ความคิดเห็นที่ 1 เป็นคำแนะนำที่เยี่ยมยอด       พวกเราต่างรับเอาไว้ด้วยวิถีทางที่แตกต่างกันออกไป        ยกเว้นอัลฟองเซผู้ซึ่งตอนนี้ตกอยู่ในสภาพมึนซึมอย่างน่ากลัวมาก       กัปตันกู๊ดทำหน้าที่ถือท้าย      อัมสโลโปกาสอยู่ที่หัวเรือ       จึงไม่มีงานเหลือสำหรับเซอร์เฮนรี่และตัวข้าพเจ้านอกเสียจากนอนอยู่กับท้องเรือใช้ความคิด         เป็นเรื่องแปลกประหลาดและเกือบจะเป็นสิ่งมหัศจรรย์กับสภาพที่เราล่องลอยไปสู่ก้นบาดาลด้วยแม่น้ำซทิคซ       บางอย่างที่เหมือนกับวิญญาณของคนตายถูกเทพชารอนนำข้ามแม่น้ำไปอย่างที่เซอร์เฮนรี่พูด       มืดสนิทอย่างที่สุด !    แสงริบหรี่จากตะเกียงดวงเล็กของเราทำได้แค่แสดงให้เห็นถึงความมืดมิด        ตรงหัวเรือผู้เฒ่าอัมสโลโปกาส   ปล่อยตัวตามสบายเหมือนกับที่กล่าวกันในบทกวี     ระแวดระวังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยถือไม้ถ่อเตรียมพร้อมอยู่ในมือ        และทางด้านหลังในเงามืดข้าพเจ้าคาดได้ถึงท่าทางของกัปตันกู๊ดเพ่งมองไปตามลำแสงที่ส่องออกไปและคอยงัดท้ายเรือด้วยใบพายที่จ้วงลงไปในน้ำเป็นระยะ   “ว่าอย่างไรล่ะ”    ข้าพเจ้าคิด    “นายมาตามล่าหาการผจญภัยไม่ใช่หรืออัลลันคนดี      แล้วนายก็เจอเข้าแล้วเป็นไง      ตอนที่นายยังมีชีวิตอยู่เสียด้วยซิ !       นายน่าจะมีความละอายแก่ใจบ้าง      แต่ก็เปล่าเลย      น่าหวาดเสียวพอหรือยัง        บางทีนายอาจจะผ่านพ้นไปได้        แต่ถ้านายไปไม่รอด       ทำไมน่ะหรือ       นายช่วยตัวเองไม่ได้     ไม่เห็นหรือไง !      และถ้าเป็นอย่างที่เขาพูดกันแม่น้ำใต้ดินเป็นที่ฝังศพที่เหมาะเจาะแล้ว” ในตอนแรกข้าพเจ้าต้องขอกล่าวว่าความตึงเครียดในสมองรุนแรงมาก        พยามยามเป็นอย่างมากที่จะบรรเทาลงให้มากที่สุด        และผู้เชี่ยวชาญเกือบทั้งหมดก็ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในชั่วโมงต่อไปถ้าเขาจะมีชีวิตรอดอีกเพียงแค่ห้านาที        แต่ก็ไม่มีสิ่งใดในโลกที่คนเราไม่อาจทำความคุ้นเคยด้วย      และเมื่อมีเวลาพอเราก็ทำความคุ้นเคยกับเรื่องนั้น ๆ ได้        แม้กระนั้นความกังวลของพวกเราโดยปกติธรรมดาหรือจะพูดอย่างจริงจังว่าปราศจากเหตุผลรู้อยู่แล้วว่าเราไม่มีทางทราบได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในนาทีต่อไป         แม้ว่าเราจะนั่งอยู่ในบ้านที่มีการระบายอากาศอย่างดีพร้อมด้วยตำรวจสองนายเดินตระเวนอยู่ที่ใต้หน้าต่าง---เราก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน       ทุกอย่างจัดเตรียมไว้ให้เราพร้อมอยู่แล้วลูกเอ๋ย     แล้วเราจะทำอะไรให้วุ่นวายไปทำไมกัน ? ราว ๆ สักเกือบเที่ยงวันเมื่อตอนที่พวกเราพุ่งเข้าสู่ความมืดมิด       เราจัดยามเฝ้าระวัง (กัปตันกู๊ด กับอัมสโลโปกาส) เมื่อตอนบ่ายสองโมง        และเห็นพ้องกันว่าเวลาผ่านมาห้าชั่วโมงแล้ว      ฉะนั้นตอนหนึ่งทุ่มเซอร์เฮนรี่กับข้าพเจ้าเข้าประจำหน้าที่       เซอร์เฮนรี่อยู่ที่หัวเรือและข้าพเจ้าประจำที่อยู่ท้ายเรือ      ส่วนอีกสองคนล้มตัวลงนอน      เป็นเวลาสามชั่วโมงที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี      เซอร์เฮนรี่ต้องค้ำเรือให้ออกห่างจากผนังถ้ำเพียงครั้งเดียว      และข้าพเจ้าคัดท้ายเพียงเล็กน้อยให้เรือแล่นตรงไปข้างหน้าเพราะกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวทำที่เหลือให้ทั้งหมด       แม้ว่าบางครั้งเรือทำท่าจะหันข้างเรือให้กับกระแสน้ำ         สิ่งที่ข้าพเจ้าสะดุดใจและสงสัยเป็นอย่างมากกับความมหัศจรรย์ของแม่น้ำสายนี้      อากาศยังบริสุทธิ์อยู่ได้อย่างไร ?      