ความคิดเห็นที่ 1 คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานทำไมเวลาผ่านไปเชื่องช้าอย่างนี้ หนูเล็กนอนหลับไปแล้วส่วนฉันกลับนอนกระสับกระส่าย ในที่สุดเมื่อทนไม่ไหวจึงค่อยๆ ลุกขึ้นและก้าวลงจากเตียง เพื่อเดินไปหยิบของสิ่งหนึ่งที่นำมาด้วยกับการเดินทางในครั้งนี้ เมื่อนำออกมาวางไว้บนโต๊ะก็ได้แต่นั่งมองมันพลางนึกทบทวนถึงเรื่องต่างๆ กล่องกระดาษสีสวยที่วางอยู่ตรงหน้าบรรจุจดหมายและโปสการ์ดซึ่งถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี มันเป็นสิ่งที่ฉันได้รับอย่างสม่ำเสมอในรอบหลายปีที่ผ่านมา     เรื่องราวทั้งหมดได้เริ่มขึ้นเมื่อ 6 ปีที่แล้ว ตอนที่เรียนในระดับมัธยมศึกษาปีที่ 4 ในวิชาภาษาอังกฤษอาจารย์ให้เขียนจดหมายติดต่อกับเพื่อนต่างโรงเรียน โดยมีรายชื่อ pen friend มาให้จับฉลากเลือกและจะได้คะแนนเมื่อมีจดหมายตอบกลับมา เนื้อความที่ส่งไปให้แนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ โดยระบุชื่อ อายุ ที่อยู่ สถานที่ศึกษาพร้อมข้อมูลอื่นๆ อีกเล็กน้อย ช่วงเวลานั้นฉันกังวลใจมากกลัวไม่ได้รับจดหมายตอบ แต่หลังจากนั้นเพียงแค่ 1 สัปดาห์จดหมายที่รอคอยก็มาถึง ในจดหมายทำให้รู้ว่า Sanis  Sasirawarn ซึ่งเป็น pen friend ของฉันเรียนอยู่ในชั้น ม.6 เป็นลูกคนเดียวและมีอายุมากกว่า 2 ปี จะเลือกเรียนต่อมหาวิทยาลัยในคณะนิติศาสตร์ เมื่อเข้าสู่เทอมสอง อาจารย์ให้นักเรียนทุกคนประดิษฐ์บัตรอวยพรส่งไปให้ pen friend อีกครั้ง คราวนี้สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาเป็นภาพถ่ายที่ถูกจัดทำเป็น Postcard ภาพหลวงพ่อเพชรพระคู่บ้านคู่เมืองของจังหวัดพิจิตร ภาพถ่ายจากฝีมือพี่ศนิศ ผู้รักการถ่ายรูปเป็นงานอดิเรก พี่ศนิศหรือ ’พี่ชาย’ ที่ฉันเรียกแนะมาว่าการเขียนจดหมายจะช่วยฝึกการใช้ภาษา ในระหว่างปิดเทอมการติดต่อของเรายังคงดำเนินต่อไป เนื้อความฉบับหนึ่งที่มาพร้อมกับที่อยู่ใหม่ของ ’พี่ชาย’ บอกมาว่าเขาสอบเอนทรานซ์ได้ในคณะที่เลือกไว้ ครั้งหนึ่งฉันเคยถามไปว่าเราควรเปลี่ยนวิธีการติดต่อโดยการโทรศัพท์หรือส่งอีเมลล์จะสะดวกกว่าไหม คำตอบที่ได้กลับมาคือ ’พี่ชาย’ ไม่ชอบคุยโทรศัพท์และไม่ถนัดเขียนอีเมลล์ ‘พี่ชาย’ บอกว่าตัวอักษรที่ผ่านจากปลายปากกาหรือดินสอสื่อถึงความรู้สึกได้ชัดเจนมากกว่า และทุกๆ ครั้งจะมีภาพถ่ายสถานที่ต่างๆ แนบกับจดหมายที่ตอบมาด้วยเสมอ จนกระทั่งฉันเรียนอยู่ม.6 เทอม 2 ขณะเดียวกัน ’พี่ชาย’ ซึ่งเรียนปี 2 ในมหาวิทยาลัยได้ส่งจดหมายมา แต่ครั้งนี้ต่างออกไป จดหมายถูกเขียนเป็นภาษาไทยและยังมีหนังสือส่งมาให้อ่านด้วย แม้จะรู้สึกแปลกใจแต่ ’พี่ชาย’ อธิบายมาสั้นๆ ว่า กำลังยุ่งกับการเรียนจึงเลือกที่จะติดต่อเป็นภาษาไทยแทน ส่วนฉันกำลังวุ่นวายกับการเรียนต่อในมหาวิทยาลัยจึงไม่ได้เอะใจสงสัยมากนัก หลังจากขอคำปรึกษาจาก ’พี่ชาย’ ทำให้ได้รับคำแนะนำที่ช่วยให้ตัดสินได้ว่าควรเลือกเรียนคณะไหน ข่าวหนึ่งที่ได้รับกลับมาเมื่อบอกการตัดสินใจนี้ไปคือ ลูกพี่ลูกน้องของ ’พี่ชาย’ กำลังจะเอนทรานซ์ในปีนี้เหมือนกัน ผลสอบเอนทรานซ์เป็นไปตามที่คาดหวัง ครั้งนั้น ’พี่ชาย’ ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกสงสัยเพราะยังไม่ได้บอกผลสอบไป กลับส่งจดหมายแสดงความยินดีพร้อมกับของขวัญมาให้ แต่ข้อความภายในซึ่งบอกว่าเห็นรายชื่อจากหนังสือพิมพ์ที่ประกาศผลสอบทำให้คลายความสงสัยในเรื่องนี้ เมื่อเข้าเรียนในคณะที่ชื่นชอบพร้อมกับได้เพื่อนใหม่หลายคน หนึ่งในนั้นชื่อศรวิษฐาหรือหนูเล็กมาจากจังหวัดพิจิตร เธอมีพี่หนึ่งคนและจบจากโรงเรียนเดียวกันกับ ’พี่ชาย’ ด้วย หนูเล็กมีบุคลิกที่เปิดเผย สดใสร่าเริง คุยสนุกและมีน้ำใจกับเพื่อนๆ เพื่อนในกลุ่มต่างชื่นชอบเธอทั้งนั้น ทำให้ฉันมีความสุขกับการเรียนและทำกิจกรรมต่างๆ กับทางมหาวิทยาลัย   ช่วงที่เรียนอยู่ปี 3 หนูเล็กบอกว่าพี่รอง..พี่ชายของหนูเล็กจะรับปริญญาแล้วจึงชวนพวกเพื่อนๆ ไปร่วมแสดงความยินดี พี่รองเป็นพี่ชายที่หนูเล็กชอบพูดถึงให้เพื่อนๆ ฟังเสมอ จนทำให้รู้ว่าพี่รองเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดแต่ชอบอ่านและเขียนหนังสือมากกว่า เวลาว่างที่มีจะหมดไปกับการอ่าน เป็นคนที่ไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ ไม่เล่นเกมส์ และไม่ชอบเที่ยวแต่ชอบพักผ่อนอยู่กับบ้านเป็นส่วนใหญ่ นี่คือข้อมูลคร่าวๆ ที่ทำให้เพื่อนๆ รู้จักพี่รอง เรื่องราวของ ‘พี่ชาย’ เป็นเรื่องส่วนตัวที่ฉันไม่เคยบอกใคร และช่างบังเอิญเหลือเกินว่าวันรับพระราชทานปริญญาบัตรของเขาจะตรงกับของพี่รอง ครั้นถึงวันรับพระราชทานปริญญาบัตรเพื่อนที่นัดกันไว้ต่างเกิดติดธุระกะทันหัน เหลือแต่ฉันที่ว่างเพียงคนเดียวจึงไปเป็นเพื่อนหนูเล็กและท่ามกลางผู้คนมากมายกลับรู้สึกว่ากำลังถูกจับตามอง เมื่อเหลียวมองก็ได้พบกับสายตาคู่หนึ่งที่มองมาทางเรา เจ้าของสายตาคมเข้มคนนั้นรูปร่างสูง ผิวเข้มและดวงหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นยิ่งนัก ขณะที่จะบอกหนูเล็กเสียงใสๆ ของเธอก็ดังขึ้นก่อนพร้อมกับโผเข้าไปกอดชายหนุ่มคนนั้นทันที “พี่รอง หนูเล็กดีใจด้วยนะ ดีใจที่สุดเลย” ไม่มีเสียงพูดใดนอกจากอาการกอดตอบจากร่างนั้น รอยยิ้มอ่อนโยนและสายตาคมปลาบที่จับจ้องมา ดวงตาคู่นั้นทำให้รู้สึกแปลกๆ และคุ้นเคยอย่างประหลาดเหมือนกับเคยเห็นมาก่อน ทั้งๆ ที่พบกันเป็นครั้งแรกมันทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก “พี่ศตวรรษ  พี่รองจ้า นี่มนท์เพื่อนหนูเล็กค่ะ”หนูเล็กหันมาแนะนำให้ฉันรู้จักหลังจากที่ผละออกมาแล้ว   “สวัสดีค่ะพี่รอง ยินดีด้วยนะคะ”ฉันยกมือทำความเคารพพร้อมกล่าวคำแสดงความยินดี “ขอบคุณครับ ยินดีที่ได้พบ หนูเล็กพูดถึงน้องบ่อยๆ ”พี่รองพูดเพียงเท่านี้ แล้วก็หันไปใส่ใจกับน้องสาวที่รอซักถามเรื่องต่างๆ อยู่ หนูเล็กผูกขาดการสนทนาตามเคยเพราะความเป็นคนช่างพูดและชอบแสดงความคิดเห็น ซึ่งก็เป็นการดีสำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยกันจะได้ไม่ต้องพูดอะไรนอกจากรับฟัง เวลาผ่านไปครู่หนึ่งหนูเล็กก็หันมาพูดว่า “มนท์ หนูเล็กยังไม่ได้ถ่ายรูปกับพี่รองเลยมัวแต่คุย” “เอากล้องมาสิ เดี๋ยวถ่ายให้”พลางเอื้อมมือไปรับกล้องจากหนูเล็กแล้วเริ่มการถ่ายภาพในมุมต่างๆ หลังจากที่ถ่ายไปได้หลายรูปแล้ว หนูเล็กก็ผละจากพี่ชายมาคะยั้นคะยอให้ไปถ่ายรูปบ้าง ฉันซึ่งไม่ชอบการถ่ายภาพกลับต้องตามใจเพื่อน “รบกวนหน่อยนะ หนูเล็กคงอยากให้พี่ถ่ายรูปกับสาวๆ คนอื่นบ้างนอกจากตัวเองน่ะ”เสียงทุ้มนุ่มกล่าวออกตัวเล็กน้อย “ไม่เป็นไรค่ะ”ฉันยิ้มบางๆ ให้พี่รอง “มนท์เร็ว ถ่ายอีกๆ มุมนี้สวย เร็วซี”เสียงเร่งดังมาอย่างไม่ขาดระยะ ทำให้ฉันกับพี่รองได้แต่เปลี่ยนมุมตามใจช่างภาพ ‘นักศึกษาที่จะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ขอให้มาเตรียมตัวตั้งแถวเข้าหอประชุมได้’เสียงประกาศดังขึ้นทั่วบริเวณ ทำให้กลุ่มคนที่ถ่ายรูปต้องละจากกิจกรรมที่ทำอยู่ รวมทั้งพวกเราด้วย “แย่จัง  เพิ่งถ่ายได้แค่ 4 –5 รูปเอง” “ไม่เป็นไรน่าหนูเล็ก ถ้าขืนช้าเดี๋ยวพี่รองเข้าหอประชุมไม่ทันนะ” “ใช่ พี่ต้องไปล่ะ มนท์จะอยู่รอเป็นเพื่อนหนูเล็กต่อไหม?”