ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง...มหามนตร์ โดย...คายตรี 1... ในขณะที่วิทยาศาสตร์กำลังก้าวหน้ารุดล้ำ ศาสตร์แห่งความลี้ลับก็ควรที่จะถดถอยไปตามกาลเวลาอันเป็นสัจธรรมแห่งความจริงที่ว่าทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งไม่เที่ยง แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น ความลี้ลับไม่เคยห่างหายไปแม้แต่นาทีเดียว มันยังซุกตัวอยู่ในความมืด เพื่อรอเวลาเปิดเผยอีกครั้งหนึ่ง               เชื่อกันมาตั้งแต่สมัยโบร่ำโบราณว่าศาสตร์แห่งความเร้นลับนั้นมีทั้งด้านดีและด้านร้าย เปรียบเสมือนพลังที่ใช้ข่มกันเพื่อให้เกิดความสมดุลเช่นเดียวกับสัญลักษณ์หยินหยาง หรือความเป็นทวิภาวะอันเป็นหลักคิดในพุทธศาสนา               ในบรรดามนตราแห่งศาสตร์ลี้ลับนั้น มีมนตร์อยู่บทหนึ่งซึ่งผู้คนนิยมแสวงหากันเพื่อใช้ประกอบพิธีด้านร้าย กล่าวกันว่ามนตร์บทนั้นไหลออกมาจากพระโอษฐ์ของพระพรหมเมื่อยามที่ทรงบรรทม หากใครได้ท่องสวดตามกำหนดแล้วไซร้จะเกิดอำนาจยิ่งใหญ่บนโลก               ขณะเดียวกัน โลกทั้งใบก็จะถูกเพลิงพิโรธแห่ง‘สูญญา’ทำลายไปด้วย               องค์มหาเทพจึงสาปสั่งให้มนตราบทนั้นเร้นหายไปในมิติเวลาที่เหลื่อมซ้อน ไม่ให้มีมนุษย์ ปีศาจ หรือเทวดาหน้าไหนค้นเจอ  แต่เงื่อนไขของธรรมชาติทำให้คำสาปนั้นไม่เป็นผลสมบูรณ์ มิติแห่งเวลาจะปรากฏทับกับเวลาของโลกในทุกๆหนึ่งพันปี เป็นระยะเวลาเจ็ดวัน               และวันนี้ก็ครบรอบหนึ่งพันปีนั้นแล้ว แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 09:32:51 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 49 00:57:19 จากคุณ : คายตรี - [ 24 ก.ค. 49 00:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นเรื่องที่น่าแปลกที่อยู่ดีๆก็มีประตูไม้สีดำสนิทปรากฏซ้อนทับกับประตูหลังบ้านซึ่งเคยเป็นบานกระจกเลื่อนมาก่อน ผิวหน้าของประตูไม้มีประจุไฟฟ้าพาดผ่านเป็นริ้วยาวแปลบปลาบ วีรชัยลูบคลำดูด้วยความสนใจกึ่งพิศวง               “มันคืออะไรกันแน่นะ” เขาบ่นกับตัวเอง               เขาอยากเปิดประตูนั้นให้รู้แจ้งชัดไปเลยว่า มีความลึกลับอะไรซ่อนอยู่ในนั้น แต่เมื่อฝ่ามือสัมผัสกับลูกบิดประตูกลับรู้สึกเย็นวาบเข้าถึงกระดูก และหัวใจก็เต้นถี่เกินอัตราปกติราวกับจะพุ่งทะลุออกมาข้างนอก               เมี้ยว.....               แมวสีขาวตัวใหญ่ขนาดเท่าหมาตัวโตๆตัวหนึ่งกระโดดเข้าขวางทันทีทันใด มันขู่เขาจนขนปุยนั้นพองฟู พลางอวดเขี้ยวขาวคมวับ เขาผงะถอย พลั้งเอามือปัดแจกันลายครามโบราณหล่นแตก เศษกระเบื้องกระจายไปทั่วส่วนเขาก้นจ้ำกับพื้น แว่นตาหลุดเลื่อนจากที่ที่ควรจะอยู่               รอจนหายใจคล่องขึ้นจึงข่มอาการตื่นตระหนกนั้นด้วยความโกรธ ไอ้แมวยักษ์นั่นยังยืนจังก้า จ้องหน้าเขาไม่วาง ดูแล้วช่างไม่เป็นมิตรเลย มันขู่ฟ่อราวกับงู หนวดของมันชัน               “ไอ้แมวบ้า” เขาสบถ               แมวตัวนี้แสดงอาการผิดวิสัยแมวทั่วไป ดวงตาของมันคล้ายจะบอกความหมายว่า อย่ายุ่งกับประตูบานนี้อีกเป็นอันขาด ประตูบานนี้อันตรายเกินกว่าเขาจะคาดคิดได้               