มันอบอ้าวและอึดอัดอย่างไม่ต้องสงสัย        แต่ก็ไม่ขาดแคลนจนทำให้เกิดอันตรายหรือแม้แต่รู้สึกไม่สบาย        คำอธิบายอย่างเดียวที่ข้าพเจ้าพอจะกล่าวได้คือน้ำจากทะเลสาบมีอากาศอยู่เพียงพอที่จะทำให้บรรยากาศของอุโมงค์พ้นจากการเน่าเสีย         อากาศถูกปล่อยออกมาขณะที่น้ำไหลไปตามทาง         แน่นอนข้าพเจ้าเพียงแค่ให้คำไขของปริศนาที่พอจะมีประโยชน์อยู่บ้างแม้จะไม่มากนัก เมื่อข้าพเจ้าทำหน้าที่อยู่ที่ท้ายเรือสักสามชั่วโมงเห็นจะได้        ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิมันเริ่มอุ่นขึ้น       ตอนแรกข้าพเจ้าไม่ได้ให้ความสนใจ      แต่เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมงมันเริ่มร้อนขึ้นและร้อนขึ้นเรื่อย ๆ       ข้าพเจ้าเรียกเซอร์เฮนรี่แล้วถามว่าเขารู้สึกไหมหรือมันเป็นเพียงแค่จินตนาการของข้าพเจ้าเอง     “รู้สึกซิ”   เขาตอบกลับมา   “ผมก็รู้สึกด้วยเหมือนกัน     ยังกับว่าอยู่ในห้องอบไอน้ำ”        และในทันทีนั้นคนอื่นก็ตื่นขึ้นมาหอบหายใจอย่างแรง      แล้วเริ่มต้นถอดเสื้อผ้าออกไปจากกาย        ตรงนี้อัมสโลโปกาสได้ประโยชน์เพราะเขาไม่มีเสื้อผ้าให้พูดถึงนอกจากผ้าเตี่ยวเพียงผืนเดียว มันร้อนขึ้นเรื่อย ๆ และร้อนเสียจนสุดท้ายแล้วเราแทบหายใจไม่ออก      และเหงื่อทะลักออกมาจนท่วมตัวของพวกเรา        อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาถึงแม้ว่าเราจะเปลือยกายออกจนหมดเราก็ยังเกือบจะทนไม่ได้         สถานที่แห่งนั้นเป็นเสมือนห้องรับรองของนรกอย่างแท้จริง       ข้าพเจ้าจุ่มมือลงไปในน้ำแล้วหดมือกลับในทันทีพร้อมกลับร้องเสียงหลง      น้ำร้อนจนเกือบจะเดือดอยู่แล้ว        เราดูจากเทอร์โมมิเตอร์อันเล็กที่มีอยู่---ปรอทขึ้นไปอยู่ที่ 123 องศา         จากผิวน้ำมีไอน้ำร้อนผุดขึ้นมาอย่างหนาทึบ        อัลฟองเซส่งเสียงคร่ำครวญออกมาว่าพวกเราอยู่ในสถานที่ล้างบาปของนรกเรียบร้อยแล้ว       ซึ่งพวกเราก็อยู่ในสถานที่อย่างนั้นจริงแต่ไม่ใช่ในความหมายที่เขาเข้าใจ       เซอร์เฮนรี่ให้ความเห็นว่าเราต้องเข้าไปใกล้ที่ตั้งของภูเขาไฟใต้ดินสักแห่งหนึ่ง         และข้าพเจ้าก็เห็นด้วยโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นในภายหลังว่าเขาพูดถูก         ความทรมานของพวกเราที่เกิดขึ้นหลังจากนี้เกินความสามารถของข้าพเจ้าที่จะบรรยาย         พวกเราไม่มีเหงื่อจะออกมาอีกแล้ว        เพราะพวกมันพรั่งพรูไหลออกไปจนหมดเกลี้ยง        เราทำได้เพียงแค่นอนไปบนท้องเรือซึ่งตอนนี้เราไม่สามารถควบคุมได้        รู้สึกเหมือนกับถ่านที่กำลังคุจนร้อนจัด        และข้าพเจ้าคิดฟุ้งซ่านไปว่ามันช่างเหมือนกับปลาที่น่าสงสารกำลังจะตายบนพื้นดิน---กล่าวคือขาดอากาศหายใจตายไปอย่างช้า ๆ       ผิวหนังของเราเริ่มปะทุออกมา       เลือดเต้นตุบ ๆ อยู่ในหัวของเราเหมือนกับการเต้นของเครื่องจักรไอน้ำ ดำเนินไปเช่นนี้อยู่ระยะหนึ่ง       เมื่อแม่น้ำเลี้ยวเล็กน้อยโดยทันทีพร้อมกันนั้นข้าพเจ้าได้ยินเสียงแหบห้าวของเซอร์เฮนรี่ร้องขึ้นด้วยความตกใจดังมาจากทางหัวเรือจึงเงยหน้าขึ้นดูได้เห็นภาพอันน่ามหัศจรรย์และน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด        สักประมาณครึ่งไมล์เบื้องหน้าของพวกเราและเยื้องไปทางด้านซ้ายเล็กน้อยจากกึ่งกลางของสายน้ำ---ซึ่งตอนนี้เราเห็นแล้วว่ากว้างประมาณเก้าสิบฟุต---เปลวไฟสีเกือบขาวพ่นขึ้นมาเป็นลำขนาดใหญ่คล้ายกับเสาจากผิวน้ำสูงขึ้นไปห้าสิบฟุตในอากาศ        