ความคิดเห็นที่ 1 .            ประตูเหล็กสีเทาแห่งทัณฑสถานหญิงเปิดขึ้น อย่างช้าๆ           หญิงสาวในชุดสูทปราณีตเดินก้าวเข้าไปอย่างมุ่ง มั่น ปรายสาตามองโต๊ะเก้าอี้พลาสติกสีขาวที่ถูกเตรียมไว้ ให้สำหรับผู้มาเยี่ยมเยียนผู้ต้องขัง ...จุดหมายของเธออยู่ ที่นั่น ผู้หญิงในชุดคุมขังสีน้ำตาลคนนั้น ผู้หญิงที่เป็นทั้ง เพื่อนคนสำคัญ และจำเลยที่หล่อนต้องฟาดฟันเพื่อช่วย เหลือลูกความของตัวเอง            “เป็นยังไงบ้าง”            คนมาเยือนเป็นฝ่ายถามขึ้นพร้อมๆกับทรุดร่างลง นั่งด้านตรงข้าม             คนถูกถามนั่งนิ่งเป็นครู่ ดวงตาเจ็บช้ำเหม่อ มองดวงหน้าเพื่อนสนิทราวกับคนไม่รู้จัก ก่อนที่จะเหยียด ยิ้มบางเบาพร้อมกับเอ่ยขึ้น            “เราไม่คิดว่าคนที่มาพบจะเป็นตัว”            “เรารู้ ว่าตัวคงไม่อยากพบเรา ในเมื่อเราเป็นคน ทำให้ตัวต้องมาอยู่ทีนี่”             ผู้มาเยือนยิ้มเพียงเล็กน้อย กลืนก้อนบางอย่างที่ จุกอยู่ในลำคออย่างเจ็บปวดที่สุด ใช่...หล่อนชนะไปแล้ว ในสังเวียนแห่งกฎหมายที่ได้รับค่าตอบแทนมหาศาลนั่น ชนะ...แลกกับการส่งเพื่อนที่รักที่สุดในชีวิตเข้ามาถูกจอง จำที่นี่           “เปล่าเลย ตัวเป็นทนายนี่ ตัวต้องมีหน้าที่ช่วยลูก ความตัวอยู่แล้ว”           คำถามเสียดเข้าไปในหัวใจคนฟัง เหมือนๆคนพูด จะไม่ใส่ใจ แต่คนฟังรู้ รู้ว่าในแววตานั้นมีแววตัดพ้อมาก เพียงไร          “ก่อนจะรับงานเราไม่รู้ว่าจะเป็นตัว”           ทนายสาวผ่อนลมหายใจบางเบา หลับตาไล่เรียง ความรู้สึกผิดบาปในใจทั้งหมด ทำไมถึงพาตัวเองมาที่นี่... หญิงสาวตอบตัวเองไม่ได้ รู้แต่เพียงว่าอยากจะโยนความ รู้สึกผิดบาปทั้งหมดให้เป็นเรื่องของเหตุและผล เหตุและ ผลที่ตัวเองยกมาสู้คดีแล้วบังเอิญมีน้ำหนักมากกว่าเท่านั้น          “แสดงว่าตัวมักจะรับงานแบบนี้”           ‘งานแบบนี้’ กดเข้าไปในหัวใจของคู่สนทนาได้ เป็นอย่างดี ก่อนที่พยายามจะสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป             “แต่ตัวก็ฆ่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่หรือ ตัวจะบอกว่า ตัวเองไม่ผิดหรือยังไง”            “ตัวอย่าทำแบบนี้เลย โยนความผิดทั้งหมดไปที่ คนอื่นทั้งๆที่ตัวก็รู้ดีที่สุด เราบอกตัวไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ ในศาลนั่น อ้อ...แต่ลืมไป ตัวไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อฟังความ จริง ตัวอยู่ที่นั่นเพื่อพลิกความจริงต่างหาก”            หญิงสาวที่กำลังรับโทษทัณฑ์ความผิดหัวเราะ อย่างขมๆ ไม่ต้องหลับตาไล่เรียงความคิดหล่อนก็จำภาพ วันนั้นได้ดี ใครจะคิดกันว่า ‘เพื่อน’ จะเป็นทนายให้ฝ่ายตรง ข้ามหล่อน พลิกผิดเป็นถูกพยายามยัดเยียดให้หล่อนต้อง เข้ามาตายทั้งเป็นอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่าคุกแห่งนี้            “วันนั้น...