ความคิดเห็นที่ 1 พูดถึงการขนส่งด้วยจักรยานแล้ว ผมก็อยากจะกล่าวถึงซิโคล่หรือรถสามล้อด้วยอีกกรณีหนึ่ง ซิโคล่เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของประเทศเวียดนามเฉกเช่นรถตุ๊กตุ๊กบ้านเราอย่างไรก็อย่างนั้น ผิดแต่ว่าตุ๊กตุ๊กบ้านเราจะได้เห็นก็เป็นเพียงบางพื้นที่บางจังหวัด แต่ซิโคล่ของเวียดนามมีให้เห็นทั่วประเทศ ลักษณะของซิโคล่คล้ายซาเล้งรับซื้อของเก่าบ้านเรา คือคนขับอยู่ข้างหลังส่วนที่นั่งผู้โดยสารจะอยู่ข้างหน้า มีหลังคาผ้าใบปรับกางได้แบบเดียวกับของรถสามล้อถีบของบ้านเราเหมือนกัน ค่าบริการนั้นถูกเพราะใช้แต่แรงไม่ต้องใช้น้ำมันอย่างเซออม (มอเตอร์ไซคล์รับจ้าง)  เช้า ๆ ในเว้ผมชอบเดินเล่นไปตามท้องถนน ได้มองเห็นชีวิตของผู้คนเป็นการทัศนศึกษา ซิโคล่มีบทบาทมากยามเช้าตรู่ แม่ค้าขนพืชผักมาหลายกระบุงโดยสารซิโคล่ ตัวเองนั่งบนเบาะ มีกระบุงสินค้าตั้งตรงที่วางเท้าซ้อนทับกันหลาย ๆ ชั้น แถมข้าง ๆ ตัวก็ยังมีอะไรต่อมิอะไรอีกตั้งเยอะเรียกว่าจ่ายค่ารถทีเดียวเอาเสียคุ้ม คะเนดูแล้วซิโคล่ของเขาคันเดียวสามารถขนของได้เท่ากับรถซูบารุเล็กหนึ่งคัน บางคันขนตู้เสื้อผ้าใบเบ้อเริ่มได้อย่างหน้าตาเฉย บางคันมีผู้โดยสารเป็นสาวเวียดตัวเล็ก ๆ ตั้งห้าหรือหกคน ไม่รู้ยัดเข้าไปกันได้อย่างไร ฝรั่งเห็นแล้วงงกันใหญ่เพราะลำพังตัวเองคนเดียวก็รู้สึกว่าคับที่คับทางมากแล้ว ในยามค่ำคืน ซิโคล่จะกลายเป็นพาหนะคลาสสิกขึ้นมาทันทีเพราะชาวต่างชาตินิยมว่าจ้างนั่งโดยสารชมความงามของเมือง  ฮานอยนั้นสวยจริง ๆ ตรงสถานที่ตึกรามสไตล์ฝรั่งเศส โรงละครแห่งชาติหรือโอเปร่าเฮ้าส์งามหรูหรา ย่านการค้าถนน 36 สายอันพลุกพล่านแพรวพราวด้วยแสงไฟ ริมทะเลสาบฮว่านเกี๋ยมกับความรักของหนุ่มสาวตามม้านั่งหิน และจตุรัสบาดิงห์อันเป็นสถานเก็บร่างของโฮจิมินห์ บิดาของเวียดนาม  ส่วนเว้ก็มีทิวทัศน์สองฟากฝั่งแม่น้ำซมเฮืองกับภายในขอบเขตเมืองเก่าที่มีบรรยากาศย้อนอดีตกลับไปนานนับร้อย ๆ ปี  ในฮอยอันไม่ต้องพูดถึง ความงามของเมืองเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาพร้อมกับแสงโคมอันสว่างวับแวว ร้านค้าบ้านเรือนสองฟากถนนล้วนประดับประดาโคมกระดาษหลากสีสวยงามเหมือนดังความฝัน  คนขับซิโคล่จะจอดรอริมถนนคอยร้องเรียกลูกค้าที่เดินผ่าน บางคนถึงขนาดปั่นช้า ๆ ตามติดชนิดกัดไม่ปล่อย ขาก็ปั่นไปปากก็โม้บรรยายสรรพคุณของการบริการกับค่าจ้างอันแสนถูก (ซึ่งก็ถูกจริงถ้ารู้จักต่อรอง)  คนใช้บริการซิโคล่เที่ยวชมเมืองมักเป็นฝรั่ง ทีแรกผมเห็นผู้โดยสารฝรั่งตัวขนาดร้อยกว่ากิโลยังคิดแคลงใจอยู่ว่าขาผอม ๆ ของคนขับจะเอาไหวหรือ แต่พอได้เห็นการขนส่งชนิดฮาร์ดคอร์ในช่วงเช้า ๆ ของบรรดาพ่อค้าแม่ค้าแล้วเลยรู้สึกว่าแค่นี้ธรรมดามาก ... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมประทับใจซิโคล่อยู่สองราย รายแรกตรงถนนฮัง เวือง เป็นเด็กหนุ่มผอมโกรกหน้าตาตี๋ ๆ แต่ท่าทางอารมณ์ดี พอเห็นผมกับต่ายเดินชมเมืองยามคืนค่ำตะแกก็รีบปราดเข้ามาทักทายด้วยสำเนียงแปร่ง ๆ ยานคาง “เฮลโล เฮลโล ยูว้อนท์ซิโคล่ ลุกอะราวด์เดอะซีตี้? วันอาวร์วันดอลล่า เวรี่ชี้ป” เราต่างส่ายหน้าปฏิเสธแต่เจ้าหนุ่มไม่ยอมแพ้ ปั่นตามมาช้า ๆ  พล่ามโฆษณาประชาสัมพันธ์เมืองเว้ไปตลอด ผมชวนต่ายข้ามถนนเพื่อตัดปัญหาและคิดว่าเขาคงไม่กล้าข้ามตามเพราะเป็นทางวันเวย์ แต่อะไรจะมายับยั้งความตั้งใจของชาวเวียดนามได้ พ่อเจ้าประคุณยิ้มแป้นบิดเลี้ยวตามหน้าตาเฉย “เวรี่ชี้ป ลุกอะราวด์เดอะซิตี้ ยูไทยแล๊นด์?” แน่ะ ดันทายถูกอีก ผมพยักหน้า เจ้าหนุ่มรีบทำท่าดีใจแล้วออกลีลาเตะฟุตบอลด้วยเท้าข้างหนึ่ง “โอ เวรี่กู๊ด ไทยฟุตบอลเวรี่กู๊ด ซิโก้เดอะเบสท์ โอเย่” ดูทำเข้า ต่ายถึงกับหัวเราะคิก ตอนนั้นกำลังใกล้ช่วงซีเกมส์พอดี เจ้าหมอนี่รีบฉวยโอกาสยกยอปอปั้นนักบอลไทยที่ไปค้าแข้งเวียดนามเป็นการเอาอกเอาใจ นี่ถ้าพูดเก่งและความรู้รอบตัวดีพวกคงอ้างเรื่องเศรษฐกิจ การเมือง ตัวเลขจีดีพงจีดีพีไปนู่น  เรารีบผลุบหายเข้าร้านค้า ทำทีเป็นเลือกสินค้าอยู่นาน คะเนว่าเจ้าซิโคล่หนุ่มคงไม่อยู่รอค่อยเดินออก ที่ไหนได้! เขายังจอดรอยิ้มเผล่อย่างอารมณ์ดี “เวรี่ชี้ป วันอาวร์วันดอลล่า ซิโก้เดอะเบสท์” เจ้าหนุ่มปั่นสามล้อเก่า ๆ ตามมาอย่างไม่ลดละ จนในที่สุดผมจำต้องหันไปบอกเขาตรง ๆ ด้วยสีหน้าจริงจังว่าเราอยากเดิน เราไม่อยากนั่งรถ อย่าตามมาอีก เข้าใจ๋?  หนุ่มน้อยหน้าตี๋ทำท่าเหมือนปวดร้าว ยกมือกุมหน้าอก “โอ้ว ยูเบร๊คมายฮาร์ท มีเวรี่ซอรี่” ว่าแล้วก็ทำเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ก่อนปั่นซิโคล่จากไปอย่างเนือย ๆ  เราอดหัวเราะไม่ได้ ทั้งยังรู้สึกสงสารอยู่หน่อย ๆ  คิดว่าครั้งต่อไปหากมีวาสนาได้พบเจอกันอีกจะใช้บริการของตาคนนี้อย่างแน่นอน อีกรายไม่ถึงกับประทับใจ แต่ก็อยากเล่าเพราะเป็นการต่อรองที่บ๊องที่สุดในการมาเวียดนามครั้งนี้ เรื่องของเรื่องคือเรียกซิโคล่จากโรงแรมย่านถนนเหงวียน ตรี เฟือง เพื่อไปรอขึ้นรถโดยสารที่ร้านแมนดารินคาเฟ่ ระยะทางเท่านี้ไม่ไกลเลย เดินแค่ราวสิบนาทีก็ถึง แต่เผอิญว่าต้องรีบทำเวลาด้วยใกล้กำหนดรถออกเต็มทีแล้ว  หนุ่มเวียดเจ้าของซิโคล่หน้าตาท่าทางเหลี่ยมจัด เขาทำนิ่งคิดเล็กน้อยแล้ววาดไม้วาดมือคำนวณระยะทางก่อนบอกราคา 35,000 ด็อง  ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะราคานี้รู้สึกจะแพงเกินไป ถึงจะนั่งสองคนก็เถอะ การต่อรองจึงเกิดขึ้นด้วยภาษามือ ผมชูสามนิ้วแล้วเขียนตัวเลข 30,000 D ลงบนหน้ากระดาษเปล่า ตะแกส่ายหน้าแข็งแรงอ้างว่าไกล คุยกันจนเมื่อยมือยังไงก็ไม่ยอมลด จนสุดท้ายเจ้าหนุ่มแบมือขอปากกากับสมุดไปเขียนเลข 25,000 แล้วทำหน้าเคร่งเครียดพูดเป็นทำนองว่าลดได้เต็มที่เท่านี้แหละ ราคาที่ยูต่อไอรับไม่ไหวจริง ๆ  อืมม์ ตกลงมันยังไงกันหว่า เราตัดสินใจขึ้นรถ คุยกันเงียบ ๆ ว่าเราหรือเขากันแน่ที่เพี้ยน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชาวเวียดขับขี่รถบนถนนด้วยสัญชาติญาณโดยแท้ ผมเห็นเด็กนักเรียนเล็ก ๆ มากมายปั่นจักรยานอยู่ท่ามกลางฝูงมอเตอร์ไซคล์บนถนนสายใหญ่กลางกรุงฮานอย ขี่กันไปหันคุยกันไปไม่ได้มีท่าทางหวาดหวั่นเลยเหงวียน บาว ทเว บอกว่าคนเวียดนามขี่จักรยานเป็นตั้งแต่เกิด นึกในใจว่านี่มันโม้ชัด ๆ  แต่คิดอีกทีนี่คงเป็นการเปรียบเปรยทำให้เห็นภาพชัดเจนเหมือนอย่างคนบราซิลอวดว่าพวกเขาเตะฟุตบอลเป็นก่อนเริ่มเดินนั่นเอง ว่าที่จริงภาพของคนขี่จักรยานเต็มบ้านเต็มเมืองนั้นเป็นแรงผลักดันอันหนึ่งที่ทำให้ผมอยากมาเวียดนาม สมัยยังเด็ก ที่บ้านของแม่ตำบลเหมืองง่า จังหวัดลำพูน ยามเช้าตรู่ชาวบ้านปั่นจักรยานไปตลาด ขากลับมีเนื้อสัตว์พืชผักและผลไม้สีสันสดสวยอยู่ในตะกร้าหน้ารถ ผมยังจำภาพของหญิงชาวเหนือร่างโปร่งบางนุ่งผ้าซิ่นเกล้าผมมวยเผยต้นคอเรียวระหงปั่นจักรยานเนิบช้าไปตามทางดินมีหญ้าเขียวขึ้นเป็นแนวตรงกลางได้ติดตา จนบัดนี้ยี่สิบกว่าปีแล้วยังไม่เคยลืม  ในเวียดนามสัดส่วนของจักรยานต่อยานพาหนะอื่น ๆ เมื่อเทียบกันแล้วก็ยังถือว่ามากอยู่  