PANTIP.COM : W4535781 ใต้เงาหัวใจ 5 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 4

“จะยังไงก็ช่าง...” เขาตัดบท ใบหน้าเป็นสีเข้มจัด “ฉันจะต้องได้ตัวน้องสาวของฉันกลับคืนมา ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง... สังคมของฉันกับเธอมันคนละสังคมกัน มันไม่มีทางบรรจบกันได้แน่หรอก จำเอาไว้!”

ขาดคำเขาก็หันหลัง เดินปึงปังกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้นลินนั่งกองอยู่ที่พื้น ดวงตาสีนิลขลับคู่งามมองบานประตูห้องด้านตรงข้ามที่ปิดสนิทนั้นแน่ว ดุจจะย้ำเตือนทุกคำพูดเชือดเฉือนของอีกฝ่ายให้ฝังลึกลงไปถึงในจิตใจ

อีกด้านหนึ่งที่บ้านสวนในอยุธยา ความมืดโรยตัวเข้ามาเหลือเพียงแต่แสงไฟจากหลอดเล็กๆ ที่ชานระเบียงคอยให้แสงสว่าง กระนั้นธีรวัชก็ยังคงนั่งอยู่กับคนรัก มียากันยุงแบบขดจุดไว้กันแมลงส่งกลิ่นฉุน เสี้ยวหน้าคมสันสะท้อนกับแสงไฟดูหม่นเป็นเงามืด คิ้วเรียวโก่งขมวดเข้าหากันอย่างกลัดกลุ้มในใจ

“ไม่รู้ว่าพี่ภัทรจะทำอะไรกับพี่ลินบ้าง” หยาดรุ้งพูดขึ้นมาเบาๆ ในความเงียบ นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น สวมชุดนอนแพรเพลาะเนื้อดีที่นำติดตัวมากจากบ้านเพื่อปิดกั้นความหนาว

“รุ้งกลัวจัง... พี่ภัทรเป็นคนทำอะไรแล้วทำจริง ขนาดบังคับรุ้งให้แต่งงานกับนายเทพพงศ์ พี่ภัทรยังทำได้ลงคอ”

หยาดน้ำเอ่อรื้นขึ้นมาคลอดวงตาคู่งาม... ยามเมื่อนึกถึงอนาคตของตัวเองด้านหน้าที่ยังคงมืดครึ้มอึมครึมไม่กระจ่างสดใส ความสุขที่หามาอยู่ได้เพียงชั่ววูบ แล้วในที่สุดก็ถูกกระชากออกห่างไป ด้วยมือคู่เดิมของพี่ชายคนเดียวของตัวเอง

“วัช...รุ้งไม่อยากกลับไป...”

มือหนาเอื้อมมาจับไหล่มนไว้เบาๆ แล้วรั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน กอดไว้แนบแน่นสนิทชิด ใช้ปลายนิ้วลูบเรือนผมนิ่มสลวยเบาๆ อย่างอ่อนโยน

“อย่าร้อง... คนดี...ผมอยู่กับรุ้ง..ไม่ได้หนีรุ้งไปไหน...”

แต่กระนั้นอีกใจ ธีรวัชก็เป็นห่วงพี่สาวตัวเองอยู่ด้วยไม่แพ้กัน...

นลินจะเป็นอย่างไรบ้าง... จิรภัทรโกรธ และแค้น อาจจะทำอะไรไปโดยไม่ยั้งคิด... ถึงแม้พี่สาวของเขาจะเป็นผู้ใหญ่และดูแลคนอื่นได้เก่งเพียงไร แต่ในความเป็นจริงหล่อนก็ยังคงอ่อนต่อโลกที่เต็มไปด้วยมายาอย่างโลกที่จิรภัทรอาศัยอยู่นั้นอยู่ดี... นลินมองโลกในแง่ดี หรือไม่ถ้าหากมันเป็นเรื่องร้าย ก็จะพยายามพลิกกลับมาให้กลายเป็นจุดที่ดีได้... แต่คราวนี้ พี่สาวของเขาจะแก้ปัญหาอย่างไร...

