ความคิดเห็นที่ 1 รุ่งเช้าประตูจากอีกด้านเปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงสง่าในชุดสูทผูกเนคไทเรียบร้อยเตรียมพร้อมจะไปทำงาน อีกด้านประตูห้องนอนของนลินยังปิดนิ่งสนิทเป็นสัญญาณว่าเจ้าตัวหลบลี้หนีหน้า ไม่ได้ออกมานั่งดูข่าวยามเช้าอย่างเช่นทุกวัน ช่าง... จิรภัทรบอกตัวเองให้ละความสนใจไปจากอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด... หากเมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหารก็เห็นอาหารเช้าชุดหนึ่งถูกตั้งทิ้งไว้คล้ายเจ้าของมีน้ำใจนึกเผื่อแผ่ เขาปรายตามองไข่ดาวและไส้กรอกเพียงแว่บก่อนจะเบือนหน้า เดินออกมาดูบนตู้วางหนังสือก็เห็นธนบัตรกับเศษเหรียญวางกองขึ้นมาเพิ่มเติม หยิ่งได้สม่ำเสมอเสียจริง...จนแล้วยังจะไม่เจียมตัว ทำอาหารมาเผื่อแผ่คนอื่น... ขอให้หยิ่งไปอย่างนี้ได้ตลอดเถอะ... ศักดิ์ศรี...จะคอยดูว่าคนอย่างเธอจะมีศักดิ์ศรีแค่ไหน... เขาเดินตรงไปยังเครื่องปิ้งขนมปังและเครื่องชงกาแฟเพื่อทำอาหารเช้า เทเมล็ดกาแฟอราบิก้าสดลงไปในช่องเพื่อเตรียมบดให้เป็นผง หากเมื่อจะกดปุ่มให้เครื่องทำงาน มันกลับเงียบสนิท... เป็นอะไรของมัน?... ลองใหม่ดูอีกครั้งก็ยังเป็นเช่นเดิม จึงเดินอ้อมไปด้านหลังตรวจดูปลั๊กไฟให้เรียบร้อย มันก็ยังอยู่ในสภาพดีเหมือนเดิม หรือว่าเครื่องเสีย.... แม่นั่นจะรู้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า...หรือว่าเป็นตัวการ? จู่ๆ ความคิดนั้นก็แล่นขึ้นมาด้วยอคติ ร่างสูงหมุนกลับมาวางถ้วยกาแฟเอาไว้กับโต๊ะอาหาร ก้าวเท้าเตรียมจะไปเรียกคนที่อยู่ในห้องออกมาไถ่ถามหาความ หากก็เอะใจขึ้นมาแว่บ เอี้ยวตัวไปเปิดตู้เย็น แล้วถอนหายใจยาวเมื่อไฟในตู้เย็นไม่เปิดอย่างเช่นทุกวัน... ไฟดับ! เพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง เขาจึงเดินไปกดสวิตช์ไฟบนเพดาน ปรากฏว่าทุกอย่างว่างเปล่า ไม่มีแสงสว่างขึ้นมา เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าระบบไฟในอาคารมันคงจะมีปัญหาไม่อย่างใดก็สักอย่างหนึ่ง โอ๊ย!!...เวรกรรม... มีแต่อุปกรณ์ที่ต้องใช้ไฟฟ้า... ทั้งเครื่องชงกาแฟ ทั้งเครื่องปิ้งขนมปัง ปวดแสบในท้องขึ้นมาเสียดื้อๆ เพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อบ่ายวาน เดินไปเปิดดูในตู้เย็นอีกครั้งหวังว่าจะเจอนมสดสักกล่องหรือน้ำผลไม้ที่ตั้งทิ้งไว้ ก็ปรากฏว่าเห็นแต่ไข่ดาวและไส้กรอกที่แช่ไว้อยู่ในช่องแช่แข็ง เปิดตู้ลอยหาขนมปังมารับประทานกับแยมก็นึกขึ้นได้ว่ารับประทานหมดไปตั้งแต่วันก่อน ไข่ก็เหลืออีกแค่สามฟอง แม่สมองลาคนนั้นจะทนกินไปอยู่ได้อีกสักกี่วัน...หม้อหุงข้าวก็คว่ำอยู่ไม่รู้จักหุงทิ้งไว้เสียบ้าง ไปเป็นภรรยาของใครมีหวังสามีต้องอดข้าวตาย ร่างสูงเดินงุ่นง่านอยู่อีกพักใหญ่ พยายามหาอาหารเช้ามาประทังดับความหิวในท้องที่ร้องโครกครากแต่ก็ไม่มีอะไรที่จะรับประทานได้โดยไม่ต้องลงมือให้ยุ่งยากเลยสักอย่าง ไส้กรอกอย่างน้อยก็ต้องต้ม ไข่ก็ต้องเปิดแก๊สแล้วตั้งกระทะทอด แล้วพลันหางตาเขาก็หันไปเห็นไข่ดาวกับไส้กรอกที่ทอดตั้งทิ้งไว้บนโต๊ะ... ด้วยทิฐิยามเมื่อนึกถึงเจ้าของทำให้จิรภัทรตัดใจ คิดจะออกไปหารับประทานตามร้านอาหารด้านนอก หากก็หิวจนแทบจะหน้ามืด กว่าจะได้ออกไป กว่าจะเจอร้าน กว่าจะจอดรถ สั่ง แล้วนั่งรอ... ไหนๆ แม่ลานั่นก็มีความภาคภูมิใจจะนำเสนออาหารเช้ามาสองมื้อแล้วนี่... สนองความประสงค์ให้สักมื้อคงไม่เสียหายอะไรหรอก เผลอๆ จะดีใจเสียอีก มีคนรับประทานอาหารแย่ๆ ฝีมือของตัวเองที่ทำ... คิดแล้วจึงคว้าอาหารเช้าจานนั้นเข้ามาหาตัวเองอย่างเสียไม่ได้ หยิบช้อนและส้อมออกมาจากในตู้เก็บแล้วลงมือตัดรับประทานด้วยความหิว รสชาติก็ไม่ต่างจากไข่ดาวไส้กรอกทั่วโลกที่ตรงไหน... น้ำมันก็เยิ้มๆ..