ความคิดเห็นที่ 1 เดย์ก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีหม่นหมอง เขาทิ้งตัวลงเตียงนอนกว้างนั้นอย่างอ่อนแรง เขาไม่คิดว่าจะเจอเธอในเวลาที่กำลังไม่อยากเจอมากที่สุด ความกลัวของเขา มันเป็นสิ่งยากจะอธิบายให้เพื่อนสนิทอย่างตรีกับชุน คนที่เดย์คิดว่าจะเข้าใจเขาก็มีเพียงแต่พ่อของเขาเท่านั้น ซึ่งบังเอิญไม่อยู่เมืองไทยเสียด้วย เดย์ก็เหมือนกับชายหนุ่มที่รู้ดีถึงคุณสมบัติของตัวเอง ว่าสามารถดึงดูดผู้หญิงได้ไม่ยากเย็น เขาเป็นลูกชายคนเดียวของประธานกรรมการสาขาเมืองไทยของบริษัทรถยนต์นำเข้ายี่ห้อหรู นอกจากจะร่ำรวย แล้วยังรูปหล่อ เท่ บวกกับอาชีพช่างภาพแฟชั่นชื่อดังของเขา ทำให้ชีวิตเขามีแต่ผู้หญิงรุมล้อม โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาได้มีโอกาสถ่ายแฟชั่นให้ มีน้อยคนนักที่จะไม่สานต่อความสัมพันธ์กับเขา และเดย์ก็ยังสนุกและพอใจกับชีวิตของตัวเองเวลานี้ เพราะเขาคิดว่ายังอยู่ในวัยหนุ่ม ควรจะสนุกกับชีวิตให้เต็มที่  โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง และที่สำคัญไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ทำให้เขารู้สึกอยากหยุดความสนุกของเขาได้ เพราะเดย์ไม่เคยเปิดโอกาสนั้น เช่นเวลานี้เขากำลังจะหนีห่างผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่มันก็เหมือนการวิ่งหนีเงาของตัวเอง ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม พลางถึงนึกคำพูดของพ่อ ‘นี่เดย์ ถ้าแกไม่มั่นใจว่าจะดูแลความรู้สึกเขาได้ แกอย่ารักและอย่าให้ความหวัง ไม่ยังงั้นแกจะไม่ต่างจากพ่อ ที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก และแกก็จะเจ็บปวดไปจนวันตาย’ เดย์รู้ว่าพ่อเจ็บปวดกับเรื่องของแม่ แม่ที่รับรู้ว่าพ่อมีผู้หญิงอื่น ดื่มจนเมามายและกรีดข้อมือตัวเองจนเสียชีวิต พ่อเสียใจมากและสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีใครอื่นจนวันตาย เดย์ไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ เพราะเขารู้ดีว่าเขาก็แค่ผู้ชายเสเพลคนหนึ่งเท่านั้น   ผู้หญิงดีๆ น่ารักก็ควรเหมาะกับคนที่ดี และสามารถดูแลความรู้สึกและหัวใจของเธอได้ แต่เขาก็คิดถึงเธอ และยังไม่สามารถลืมเธอได้เลย นี่มันก็เกือบสองเดือนแล้ว ที่เขาเลือกจะเดินจากเธอมาเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยคำลา จริงๆ แล้วมันไม่น่าจะเกิดขึ้นรวดเร็วขนาดนั้น เพราะเขากับเธอเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานมานี่เอง วันนั้นเป็นวันที่เขาต้องการดอกไม้สักช่อ ไปกำนัลผู้หญิงคนหนึ่งในงานวันเกิด เดินเข้าไปในร้านดอกไม้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็ ส่งยิ้มทักทาย จนดวงตากลมสวยนั้นเป็นประกายหวาน ท่าทางกระตือรือร้นของเธอทำให้เขานึกขัน และไม่รู้ตัวเลยว่าเดินเข้าร้านดอกไม้ของเธอถึง 7 วันติดๆ กัน จริงๆ แล้วเขาไม่เคยจีบผู้หญิงบุคลิกแบบเธอเลย เขาชอบผู้หญิงในวงการเดียวกับเขา ที่เน้นคือรักสนุก ไม่จริงจังและคาดหวังในความสัมพันธ์ เพราะเขาไม่ชอบผูกติดตัวเองไว้กับใคร ด้วยยังรักสนุกและรักอิสระเป็นชีวิตจิตใจ เขารู้ว่าการรักใครสักคนเป็นเรื่องใหญ่ ที่ต้องดูแลและรับผิดชอบ ในความรู้สึกของอีกฝ่าย ผ่านไปหกเดือนแทบไม่รู้ตัวเลยว่า เขาไปหาเธอแทบทุกวัน วันละหลายชั่วโมง มันคงเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัวว่ารู้สึกกับเธอต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่ดื่ม เที่ยวและจบลงที่เตียงนอน จนวันหนึ่ง เธอไม่ได้มาที่ร้าน เพราะเป็นไข้หวัด เขาไปหาเธอที่คอนโดฯ เห็นร่างเล็กๆ นั้นนอนซมเพราะพิษไข้ ใจเขาก็หายไปไหนต่อไหน วันนั้นเขาพาเธอไปหาหมอและนอนเฝ้าดูแลเธอทั้งคืน เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย และไม่เคยห่วงใยใครมากมายขนาดนี้ พอเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยท่าทีสดชื่น เขาดีใจจนกอดเธอไว้แน่นเผลอจูบเธอเข้า วันนั้นเขาเลยรู้ตัวทันทีว่า เขาไม่ควรอยู่ใกล้เธอมากกว่านั้น เพราะมันคงเป็นอันตรายกับหัวใจตัวเอง แต่มันคงสายเกินไปเสียแล้ว และเขาก็สับสน จะเลิกก็ทำไม่ได้ ยิ่งเห็นเธออยู่กับผู้ชายอื่นก็ยิ่งร้อนรุ่มในใจ จะสานต่อก็กลัว “จะทำไงดีนะเรา” เดย์พึมพำกับตัวเองอย่างคนที่หาทางออกไม่ได้ เห็นเพียงดวงหน้าเรียวหวานและดวงตากลมใสนั้น ใจยิ่งหวนไปนึกถึงวันนั้น ร่างอ่อนนุ่ม ริมฝีปากอิ่ม ร่างเล็กๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนเขาสั่นเทา เธออ่อนหวานน่ารักจนเขาเกือบห้ามใจไม่อยู่ วันนั้นถ้าเขาไม่ตัดใจรีบผละจากเธอเสียก่อน เขาคงเสียใจที่ทำร้ายผู้หญิงดีๆ คนหนึ่ง เพราะเขารู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่จูบเธอ ว่าริมฝีปากอ่อนนุ่มนั้นยังไม่เคยถูกใครแตะต้องมาก่อน ที่สำคัญ เขาคงถอนตัวถอนใจไม่ได้ ซึ่งเป็นเรื่องน่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมด มีต่อค่ะ. แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 21:51:09 จากคุณ : จูนิตา - [ 16 ก.ค. 49 18:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่ลลิตอ่านข่าวคุณเดย์หรือยังล่ะ” แก้มเพื่อนสนิทของเธอยื่นหนังสือพิมพ์มาตรงหน้า ลลิตหยิบหนังสือพิมพ์และวางไว้บนโต๊ะ เพราะข่าวของเขาก็เหมือนเดิมคือควงนางแบบคนโน้นคนนี้ ก็เท่านั้นเอง แต่ใจลลิตนี่สิ เจ็บมากขึ้นทุกวัน ทำไมเธอต้องรักเขาด้วยนะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นผู้ชายแบบไหน “อ่านแล้ว ” ลลิตตอบเสียงเศร้า “ยังไม่ลืมเขาอีกเหรอ” แก้มนั่งลงข้างๆ เธอ “ฉันคงไม่มีวันลืมเขาหรอกแก้ม” ลลิตตอบไปตามความจริง “ก็น่าอยู่หรอก ทั้งหล่อ รวย เท่ซะขนาดนั้น” ลลิตยิ้มกับคำพูดของเพื่อน “ตกลงนี่แก้มชมเขาเหรอ” “ก็แหง แต่ฉันว่าเขาหายไปน่ะดีแล้ว เธอน่ะโชคดีเท่าไหร่แล้วที่ยังไม่เสียอะไรให้เขา เธอก็รู้นี่ว่าเขาเจ้าชู้แค่ไหน เขาไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลย วันๆ เขาก็ควงนางแบบคนโน้นคนนี้ไม่เคยซ้ำหน้า” “ฉันรู้ เขาก็บอกฉันแบบนั้นแหละ แต่ฉันก็ยังรักเขา เธอไม่รู้หรอกแก้มว่าเขาน่ารักแค่ไหน เวลาอยู่ใกล้แล้วมีความสุข ถึงเขาไม่หล่อ ไม่รวย ไม่เท่ ฉันคิดว่าก็ยังรักเขานะ” “แปลกนะ ที่เธอรอดเงื้อมมือเขามาได้ เขาออกจะเป็นเสือผู้หญิงแบบนั้น” แก้มเปรยเบาๆ ลลิตอยากจะบอกเพื่อนว่า เขาละเว้นเธอต่างหาก ถ้าเขาต้องการเธอจริงๆ เธอรู้ตัวดีว่าไม่มีทางขัดขืนเขาได้อยู่แล้ว แค่เขายิ้ม มองเธออย่างห่วงใย ใจเธอก็ละลายเป็นน้ำค้างโดนแดดแล้ว จริงๆ แล้วเธอชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่เห็น เพราะเธอก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่เห็นผู้ชายหล่อ เท่ก็ต้องชอบอยู่แล้ว และเธอรักเขาในเวลาต่อมา ก็ไม่แปลกใจเลยที่มีผู้หญิงยอมเป็นคู่ควงของเขา ง่ายๆ ทั้งที่ก็รู้ว่าว่าเขาไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหน เพราะแค่เธอยืนห่างเขาเกือบวา ใจเธอยังเต้นไม่เป็นจังหวะ นอกจากเขาจะหล่อ เท่และยังช่างพูดให้เธอหวั่นไหว แถมช่างเอาใจสารพัดตามประสาชายหนุ่มเจ้าชู้ ลลิตจำได้วันที่ฝนตกในคืนหนึ่ง เขาโทรมาอ้อนเธอว่า ‘คืนนี้ผมนอนไม่หลับเลย คิดถึงลลิตจัง’ ตอนนั้นเธอดีใจมาก และอยากบอกเขาว่าเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกัน แต่เธอก็แสร้งหัวเราะขำและบอกเขาไปว่า ‘เชอะ ลลิตไม่หลงคารมคุณเดย์หรอก’ พูดจบเธอก็วางสายทันที ขืนฟังเขาพูดต่อ เธออาจเป็นคนบอกให้เขามาหาตอนดึกก็ได้ ซึ่งมันคงน่าเกลียดพิลึก “ฉันว่าเธอรีบเซย์เยสกับเป้ดีกว่านะ ผู้ชายดีๆ น่ะหาไม่ได้ง่ายๆ นะ” แก้มว่า “แต่ฉันไม่ได้รักเป้นี่นา เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมน่ะดีแล้ว” ลลิตว่า “คนดีๆ ไม่ได้หาง่ายๆ นะลลิต” แก้มย้ำประโยคเดิม “งั้นแก้มก็อย่าปล่อยให้หลุดมือสิ” พูดจบลลิตก็ผุดลุกจากโซฟาทันที เพราะเพื่อนสาวทำท่ากระโจนมาทุบเธอ “ถ้าเป้มันรักฉันก็ดีสิ แต่มันดันไปรักลลิตนี่นา” แก้มตะโกนเสียงดัง “วันหนึ่งเดี๋ยวเป้ก็รู้เองนั่นแหละว่าใครกันแน่ที่รักเขา” ลลิตตะโกนตอบ “อย่าให้รอจนแก่งั่กแล้วกัน” “ก็รอไปเถอะ ถ้าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก” “ลลิตก็รอคุณเดย์รูปหล่อ จอมเจ้าชู้ไปเถอะ ถ้าคู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันหรอก” แก้มย้อนคืนด้วยประโยคเดียวกัน “มันแน่นอนอยู่แล้ว ถึงยังไงฉันก็ยังรักและรอคุณเดย์เสมอ” “ทนได้เหรอลลิตที่เขามีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังยังงั้น” “ทนไม่ได้ที่เขาไม่สนใจเลย เหมือนเช่นทุกวันนี้” ลลิตบอกพร้อมๆ กับที่น้ำตารื้นและหยาดไหลลงแก้มเนียนนั้นในเวลาต่อมา “เวรกรรมแท้ๆ ลลิตเอ้ย รักผู้ชายแบบนั้นทำไมก็ไม่รู้” แก้มดึงร่างเล็กๆ ของเพื่อนมากอดไว้อย่างปลอบใจ “ลลิตก็ไม่ได้อยากรักเขาเลย แต่ทำไงได้มันรักไปแล้วน่ะแก้ม” “ฉันภาวนาให้คุณเดย์กลับมาหาลลิตเร็วๆ นะ” “ขอบใจนะแก้มที่เข้าใจลลิต” “อยู่แล้วล่ะ เพื่อนกันนี่” ******** ชายหนุ่มเดินออกจากห้องจัดปาร์ตี้ ที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงจังหวะเต้นรำ และเสียงพูดคุยกันอย่างครึกครื้น จริงๆ แล้วเดย์ไม่ได้รู้จักกับเจ้าของงานวันเกิดเลย ที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แต่เขามาเป็นคู่ควงของลิลา นางแบบสาวที่เป็นเพื่อนกับเจ้าของงานวันเกิด ชายหนุ่มเดินมาหยุดที่โต๊ะริมสระน้ำ มองขึ้นไปบนฟ้าที่ดูเหมือนดาวจะพร่างแสงยิ้มยั่วคนเหงาอย่างเขาอยู่ นับวันเขายิ่งรู้สึกเหงาทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางผู้คน เสียงเพลง เสียงพูดคุยและปาร์ตี้แสนสนุกสุดเหวี่ยง ชีวิตที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่พักนี้บ่อยครั้งที่เขาคิดถึงห้องพักเล็กๆ ของลลิต รสชาติอาหารฝีมือเธอและสุดท้ายเขาคิดถึงเธอ เหลือเกิน แต่ก็ขลาดเกินกว่าที่จะไปหา   “มานั่งทำไมเงียบๆ แบบนี้ล่ะคะ” ร่างสูงโปร่งของนางแบบสาวเดินเข้ามานั่งข้างๆ เดย์ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ขอผมกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า” “อยู่ต่อไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวทำเสียงอ้อน ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากชายหนุ่มอย่างยั่วเย้า “อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เสียงอุทานเล็กๆ นั้น ทำให้นางแบบสาวผละจากชายหนุ่มทันที ร่างบางที่ยืนตรงหน้านั้น ทำให้เดย์ตกใจขนาดลืมตัวผุดลุกจากเก้าอี้ “ลลิต!” เขาไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ในเวลาอย่างนี้ได้อย่างไร ที่ร้ายไปกว่านั้นมาเห็นภาพที่ไม่น่าดูแบบนี้ “รู้จักกันเหรอคะ” นางแบบสาวเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงรอยเยาะบางอย่างในน้ำเสียง และท่าทางที่ปรายตาดูร่างบางนั้นเหมือนประเมินค่า “ลลิต คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ชายหนุ่มเอ่ย เดินเข้าไปหาร่างบาง ที่ดูเหมือนกำลังสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น หยาดน้ำตาใสๆ นั้นไหลรินลงมา และดวงตาดกลมใสที่เคยมองเขาอย่างวาวหวานนั้น เต็มไปด้วยแววตัดพ้อและเจ็บปวด เดย์ทำท่าจะผวาเข้าไปกอดร่างบางนั้นไว้ แต่เธอก็ถอยออกห่างและวิ่งหนีไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว “อย่าบอกนะคะเดย์ว่าคุณเลือกผู้หญิงคนนี้” หญิงสาวถาม เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา เดย์ไม่เคยมีท่าทางแคร์ผู้หญิงคนไหนมาก่อน เดย์ไม่ตอบคำถามของเธอ แต่เลือกที่จะเดินไปจากตรงนั้น ชายหนุ่มเข้าไปลาเจ้าของงานวันเกิด และได้รู้ว่าลลิตเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมของเธอ เดย์ไม่คิดเลยว่าขณะที่เขาพยายามอยู่ห่างลลิต แต่ทำไมเขากลับพบเธออย่างบังเอิญจนได้ถึงสองครั้ง เขาคิดว่าการไม่คบหาเธอ เพราะไม่อยากทำร้ายเธอนั้น แต่ถึงวันนี้เขาคิดว่ามันคงสายเกินไป ที่เขาจะเดินจากไปง่ายๆ แบบนี้ ที่สำคัญเขาเองก็เจ็บปวดที่ทำให้เธอร้องไห้ ****** แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 49 10:35:50 จากคุณ : จูนิตา - [ 16 ก.ค. 49 18:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เกือบปาดแน่ะ น่าจะจบแล้วเนอะ บางทีความรักก็ทำให้คนเราทำอะไรแปลกๆนิ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 18:31:43 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 16 ก.ค. 49 18:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เป็นไรวะเดย์ ทำหน้าเหมือนแบกผู้หญิงไว้ทั้งโลกแบบนั้นแหละ มันเหนื่อยนักก็วางๆ ไว้เสียบ้างนะ คงไม่มีใครว่าหรอก” เสียงทักทายจากผู้เป็นพ่อ ทำให้ชายหนุ่มหน้ามุ่ย “พ่อ ผมจะทำไงดี”  เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า “เรื่องอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่ากำลังมีความรัก” “ครับ ผมรู้สึกว่ากำลังรักผู้หญิงคนหนึ่ง” “แน่ใจเหรอว่าเป็นความรัก อาจจะเป็นแค่ชอบหน้าตา ท่าทาง ชุดเซ็กซี่ที่เธอสวมเท่านั้นมั้ง” ผู้เป็นพ่ออกความเห็น “ผมคิดถึงเธอทุกวันเลยนะพ่อ” “หา! ทุกวันเลย” “ครับ แทบไม่เป็นอันทำอะไรเลย” “เวรล่ะสิ แล้วแกจะทำไง” “ผมไม่รู้เหมือนกัน” “พ่อว่านะ ถ้าแกคิดว่ารักเธอคนนั้นจริงๆ สิ่งแรกที่แกควรจะทำคือ สลัดผู้หญิงที่ล้อมหน้าล้อมหลังแกออกไปให้หมดก่อนดีกว่า” “ผมกลัวจังครับพ่อ กลัวดูแลเธอไม่ได้” “น่า แกอย่าเอาชีวิตรักของพ่อไปตัดสินใจชีวิตแกสิ พ่อรู้ว่าแกทำได้ถ้าตั้งใจ อีกอย่างปีนี้แกอายุยี่สิบแปดแล้วนะ ก็ถึงเวลาที่แกควรจะมีใครสักคนอย่างจริงจังเสียที มัวแต่รักสนุกระวังเป็นเอดส์ตายเสียก่อน” “ป่านนี้ไม่รู้ลลิตจะเป็นยังไง” ชายหนุ่มรำพึง “ชื่อลลิตเหรอ อือ อยากรู้ทำไมไม่ไปหาล่ะ” ******* เสียงเคาะประตูดังรัวนั้นทำให้ลลิตรีบปวดน้ำตาออกจากใบหน้า ดึกป่านนี้แล้วเธอไม่คิดว่าจะเป็นใครอื่นนอกจากแก้ม เพื่อนสนิทที่พักอยู่ห้องติดกัน เธอจึงเปิดประตูทันที แต่แล้วก็ต้องตะลึง ร่างสูงในชุดกางเกงยีนส์สีเข้มและเสื้อยืดสีขาวกำลังยืนส่งยิ้มบางๆ จนดวงตาสีน้ำตาลจางคู่นั้นเป็นประกายระยับ “คุณเดย์ ” “ผมขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยครับ” ลลิตไม่ตอบ แต่ยอมเปิดประตูกว้างเพื่อให้ร่างสูงนั้นผ่านเข้ามาได้ เธอเดินไปนั่งในห้องนั่งเล่น ยกมือเช็ดน้ำตาไปทั่วหน้า เพราะไม่อยากให้เขาสมเพช แต่กระนั้นเดย์ก็ยังเห็นหยาดน้ำที่รื้นอยู่ในดวงตาสวยของเธอ “ลลิต ผมขอโทษนะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณเดย์ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ ลลิตผิดเองนี่ ที่รักคุณ หวงคุณ ทั้งที่คุณก็ไม่เคยรู้สึกอะไรกับลลิตมากไปกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ที่คุณเคยคบ หรือบางทีน้อยกว่าด้วยซ้ำ!” ว่าจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกแล้ว แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไม่เชื่อฟัง ก็แหง เพราะน้ำตาเป็นหยาดน้ำที่เชื่อฟังแต่หัวใจเท่านั้นนี่นา “ทำไมลลิตถึงรักผู้ชายแย่ๆ อย่างผมล่ะ” ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ร่างบางนั้นอย่างจงใจ "ไม่ได้อยากรักเสียหน่อย ผู้ชายแย่ๆ เจ้าชู้ ไม่เคยจริงจังกับใคร เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น” ทำเสียงเง้างอด “ผู้หญิงบางคนเห็นผู้ชายเป็นของเล่นก็มีนี่นา ชอบโปรยเสน่ห์ ปั่นหัวผู้ชายเล่น พอผู้ชายจะเอาจริงดันวิ่งหนี” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม “นั่นคนอื่น ไม่ใช่ลลิต” เธอว่า ก่อนขยับห่างจากชายหนุ่ม ที่เหมือนตั้งใจจะขยับเบียดร่างเธออย่างจงใจ “แล้วตกลงลลิตมารักคนแย่ๆ อย่างผมทำไม” เขายังถามเหมือนเดิม “ไม่รักก็ได้! ต่อไปนะลลิตจะไม่รักคุณเดย์หรอก จะรักผู้ชายดีๆ ที่เขารักลลิตจริงๆ!” เธอผลักเขาออกห่าง ก่อนจะผุดลุกจากโซฟายาว แต่ไม่ทันจะก้าวเดินออกไป ร่างทั้งร่างก็ถูกชายหนุ่มรวบไว้แนบอก “ลลิต ฟังผมก่อนนะ” เสียงกระซิบแผ่วริมหูนั้น ทำให้ร่างบางของเธอหยุดดิ้นรน “ผมขอถามลลิตคำเดียวเท่านั้น” “ว่ามาสิคะ” เธอบอกเสียงสั่น ก็อยู่ๆ เอาจมูกมาชนแก้มเธอทำไมล่ะ “ผมดีพอที่จะรักลลิตมั้ย ” คำพูดนั้นทำให้ลลิตนิ่งงันชั่วขณะหนึ่ง คิดว่าฝันไปเสียอีก . “ผมรักลลิตนะ ทั้งที่ก็ไม่ได้อยากรักเลยเหมือนกัน คิดว่าจะหนีหน้าไปเสียเฉยๆ แต่ก็ทำไม่ได้ รู้มั้ยผมคิดถึงลลิตทุกวัน” ถึงตอนนี้ลลิตรู้แล้วว่ามันเป็นความจริง เธอหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มและยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา “ขี้แยจัง ” เดย์พึมพำ ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาให้เธออย่างนุ่มนวล จบ (แค่นี้แหละเนอะ) แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 22:08:27 จากคุณ : จูนิตา - [ 16 ก.ค. 49 18:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หยกสีน้ำผึ้ง อิอิ...ใครว่าเกือบล่ะ...ปาดแล้ว ให้ใบแดงเสียเลย .. ล้อเล่นจ้า...ก็มันไม่รู้นี่เนอะ ขอบคุณที่มาอ่านเป็นคนแรกเลย... มาอ่านต่อให้จบนะคะ .. ก็เรื่องสั้นคั่นอารมณ์ที่เขียนนิยายไม่ออก...นั่นแหละ พอดีค่ำคืนหนึ่ง...ภายในห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือ เขียนนิยายไม่ออก เลยหยิบนิตยสารหัวนอกเล่มหนึ่งออกมาเปิดดู ในเล่มนั้น มีรูปของช่างภาพ...หลายๆ คน เห็นช่างภาพคนหนึ่ง... หล่อ เท่ มั่กกกกก ชื่อของช่างภาพคนนี้คือ Norman Jean Roy (มันทำให้คิดถึงช่างภาพมาดเท่คนหนึ่งครั้งกระนู่น ที่พากันกรี๊ดเสียงแหบเสียงแห้งกับเพื่อนซี้คนหนึ่ง) นี่แหละ...เลยกลายเป็นเรื่องสั้นซะงั้น... แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 49 11:39:04 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 49 11:18:42 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 18:40:33 จากคุณ : จูนิตา - [ 16 ก.ค. 49 18:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ง่ะ ปาดไปแล้ว ขออำภัย เคยเจอเหมือนกันฮะช่างภาพที่น่าจะไปอยู่ หน้ากล้องมากกว่าหลังกล้อง แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 18:48:30 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 16 ก.ค. 49 18:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อ.......(ขอถอนหายใจยาว ๆ ก่อนนะคะ) อิจฉาค่ะ.... ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบเศร้าเสียอีก แต่จบแบบนี้ คนอ่านก็มีความสุขไปด้วยนะคะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 16 ก.ค. 49 19:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวานเจี๊ยบหวานจ๋อยเลยค่า โถ นายเดย์ เป็นพวกกลัวการผูกมัดหรือนี่ แหม คุณจูนิตารีบตัดจบก็อดรู้เลยสิคะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ( ไม่รู้จริง จริ๊ง ง ) จากคุณ : อันปังแนน - [ 16 ก.