พี่รองหันมาถาม “คงไม่ได้ค่ะคือ มนท์ต้องไปธุระต่อนัดกับรชาไว้ค่ะ” “งั้นไม่เป็นไร วันหลังพี่จะเลี้ยงข้าวเราแล้วกัน”พูดจบพี่รองก็ขอตัวเข้าหอประชุมไป นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับพี่รอง แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 21:59:21 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 21:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ก่อนจะกลับไปนอนต่อฉันนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น พยายามหาคำตอบให้กับคำถามที่คาใจ บางครั้ง ’พี่ชาย’ มักทำให้รู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆ และรับรู้เรื่องราวของฉันมากกว่าที่ติดต่อกันทางจดหมาย หลายครั้งที่มีปัญหาเกี่ยวกับเพื่อนร่วมงาน และฉันโทรศัพท์ไปปรึกษาหนูเล็กว่าควรจะแก้ปัญหาอย่างไรดี แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันก็ได้รับจดหมายจาก ’พี่ชาย’ ซึ่งน่าแปลกที่มักจะสอดแทรกข้อคิดและคำแนะนำที่ฉันสามารถนับมาปรับใช้ในเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ จนสามารถผ่านพ้นปัญหาไปได้ อย่างไม่น่าเชื่อว่าจดหมายฉบับนั้นจะถูกเขียนขึ้นด้วยความบังเอิญ นี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ต้องการพิสูจน์เรื่องนี้ให้ได้ พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะได้รู้ว่าคำตอบว่า ‘พี่ชาย’ กับ พี่รอง เขาทั้งสองคนมีส่วนเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่ฉันกับหนูเล็กเตรียมตัวขึ้นรถเพื่อที่จะไปเที่ยว พี่รองเดินเข้ามาหาพลางถามว่า “ต้องการคนขับรถไหมครับ คุณผู้หญิง”เสียงล้อเลียนที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้ฉันหันไปมองพี่รองอย่างงงๆ เพราะเมื่อคืนนี้ตลอดเวลาที่เราคุยกันว่าจะไปไหนบ้าง เขาไม่ได้มีทีท่าสนใจอยากจะเข้ามาร่วมด้วยสักนิด   “พี่รองเสนอเอง ห้ามกลับคำนะ”หนูเล็กพูดอย่างดีใจก่อนจะหันมาบอกกับฉันว่า   “ดีจังเลยหนูเล็กจะได้ไม่ต้องคอยบอกทาง ยิ่งกลัวหลงอยู่ด้วย” “หลงทาง ตายล่ะน้องเราอายเค้าตาย อยู่มาตั้งแต่เด็ก หลงทางนี่นะ”พี่รองพูดพลางเอื้อมมือมาโยกศีรษะน้องสาวเล่นเบาๆ เจ้าตัวรีบปัดมือออกก่อนจีบปากจีบคอพูดต่อ   “แหมหนูเล็กไม่ใช่พี่ใหญ่นี่จะได้ชอบไปโน่นมานี่....”หนูเล็กรีบเอามือปิดปากทันที ส่วนพี่รองเองก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ฉันซึ่งยืนมองอยู่เริ่มรู้สึกเอะใจที่หนูเล็กพูดถึงพี่ใหญ่อีกครั้ง ยิ่งทั้งสองคนมีสีหน้าประหลาดด้วยมันทำให้เรื่องน่าสงสัยมากขึ้น “ไป...ไปขึ้นรถ เดี๋ยวแดดร้อนเราก็บ่นอีก”พี่รองเปลี่ยนเรื่องหันมาไล่พวกเราขึ้นรถทันที “ไปรถพี่ใช่ไหม หนูเล็กจะได้ขึ้นถูก”หนูเล็กถามเพราะตอนแรกฉันว่าจะขับรถไปเอง “แน่ละสิ พี่เป็นคนขับจะให้ไปใช้รถเพื่อนเรารึไง” “:-)ีจังเลยประหยัดไปอีก หนูเล็กจะได้มีเจ้ามือด้วย”พูดพลางหันมาพยักเพยิดกับฉันแล้วเดินไปขึ้นรถโฟล์วีลของเขาที่จอดอยู่ข้างๆ กัน พี่รองขับรถพาพวกเรามาแวะรับประทานอาหารเช้าในตัวตลาดก่อนที่จะเข้าจังหวัด โดยเลือกที่จะทานอาหารจานเดียวง่ายๆ คือข้าวมันไก่ กับข้าวหมูแดง ระหว่างรอหนูเล็กก็พูดขึ้น “พี่รอง หนูเล็กกะว่าจะพามนท์ไปไหว้หลวงพ่อเพชรก่อนจะไปที่อื่นต่อ พี่เห็นด้วยไหม” “ถามเพื่อนเราสิ วันนี้พี่เป็นคนขับรถ รับคำสั่งอย่างเดียวขอรับ”เขาปิดท้ายคำพูดการล้อเลียน “แหม..ก็หนูเล็กอยากถามนี่”พูดแล้วหันมาคุยกับฉันต่อ “วันนี้ที่แรกที่เราจะไปกันก็คือวัดท่าหลวง มนท์รู้แล้วใช่ไหมว่าแม่น้ำน่านบริเวณหน้าวัด จะมีการแข่งขันเรือยาวประจำปีทุกๆ ปีน่ะ” “อืม แต่งานจัดขึ้นวันไหนเรื่องนี้มนท์ไม่รู้นะ”ขณะเดียวกับที่เด็กในร้านยกอาหารเข้ามาวาง หนูเล็กมัวแต่สนใจกับอาหารพี่รองจึงตอบแทนว่า “งานจะจัดในวันเสาร์-อาทิตย์แรกของต้นเดือนกันยายน มีทั้งการแข่งเรือยาวประเพณีและการประกวดขบวนเรือสวยงาม” “พี่รองน่ะ มาแย่งตอบได้ไง ทำไมไม่ให้หนูเล็กตอบล่ะ” “อ้าว พี่เห็นเราเงียบนึกว่าสนใจเจ้าไก่ในจานมากกว่าตอบคำถามนี่นา” “พี่รอง...” “ไม่เป็นไรน่า กินก่อนเถอะ เดี๋ยวหนูเล็กค่อยอธิบายอีก ยังมีอีกหลายเรื่องหรอกน่าที่มนท์ไม่รู้” จากนั้นพวกเราต่างจัดการกับอาหารตรงหน้า หลังชำระเงินเรียบร้อยแล้วจึงออกเดินทางต่อ ขณะที่รถวิ่งไปตามเส้นทาง หนูเล็กก็ชี้ชวนให้ดูสองข้างทางพลางเล่าเรื่องประกอบไปด้วย เมื่อรถวิ่งผ่านเนินเขาลูกหนึ่งมองขึ้นไปจะเห็นเจดีย์สีทองตั้งตระหง่านอยู่บนชะง่อนผา ที่เชิงเขาลูกนั้นมีรูปปั้นช้างสีทองตัวหนึ่งยืนอยู่ริมถนนที่พาดผ่านในระยะใกล้ พอที่จะทำให้เห็นลักษณะของเจดีย์ได้ “มนท์ที่นี่เรียกว่าวัดเขารูปช้างนะ บนยอดเขาที่มีหินสีขาวซ้อนกันมองดูคล้ายช้างเป็นที่มาของชื่อวัด  และส่วนที่เห็นเป็นสีทองบนยอดเขาน่ะเป็นเจดีย์แบบลังกา เอาไว้ขากลับถ้ามีเวลาเราค่อยแวะขึ้นไปดูกัน หนูเล็กจะพามนท์เดินดูให้รอบเลย” เสียงหัวเราะดังขึ้นภายในรถ หนูเล็กหันขวับไปทางต้นเสียงทันทีราวกับรอเวลานี้มานาน ส่วนฉันก็เฝ้ามองดูว่าพี่น้องคู่นี้จะเล่นอะไรกันอีก “หัวเราะทำไม หนูเล็กพูดอะไรผิด”เสียงใสแต่ฉุนเฉียวแหวขึ้นทันที “เปล่า พี่ไม่ได้ว่าอะไรเลย แค่หัวเราะผิดกฎหมายด้วยหรือ”เสียงโอดครวญยังดังต่อไม่หยุด “แย่จริงๆ เรารึอุตส่าห์ยอมเป็นสารถีให้ แค่หัวเราะก็ยังไม่ได้” “ไม่ต้องเลย บอกมานะว่าหัวเราะอะไร”หนูเล็กเขย่าแขนพี่รองด้วยขณะที่พูด “เฮ้ย...