ขนอ่อนบริเวณต้นคอลุกชันโดยไม่ทราบสาเหตุ               ก็แค่ประตูบานเดียวจะวิเศษวิโสอะไรนักหนา ข้างในนั้นมีมหาสมบัติซ่อนเอาไว้หรือไงถึงได้ทำหวงนัก แล้วนี่เขาคิดอะไรเพ้อเจ้อไปนะ เขาคิดไปเองใช่ไหมว่าแมวตัวนี้กำลังเตือนเขา แมวมันสื่อสารกับคนไม่ได้เด็ดขาด นี่เขาต้องคิดไปเองแน่ๆ               วีรชัยหยิบแว่นที่ทำตกมาใส่ดังเดิม เลนส์ข้างหนึ่งร้าวเป็นรูปใยแมงมุม เขาลุกขึ้น แมวตัวนั้นยังจ้องเขาไม่วางตา จึงก่อให้เกิดทิฐิมานะขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัว               ...อยากจะรู้นัก ว่าจะเฝ้าได้ตลอดไปหรือเปล่า แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 09:33:22 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 49 01:19:18 จากคุณ : คายตรี - [ 24 ก.ค. 49 01:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดุษฎีกำลังตั้งสมาธิกับหนังสือปกดำในมือ เขาแทบไม่รู้สึกถึงสภาวะรอบด้าน ไม่ว่าจะร้อน เย็น หรือแม้กระทั่งคนที่เดินผ่านไปมา ทุกตัวอักษรประดุจมีมนต์ขลัง ดึงดูดให้เขาเข้าสู่ห้วงมิติใหม่ ซึ่งเกิดทับซ้อนโลกปัจจุบัน มันเป็นโลกที่ใครๆพากันเรียกว่า จินตนาการ               หนังสือปกดำนี้มีอายุมาแล้วกว่าร้อยปี และที่น่าตื่นเต้นไปกว่านั้นคือ ข้อความในนั้นเป็นสิ่งที่สืบทอดมานับพันๆปี               ในหน้าหนังสือนี้มีอักขระโบราณมากมายที่เขาไม่สามารถอ่านได้ คาดว่าน่าจะเป็นตัวอักษรพระเวทย์โบราณซึ่งอาจสืบเนื่องมาจากอินเดียและอียิปต์ผสมกัน               “จ๊ะเอ๋ ใครเอ่ย”               มือขาวเล็กปิดตาชายหนุ่มจากด้านหลัง เขาวางหนังสือลงแต่โดยดี               “อย่างนี้ล่ะก็ต้องเป็นหวาชัวร์” เขาทาย               หญิงสาวปล่อยมือทันทีที่ฝ่ายชายทายถูก หล่อนนั่งลงอย่างแง่งอน               “ไม่สนุกเลย แกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยก็ไม่ได้”               “ฮื่อ งั้นเอาใหม่สิ เดี๋ยวเราจะแกล้งทายว่าคนอื่น”               “ไม่เอาแล้ว” หญิงสาวเอ็ดเบาๆ สองแก้มอมยิ้ม “นายนี่นะ ไม่ได้ดั่งใจเราเลย”               หวันยิหวาบีบจมูกของชายหนุ่ม เขาส่ายหน้าตามแรงอันเกิดจากมือน้อยๆนั้น               พลันสายตาของหล่อนก็สะดุดเข้ากับหนังสือปกดำบนโต๊ะ หล่อนอ่านชื่อหนังสือเบาๆ               “มหามนตร์”ขมวดคิ้วมุ่น “เดี๋ยวนี้นายอ่านหนังสือแบบนี้ด้วยเหรอ”               ดุษฎีพยักหน้า ยิ้มมุมปากเล็กๆพลางพรีเซ็นหนังสือราวกับว่าเป็นตัวแทนบริษัทขายเสียอย่างนั้น               “ช่าย หนังสือแบบนี้สนุกนะ เหมือนกับอ่านการ์ตูนหรืออ่านนิยายเชียวล่ะ”               “จ้า” หวันยิหวาลากเสียงยาว “แต่อย่าให้ถึงกับอินจัดจนคิดว่าตัวเองเป็นหมอผีซะล่ะ เดี๋ยวจะดังทั่วเมือง”               ครั้นโดนแฟนสาวประชดเล็กๆ เขาจึงยกรอยยิ้มตามเคย               “ไม่หรอกน่า เรากะว่าจะเป็นแค่พ่อมดก็พอ ดูเท่ดี”               “อี๊ย์ เท่ตรงไหน”               “อ้าว ไม่เคยดูการ์ตูนญี่ปุ่นหรือหนังฝรั่งเหรอ พวกพ่อมดสมัยใหม่นี่เท่น้า ใส่ผ้าคลุมดำๆ ยาวๆ ปิดหมดเลยเหลือแต่ลูกตา