หรือว่าจิรภัทรจะบีบบังคับไว้ ให้ความรับผิดชอบครั้งนี้ตกอยู่กับเขาแต่เพียงผู้เดียว?....

คิดแล้วธีรวัชก็ถอนหายใจยาว หลุบตาลงมองเจ้าของร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนที่นอนขดซุกตัวอยู่กับหน้าอก... กระสับกระส่ายลังเลอยู่ในใจ คิดวนเวียนไปมาซ้ำซาก... หนึ่งห่วงและอาลัยหยาดรุ้ง อีกหนึ่งก็ห่วงพี่สาวไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์อะไรที่ไม่ดีไม่งาม...

จนเวลาล่วงผ่านเหตุการณ์ล่วงเลยไปจนถึงขั้นนี้แล้ว จิรภัทรยังไม่เห็นแก่ความสุขของน้องอีกหรือ?...หรือเพราะว่าความเกลียดชังในตัวเขามันได้ฝังรากลงไปลึกแน่นแฟ้นแล้ว อีกฝ่ายถึงคอยเล่นงานทุกทางปิดทุกประตูไม่ให้ได้หลบหนี

รู้อยู่ว่าการต่อกรกับ จิรภัทร อัสสดาวงศ์ นั้น ‘ยาก’ ยิ่งนัก... ไม่ว่าใครก็ตามจะถูกไล่ต้อนให้วิ่งวนอยู่ในวงแคบๆ พยายามหาทางหนีออกเพื่อให้รอดพ้น แต่ในที่สุดวงนั้นมันก็จะรัดเข้ามาจนไม่เหลืออะไร ทนแรงบีบคั้นไม่ไหวก็ต้องยอมเท่านั้น

ใจเขา...หากเสียหยาดรุ้งไป... ถึงแม้ชีวิตจะดำรงต่อไปได้ แต่ในที่สุดมันก็คงเหมือนกับตายไปแล้วกว่าครึ่งตัว

มีคนที่ตายไปแล้วกว่าครึ่งตัวแต่ยังมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกไหม...เขาอยู่กันได้อย่างไรหนอ... วันหนึ่งคงต้องเรียนรู้ให้กระจ่างกับตัวเอง

รุ่งเช้าของวันไม่มีเสียงตะหลิวกระทบกระทะดังเข้ามาให้หนวกหูอีก เพราะนลินตื่นมาตอนฟ้าสางแล้วใช้หม้อใบเล็กทำไข่ต้มสามฟอง และหุงข้าวสวยสุกร้อนมารับประทานคู่กัน กลิ่นอาหารถูกดูดออกด้วยเครื่องดูดควันที่ติดตั้งอยู่บนเพดาน หล่อนเมียงมองเครื่องชงกาแฟสมัยใหม่ที่หรูหราราคาแพงครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วตัดความอยากรู้อยากลองออกจากใจแต่โดยเร็ว

พระเอกของหล่อนอาจได้ใช้เครื่องชงกาแฟรุ่นนี้... เพราะว่ามันเป็นรุ่นแรกที่หล่อนได้พิจารณาอยู่เนิ่นนานถึงส่วนประกอบที่อยู่ด้านใน

‘ก็แค่ในนิยายเท่านั้นแหละ’... คิดพลางเทน้ำร้อนๆ ลงในอ่างล้างมือก่อนจะเปิดน้ำใหม่ใส่ลงไปเพื่อลดความร้อนที่อยู่ในไข่ต้ม... ‘ในความเป็นจริงก็ต้องอย่างที่เจ้าของเครื่องเขาชอบพูด... เกิดใหม่อีกสักชาติก็ไม่รู้จะมีวาสนาได้ใช้ไหม... อย่าไปมองมันให้มากนักเลย พังขึ้นมาเดี๋ยวจะไม่มีปัญญาชดใช้’