ดีแต่ว่าหิวถึงกินได้จนหมดจาน... เขาคิดพลางจิ้มไส้กรอกชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วหยิบทิชชู่ที่ตั้งอยู่ใกล้มาเช็ดปากของตัวเอง หยิบจานใบนั้นติดมือขึ้นมาจะเอาไปใส่ในเครื่องล้างจานอัตโนมัติ หากแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไฟฟ้าดับ จึงต้องไปล้างในอ่างล้างจานแทน   “ก็ไม่เสียแรงหรอกนะทำไว้เผื่อ... แต่ยังไงไข่ดาวกับไส้กรอกมันก็อร่อยเพราะว่าฉันซื้อมาแพงเท่านั้นล่ะ” ดวงตาคู่คมทอดมองจานเปล่าที่บัดนี้ถูกนำมาวางตากไว้บนที่คว่ำจานอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วหยิบกระเป๋าเอกสารของตัวเองออกไปทำงานอย่างรวดเร็ว ไม่รู้เลยสักนิดว่า อีกราวสิบห้านาทีหลังจากนั้นประตูห้องอีกด้านก็เปิดออกมาพร้อมกับหญิงสาวเจ้าของฝีมือทำอาหารเช้าที่เดินตรงดิ่งเข้าไปในครัว มองซ้าย...มองขวา... “อ้าว...ไส้กรอกกับไข่ดาวมันหายไปไหน... ฉันอุตส่าห์ทอดเอาไว้ทำเป็นมื้อเที่ยง ไฟก็ดับเงินก็ใกล้จะหมดแล้ว จะเอาอะไรกิน?...”   อีกด้านหนึ่งที่บ้านสวนของยายทวดและป้าชไมพร ร่างบางอ้อนแอ้นของหยาดรุ้งยืนถือเข่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงใหญ่อย่างขยันขันแข็ง แหงนหน้ามองคู่รักของตัวเองที่ยังเกาะค้างเติ่งอยู่บนกิ่งมะม่วงกิ่งใหญ่แล้วหัวเราะขัน “ระวังมดแดงนะวัช” “มันไม่กัดหรอก เราเป็นเพื่อนซี้กันมานาน ... เอ้า รับ” แทนที่จะทำตามอย่างที่บอก คนด้านล่างกลับกระโดดหนีลูกมะม่วงลูกใหญ่ที่ธีรวัชโยนลงมาให้อย่างรวดเร็ว “อ้าว...ทำไมไม่เก็บละรุ้ง” “รุ้งกลัวมาตกใส่หัว เดี๋ยวเจ็บ” เสียงบอกซื่อๆ ทำให้คนฟังอดหัวเราะขันไม่ได้ ก้มลงมองเบื้องล่างเห็นหญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าไปเก็บมะม่วงที่ตกลงไปบนพื้นดินขึ้นมาแล้วลูบไล้สำรวจความเสียหาย “ช้ำนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร ยังกินได้” หยาดรุ้งชูลูกมะม่วงลูกนั้นให้ดูพร้อมกับยิ้มแป้นแร้นในหน้าอย่างชื่นสุข... “เอ้า ลูกต่อไป” “เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน ให้รุ้งไปหลบก่อน” เมื่อตะวันเริ่มขึ้นสูง สองชายหญิงก็ย้ายไปนั่งเล่นบนแคร่ริมบ่อเลี้ยงปลาดุกที่มีต้นไม้ต้นใหญ่ขึ้นบังแสงแดดที่ทอจัดจ้าลงมาจากฟากฟ้า ลมเย็นๆ ในสวนพัดหวีดหวิว สบายจนบอกไม่ถูก “รุ้งปอกให้กินนะ” “ระวังมีดบาดมือ” ธีรวัชรีบร้องห้าม หยิบมีดมาถือไว้เสียเองด้วยความไม่ไว้วางใจ “รุ้งจับมีดคล่องกับเขาเสียที่ไหน ผมปอกให้เองดีกว่า” “นี่จะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ” หล่อนรีบแย่งกลับมาอย่างรวดเร็ว “รุ้งเคยได้ที่หนึ่งประกวดแกะสลักผลไม้ด้วยตอนสมัยอยู่มัธยม ใครก็บอกว่ารุ้งแกะสลักสวย...