ดูลึกลับชวนค้นหาดีออก แถมยังมีพลังวิเศษเอาไว้ซัดใส่ปีศาจ แค่คิดก็มันแล้ว”               “นั่นมันพวกพ่อมดญี่ปุ่นกับพ่อมดฝรั่งย่ะ แต่นายเนี่ยะไทยแท้ๆ บ้านอยู่สุพรรณนะ ถ้าเป็นหมอผีก็คงต้องนุ่งโจงกระเบนแดง”               ชายหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตา “ก็ดีสิ เราจะได้อวดกล้ามสวยๆให้สาวๆดู”               มือน้อยๆคว้าหมับเข้าที่ใบหูเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นหล่อนก็เริ่มบิดไปซ้ายไปขวาสีหน้าจริงจัง ชายหนุ่มร้องโอดโอยครวญคราง               “นี่แน่ะ อยากโชว์สาวนักใช่ไหม ต้องเจอนี่”               “พอแล้ว โอ๊ย พอแล้วจ้า”               สองหนุ่มสาวทะเลาะกันเบาๆโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย ลมผ่านวูบมา หนังสือพัดเปิดไปหน้าหนึ่งแล้วนอนสงบนิ่งตามเดิม               ‘มนตร์สะกดวิญญาณ’ แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 09:34:30 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 49 01:24:28 จากคุณ : คายตรี - [ 24 ก.ค. 49 01:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดวงดาวสุกปลั่งเริ่มผุดพรายเต็มท้องฟ้าอันมิดมืด วีรชัยเดินกลับบ้านด้วยใจมาดมั่น เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่า ภายหลังประตูประหลาดที่ปรากฏในบ้านของเขานั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ทำไมเจ้าแมวเหมียวตัวเขื่องนั่นถึงเฝ้าไม่ยอมหนี ปริศนานี้ได้กระตุ้นต่อมความอยากรู้ของเขาให้ทำงาน               เมื่อเช้าก่อนไปทำงานที่มหาวิทยาลัย เขาลองฝ่าด่านเจ้าแมวยักษ์นั่นอีกหลายครั้ง แต่มันก็ปฏิบัติหน้าที่ของมันดีเหลือเชื่อ มันนั่งนิ่งสง่างาม ดุจดั่งเทวรูปแมวของอียิปต์ และพอเขาตั้งท่าจะทำร้ายมันหรือฝ่าเข้าไป มันก็ครางขู่ในลำคอจนเขาต้องล้มเลิกความคิดของตน แมวที่น่ากลัวเช่นนี้ไม่ควรเข้าใกล้นักหรอก สัตว์หน้าขน ไว้ใจได้ที่ไหนกัน เกิดมันนึกอยากตะปบหน้าเขาขึ้นมาเขาจะสู้มันได้อย่างไร               ไอ้แมวบ้า...เขานึกถึงอย่างขุ่นเคือง มันบุกรุกบ้านเขาอย่างไร้มารยาท เขาควรได้รับสิทธิที่จะป้องกันตนเองมิใช่หรือ ต้องกำจัดมันออกไปเสีย แต่เขาจะกำจัดอย่างไรยังเป็นข้อสงสัยในส่วนลึก               และอาจเพราะมัวแต่ครุ่นคิดเพลินเกินไป พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็หยุดอยู่หน้าบ้านของตนเองแล้ว               “ป่านนี้ ไอ้แมวยักษ์นั่นอาจไปแล้วก็ได้” เขาคาดหวัง              แต่เมื่อวีรชัยก้าวเข้าไปในบ้านของตนเอง สืบเท้าไปตามทางเดินและหยุดอยู่หน้าประตูพิศวง เขายังเห็นแมวตัวเดิมนั่งนิ่งดั่งหินอ่อนแกะสลักไม่เคลื่อนตำแหน่งจากเมื่อเช้าแม้แต่น้อย               “บ้าชัดๆ” เขาตวาดลั่น แต่แมวยักษ์ยังเฉย และปราดมองเขาด้วยหางตา               ชายหนุ่มก้าวยาวๆขึ้นบันไดไปสู่ห้องนอนของตนเอง บางทีเขาอาจต้องรอถึงวันพรุ่งนี้ก็ได้ บางทีพรุ่งนี้มันอาจจะอำลา               แต่ถ้ามันไม่ไปเขาจะทำเช่นไรเล่า... เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งแทรกขึ้นในหัว ฉุกให้ความคิดอื่นๆพากันนั่งเงียบด้วยหาทางตอบคำถามของเจ้าเสียงเล็กๆนั่นไม่ได้               ถ้าไม่ยอมไปสักที ก็คงต้องจัดการกับมัน... เขาให้คำตอบสุดท้ายแก่ทุกเสียงในหัวของเขา และดูเหมือนทุกเสียงจะยินดีต่อคำตอบนั้น แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 09:35:05 จากคุณ : คายตรี - [ 24 ก.