คอมพิวเตอร์ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เล่น หญิงสาวจึงได้แต่รับประทานอาหารเช้าอย่างเบื่อหน่าย ใช้ซอสที่หาได้จากในห้องครัวมาช่วยเพิ่มปรุงรสแล้วเปิดโทรทัศน์ดูข่าวยามเช้า ไม่ลืมที่จะหรี่เสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนคนด้านในที่กำลังนอน

ร่างบางเอนลงบนโซฟา เอกเขนก นึกพอใจในความนุ่มสบายของมันขึ้นมาเล็กน้อย หากพอนึกไปถึงใบหน้าของผู้ที่เป็นเจ้าของ หล่อนก็รีบเลื่อนตัวลงมานั่งกับพื้นอย่างรวดเร็ว รับประทานไข่ต้มทั้งสามใบอย่างหิวโหย เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้จ่ายค่าไข่สามฟอง ก็รีบลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองที่อยู่ในห้องนอนออกมาโดยเร็ว

นลินชะงักฝีเท้าเมื่อเดินออกมาแล้วเห็นร่างสูงยืนเด่นอยู่ในห้องนั่งเล่น พยายามปรับสีหน้าให้ดูนิ่งเฉยอย่างยากเย็น โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าเขาปรายตามองจานข้าวใบเล็กที่ตั้งอยู่บนพื้นหน้าโซฟา ยังมีไข่ต้มเหลืออยู่อีกฟองกับอีกเศษหนึ่งในสาม ขวดซอสตั้งอยู่ใกล้ดูน่าอนาถา

“ฉันกำลังจะเอาเงินออกมาจ่ายค่าอาหารเช้า” หล่อนบอก...แก้เก้อ... ยื่นธนบัตรยัดใส่ให้กับมือของอีกฝ่าย

“ไข่สามฟองกับข้าวอีกเล็กน้อย ค่าซอสรวมอยู่แล้วด้วย ฉันคิดราคาท้องตลาดนะ ไม่ได้คิดราคาไข่ในห้าง มันไม่น่าจะแพงไปกว่ากันสักเท่าไหร่หรอก”

“เศษเงินแค่นี้ฉันไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย” เขาปัดมือออกห่างแล้วเดินเฉียดผ่านจานข้าวเช้าที่ตั้งอยู่บนพื้นไปอย่างไม่ใส่ใจ

“แต่ฉันจะจ่ายเพื่อความสบายใจและศักดิ์ศรีของฉัน”

หญิงสาวตั้งรวมไว้กับธนบัตรของเมื่อวานที่ตั้งอยู่บนชั้นวางหนังสือขนาดสูงเท่ากับไหล่ แล้วกลับมานั่งรับประทานอาหารเช้าที่เหลือของตัวเองต่อ ชำเลืองมองด้วยหางตาเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องครัวก็ยักไหล่

เสียงเครื่องชงกาแฟดังโครกครากมาจากด้านในพร้อมกับกลิ่นหอมหวน ร่างบางลุกขึ้นยืนยืดตัวเต็มความสูงแล้วยกจานข้าวของตัวเองขึ้นมาจากพื้น ถือประคองเข้าไปในห้องครัวอย่างระมัดระวังด้วยกลัวว่าจานปะยี่ห้อราคาแพงของอีกฝ่ายจะตกหล่นลงไปกระทบพื้นแตกเสียหายแล้วจะไม่มีปัญญาหาเงินมาชดใช้

อะไรๆ ก็ต้องแลกไปด้วยเงินทั้งหมดเสมอล่ะ ในห้องๆนี้... มีแต่เงิน...เงิน...และเงิน... หล่อนถึงอึดอัดนอนไม่หลับกระวนกระวายอยู่แทบทุกคืน