เพราะฉะนั้นอย่ามาดูถูกความสามารถ” “ตามใจ... ล้างมือก่อนด้วยล่ะ อย่าลืม” “เค็มนิดเค็มหน่อยก็กินเข้าไปเถอะ ตะกี้แค่จับหูตะกร้าเท่านั้นเอง” “อื้อหือ... คุณหนูรุ้ง” กำปั้นเล็กๆ ทุบมาบนไหล่ด้วยความหมั่นไส้ที่อีกฝ่ายแกล้งทำเสียงล้อ มือหนาจึงจับมือเล็กๆ นั้นไว้อย่างรวดเร็วแล้วดึงร่างหล่อนเข้ามากอดไว้แน่นอย่างสุดห่วงหวง “มือรุ้งด้านขึ้นเยอะเลย” ธีรวัชว่าพลางค่อยๆ แกะกำปั้นนั้นให้คลายออกแล้วลูบไล้ไปตามฝ่ามือนุ่มนิ่ม “ก็ทำงานนี่ จะให้มันนิ่มอยู่ตลอดเวลาได้ยังไง” คำตอบนั้นเจือไปด้วยรอยยิ้ม...ไม่ได้นึกถือสา ว่ามือของตัวเองไม่ได้นิ่มละมุนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วแม้แต่นิดเดียว “รุ้งทำงานนะ ช่วยป้าชไมล้างจานทุกวัน เมื่อก่อนมันก็แพ้น้ำยาล้างจานหนัก แต่ว่าตอนนี้เฉยๆ” ดวงตาสีเข้มหลุบลงมองรอยขุยบนฝ่ามือข้างนั้นแล้วถอนหายใจ... “ไม่น่าเลย” คนฟังชะงักไปชั่วอึดใจ นิ่วหน้า ดึงฝ่ามือของตัวเองกลับมาแล้วถาม “หมายความว่ายังไง ไม่น่าเลย” “หมายความว่าความจริงแล้วรุ้งเกิดมาในครอบครัวที่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ... มีคนรับใช้คอยช่วยเหลือ ไม่จำเป็นต้องมาลำบากลำบนอย่างนี้เลยแม้แต่สักนิด” หยาดรุ้งรู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองติดขัดอยู่ในลำคอ... ถอยตัวออกมาห่างแล้วจ้องมองใบหน้าคมสันที่อยู่ใกล้ด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม “วัชไม่ดีใจเหรอที่รุ้งมาอยู่กับวัชแบบนี้...” น้ำเสียงถามติดตะกุกตะกัก ผ่าวร้อนขึ้นมาบริเวณหัวตาอย่างประหลาด “หรือว่าวัชไม่เชื่อว่ารุ้งจะทนอยู่กับวัชได้...วัช...รุ้งทนได้นะ...รุ้งทนได้ทุกอย่าง แค่ให้ได้อยู่ใกล้ๆ กับวัช เพราะว่ารุ้งมีความสุข” “ผมเข้าใจ” ธีรวัชใจหาย รีบรั้งร่างนั้นมากอดไว้ใหม่ในอ้อมแขนแล้วลูบเรือนผมดำขลับเบาๆ กระซิบปลอบประโลมเสียงอุ่นอยู่ข้างใบหู “ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่ารุ้ง...ผมแค่อยากให้...ให้รุ้งมีความสุข” “รุ้งเข้าใจ” น้ำตาหยดเล็กๆ ซึมผ่านขอบดวงตา แล้วหยดไหลเป็นทางอาบแก้มนวล เปียกเปรอะเสื้อสีขาวที่เขาใส่อยู่จนเห็นเป็นด่างดวง “ความสุขของรุ้งอยู่ที่ได้อยู่ใกล้วัช...ได้มีชีวิตอิสระอย่างที่รุ้งอยากเป็น แต่ทุกคนก็ไม่เห็นด้วยกับรุ้งเลย โดยเฉพาะพี่ภัทร” น้ำเสียงนั้นเศร้าสร้อย หม่นหมอง ยามเมื่อนึกถึงใบหน้าพี่ชายที่ดุดันด้วยความโกรธความโมโห... “ถ้าแม่อยู่แม่คงจะตามใจรุ้ง ไม่ยอมให้พี่ภัทรบังคับให้รุ้งแต่งงานกับนายเทพพงศ์คนนั้นแน่... แม่ไม่เคยสอนให้รังเกียจคน...คนเราเกิดมามีชีวิตอยู่แค่ชาติเดียว ทำไมจะต้องไขว่คว้าหาความทุกข์มาใส่ตัวก็ไม่รู้... สมบัติมากมายตายแล้วก็เหมือนพ่อ เหมือนแม่... ถ้าได้ก็คงได้แต่เศษเถ้าถ่านที่เผากระดาษกงเต๊กส่งไปให้เวลาวันเชงเม้ง”   “คนเราคิดไม่เหมือนกันทุกคนหรอกรุ้ง บางคนมีความสุขเพราะมีลูกหลาน บางคนมีความสุขเพราะมีเพื่อนฝูง แล้วก็มีอีกหลายคนที่มีความสุขเพราะความร่ำรวย” “แล้วแน่ใจหรือว่าในความร่ำรวยนั้นมีความสุขอยู่จริง?” “ถึงแม้จะอยู่ในความรักก็ไม่ใช่ว่าจะมีความสุขอยู่จริง...” ธีรวัชพูดเสียงอ่อน “ที่ไหนก็มีความทุกข์ พอๆ กับความสุขนั่นแหละรุ้ง...มันขึ้นอยู่กับในใจของเราต่างหาก ว่าจะใส่ใจกับความทุกข์หรือว่าความสุขมากแค่ไหน” “วัชก็กำลังเป็นทุกข์ใช่หรือเปล่า?” มือเรียวบางประคองดวงหน้าคมสันไว้แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาอย่างหม่นหมอง “วัชก็มีความทุกข์เพราะวัชเป็นห่วงพี่ลิน...