ความคิดเห็นที่ 1 เอี๊ยด.... ซู่ . เสียงเปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านร่างของฉัน ความชุ่มชื้นทำให้ฉันเข้าสู่ภวัง ทบทวนความคิดของตัวเองเรื่องที่ต้องการ หาคู่ทางอินเตอร์เน็ต หน้าที่การงาน นิสัยส่วนตัว และการที่ต้องอยู่คนเดียวมาเป็นเวลานาน เป็นข้อขัดแย้งกับโลกแห่งความจริง ปี๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ โทรศัพท์เจ้ากรรมส่งเสียงร้องว่ามีคนโทรเข้ามา ช่างขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีของฉันเหลือเกิน ทำไมต้องโทรมาเวลานี้ด้วยนะ น่าเบื่อจริงๆ ไม่เป็นไรเผื่อเป็นเรื่องงาน ฉันต้องลากสังขารของตัวเองออกจากห้องน้ำ ทั้งๆ ที่ตัวยังเปียกชุ่ม ผ้าเช็ดตัวถูกคว้ามาซับน้ำตามตัว น้ำ พยายามให้พื้นเลอะเทอะน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ หยิบโทรศัพท์มาดู อยากรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใครกัน “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” ฉันส่งเสียงไปตามสาย เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าฉันหงุดหงิดแค่ไหนที่โทรมาเวลานี้ “สวัสดีครับ นั่นใช่คุณเฟรมรึเปล่าครับ?” “ใช่ค่ะ” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอกย้ำให้อีกฝ่ายรู้ตัวเร็วขึ้น “พอดีผมได้เบอร์โทรศัพท์จากอีเมลที่คุณส่งให้” “ค่ะ .ใช่” ฉันตอบอย่างเสียไม่ได้ “สะดวกคุยรึเปล่าครับ?” “อีกสิบนาที โทรมาอีกทีได้มั้ยคะ กำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ” สบโอกาสพอดีเลยรีบตัดบท “เดี๋ยวสิครับ แหม กำลังตัวเปียกได้ที่อย่างนี้ อยากเห็นจังเลยว่าจะเซ็กซี่ขนาดไหนน้า” “เอ่อ พอดีว่าที่บ้านไม่เคยสอนให้เล่นเครื่องดนตรีไทยนะคะ เลยสีซอให้คุณฟังไม่เก่ง” ฉันแดกดันเต็มที่ ไม่เก็บความรู้สึกอีกแล้ว “อะไรกันคุณ ผมถามเพื่อเชื่อมมิตรภาพในการเริ่มต้นระหว่างเรานะครับ ผมเปล่าหาเรื่องทะเลาะด้วย สักหน่อย” “ค่ะ แล้วไงต่อคะ?” ความสดชื่นจากการอาบน้ำเมื่อครู่จางหาย ถูกความร้อนในร่างกายพวยพุ่งเข้ามาแทนที่ ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่าเลือดขึ้นหน้าแหละ “แหม อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ ผมยังไม่ได้ถามเลยนะ ว่าคุณสูงเท่าไหร่ หนักเท่าไหร่” ยังตื้อไม่เลิก “ต้องให้บอกสัดส่วนด้วยมั้ยคะ?” ฉันกระแทกเสียงเต็มที่ ไม่เหลือมารยาทในการคุยอีกแล้ว “ก็ดีนะครับ ผมจะได้รู้ว่ารับน้ำหนักคุณไหวมั้ย” โห .อีตานี่ ใบหน้าไม่มีรอยร้าวแม้แต่นิดเดียวเลยสินะเนี่ยด้านสุดๆ “นี่คุณ! ความต้องการของฉันน่ะ ฉันต้องการคู่ชีวิตนะ ไม่ใช่คู่ขา ถ้าคิดจะสืบพันธุ์ล่ะก็ ไปข้างหน้าก่อน ละกัน ไป!!!!!!!” ตอนนี้สติของฉันแตกแล้ว ถ้าไม่เสียดายโทรศัพท์ล่ะก็ จะขว้างลงชักโครกให้ดู ฮึ้ย . ครีมลดริ้วรอยบนนิ้วเริ่มเกลี่ยบนหน้าอย่างช้าๆ และนิ่มนวล เงาในกระจกสะกดให้ฉันนั่งจ้องอยู่นาน โดยไม่สนใจเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฮ้อ . เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ บอกถึงความหนักใจกับสิ่งที่ตัวฉันพยายามค้นหาจากเงาที่เห็นในกระจก รอยตีนกาที่เกิดจากความเครียดเพิ่มขึ้นภายในหนึ่งชั่วโมง มันไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไหร่เลยหากว่าวันไหนเจอไอ้หื่นสักสิบคนต่อวัน มีหวังตีนเป็ดเต็มหน้าแน่ๆ (ตีนกามันเล็กไปอะ)   เมื่อไหร่ฉันจะเปลี่ยนตัวเองไปจากรูปแบบเดิมๆ ได้นะ หน้าตาซีดๆ หุ่นก็แห้งกร่องก่อง หน้าอกแบนราบเหมือนโดนเตารีดร้อนๆ นาบมาสดๆ วันๆ นั่งหัวฟูขังตัวเองอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็กระเตงสามีและลูก ไม่มีช่องว่างที่จะชวนไปเที่ยวแบบสาวโสดได้เลย ฉันไม่ชอบเที่ยวกลางคืน เพราะไปแล้วต้องมาช้ำใจ นั่งสำรวจตัวเองที่แต่งตัวเหมือนป้า แล้วอย่างนี้จะมาคาดหวังให้มีคนมาจีบได้อีกเหรอ ครืด!!! เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ฉันตั้งไว้สำหรับคนที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลกๆ ไม่มีชื่ออยู่ในเครื่อง คิ้วที่ขมวดแทบจะมัดติดกันได้ หากรอยย่นบนหน้าฉันมีเพิ่มมากกว่านี้ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” ฉันกรอกน้ำเสียงสดใส ที่ฟังแล้วทำให้คู่สนทนาหมั่นไส้โดยไม่รู้ตัวได้ “สวัสดีครับ พี่เฟรม จำแม็กได้รึเปล่าฮะ ที่คุยเอ็มกัน แล้วพี่ให้เบอร์มาอะครับ” คิ้วฉันเริ่มจะม้วนเป็นเลขแปด “เอ่อ เธออายุเท่าไหร่เหรอ?” ที่ต้องถามอย่างนั้น เพราะฉันมั่นใจว่าไม่เคยคุยกับเด็กอายุต่ำกว่า 30 Up “แม็กอายุ 19 ครับ เรียนอยู่ที่ ” ขณะที่เด็กคนนี้พยายามจะบรรยายสรรพคุณของตัวเอง ฉันก็ลุกเดินไปเดินมารอบห้อง เป็นการออกกำลังกายภายในตัวไปด้วย “เธอต้องการอะไร?” ฉันยิงคำถามไปเพื่อที่จะหยุดการสนทนาให้เร็วขึ้น “ผมอยากนัดเจอพี่เฟรมครับ วันนี้พี่ว่างรึเปล่า ไปดูหนังกันมั้ย?” เป็นคำชวนที่น่าสนใจดี “ได้  กี่โมง   ที่ไหน?” ฉันรับนัดโดยไม่คิดอะไรมาก มือหยิบปากกาและกระดาษจดรายละเอียดสถานที่นัดหมาย “แล้วผมจะรู้ได้ยังไงอะ ว่าคนไหนเป็นพี่เฟรมฮะ พี่แต่งตัวยังไงเหรอ” คงกลัวว่าฉันจะไม่ไปตามนัดสินะ “นี่ .น้องจ๋ามือถือเค้ามีไว้ยัดในร่องก้นรึไง มันสมองระดับน้องอย่าให้พี่ต้องพูดซ้ำนะจ๊ะ” ฉันใส่น้ำเสียงเหลืออดลงไปตามสาย ฉันหยิบโน้ตที่เพิ่งจดไปเมื่อกี้เอามาดู ฉันมีความจำสั้นเหมือนปลาทอง (จะเปรียบกับขี้ปลาทองก็ยาวเกิน) ไม่สามารถจำอะไรได้เกิน 20 นาทีเลยซักครั้ง หากคิดจะนัดฉันล่วงหน้าสัก 2- 3 วันละก็ ลืมไปได้เลย ฉันมาถึงที่นัดหมายก่อนเวลาสิบนาที แน่นอนว่ารับนัดแต่ละครั้งมันต้องใกล้บ้านฉันอยู่แล้ว ไม่มีทางที่ฉันจะนัดไกลบ้าน ห้างแถวนี้ก็งอกแข่งกันเหมือนดอกเห็ด เวลาที่เหลือก็มาเดินเล่นตากแอร์เย็นๆ ไม่มีอะไรเสียหาย แต่ฝ่ายนัดนี่สิน่าสงสารกว่า ด้วยเหตุผลเรื่องหื่น หรือหมายเหตุอย่างอื่นก็ไม่ทราบได้ อยู่ถึงเขตดอนเมือง แต่ดันถ่อสังขารมาถึงที่ๆ ฉันอยู่ ซึ่งห่างกันคนละซีกของกรุงเทพฯ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเป็นระยะๆ “ฮัลโหล ถึงไหนแล้ว” ฉันถามอย่างหงุดหงิดนิดๆ นี่มันก็เลยเวลานัดไปแล้ว 15 นาที “ยังไม่ถึงเลยอะพี่ รถติดมากเลยฮะ รอผมอีกนิดนะพี่ นะๆๆๆๆ พี่เฟรมคนน่ารัก” อ้อนมากๆ นะยะก่อนที่ฉันจะฆ่าแก ไอ้เด็กเปรต “ได้ .” ฉันตอบห้วนๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ว่าฉันหงุดหงิดมาก รีบกดวางสายทันที ยังไม่ทันที่จะเก็บเข้ากระเป๋า เด็กหนุ่มคู่นัดก็โทรมาถามเส้นทาง ฉันใช้ความพยายามอยู่นาน กว่าจะอธิบายให้ฝ่ายนั้นเข้าใจ จนคิ้วขมวดชนกันเป็นตัวเลข เสียงคุยโทรศัพท์เริ่มดังมากขึ้น ผู้คนในห้างฯ ต่างก็เข้ามามุงดู จนบางครั้งมีคนเพ่งสายตาไปที่หัวคิ้วของฉัน เหมือนจะดูว่ามันขมวดเป็นเลขอะไร เพราะหน้าห้างฯ มีคนนั่งขายล็อตเตอรี่เพียบเลย ฉันไม่ใช่เจ้าแม่ใบ้หวยนะยะ!!!!!!! หนึ่งชั่วโมงผ่านไปกับการบอกเส้นทางและเจ้าของนัดมาสาย เวลาที่เสียไปตอบแทนฉันด้วยรอยตีนกาที่เริ่มจะแปลสภาพเป็นตีนเป็ดมาประดับบนหน้าฉัน กลับบ้านไปต้องรีบโป๊ะครีมหน้าเด้งให้ชุ่มหลังอาบน้ำ ยิ่งคิดยิ่งแค้น “เอ่อ ใช่พี่เฟรมรึปล่าวฮะ “ มีเสียงทักฉันจากด้านหลัง “ใช่” ฉันตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หันไปตามหาต้นเสียง โอ พระเจ้ายอด มันจอร์จมาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เนี่ยน่ะเหรอเด็กหนุ่มที่บรรยายสรรพคุณว่าตัวเองเริ่ดสุดๆ ฉันยืนตะลึงตัวแข็งทื่อเหมือนก้อนหินประดับห้างฯ ดูยังไงมันก็ไอ้เตี้ย หน้าตาก็จืดสนิท หามุมความหล่อไม่เจอเลย แต่งตัวก็ดูเฉิ่มๆ เชยๆ ส่อให้รู้ถึงความเจริญทางแฟชั่นต่ำมาก แต่ก็พอจะรู้ว่าฝ่ายเด็กหนุ่มก็อึ้งเหมือนกัน คงจะคาดหวังไว้สูง คิดว่าฉันจะต้องน่ารักเหมือนเสียงในโทรศัพท์ บ่อยครั้งที่มีคนชมฉันว่าเสียงน่ารัก ฉันเองก็พยายามที่จะอธิบายว่าหน้ากับเสียงมักจะทรยศกันเสมอ แต่ก็ไม่มีใครจะยอมเชื่อเลย ดันทุรังที่จะมาพิสูจน์อยู่เรื่อย ถึงฉันจะเป็นคนแปลกหน้า แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมานั่งจ้องดูเป็นของแปลกนะ “ขอโทษนะครับ ที่ทำให้พี่รอนาน” คำพูดที่ดูเหมือนจะสำนึกผิด แต่ก็ยังทำหน้าทะเล้นที่คิดว่าตัวเองดูดีสุดๆ ในนาทีนั้น มันไม่ได้ช่วยให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นเลย “ถามจริงๆ เถอะ ไม่คิดจะฝึกสมองตัวเองให้มีความรับผิดชอบบ้างเลยรึไง!” ฉันใส่อารมณ์เต็มที่ โดยไม่คิดจะสร้างภาพให้ดูดีเหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา และถือโอกาสกดขี่ซะเลย “ช่างเถอะ นี่พี่ก็หิวมากแล้วด้วยไปหาอะไรกินกันเถอะ ตรงโน้นมีหมูกะทะ เราไปกินด้วยกันมั้ย” ฉันรีบชวนเพราะหิวจัด ก่อนที่จะฆ่าเด็กหนุ่มคู่นัด ถลกหนังมากินแก้ขัดซะก่อนเลย “ผมไม่กินนะพี่ ผมกินมาแล้วฮะ” สิ้นเสียงพูด แรงโมโหและความหิว ทำให้ฉันหันไปมองด้วยสายตา เฉือดเฉือน เด็กหนุ่มถึงกับตะลึงไม่กล้าที่จะสบตา ฉันพยายามข่มอารมณ์ให้เย็นเข้าไว้ ชวนเข้าไปในห้างฯ มองหาร้านราเมงขึ้นชื่อ ตอนนี้ฉันหิวมาก อะไรที่กินได้ฉันก็จะขอลุยก่อนล่ะ บรรยากาศยังคงเงียบไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาจากไรฟันระหว่างเราสองคน  