เมื่อมันปะทะเข้ากับเพดานถ้ำจึงแผ่ออกไปเป็นรัศมีประมาณสี่สิบฟุตแล้วม้วนตัวกลับลงมาเหมือนกลีบของดอกกุหลาบที่บานเต็มที่          ที่จริงแล้วเปลวแก็ซอันน่ากลัวช่างเหมือนกันอย่างที่สุดกับดอกไม้ไฟขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาจากผืนน้ำสีดำ        เบื้องล่างเป็นก้านตั้งตรงกว้างมากกว่าหนึ่งฟุต     เบื้องบนเป็นกลีบดอกอันน่ากลัวอย่างร้ายกาจเบ่งบานอยู่        สำหรับความน่ากลัวของมันและความดุดันของความงดงามอันน่าสยดสยอง     ผู้ใดจะบรรยายได้ ?     แน่นอนว่าข้าพเจ้าไม่มีความสามารถเช่นนั้น        แม้ว่าตอนนี้พวกเราจะอยู่ห่างสักประมาณห้าร้อยหลา       แต่กระนั้นเปลวเพลิงก็ส่องสว่างไปทั่วท้องถ้ำราวกับว่าเป็นเวลากลางวัน        เราจึงเห็นว่าเพดานถ้ำตอนนี้อยู่สูงขึ้นไปประมาณสี่สิบฟุตและถูกขัดถูจนราบเรียบด้วยกระแสน้ำ       หินมีสีดำพวกเราเห็นได้ว่ามีสายแร่ส่องเป็นประกายแผ่กระจายไปทั่วเหมือนกับเส้นเลือดขนาดใหญ่       แต่ว่ามันเป็นโลหะชนิดใดข้าพเจ้าไม่รู้ เรายังคงเร่งรุดเข้าไปหาแท่งไฟนี้       ซึ่งส่องประกายเจิดจ้าอย่างน่ากลัวมากกว่าเตาหลอมโลหะที่เคยจุดขึ้นโดยฝีมือของมนุษย์ “ให้เรืออยู่ทางขวาเอาไว้ ควอเตอร์เมน---ทางด้านขวา”   เสียงตะโกนจากเซอร์เฮนรี่      และอีกเพียงหนึ่งนาทีหลังจากนั้นข้าพเจ้าเห็นเขาล้มคว่ำหมดสติไป       อัลฟองเซก็หมดสติไปเรียบร้อยแล้ว      กัปตันกู๊ดเป็นคนต่อไป       พวกเขานอนอยู่ตรงนั้นราวกับว่าตายไปแล้ว      มีเพียงอัมสโลโปกาสกับข้าพเจ้าที่ยังมีสติอยู่       ตอนนี้เราเข้ามาอยู่ในระยะห้าสิบหลาห่างจากมัน     และข้าพเจ้าเห็นหัวของชาวซูลูคว่ำลงไปในฝ่ามือของเขา        เขาก็หมดสติไปแล้วเช่นเดียวกันเหลือข้าพเจ้าอยู่เพียงคนเดียว         ข้าพเจ้าหายใจไม่ออกความร้อนอย่างรุนแรงแผดเผาจนแห้งผาก      เป็นระยะหลาย ๆ หลาจากดอกกุหลาบไฟหินบนเพดานถ้ำลุกแดงด้วยความร้อน       ไม้จากลำเรือเกือบจะลุกไหม้       ข้าพเจ้าเห็นขนจากหงส์ตายตัวหนึ่งเริ่มบิดตัวแล้วเหี่ยวแห้งไป       แต่ข้าพเจ้ายังไม่ยอมแพ้       ข้าพเจ้ารู้ดีว่าถ้าข้าพเจ้าหมดสติไปเราจะผ่านเข้าไปในระยะสามหรือสี่หลาจากเปลวแก็ซอันร้อนแรงแล้วพบกับความตายอย่างน่าอนาถ         ข้าพเจ้าเตรียมพายเพื่อหันเรือให้ห่างจากมันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วถือเตรียมเอาไว้อย่างไม่ยอมลดละ ดวงตาของข้าพเจ้าเหมือนกับว่าจะปะทุออกมาจากหัว       จากหนังตาที่ปิดสนิทข้าพเจ้าสามารถเห็นแสงสว่างอันร้ายกาจ         ตอนนี้เราเกือบมาอยู่เบื้องหน้ามันแล้ว      มันส่งเสียงคำรามกึกก้องเหมือนกับไฟจากนรก        และน้ำเดือดพล่านอยู่รอบ  ๆ        ห้าวินาทีต่อมา     เราผ่านมันไปข้าพเจ้าได้ยินเสียงคำรามอยู่ข้างหลัง จากคุณ : Sv - [ 19 ก.ค. 49 12:05:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นข้าพเจ้าก็หมดสติไปเช่นเดียวกัน        สัมผัสแรกเมื่อข้าพเจ้ารู้สึกตัวขึ้นมาคือรู้สึกว่ามีลมพัดผ่านไปบนใบหน้า       ดวงตาของข้าพเจ้าลืมขึ้นได้อย่างยากลำบาก       ข้าพเจ้าเงยหน้าขึ้นดู    สูงขึ้นไปจากตัวข้าพเจ้ามีแสงสว่างขณะที่รอบ ๆ ตัวมีแต่ความมืดมัว          ทันใดข้าพเจ้าจำได้จึงมองไปรอบ ๆ        เรือยังลอยไปตามแม่น้ำ       ที่ท้องเรือร่างเปลือยของเพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้านอนอยู่     “พวกเขาตายแล้วหรือ ?”    