ป่านนี้ ไม่รู้พี่ภัทรจะทำอะไรกับพี่ลินบ้าง รุ้งโทรศัพท์ไปถามป้านิ่มที่บ้าน ป้านิ่มก็บอกว่าไม่เห็น... พี่ภัทรไม่ได้พาพี่ลินไปอยู่ที่บ้าน” “ผมต้องไปช่วยพี่ลิน” คำบอกนั้นแห้งแล้งนัก...เหมือนคนที่ประสบปัญหารุมเร้าอยู่ในทุกด้าน ไม่ว่าจะหันไปมองทางไหน ก็ไม่เจอทางออกเลยแม้แต่สักทาง “ผมต้องตามไปช่วย..ถึงแม้ว่าพี่ภัทรจะเตรียมปืนเอาไว้ยิงผมแล้วก็ตาม....” หยาดรุ้งหลับตา...นึกเกลียดพี่ชายตัวเองขึ้นมาจับหัวใจ... (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 24 ก.ค. 49 19:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางอยู่ข้างโต๊ะทำงานดังขึ้นเบาๆ ทำให้จิรภัทรละสายตาจากเอกสารยื่นประมูลของบริษัทรับเหมาก่อสร้างขึ้นมาหยิบเครื่องมือสื่อสารรุ่นทันสมัยของตัวเอง ดูหมายเลขก่อนจะกดรับ เมื่อเห็นเป็นเกศรินทร์ ผู้หญิงที่เขาไม่นึกเบื่อมากนักเวลาคบหา “คิดถึงจังเลยค่ะภัทร...คุณไม่ได้แวะมาที่ห้องเกศตั้งหลายสัปดาห์แล้วนะคะ... ลืมกันไปแล้วหรือเปล่า?” “ผมติดงานยุ่งอยู่น่ะครับ” ตอบอย่างไม่ค่อยถนอมน้ำอกน้ำใจมากนัก ต่างคนต่างตรงกันไปมา เพราะต่างก็ทราบว่าอีกฝ่ายก็มีคนอื่นแวะเวียนมาหาอยู่เป็นประจำ “เกศเหงา” เสียงปลายสายตัดพ้อต่อว่า “คุณลืมเกศแล้วล่ะสิ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมคบผู้หญิงแล้วหรือยังไง” “เปล่า” ใบหน้าเชิดๆ หยิ่งผยองคนแม่สมองลาปรากฏขึ้นมาในห้วงความคิดโดยไม่ทันตั้งตัว... เปลี่ยนรสนิยมน่ะหรือ... เปลี่ยนยังไงก็ไม่มีวัน...ไม่มีวัน ‘ใช่’ ผู้หญิงประเภทเดียวกับหล่อนผู้นั้นแน่ ด้วยความหงุดหงิดที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ จิรภัทรจึงรวบแฟ้มงานตรงหน้าที่กองตั้งอยู่บนโต๊ะปิดลงแล้วกวาดไปอีกด้าน ก่อนจะกรอกเสียงตอบด้วยน้ำเสียงห้วนห้าวว่า “เดี๋ยวบ่ายแก่ๆ ผมจะแวะไปหา” นลินปิดโทรทัศน์หลังจากดูละครก่อนข่าวภาคค่ำจบ เหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาผนังแว่บหนึ่งแล้วไพล่ตามองต่อไปยังประตูที่ยังคงปิดสนิท ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะกลับมาเปิด หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่...ยาว...ด้วยความเบื่อหน่าย หยิบสมุดเขียนพล็อตเล่มเล็กของตัวเองขึ้นมาขีดเขียนต่อไปจากที่ทำไว้เมื่อกลางวัน ถ้าหล่อนจบโครงเรื่องนี้ได้เร็วก็คงดี...แต่นลินก็ทำงานช้าจนบรรณาธิการแซวว่าเหมือนเต่าเพราะกว่าหล่อนจะวางโครงเรื่องเสร็จสิ้นอย่างต่ำก็ใช้เวลาร่วมสิบวัน ไหนจะไม่รวมเวลาปรับแต่งแก้ ใส่รายละเอียดลงไปให้ครบถ้วนสมบูรณ์อีก งานเขียนก็เหมือนงานประดิษฐ์ประดอย เป็นงานฝีมือชนิดหนึ่งที่หล่อนทำได้ดีกว่าให้ไปละเลงสีวาดเขียน หรือปั้นปูนเป็นรูปสิ่งของ ที่นลินทำได้เละเทะเหลือเกินจนกระทั่งถูกหักคะแนนเป็นประจำเมื่อสมัยอยู่ประถมและมัธยม ถนนที่หล่อนเดินผ่านมาตลอดชั่วชีวิตเต็มไปด้วยขวากหนาม แม้จะไม่มากมายใหญ่โตดูน่ากลัวเหมือนคนอื่น แต่กว่าจะเลี้ยงธีรวัชมาจบโตเป็นผู้ใหญ่ได้ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย... งานหลายอย่างหล่อนลองสมัครทำมาหมดสิ้นแล้ว ทำอยู่นาน กว่าจะรู้ตัวว่ามีพรสวรรค์ทางด้านการขีดเขียน