แดดร่ม  ลมเย็น  ความรักกำลังจะมา
ใช่  รู้สึกอย่างนั้นล่ะว่า  กลิ่นอายอันหอมหวนชวนฝันลอยลมมาแต่ไกล  รับรู้ถึงละอองไอความหวานไหว   เริ่มแน่ใจ...ความรักกำลังจะมา
ที่จริงทั้งชีวิตที่ผ่านมา  ได้ผ่านสมรภูมิความรักมาอย่างโชกโชนแล้ว  รักโผงผาง  รักเงียบๆ  รักอีโรติด  รักเฮฮา  รักซึมลึก  รักคุด  รักล้นใจ  รักฟ้าผ่า  รักขำๆ  รักอ่อนไหว  รักจริงจัง  รักมัดมือชก   รักเพื่อชาติ   รักสร้างภาพ  รักตามอารมณ์ฝัน  รักเลื่อนลอย  รักเถื่อน  รักเพ้อ  รักแพ้  รัก ฯลฯ
           อะไรจะรักมากรักมายขนาดนี้     ขนาดตัวเองยังไม่เชื่อ  ว่าชีวิตที่ผ่านมาทำไมมันได้เกิดรักได้ตั้งมากมายก่ายกองขนาดนี้  เพราะเป็นคนช่างฝัน  อารมณ์ผสมจินตนาการเลยพาใจให้หวั่นไหวไปเรื่อย   เป็นรักเลื่อนลอยแล้วจางหายไปในอากาศซะมากกว่า   ชอบนะ  อารมณ์หวานๆยามมีความรัก  มันยิ้มได้ตลอด  วันหนึ่งๆมันมีสิ่งที่ให้ต้องรอ  มีบางอย่างเป็นเป้าหมายในกิจวัตรประจำวัน  มันมีแรงจูงใจให้ทำอะไรต่อมิอะไร  ที่สำคัญ  หัวใจเบิกบานที่สุด
แม้ไม่ใช่รักที่ต้องเหมือนใครต่อใคร  ที่ต้องได้เป็นเจ้าของครอบครอง  ได้ใจของเขามาด้วย  ใช้เวลาทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน  ใช้ชีวิตด้วยกันก็ตาม   แม้เป็นเพียงอารมณ์ความรู้สึกของการได้รัก  มันก็มากเกินแล้วกับความรัก  ไม่แปลกเลยที่ทั้งชีวิตจะมีรักกับเขาได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ
รักระยะต้นๆ  ก็เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน  เขาดูโดดเด่นเป็นจุดสนใจของใครๆ  ก็อยากเป็นคนพิเศษๆของเขาบ้าง  กับเพื่อนผู้ชายร่วมห้องสมัยมัธยมก็พลาดซะทีไหนล่ะ  มีคนหน้าตาดี สะอาดสะอ้าน  เรียนเก่ง  ตั้งหลายๆคนเลย   พอเรียนมหาลัยพบเจอหนุ่มๆมากมาย  ทั้งเพื่อนร่วมเมเจอร์  รุ่นพี่ในคณะ   เพื่อนต่างคณะ  แต่ละคนทั้ง  ดูดี  เด่น  ดัง  ทั้งนั้น  แอบกรี๊ดมานักต่อนัก  ขนาดขับรถสะกดรอยตามก็ยังเคย   พ้นมหาลัยแล้ว  ก็รักนับไม่ถ้วน  ทั้งรักด้วยอารมณ์  รักด้วยเหตุผล  รักด้วยความเหมาะสม  แต่ไปไม่รอดซักที    
จน ณ วันนี้  เริ่มเบื่อๆกับความรัก  ประสาเด็กๆแล้ว  มันมีแต่เรื่องความคิดความฝัน  มันไม่เคยมีความจริงจังอะไร  นึกๆอยากจะจริงจังจริงใจแต่ก็กลัวเหมือนที่แล้วๆมา  เป็นแค่ฝุ่นในสายลม  
ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆให้ต้องคิดต้องฝัน  มันเริ่มเซ็งกับความรัก  มันอิ่มแล้วกับการสนุก  ไม่อยากจะหวังอะไรกับใครเลย  เพราะไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว  ที่ไม่เป็นอย่างใจคิด  มันพลิกอย่างกะทันหัน  และกะไม่ทันได้หันเสมอ   ไม่ได้แย่ที่ความรู้สึกนะ  แต่มันเสียหน้ามากกว่า..