อย่าเล่นงี้ซิพี่ขับรถอยู่ รึว่าเราอยากให้เกิดอุบัติเหตุซ้ำขึ้นมาอีก” คราวนี้เสียงของเขาไม่ได้แฝงแววเย้าแหย่ ใบหน้าของหนูเล็กเรียบตึงขึ้นทันที ความเงียบเริ่มแผ่เข้าปกคลุม อากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของคนทั้งสองทำให้ฉันซึ่งเฝ้ามองอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ระหว่างทั้งคู่คล้ายมีปราการบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจึงพูดขึ้นเพื่อหวังคลี่คลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดเช่นนี้ “หนูเล็ก พี่รองก็แค่แซวเล่นนะ ก็เวลาไปไหนเธอชอบแวะไม่รักษาเวลา” “อืมใช่ หนูเล็กชอบเป็นแบบนี้ประจำ แต่พอว่าทีไรงอนทุกที” “ไม่ต้องเลย เห็นตามไปด้วยทุกทีไม่มีบ่น ทีงี้ทำเป็นรุมเค้า ฮึ” “ไม่เอาน่า มนท์ขอนะ” “ก็ได้ เพราะมนท์นะเนี่ย ฝากไว้ก่อนเถอะ แล้วหนูเล็กค่อยคิดบัญชีทีเดียว”เจ้าตัวยังไม่ยอมพี่รองง่ายๆ รถวิ่งเข้าใกล้ตัวเมืองมากขึ้น สองข้างทางมีเพิงที่ปลูกไว้สำหรับขายส้มโอท่าข่อย ผลไม้ขึ้นชื่อของจังหวัด แต่พอเลยระยะนั้นมาแล้วจะพบว่ามีบ้านเรือนปลูกอยู่อย่างกระจัดกระจาย “พอถึงไฟแดงข้างหน้าเราจะตรงไปโดยไม่เลี้ยวนะ เพราะถนนจะผ่านหน้าวัดท่าหลวงเลย”หนูเล็กหันมาบอกฉัน พอรถเลี้ยวเข้าสู่บริเวณวัด “พี่รอง...จอดหน้าพระอุโบสถเลย แล้วเดี๋ยวลงไปแล้วมนท์กับหนูเล็กจะไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนเอง” หลังจากได้ดอกไม้พวกเราก็เดินเข้าไปในพระอุโบสถ เมื่อกราบพระเสร็จแล้ว ฉันนั่งมององค์พระประธานอยู่ครู่หนึ่ง ภายในใจฉันก็นึกเปรียบเทียบภาพที่เห็นกับรูปถ่ายซึ่งเคยได้รับทำให้อยากพบ’พี่ชาย’มากขึ้น ถ้าเป็นความจริงคงดีไม่น้อย ฉันคงตกอยู่ในห้วงคิดคำนึงต่อไปถ้าไม่มีเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น “หลวงพ่อเพชรองค์นี้เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยสมัยเชียงแสน สร้างขึ้นประมาณพ.ศ.2388 ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว หล่อด้วยทองสัมฤทธิ์ มีหน้าตักกว้าง 1.40 เมตร สูง 1.60 เมตร” “พี่รอง รู้ละเอียดจัง”หนูเล็กอุทานขึ้นมาก่อนหันมาบอกฉันว่า “เฮ้อ ขืนให้หนูเล็กพามนท์มาคนเดียวนะ รับรองไม่รู้อะไรมากไปกว่าชื่ออ่ะ”พอฟังจบฉันอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ เลยถูกหนูเล็กซัดเข้าให้ที่แขน พี่รองได้แต่มองยิ้มๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “ใครทายถูกว่า วัดท่าหลวงสร้างขึ้นปีไหนมีรางวัลให้” “โห พี่รองเล่นถามงี้เลยหรือ ไม่บอกก่อนหนูเล็กจะได้ท่องมา”ก่อนกระซิบกับฉันว่า “มนท์รู้เปล่า รู้รีบบอกเร็ว อิอิ...หนูเล็กจะได้เรียกรางวัลใหญ่ๆ” “ไม่แน่ใจนะ ที่เคยอ่านเจอ จำได้แค่ว่าในสมัยรัชกาลที่3 ส่วนที่ว่าสร้างในปีไหน? จำไม่ได้นะ หนูเล็ก” “หึหึ งั้นถือว่าถูกครึ่งนึง พี่ยังไม่ให้รางวัลนะ”พี่รองพูดก่อนเล่าต่อว่า “สร้างขึ้นประมาณ พ.ศ.2388 ในสมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว แล้วองค์หลวงพ่อเพชรถูกอัญเชิญมาประดิษฐานที่พระอุโบสถวัดท่าหลวง โดยแม่ทัพที่เดินทางไปปราบขบถจอมทองเมืองเชียงใหม่ ล่องมาตามแม่น้ำปิง โดยฝากเจ้าเมืองกำแพงเพชรไว้ ต่อมาจึงได้อาราธนาหลวงพ่อเพชรมาประดิษฐานไว้ ณ อุโบสถวัดนครชุมก่อน แล้วจึงย้ายองค์ท่านมาประดิษฐานที่พระอุโบสถแห่งนี้จนถึงปัจจุบันไง” หลังจากเล่าจบพี่รองก็ชวนพวกเรามาเดินเล่นชมวิวริมแม่น้ำน่าน พี่รองชี้มือให้ดูฝั่งตรงข้าม แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:01:59 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:01:07 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 21:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนจะกลับไปนอนต่อฉันนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น พยายามหาคำตอบให้กับคำถามที่คาใจ บางครั้ง ’พี่ชาย’ มักทำให้รู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆ และรับรู้เรื่องราวของฉันมากกว่าที่ติดต่อกันทางจดหมาย หลายครั้งที่มีปัญหาเกี่ยวกับเพื่อนร่วมงาน และฉันโทรศัพท์ไปปรึกษาหนูเล็กว่าควรจะแก้ปัญหาอย่างไรดี แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันก็ได้รับจดหมายจาก ’พี่ชาย’ ซึ่งน่าแปลกที่มักจะสอดแทรกข้อคิดและคำแนะนำที่ฉันสามารถนับมาปรับใช้ในเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ จนสามารถผ่านพ้นปัญหาไปได้ อย่างไม่น่าเชื่อว่าจดหมายฉบับนั้นจะถูกเขียนขึ้นด้วยความบังเอิญ นี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ต้องการพิสูจน์เรื่องนี้ให้ได้ พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะได้รู้ว่าคำตอบว่า ‘พี่ชาย’ กับ พี่รอง เขาทั้งสองคนมีส่วนเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่ฉันกับหนูเล็กเตรียมตัวขึ้นรถเพื่อที่จะไปเที่ยว พี่รองเดินเข้ามาหาพลางถามว่า “ต้องการคนขับรถไหมครับ คุณผู้หญิง”เสียงล้อเลียนที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้ฉันหันไปมองพี่รองอย่างงงๆ เพราะเมื่อคืนนี้ตลอดเวลาที่เราคุยกันว่าจะไปไหนบ้าง เขาไม่ได้มีทีท่าสนใจอยากจะเข้ามาร่วมด้วยสักนิด   “พี่รองเสนอเอง ห้ามกลับคำนะ”หนูเล็กพูดอย่างดีใจก่อนจะหันมาบอกกับฉันว่า   “ดีจังเลยหนูเล็กจะได้ไม่ต้องคอยบอกทาง ยิ่งกลัวหลงอยู่ด้วย” “หลงทาง ตายล่ะน้องเราอายเค้าตาย อยู่มาตั้งแต่เด็ก หลงทางนี่นะ”พี่รองพูดพลางเอื้อมมือมาโยกศีรษะน้องสาวเล่นเบาๆ เจ้าตัวรีบปัดมือออกก่อนจีบปากจีบคอพูดต่อ   “แหมหนูเล็กไม่ใช่พี่ใหญ่นี่จะได้ชอบไปโน่นมานี่....”หนูเล็กรีบเอามือปิดปากทันที ส่วนพี่รองเองก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ฉันซึ่งยืนมองอยู่เริ่มรู้สึกเอะใจที่หนูเล็กพูดถึงพี่ใหญ่อีกครั้ง ยิ่งทั้งสองคนมีสีหน้าประหลาดด้วยมันทำให้เรื่องน่าสงสัยมากขึ้น “ไป...ไปขึ้นรถ เดี๋ยวแดดร้อนเราก็บ่นอีก”พี่รองเปลี่ยนเรื่องหันมาไล่พวกเราขึ้นรถทันที “ไปรถพี่ใช่ไหม หนูเล็กจะได้ขึ้นถูก”หนูเล็กถามเพราะตอนแรกฉันว่าจะขับรถไปเอง “แน่ละสิ พี่เป็นคนขับจะให้ไปใช้รถเพื่อนเรารึไง” “:-)ีจังเลยประหยัดไปอีก หนูเล็กจะได้มีเจ้ามือด้วย”พูดพลางหันมาพยักเพยิดกับฉันแล้วเดินไปขึ้นรถโฟล์วีลของเขาที่จอดอยู่ข้างๆ กัน พี่รองขับรถพาพวกเรามาแวะรับประทานอาหารเช้าในตัวตลาดก่อนที่จะเข้าจังหวัด โดยเลือกที่จะทานอาหารจานเดียวง่ายๆ คือข้าวมันไก่ กับข้าวหมูแดง ระหว่างรอหนูเล็กก็พูดขึ้น “พี่รอง หนูเล็กกะว่าจะพามนท์ไปไหว้หลวงพ่อเพชรก่อนจะไปที่อื่นต่อ พี่เห็นด้วยไหม” “ถามเพื่อนเราสิ วันนี้พี่เป็นคนขับรถ รับคำสั่งอย่างเดียวขอรับ”เขาปิดท้ายคำพูดการล้อเลียน “แหม..