ค. 49 19:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหม...น่าจะมีต่ออีกนิดนึงเน้อ คริ คริ... จากคุณ : wayo - [ 16 ก.ค. 49 20:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นึกว่าจะจบเศร้าเสียแล้วนะเนี่ยยย จะมีผู้ชายเจ้าชู้สักกี่คน  ที่หยุดเพราะคนที่รักได้ขนาดนี้  แหะ  แหะ  อินจัด  นายเดย์น่ารักค่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 16 ก.ค. 49 21:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮิๆๆๆแอบมาอิจฉานางเอกอีกแล้วค่ะ ช่วยคุณอันปังแนนคิดดีกว่าว่าเกิดอะไรต่อ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 16 ก.ค. 49 21:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หยกสีน้ำผึ้ง ก็ว่าเช่นนั้นเหมือนกันแหละ... ทิวลิปสีน้ำเงิน เรื่องของเราไม่จบเศร้าอยู่แล้ว เศร้าแค่เริ่มต้น กลาง...ก็พอแล้วค่ะ มีความสุขก็ดีนะ...คนเขียนก็ชอบเลย  อันปังแนน เป็นความกลัวในผู้ชาย เพราะมีแฟนแล้วบางคนไม่กล้าเหล่หญิงอื่น เกรงใจแฟน (ผู้ชายแบบนี้น่ารักกกก) แต่บางคนก็ยังเหล่ไปจนวัน...สุดท้ายของชีวิต แหม...ไม่กล้าเขียนต่อหรอก คิดเองเถอะนะจ๊ะ (ทำเขิน...แต่จริงๆ กลัวถูกมองว่าหื่น กลัวเสียภาพพจน์กุลสตรีแสนเรียบร้อยอิอิ) พูดเล่น...ไม่กลัวหรอกน่า...(พูดดีไปก่อน) แต่ว่า อยากให้คนอื่นจินตนาต่อดีกว่าเนอะ wayo ... คริ คริ เขินน่ะตัวเอง เค้าไม่เขียนต่อ (ทำเรียบร้อยเข้าไว้) ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) *** เรื่องของเรา จะไม่เศร้าตอนจบแน่ แต่ก็นั่นแหละ ผู้ชายแบบนี้คงไม่มีในโลก ถึงต้องเอาลงมาในเรื่องแต่ง (มองโลกในแง่ร้ายไปนะเรา...แต่ว่ามันก็คงมีนะ...มันมี...อาจน้อยมากเท่านั้นเอง ถ้าใครเจอก็ต้องอนุรักษ์ไว้เลยแหละ รียา-อารียา *** รียา...คิดต่อหรือป่าวเอ่ย...กล้าเหรอๆ เห็นนะว่าคิดไปหน้าแดงด้วย ...... ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านและทักทายกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 49 22:37:22 จากคุณ : จูนิตา - [ 16 ก.ค. 49 22:22:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จ๊าก จบเอาซะดื้อๆ 555 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 17 ก.ค. 49 00:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ความรักนี่.. ยิ่งใหญ่นะคะ ทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้เยอะ แต่..ถ้าเปลี่ยนในทางสร้างสรรค์ก็ดีเนอะ ^_^ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : lAmunjAi (ละมุนใจ) - [ 17 ก.ค. 49 01:45:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^____^ จากคุณ : nongwin - [ 17 ก.ค. 49 08:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ้หนอความรัก แต่ก็มีอานุภาพจริง ๆ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 17 ก.ค. 49 09:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^___^ อ่านไปยิ้มไป หว๊าน หวาน จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 17 ก.