วางจานอาหารลงในอ่างล้างจานแล้วหยิบน้ำยาล้างจานขึ้นมาจัดการถูล้าง ทำตัวเปรียบเสมือนว่าในห้องอาหารอันคับแคบนั้นไม่มีร่างของใครอีกคนกำลังนั่งรับประทานกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหาร ฝ่ายหลังจึงได้แต่ขึงตามองด้วยความไม่พอใจ... หากก็นึกหาเรื่องจะมาพาลโวยวายไม่ออก

ดวงตาคู่คมจับจ้องหญิงสาวไปแทบทุกอิริยาบถ นับตั้งแต่หล่อนคว่ำจานจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดหม้อหุงข้าวดูข้าวที่ยังเหลือ แล้วใช้ทัพพีตักออกมาใส่ในจานไว้เตรียมเป็นอาหารสำหรับมื้อกลางวัน

ก็มีแต่ไข่... ไข่... มิน่าล่ะถึงได้ผอมแห้งเก้งก้าง ก็เพราะว่ากินแต่ไข่ไม่มีสารอาหารอื่นนี่เอง... สมองก็เลยพาลไม่โตแถมยังแข็งยังดื้อดึง

“ตั้งข้าวไว้ทำไม เดี๋ยวมดขึ้น...ฉันไม่ชอบให้มดขึ้นในห้อง” ... ที่สุดเขาก็หาเรื่องบ่นจนได้

“ฉันเอาจานใส่น้ำรองไว้แล้ว จะเอามาทำเป็นข้าวผัดทานตอนมื้อเที่ยงกับมื้อเย็น”

เขาเหยียดริมฝีปาก ปรายตามองอย่างนึกดูแคลนว่าที่ข้าวผัดที่จะมาเป็นอาหารสำหรับรับประทานตอนมื้อเที่ยง... อาหารที่หล่อนทำคงจะทำให้อาหารตามร้านแย่ๆ ที่เขาเคยเข้าไปรับประทานกลายเป็นอาหารอร่อยไปถนัดใจ

“ป่านนี้น้องฉันจะได้กินแต่ข้าวคลุกไข่จนหัวโตไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“น้องชายฉันทำกับข้าวเป็น” คนทำไม่ค่อยเก่งหันมาเถียง “แล้วก็ทำอร่อยมากด้วย”

“จะมีปัญญาทำได้แค่ไหน” เสียงเปรยถากถางดูถูกจนคนฟังหน้าร้อนผ่าว หันขวับมาจ้องใบหน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตาลุกเรืองโรจน์

“ยังดีแต่ว่าอาหารที่น้องฉันทำมันปรุงด้วยใจ... ไม่ได้ใช้เงินฟาดหัวจ้างแม่ครัวแพงๆ มาทำเหมือนกับที่บ้านคุณ”

“ปากดี!”

“ใจแคบ!”

สายตาสองคู่สบประสานอาฆาตกันอย่างไม่ลดละ มือหนากำเกร็งแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน... ส่วนด้านนลินเม้มริมฝีปากแน่นจนแทบจะกลายเป็นเส้นตรง สะบัดหน้ามองออกไปยังทัศนียภาพด้านนอกที่เห็นหลังคาบ้านคนอยู่ไกลลิบ

“คนอย่างเธอฉันไม่น่าเถียงด้วยให้เสียเวลาเลย...”

“จะไปไหนก็ไป”

“ได้...”

จิรภัทรย่ำเท้าเดินออกไปอย่างหัวเสีย ครั้นถึงประตูห้องครัวก็นึกออก.... ที่แห่งนี้มันห้องของเรา... ไม่ใช่ของแม่คนที่หัวดื้อเหมือนลา... หากพอจะเดินกลับไปไล่อีกฝ่ายออกจากห้องอาหาร ก็นึกขึ้นได้อีกว่าตัวเองจับอีกฝ่ายมาไว้แลกกับตัวของน้องสาว สุดท้าย...จึงได้แต่สบถด้วยความงุ่นง่าน

“บ้าชิบ”

แล้วเดินลงส้นปึงปังออกนอกห้องไป คนด้านในได้ยินเสียงล็อคประตูจากด้านนอกก็รีบวิ่งออกไปดู เห็นประตูถูกล็อคเรียบร้อยเหมือนทุกวันก็ทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อไหร่นะ...เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆ นี้มันจะสิ้นสุดสักที....