ก็หนูเล็กอยากถามนี่”พูดแล้วหันมาคุยกับฉันต่อ “วันนี้ที่แรกที่เราจะไปกันก็คือวัดท่าหลวง มนท์รู้แล้วใช่ไหมว่าแม่น้ำน่านบริเวณหน้าวัด จะมีการแข่งขันเรือยาวประจำปีทุกๆ ปีน่ะ” “อืม แต่งานจัดขึ้นวันไหนเรื่องนี้มนท์ไม่รู้นะ”ขณะเดียวกับที่เด็กในร้านยกอาหารเข้ามาวาง หนูเล็กมัวแต่สนใจกับอาหารพี่รองจึงตอบแทนว่า “งานจะจัดในวันเสาร์-อาทิตย์แรกของต้นเดือนกันยายน มีทั้งการแข่งเรือยาวประเพณีและการประกวดขบวนเรือสวยงาม” “พี่รองน่ะ มาแย่งตอบได้ไง ทำไมไม่ให้หนูเล็กตอบล่ะ” “อ้าว พี่เห็นเราเงียบนึกว่าสนใจเจ้าไก่ในจานมากกว่าตอบคำถามนี่นา” “พี่รอง...” “ไม่เป็นไรน่า กินก่อนเถอะ เดี๋ยวหนูเล็กค่อยอธิบายอีก ยังมีอีกหลายเรื่องหรอกน่าที่มนท์ไม่รู้” จากนั้นพวกเราต่างจัดการกับอาหารตรงหน้า หลังชำระเงินเรียบร้อยแล้วจึงออกเดินทางต่อ ขณะที่รถวิ่งไปตามเส้นทาง หนูเล็กก็ชี้ชวนให้ดูสองข้างทางพลางเล่าเรื่องประกอบไปด้วย เมื่อรถวิ่งผ่านเนินเขาลูกหนึ่งมองขึ้นไปจะเห็นเจดีย์สีทองตั้งตระหง่านอยู่บนชะง่อนผา ที่เชิงเขาลูกนั้นมีรูปปั้นช้างสีทองตัวหนึ่งยืนอยู่ริมถนนที่พาดผ่านในระยะใกล้ พอที่จะทำให้เห็นลักษณะของเจดีย์ได้ “มนท์ที่นี่เรียกว่าวัดเขารูปช้างนะ บนยอดเขาที่มีหินสีขาวซ้อนกันมองดูคล้ายช้างเป็นที่มาของชื่อวัด  และส่วนที่เห็นเป็นสีทองบนยอดเขาน่ะเป็นเจดีย์แบบลังกา เอาไว้ขากลับถ้ามีเวลาเราค่อยแวะขึ้นไปดูกัน หนูเล็กจะพามนท์เดินดูให้รอบเลย” เสียงหัวเราะดังขึ้นภายในรถ หนูเล็กหันขวับไปทางต้นเสียงทันทีราวกับรอเวลานี้มานาน ส่วนฉันก็เฝ้ามองดูว่าพี่น้องคู่นี้จะเล่นอะไรกันอีก “หัวเราะทำไม หนูเล็กพูดอะไรผิด”เสียงใสแต่ฉุนเฉียวแหวขึ้นทันที “เปล่า พี่ไม่ได้ว่าอะไรเลย แค่หัวเราะผิดกฎหมายด้วยหรือ”เสียงโอดครวญยังดังต่อไม่หยุด “แย่จริงๆ เรารึอุตส่าห์ยอมเป็นสารถีให้ แค่หัวเราะก็ยังไม่ได้” “ไม่ต้องเลย บอกมานะว่าหัวเราะอะไร”หนูเล็กเขย่าแขนพี่รองด้วยขณะที่พูด “เฮ้ย...อย่าเล่นงี้ซิพี่ขับรถอยู่ รึว่าเราอยากให้เกิดอุบัติเหตุซ้ำขึ้นมาอีก” คราวนี้เสียงของเขาไม่ได้แฝงแววเย้าแหย่ ใบหน้าของหนูเล็กเรียบตึงขึ้นทันที ความเงียบเริ่มแผ่เข้าปกคลุม อากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของคนทั้งสองทำให้ฉันซึ่งเฝ้ามองอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ระหว่างทั้งคู่คล้ายมีปราการบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจึงพูดขึ้นเพื่อหวังคลี่คลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดเช่นนี้ “หนูเล็ก พี่รองก็แค่แซวเล่นนะ ก็เวลาไปไหนเธอชอบแวะไม่รักษาเวลา” “อืมใช่ หนูเล็กชอบเป็นแบบนี้ประจำ แต่พอว่าทีไรงอนทุกที” “ไม่ต้องเลย เห็นตามไปด้วยทุกทีไม่มีบ่น ทีงี้ทำเป็นรุมเค้า ฮึ” “ไม่เอาน่า มนท์ขอนะ” “ก็ได้ เพราะมนท์นะเนี่ย ฝากไว้ก่อนเถอะ แล้วหนูเล็กค่อยคิดบัญชีทีเดียว”เจ้าตัวยังไม่ยอมพี่รองง่ายๆ รถวิ่งเข้าใกล้ตัวเมืองมากขึ้น สองข้างทางมีเพิงที่ปลูกไว้สำหรับขายส้มโอท่าข่อย ผลไม้ขึ้นชื่อของจังหวัด แต่พอเลยระยะนั้นมาแล้วจะพบว่ามีบ้านเรือนปลูกอยู่อย่างกระจัดกระจาย “พอถึงไฟแดงข้างหน้าเราจะตรงไปโดยไม่เลี้ยวนะ เพราะถนนจะผ่านหน้าวัดท่าหลวงเลย”หนูเล็กหันมาบอกฉัน พอรถเลี้ยวเข้าสู่บริเวณวัด “พี่รอง...จอดหน้าพระอุโบสถเลย แล้วเดี๋ยวลงไปแล้วมนท์กับหนูเล็กจะไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนเอง” หลังจากได้ดอกไม้พวกเราก็เดินเข้าไปในพระอุโบสถ เมื่อกราบพระเสร็จแล้ว ฉันนั่งมององค์พระประธานอยู่ครู่หนึ่ง ภายในใจฉันก็นึกเปรียบเทียบภาพที่เห็นกับรูปถ่ายซึ่งเคยได้รับทำให้อยากพบ’พี่ชาย’มากขึ้น ถ้าเป็นความจริงคงดีไม่น้อย ฉันคงตกอยู่ในห้วงคิดคำนึงต่อไปถ้าไม่มีเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น “หลวงพ่อเพชรองค์นี้เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยสมัยเชียงแสน สร้างขึ้นประมาณพ.ศ.2388 ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว หล่อด้วยทองสัมฤทธิ์ มีหน้าตักกว้าง 1.40 เมตร สูง 1.60 เมตร” “พี่รอง รู้ละเอียดจัง”หนูเล็กอุทานขึ้นมาก่อนหันมาบอกฉันว่า “เฮ้อ ขืนให้หนูเล็กพามนท์มาคนเดียวนะ รับรองไม่รู้อะไรมากไปกว่าชื่ออ่ะ”พอฟังจบฉันอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ เลยถูกหนูเล็กซัดเข้าให้ที่แขน พี่รองได้แต่มองยิ้มๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “ใครทายถูกว่า วัดท่าหลวงสร้างขึ้นปีไหนมีรางวัลให้” “โห พี่รองเล่นถามงี้เลยหรือ ไม่บอกก่อนหนูเล็กจะได้ท่องมา”ก่อนกระซิบกับฉันว่า “มนท์รู้เปล่า รู้รีบบอกเร็ว อิอิ...หนูเล็กจะได้เรียกรางวัลใหญ่ๆ” “ไม่แน่ใจนะ ที่เคยอ่านเจอ จำได้แค่ว่าในสมัยรัชกาลที่3 ส่วนที่ว่าสร้างในปีไหน? จำไม่ได้นะ หนูเล็ก” “หึหึ งั้นถือว่าถูกครึ่งนึง พี่ยังไม่ให้รางวัลนะ”พี่รองพูดก่อนเล่าต่อว่า “สร้างขึ้นประมาณ พ.ศ.2388 ในสมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว แล้วองค์หลวงพ่อเพชรถูกอัญเชิญมาประดิษฐานที่พระอุโบสถวัดท่าหลวง โดยแม่ทัพที่เดินทางไปปราบขบถจอมทองเมืองเชียงใหม่ ล่องมาตามแม่น้ำปิง โดยฝากเจ้าเมืองกำแพงเพชรไว้ ต่อมาจึงได้อาราธนาหลวงพ่อเพชรมาประดิษฐานไว้ ณ อุโบสถวัดนครชุมก่อน แล้วจึงย้ายองค์ท่านมาประดิษฐานที่พระอุโบสถแห่งนี้จนถึงปัจจุบันไง” หลังจากเล่าจบพี่รองก็ชวนพวกเรามาเดินเล่นชมวิวริมแม่น้ำน่าน พี่รองชี้มือให้ดูฝั่งตรงข้าม แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:02:47 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 21:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บริเวณลานกว้างฝั่งโน้น ช่วงที่มีงานแข่งเรือจะเป็นที่ใช้สร้างอัฒจรรย์ชั่วคราวสำหรับประกวดกองเชียร์ แล้วบริเวณสองฝั่งแม่น้ำจะเต็มไปด้วยผู้คน มนท์ช่วงต้นเดือนกันยายนพอจะมีเวลาว่างไหมล่ะ” “คะ ไม่แน่ใจนะว่าจะว่างหรือเปล่า ทำไมคะ” “ถ้ามนท์มาช่วงนั้น พี่จะมาเที่ยวชมงานแข่งเรือน่ะสิ” “นั่นสิ มนท์มาให้ได้นะ รับรองสนุกแน่”หนูเล็กย้ำอีกครั้ง หลังออกจากวัดท่าหลวงพี่รองขับรถพาเรามุ่งตรงไปที่อุทยานเมืองเก่าทันที เพราะขากลับเราจะวกเข้าเมืองอีกครั้งเพื่อกินอาหารกลางวันกัน จึงไม่อยากแวะที่ไหนให้เสียเวลา ใช้ระยะเวลาเพียงไม่นานเราก็มาถึงตัวอุทยานเมืองเก่า พี่รองเลือกจอดรถที่ลานจอดรถหน้าศาลหลักเมือง ขณะที่เราเดินไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนพี่รองก็เล่าไปด้วยว่า “ตัวศาลหลักเมืองพิจิตรมี 2 ชั้น อย่างที่เห็นน่ะ สร้างเมื่อพ.