ความคิดเห็นที่ 1 คริสพาฉันไปนั่งเรือลำหนึ่ง  เป็นเรือพายแบบเช่าสำหรับนักท่องเที่ยวล่องเรือเที่ยวตลาดน้ำ คนพายเป็นคุณป้าร่างท้วมใจดี  ถึงทักทายชวนคริสคุยนู่นนี่อย่างคุ้นเคยราวกับรู้จักกันมาก่อน  ผิดกับฉันที่ดูท่าทางคุณป้าจะเก็บปากเก็บคำเงียบเชียบไม่กล้าชวนลูกค้าคนนี้คุยด้วยซักเท่าไหร่  ก็ตลอดทางมีนานั่งมองแต่พื้นเรือ ทำหน้ายับยู่ยี่เหมือนกระดาษเอสี่โดนขยำ  ไม่หันไปมองสิ่งรอบข้างจนคนที่นั่งมาด้วยกันออกปากถาม “มีนาเป็นอะไร ไม่ชอบที่นี่เหรอครับ”   “แล้วมันดียังไงไม่ทราบ”   “ เวลาผมเครียด จะชอบมาที่นี่” “เครียดมากกว่าเดิมสิไม่ว่า เสียงเรือยนต์ดังชะมัด  คนก็เยอะพลุกพล่านส่งเสียงดังเอะอะโวยวายเป็นตลาดสด... เอ๊าะ ลืมไป ก็ที่นี่มันตลาดสดนี่นะ  น้ำดำปี๋  แถมมีขยะลอยอีก อี๋.... แล้วนั่นเป็นแม่ค้าแท้ๆ น่าจะแต่งตัวให้มันสะอาดหน่อย นี่อาไร้~  ขายขนมแต่แต่งตัวซอมซ่อสกปรกใครเค้าจะกล้ากิน” คริสปล่อยฉันนั่งบ่นเรื่อยเปื่อย  ส่วนตัวเขาเองทำท่าทีเฉยเมย ไม่หันมาเถียงหรือแสดงท่าทีรำคาญใดๆ    คนพูดเลยยิ่งโมโหที่ชวนทะเลาะไม่สำเร็จ   “ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ  อ๋อ... นายคงจะรำคาญฉันมากเลยใช่มะ ? ใช่ซี่! ใครจะไปดีเหมือนยัยณัชได้  ยัยนั่นคงไม่เรื่องมากจู้จี้ขี้บ่นเหมือนฉัน  เธอไม่อารมณ์เสียแล้วด่ากราดพาลคนอื่นไปทั่วเหมือนฉัน นายก็ชอบเธอด้วยอีกคนละสิ!  อย่ามาทำเป็นเมินนะนายสมคิด  หันมาพูดกับฉันเดี๋ยวนี้! ” มีนาคนพาลยังคงอาละวาด  ฟาดงวงฟาดงาเปะปะไปเรื่อยอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ คริสยังไม่พูดจา หันขวับยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปห่างหน้าฉันไม่ถึงฟุตแบบกะทันหัน  จนฉันร้องวี้ดออกมาด้วยความตกใจ   พอตั้งสติได้ก็จ้องเขาตาถลนพร้อมรัวกำปั้น ทุบใส่นายนั่นไม่ยั้งด้วยความโมโห “ทำบ้าอะไรของนาย! คนยิ่งเศร้าๆ อยู่นะ”  (เศร้ายังไง) “รูปเซตนี้มีคุณคนเดียวที่ทำหน้าบึ้งตึง  คนอื่นยิ้ม  มีความสุขกันทั้งนั้น” ได้ยินอย่างงั้นฉันถึงรู้สึกตัว  เหลียวมองไปรอบๆ อย่างเก้อเขิน  คุณป้าที่พายเรือให้และทุกคนรอบตัวรวมทั้งแม่ค้าที่กำลังขายของอยู่ต่างหยุดกิจกรรมของตัวเอง หันมามองฉันที่กำลังสติหลุด  วีนแตกพูดจาเอะอะโวยวายอยู่คนเดียวเหมือนนางอิจฉาในละครอย่างสนอกสนใจ  ฉันเลยหุบปากสนิท ทำตัวลีบห่อเล็กลงด้วยความอาย  เป็นโอกาสให้ชายหนุ่มอ้าปากพูดบ้าง “ความจริงตลาดน้ำที่นี่จะเริ่มคนเยอะตอนบ่าย ตอนดึกมีพาไปดูหิ่งห้อยด้วยนครับแต่เราคงต้องกลับก่อน” “มีหิ่งห้อยให้ดูด้วยเหรอ” “ครับ  ผมชอบมาตลาดน้ำตอนเช้ามากกว่าเพราะมีแต่ชาวบ้านพายเรือมาขายของจากในสวนตัวเอง  นักท่องเที่ยวยังไม่เยอะ” “ตอนดึกจะมีเยอะกว่านี้อีกเรอะ แค่นี้ก็คนพลุกพล่านแล้วนะ” ฉันชอบดูสีหน้าเวลาที่เขาพยามจะหาคำพูดมาอธิบายอะไรซักอย่างเป็นภาษาไทย  คริสบอกว่าเขาต้องคิดเป็นภาษาอังกฤษก่อนแล้วแปลเป็นภาษาไทยอีกทีนึง  ถึงพูดออกมาได้  ทำให้เสียงพูดติดจะเหน่อๆ และช้ายานคาง  บางทีนึกคำไม่ออกก็ต้องหยุดพูด  ขมวคคิ้ว  หลับตาทำหน้าคิดหนักอยู่ตั้งนานกว่าจะพูดต่อ   ดูแล้วก็ขำๆ เพลินๆ ดี     “ครับ  ถ้าเป็นช่วงเช้า เวลาที่นี่จะหมุนช้า  ทุกคนไม่มีใครรีบ  มีแต่คนหน้ายิ้มแย้ม  มีความสุข  คนไทยยิ้มสวยมากครับ  คุณรู้ไหมที่อเมริกาถือเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากถ้าผมอยากยิ้มให้ใครซักคนบนรถไฟใต้ดิน ทุกคนก้มหน้ารีบเร่งกันทั้งนั้น แต่คนไทยดูเฉื่อย สบายๆ กับทุกเรื่อง” “ฉันถือว่านั่นเป็นคำชมก็แล้วกัน” ฉันหัวเราะคิกคัก  ปล่อยให้นายสมคิดพูดต่อไป “อีกอย่าง  แม่ค้าที่นี่เขาพายเรือมาซื้อขายโดยแลกเปลี่ยนสิ่งของกัน ไม่ต้องใช้เงินเลย แบบนี้เรียกว่าพอเพียงหรือเปล่า แบบที่คิงของคุณสอน” “อ่า~า  ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนักหรอก” ฉันเกาหัวอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็แน่ล่ะถ้าฉันรู้เรื่องแบบนี้ถ่องแท้  ชีวิตวัยรุ่นของฉันจะมาใช้วัตถุเป็นเครื่องตัดสินคนอื่น ทำตัวหมกมุ่นอยู่กับแบรนด์เนมเป็นพวก Material Girl  อย่างนี้เรอะ “คุณรู้ไหมครับ  แนวคิดพอเพียงยอดเยี่ยมและน่าชื่นชมมากสำหรับผม  ที่ที่ผมมา เงินสำคัญที่สุดเสมอ” เขาอธิบายไปถ่ายรูปไปด้วย  จนฉันชักอยากรู้ว่าเขาได้ภาพอะไรไปบ้าง . จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “นายถ่ายภาพอะไรไปบ้าง ทำไมต้องทำท่าประหลาดๆเวลาถ่ายรูปด้วย” คริสยื่นกล้องมาให้  เป็นกล้องดิจิตัลสีเงิน  มีปุ่มกดและคำสั่งยุ่บยั่บมากมาย ขนาดของมันนับว่าใหญ่เทอะทะถ้าเทียบกล้องดิจิตัลบางเฉียบขนาดเกือบเท่าไพ่แบบที่คนสมัยนี้นิยมใช้กัน  และถึงแม้ฉันจะไม่มีความรู้เรื่องกล้องหรือการถ่ายภาพเลย  ดูปราดเดียวก็ยังรู้ว่าเป็นรุ่นที่มืออาชีพใช้  ราคาคงแพงหูดับ  มีนาเลยรับกล้องมาอย่างทะนุถนอม  ไม่กล้าใช้ความรุนแรง ระบายอารมณ์ลงกับสิ่งของในมือมากนัก “กดปุ่มตรงนี้  จับเบาๆ นะครับ อย่าปาทิ้งล่ะ”  คริสแซวอย่างอารมณ์ดี พอกดเลื่อนภาพดูภาพนึงแล้วต้องแอบมองหน้าคนถ่ายทีนึงอย่างไม่เชื่อสายตานัก   คนตรงหน้าฉันดูเหมือนจะมีพรสวรรค์มากมายรอให้ค้นพบไม่รู้จักจบสิ้น  ภาพที่คริสถ่ายแต่ละภาพล้วนมีชีวิตชีวา คมชัดและมีสีสันสดใส  มีมุมมองที่แปลกตาทว่าสวยงามน่าตื่นตะลึง  ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะถ่ายจากสถานที่ที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้   ฉันรู้สึกอายนิดหน่อยเพราะในขณะที่เราสองคนอยู่ที่เดียวกันแท้ๆ  แต่ฉันมองเห็นเพียงขยะ น้ำดำปี๋  และภาพที่ไม่น่าดู แต่คริสกลับเห็นสีของท้องฟ้าสดใส  สถาปัตยกรรมที่งดงาม  และวิถีชีวิตของคนตะวันออกได้อย่างน่าดูชม ภาพถ่ายวิถีชีวิตและผู้คนของคริสยิ่งมีสเน่ห์  ทุกคนล้วนยิ้มแย้มแจ่มใส  มีชีวิตชีวาและเป็นธรรมชาติ แต่ละภาพมีพลังบอกเล่าเรื่องราวได้มากมายราวกับบทบรรยายซักสามหน้ากระดาษเอสี่  ไม่เหมือนภาพที่ฉันกับเพื่อนไปยืนเก๊กท่าทางกิ๊บเก๋เลียนแบบนักร้องญี่ปุ่นที่เห็นตามนิตยสาร   ฉีกยิ้มแห้งๆ กับฉากปลอมๆ ที่สตูดิโอในสยาม   รูปที่ออกมาก็สวยดีอยู่หรอก (เพราะได้ความน่ารักของนางแบบช่วย) แต่ดูไร้ชีวิตชีวาและแห้งแล้ง ไร้ข้อความที่สื่อสารมากับภาพโดยสิ้นเชิง   “ดูซิ~  นายไม่น่าถ่ายฉันใกล้ขนาดนี้เลย  หน้าบานเป็นกระด้งเชียว” ภาพสุดท้ายทำให้ฉันต้องอมยิ้ม   เมื่อเห็นเด็กผู้หญิง (น่ารักแสนซน) คนหนึ่งนั่งกอดอก เบะปากทำหน้าบูด  สถานที่นี้ดูจะมีฉันคนเดียวจริงๆ ด้วยที่อารมณ์ไม่ดี “เป็นไงบ้างครับ”  รอยยิ้มน่าหมั่นไส้นั่นดูมั่นใจเหลือล้น  ว่าเขาจะได้คำชมกลับไปแน่ๆ “ภาพสวยมาก  เหมือนพวกมืออาชีพ” ฉันออกปากชมอย่างทึ่งในฝีมือ   ในใจนึกอิจฉา  สายตาคริสคงเหมือนเด็กเล็กๆ ช่วงเวลาที่เห็นว่าทุกอย่างบนโลกช่างสวยงาม  ได้ค้นพบสิ่งต่างๆ อย่างตื่นเต้นและกระตือรือร้นทุกๆ วัน  ซึ่งอารมณ์นั้นหายไปจากฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “สวยหรือไม่ ขึ้นอยู่กับตาของคุณเอง ไม่ใช่ตัวสิ่งของ” สมคิดว่า “ บางทีฉันก็ชอบปรัชญาภาษาต่างดาวของนายนะ ถึงฟังดูงงๆ ก็เถอะ” ฉันหัวเราะเป็นครั้งแรกของวันนี้  รู้สึกว่าเสียงหัวเราะได้ชะล้างเอาอารมณ์ขุ่นมัวออกจากตัวไปด้วย หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าบรรยากาศโดยรวมดีขึ้น  คริสซื้อหมวกกระดาษอันเล็กสีชมพูแปร๋นให้ฉันใส่เล่นหนึ่งใบ   ขึ้นจากเรือมาเขาก็พาฉันไปกินก๋วยเตี๊ยวเรือรสอร่อยเจ้าประจำของเขา  ส่วนฉันก็ซื้อขนมไทยหลายอย่างให้คริสลอง  ซึ่งบางอย่างเขาไม่กล้ากินเพราะไม่แน่ใจนักว่ามันทำมาจากอะไร  กลัวกินแล้วจะท้องเสีย  ดูนายคริสจะถูกอกถูกใจกับลูกชุบเป็นพิเศษ  บอกว่าปั้นได้เหมือนผลไม้จริงมาก แถมยังกินได้ด้วย  เขาว่าจะลองเอาไปดัดแปลงเป็นเมนูใหม่ของร้านดู สายตาฉันเหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายน่ารักถูกใจวางขายแบกะดินอยู่บนพื้น จนต้องร้องกรี๊ดกร้าดเดินเข้าไปดูอย่างสนใจ “ดูสิ  น่ารักมั้ย” มีนาเอากระเป๋าไปทาบกับตัวเอง  หมุนตัวให้คริสดู  เขาพยักหน้า  เอียงคอมองฉันแล้วอมยิ้ม... ยิ้มมีเสน่ห์แพรวพราวแบบที่ชอบทำบ่อยๆ ฉันกำลังพิจารณาสิ่งของตรงหน้า   กระเป๋าใบเล็ก  ทำจากไหมพรมถักสีครีมแซมด้วยสีรุ้งสดใส ร้อยลูกปัดเล็กๆ น่ารักเหมาะกับสาวน่ารัก (อย่างฉัน) ม้าก~ก  มาก “น่าซื้อไปสองใบเนอะ  จะได้เอาไปฝาก ” พอนึกถึงหน้าคนที่จะซื้อไปฝากแล้วหน้าฉันถึงกับเจื่อนไป ถึงแม้การมาตลาดน้ำจะทำให้ลืมเรื่องณัชกับปลายไม้ชั่วคราว แต่พอนึกขึ้นได้ความรู้สึกเดิมๆ เมื่อคืนก็กลับมา  ตอนนี้ฉันเหมือนยัยบ้าคนนึงที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย  เดี๋ยวก็ทำหน้าร่าเริงกระดี๊กระด๊า  เดี๋ยวก็ทำหน้าสลดเศร้าสร้อย  ฉันแอบเหลือบมองคนที่มาด้วย  เขากำลังจ้องมองกลับมาเช่นกัน  เพียงแค่นั้นนั้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาก อย่างน้อย  ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียว...   . จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในที่สุดก็ตัดสินใจจ่ายเงินซื้อกระเป๋ามาสองใบ  พอเดินหน้าจ๋อยตัวห่อซักพัก ราวกับกระแสจิตจะดลใจให้คนที่คิดถึงรู้ตัว  โทรศัพท์มือถือคริสส่งเสียงดังลั่นขึ้นทันทีทันใด เครื่องนี้เป็นโทรศัทพ์มือถือกระติกน้ำอันใหญ่ประจำร้าน ของโละจากเจ๊อีกเช่นกัน “ใครโทรมา”   ฉันตวัดเสียงถามไปอย่างงั้นเอง เดาเจ้าของเสียงเรียกนั่นได้ไม่ยากเลยเพราะสมาชิกในร้านเท่านั้นที่มีเบอร์โทรศัพท์นี้   “ณัชชาครับ”  คริสพูดหน้าตาเฉย ฉันหยุดเดิน หน้าขึงตึงเปรี๊ยะขึ้นมาราวกับหนังกลอง “เมื่อกี๊นายก็โทรคุยกับเธอแล้วไม่ใช่รึไง   ไม่ต้องรับหรอก” ฉันพยายามกระโดดแย่งมือถือไปจากมืออีกฝ่ายแต่ไม่สำเร็จ  เขามองฉันอย่างตำหนิ  ก่อนจะกดรับสาย เมื่อคืนหลังจากที่คริสพบฉันไม่นาน  เขาต้องโทรไปรายงานบอกทุกคนด้วยสคริปซ์ซ้ำๆ ว่าเจอฉันในสภาพครบถ้วนสมบูรณ์ทุกอย่างและปลอดภัยดี  แต่คนที่เขาใช้เวลาคุยด้วยเป็นพิเศษก็คือณัชชา  หลังจากนั้นคนที่ขยันโทรจิกมาอีกสองสามครั้งหลังก็เป็นคนคนเดิมอีกเช่นกัน “สวัสดีครับ  ใช่  ไม่ต้องห่วง  เธออยู่กับผมครับ”   พวกนั้นคุยกระซิบกระซาบกันจนฉันฟังไม่ถนัด   คุยได้พักนึงนายสมคิดก็หันมาพูดกับคนข้างตัวที่กำลังทำหน้าบูดบึ้งตึง “ณัชอยากคุยด้วย” ฉันรีบส่ายหน้าแล้วก้มหน้ามองพื้นปิดปากเงียบกริบ  คริสทำหน้าปั้นยากอยู่ชั่วอึดใจ   ก่อนจะหันกลับไปคุยโทรศัพท์ตามเดิม  พอเขากดวางสายเสร็จหันมาเห็นสีหน้าฉันก็ผ่อนลมหายใจยาว  พูดเสียงอ่อน “ทำไมทำตัวแบบนี้  เขาอยากคุยกับคุณ” “แต่ฉันไม่อยาก” ฉันตอกกลับไปควัน  ตอนนี้ไม่อยากได้ยินแม้แต่เสียงของผู้หญิงที่ได้ของสำคัญที่สุดของฉันไปแล้ว “พวกเขาแค่อยากรู้ว่าคุณปลอดภัย ทั้งสองคนนั่นเป็นห่วงมีนามากนะครับ” “ณัชกำลังมีความสุข  คงไม่มีเวลานึกถึงฉันหรอกมั้ง  ส่วนปลายไม้   เขาคงไม่เคยมองเห็นฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”   ฉันยิ้มหยันที่มุมปาก  พยายามฝืนกดความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งพล่านขึ้นมาให้กลับไปอยู่ลึกที่สุด   “ผมอยากให้รู้ไว้   พอผมเล่าให้ณัชฟังว่ามีนาเห็นเรื่องทั้งหมดบนห้องพัก  เธอเป็นคนแรกที่วิ่งออกไปตามหาตัวคุณ  จนแคนต้องห้าม  บอกให้เธอรออยู่ที่ร้านเผื่อคุณจะกลับมา” “แน่ล่ะ  ณัชชาผู้แสนดี เป็นที่รักของทุกคน  น่าอิจฉาซะจริง  สร้างภาพรึเปล่าก็ไม่รู้”   คนพูดจงใจทำเสียงกวนประสาทยั่วคนตรงหน้า  แต่คริสทำหูทวนลม  ยังคงอธิบายฉันต่ออย่างใจเย็น “พอเราตามหาคุณไม่เจอหลายชั่วโมง  เธอยิ่งร้องไห้หนัก  ณัชน่าสงสาร  เรื่องเมื่อคืนหนักหนาพออยู่แล้วสำหรับเธอ  คุณเข้าใจไหมครับ” “ถ้าแคร์เขามากก็ไปช่วยปลายไม้ปลอบใจยัยณัชสิ นายอยู่ข้างซ้าย พี่ไม้อยู่ข้างขวาไง” ฉันกัดริมฝีปากจนเจ็บ ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะมีใครอยู่ข้างฉันบ้างหรือเปล่า “ผมนึกว่าคุณจะเป็นคนที่มีเหตุผลกว่านี้” ชายหนุ่มตรงหน้าถอนหายใจดังเฮือก  มองไปทางอื่นอย่างเหนื่อยหน่าย  