ค. 49 01:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในตำรากล่าวเอาไว้ว่า ผู้ที่จะใช้มหามนตร์ได้ต้องมีร่างกายเท่านั้น ซึ่งมีความหมายว่า ผู้ที่จะใช้มหามนตร์ต้องเป็นมนุษย์ ดังนั้นทั้งเทวะและปีศาจจึงชักจูงให้มนุษย์เป็นพรรคพวกของตนเอง ด้วยเหตุนี้เองในศึกระหว่างเทวะ กับ ปีศาจจึงปรากฏเหตุว่ามีมนุษย์เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยทุกครั้ง ไม่ว่ามนุษย์จะตกอยู่ในฐานะ ผู้ก่อเหตุ ผู้แก้ไข หรือ ผู้ช่วยเหลือก็ตาม               และเมื่อครบรอบหนึ่งพันปี เหล่าปีศาจและเทวะจึงต้องออกหาพวกอีกครั้ง ทั้งสองฝ่ายต้องเฟ้นหาตัวแทนของตนเพื่อให้ทำงานที่คาดหวังไว้               แล้วจะมีงานอะไรที่สองฝั่งของความชั่วและความดีจะทำในระยะครบรอบหนึ่งพันปี ถ้าไม่ใช่งานที่เกี่ยวของกับ ‘มนตร์อเวจี’ วีรชัยนอนสงบบนเตียงนอนของเขา  ภายในห้องปราศจากเสียงใดๆนอกจากเสียงกรนเบาๆและลมหายใจละเอียดที่เคลื่อนเข้าออกโพรงจมูกอย่างสม่ำเสมอ หน้าต่างห้องนอนเปิดอ้าไว้ ม่านเนื้อบางจึงถูกสายลมยามดึกโอบกอดจนเกิดเป็นระลอกคลื่นขนาดย่อม               ครั้นแล้วสายลมที่พุ่งผ่านก็รุนแรงขึ้นตามลำดับ มันโหมหนักดุจดั่งจะไม่ต้องการพัดไปที่อื่น ระลอกคลื่นบนผืนม่านกลับกลายเป็นการสะบัดดังพรึ่บพรั่บกลางอากาศอย่างน่าหวาดหวั่น ตุ๊กตาโมเดลที่เคยยืนสงบเสงี่ยมคล้ายลนลานจนต้องขยับเขยื้อนอย่างกริ่งเกรง แม้แต่ภาพบนผนังซึ่งแขวนไว้ก็กระทบผนังห้องดังตุ๊บ-ตุ๊บ รุนแรง               ความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว ทีแรกเขายังงัวเงียอยู่ แต่พอได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาถึงกับนิ่งอึ้ง ก่อนจะพุ่งตัวไปปิดกระจกหน้าต่าง วายุกร้าวโถมกระแทกซ้ำอีกประมาณหนึ่งอึดใจ แล้วมันก็สลายไปในอากาศ               ทุกอย่างในห้องกลับคือสู่ความสงัด ผืนม่านที่เคยเคลื่อนไหวก็ทิ้งตัว ตุ๊กตาโมเดลหยุดสั่น และภาพวาดก็กระทบผนังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนนิ่งเฉยราวกับว่า ไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน               “มันน่าแปลกจริงๆ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเบา ปากคอของเขาแห้งเพราะขาดน้ำ “ลมอะไรแรงจะแรงได้ขนาดนี้ อย่างกับพายุแน่ะ”               ชายหนุ่มถอนหายใจ ล้มตัวนอนลงกับเตียง สมองของเขาครุ่นคิดไปต่างๆนานาถึงเรื่องประหลาดที่ได้เจอมาทั้งวัน               สลัดไล่ความคิดออกจากหัว เตรียมตัวจะหลับอีกครั้ง สายตากลับสัมผัสกับเงาร่างหลังผ้าม่าน เป็นเงาดำจางๆรูปร่างสัดส่วนคล้ายคนเป็นอย่างยิ่ง               “เฮ้ย” เขาร้องพลางใช้สองมือขยี้ตาตนเอง แล้วมองใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้เขาไม่ได้เห็นร่างรางๆนั้นอีก               “เราคงตาฝาดไป” เขาสรุปกับตนเอง อาการหวาดระแวงทำให้เลื่อนขาเข้าซุกในผ้าห่ม เขาเคยดูหนัง-ละครเกี่ยวกับผี พวกมันมักหลบซ่อนอยู่ใต้เตียง แล้วชอบเอื้อมมือมาจับขาหรือไม่ก็ดึงผ้าห่มออกไป แค่คิดเท่านี้ขนก็ลุกซู่ไปทั้งตัว รีบข่มตาทันที               โดยปกติแล้ว คนเราใช้เวลาประมาณ 7-15 นาทีในการดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ ตอนนี้เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วเขาไม่อาจทราบได้ รู้แต่ว่าหนังตาที่หนักหน่วงเริ่มปิด ประสาทร่างกายเริ่มไม่รับรู้ หัวหมุนวนเร็วช้าตามใจคิด และที่สำคัญ ตอนนี้เขาแทบไม่รู้เลยว่าตนเองกำลังอยู่ที่ไหนแล้วจะทำอะไร               เขารู้สึกแค่ว่ามีเงาดำใหญ่โผล่ขึ้นมาตรงปลายเตียง ตัวมันสูงจนหัวติดเพดาน ผิวหนังของมันดำมะเมื่อมมีน้ำสีเหลืองๆเยิ้มหนืด สองมือใหญ่เท่าพายมีเล็บเขียวยาวงุ้ม ดวงตาสีแดงแผ่ความอำมหิตอย่างน่าหวาดสะพรึง กลิ่นของมันเหม็นรุนแรงราวกับเอาจมูกจ่อดมหนูเน่าสิบตัว               “ไป จงเข้าไปเอามาให้ข้า”               มันต้องการอะไรกันนะ แล้วสิ่งที่มันต้องการอยู่ที่ไหน               หัวเริ่มหมุนเร็วจนสับสน มันสั่งเช่นเดิม               “ไป จงเข้าไปเอามาให้ข้า”               เสียงสั่งนั้นยังย้ำต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาหลับใหลไปในที่สุด เสียงสั่งของมันได้สั่งจิตใต้สำนึกของเขาโดยตรงแล้ว .................................................................................. แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 49 09:35:53 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 49 01:32:42 จากคุณ : คายตรี - [ 24 ก.ค. 49 01:13:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณคายตรี โอ๊ย...ตื่นเต้น..ตื่นเต้น... เขียนได้อย่างนี้ไม่เห็นต้องอายเลย ยิ่งเอาเข้ามาอยู่ห้องนิทานอย่างนี้ ไม่กลัวเด็ก ๆ จะอ่านเหรอคะ เอาตอนต่อมาลงเร็ว ๆ นะ กำลังลุ้นเลย จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 24 ก.ค. 49 09:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วีรชัยออกจะแปลกคนอยู่ว่าไหมคะ มีประตูลึกลับโผล่มา ไม่มีสะดุ้งสะเทือน น่าจะปูพื้นให้เขาอีกนิดนึงค่ะ จากคุณ : scottie - [ 24 ก.ค. 49 11:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ อ่านตอนที่ประตูปรากฏแล้วนึกถึง โดเรม่อนเลย เว้นวรรคหน่อยค่า จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 24 ก.ค. 49 18:00:46 A:124.120.206.242 X:203.144.160.242 TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทีแรกว่าจะรอตอบกระทู้พร้อมกับเอาอีกตอนมาลงเลย แต่มันไม่คุ้นยังไงก็ไม่รู้ เลยต้องมาตอบก่อน เอาเป็นว่า จะมาลงทุกอาทิตย์นะจ้ะ แต่อาทิตย์ละกี่ตอนก็ว่ากันอีกรอบหนึ่ง ปล.ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และขอบคุณทุกข้อเสนอแนะมากจ้า บาย........................................................................................... จากคุณ : คายตรี - [ 27 ก.ค. 49 09:20:58 ]