เมื่อตอนไปสะพานญี่ปุ่นมีโอกาสนั่งคุยกับแต๊วที่ร้านกาแฟ นอกจากเรื่องราวสมัยสงครามที่ผมตั้งอกตั้งใจฟังตาแป๋วแล้ว ก็ยังได้ถามเรื่องภาษาเวียดนามบางคำที่เฝ้าสงสัยเนื่องจากเห็นบ่อย จึงได้รู้ว่าจักรยานนั้นเรียกว่า “เซดับ” ถ้ามอเตอร์ไซคล์เขาเรียก “เซมาย” และถ้าเป็นมอเตอร์ไซคล์รับจ้างก็จะเรียก “เซออม” สรุปว่าหากรถที่มีสองล้อภาษาเวียดนามจะเรียกว่า “เซ” ทั้งนั้น  ถึงมีชื่อว่าเซแต่ชาวเวียดขับขี่รถสองล้อได้เก่งเยี่ยมยอด ไม่เห็นจะเซถลาร่วงหล่นลงมาสักที อุบัติเหตุครั้งเดียวที่ผมได้เห็นกับตาคือรถจักรยานเฉี่ยวชนกับมอเตอร์ไซคล์ตรงบริเวณถนนสายเล็กระหว่างเส้นทางจากดานังไปฮอยอัน เจ้าของรถไม่เป็นอะไรเพราะขับกันไม่เร็วนัก เห็นลุกขึ้นมาตีหน้าปูเลี่ยน ๆ ปัดเสื้อกางเกงกันใหญ่ ผมถ่ายภาพจักรยานไว้จำนวนหนึ่ง มีทั้งรูปที่มันกำลังถูกขับขี่โดยผู้คนและขณะจอดเอาไว้เฉย ๆ  อาจเพราะผมรู้สึกว่าจักรยานเป็นพาหนะที่มีรูปทรงโปร่งเพรียวดูกลมกลืนไปกับทุกบรรยากาศ ให้อารมณ์ของวิถีชีวิตและเติมเต็มความวิจิตรของความสมถะเรียบง่ายไม่ซับซ้อนวุ่นวาย จักรยานไม่สามารถทำความเร็วได้เท่ามอเตอร์ไซคล์ แต่ภาพของจักรยานนั้นสามารถย้อนเอาอดีตบรรยากาศเก่า ๆ ที่เราเคยได้สัมผัสเมื่อหลายสิบปีก่อนออกมาให้ได้กลิ่นจาง ๆ  ผมนึกภาพหญิงสาวชาวเหนือปั่นจักรยานเชื่องช้าไปตลาด นึกภาพตัวเองปั่นจักรยานสะพายคันเบ็ดไปตกปลาริมตลิ่งลำน้ำกวง ผมนึกอะไรไม่ออกเลยเมื่อเห็นมอเตอร์ไซคล์ อาจได้ภาพเดียวเด่นชัดคือการจราจรอันเร่งรีบในเมืองกรุงเท่านั้นเอง ถนนในเวียดนามทำให้ได้เห็นชีวิตมากมาย หลายชีวิตไม่ต่างกับในเมืองไทยและหลายชีวิตนั้นต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง เด็กชายลูกครึ่งฝรั่งเดินเร่ขายหมากฝรั่ง เมื่อเจอใครก็ชูสินค้านำเสนอพร้อมนัยน์ตาเว้าวอนน่าสงสาร ผมดูหมากฝรั่งในมือสกปรกเล็บดำปี๋ของเจ้าหนูแล้วบอกกับตัวเองว่าใครจะไปกินลง ทว่าตากลม ๆ ใส ๆ บนใบหน้ามอมแมมของเขาทำเอาผมจุกในลำคอ นึกถึงหนังเรื่อง Heaven and Earth ขึ้นมาจับใจ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ริมทางเท้ายังมีภาพแปลกใหม่ให้ดูไม่รู้เบื่อ ในฮานอยสามารถพบเห็นร้านยาสูบที่เป็นเพียงโต๊ะเตี้ย ๆ มีม้านั่งแบบใช้ซักผ้าบ้านเราวางรายรอบ ลูกค้าซึ่งโดยมากเป็นผู้ชาย หนุ่มบ้างแก่บ้างพากันมานั่งสูบยาจากบ้องไม้ไผ่ลำยาว ผมหยุดยืนมองชั่วขณะ ไม่แน่ใจว่าบ้องนั้นคืออะไร และผิดกฏหมายหรือเปล่า แต่ก็เห็นมีร้านแบบนี้อยู่เรื่อยตามทาง ขายน้ำชากับบุหรี่ควบคู่กันไปเสียด้วย ลูกค้ามักมากันแน่นยามเย็น ๆ ธุรกิจอีกแบบหนึ่งที่ไม่เคยเห็นในเมืองไทยมานานมากแล้วคือชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูง เป็นธุรกิจที่ลงทุนน้อยเพราะเครื่องชั่งตัวหนึ่งคงไม่น่าแพงเท่าไหร่ เพียงหาทำเลเหมาะ ๆ เช่นตามสวนสาธารณะหรือทางเท้าที่มีคนสัญจรไปมามาก ๆ แล้ววางเครื่องนี้ลงไป จากนั้นก็นั่งรอลูกค้า บางเครื่องมีออพชั่นพิเศษคือมีเสียงดนตรีอี๋อ่อครางไปเรื่อย เป็นเพลงจิงเกิลเบลบ้าง เพลงไททานิคบ้าง เรียกร้องความสนใจจากผู้คน ผมเห็นสาวเวียดตัวบาง ๆ ผลัดกันมาจ่ายสตางค์ขึ้นตาชั่งแล้วหัวเราะกันคิกคัก ผู้ชายนั้นมีบ้างแต่ไม่มากนัก ก็คงเป็นเช่นเดียวกันไปทั้งโลกที่ผู้หญิงยังรักสวยรักงามแล้วก็กลัวอ้วนเหมือน ๆ กัน  ว่าที่จริงแล้วตั้งแต่มาถึงผมยังไม่เจอสาวเวียดรูปร่างอ้วนสักคนเดียว จะมีก็แค่อวบ ๆ หน่อยแต่ไม่ถึงกับเรียกได้ว่าอ้วน ไม่รู้วัน ๆ เขากินอะไรกันบ้าง ผู้ชายก็เหมือนกัน