น่ากลัวอย่างที่สุด จากความตายที่อาจเกิดขึ้นได้ในทันทีโดยการกระแทกกับผนังถ้ำหรือหินจากเพดานถ้ำ หรือถูกดูดจมลงไปใต้กระแสน้ำที่บ้าคลั่ง หรือหมดสติไปจากการที่ขาดอากาศหายใจ อันตรายทั้งหมดนี้และความตายในรูปแบบอื่น ๆ เผยตัวเข้ามาอยู่ในจินตนาการของข้าพเจ้าขณะที่นอนหมอบอยู่กับท้องเรือ ฟังแต่เสียงกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากซึ่งมันจะพาไปที่ไหนเราไม่อาจรู้ได้ เสียงอื่น ๆ อีกเพียงเสียงเดียวที่ข้าพเจ้าได้ยินคือเสียงร้องโหยหวนเป็นระยะด้วยความหวาดกลัวของอัลฟองเซที่ดังมาจากตอนกลางของลำเรือ แม้ว่าจะฟังดูแปลกผิดธรรมดา ที่จริงแล้วเรื่องทั้งหมดนี้เข้ามาครอบงำสติสัมปชัญญะของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าเริ่มจะเชื่อว่ากำลังตกเป็นเหยื่อของฝันร้ายจากปีศาจเขย่าขวัญอันร้ายกาจ

จบบทที่ ๙

จากคุณ : Sv - [ วันเข้าพรรษา 20:25:27 ]