ข้าพเจ้าสงสัย       “ข้าพเจ้าถูกทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดายในสถานที่อันน่ากลัวอย่างนี้หรือ ?”       ข้าพเจ้าไม่รู้         ต่อมาข้าพเจ้ารู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมาก        จึงจุ่มมือข้ามกราบเรือลงไปในน้ำแล้วต้องชักกลับขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้อง        ไม่ต้องสงสัยผิวหนังเกือบทั้งหมดถูกเผาไหม้จนลอกออกไปหมด        ส่วนน้ำนั้นเย็นหรือใกล้เคียงแบบนั้นข้าพเจ้าดื่มเข้าไปหลายไพนท์แล้วเอามาราดจนทั่วตัว        ร่างกายของข้าพเจ้าดูราวกับว่าดูดซับน้ำเหมือนกับที่เราเห็นก้อนอิฐดูดซับน้ำฝนตอนหน้าแล้ง      แต่เมื่อร่างกายของข้าพเจ้าถูกเผาจนเกรียมสัมผัสของมันทำให้เจ็บปวดอย่างสาหัส       จากนั้นข้าพเจ้าเริ่มคิดถึงคนอื่น ๆ จึงลากสังขารไปหาพวกเขาอย่างยากลำบาก        ข้าพเจ้าเอาน้ำพรมไปที่ร่างของพวกเขาและด้วยความยินดีพวกเขาเริ่มคืนสติขึ้นมา---อัมสโลโปกาสเป็นคนแรก     แล้วคนอื่นก็ฟื้นตามมา       ต่อมาพวกเขาพากันดื่มน้ำอย่างมากมายเหมือนกับร่างกายมีฟองน้ำคอยดูดซับเอาไว้       จากนั้นเริ่มรู้สึกหนาวเย็น---แตกต่างกันอย่างประหลาดกับความรู้สึกสัมผัสที่เพิ่งผ่านมา---เราทำอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เอาเสื้อผ้ากลับมาสวมใส่       ขณะที่เราสวมเสื้อผ้ากัปตันกู๊ดชี้ไปที่ข้างเรือมีร่องรอยพุพองทั่วไปหมดจากความร้อนจนกลายเป็นถ่าน      ถ้ามันถูกสร้างขึ้นมาเหมือนเรือของพวกเราที่เจริญแล้ว          กัปตันกู๊ดกล่าวว่าไม้กระดานจะบิดงอจนน้ำทะลักเข้ามาได้จนเรือจม       แต่เป็นโชคดีที่มันถูกขุดขึ้นมาจากไม้เนื้ออ่อนที่มีลำต้นใหญ่มาก       ด้านข้างเรือหนาเกือบสามนิ้วและท้องเรือหนาสี่นิ้ว       เปลวเพลิงอันน่ากลัวเกิดขึ้นมาได้อย่างไรเราไม่มีทางรู้       แต่ข้าพเจ้าเดาว่าตรงจุดนั้นต้องเป็นรอยแยกหรือหลุมในท้องแม่น้ำที่แก็ซจำนวนมหาศาลจากภูเขาไฟใต้ดินขับดันออกมาสู่อากาศเบื้องบน       แต่ว่ามันเริ่มจุดเป็นเปลวเพลิงได้อย่างไร     แน่นอนว่าไม่สามารถที่จะอธิบายได้       บางทีข้าพเจ้าคิดว่าน่าจะเกิดจากการติดไฟด้วยตัวเองของแก็ซไข่เน่า ในไม่ช้าเราก็นำบางอย่างกลับเข้าที่และจับมือแสดงความยินดีให้แก่กันบ้างเล็กน้อย      เราทำการตรวจสอบว่าตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน        ข้าพเจ้าบอกว่ามีแสงสว่างอยู่ข้างบน       และจากการพิจารณาแล้วพบว่ามันมาจากท้องฟ้า      เซอร์เฮนรี่บอกว่าเหมือนกับฉากที่กล่าวเอาไว้ในบทกวีอย่างแท้จริง         แม่น้ำของเราไม่ได้อยู่ใต้ดินไปตลอดทั้งสาย       และตอนนี้ไม่ได้ไหลไปในความมืดของอุโมงค์ที่ไม่อาจวัดระยะทางได้      แต่อยู่ระหว่างหน้าผาสูงชันอย่างน่ากลัวสองข้างสูงไม่น้อยกว่าสองพันฟุต       ช่างสูงเสียเหลือเกินแม้ว่าท้องฟ้าจะอยู่เบื้องบนของเรา      แต่เรากลับอยู่ในความมืดครึ้ม---ไม่ได้มืดสนิทเสียทีเดียว       แต่เป็นความมืดครึ้มของห้องที่ปิดม่านในตอนกลางวัน      หน้าผาแต่ละข้างสูงตรงขึ้นไปตั้งตระหง่านทมึนทึงและน่ากลัว       สูงเสียจนตาลายจากการที่พยายามจะวัดความสูงของมัน        ช่องว่างนิดเดียวที่เป็นท้องฟ้าพาดไปเหมือนกับเป็นเส้นด้ายสีน้ำเงินอยู่บนยอดสีดำสนิท       ไม่มีสิ่งใดเลยไม่ว่าต้นไม้หรือพุ่มไม้เลื้อย       ตรงนี้บ้างตรงโน้นบ้างขึ้นอยู่เป็นกระหย่อมอย่างน่ากลัวของตะไคร่สีเทายาว      