ผอมบางสเลนเดอร์กันแทบทั้งนั้น นาน ๆ จะเห็นล่ำสันบึกบึนกันสักคน ตรงนี้ต่างกับบ้านเรา คนไทยเริ่มมีรูปร่างเหมือนฝรั่งเข้าไปทุกที อาจเป็นเพราะอาหารการกินอุดมสมบูรณ์หรืออย่างไรคงไม่ขอวิพากษ์วิจารณ์  เจ้าเครื่องชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูงนี้ทีแรกเข้าใจว่ามีเฉพาะในเมืองฮานอย แต่ครั้นไปถึงเว้กลับพบเห็นได้มากกว่า โดยเฉพาะบริเวณสวนสาธารณะริมฝั่งแม่น้ำซมเฮือง ไปเดินเล่นตอนกลางคืนได้ยินเสียงอี๋อ่อ ๆ ดังอยู่เป็นระยะ ๆ  ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ทันทีว่าคืออะไร คืนสุดท้ายเราอยู่ในฮานอย อากาศหนาวจนสั่นสะท้าน เสื้อแจ๊กเก็ตที่เตรียมมาแล้วคิดว่าไร้ประโยชน์ตอนอยู่ที่เว้ถึงตอนนี้งัดมาใช้ได้เต็มที่ กระนั้นแล้วก็ยังรู้สึกว่าไม่อุ่นเอาเสียเลย ยิ่งเข้ายามดึกอากาศยิ่งหนาวจนฟันกระทบกันกราว ผมซุกมือในกระเป๋าเสื้อ ชวนต่ายเดินไปหาอะไรร้อน ๆ ดื่มกัน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ร้านที่เหยียนและเฟืองทำงานเป็นร้านแบบฝรั่ง มีอาหารสไตล์ตะวันตกอย่างพิซซ่า แฮมเบอร์เกอร์ แซนวิช เป็นอาหารหนัก ส่วนอาหารเบา ๆ ก็มีพวกเค้ก คุ๊กกี้และกาแฟ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง นาน ๆ จะเห็นชาวเอเซียเข้ามานั่ง เราเลือกที่นั่งบนชั้นสองตามเคย มีระเบียงยื่นออกไปให้พอวางเก้าอี้ได้สองสามตัว จากระเบียงสามารถมองเห็นวิวทะเลสาบฮว่านเกี๋ยมได้พอถนัด เหยียนโฆษณาว่าร้านของเธอทำคุ้กกี้อร่อย ผมสั่งมาชิมก็รู้สึกว่าอร่อยจริง แต่ไม่เท่าของบ้านเรา  คืนนี้เฟืองไม่อยู่ทำในร้าน เราสวนกันตรงบันไดทางขึ้นชั้นสอง เธอเอ่ยขอโทษที่ไม่อาจอยู่คุยเพราะต้องรีบไปทำงานพิเศษที่ร้านอาหารอีกแห่งหนึ่ง แล้วยิ่งเมื่อรู้ว่าจะไม่ได้เจอกันอีกเฟืองยิ่งทำหน้าคล้ายรู้สึกผิดจนผมกับต่ายต้องรีบออกปาก เราต่างร่ำลากันสั้น ๆ  เมื่อเธอก้าวออกจากร้านไป ผมก็เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศภายในกร่อย ๆ ไปผิดตา เหยียนนั้นวุ่นอยู่กับลูกค้าชั้นล่างจนแทบไม่ได้คุยกัน เราสั่งเครื่องดื่มจากสาวน้อยพนักงานอีกคนหนึ่ง เธอต้อนรับอย่างดีด้วยรอยยิ้มและความเอาใจใส่ ผมเดาว่าเธอเรียนมหาวิทยาลัยฮานอย สาวน้อยทำท่าแปลกใจยอมรับว่าใช่แล้วถามผมกลับว่ารู้ได้อย่างไร ผมเล่าว่าเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว และได้คุยกับเหยียนกับเฟืองซึ่งก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยดังกล่าวเช่นกัน เมื่อถูกถามชื่อ สาวน้อยแนะนำตัวเองตามป้ายตรงหน้าอกว่าชื่อทุย ผมสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธออธิบายความหมายของคำว่าทุย ว่าหมายถึงน้ำบริสุทธิ์ ผมร้องอ๋อแล้วนึกไปถึงร้านอาหารชื่อ Thuy Tha ที่อยู่ริมทะเลสาบฮว่านเกี๋ยม ซึ่งคงแปลประมาณว่าภัตตาคารริมน้ำอะไรทำนองนี้  ทุยถามเราว่ามาทำอะไรในเวียดนาม เพราะดูจากลักษณะแล้วเราไม่ค่อยเหมือนนักท่องเที่ยวเท่าไหร่เลย เธอบอกว่าเห็นเราตั้งหลายครั้ง และทุกครั้งที่เห็นผมจะเอาแต่จดอะไรยุกยิกในสมุด ส่วนต่ายก็อ่านแต่หนังสือจนเธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนเวียดนามทั้งคู่  ผมเล่าเรื่องความฝันของตัวเองเมื่อสิบกว่าปีก่อน จิตของผมเดินทางมาชื่นชมอารยะธรรมของเวียดนามล่วงหน้า แล้วในที่สุดเมื่อมีโอกาส ผมจึงพากายข้ามเทือกเขาและทุ่งราบมานับพันกิโลเพื่อให้ได้ประสบพบด้วยตาตนเอง ทุกช่วงเวลาในประเทศนี้ ผมพยายามจดบันทึก ว่าได้เห็นอะไร