สีหน้าเขายังคงเรียบเฉย  แต่ฟังจากความขุ่นมัวของน้ำเสียงก็บอกได้ชัดเจนว่าความอดทนของคริสใกล้จะหมดลงเต็มทน “ฉันก็เป็นของฉันอย่างงี้  ไม่ได้ดีเด่น สวยเลิศเลอเหมือนนางฟ้านางสวรรค์อย่างณัชหรอก” คนเถียงลอยหน้าลอยตา พยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดตามสิ่งที่คริสพูด ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังพึ่งพาความสะใจจากการคิดคำมาด่าว่าณัชชาอย่างเจ็บแสบ  เพื่อมากลบเกลื่อนความรู้สึกเจ็บปวดบางอย่าง  ฉันทนไม่ได้ถ้าต้องรู้สึกทรมานแบบเมื่อคืนอีกครั้ง “ ถ้า  คุ ณ เ ห็ น เ ห มือ นที่ ผ ม เ ห็ น ว่าเมื่อคืนณัชเจออะไรบ้าง... แต่เธอก็ยังคิดถึงความรู้สึกคุณ คุณมีเพื่อนที่ดี  แต่คุณไม่เห็นค่า”   “นายบอกให้ฉันเข้าใจคนโน้นคนนี้   แล้วนายล่ะ เข้าใจความรู้สึกของฉันบ้างรึเปล่า” ฉันพูดเสียงสั่น  รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวจึงรีบหันหน้าหลบไปอีกทาง ฉันปล่อยให้นายนี่เห็นตอนร้องไห้บ่อยเกินไปแล้ว “งั้นจบ กลับเถอะ  ผมจะไปส่งคุณที่คอนโด” คริสตัดบทห้วนๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนฉันใจหายวูบ  เขาหันหลังเตรียมเดินกลับแต่ฉันรีบคว้าชายเสื้อยึดเอาไว้  อยู่ๆ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมา คำพูดของคริสเหมือนท่อนซุงท่อนใหญ่ที่วิ่งฉิวตัดอากาศมากระแทกใจฉันอย่างจังครั้งแล้วครั้งเล่า เพียงแต่ฉันดื้อดึงไม่อยากเปิดใจรับฟัง ฉันอ่อนแอเกินกว่าจะยอมรับได้ว่าเรื่องทำนองนี้ไม่มีใครผิด และฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากตัดใจ   มันง่ายกว่าถ้าจะหาใครซักคนมาโทษว่าเป็นตัวต้นเหตุและโยนเรื่องทั้งหมดไปให้  ตอนนี้ฉันเลยพยายามวาดภาพให้ณัชเป็นนางมารร้ายน่าหมั่นไส้จอมหลอกลวง เป็นคนแย่งเอาปลายไม้ไป ส่วนตัวฉันช่างน่าสงสารปานซินเดอเรลล่า โดนกลั่นแกล้งและเป็นผู้ถูกกระทำ   ฉันก้มหน้าก้มตา  พยายามพูดขอโทษแต่เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ตรงคอ  มีแต่เสียงสะอื้นเบาๆ ออกมาเท่านั้น  มือใหญ่อบอุ่นของเขายกขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างปลอบใจ “ผมไม่ได้โกรธคุณ แค่ต้องรีบกลับไปทำงานเท่านั้น ผมผิดเอง คุณกำลังเสียใจอยู่ ผมไม่น่ารีบร้อน”   เสียงที่พูดนั้นนุ่มนวลอ่อนโยนลง  ดูเหมือนคริสจะรู้ดีว่าฉันต้องการพูดอะไร... . จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีนากับคริสแวะซื้อขนมของฝากตลอดทางจนต่างคนแบกของพะรุงพะรัง   เราสองคนเดินเอื่อยๆ ออกมาด้วยกัน “ฉันยังไม่อยากกลับตอนนี้”   ฉันมองประตูรถที่คริสเปิดออกให้แล้วเริ่มทำท่าอิดออด มองเขาตาละห้อย   “ต้องกลับ  วันนี้ผมตามใจคุณมามากแล้ว” คริสดุ แต่น้ำเสียงไม่จริงจังนัก “แต่ว่า ฉันอยากไปอื่นต่อนี่” “ที่อื่น ?”  คริสทวนคำอย่างมึนงง “ ไป เอ่อ ไป  ทะเล ทะเล!  