แล้ว “ครั้งนี้” ก็เหมือนกันแม้อยากให้มันเป็นไป  แต่ก็ไม่อยากให้เป็นเหมือนที่ผ่านมา  
ไปหวังอะไรมากไป  แล้วก็ไม่เป็นอย่างใจ  ไม่อยากเริ่มแบบซ้ำๆแล้วจบแบบซ้ำๆ  เหนื่อยจัง
ไม่อยากใช้ความรักมาเป็นตัวชี้วัดมาตรฐานทางสังคมของตัวเองนะ  ที่แค่ว่าอยากจะสร้างครอบครัวใช้ชีวิตคู่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา  เพราะมันหมายถึงเราต้องบังคับให้ใจไปรักใครก็ได้ที่ผ่านมาในเส้นทางชีวิต  มันทรมานมากนะที่บังคับใจตัวเองให้รักใคร   และไม่มีอะไรยากเท่ากับปฏิเสธคนดีที่เราไม่มีใจให้อีกเหมือนกัน   ใช่  มันเป็นเพราะว่าเรายังไม่เจอใครที่ใช่จริงๆ  และที่เจออยู่มันยังไม่ใช่  แต่เราพยายามบังคับตัวเองให้เขาเป็นความใช่     อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย  ไม่อยากให้วันเข้าพิธีแต่งงาน  ต้องละล้าละลัง จนร้องไห้เหมือนตอนเลือกรายงานตัวเข้าเรียนคณะศึกษาศาสตร์เมื่อสมัยแรกเข้ามหาวิทยาลัยเลยนะ   เฮ้อ  เป็นเจ้าสาวกลัวฝนหรือเปล่าหนอ...
จะว่าเข็ดกับความรัก  ก็เข็ดเหมือนกัน  มันไม่เคยมีความคืบหน้าใดๆ  ไม่เคยมีการเดินทาง
ไม่เคยมีรูปแบบ  ไม่เคยมีเป้าหมายใด  เบื่อนะเบื่อกับความรู้สึกรัก  แม้จะชื่นชอบความรัก  แต่ก็กลืนน้ำลายอย่างฝืดลำคอเหมือนกัน   กลัวการเริ่มต้นกับใคร แล้วมันไปไม่ถึงไหน  กลัวการชวนเดินทางแล้วไร้การจูงมือ  ปล่อยทิ้งร้างลำพัง   กลัวภาระความรับผิดชอบ  เสียดายความเป็นส่วนตัว  หวงแหนความอิสรเสรีในโลกส่วนตนปัจเจกชนของตัวเอง  ห่วงว่าฝันที่มีในใจจะลอยหายไปจากชีวิต    ยังไม่พร้อมกับการจะมีใครอีกคนมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  ยังไม่พร้อมจะแชร์ชีวิตกับใคร
แต่อย่างไรก็ตาม  ก็ต้องแต่งงานใช้ชีวิตคู่เหมือนคนอื่นเขา  เติมชีวิตให้มันสมบูรณ์  มีลูก  เลี้ยงลูกให้ชีวิตมันบริบูรณ์  ยังกล้าๆกลัวๆ    กล้าที่จะมีรูปแบบชีวิตตามปกติเหมือนคนอื่น  แต่กลัวที่จะต้องสูญเสียชีวิตส่วนตัวไปโดยได้มาซึ่งภาระความรับผิดชอบมากมาย  
อยากเห็นเจ้าชายที่ถือร่มมาเหมือนกัน  เขาจะเป็นใครกัน  หากทำให้หายกลัวฝนได้ล่ะก็   เขาแน่มาก  และเป็นคนที่เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยได้ .....ความเหมาะสมกับความรัก  มันมาพร้อมกันได้ไหมนะ