ทำไมไม่ฆ่าเสียให้ตาย....จับนั่งยางแล้วเอากระดูกไปโปรยเล่นแถวริมแม่น้ำเสียให้มันพ้นๆ จะได้จบเรื่องจบราวกันไป ไม่ต่อมานั่งอึดอัดทรมานฟังเสียงดูถูกเหยียดหยามอีก

(มีต่อ)

จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 14 ก.ค. 49 23:31:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5

ใครบอกว่าหล่อนไม่เจ็บ... ใช่... ‘เจ็บ’... เจ็บทุกครั้งที่คำพูดเหล่านั้นออกมาจากริมฝีปาก เหมือนใบมีดคมเฉือนกรีดเข้าไปถึงในเนื้อหัวใจ...แต่ครั้นจะกรีดร้องโวยวาย มันก็ย่อมเปล่าประโยชน์เสียสิ้น... คนพาลก็คือคนพาล... จะพูดดีอย่างไร ก็เหมือนเอามีดบางๆ ไปกรีดหิน... ไม่... แม้แต่จะเป็นรอยด้วยซ้ำไป

รถเมอซิเดสสีเงินคันงามแล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างนุ่มนวล เสียงปิดประตูกระแทกดังสะท้อนก้องไปตามเสาหินอ่อนสไตล์โรมันที่สร้างขึ้นเพื่อรับน้ำหนักในด้านหน้า สาวใช้ทุกคนต่างกรูถอย เมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองเดินลงมาด้วยสีหน้าไม่รับบุญ

“คุณภัทร...” พี่เลี้ยงของหยาดรุ้งเดินออกมาจากด้านในด้วยสีหน้าเป็นกังวลใจ ครั้นไม่เห็นเจ้านายคนเล็กของตัวเองตามมาด้วย ก็ค่อยคลายสีหน้า...

ยังปลอดภัย...แสดงว่ายังปลอดภัย...เหลือแต่เพียงธีรวัชและพี่สาวของเขาที่ดูท่าว่าจะแย่...

แน่อยู่หรอกแม้จิรภัทรจะโกรธที่น้องสาวของตัวเองหนีงานหมั้นครั้งนี้ไปแค่ไหน แต่ไม่มีทางที่เขาจะทำร้ายน้องสาวของตัวเองแน่... คนอยู่รอบข้างต่างหาก ‘อันตราย’ มีภัยโดยไม่รู้สึกตัว

เมื่อเที่ยงวานหยาดรุ้งยังลอบโทรศัพท์มาอย่าง ‘เงียบๆ’... บอกแค่ข่าวว่าสบายดี...ไม่เดือดร้อน...และมีความสุขใจยิ่งกว่าเดิม... หากกำลังกังวล.. พี่ชายลงไปทำร้ายนลิน พี่สาวของคนรักที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรแม้แต่น้อย

นลิน... ป้านิ่มยังจำผู้หญิงคนนั้นได้... ตัวเล็ก บอบบาง หากเหมือนซ่อนความแข็งแกร่งอยู่ด้านใน...แข็งแกร่งจนนึกชอบชมอยู่ลึกๆ ... กระนั้น ถึงแม้จะ ‘แกร่ง’ ขนาดไหน...เจอฤทธิ์จิรภัทรเข้าไปสักครั้งแล้วจะสู้ไหวหรือ ขนาดป้านิ่มเห็นกันมาตั้งแต่เล็กตั้งแต่น้อย ยามมองหน้าก็ยังมองได้ไม่ค่อยเต็มตา...แบบนี้...

“รุ้งโทรศัพท์มาที่บ้านบ้างหรือเปล่า?”