ไปทะเลกันเถอะ~!! ” “อะไรนะครับ?? ” เขาขมวดคิ้ว  ชักจะตามไม่ทันกับอารมณ์แปรปรวน และท่าทางที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของคนตรงหน้า “ฉันอยากเห็นทะเลกับท้องฟ้าสีแปลกๆ  เหมือนในภาพถ่ายของนายที่ติดเอาไว้ในห้อง พาฉันไปหน่อยนะ” “แต่มันอยู่ไกล  คงต้องใช้เวลา...”   เขาคิดหนัก  ทำหน้าลำบากใจ  ฉันเลยต้องลงทุนง้องอน  ด้วยการงัดมารยาหญิงหลายร้อยเล่มเกวียนออกมาใช้  พยายามกระพริบตาปริบๆ ส่งสายตาอ่อนหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า  ทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนนายสมคิดสุดฤทธิ์ “ไม่นานหรอก ชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึง  แล้วฉันสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ” “อย่างคุณเนี่ย ผมไม่อยากจะเชื่อนักหรอก”   “คริสใจดีพามี่ไปหน่อยน้า~  นะคะ ได้โปรด~ด มี่จะอยู่แค่แป๊ปเดียว รับรองกลับไปทำงานทันแน่ๆ ” คริสนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะส่ายหน้าอย่างขำๆ  ยอมแพ้ต่อสายตาเว้าวอน (และมารยาหญิง) ของฉันแต่โดยดี “แต่เราจะกลับกันก่อนมืด  ตกลงไหมครับ”   ฉันร้องกรี๊ดกร้าด พูดขอบคุณอย่างดีใจ   คิดคำนวณอะไรในหัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นข้อเสนออกไปอย่างไม่แน่ใจ “แล้วฉันจะทำงานแทนนายให้ซักสองวันตอบแทนนะ ” “บอกตามตรง ... ผมไม่อยากได้ของแบบนั้นหรอก” คริสหัวเราะเบาๆ  ปลดเกียร์รถและเหยียบคันเร่ง มุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ และจากสายตาหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่คุ้นเคยทอดมองมาทางนี้   ฉันก็ไม่โง่พอจะไปซักไซ้ไล่เรียงนายนั่นต่อหรอกว่า ‘แล้วนายอยากได้อะไร? ’ ----------------------------------------------------------- จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ----------------------------------------------------------- บทที่ 1- กระเป๋าหลุยส์ใบนั้น ... http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4096739/W4096739.html บทที่ 2 - ผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลก ... http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4100735/W4100735.html บทที่ 3 - อันนินทากาเลเหมือนเทแกลบ ... http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4116135/W4116135.html บทที่ 4 - พลาสเตอร์หมีพูห์ ... http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4131729/W4131729.html บทที่ 5 - การเคารพตัวเอง ... http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4161187/W4161187.html บทที่ 6 - ABC jingle Bell .I'm fine,thank you... http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4181477/W4181477.html บทที่ 7 - นายสมคิด ... ฉันขอประกาศสงครามกับนาย ! http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4201450/W4201450.html บทที่ 8 - มานี ... มีนา ... [นิยาย] http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/03/W4216439/W4216439.html