ห้อยอยู่บนหินอย่างไม่ไหวติงเหมือนกับเคราสีขาวบนคางของคนตาย        มันดูราวกับว่ามีเศษแสงเพียงน้อยนิดที่จะตกมาถึงสถานที่อันน่ากลัวแห่งนี้        ไม่มีแสงอาทิตย์อันกระจ่างส่องลงมาถึง        มันสูญสิ้นไปก่อนไกลมาก ๆ เหนือหัวเรา ตรงริมของแม่น้ำเป็นชายฝั่งเล็ก ๆ ประกอบจากหินกลมมากมายเกิดจากการกระทำของน้ำอย่างไม่หยุดหย่อน        ทำให้ที่แห่งนี้มองดูเหมือนกับเอาซากของลูกปืนใหญ่นับพันมาโปรยเอาไว้      เห็นได้ว่าเมื่อระดับน้ำของแม่น้ำใต้ดินสูงขึ้นก็จะไม่มีชายหาดปรากฏขึ้นหรือมีเพียงเล็กน้อยระหว่างชายน้ำกับหน้าผาอันสูงชัน        แต่ตอนนี้มีพื้นที่ว่างประมาณเจ็ดหรือแปดหลา        และที่ชายหาดแห่งนี้เราตัดสินใจที่จะขึ้นฝั่งเพื่อจะพักผ่อนสักเล็กน้อยหลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาและเพื่อจะยืดแข้งยืดขาบ้าง       มันเป็นสถานที่น่ากลัว       แต่ก็น่าจะพักผ่อนสักชั่วโมงหลังจากผ่านความสยดสยองของแม่น้ำมาและเพื่อจัดข้าวของในเรือเสียใหม่       ด้วยเหตุนั้นเราเลือกจุดที่ดูว่าเหมาะสม     ด้วยความยากลำบากเล็กน้อยในการนำเรือเข้าชายหาดและตะกายขึ้นไปบนก้อนหินกลมที่ไม่เป็นมิตร “ให้ตายเถอะ”   กัปตันกู๊ดร้องขึ้นมา     เขาขึ้นฝั่งเป็นคนแรก   “มันช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้ !    มันพอที่จะทำให้คนคลั่งขึ้นมาได้”    แล้วเขาหัวเราะ ในทันใดเสียงดังอย่างร้ายกาจล้อเลียนถ้อยคำของเขาดังกระหึ่มขึ้นมามากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า    “ทำให้คนคลั่งขึ้นมาได้     โฮ่    โฮ่    โฮ่ !”-------“คลั่งได้   โฮ่   โฮ่   โฮ่ !”      พร้อมกับเสียงตอบกลับมาด้วยสำเนียงประหลาดจากหน้าผาที่อยู่ไกลออกไป---คลั่งได้ !   คลั่งได้ !   คลั่งได้ !  สอดแทรกขึ้นมาเสียงแล้วเสียงเล่า---แต่ละเสียงโยนกลับไปกลับมาด้วยเสียงหัวเราะอันน่าขนพองสยองเกล้าจากปากที่มองไม่เห็นจนกระทั่งพื้นที่ทั้งหมดนั้นเต็มไปด้วยเสียงสะท้อนกึกก้องเหมือนเสียงหวีดร้องรื่นเริงของปีศาจ       จนกระทั่งในที่สุดมันก็หยุดหายไปอย่างฉับพลันเหมือนกับตอนที่มันเริ่มดังขึ้นมา 'Oh, mon Dieu!'    อัลฟองเซส่งเสียงตะโกนขึ้นมา      ตกใจกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้จนเสียสติ 'MON DIEU! MON DIEU! MON DIEU!'   เสียงหวีดร้องสะท้อนอย่างกึกก้องดังสนั่นขึ้นมา    คร่ำครวญด้วยน้ำเสียงทุกอย่างเท่าที่จะเป็นไปได้ “อ้าห์”    อัมสโลโปกาสพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น     “ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าพวกปีศาจสิงสู่อยู่ที่นี่      สถานที่แห่งนี้จึงเป็นอย่างที่เห็นอยู่นี้” ข้าพเจ้าพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจว่าเสียงอึกทึกที่ได้ยินอยู่นี้เกิดจากเสียงสะท้อนอย่างประหลาด      แต่ว่าเขาไม่เชื่อ “อ้าห์”   เขาพูดขึ้น   “ฉันรู้จักเสียงสะท้อนฉันเคยได้ยิน      มีอยู่ที่หนึ่งตรงข้ามหมู่บ้านของฉันในดินแดนซูลู      พวกผู้หญิงชอบไปพูดด้วย        แต่ถ้าหากว่าที่เราได้ยินอยู่นี่เป็นเสียงสะท้อนที่โตเต็มที่แล้ว      ที่หมู่บ้านของฉันก็เป็นเพียงแค่ทารก       ไม่---ไม่ใช่      มีพวกปีศาจอยู่บนโน้น       แต่ฉันไม่สนใจพวกมัน”       เขากล่าวต่อ    หลังจากสูดลมหายใจเข้าอย่างเต็มที่    “พวกมันทำได้แค่ล้อเลียนถ้อยคำที่คนพูด       แต่พวกมันไม่สามารถพูดด้วยถ้อยคำของมันเอง       