“เปล่าค่ะ” ป้านิ่มบอกเสียงอ่อน โมทนาสาธุในใจให้ความรู้สึกดีที่ได้ช่วยเหลือเจ้านายคนเล็กของตัวเองมาไกล่เกลี่ยกับบาปที่ต้องโกหกนับไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

“เดี๋ยวสักพักเดือดร้อนทนไม่ไหวก็ต้องซมซานกลับมาแน่...ลำบากลำบนแบบนั้นจะอยู่ไปได้นานสักเท่าไหร่เชียว” คำบอกนั้นฟังหมิ่นหยามอยู่ในน้ำเสียง ดวงตาสีเข้มคู่งามวาวโรจน์ดุจเป็นเปลวไฟแผดเผาจนคนอยู่ใกล้รู้สึกอึดอัดใจ

“คุณภัทรไม่สงสารคุณรุ้งบ้างเหรอคะ....เธอลำบากขนาดนั้นแล้ว”

“มันคนละเรื่องกัน...อยากสุขสบายก็กลับมาที่บ้าน”

“แต่เธอรักกับคุณธีรวัชนี่คะ” บอกเสียงอ่อนแล้วมองเสี้ยวหน้าแข็งกระด้างนั้นอย่างกลัวเกรง “ถึงป่านนี้แล้ว คุณน่าจะเห็นใจเธอบ้างนะคะ ปกติคุณรุ้งไม่ใช่คนหัวแข็ง แต่นี่เธอคงเล็งดูแล้วว่าอยู่ต่อไปไม่มีความสุขจริงๆ ถึงได้กล้าหนีคุณออกจากบ้านไป”

“ป้านิ่มไม่ต้องมาแก้ตัวให้รุ้งหรอก” เขาตัดบทด้วยความหงุดหงิด งุ่นง่าน “เราตามใจรุ้งจนเสียนิสัยมามากแล้ว อยากได้อะไรก็ต้องได้ตลอด ไม่เคยคิดให้รอบคอบบ้างเลย”

“คุณรุ้งเธอโตแล้วนะคะคุณภัทร”

“โตยังไงก็ยังคิดแบบเด็กได้...คนเราพอความรักเข้าตาก็มืดบอดไปหมดไม่ว่าจะอายุสักเท่าไหร่ก็เถอะ คนแก่แทบตายยังถูกเด็กหลอกออกข่าวตามหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์บ่อยจะตายไป”

“คุณภัทรมองในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าคะ... ธีรวัชอาจจะไม่ใช่คนแบบนั้นก็ได้”

“เฮอะ” ไหล่หนายักสูง “น้ำหน้าอย่างไอ้ธีรวัชมันจะดูแลหยาดรุ้งได้ดีสักเท่าไหร่เชียว คร้านพอได้แต่งงานสมใจแล้วจะทิ้งขว้าง ไถเงินเมียไปละลายในวงเหล้า ส่วนรุ้งก็ได้แต่นอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่กับบ้าน...ผมดูคนออกน่ะ อย่างไอ้หมอนั่น ไม่มีทางรักหยาดรุ้งจริง ไม่มีทางดูแลน้องสาวผมได้แน่ๆ”

“โธ่...คุณก็ดูแบบตั้งอยู่บนอคติส่วนตัวเป็นพื้นฐาน... ที่จริงเขาจะเป็นอย่างนั้นแน่หรือยังไงก็ไม่เคยได้พิสูจน์รู้ ป้าเชื่อนะคะ ว่าคุณรุ้งรอบคอบ คุณปล่อยเธอไปบ้างเถอะค่ะ”

“ผมต้องได้รุ้งกลับมา” คนเป็นพี่ประกาศก้องประกาศิตชัด...ด้วยเกียรติของตนก็ต้องไม่ยอมให้ใครมาหมิ่นหยาม โดยเฉพาะคนต๊อกต๋อยไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างธีรวัช วิศวกรไส้แห้งๆ คนนั้น

“ผมต้องเอาตัวรุ้งกลับมาให้ได้ ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง!”