บทที่ 9 - ปริศนาของณัชชา [นิยาย] http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4246602/W4246602.html บทที่ 10 - เหตุเกิดที่รัชดอยซอยแปดครึ่ง [นิยาย]http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4285941/W4285941.html บทที่ 11 - เรื่องของกาแฟ และการลงทุนทางเวลาที่ไร้ค่า ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4306635/W4306635.html บทที่ 12 - แก้วที่มีน้ำล้น และ แก้วที่แตกร้าว ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4328916/W4328916.html บทที่ 13 - โลกของผู้ใหญ่ช่างเข้าใจยากจริงหนอ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4343010/W4343010.html บทที่ 14 - อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคนเมา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4406141/W4406141.html บทที่ 15 - เราพยายามลืมเรื่องในอดีตได้ แต่บังคับคนอื่นให้ลืมด้วยไม่ได้ ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4449698/W4449698.html บทที่ 16 - ขนนกปลิวลมกับปลายไม้กิ่งสุดท้าย ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4480397/W4480397.html ----------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 49 16:52:53 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 49 13:36:21 จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ---------------------------------------------------------- มีนาได้ลงหนังสือแล้วนะ !! เป็นนิตยสารรวมนิยายวัยรุ่นใสกิ๊งนิ้งหน่องนามไพเราะ "ไอน้ำ"   เรื่อง "ครัวของมีนา" จะได้ลงฉบับที่สาม  ออกต้นเดือนสิงหานี้ รายละเอียดเพิ่มเติม www.i-nam.net ขอบคุณพี่บก.ที่ให้โอกาสอันมีค่านี้ค่ะ ---------------------------------------------------------- [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ----------------------------------------------------------- เช่นเดิมมีคำติชมชี้แนะก็ช่วยแนะนำด้วยนะ  ขอบคุณมากค่ะ ก๊อตซิลล่า - บทนี้ก็มาช้าอีกแล้ว ตัวไหม้แล้วค่างานนี้ เปนไง สถานที่ที่คริสหลอกเด็กมา ใช้ได้มั้ยคะ MikaRin - ขอบคุณค่า พยายามจะเขียนให้เศร้ากว่านี้ เผลอทีไรหยอดมุขทุกที Bangkokian - ใจเย็นค่าๆ คู่แข่งก็หมดยังงี้  แถมนายคริสก็ทั้งหล่อ ทั้งเร้าใจขนาดนี้ นางเอกจะไปไหนเสีย iportuba - ได้รวมเล่มยังเป็นความฝันอยู่ แต่ลงเป็นตอนนี่ ... ฝันเป็นจริงแล้วค่ะ!! ต้นหอมไข่เจียว - บทหน้านางเอกสนของดีข้างตัวแน่ค่ะ ลูกไก่ในกำมือแน่นอน :::อาราเร่:::  - แหมคุณอาราเร่อย่ามาท้านา เดี๋ยวหักมุมให้โดนเอาไปขายจริงๆแล้วจะหนาว 55 5 ztango - ขอบคุณค่ะ  แล้วแวะมาเยี่ยมกันบ่อยๆ นะคะ nobra - อ่านแล้วลุ้นจะเป็นลมเลยเหรอคะ ดีใจจัง แฮ่ะๆ (อ้าว) ความรักมีวันหมดอายุ  - ว้ายดีใจที่คุณความรักกลับมาทักทาย  นึกว่าจะหนีหายไปซะแล้น น cool mint - ตอนนี้อาจไม่หวานปนขมนิดๆ  แต่ตอนหน้ารับรองว่ามดขึ้น คนเขียนจะพยายามทนเลี่ยนเขียนให้ได้ค่ะ Aunjiko - สปอตไลท์ส่องนี่หมายถึงโคมไฟส่งหน้าในห้องสืบสวนรึเปล่ายะ   นายเบียร์ - โห.. นายเบียร์อ่านตั้งแต่กี่โมงคะ  มาจบเอาตอนตีห้า... tongdigy - เอาไว้คุณโต้งอกหักแล้วจะเข้าใจ ...