และเริ่มหารายได้ให้กับตัวเองได้อย่างเพียงพอไม่ให้อดตาย รัก... หล่อนรักทุกตัวละครที่มีตัวตนอยู่ในโลกของความฝัน ... แม้แต่ตัวสุดท้ายที่เป็นน้องใหม่ เกิดขึ้นมาในระหว่างกำลังอยู่ในภาวะอึดอัดลำบากใจ ทุกครั้งที่นลินจรดปลายปากกาลงเขียน ก็พยายามบันทึกความรู้สึกดีๆ ที่หาได้ยากลำบากเหลือเกินใส่ลงไปในตัวละคร เวลาผ่านไปอย่างแช่มช้า หญิงสาวถ่ายทอดความคิดของตัวเองลงไปในกระดาษหน้าแล้วหน้าเล่า จนบัดนี้ล่วงเลยไปกว่าครึ่ง แต่กระนั้นก็ยังมีอีกกว่าครึ่งที่ยังไม่ได้เขียน นานต่อมา กว่านลินจะเงยหน้าขึ้นจากกระดาษสมุดด้วยความเหนื่อยอ่อน สะบัดมือไล่ความปวดล้าพลางดูนาฬิกาอีกครั้ง จิรภัทรยังไม่กลับมา... ดีแล้วล่ะ ไม่นึกอยากเห็นหน้าบ่อยๆ เช่นกัน... ผู้ชายอย่างจิรภัทรหากได้เป็นพระเอกในนวนิยายสักเรื่อง นางเอกจะต้องตกที่นั่งลำบากร้ายสักเท่าไรหนอ ... หล่อนอดคิดขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะยักไหล่ นางเอกสำหรับเขาก็คงจะต้องปั้นขึ้นมาเป็นเจ้าหญิงผู้สวยหรูและเพียบพร้อม มีรูปโฉมงดงามและทรัพย์สมบัติศฤงคารมากมายอยู่ด้านหลัง...แต่หากหล่อนเป็นนักเขียน บางครั้งก็นึกอยากเขียนให้เขาเกิดมาเป็นผู้ชายที่ยากจนข้นแค้น อยู่ไปด้วยเงินที่มีพอประทังชีวิตในแต่ละวันเสียบ้าง จะได้เข้าใจในความรู้สึกของคนที่ไม่มีเงินแล้วถูกเหยียดหยาม ว่ามันน่าโกรธสักแค่ไหน กระนั้น นลินก็นึกภาพเขาเป็นคนยากคนจนไม่ออกอีกเช่นกัน... คนอย่างจิรภัทรเกิดมาเพื่อจะเป็นคนร่ำรวย ท่าทีหยิ่งผยองและบ่าที่ตั้งตรงสูงนั้นคงเหมาะแก่ภาพลักษณ์ของการเป็นเจ้าคนนายคน... และในความเป็นจริงแล้ว ก็ไม่มีวันเสียหรอกที่เขาจะหล่นลงมายากจนได้ถึงขนาดนั้น หรือหากมี... โอกาสมันก็เป็นไปได้ยากยิ่งกว่าให้หล่อนรวยเทียมเท่ากับเขาเสียอีก ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูผางเข้ามาจากด้านนอก ขยับถอยโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นคนที่กำลังนึกถึงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบอกบุญไม่ค่อยรับ...อย่างทุกวัน... ก็ทุกวันบอกบุญเท่าไหร่เขาก็ไม่เคยรับหรอก...มีแต่จะโยนทิ้งแทบไม่ทันเสียด้วยซ้ำไป นลินรีบเก็บสมุดของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตั้งท่าจะเดินกลับเข้าห้องก่อนจะโดนเยาะเย้ยถากถางอย่างทุกวันอีก หากก็ช้าไปกว่าที่ฝ่ายที่ขึงตาอย่างไม่พอใจ ร่างสูงเบี่ยงมาดักหน้าแล้วคว้าแขนกลมกลึงขึ้นมาด้วยแรงกระชาก “จะไปไหน?” “อาบน้ำ... จะนอนแล้ว” หล่อนตอบเสียงแข็ง เงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย แล้วไพล่ไปเห็นรอยลิปสติกสีแดงฉูดฉาดที่ปาดเลอะอยู่ที่ปกคอเสื้อ อ้อ... คงรู้สาเหตุแล้วล่ะที่เขากลับมาช้ากว่าปกติทุกวัน... เพียงชั่วแว่บเดียวเท่านั้นที่ความคิดนั้นค้างอยู่ในสมอง ก่อนที่หญิงสาวจะพยายามรั้งร่างของตัวเองออกห่างแล้วบอกเสียงราบเรียบ “ปล่อยได้แล้ว” “มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน” มือหนาดุจคีมเหล็กบีบแน่นบนต้นแขน... จิรภัทรจ้องใบหน้าเรียวรูปไข่หวานด้วยความขุ่นเคือง... นับตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาแล้วเห็นหล่อนรีบเก็บข้าวเก็บของ อย่างกับว่าต้องรีบถอยห่างออกไปให้พ้น... เขาต่างหากไม่ใช่หรือที่ต้องทำเช่นนั้น “ตามมานี่ มา!” “นี่ จะพาฉันไปไหนน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคุณ” นลินออกแรงยื้อยุด ไม่ยอมเดินตามเขาไปโดยง่าย เจ้าของมือนั้นจึงหยุดเดินแล้วหันมาขึ้นเสียง “ติดใจห้องของฉันขึ้นมาแล้วหรือไง นึกแล้วไม่มีผิดว่ามันจะต้องสะดวกสบายเกินไปสำหรับเธอ...