ผู้ชายคนนั้นจะข่มขืนเรา ผู้หญิงคนนั้น เขาบอกอะไรตัวบ้างล่ะนายจ้างตัวน่ะ เราไม่มีอะไรจะ อธิบายอีกแล้วถ้าตัวจะเลือกเชื่อตามที่ผู้หญิงคนนั้นเล่า เรา รู้ว่า...ว่าตัวฉลาดพอที่จะเข้าใจ เราทำไปเพื่อป้องกันตัวถึง ได้ฆ่าเขา แต่ที่เราไม่เข้าใจ...คือทำไมทั้งๆที่ตัวรู้ ถึงยังทำ กับเราแบบนี้”            “ต่อให้เราไม่ทำ...ผู้หญิงคนนั้นก็คงไม่ปล่อยตัว ไว้แน่ ตัวก็รู้ใช่ไหม”           น้ำเสียงเอื้อนเอ่ยตอบออกมาแผ่วเบานัก นึก คำนวณเหตุผลทุกอย่างที่ทำให้ทำไปในวันนั้น ใช่ หล่อน ตกใจที่รู้ว่า ‘อีนังนั่น’ ที่ลูกค้าเกลียดนักเกลียดหนาคือคน เดียวกับเพื่อนที่เธอรักที่สุด แต่เพราะอะไร...เธอถึงตัดสิน ใจทำแบบนั้น            พยายามบอกตัวเองว่าที่ต้องทำไปเป็นเพราะ พันธะเรื่องข้อสัญญาเลขหกหลักที่เซ็นต์ไปนั่น เพราะ ประวัติการชนะคดีไม่เคยแพ้ของตัวเอง เพราะครอบครัวที่ ต้องพึ่งพาหล่อนต่อไปในเส้นทางอาชีพนี้ และก็เพราะ หล่อนรู้ดีว่าต่อให้หล่อนไม่ทำผู้หญิงมีเงินขนาดนั้นต้อง เพียรเสาะหาทนายที่เก่งกาจมาเอาผิดเพื่อนของหล่อนจน ได้ และเพราะหล่อนกลัว...กลัวว่าทนายคนใหม่นั่นจะทำ ให้เพื่อนของหล่อนต้องทรมานไปมากกว่าโทษไม่กี่ปีที่ หล่อนตัดสินใจยัดเยียดให้             เหตุผลร้อยแปดพันเก้านี่ใช่หรือไม่...ที่เฝ้าบอก ตัวเองมาโดยตลอดว่าทำถูกต้อง             แต่ไม่รู้ทำไม...หัวใจมันจึงเจ็บจุกไปหมดจนต้อง บากหน้าที่ทรยศเพื่อนมาพบเพื่อนในวันนี้             “เราไม่มีทางเลือก”            ในที่สุด ทนายความสาวก็ขมวดเหตุผลทุกอย่าง เข้าสั้นๆด้วยคำๆเดียว คำๆเดียวที่แทบจะทำให้คนฟังแทบ หลุดเสียงหัวเราะ ส่ายหน้าบางเบา เหยียดยิ้มอย่างเศร้า หมองที่สุด             “เราฆ่าผู้ชายคนนั้น เพราะถ้าไม่ฆ่าเขาเขาก็จะ ฆ่าเรา นั่นแหละที่เราบอกตัวว่าเราทำไปเพราะเราไม่มีทาง เลือก แล้วตัวล่ะ...คำว่าไม่มีทางเลือกของตัวคืออะไร ตัว คงไม่รู้...ตั้งแต่ที่เราฆ่าผู้ชายคนนั้นเราก็เตรียมใจไว้อยู่ แล้วว่าผู้หญิงที่เกลียดเรานักหนาคนนั้นไม่มีทางปล่อยเรา แน่ เพียงแต่เราไม่ได้เตรียมใจ...ว่าตัวจะเป็นอาวุธที่เข้ามา ทิ่มแทงเรา เรายินดีที่จะจบชีวิตตัวเองที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นลาน ประหาร หรือจองจำตลอดชีวิต เรายินดี...ตราบใดที่เรายังรู้ ตัวว่าอย่างน้อยเรายังรักตัวของเราเองอยู่ เรายังศรัทธาใน ตัวเอง แล้วตัวล่ะ...ทางเลือกที่ตัวบอกไม่มีทางเลือกนั่น น่ะ...มันเป็นทางเลือกที่ทำให้ตัวยังรักตัวเองอยู่บ้างมั้ย”            คำพูดยาวเหยียดราวกับเข็มนับร้อยพันเล่มทิ่ม เข้าไปในหัวใจ โลกใบนี้ผิดถูกคืออะไร...หล่อนคิดว่า หล่อนไม่เคยรู้ เคยคิดแต่เพียงว่าผิดถูกอยู่ที่เหตุและผลที่ ยกมาอ้างเท่านั้น แต่เอาเข้าจริง...ทำไมถึงเพิ่งจะมอง เห็น ...