และพวกมันไม่กล้าโผล่หน้าออกมาให้เห็น”      แล้วเขาก็เงียบเสียงไป    และไม่กล่าวอย่างใดอีกถึงพวกปีศาจอันน่ารังเกียจเหล่านี้ หลังจากนั้นพวกเราจำเป็นต้องสนทนากันด้วยเสียงกระซิบ---เพราะไม่อาจทนเสียงของเราที่ถูกโยนกลับไปกลับมาเหมือนลูกเทนนีส       จากหน้าผาหนึ่งไปยังอีกหน้าผาหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นเสียงกระซิบของพวกเรามันก็จะเกิดเสียงพึมพัมแปลกประหลาดวิ่งไปตามหิน       จนกระทั่งสุดท้ายมันจางหายไปด้วยเสียงอันยืดเยื้อ        ที่จริงแล้วเสียงสะท้อนฟังไพเราะและน่าหลงใหล       แต่เรามีพวกมันมากเกินพอในหุบเขาอันน่ากลัวแห่งนี้ จากคุณ : Sv - [ 19 ก.ค. 49 12:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทันทีที่เราตั้งค่ายพักเล็ก ๆ บนก้อนหินกลม       เราชำระบาดแผลจากการถูกเผาเท่าที่จะทำได้       เพราะเรามีน้ำมันเพียงเล็กน้อยสำหรับตะเกียงและไม่อยากใช้ส่วนที่สำรองไว้สำหรับตอนนี้       เราจึงถลกหนังหงส์ออกมาตัวหนึ่ง        และใช้ไขมันจากหน้าอกของมันซึ่งพิสูจน์ว่าใช้แทนกันได้เป็นอย่างดี        จากนั้นจัดสัมภาระบนเรือใหม่     และจบด้วยการกินอาหาร       ซึ่งข้าพเจ้าแทบจะไม่ต้องพูดเลยว่าต้องการเป็นอย่างมากจากการที่พวกเราหมดสติไปหลายชั่วโมง       ซึ่งตอนนี้นาฬิกาบอกพวกเราว่าเป็นเวลาเที่ยงวัน      ฉะนั้นเราจึงนั่งล้อมวงทำธุระกับเนื้อเย็นชืดเท่าที่ความกระหายของเราจะรวบรวมขึ้นมาได้       แต่สำหรับข้าพเจ้ามีไม่มากนักเนื่องจากรู้สึกไม่สบายและวิงเวียนหลังจากได้รับความทรมานในคืนที่ผ่านมา      และยังทรมานจากอาการปวดหัวอีกด้วย      เป็นอาหารมื้อประหลาด      มันมืดครึ้มมากเสียจนเราแทบจะไม่เห็นทางที่จะตัดอาหารและนำมันเข้าสู่ปาก       แต่เราก็ยังจัดการไปได้ด้วยดี       จนกระทั่งข้าพเจ้าบังเอิญหันไปมองข้างหลัง---ประสาทสัมผัสของข้าพเจ้ารับรู้ถึงเสียงบางอย่างคืบคลานมาบนหิน       จึงได้เห็นปูสีดำตัวใหญ่มากอยู่บนก้อนหินตรงหน้าของข้าพเจ้าพอดี         มันใหญ่ประมาณห้าเท่าของปูที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมา      เจ้าสัตว์ที่น่าขยะแขยงและน่ารังเกียจมีดวงตาสองข้างยื่นออกมาดูเหมือนกับว่ามันจ้องมองมาอย่างเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน      ดวงตาของมันยาวมากและโค้งงอได้เหมือนเสาอากาศหรือหนวดของสัตว์พร้อมกับก้ามขนาดมหึมา       และข้าพเจ้าก็ไม่ชอบพวกมันเลย      ทั่วไปหมดเจ้าสัตว์ที่น่ารังเกียจหลายโหลไต่อยู่ไปมา        ข้าพเจ้าคาดว่าเป็นเพราะกลิ่นอาหาร       พวกมันโผล่ออกมาจากระหว่างก้อนหินกลมและจากรูในหน้าผา       บางตัวเข้ามาใกล้พวกเรามาก        ข้าพเจ้าจ้องดูมันอย่างไม่วางตา     ขณะที่จ้องดูมันอยู่อย่างนั้นข้าพเจ้าเห็นเจ้าสัตว์ตัวหนึ่งยื่นก้ามมหึมาของมันหนีบกัปตันกู๊ดทางข้างหลังทำให้เขากระโดดตัวลอยร้องเสียงหลง      ทำให้เกิดเสียงสะท้อนก้องไปมาดังขึ้นอย่างจริงจัง       ขณะเดียวกันเจ้าตัวอื่นขนาดใหญ่มากหนีบเข้าที่ขาของอัลฟองเซ      เขาก้มลงขจัดมันออกไป      และคงจะจินตนาการได้ว่าฉากสำคัญก็มาถึง       อัมสโลโปกาสใช้สันขวานทุบไปที่กระดองของตัวหนึ่ง       มันส่งเสียงร้องโหยหวนน่ารังเกียจทำให้เกิดเสียงสะท้อนก้องกังวานดังขึ้นเป็นพันเท่าพร้อมกับพ่นฟองออกมาจากปาก        ทำให้เพื่อนของมันอีกหลายร้อยโผล่ออกมาจากรูและซอกมุมต่าง ๆ       พวกมันมุ่งไปตรงจุดที่เห็นว่าตัวที่บาดเจ็บนอนกองอยู่เหมือนกับเจ้าหนี้เข้าไปรุมทึ้งคนล้มละลาย        