มานี่! สำหรับเธอมันต้องไปอยู่ที่ๆมันเหมาะสมมากกว่านี้” “ฉันจะกลับบ้าน” “ต่อเมื่อน้องชายของเธอพาหยาดรุ้งมาคืนฉันโน่น!” เขาบอกแล้วดึงร่างหล่อนให้ตามมายังลิฟต์ ปิดประตูห้องพักแล้วลั่นกุญแจปิดอีกชั้นก่อนจะกดเรียกลิฟต์ให้ขึ้นมารับ ผลักร่างหล่อนเข้าไปอย่างกระแทกกระทั้นไม่ปรานีปราศรัย “ฉันขี้เกียจจะเลี้ยงเธอให้อยู่อย่างสุขสบาย ถึงเธอจะชอบก็เถอะ...ไม่เดือดร้อนเลยใช่ไหมล่ะ มีฟูกนุ่มๆ มีแอร์เย็นๆ ให้นอนหลับสบายอยู่ได้ทั้งคืน” บ้า... นลินนึกแหวในใจ... นึกว่าหล่อนชอบนักหรือ ห้องแคบๆ มิหนำซ้ำเจ้าของยังเป็นผู้ชายโรคจิตคนหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรดีเลยนอกจากจะเก่งแต่เรื่องดูถูกดูแคลนคน... ทุกๆ นาทีที่อยู่ในห้องๆ นี้มีแต่จะคิดถึงบ้านใจแทบขาด... จิรภัทรคิดมาได้อย่างไรว่าหล่อนจะติดใจห้องพักที่แสนสะดวกสบายของเขา... ไม่ว่าคุณจะคิดอะไร... คุณคิดผิดแล้ว คุณจิรภัทร อัสสดาวงศ์.. เพราะนลินคนนี้ไม่เคยเห็นค่าของวัตถุสำคัญไปกว่าจิตใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว พื้นฐานความคิดของเรามันต่างกัน... ใช่...เพราะเรามันเกิดขึ้นมาในโลกคนละใบ...โลกของคนรวย...โลกของคนจน... คุณจะอยู่ในโลกไหนก็ช่างคุณ แต่ในโลกของคุณกรุณาอย่านำฉันเข้าไปเกี่ยวข้องอีก... ได้โปรด... (มีต่อ) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 24 ก.ค. 49 19:21:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ร่างบางถูกผลักเข้าไปในห้องโดยสารรถที่ใหญ่โตหรูหรา นลินเม้มริมฝีปากแน่นสนิท...อีกสักประเดี๋ยวเขาคงหาคำมาเยาะเย้ยถากถางอีกว่าหล่อนชอบรถหรูๆ ของเขาจนตัวสั่น เมื่อคร้านจะต่อปากกับ ‘คนพาล’ หล่อนก็นั่งนิ่งเงียบ ใจหายลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะความเร็วรถระดับเหยียบสองร้อย ท่ามกลางทางด่วนที่โล่งปราศจากรถรา ก็ไม่รู้....ว่าเจ้าของเขาไปกินรังแตนมาจากไหน จึงได้ดูโกรธขึ้งหนักหนา ริมฝีปากที่เรียวสวยและสีสดเหมือนปากของผู้หญิงนั้นเม้มจนเป็นเส้นตรง ดวงตาคู่คมกริบจ้องแน่วไปด้านหน้า ตลอดเวลาที่เท้าเหยียบคันเร่งจนแทบจมมิดคัน... เมื่อลงจากทางด่วนมาได้ความเร็วของรถก็ชะลอลงอีกนิด หากก็ยังทำให้นลินหายใจไม่ทั่วช่องท้องด้วยความหวาดเสียว โชคดีอยู่หรอกว่า รถคันนี้ถูกออกแบบมาให้รูปร่างเพรียวและหลังคาต่ำ จึงขับด้วยความเร็วสูงได้คล่องแคล่วไม่เทอะทะเหมือนกับรถเมล์ข้างทาง “คุณจะพาฉันไปไหน” เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ... หญิงสาวอดทนรออยู่อีกสักพัก จึงพยายามเค้นถามด้วยน้ำเสียงที่ข่มให้ราบเรียบเฉย “คุณจะพาฉันไปไหน คุณจิรภัทร”   “บ้าน” เขาตอบเสียงห้วน “จะได้มีคนคอยจับตา ไม่ให้เธอหนี... ที่สำคัญ... ของของฉันจะได้ไม่ต้องเสียหายเพราะคนอย่างเธอ” นลินเม้มริมฝีปาก... ดวงตาวาววะวับด้วยความโกรธที่แล่นจี๊ดขึ้นมาในหัวสมอง...ไหล่บางตั้งตรงแหน็วยามที่เจ้าตัวพยายามลดความโกรธด้วยการมองออกไปด้านนอกรถจนเวียนศีรษะ ช่างเขาเถิด...