แล้วรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เห็น  ทุยขอดูตัวหนังสือภาษาไทย ผมเปิดหน้าสมุดเลื่อนให้สาวน้อยดูชัด ๆ  เธอทำหน้าแหยแล้วส่ายหัวบอกว่าเป็นภาษาที่ยากมากหากจะทำความเข้าใจ ผมตอบกลับไปว่าภาษาเวียดนามก็เป็นเช่นเดียวกัน เราอาจไม่เข้าใจกันเพียงเพราะภาษาและวัฒนธรรม เวียดนามห่างจากไทยโดยมีประเทศลาวมาคั่นกลาง ความสัมพันธ์ระหว่างกันมีน้อยมาก ทว่าถึงกระนั้นก็ยังเคยทำสงครามเข่นฆ่ากันในสมัยรัชกาลที่ 3 อันเป็นที่รู้กันดีในชื่อ “อันนัม-สยามยุทธ”  ในยุคสงครามกับอเมริกัน เวียดนามผงาดขึ้นมาในภาพสังคมนิยมอันน่ากลัวพร้อมกลืนกินชาติอื่นรอบด้านให้เปลี่ยนแปลงลัทธิการปกครองเป็นแบบเดียวกัน เมื่อลาวเปลี่ยนเป็นสีแดงและรัฐบาลเผด็จการของนายพอลพตถูกกวาดล้างในชั่วพริบตา ก้าวต่อไปของเขาก็คือประเทศไทย ประเทศที่สนับสนุนให้สหรัฐอเมริกาเข้ามาจัดตั้งฐานทัพ ขนส่งลูกระเบิดหลายร้อยล้านตันไปผลาญคร่าชีวิตประชาชนชาวเวียดมานานนับสิบปี เราผ่านยุคนั้นมาได้ด้วยความยากลำบาก และบาดแผลต่าง ๆ ยังมีฤทธิ์เจ็บปวดจนสองประเทศต่างไม่ยอมไว้วางใจซึ่งกันและกัน  สมัยผมเป็นนักศึกษาวิชาทหาร จำได้ว่าครูฝึกมักเรียกคนเวียดนามว่า “ไอ้แกว” สร้างภาพไอ้แกวที่ว่านี้เป็นอสูรอันน่าเกลียดน่ากลัวไม่ใช่คนอย่างเรา ๆ  ผมไม่รู้ว่าคนเวียดนามเรียกเราว่าอะไรบ้าง แต่แน่ใจว่าคงไม่ใช่ในเชิงยกย่องแน่ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทุกวันนี้เรายังมองหน้ากันด้วยความหวาดระแวงอยู่หรือเปล่า ผมมั่นใจว่าทางด้านความมั่นคงของชาติคงจบปัญหาไปนานแล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามติดมาในตอนนี้คือการแข่งขันทางเศรษฐกิจก็เป็นเรื่องน่ากริ่งเกรงซึ่งกันและกันไม่น้อยไปกว่า แต่นั่นก็เป็นเรื่องของชาติต่อชาติ รัฐบาลต่อรัฐบาล สำหรับผมแล้ว คนเวียดนามไม่น่ากลัวเลย ก็เหมือนคนไทยนี่เอง มีทั้งคนมีน้ำใจและคนเห็นแก่ตัว มีทั้งคนขยันและคนขี้เกียจ มีทั้งคนดีและคนเลว ปะปนกันเป็นสังคมใหญ่สังคมหนึ่งเท่านั้น ขึ้นอยู่ที่เราจะเลือกมองแบบไหน เลือกพูดคุยกับใคร คบกับใคร  แค่ไม่ถึงเดือนในประเทศเวียดนาม ผมได้รู้จักกับคนมากมาย ต่างวัยต่างอาชีพต่างสถานภาพทางสังคม ได้รู้จักกับมิสเตอร์คู ตากล้องมือหนึ่งของเว้ เจ้าของร้านอาหารที่โด่งดังขนาดมีชื่ออยู่ในหน้าแนะนำของนิตยสารท่องเที่ยว ได้รู้จักคนขี่มอเตอร์ไซคล์รับจ้างอย่างแต๊วและเหงวียน บาว ทเว  รู้จักกับสาวน้อยฮวง เจ้าของเพิงขายกาแฟริมฝั่งแม่น้ำซมเฮือง รู้จักกับกลุ่มของลี เด็กหญิงตัวน้อย ๆ กับบรรดาเพื่อนของเธอที่ชุมชนย่านสะพานญี่ปุ่นนอกเมืองเว้ รู้จักกับยุงและอ๊บ สองสาวเจ้าของร้านชำในเมืองฮอยอัน รู้จักเด็กมหาวิทยาลัยฮานอยอย่างเฟือง เหยียนและทุย มีอีกหลายคนที่อยากพูดถึงแต่คิดว่าไม่จะดีกว่า บางคนก็เจ้าเล่ห์แสนกลเต็มไปด้วยทริกทางการค้า บางคนก็มารยาทยอดแย่จนเราต้องส่ายหน้าเวลาพูดถึง ทว่าทั้งหมดหลอมรวมเป็นความประทับใจ เหมือนรสชาติหวานขมอมเปรี้ยวผสมผสานกันเป็นอาหารจานกลมกล่อม รสชาติของมันไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำเลย คืนนี้ผมดื่มเพียงกาแฟ และต่ายก็เลือกโกโก้ร้อนเป็นเครื่องช่วยลดความหนาว ทุยลงไปเอาคุ้กกี้มาเพิ่มให้อีกคนละชิ้น บอกว่าไม่ต้องเสียสตางค์ โรงแรมสุดท้ายที่เราเลือกพักอยู่ตรงถนนฮังเดาซึ่งก็อยู่ภายในย่านถนน 36 สายอีกนั่นเอง จากชั้นบนสุด เรามองออกนอกหน้าต่าง ฮานอยยามดึกเห็นเพียงแสงจากหมู่ตึกไกลลิบ ๆ ไม่กี่แห่ง ลมหนาวโกรกเข้ามาจนต้องปิดหน้าต่าง เตรียมเก็บข้าวของเครื่องใช้ลงเป้ของใครของมัน เสร็จแล้วค่อยล้มตัวลงนอน   จบบริบูรณ์ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่อง "เวียดนาม...