ความผิดถูกบนโลกใบนี้สัมผัสได้แค่เพียงใช้ความ รู้สึก             ทำไมหล่อนไม่เชื่อสิ่งที่ควรจะเชื่อ เชื่อหัวใจ... ให้มากกว่าสมอง เพราะสมองมักคอยหาเหตุผลมากมาย มาปลอบโยนตัวเองเสมอ ...ใช่มั้ย             “เคยมีโจ๊กตลกเล่านะ ว่าเวลาหมอชันสูตรศพน่ะ เขาจะรู้ได้ทันทีเลยว่าศพไหนทำอาชีพอะไร หรือทำอะไร มา”             คนในชุดคุมขังยังคงพูดขึ้นอย่างติดตลก แม้ใน ดวงตาจะไม่บอกเช่นนั้น            “ศพไหนเครื่องในอยู่เป็นระเบียบสะอาดหมดจด เขาว่าศพนี้ต้องเป็นหมอแน่ๆ” หล่อนยิ้ม เหมือนจะพยายาม กระตุ้นให้เพื่อนยิ้มทั้งๆที่คนที่ได้แต่ฟังกลับรู้สึกโหวงเหวง ในจิตใจนัก “ศพไหนผ่าออกมาเจอไขมันอุดตันเส้นเลือด ไปหมด เขาว่าๆหมอนี่ต้องเป็นพวกคนรวย เศรษฐี กินดีอยู่ ดี และศพสุดท้าย...น่าแปลกที่สุด ผ่าออกมาแล้วไม่เจอ หัวใจ...”             คนเล่าหยุดไว้แค่นั้น แต่คนฟังได้แต่นั่งนิ่ง เหมือนจะรู้ในโจ๊กขมๆนั่น          “เพราะเป็นศพทนาย เขาว่าคนอาชีพนี้ไม่มีหัวใจ แต่เราไม่เชื่อหรอกนะ เพียงแต่ตัวต้องวางมันทิ้งไว้ที่ไหน สักแห่งใช่ไหม เหมือนหมอ...ที่ห้ามหวั่นไหวไปกับการจาก ไปของคนไข้ หมอต้องวางหัวใจทิ้งไว้ชั่วคราวเหมือนกัน นั่นแหละ เพียงแต่มันเหมือนกันอย่างนึงใช่มั้ย... คือต่อให้ คิดว่าวางทิ้งไว้ยังไงเราก็ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไอ้จะสั่งให้ลืมมัน ทำไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นตัวคงไม่มาหาเราที่นี่ใช่ไหม ตัว มา...เพราะอยากจะลบความรู้สึกผิดในใจตัวเอง ”            คนเล่ายาวลากเสียงเหมือนจะปลอบโยน ก่อน เลื่อนมือบอบบางไปกุมมือเพื่อนแน่น           “เราไม่โกรธตัวหรอก ที่เราแกล้งเย็นชากับตัวก็แค่ อยากให้ตัวได้รู้สึกบ้าง วันนั้นในศาลตัวเย็นชากับเราแค่ ไหน เราไม่โกรธ...ที่แทนที่ตัวจะเป็นทนายให้เราตัวกลับ เลือกฝ่ายนั้น เพราะเรารู้...ทุกอย่างมันถูกกำหนดมาแบบ นี้ ตัวมีบ้าน มีลูก มีครอบครัว มีอนาคตหน้าที่การงานมาก มาย แล้วไหนตัวยังจะอุตส่าห์ช่วยเราให้ถึงที่สุด...ไม่ให้เรา ขึ้นลานประหารหรืออยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต...เหมือนที่ผู้หญิง คนนั้นอยากให้ทำ เพียงแต่มีบางอย่างที่เราไม่รู้...เราไม่รู้ จะลบความรู้สึกผิดทั้งหมดในใจตัวได้ยังไง ถ้าตัวไม่หยุด มันด้วยตัวเอง ตัวพอใจหรือที่ตัวเองมีทุกอย่าง...แต่ไม่มี หัวใจ แล้วตัวจะมีทุกอย่างไปทำไม ในเมื่อตัวมีความสุขกับ มันไม่ได้ ในเมื่อตัวยิ้มรับมันให้เต็มที่ที่สุดตัวยังทำไม่ได้ เลย เรารู้...ว่าคดีมันจบไปแล้ว เราไม่ได้อยากออกไปจาก ที่นี่...มากไปกว่าอยากให้ตัวได้เดินออกมาจากกรงที่ตัวไว้ ขังหัวใจตัวเองอันนั้นหรอก”            ใช่...ทำไมหล่อนไม่นึก เคยไหมกับที่ตัวเองมี อะไรพร้อมสรรพตั้งมากตั้งมาย ชื่อเสียง เงินทอง หน้าที่ การงาน ครอบครัว คนรัก...แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เหมือน กับความว่างเปล่า เติมเต็มได้เพียงความสุขชั่วครู่ชั่วยาม ของตัวเองเท่านั้น            เคยเฝ้าแต่ถามตัวเอง...