อยู่ที่ไหน มันก็คงจะเหมือนๆ กัน... ชั่วแวบหนึ่งที่รถแล่นอยู่ด้วยความเร็วสูงนั้น คนนั่งข้างคนขับหันไปมองเสี้ยวหน้าของจิรภัทรด้วยความรู้สึกสงสาร   เขาเองก็อยู่ไม่สุขเพราะความโกรธ...ความแค้น... เพราะไม่รู้จักปล่อยวาง และยึดถือมั่นอยู่กับความคิดของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว... ผู้ชายแบบนี้ถึงภายนอกจะอยู่ในคราบของผู้ชนะ แต่ภายในก็อาจเจ็บปวด...เจ็บปวดด้วยไม่รู้ว่าจะยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองได้อย่างไร... หลายครั้งที่หล่อนก็เคยอยู่ในความรู้สึกแบบเขา...เคยเป็น...เคยโกรธ... และกว่าจะจบ มันก็เจ็บสิ้นดี...ครั้นมามองใหม่ภายหลังก็รู้สึกเหมือนที่ผ่านไปไม่ใช่ตัวเอง สักวันที่เรื่องนี้ผ่านไป... มันก็คงจะเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำร้ายๆ ที่นลินเก็บรวบรวมไว้เตือนตัวเองไม่ให้ก้าวพลาดพลั้งไปอีก รั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ปรากฏขึ้นมาในสายตา แนวรั้วนั้นทอดยาวไปจนเกือบสุดถนนที่ลึกเข้าไปในซอยเล็กๆ ประตูอัลลอยด์ขนาดใหญ่เปิดโดยอัตโนมัติเมื่อรถคันงามแล่นเข้าไปถึง...สิ่งที่ตระหง่านอยู่ต่อหน้าหญิงสาวคือบ้านหลังใหญ่ทรงโรมันคลาสสิคสวยงามจนแทบลืมหายใจ...บ้าน...ที่หล่อนได้แต่นึกและฝัน ว่าตัวละครจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ที่หรูหราเทียมเทียบกับบ้านหลังนี้... ใช่...เพียงแค่ตัวละครในนิยายที่เขียนขึ้นมาในแผ่นกระดาษเท่านั้น... ในความเป็นจริงของชีวิตตัวเองแล้ว นลินยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดฝันว่าตัวเองจะได้อยู่บ้านที่ใหญ่โตราวกับพระราชวังของราชาเช่นนี้...มันช่างตอกย้ำได้อย่างดีเหลือเกินว่าชีวิตของหยาดรุ้งและธีรวัชนั้นเกิดมาอย่างแตกต่างกันเพียงไร... ขณะที่คนหนึ่งอยู่บ้านสวยงามราคาเป็นสิบๆ ล้าน... อีกคนหนึ่งกลับอยู่บ้านหลังเล็กปูนกะเทาะออกเป็นแผ่นๆ เพราะความเก่าแก่ มีลมธรรมชาติคอยเป็นเครื่องปรับอากาศ ในขณะที่บ้านหลังนี้มีเครื่องปรับอากาศจริงๆ อยู่เรียงรายนับเป็นสิบตัว ก็สมควรอยู่หรอกที่เขาจะดูถูกหมิ่นหยามในความจนและไม่เจียมตัวของธีรวัช... เพราะหากไม่นึกถึงความรักที่อยู่ในหัวใจแล้ว... ก็ไม่มีอะไรเลยที่จะนำมาเป็นคำเปรียบได้ดียิ่งกว่าสองคำนั้น นลินรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบริเวณขอบตาดื้อๆ... นั่งพิงกับกรอบกระจกของรถอย่างเหม่อลอย แทบไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ ว่าบัดนี้รถได้จอดในโรงเก็บรถเรียบร้อยแล้ว หากว่าเสียวห้าวๆ แกมกังวานเยาะเย้ยนั้นจะไม่ดังขึ้นที่ข้างใบหู “ลงมาได้แล้ว...อย่ามัวแต่อาลัย เพราะยังไงมันก็ไม่มีวันเป็นของเธอ!” สีหน้าขึ้งตึงนั้นทำให้หล่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมาสู่ความเป็นจริง ควานหาล็อคประตูแล้วก็ยิ่งงงกับระบบรถคันใหม่ล่าสุดที่หล่อนเคยได้เห็นของเขา ตบๆ ตามขอบกระจกอยู่สองสามที ก่อนที่เสียงแกมรำคาญจากคนด้านข้างจะดังบอกมาว่า “มันอยู่ข้างที่เปิดประตู บิดออกมาเบาๆ ล็อคก็จะคลาย...เธอนี่ไม่เคยใช้รถยนต์กับเขาบ้างเลยหรือยังไงนะ” “ฉันไม่เคยใช้หรอก” นลินดึงล็อคเต็มแรงผลักประตูกว้างแล้วขยับตัวออกไปอย่างพรวดพราดเพราะความโกรธ “เพราะบ้านฉันมันจนไม่มีรถยนต์หรูๆให้ขับเหมือนกับบ้านของคนอื่นเขา!”   