ไม่ใช่นักเขียนเรียงความอะไรค่ะ
ภาษาก็คงไม่สวย
แต่เป็นความในใจที่อึดอัดจัง........
ขอระบายเป็น ความเรียง ที่ไม่ค่อยงดงามนะคะ
....................................
จากวันนั้น วันที่เราและเธอเริ่มรู้จักกัน (กี่ปีแล้วนะ)
มันเริ่มต้นตรงคำว่า ภาระ หน้าที่ และมิตรภาพ
หลายอย่างที่เราคิด ที่เรามองนั้นตรงกัน รู้สึกดีต่อกัน
แต่เราก็ยังคง รักษาความบริสุทธิ์ ของคำว่ามิตรภาพไว้
ไม่เคยเลยที่จะคิดเกินเลยกว่านั้น จริงๆนะ
เรียนจบ............
นานๆ ได้เจอะเจอกันที ทุกครั้งที่ได้เจอก็ยังคงเป็นความรู้สึกดีๆ
เราไม่มีคำพูด มากกกว่าสายตา ที่ทักทายกัน
ทุกคนต่างมีภาระ
เธอทำหน้าที่ของเธอ เราทำหน้าที่ของเรา
เราติดต่อกัน เป็นครั้งคราว เว้นระยะห่างไว้สำหรับคำว่ามิตรภาพ
เหมือนโดนแกล้ง ทำไมมิตรภาพ ต้องเปลี่ยนไป
อะไรทำให้เรา ใกล้กันมากขึ้น
แม้เราเหมือนเคยตกลงกันเป็นนัย ว่า...
สิ่งคลุมเครือบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบ
ใช่........จริงแล้วไม่จำเป็นเลย หากเราพอใจกับการ เจอกันเมื่อคิดถึง
ฉันเริ่มพยายาม.....ที่จะให้ระยะห่าง แคบลง...
ฉันเริ่มไขว่คว้าหาคำตอบ เริ่มก้าวข้ามจุดของความพอดี
แล้ว เธอก็เริ่มห่างไป..........
อาจเพื่อรักษาน้ำใจ เธอไม่ปฏิเสธ
แต่สัญชาติญาณบอกให้เรารู้ว่า เธอห่างไป....
ฉันไม่รู้ แต่เพระฉันไม่ต้องการให้จบอย่างนั้น
ฉันคงทนไม่ได้ ถ้าห่างกันจน แม้แต่คำว่ามิตรภาพยังรักษาไว้ไม่ได้
ฉันจึงตัดสินใจบอกเธอผ่านจดหมายว่า........
ฉันดีใจที่ชีวิตนี้ได้เป็นเพื่อนสนิทกับเธอ และจะรักษามันให้ดีที่สุด และยินดีกับความรู้สึกดีๆที่เราให้กัน
แต่ลึกๆ ตรงนี้ กลัวจริงๆนะ
ฉันรู้ว่า เวลาคือตัวแปรสำคัญ.......ที่จะผ่านวันนี้ไป
และหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้กลับมาเจอกันอีก
และหวังว่าสักวันทุกอย่างจะดีขึ้น และคราวนี้ฉันจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด
รักเธอที่เป็นเธอ ที่เธอเป็น
และ...รักความสัมพันธ์ระหว่าเรา
จากคุณ :
รอวันฟ้าใส
- [
16 ก.ค. 49 17:13:57
A:203.118.109.229 X:
]
อึดอัดจัง....