เพราะฝันถึงจึงไปหา" ก็เป็นอันว่าจบลงไปเสียที จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:40:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยิ่งเขียนห่างกันนานเข้าก็ชักจะเขียนยาก ไม่ใช่เพราะความทรงจำเริ่มเลือนจืดจาง แต่เป็นเพราะงานอื่นเข้ามาเบียดแทรกสับหลอกซ้ายขวาจนงงมึนไปหมด จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องขอกล่าวขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านความเรียงชนิดเรื่อยเปื่อยหย่อนสาระจนมาถึงตอนสุดท้าย ทุกความเห็นที่ท่านทิ้งไว้เป็นกำลังใจอันประเสริฐแก่ผมอย่างแท้จริงครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Link ครับ ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3902193/W3902193.html ตอนที่ 2  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3941166/W3941166.html ตอนที่ 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3999426/W3999426.html ตอนที่ 4   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4205006/W4205006.html ตอนที่ 5  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4218882/W4218882.html ตอนที่ 6  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4254595/W4254595.html ตอนที่ 7  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4318970/W4318970.html ตอนที่ 8  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4360285/W4360285.html ตอบกระทู้จากคราวที่แล้วกันหน่อย ไม่รู้คงลืมกันไปหมดแล้วกระมังท่า คุณwayo  ภาพสวยๆ เพียบเลย ^^ ชอบใจตรงที่ มีการเล่นแร่แปรธาตุ เอาที่ชาร์ตแบตมือถือมาทำเป็นที่ชาร์ตแบตกล้องด้วย แต่วิธีน่ากลัวมากๆ เลยค่ะ (กลัวว่าถ้าลองทำจะตายก่อนได้ใช้) ตอบ  ชาวเวียดนามแปรธาตุเก่งครับ คงด้วยเพราะความยากจนนั่นเอง แต่ที่ชาร์ตแบตนั้นตากล้องเขาทำกันจะเป็นเรื่องปรกติ (ตามที่เขาโม้ให้ฟัง) ไม่รู้ตายไปกี่ศพแล้ว คุณธาราในฝัน  มาดื่มด่ำกับภาพสวยๆ และเรื่องราวดีๆค่ะ เขียนได้สนุกจัง ไม่เคยอยากไปเวียตนามแต่พออ่านแล้ว ชักจะเปลี่ยนใจซะแล้ว ตอบ  ขอบพระคุณสำหรับคำชมครับ จริง ๆ ก็เขียนไปตามที่เจอมาธรรมดา ๆ นี้เอง ไปเที่ยวเวียดนามสนุกมาก แถมยังถูกมาก ๆ อีกด้วยครับ พี่นัทตี้  น่าไปเที่ยวจังดูสงบดีนะ เรื่องเรือขอทานที่ในเมืองไทยก็มีสมัยก่อนคนที่บ้านอยู่ริมคลองจะรู้ดี หรือว่าเรือทรายที่พ่วงกันมาที่หลาย ๆ ลำเขาก็กินนอนกันอยู่ในเรือ เวลาอึก็นั่งข้างเรือหย่อนก้นออกให้มันลงน้ำไป น้ำที่เขาใช้กันก็จากในคลอง นอกจากนี้ยังมีเรือขายพวกเครื่องปั้นดินเผาของเด็กเล่นที่แตกบ่อย ๆ ของเล่นพวกใบลานที่ทำเป็นชฏาสวมหัวก็มี แต่ก่อนเวลาเล่นน้ำคลองกันและเห็นเรือพ่วงที่บรรทุกทรายมาจนต่ำ เราจะเตรียมตัวว่ายกันไปรอกันกลางคลองแล้วแต่ต้องระวังให้ดีเพราะน้ำมันดูดเสี่ยงชีวิตดีเหมือนกัน พวกเราก็เกาะไปจนไกลแล้วปล่อยว่ายกลับมา แต่ก่อนฝักบัวเยอะแยะว่ายไปเก็บกันไม่หวาดไหว แถวบ้านยายพี่จะมีบ้านอยู่ห่าง ๆ กันถนนยังไม่มีต้องเดินผ่านนาผ่านสวนจากถนนใหญ่เข้ามา การสัญจรจะใช้ทางเรือเป็นส่วนใหญ่ มีต้นลำพูที่มีหิ่งห้อยเยอะแยะ เดี๋ยวนี้ต้องไปหาดูกันจนถึงอัมพวา น้ำก็สะอาดกุ้งตัวใหญ่ ๆ นี่หาจับกันเอาข้างเสาบ้าน หอยขมเกาะที่บันไดลงท่าให้พรืด แต่เดี๋ยวนี้น้ำเสียน่าเสียดาย เห็นภาพที่น้องถ่ายมาแล้วนึกถึงบรรยากาศสมัยก่อนจริง ๆ ตอบ  ผมเองก็เกิดริมคลองครับพี่นัทตี้ พออ่านที่พี่บรรยายมาจึงเห็นภาพตลอดทั้งหมด สนุกมากจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนตกกุ้งตกปลา ได้บ้างไม่ได้บ้างตามเรื่องตามราว ตอนนี้ถ้าได้เห็นปลาในลำคลองไม่กล้าตกแล้วครับ เอาแค่มองมันเฉย ๆ ก็มีความสุขแล้ว อาจารย์เจียวต้าย  เป็นสารคดีท่องเที่ยว ที่บรรยายอย่างคนเขียนนิยาย อ่านเพลินดีครับ สาวฮวงสวยจริง ๆ ครับ แล้วคุณต่ายเธอไม่ว่าอะไรหรือครับ. ตอบ  ขอบพระคุณอาจารย์มากครับที่เข้ามาเยี่ยมกัน ผมเองไม่เคยเขียนสารคดีท่องเที่ยวมาก่อน จึงอาศัยเขียนตามแนวถนัดเหมือนมวยรองประคองตัวไปจนหมดเสียงระฆัง   คุณสก็อตตี้  สังเกตได้ว่าทุกตอนต้องมีสาวนะนี่ อิอิ ตอบ  อันนี้เป็นความประทับใจและวิธีสร้างแรงบันดาลใจในการเขียนน่ะครับ ถ้าไปแล้วมีแต่ชายฉกรรจ์สงสัยโยนเรื่องทิ้งตั้งแต่วางพล็อตแล้ว (เผลอ ๆ ไม่วงไม่วางมันด้วยพล็อตน่ะ) เจ้านัท (เปียหลุด)  ลุงขา สงสัยว่า ชาติที่แล้วลุงต้องเป็นชาวเวียตนามแหง่มเลยง่ะ ...555 ว่าแต่ตอนนี้ท่านลุงอยู่ที่ใด ของประเทศไทยละเนี่ย ตามตัวแต่ละทียากชะมัด ไว้ไป กทม เที่ยวหน้าต้องไม่พลาดนะลุง ด้วยความคารวะ 555 ตอบ  เรื่องชาติหน้าต้องไปปรึกษาแม่ชีทศพร แต่ชาตินี้น่ะไปมาสองครั้งแล้ว อาจมีหวังได้ไปอีกช่วงปลายปี (ถ้าโปรเจ็คลาวเลื่อน) ถ้าจะไปด้วยกันก็เตรียมฟิตร่างกายไว้ได้เลย วิ่งวันละ 5 โล ซิทอัพสามร้อยครั้ง เวลาไปจะได้สนุก ๆ น้องP_JUNG_PIGLET  ลอดสายตากระทู้นี้ไปได้ไงตั้ง 8 ตอนนะคะนี่ ^^" ตามมาต่อแถวเที่ยวเวียดนามด้วยคนนะค้า ว่าแต่ตั๋วลาสมินิทนี่มีของแถมไหมคะ @^__________________^@ ตอบ  ตอนสุดท้ายนี้จะรอดสายตาหนูมั้ยนี่ เล่นลงห่างกันเป็นชาติ น้องปิยะรักษ์  เห็นเทคนิคการชาร์จแบ็ตของเวียตนามแล้ว นึกถึงธุรกิจรับชาร์จแบ็ตมือถือในม็อบพันธมิตรจังเลยค่ะ (ไปโน่นเลย) แต่วิธีของลุงแกน่าหวาดเสียวแฮะ... มีเสียงดนตรีเป็นวีซ่านี่ไปที่ไหนก็ไม่เหงาเลยนะคะ :) เพลง Cavatina นี่เข้าบรรยากาศดีจัง ถ้าจำไม่ผิด รู้สึก The Deer Hunter เป็นหนังสงครามเวียตนามด้วย ใช่หรือเปล่าคะ ตอบ  ที่เลือกเล่นคาวาติน่าก็เพราะมันฟังง่ายสุดแล้วก็เข้าบรรยากาศสุดแล้วน่ะครับ เพราะโดยปรกติเพลงที่เล่นจนจำได้ขึ้นใจมีไม่กี่เพลง แล้วก็เป็นเพลงแบบคนอื่นไม่ค่อยฟังกัน (เช่น Prelude Fugue and Allegro หรือไม่ก็ละตินคลาสสิคอย่าง Sapateado เป็นต้น) เพลงคาวาติน่าใช้ในตอนจบของหนังเรื่องเดอะเดียร์ฮันเตอร์ จำได้ว่าตอนได้ยินชื่อครั้งแรกนึกว่าหนังเกี่ยวกับล่าสัตว์ (ล่ากวาง) พอได้ดูค่อยร้องอ้อ เป็นอีกเรื่องที่ดูหลายรอบมากครับ (หลายรอบตอนช่วงเริ่ม เพราะมันอืดมากกว่าจะปูพื้นของพระเอก (โรเบิร์ต เดอ นีโร) เล่นเอาหลับคาจอไปหลายที) เรื่องนี้เขียนจบจนได้ ขอขอบคุณทุกท่านอีกครั้งครับ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 23:50:55 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 16 ก.ค. 49 00:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นึกว่าจบไปนานแล้วนะเฮีย จากคุณ : กริชครับผม - [ 16 ก.ค. 49 10:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สามล้อเวียตนาม บรรทุกได้มากกว่าสามล้อไทยหลายเท่านะครับ ภาพที่ถ่ายมาสวยงามทั้งนั้นครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 ก.