ค. 49 10:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักจังเลยค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 17 ก.ค. 49 12:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จบแฮปปี้ดีจังครับ นึกว่าจะโดนแกล้งซะแล้ว อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ก.ค. 49 18:50:26 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 18 ก.ค. 49 10:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 น่ารัก หยุดใจไว้ที่เธอ จากคุณ : ^-^ icez^-^ ka - [ 18 ก.ค. 49 11:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เขาเยอะเหมือนกันนะ จากคุณ : scottie - [ 18 ก.ค. 49 17:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โอเลี้ยงแก่ๆ จบแบบนั้นแหละ...คิดต่ออีกนิดก็..555 lAmunjAi (ละมุนใจ) นั่นสิ...อยากให้ผู้ชายทั้งโลก เป็นอย่างเดย์(เริ่มเพ้อล่ะ) nongwin *---------* หนูเก๋ ความรัก...ความรักในฝันเลยแบบนี้ ใบเตยหอม ยิ้มไปเขียนไปเหมือนกันค่ะ*-------* เม-ดา ขอบคุณจ้า คุณพีทคุง (พิธันดร) *----* ไม่กล้าแกล้งใครเลย :::อาราเร่::: *---------* ^-^ icez^-^ ka นั่นสิ....หยุดหัวใจไว้ที่เธอ scottie ขอบคุณค่าที่ติงมา ก็เป็นขุดอ่อนอีกจุดของคนเขียนเหมือนกัน ชอบใช้คำซ้ำ เดียวจะเกลาใหม่อีกครั้ง ขอบคุณนะคะที่แวะมาสม่ำเสมอ ขอบคุณทุกๆ คน... จากคุณ : จูนิตา - [ 19 ก.ค. 49 00:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาให้เธออย่างนุ่มนวล... โอย... ละลายหมดแล้วพี่จูนิ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 19 ก.ค. 49 07:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แง้ๆๆ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ น่ารักมากๆๆ^^ จากคุณ : sharine (sharine) - [ 19 ก.ค. 49 20:16:57 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ศาลาไทย (salathai) โห...น้องหนูแค่นี้ละลายเสียล่ะ ถ้าพี่เขียนต่อ....ระวังกลายเป็นน้ำค้างโดนแดดนะจ๊ะ คิดถึงเหมือนเดิมนะ... sharine (sharine) ขอบคุณค่ะที่ชมว่าน่ารัก เออ...คนเขียน หรือว่าเดย์หรือว่าลลิตล่ะ อิอิ เดี๋ยวโมเมเสียหรอกนี่ จบแค่นี้แหละ...ถ้ามากกว่านี้ มันจะไม่อุ่น หวานนะ จะเป็นร้อน...เร่าไปซะ อิอิ จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 19 ก.ค. 49 20:29:43 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หลงเข้ามาอ่าน หุหุ  ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ  เรื่องน่ารักมากแต่น่าจะมีต่ออีกนิดเนอะ  ยังรู้สึกอยากอ่านอยู่เลย จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 20 ก.ค. 49 14:58:32 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไม่เจอกันนานเลยนะคะคุณจูนิ  สนุกดีค่ะ จากคุณ : ดี (dala_dee) - [ 22 ก.ค. 49 22:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณค่ะคุณดี... ไม่เจอกันนาน....คิดถึงค่ะ คิดถึง....เดือนตุลาฯ อย่าลืมนัดของเรานะ อิอิ .... จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 28 ก.ค. 49 18:26:12 ]