ของที่วางอยู่บนโต๊ะมีราเมงหนึ่งชาม น้ำเปล่าหนึ่งขวดและน้ำแข็งเปล่าสองแก้ว ฉันยังคงนั่งนิ่งจ้องหน้าเด็กหนุ่ม เหมือนจะเป็นการถามไปในตัวว่า จะกินด้วยกันมั้ย แต่คำตอบที่ฉันได้รับกลับเป็นสีหน้าบ่งบอกว่า ไม่ชอบราเมงที่วางอยู่ตรงหน้า “สีไม่น่าอร่อยเลยเนอะ” “ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน” ความเงียบเข้ามาครอบงำอีกครั้ง “ขอดูแขนซ้ายหน่อยสิ” มือก็ชี้ไปยังจุดที่สงสัย สีหน้าบอกถึงชัยชนะว่า ฉันไม่มีทางที่จะข่มเค้าได้อีกแล้ว “นี่เธอ รู้จักคำว่ามารยาทมั้ยจ๊ะ พี่มีสิทธิ์ที่จะให้ดูหรือไม่ให้ดูก็ได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์จะเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของพี่ “ ความเงียบเข้ามาครอบงำครั้งที่สาม หน้าทะเล้นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหน้าซีด จ๋อยสนิทภายในสามสิบวินาที รอยแผลเป็นที่แขนซ้าย บ่งบอกถึงอาการอ่อนไหวทางอารมณ์ของฉันสมัยที่ยังเป็นวัยรุ่น ยากที่จะควบคุมความรู้สึกได้ในช่วงเวลานั้น แน่นอนหนีไม่พ้นเรื่องความรัก “ไม่อร่อยเลย” ฉันเป็นฝ่ายพูดบ้าง หวังจะทำลายบรรยากาศตึงเครียดให้ดีขึ้น “ดีกว่าไม่มีกินไม่ใช่เหรอ” คำพูดกระแนะกระแหน มันเพิ่มความรู้สึกแย่ให้ฉันทุกวินาที รองเท้าที่ฉันใส่ติดตัวมาด้วย มันเรียกร้องอยากจะผันตัวเองเข้าไปอยู่ในปากเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันตะหงิดๆ “พูดขึ้นมาเพื่ออะไร?” ฉันกระแทกน้ำเสียงและเน้นคำให้หนักแน่นมากขึ้น “ก็เมื่อกี้เป็นคนพูดเองนี่” ลอยหน้าลอยตายั่วบาทาสุดๆ “โอเค เราแยกกันตรงนี้ .” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เด็กหนุ่มก็ลุกพรวดออกไปอย่างไม่ใยดี วินาทีนั้นเอง ฉันมีความรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก มีคำถามมากมายลอยเข้ามาในหัว ฉันมาทำไมเนี่ย? นั่งเสนอหน้าตรงนี้เพื่ออะไร? ทำไมต้องฝืนความรู้สึกตัวเองเพื่อคนอื่นด้วย? ไร้สาระสิ้นดี!!! นั่งเสียเวลาคิดอยู่นาน แต่ก็ไม่ต้องการจะหาคำตอบ ฉันลุกไปจ่ายเงินค่าราเมงและเดินกลับบ้าน ฉันได้อะไรจากการเดทครั้งนี้น่ะเหรอ ได้ความรู้สึกที่เรียกว่า แย่สุดๆ จริงๆ แต่มันก็ไม่ใช่สาเหตุที่จะทำให้ฉันหยุดรับเดทครั้งต่อไปได้ ถึงยังไงก่อนจะถึงวัย 35 ฉันต้องหาคนมาแต่งงานด้วยให้ได้เลย คอยดูสิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 49 14:40:15 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : จอมโจร_บ้าหนี้สิน - [ 23 ก.ค. 49 10:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นั่นน เขาเรียกว่า ไม่เข็ดใช่ไหม ขำรอยตีนเป็ด เอิ๊กกก จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 23 ก.ค. 49 18:38:13 A:124.120.196.98 X:203.144.160.245 TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ๊ยขำ แล้วก็รอยตีนเป็ดด้วยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ก.ค. 49 19:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 24 ก.ค. 49 15:18:12 ]