ศ.2520 ด้านล่างนี่จะเป็นที่ประดิษฐานรูปปั้นของพระยาโคตรบอง ซึ่งเป็นผู้สร้างเมืองพิจิตร พี่เลยเลือกให้มนท์ลงมาสักการะท่านก่อน” หลังจากนั้นเราก็เดินขึ้นบันไดกลับมาด้านบน เพื่อสักการะศาลหลักเมือง “ด้านบนนี้คือที่ตั้งของศาลหลักเมือง เสาที่เห็นก็คือเสาหลักเมืองพิจิตร ขณะเดินชมภายในอุทยานพี่รองอธิบายเพิ่มเติมว่า “ตัวอุทยานเมืองเก่าพิจิตรนี้สร้างขึ้นในสมัยพระยาโคตรบอง ราวๆ ปี พ.ศ.1601 “ก่อนชี้ให้ดูซากปรักหักพังที่เป็นส่วนหนึ่งของกำแพง เจดีย์เก่า “ลักษณะเมืองที่เห็น บอกได้ว่าเป็นเมืองโบราณที่มีทั้งกำแพงเมือง คูเมืองล้อมรอบ แต่ปัจจุบันหลงเหลือหลักฐานอยู่น้อยเต็มที” “พี่รองแล้ว บริเวณที่เห็นคือวัดอะไรคะ”ฉันอดถามไม่ได้เมื่อเดินตามถนนมาถึงด้านหน้าองค์เจดีย์ ที่พอจะมองเห็นเป็นรูปเป็นร่างอยู่บ้าง “ตรงนี้เป็นที่ตั้งของวัดมหาธาตุ ที่เคยตั้งอยู่กึ่งกลางเมืองพิจิตรเก่า ต่อมาในปีพ.ศ.2534 กรมศิลปากรได้เข้ามาดำเนินการขุดแต่งบริเวณใต้เนินดินส่วนวิหาร ก่อนที่จะพบว่ามีสิ่งก่อสร้าง 2 ยุคสมัย คือ สมัยสุโขทัยและสมัยอยุธยา ซึ่งบริเวณโดยรอบอย่างที่มนท์เห็น จะมีเจดีย์รายจำนวนมากและมีแนวกำแพงขนาดใหญ่” “เฮ้อ...ดีนะที่พี่รองมาด้วย ขืนยัยมนท์มาซักหนูเล็กอย่างงี้มีหวังได้เป็นลมอยู่แถวๆ นี้แหละ” “เราก็อ่านป้ายแล้วตอบเพื่อนก็ได้นี่” “ป้าย...ป้ายไหนคะ ทำไมหนูเล็กไม่เห็นล่ะ”พูดพลางเหลียวซ้ายเหลียวขวามองหา ท่าทางของหนูเล็กทำให้ฉันหัวเราะ “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะมนท์ หนูเล็กไม่เห็นนี่นา”เสียงกระเง้ากระงอดยังดังมาอย่างต่อเนื่อง “นี่ ไม่เห็นจริงๆ หรือ”ฉันถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ “ไม่ไหวจริงๆ ซุ่มซ่ามตั้งแต่เล็กจนโต”พี่รองพูดพลางโยกศีรษะน้องสาวเล่นเบาๆ “หนูเล็ก ป้ายมันก็อยู่ข้างหลังเธอไง เห็นยัง”ในที่สุดเมื่ออดไม่ได้ฉันจึงบอกไป หนูเล็กรีบหันไปดูทันที พลางบ่นอีกเล็กน้อยว่า “เฮ้อ อยู่ตรงนี้ทำไมไม่บอกนะ ให้เรามองหาอยู่ได้ ไม่ไหวจริงๆ”เสียงบ่นกระปอดกระแปดทำให้พวกเราหัวเราะกันอีก จากนั้นเมื่อเดินต่อมาถึงถ้ำชาละวัน พี่รองก็ชี้ให้ดูรูปปั้นไกรทองและพญาชาละวัน ที่อยู่บริเวณปากถ้ำ มีที่มาจากวรรณคดีเรื่อง “ไกรทอง” บทพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 2 ก่อนจะเล่าเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ให้ฟังอีกว่า “ราว 65 ปี ก่อน มีพระภิกษุวัดนครชุมรูปหนึ่งจุดเทียนไขเดินเข้าไปในถ้ำ ใช้เวลาเดินจนหมดเทียนเล่มหนึ่งก็ยังไม่ถึงก้นถ้ำ ทำให้เชื่อกันว่าถ้ำนี้ใหญ่โตมาก แต่ปัจจุบันอย่างที่เห็นดินได้มาพังทลายทับถมถ้ำจนตื้นเขินทำให้ไม่สามารถเข้าไปชมภายในได้ว่า มีความสวยงามเพียงใดจึงเหลือเพียงรูปปั้น ที่อยู่บริเวณปากถ้ำให้ชมแค่นั้นเอง” หลังจากพวกเราเดินชมสถานที่ภายในอุทยานเมืองเก่าจนเกือบเที่ยง พี่รองจึงพากลับเข้าตัวเมืองอีกครั้งเพื่อแวะไปรับประทานอาหารกลางวัน โดยเลือกที่จะนำพวกเรามาทานก๋วยเตี๋ยวผัดไทย ตัวร้านตั้งอยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาลพิจิตร ฝั่งตรงข้ามจะมีร้านขายมะขามแก้วสี่รสซึ่งเป็นของฝากขึ้นชื่อ หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว พวกเราจึงเดินข้ามไปซื้อของฝากก่อนกลับ แต่ฉันยังไม่ได้ขนมที่ชอบเมื่อขึ้นรถแล้วจึงถามหนูเล็กว่า “หนูเล็กมีร้านอื่นอีกไหม” “มีสิ งั้นขากลับพี่รองแวะร้านบัวแก้วด้วยนะ ร้านนี้อยู่ใกล้ๆ ร้านข้าวมันไก่ที่เราแวะกินเมื่อเช้าไง” พี่รองเหลือบมองหน้าฉันผ่านกระจกมองหลังนิดนึงก่อนรับปาก เมื่อขับรถมาถึงพี่รองเลือกจอดรถฝั่งตรงข้ามกับร้านบัวแก้วที่ขึ้นป้ายหน้าร้านไว้ว่า ของฝากเมืองพิจิตร เมื่อพวกเราเดินเข้าไปในร้าน ป้าเจ้าของร้านที่ดูคุ้นเคยกับสองพี่น้องรีบออกมาทักทาย “อ้าว หนูเล็กกับน้องรองนี่เอง ป้านึกว่าใครที่ไหน” “แหม..ก็หนูเล็กน่ะสิคะ น่ารักขนาดนี้จะเป็นคนอื่นได้ไง จริงไหมคะ” “จ้า เลือกดูตามสบายนะ”ป้าบอกหนูเล็ก แล้วหันมาถามพี่รองว่า “วันนี้น้องรองจะรับของไปเลยไหมคะ” “ของอะไรคะป้า พี่รองสั่งอะไรไว้ ทำไมหนูเล็กไม่เคยรู้ล่ะ”หนูเล็กถามขึ้นทันที ฉันเริ่มเอะใจตั้งแต่เห็นถุงขนมที่มีทั้งส้มโอกวน มะชามแช่อิ่ม มะยมหยีวางอยู่ในร้าน ยิ่งป้าเจ้าของร้านบอกด้วยว่าสั่งทุกเดือนทำให้อดสงสัยไม่ได้ เพราะจะได้รับขนมที่ ’พี่ชาย’ ส่งให้ทุกเดือนเหมือนกัน ฉันมองหน้าพี่รองอย่างสงสัย เขาแค่มองตอบพร้อมรอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปากรีบจ่ายเงินแล้วพูดขึ้นว่า “ของฝากนี่พี่ซื้อให้เรา กลับไปรอที่รถก่อนนะ มีสงสัยอะไรถึงบ้านค่อยถาม ผมรับของเดือนนี้ไปเลยแล้วกันป้า”ประโยคสุดท้ายพี่รองหันไปบอกแม่ค้า ขณะรอเงินทอน ฉันเห็นพี่รองพูดอะไรบางอย่างกับแม่ค้าก่อนเดินตามมา แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:03:42 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 21:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อถึงบ้านขณะที่พี่รองกำลังจอดรถ มีเด็กหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์เลี้ยวมาจอดคุยกับป้าสมใจซึ่งกำลังไขตู้รับจดหมายอยู่หน้าบ้าน เด็กคนนั้นยื่นซองจดหมายปึกหนึ่งให้ป้าแล้วขี่รถกลับไป พวกเรายังยืนอยู่ข้างรถ หนูเล็กก็พูดขึ้นว่า “เอ๊ะ...นั่นเด็กที่ดูแลบ้านเก่าคุณอานี่ ทุกทีไม่ได้มาวันนี้ หรือจะมีธุระอะไรด่วนรึเปล่าคะพี่รอง” “ไม่แน่ใจนะ พี่ว่าเราถามป้าก็รู้เองแหละ” ป้าสมใจรวบรวมจดหมายทั้งหมดแล้วเดินตรงมาหาพวกเรา เมื่อป้าเดินมาถึงหนูเล็กที่รออยู่แล้วก็คว้าจดหมายทั้งหมดมาจากมือป้าสมใจ ก่อนพูดว่า “ป้าคะเอาจดหมายทั้งหมดมานี่ค่ะ เดี๋ยวหนูเล็กจะแยกเอง”ทำให้ป้าสมใจยืนงงอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก “แต่...”ป้าสมใจพยายามค้าน พี่รองจึงตัดบทว่า “ไม่เป็นไรป้า เดี๋ยวผมจัดการเอง”ป้าสมใจพยักหน้ารับก่อนเดินเลี่ยงไปด้านหลังพวกเราจึงพากันเดินขึ้นบ้าน ระหว่างทางหนูเล็กก็ยังพูดต่อ โดยไม่ทันสังเกตสีหน้าเคร่งขรึมของพี่รอง “อิอิ...ในที่สุดวันนี้หนูเล็กก็แย่งจดหมายมาได้สำเร็จ อยากรู้จังว่ามีของใครบ้าง คิดดูนะมนท์เวลามีจดหมายมาจากบ้านโน้นทีไร ป้าต้องทำท่าแปลกๆ รับมาก็รีบเอาให้พี่รอง หนูเล็กขอดูก็ไม่ได้” สายตาของฉันยังจับจ้องที่ซองสีขาวในมือหนูเล็ก ว่าจะใช่ซองเดียวกับที่ฉันส่งมาเมื่อวานหรือเปล่า ขณะเดินหนูเล็กก็สลับซองจดหมายอ่านหน้าซองไปเรื่อยๆ จนถึงห้องโถง เสียงพูดเงียบหายไปพร้อมๆ กับการอ่านหน้าซองสีขาวซองนั้น แต่หันมามองหน้าฉันสลับกับพี่รอง “เอ๊ะ ..มนท์..พี่ใหญ่...