( เอ๊ะ หรือจะเข้าใจแล้ว อิอิ) ----------------------------------------------------------- ย่อรูปให้เล็กลง จะได้ดูง่ายๆ จากคุณ : อันปังแนน - [ 15 ก.ค. 49 13:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 COngrats Ka..... จากคุณ : Bangkokian - [ 15 ก.ค. 49 14:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับคำอวยพร..... 5555+ ดันเป็นจริงซะนี่.... 555+ เริ่มรู้แล้วทำไมอยากไปเที่ยว 5555555555+ จากคุณ : tongdigy - [ 15 ก.ค. 49 19:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หุ หุ หายไปนานเลย แต่มากะตอนยาว ๆ งี้ค่อยยังชั่วหน่อยจ้า อิอิ ตอนนี้ยัยมีนา กลายร่างเป็นนางอิจฉาไปซะแล้ว จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 16 ก.ค. 49 19:38:51 A:124.120.197.29 X:203.144.160.247 TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาทักทาย...และบอกว่า...ดีใจมั่กๆๆ ที่ บก.พี่เล็กนำเรื่องนี้มาลงในไอน้ำ... ..... เพราะเราชอบคริส....นะ ปล. เล่ม 2 วางแผงในวันสองวันนี้แล้วนะคะ (โปรโมทอีกแล้วเรา***ทำหน้าที่กองบก.ที่ดี อิอิ เดี๋ยวถูกลดค่าเรื่อง) จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 16 ก.ค. 49 21:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คริสผู้แสนดี น่ารักจัง จากคุณ : ต้นหอม (ต้นหอมไข่เจียว) - [ 17 ก.ค. 49 09:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นึกว่าจะเกเรไม่เลิกซะแล้ว จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 17 ก.ค. 49 16:41:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องนี้ดีตรงที่ตัวละครพลาดแบบธรรมชาตินี่แหละ จากคุณ : scottie - [ 18 ก.ค. 49 13:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบมากกกกก สนุกจริงๆ ค่ะมีนา จากคุณ : พี่ บ.ก. อ่ะ (ดนยา) - [ 18 ก.ค. 49 17:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยังไม่ว่างอ่านเลยจ้า แต่เข้ามาแสดงความยินดีด้วยนะ ไม่สามารถหาซื้อไอน้ำได้ เอาไว้อุดหนุนตอนได้รวมเล่มเน๊าะ (จากการที่ดูหนังสือแล้ว รู้สึกว่าไม่เหมาะกับใบหน้าอันเริ่มมีริ้วรอยของพี่เป็นอย่างมาก เหอๆๆๆ) จากคุณ : ปอมปอมเกิร์ล - [ 20 ก.ค. 49 05:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ว้าว ๆๆ ยินดีด้วยกับก้าวแรกแห่งความสำเร็จนะคะคุณอันปังแนน ขอให้มีกำลังใจและไอเดียบรรเจิดเยอะๆนะคะ จะได้อ่านเรื่องสนุกๆอีก : ) จากคุณ : cool mint - [ 20 ก.ค. 49 22:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4590329/W4590329.html จากคุณ : อันปังแนน - [ 7 ส.ค. 49 22:06:35 ]