ฉีกแขนขาของมันด้วยก้ามอันใหญ่โตแล้วกินมันเข้าไป      ใช้ก้ามของมันส่งชิ้นเนื้อเข้าไปในปาก       ฉวยได้อาวุธที่เหมาะมืออย่างเช่นก้อนหินหรือว่าด้ามพายเราทำสงครามกับปูยักษ์---ซึ่งจำนวนของพวกมันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว      และกลิ่นเหม็นของพวกมันสุดที่จะทนทาน       ทันทีที่เราทุบกระดองของมันตัวอื่น ๆ เข้าไปเล่นงานตัวที่บาดเจ็บแล้วกินมันเข้าไป      พ่นฟองออกมาจากปากส่งเสียงประหลาดขณะที่มันกำลังกิน       เจ้าสัตว์ร้ายไม่หยุดเพียงแค่นั้น      เมื่อมีโอกาสมันก็หนีบพวกเรา---พวกมันหนีบได้อย่างร้ายกาจ---หรือไม่ก็พยายามขโมยเนื้อของเรา     พวกมันที่มีขนาดใหญ่มากตัวหนึ่งคว้าเอาหงส์ที่เราถลกหนังเอาไว้พยายามจะลากเอาตัวไป       โดยทันทีพวกมันนับจำนวนไม่ถ้วนโถมเข้าไปหาเหยื่อ       จากนั้นก็เป็นภาพอันน่ากลัวและน่าสะอิดสะเอียน      ทำไมพวกมันถึงพ่นฟองออกมาส่งเสียงร้องฉีกเนื้อกินพวกเดียวกันเอง !      เป็นภาพที่น่าคลื่นเหียนผิดธรรมดา      และมันก็จะหลอกหลอนผู้ที่ได้เห็นไปจนวันตาย---มันถูกกำหนดไว้เช่นนี้ในความลึกที่มีแต่ความมืดครึ้มอึดอัด     พร้อมกับเสียงดนตรีที่ไม่มีวันจบของท่วงทำนองอันหลากหลายสั่นประสาทสะท้อนก้องไปมา        เรื่องแปลกประหลาดนี้เท่าที่พอจะกล่าวได้      มันมีบางอย่างที่น่าตกใจเกี่ยวกับเจ้าสัตว์ร้ายปีศาจพวกนี้---มันราวกับว่ากิเลศอันชั่วร้ายและแรงปรารถนาทั้งหมดของมนุษย์เข้าไปสิงสู่อยู่ในกระดองของปูยักษ์และเป็นบ้าไป       พวกมันกล้าหาญอย่างร้ายกาจและมีความฉลาด        และพวกมันดูเหมือนว่าจะมีความเข้าใจ      ภาพทั้งหมดอาจเตรียมไว้ให้กับบทเพลงอีกบทหนึ่งของดังเต้ ที่มีชื่อว่า นรก  อย่างที่เคอร์ตีสบอก “ผมว่าพวกเรารีบเผ่นออกไปจากที่นี่ไม่อย่างนั้นพวกเราทั้งหมดต้องเสียหัวไป”       กัปตันกู๊ดร้องออกมา       และพวกเราไม่รอช้าที่จะทำตามคำชี้แนะนี้       รีบไปที่เรือซึ่งตอนนี้มีสัตว์ร้ายนับร้อยล้อมอยู่พยายามจะไต่ขึ้นไปแต่ไร้ผล       จากก้อนหินเรารวบรวมข้าวของกระโดดลงเรือแล้วออกไปกลางสายน้ำ        ทิ้งไว้เบื้องหลังเป็นอาหารของพวกเราที่ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกับเสียงหวีดร้องและฟองที่พ่นออกมาจากปาก       และกลิ่นเหม็นอย่างร้ายกาจจากเจ้าสัตว์ร้ายที่ยึดครองอยู่จนเต็มพื้นที่ “พวกมันเป็นปีศาจเฝ้าสถานที่”    อัมสโลโปกาสพูดขึ้นด้วยท่าทีของผู้ที่ไขปัญหาออก       และในความเห็นของข้าพเจ้าค่อนข้างที่จะเห็นด้วยกับเขา อัมสโลโปกาสให้ความเห็นอย่างตรงประเด็นเหมือนกับขวานของเขา “จะทำอะไรกันต่อไปดี ?”    เซอร์เฮนรี่พูดขึ้นอย่างไม่มีความหมาย “ลอยกันต่อไปผมว่าอย่างนั้น”    ข้าพเจ้าตอบ     แล้วเราก็ลอยเรือต่อไป       ตลอดช่วงบ่ายจนถึงตอนเย็นเราล่องลอยไปในความมืดมัวภายใต้แนวเส้นท้องฟ้าสีครามอันห่างไกล       แทบจะไม่รู้เลยว่ากลางวันสิ้นสุดตอนไหนและกลางคืนเริ่มต้นอย่างไร       เมื่อตกอยู่ในสถานที่เช่นนี้ไม่มีความแตกต่างให้สังเกตเห็น      จนกระทั่งกัปตันกู๊ดชี้ให้ดูดาวดวงหนึ่งลอยเด่นอยู่เหนือเรา      ไม่มีอะไรที่จะทำให้ดีไปกว่านั้นพวกเราจึงเฝ้ามองมันด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก       ในทันใดมันหายไป        ความมืดมิดเริ่มหนาแน่นขึ้นและเสียงอึกทึกอันคุ้นเคยล่องลอยอยู่ในอากาศ     “ลงใต้ดินกันอีกแล้ว”      ข้าพเจ้าพูดด้วยเสียงคร่ำครวญชูตะเกียงขึ้น       