ว่าอะไรที่ทำให้รู้สึกว่า เติมไม่เต็ม เคยแต่มุ่งคิดไปว่าคงต้องเพิ่มการเสาะแสวง อำนาจ เงินทอง ของนอกกายให้มากกว่านี้ เติมเต็มความ ว่างเปล่า...และสุดท้ายก็เหลือแต่ความว่างเปล่าไม่รู้จบ เพิ่งจะรู้...ว่าสิ่งที่ขาดหายไปคือหัวใจตัวเอง หัวใจ...ที่ทำ หล่นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หัวใจ...ที่ตัวเองปฏิเสธมา โดยตลอด               ประตูสีเทาแห่งทัณฑะสถานหญิงปิดลงแล้ว แต่มันกลับทิ้งร่องรอยสีเทาๆไว้ในใจของผู้ที่เดินจากมา             สิ่งที่มนุษย์เราต้องต่อสู้ระหว่างสังคมรอบกาย กับภัยร้ายในจิตใจ สิ่งไหนกันนะที่จะเจ็บปวดไปกว่ากัน                  เงินตรา...ทำให้เธออยู่รอดในสังคมชั้นสูงที่เธอ เลือก แต่กลับทิ้งรอยแผลและความรู้สึกเจ็บช้ำของผู้ บริสุทธิ์มากมายที่เธอฆ่าเขาทางอ้อมมันควรค่าแล้วหรือ                       ไม่เลย...ไม่เลยสักนิด....                    เพราะเธอยังมีทางเลือกที่จะมีชีวิตอยู่มากมาย อาจจะอยู่อย่างยากลำบากกว่าเดิม แต่เธอก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ ใช่หรือ                    ตลอดเวลา...เธอเป็นคนปิดกั้นทางเลือกอื่นๆไว้ เองต่างหาก.....             ทั้งๆที่เคยคิดมาตลอดว่าต่อให้เธอไม่ทำแบบ นั้น... คนอื่นอีกหลายร้อยพันคนก็คงทำ...             แต่จะแคร์ทำไมกับคนอื่น ความสุขในหัวใจ... ของใครคนนั้นก็ต้องสร้างเอาไม่ใช่หรือ ((จบค่ะ)) แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 49 00:12:19 จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 20 ก.ค. 49 00:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลิ้งค์ตอนเก่า ตอน พวงมาลัยและรอยยิ้ม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4371862/W4371862.html ตอน หัวใจที่เหมือนกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4396259/W4396259.html ตอน คนคุก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4416493/W4416493.html ตอน เส้นขนานของต้นไม้ต่างสี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4436077/W4436077.html ตอน ใครฆ่าใคร http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4454109/W4454109.html ตอน เมล็ดพันธุ์แห่งความดี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4472678/W4472678.html ตอน กำแพงแห่งหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4492413/W4492413.html ตอน ที่แห่งอดีต http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4510915/W4510915.html ---------------------------------------------- สวัสดีค่ะ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านและทุกคอมเมนต์ค่ะ วันนี้มาส่งให้เลทกว่าวันพุธไปสิบกว่านาทีค่ะ อิอิ ขอแจ้งข่าวเปลี่ยนแปลงเวลาลงเรื่องนี้นะคะ เนื่องจากช่วงนี้มีงานค่อนข้างเยอะ เลยขอเลื่อนจากการ ลงเรื่องสั้นชุดนี้ทุกวันพุธ เป็น....