ค. 49 13:03:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^_^ มาทันตอนจบพอดีแฮะ มาทักทายลุงอันโตคับผม ^_^ จากคุณ : ดอกน้อย:มะลิป่า (ละมุนใจ) - [ 17 ก.ค. 49 01:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอ ทำไมไม่ตอบเรา สงกะสัยจะไม่เห็นเรานั่งเอง อุตส่าห์ไปเม้นปาดไว้เป็นที่ 1 ในกระทู้ที่แล้ว บ่งบอกความเป้นแฟนพันธ์แท้ เหนี่ยวแน่นหนึบ โธ่ ลืมกันได้ ปล. ปรับเป็น แนมเนือง 2 ชุดใหญ่ กะ ขนมเบื้องญวน 2 จานนะฮะ ต่อด้วย ปอเปี๊ยะสดกุ้ง เอิ้กก กินให้พุงกางไปเลย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 17 ก.ค. 49 01:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่รอดคับ... ตามทันได้นาทีสุดท้าย เพราะเจ้าของทัวร์ใจดี เดินช้าๆ ให้วิ่งตามอ่ะค่ะ กิกิ @^____________^@ ปล. ชอบรูปรถจักรยานดอกไม้จังค่ะ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 17 ก.ค. 49 09:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กริชครับผม  ทีแรกว่าจะดองเอาไว้ก่อน พอดีว่าต้องรีบใช้งานก็เลยเอามาจัดการต่อให้จบ ๆ น่ะ อาจารย์เจียวต้าย  ขอบคุณครับอาจารย์ สามล้อเมืองเวียดตื๊อเก่งมาก แถมยังลูกเล่นแพรวพราว ใครไปไม่ค่อยรู้เรื่องมักโดนหลอกแทบทุกราย ว่าไปแล้วก็สนุกดีครับ น้องละมุนใจ  ขอบคุณครับสำหรับคำทักทาย ยายโอเลี้ยง  อืมม์ ไม่เห็นจริง ๆ ด้วย นี่แหละหนาโทษของการขับปาดหน้าเขา จะให้เลี้ยงก็ได้ แต่ถ้ากินไม่หมดโดนปรับนะเฟ้ย หนูพีจัง  พี่ก็ชอบจักรยานขายดอกไม้ครับ พยายามแพนกล้องตามหลายที ภาพที่ได้ห่วยมาก ๆ  หลุดเหลือมาแค่นี้เอง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 18 ก.ค. 49 01:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 17   ในที่สุดก็ได้ตามอ่านจนจบ 5555   ภาพสวยจังเลยคะ  สีภาพสดสวยดีจัง คราวหน้าพี่จะพาไปเที่ยวไหนอีกคะ.. จะได้เกาะติดไปเที่ยวด้วย. [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : Donut_ty - [ 18 ก.ค. 49 08:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ๊ย ตอนนี้มีขำหลายตอน คุณอันโตใจร้ายนะนี่ รับซิโคล่ราคานั้นได้ไง ต้องเขียนกลับไปว่า 40,000 D สิ (นึกถึงโฆษณาอันนึง อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 18 ก.ค. 49 16:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาเก็บตอนจบค่ะ :) เที่ยวตามตัวหนังสือทริปนี้เพลินดีค่ะ อ่านไป ๆ ร้องอ้าว จบแล้วเหรอ... จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 18 ก.ค. 49 23:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น้องแหม่มโดนัทตี้  พอกลับมาถึงบ้านแล้วถึงได้รู้สึกว่าถ่ายรูปมาน้อยไปหน่อย สงสัยต้องมีแก้ตัวอีกสักรอบแล้วล่ะ ทริปหน้ายังไม่ได้ตัดสินใจเลย ลาวกับฉานสเตท อันไหนจะน่าไปกว่ากัน คุณสก็อตตี้  ขืนต่อรองแบบนั้นสงสัยหมดตัวครับ แหะ ๆ  จริง ๆ ราคาที่เขาเรียกก็เป็นราคาแบบชาวต่างชาติอยู่แล้ว ผมลองถามคนพื้นเมืองดู เขาว่าระยะทางนั้นบางทีห้าพันด็องก็เอาแล้ว น้องปิยะรักษ์  ขอบคุณมากครับที่ติดตามจนกระทั่งจบสนิท ไม่ได้น้องปิยะรักษ์มาช่วยตรวจสอบ คงมีภาษาที่ผิดพลาดมากกว่านี้แน่ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 19 ก.ค. 49 01:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อยากไปเวียดนาม บาย.................................................................. จากคุณ : คายตรี - [ 22 ก.ค. 49 14:17:34 ]