ร่างสูงเดินย่ำขึ้นบันไดโค้งครึ่งวงกลมยาวตั้งแต่ชั้นสองโค้งจรดลงมาถึงชั้นหนึ่งอย่างงุ่นง่านหงุดหงิด ตรงดิ่งเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองแล้วกระแทกประตูปิดตามหลังอย่างไม่ปรานีปราศรัย

ในห้องใหญ่โตกว้างขวางนั้น สลัวเพราะม่านหนาหนักบังจากด้านนอก เจ้าของไม่ใส่ใจจะเปิดให้สว่าง ยืนอยู่ท่ามกลางแสงที่ลอดเข้ามาสลัว ทอดตาออกไปยังสนามหญ้าหน้าบ้านที่มีคนสวนกำลังขับรถตัดหญ้าทำความสะอาด นึกถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เคยวิ่งเล่นอยู่กับน้องสาวและพ่อแม่แล้วเจ็บปวดขึ้นมาในใจจนต้องกำมือเกร็งแน่น...

ธีรวัช...แกเป็นใคร ถึงได้บังอาจมาแย่งหยาดรุ้งไปจากพี่ชายที่หวงแหนน้องสาวยิ่งกว่าไข่ในหินอย่างเขา... ไม่เพียงแกจะได้ตัว แต่แกยังได้หัวใจ... หยาดรุ้งหลงไหลจนกระทั่งยอมเชื่อทุกอย่างที่แกพูด ไม่ยอมเชื่อคำพูดคำเตือนของพี่ชายที่หวังดีมาตลอดคนนี้อีกเลย

อย่างแกจะดูแลน้องสาวของฉันได้เหรอ?... คิดแล้วริมฝีปากบางก็เหยียดยิ้มหยัน... ภาพชายหนุ่มหน้าตาหม่นๆ หมองๆ ปรากฏขึ้นมาในห้วงความคิด...ภาพใบหน้าหยิ่งผยอง ยึดมั่นในศักดิ์ศรี... ศักดิ์ศรีหรือ?... กี่คนแล้วที่ถือศักดิ์ศรีแล้วล้มลุกคลุกคลานจนแทบเอาตัวไม่รอด กี่คนแล้วที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนยามที่ขัดสนเงินทอง

ทำเป็นเชิดหน้า...ทำเป็นปากดี...ทั้งพี่และน้อง...กินข้าวกับไข่ต้มน่าอนาถาแต่ก็ยังมาตีฝีปาก...ต่อหน้าทำว่าอยากจ่ายเงินเสียเต็มประดาแต่ในใจคงชอบได้อยู่ในห้องพักแสนหรูหราสะดวกสบาย ... ใช่...ห้องพักห้องนั้นมันสุขสบายยิ่งกว่าบ้านรังหนูหลังนั้นไม่รู้กี่เท่า... หลังจากนี้แม่นั่นก็คงได้ใจ เอาไปจีบปากจีบคอเล่าให้เพื่อนฟังทั่วหมู่บ้านแน่ว่าได้มีโอกาสไปอยู่บนคอนโดมิเนียมหรูหรา...

โถ...ขนาดผู้หญิงธรรมดาที่เขาเคยพาไปกกกอดนอน ลับหลังยังแจ้นเอาไปป่าวประกาศในหมู่เพื่อนเสียแทบไม่ทัน...แล้วผู้หญิงที่เกิดมายังมองไม่เห็นแม้แต่โอกาสว่าจะได้แตะที่นอนหรูๆ ผ้าปูนิ่มๆ อย่างนั้นจะมิรีบทำเร็วยิ่งกว่าเป็นสองเท่าหรอกหรือ...

...เกลียดทั้งพี่ทั้งน้อง...คนพวกนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ....เมื่อไหร่ได้หยาดรุ้งคืนมาจะต้องรีบไล่ออกไปให้เร็วที่สุด!...

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 49 23:39:18
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 49 23:38:53
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 49 23:38:29
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 49 23:38:20

จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 14 ก.ค. 49 23:37:26 ]