ไม่มีกำหนดลงแน่นอน แทนค่ะ เอาเป็นว่าเมื่อไหร่ที่ได้ไอเดียสำหรับเรื่องสั้นชุดนี้เมื่อไหร่ จะนำมาลงให้ค่ะ คุณอนงค์นาง หยิบเรื่องสั้นเรื่องนั้นมาเขียน เพราะ อย่างน้อยก็ไม่อยากให้มันจางหายไปตามกาลเวลาค่ะ คนรุ่นใหม่ๆ(มากๆ)จะรู้บ้างไหมนะว่าความสูญเสียที่แม้จะ ผ่านมาเนิ่นนานแล้วของคนสมัยนั้นมันอยู่ในความทรงจำ แค่ไหน ^^ ก็เลยกลายเป็นเรื่องสั้นๆเรื่องนั้นค่ะ คุณscottie ขอบคุณที่แวะเข้ามานะคะ อย่างน้อย แอบถือว่าเป็นคำชมในเรื่องนะคะ ที่ทำให้คนอ่านรู้สึก สะเทือนใจได้ คุณใบเตยหอม ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกครั้งค่ะ น่าเศร้าจริงๆค่ะสำหรับประชาธิปไตยที่ได้มา แต่ฉันคิดว่า น่าเศร้ากว่าที่คนจะลืมเลือนมันไปจริงไหมคะ พบกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 20 ก.ค. 49 00:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าเป็นญาติตัวเอง จะทำแบบนี้ด้วยหรือเปล่าเนี่ย... ติดตามมาอ่านค่ะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 20 ก.ค. 49 17:08:11 A:124.120.196.99 X:203.144.160.244 TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ้อ .. จากคุณ : scottie - [ 20 ก.ค. 49 18:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อวานผ่านหูผ่านตาไปได้อย่างไรนะ เพิ่งเห็นอ่าครับ หัวใจที่หายไป คมจริงๆ คำนี้ อาชีพของทนายคือพลิกผิดเป็นถูก ใครทำให้ศาลเชื่อได้ ก็นับว่าเก่งแล้ว แต่หัวใจเขายังอยู่หรือเปล่า อันนี้ไม่รู้นะ วันสองวันนี้ได้ดูข่าวมาเฟียข้ามชาติ เกี่ยวพันกับที่ดินบนเกาะสมุย หนึ่งในนั้นมีคนไทยคอยเป็นหูเป็นตา ทำหน้าที่ทนายให้ คอยหลบหลีกภาษี ทำผิดให้เป็นถูก คอยหลบเลี่ยงกฏหมาย อาศัยความชำนาญ ของตัวเองทำมาหากิน ก็คงเหมือนใครอีกหลายคน ที่ยืนหน้าเหลี่ยม ยิ้มหน้าบาน เพราะเลี่ยงกฏหมายได้แบบหน้าไม่อาย เคยคิดนะว่า เป็นคนไทยแท้ๆ แต่ทำไมหนอ มันไปร่วมกับต่างชาติร่วมกันปล้นแผ่นดิน หรือคนเหล่านี้ ไม่มีหัวใจ ??   จากคุณ : อนงค์นาง - [ 21 ก.ค. 49 15:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ก็เป็นอาชีพของแต่ละคนเนอะ ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ซึ่งในบางครั้งเราต้องเอาหัวใจวางทิ้งไว้นอกตัว เพื่อทำหน้าที่ของตัวเองให้บรรลุเป้าหมาย ซึ่งเป้าหมายนั้นก็จะอาจจะทำร้ายอีกคนหนึ่ง เฮ้อ......... จากคุณ : ^Sea^ (suvimon) - [ 21 ก.ค. 49 18:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดุเดือดดีจัง แต่ก็สะท้อนให้เห็นถึงจิตใจของคนในอีกอาชีพนึง จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 24 ส.ค. 49 16:32:06 ]