นี่มันอะไรกัน”หนูเล็กถามเสียงสูง ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้และวางซองนั้นบนโต๊ะด้านหน้า มือสีน้ำตาลเข้มข้างหนึ่งเอื้อมไปหยิบซองนั้นมาเปิด กระดาษสีขาวใบหนึ่งถูกหยิบออกมาอ่าน พี่รองถอนใจยาวก่อนวางลงบนโต๊ะ หนูเล็กคว้ามันไปอ่านเสียงดังทันที “ขอบคุณ ‘พี่ชาย’ ” สายตาของพี่รองยังไม่ละไปจากใบหน้าฉันตั้งแต่ที่เขาอ่านข้อความนั้นจบลง ดวงตาคู่นั้นอย่างกับมีไฟสุมอยู่ ทำเอาฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆ พี่รองทำเหมือนว่าในห้องไม่ได้มีหนูเล็กอยู่ด้วย ฉันรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดก่อนจะถามไปว่า “มาถึงขั้นนี้แล้ว พี่จะบอกความจริงกับมนท์ได้รึยัง? ไม่ใช่ให้มนท์เหมือนเด็กที่จะถูกปั่นหัวเอายังไงก็ได้อย่างนี้ มนท์อยากรู้ความจริงค่ะ” “ปั่นหัว! ใครปั่นหัวเรา หึ เราวางแผนทั้งหมดนี่ก่อนมาพิจิตรใช่ไหม ตอบพี่มาสิ ว่ายังไง”เสียงคำรามดังตอบมา “พอซะที หยุดได้แล้วทั้งสองคน”เสียงใสๆแหวขึ้นก่อนจะจ้องหน้าพี่รองและพูดว่า “พี่รอง บอกมาสิว่าทำไมต้องตอบจดหมายแทนพี่ใหญ่ ทั้งๆ ที่พี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว ”เสียงหนูเล็กขาดหายไป พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลริน “ตอบจดหมายแทน? พี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว? หนูเล็กนี่มันเรื่องอะไร มีใครจะช่วยตอบได้ไหม มนท์งงไปหมดแล้ว” “เรื่องทั้งหมดนี่...ถ้าไม่ใช่เพราะหนูเล็ก...พี่ใหญ่คง...”เสียงสะอื้นปนคำพูดที่ดังมาอย่างกระท่อนกระแท่นทำให้พี่รองต้องเข้าไปปลอบว่า “เฮ้อ นี่เรายังไม่เลิกโทษตัวเองอีกหรือ พี่บอกแล้วไงว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เลิกโทษตัวเองได้แล้ว เรื่องทั้งหมดอาจเริ่มต้นเพราะหนูเล็ก แต่พวกพี่ไม่เคยโทษเรา” พี่รองถอนใจยาวแล้วมองหน้าฉันก่อนเริ่มว่า “พี่คงต้องบอกมนท์ก่อนว่าพี่ใหญ่เป็นใคร พี่ใหญ่หรือพี่ศนิศน่ะ เป็นลูกของคุณอา พวกเรา...พี่หมายถึง พี่ใหญ่ พี่ และหนูเล็ก เราโตมาด้วยกัน pen friends ระหว่างพี่ใหญ่และมนท์เกิดขึ้นเพราะหนูเล็กอยากแกล้งพี่ใหญ่ที่ไม่ยอมช่วยทำรายงานก็เลยส่งชื่อพี่ใหญ่ไปลงหนังสือพิมพ์ พี่เล่าถูกไหมหนูเล็ก” พอหนูเล็กพยักหน้า พี่รองจึงเล่าต่อว่า “เมื่อพี่ใหญ่ได้รับจดหมาย พวกพี่เลยมาคาดคั้นจนหนูเล็กยอมสารภาพว่า ทำไปเพราะอยากแกล้งพี่ใหญ่ แต่หนูเล็กน่ะไม่เคยเห็นจดหมายจึงไม่รู้ว่ามนท์คือ pen friend ไม่ต้องไปว่าหนูเล็กหรอกนะ เรื่องนี้เจ้าตัวไม่รู้เรื่องจริงๆ” “ไหนๆ เรื่องมันผ่านก็ไปแล้ว ตอนนั้นพวกพี่เองก็นึกสนุกที่จะได้ตอบจดหมาย แต่เพราะเห็นว่าควรขู่เราไว้บ้าง ไม่งั้นจะไปทำอะไรแผลงๆ อีก พี่ไม่โทษเรานะ มนท์ล่ะ โกรธหนูเล็กรึเปล่า ยกโทษให้หนูเล็กได้ไหม?” “ค่ะ มนท์ไม่ได้โกรธหนูเล็กนะ”ฉันบอกกับเพื่อนแต่อดที่จะถามไม่ได้ว่า “แล้วใครคือคนที่ตอบจดหมายมนท์คะ” “พี่เอง” “คะ...”ฉันอดแปลกใจไม่ได้กับการตอบรับแบบง่ายๆ ของพี่รอง “ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่คอยตอบจดหมายก็คือพี่ เพราะพี่จะเป็นคนร่างจดหมายส่วนพี่ใหญ่เป็นคนเขียนตอบ และนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่จุดประกายความฝันให้พี่ใหญ่รักการถ่ายรูป”พี่รองยิ้มนิดนึงก่อนถามว่า “มนท์สงสัยล่ะสิ จำรูปถ่ายที่พี่ส่งไปให้ได้ไหม?” “จำได้ค่ะ” ”จนพวกพี่ขึ้นปี 2 พี่ใหญ่เหมือนจะรู้ตัวล่วงหน้าก็ไม่ยอมเขียนจดหมายให้ กลับบังคับให้พี่ตอบจดหมายเอง ทำให้พี่ต้องเขียนเป็นภาษาไทย เรื่องราวมันก็น่าจะไปด้วยดี ถ้าไม่ใช่เพราะ...” ฉันสังเกตเห็นหยาดน้ำใสคลอสองตาเมื่อพี่รองเล่ามาถึงตอนนี้ ดวงตาแดงก่ำและสีหน้าบอกชัดถึงความเศร้าอาลัย เขาคงระลึกถึงช่วงเวลาที่พี่ใหญ่จากไปกระมัง แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:04:13 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 21:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “พี่ใหญ่จากไปโดยที่พี่ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเร็วขนาดนั้น ในวันที่อากาศดีพี่ใหญ่ชอบขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปหาวิวถ่ายรูป วันหนึ่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ความมีน้ำใจทำให้พี่ใหญ่ไปช่วยเด็กเก็บหนังสือที่ทำตกบนถนน แต่กลับถูกคนเมาขับรถชน กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลพี่ใหญ่ก็สิ้นใจแล้ว ภาพชุดสุดท้ายที่ถ่ายมาพี่ส่งเข้าให้พี่ใหญ่ ‘ภาพยามเช้า’ ที่อยู่ตรงหน้ามนท์นี่ไง” ทันทีที่พี่รองพูดจบ หนูเล็กก็ปล่อยโฮและเริ่มโทษตัวเอง จนเขาเข้าไปปลอบ ส่วนฉันก็ตกอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่อยากรับรู้อะไรอีก เรื่องราวมันซับซ้อนกว่าที่คาดไว้เหลือเกิน ฉันอยากมีเวลาเรียบเรียงความคิดใหม่จึงขอตัวแยกออกมา ความมึนงงทำให้ฉันคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปและอยากจะไปให้พ้นๆ จากสถานการณ์ที่เป็นอยู่จึงออกเดินไปเรื่อยๆ มาถึงบึงน้ำซึ่งรอบบริเวณมีต้นใหญ่สูงขึ้นเรียงรายดูร่มรื่นยิ่งนัก ฉันเดินเลาะไปตามริมบึงและเลือกนั่งลงใต้ต้นไม้ พยายามครุ่นคิดหาคำตอบให้ตัวเองว่ารู้สึกอย่างไรกับ’พี่ชาย’นะ โกรธไหมกับการที่เขาไม่บอกความจริง ความรู้สึกแรกอาจโกรธมากๆ แต่พอมานั่งทบทวนการกระทำทั้งหลายของเขา ...ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง...ความห่วงใยใส่ใจที่เขามีให้ตลอดมามันไม่มีเคยความหมายเลยหรือ ฉันเฝ้าถามตัวเอง เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาทำให้เหลียวไปมอง พบเขากำลังเดินเข้ามา “บางทีเวลาที่เราต้องยอมรับความจริงคงมาถึงแล้วสินะ”เสียงนั้นดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนที่เขาจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ “ความจริง? ความจริงที่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่หลอกมนท์โดยตลอดหรือคะ” “พี่รู้...ว่ามันแย่ที่พี่ทำผิดมาตั้งแต่ต้น และถ้าความรู้สึกที่มีมันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาพิสูจน์ เราก็ควรต้องรอและให้โอกาสตนเองไม่ใช่หรือ?”เขาถอนใจเบาๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงทุ้มแต่จริงจัง “พี่ขอโทษมนท์นะครับสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงตั้งแต่แรก มนท์พี่ถามหน่อย”พลางยื่นกระดาษแผ่นที่มีข้อความ “ขอบคุณ ‘พี่ชาย’” มาตรงหน้าแล้วถามว่า “ที่พี่ทำมาทั้งหมดก็เพื่อคำ 4 คำแค่นี้เองหรือ” “เอ่อ..” “พูดมาสิมนท์ ไม่ใช่มัวแต่อ้ำอึ้ง”น้ำเสียงที่ดุดัน ท่าทางแค้นเคืองทำให้ฉันต้องเป็นฝ่ายถอนหายใจยาวๆ บ้างและรวบรวมคำพูดโต้กลับไป “พี่รองจะมาขึ้นเสียงอย่างนี้ไม่ได้นะ มนท์ต่างหากที่ควรเป็นจะฝ่ายพูด คนอยากรู้ความจริงจนต้องมาหาคำตอบเอง พี่ปิดบังความจริงมาตลอด เวลาบอกยังมาดุกับมนท์อีก มันถูกแล้วเหรอ...” ฉันอยากตะโกนใส่หน้าพี่รองให้มากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าคำพูดทั้งหลายมันหายไปไหนหมด เขาถอนหายใจอีกครั้งก่อนลดระดับเสียงลง เมื่อควบคุมอารมณ์ได้แล้ว “มนท์ลองอ่านอะไรนี่หน่อยได้ไหม”เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อส่งให้ ฉันเอื้อมมือไปรับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่าน กระดาษที่แม้จะไม่ระบุข้อความใดๆ ไว้มากนักแต่ตัวอักษรเหล่านั้นได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดไว้ในนั้น ความซีดของสีกระดาษและรอยจางของน้ำหมึกบ่งบอกได้ดีถึงช่วงเวลาที่ข้อความนั้นถูกเขียนขึ้น ฉันใช้เวลาอ่านข้อความเหล่านั้นนานปานประหนึ่งว่ามันอ่านยากมากมายหนักหนาไม่ต่างกับเด็กหัดอ่านหนังสือที่ต้องใช้เวลามากมายในการสะกดคำแต่ละคำ ข้อความที่มีเพียงว่า “พี่จะคอยดูแลมนท์ ไม่ว่าต้องใช้เวลามากมายยาวนานเพียงไหน พี่จะเฝ้ามองดูแลจนกว่ามนท์จะเติบโตและอยู่ต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง” 14/07/ “พี่เขียนข้อความนี้ตั้งแต่เจอมนท์ครั้งแรก ตอนเรียนปี 1 ทุกเย็นที่ว่างพี่จะไปเดินอยู่แถวหน้าโรงเรียนของเราเพราะหวังว่าจะได้พบกับเด็กคนที่อายุไม่ต่างกับยัยหนูเล็ก แต่พยายามเขียนจดหมายบรรยายเรื่องราวต่างๆ ในภาษาที่ไม่ถนัด และทำให้พี่รู้สึกแปลกใจจนต้องอ่านจดหมายทุกฉบับที่ถูกเขียนมาอย่างตั้งใจ จนในวันหนึ่งพี่ก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเราและมองตามไป ตอนนั้นมนท์เองก็ไม่รู้ตัว หึหึ..ครั้งแรกที่ได้พี่ได้เห็นหน้าเรา” ฉันรับฟังอย่างตกตะลึง แทบทำใจให้เชื่อสิ่งที่ได้ยินไม่ได้ มันคล้ายกับจะเป็นคำแก้ตัว แต่ในใจก็รู้สึกอบอุ่น “จากนั้นมาพี่จะบังคับให้พี่ใหญ่รีบตอบจดหมายตามที่พี่ร่างไว้ พี่ใหญ่ล้อพี่ทุกวันจนเบื่อเลยเลิกล้อไปเอง วันไหนที่มีจดหมายมามักจะมีเสียงลอยตามลมว่า ‘จะให้เขียนอะไรก็เร็วๆ รีบไปร่างมาเลยนะไม่งั้นไม่เขียนให้’ พี่ต้องรีบอ่านจดหมายและร่างจดหมายทันที จนวันหนึ่งพี่เข้าใจไปเองว่าพี่ใหญ่คงรำคาญถึงหันมาบังคับให้พี่ต้องตอบจดหมายเอง” “อย่างที่พี่เล่าให้มนท์ฟัง ความสูญเสียทำให้พี่ไม่กล้าที่จะบอกความจริง ทั้งๆ ที่หลายครั้งอยากจะทำแต่กลัวว่ามนท์จะโกรธจนไม่ยกโทษให้...พี่ไม่อยากสูญเสียอะไรอีก มนท์เข้าใจไหม...” “เข้าใจค่ะ เพราะหลายครั้งที่มนท์อยากรู้ความจริงแต่ก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน พี่รู้ไหมคะ...มนท์ต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนกว่าจะตัดสินใจมาที่นี่ได้ มนท์กลัวคำตอบค่ะพี่ คำตอบที่อาจทำให้เสียใจไปชั่วชีวิต ถ้าสิ่งที่หวังไม่เป็นเช่นนั้น” พี่รองยื่นมือตรงหน้าไม่มีคำพูดอะไรนอกจากรอการตัดสินใจ ฉันมองดวงตาคมเข้มที่ทอดมาอย่างอ่อนโยนด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ช่วงเวลานั้นเองที่ฉันได้รู้ว่าคำพูดก็ไม่สำคัญเท่าการกระทำจริงๆ กว่าจะได้พบเจอสิ่งที่ตามหาที่อาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิต บางคนอาจไม่พบเจอเลยสักครั้ง แต่บางคนแม้นพบเจอแล้วอาจทิ้งไปโดยไม่รู้ค่ากว่าจะสำนึกได้ก็สายเกินไป แต่วันนี้ฉันได้พบแล้ว ฉันเลือกวางมือลงในมือใหญ่สะอาด แข็งแรง ข้างนั้น เขากุมมือไว้และยกจรดริมฝีปากแล้วดึงตัวฉันมากอด บรรยากาศรอบตัวเริ่มผ่อนคลายทำให้ฉันพบว่าเบื้องหลังสายลมแผ่วพลิ้วนั้นอาจพัดพาเมฆฝนและพายุร้ายให้โหมกระหน่ำซัดแรง หรือพัดโชยซึ่งความฉ่ำเย็นและความอบอุ่นละมุนเข้ามาในใจ “วันนี้พี่จะไม่พูดอะไรอีก ขอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรู้สึกทั้งหมดที่พี่มีให้กับมนท์...” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่’พี่ชาย’พูดก่อนที่จะชวนกันเดินกลับบ้าน บรรยากาศยามเย็นของท้องทุ่ง สายลมที่พัดโชยมาตลอดสร้างความสดชื่นให้ไม่น้อย ฉันไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะพบเจอกับสิ่งใดบ้าง แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตราบใดที่มี ’พี่ชาย’ อยู่ข้างๆ ฉันมั่นใจได้ว่าจะสามารถผ่านวันเวลาเหล่านั้นไปได้ ความรักก็เหมือนกับสายลม ไม่มีใครรู้ว่าสายลมจะพัดพามายามใด สายลมสายใดพัดพามาซึ่งความร้อนรน ทุรนทุราย และสายลมสายไหนจะพัดพาความอบอุ่นมาสู่หัวใจ พัดอยู่รายรอบให้ทั้งความสดชื่นและอ่อนหวาน วันใดก็ตามที่เราพบพามันแล้วขอเพียงอย่าดันทุรังและหันหลังเดินจากไป สายลมแห่งรักนั้นก็จะพัดอยู่รอบๆ ตัวเราสร้างความสดชื่นให้แก่หัวใจตลอดกาล (จบตอนที่ 14) แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:07:21 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:05:18 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 21:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทส่งท้าย ความรู้สึกหลากหลายเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันได้อ่านเรื่องราวเหล่านี้จบลง บางเรื่องทำให้ฉันได้อมยิ้ม บางเรื่องก็ทำให้ฉันรู้สึกซาบซึ้ง และอดที่จะประทับใจไปกับความรักของพวกเขาและเธอเหล่านั้นไม่ได้ ถึงแม้ว่าบางเรื่องดูแล้วออกจะเหลือเชื่อไปสักหน่อยก็ตาม การที่จดหมายทั้ง 14 ฉบับนี้มีความเกี่ยวเนื่องกันนั้น จะเกิดจากความบังเอิญหรือความตั้งใจของคนส่ง ฉันก็ไม่อาจรู้ได้ จึงได้แต่บอกกับตัวเองว่า เอาไว้ติดต่อกับเจ้าของจดหมายแต่ละเรื่องได้ก็คงจะรู้เอง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ ฉันรู้แล้วละว่า ควรจะลงพิมพ์เรื่องใดก่อนหรือหลังดี ฉันอยากขอบคุณพวกเขาเหล่านั้นกับเรื่องราวที่ทำให้หัวใจได้อบอุ่น และสร้างแรงบันดาลใจใหม่ๆ ในการท่องเที่ยวให้กับฉัน เพราะไม่แน่ว่า ในขณะที่โลกกำลังหมุน ชีวิตทุกชีวิตกำลังก้าวเดินไปข้างหน้า บางทีระหว่างทาง หรือสุดปลายทางที่เดินย่ำอยู่นี้ อาจจะมีใครคนนั้นกำลังรอฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้...รอเพื่อที่จะได้พบกัน เพื่อที่จะได้แบ่งฝันอันสวยงาม และบางที...