ใช่แล้วไม่เป็นที่ต้องสงสัย     ข้าพเจ้าเพิ่งจะเห็นเพดานถ้ำ        หุบเหวสิ้นสุดลงแล้วอุโมงค์รับช่วงต่อไป        จากนั้นเป็นการเดินทางอันยืดยาวของค่ำคืนอันแสนอันตรายและน่าหวาดกลัว        ถ้าจะบรรยายเรื่องที่เกิดขึ้นโดยตลอดก็จะเป็นเรื่องน่าเบื่อ       ดังนั้นข้าพเจ้าขอกล่าวอย่างง่าย ๆ ว่าประมาณเที่ยงคืนเราติดอยู่บนแผ่นหินเรียบที่โผล่ขึ้นมากลางสายน้ำจนเรือเกือบจะคว่ำและจมน้ำไป        แต่ในที่สุดเราก็หลุดออกมาได้และล่องลอยไปบนความลุ่ม ๆ ดอน ๆ ของสายน้ำต่อไป      ผ่านไปหลายชั่วโมงจนเกือบจะตีสาม      เซอร์เฮนรี่   กัปตันกู๊ด   และอัลฟองเซ นอนหลับไปเพราะหมดแรง       อัมสโลโปกาสอยู่ที่หัวเรือพร้อมไม้ถ่อและข้าพเจ้าคอยคัดท้าย      เมื่อข้าพเจ้าสำเหนียกว่าเราเดินทางด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด        ในทันใดข้าพเจ้าได้ยินเสียงอัมสโลโปกาสร้องขึ้นด้วยความตกใจ       วินาทีต่อมามีเสียงกิ่งไม้แหวกออกไป       ข้าพเจ้าจึงรู้ว่าเรือพุ่งผ่านไปบนกิ่งไม้ที่ห้อยอยู่หรือพุ่มไม้เลื้อย     นาทีต่อมามีสายลมสดชื่นโชยผ่านใบหน้า       ข้าพเจ้าจึงรู้สึกว่าเราโผล่ออกมาจากอุโมงค์แล้วและกำลังลอยอยู่บนผิวน้ำใสสะอาด        ข้าพเจ้ากล่าวว่ารู้สึกเพราะว่าข้าพเจ้าไม่เห็นอะไรเลยมันมืดสนิทอย่างที่เป็นอยู่เสมอก่อนที่จะอรุณรุ่ง       แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ไม่ทำให้ความยินดีของข้าพเจ้าลดลงแม้แต่น้อย      พวกเราหลุดออกมาจากแม่น้ำอันน่าหวาดกลัวแล้ว      ไม่ว่าเราจะออกมายังสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไรอย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีบางอย่างที่เราต้องขอขอบคุณ       ข้าพเจ้าจึงนั่งลงสูดลมหายใจเอาอากาศอันสดชื่นของยามราตรีรอคอยอรุณรุ่งด้วยความอดทนเท่าที่ข้าพเจ้าจะทำได้ จบบทที่ ๑๐ จากคุณ : Sv - [ 19 ก.ค. 49 12:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "กุหลาบไฟ" กับ ปูยักษ์ในบทนี้ เหมือนกับหลุดมาจากนิยายวิทยาศาสตร์ ของ Jules Verne เลยครับ 'Mon Dieu!" ที่อัลฟองเซร้องตะโกนนั้น ตรงกับคำอังกฤษว่า "My God!" หรือ "พระเจ้าช่วย!" ครับ จากคุณ : A Muggle - [ 21 ก.ค. 49 08:41:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4335010/W4335010.html บทที่ ๑ ข่าวลือ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4352812/W4352812.html บทที่ ๒ มือมรณะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4372654/W4372654.html บทที่ ๓ สถานี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4398018/W4398018.html บทที่ ๔ อัลฟองเซ กับ แอนเนต http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4418644/W4418644.html บทที่ ๕ อัมสโลโปกาสให้สัญญา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4434918/W4434918.html บทที่ ๖ ราตรีอันยาวนาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4468734/W4468734.html บทที่ ๗ การสังหารอย่างสยดสยองและร้ายกาจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4486279/W4486279.html บทที่ ๘ อัลฟองเซ อธิบาย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4507924/W4507924.html บทที่ ๙ เข้าสู่ดินแดนลี้ลับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4526322/W4526322.html จากคุณ : อันธิกา - [ 24 ก.ค. 49 14:43:52 ]