ความรักที่ฉันต้องการอาจจะยืนอยู่ข้างๆ เขา ณ ที่ตรงนั้น ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ยินดีที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาตลอดไป แล้วคุณล่ะคะ เจอใครคนนั้นของคุณหรือยัง ถ้ายัง จะรอช้าอยู่ทำไมล่ะคะ แพ็คกระเป๋า แล้วออกเดินทางด้วยกันเถอะค่ะ ************************************ จบลงไปแล้วนะคะสำหรับเรื่องสั้นชุด trip&love ของพวกเราชาว miracle of friend ขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาอ่าน และติดตามกัน แล้วพบกันใหม่ในเรื่องสั้นโปรเจค 2 ค่ะ แต่จะเป็นโปรเจคเกี่ยวกับอะไรนั้นขออุบไว้ก่อนนะค่ะ อิอิ อย่าลืมติดตามกันนะ รักคนอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:32:42 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:21:57 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 22:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำหรับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาใหม่ ลองไปมองหาความรักกับทริปก่อนๆ ของเราได้นะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ Trip&Love ตามรอยแห่งรัก...บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4230444/W4230444.html ทะเลหมอกบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4236832/W4236832.html ทะเลหมอกบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4246227/W4246227.html ทะเลหมอกบอกรัก #3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4258804/W4258804.html กาญจน์...ที่รัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4268295/W4268295.html กาญจน์...ที่รัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4279002/W4279002.html กาญจน์...ที่รัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4284454/W4284454.html หัวใจรักฤดูเหงา #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4295377/W4295377.html หัวใจรักฤดูเหงา #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4302827/W4302827.html หัวใจรักฤดูเหงา #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4316993/W4316993.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4325989/W4325989.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4336842/W4336842.html บนบาน(รัก)...ศาลกล่าว(ความคิดถึง) #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4340548/W4340548.html ให้ใจบอกรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4355884/W4355884.html ให้ใจบอกรัก #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4363493/W4363493.html ให้ใจบอกรัก #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4375271/W4375271.html เมื่อตะวันเคียงดาว #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4384052/W4384052.html เมื่อตะวันเคียงดาว #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4395471/W4395471.html ตะวัน ณ ปลายฟ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4404765/W4404765.html เติมรักให้เต็มใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4416774/W4416774.html กำกับรัก นักประสานงาน #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4424219/W4424219.html กำกับรัก นักประสานงาน #2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4435708/W4435708.html กำกับรัก นักประสานงาน #3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4443242/W4443242.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4453092/W4453092.html วิญญาณ ลำน้ำ ความรัก #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4461293/W4461293.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4472429/W4472429.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4479792/W4479792.html ปั้นรักไว้ในใจสองเรา#3 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4489671/W4489671.html ความทรงจำของความรัก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4498152/W4498152.html ณ ที่เราพบกัน#1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4509041/W4509041.html ณ ที่เราพบกัน #2 (end) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4517680/W4517680.html แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 49 22:25:12 จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 12 ก.ค. 49 22:23:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนนี้มาแบบม้วนเดียวจบแฮะ อิ อิ อิ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 13 ก.ค. 49 02:52:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว้าว ทริป 14 ตอนจบซะแล้ว มาต่อโปรเจ็คสองไว ๆ น๊าคะ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 13 ก.ค. 49 09:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ ปิดทริปสุดท้ายบ้านเราพอดีเลย ดีใจ..จะรออ่านต่อโปรเจ็คสองค่ะ จากคุณ : ผักชี (varavari) - [ 13 ก.ค. 49 12:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนอ่านว่าเขียนจม.เป็นภาษาไทยยังงงๆ อยู่ ลืมไปว่าส่วนใหญ่ครูสั่งให้เขียนเป็นภาษาอังกฤษใช่ปะ จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ค. 49 12:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณนักเขียนทุกคนสำหรับทริปหวานๆทั้งหมดนี้ค่ะ จะรอโปรเจ็คท์ต่อไปนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 13 ก.ค. 49 15:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โห 14 เรื่องเชียวเหรอคะเนี่ย ขอบคุณสำหรับความสุขทั้ง 14 เรื่องที่มีมาสม่ำเสมอไม่ขาดเลย รอโปรเจคต่อไปนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 13 ก.ค. 49 16:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นานๆ จะมีทริปเที่ยวไทยให้อ่าน ชอบจังค่ะ จะรอโครงการต่อไปนะ ป.ล. ที่จริงน่าจะมีภาพประกอบทริปแต่ละที่ด้วยนะ จากคุณ : ข้าวเม่าน้อยฯ (ข้าวเม่าน้อยลูกพ่อไข่) - [ 14 ก.ค. 49 10:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16    อ่านแล้วได้ที่เที่ยวใหม่ๆเยอะเลยค่ะ จากคุณ : burin piggypink - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 15:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณที่เขียนเรื่องที่ประทับใจให้อ่านนะคะ จากคุณ : pomb_pomb - [ 5 ส.ค. 49 01:47:55 ]