หล่อนรู้สึกอยากเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้นจับใจ... ไปให้พ้นคำหมิ่นหยาม ไปให้พ้นน้ำเสียงแกมรำคาญที่ทำเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่เศษผง ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรกับเขาสักอย่างเลย... ร่างสูงเดินอ้อมกระโปรงหน้ารถมายังฟากที่หญิงสาวยืนตัวแข็งนิ่งอยู่แล้วเอื้อมมือมากระชากให้ปลิวเข้าไปติดตัว เค้นน้ำเสียงกระซิบ “ถ้าเธอรักจะปากเก่ง...เธอก็ต้องเก่งไปให้ได้ตลอดนะ...เพราะว่าฉันเกลียดนักพวกที่ปากว่าอีกอย่าง แต่ใจคิดอีกอย่างแล้วมาฝืนทำเป็นบอกว่าตัวเองเป็นอย่างโน้นเป็นอย่างนี้” “คุณไม่ต้องท้าหรอก...คุณจิรภัทร” ดวงตาสีนิลงามจ้องตาเขาแน่วด้วยความทระนงในศักดิ์ศรี “บ้านฉันไม่ว่าฉันหรือใคร... เรารักษาคำพูดของเราเสมอ ไม่มีคำพูดไหนที่จะพูดออกไปก่อนโดยไม่ได้ใช้ความคิด!” “ก็เพราะบ้านเธอมันสมองลาเหมือนกันหมดทั้งบ้านน่ะสิถึงได้เดือดร้อนมาถึงครอบครัวฉัน รุ้งโง่แท้ๆ ที่ไปยุ่งกับคนในครอบครัวของเธอจนตัวเองต้องเดือดร้อน” “ก่อนที่คุณจะว่าใคร คุณดูตัวคุณเองเสียก่อนเถอะ” จิรภัทรสบถเบาๆ ด้วยความโกรธ รั้งลากร่างนั้นออกมาทางด้านหลังโรงจอดรถ อ้อมตัวบ้านหลังใหญ่ไปยังตัวบ้าน ที่ปลูกอยู่ชิดติดกับแนวขอบรั้ว เป็นบ้านหลังย่อมที่เดิมสร้างไว้สำหรับคนสวนชายได้พักอาศัย แต่เนื่องจากคนสวนปัจจุบันมีบ้านของตัวเองที่อยู่ไม่ห่างไกลจากคฤหาสน์หลังนี้ จึงเดินทางไปกลับทุกวัน ทิ้งให้บ้านหลังนี้ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่อาศัย เขาเหวี่ยงร่างบางเข้าไปในบ้านเล็กและแคบหลังนั้นแล้วเดินตามเข้าไปยืนตระหง่านอยู่เหนือบานประตู กดสวิตช์ให้ไฟเปิดสว่าง ส่องให้เห็นสภาพภายในที่เต็มไปด้วยข้าวของของคนสวนคนเก่าที่ตั้งไว้เละเทะ นลินถอยหลังกรูด มองไปรอบๆ อย่างหวั่นกลัว เสื่อผืนเล็กตั้งอยู่ตรงมุมห้องพร้อมกับหมอนสีกระดำกระด่าง มีหยากไย่ใยแมงมุมจับตามเพดานผนัง “นี่แหละค่อยเหมาะสมกับฐานะอย่างเธอหน่อย” เจ้าของบ้านหลังนั้นประกาศก้อง เหยียดริมฝีปากมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยความดูแคลน “อย่างเธอไม่สมควรจะได้อยู่ในห้องที่แสนสบายเหมือนกับที่คอนโดมิเนียมของฉัน” นลินเม้มริมฝีปากแน่น...สักครู่นี้หล่อนไปรู้สึกสงสารเขาได้อย่างไร... ผู้ชายคนนี้ไม่คู่ควรแก่การสงสารเลยแม้แต่นิดเดียวเสียด้วยซ้ำไป... “ฉันให้เธออยู่ในนี้ แล้วจะสั่งให้คนคอยดู ถ้าเธอคิดหนี...ฉันจะคอยคิดบัญชีกับน้องชายเธอทีหลัง”  เขาคาดโทษไว้ล่วงหน้าด้วยสายตาเกลียดชังที่ฝังแน่นลึกอยู่ในอก เชิดหน้าขึ้นสูง “ฉันหวังว่าเธอจะชอบ เพราะที่นี่มันคงไม่ต่างจากบ้านรังหนูของเธอมากนักหรอกนะ นลิน” ร่างสูงถอยออกห่างแล้วหันหลังเดินกลับขึ้นตัวตึกใหญ่ไปจนลับสายตา หญิงสาวชันตัวขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก กวาดตามองไปรอบห้องอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจอย่างทดท้อ คิดบัญชีกับธีรวัช.... คนพาลแถมโรคจิตอย่างนั้นคงทำได้จริง ซ้ำร้ายยังโมโหเหมือนทะเลบ้าขนาดนั้นด้วย.... ช่างเถอะ....อย่างกับว่าทำแบบนี้แล้วหล่อนเดือดร้อนนักนี่ ลำบากแค่ไหนนลินก็ผ่านมาได้หมดแล้ว มากกว่านี้ก็เคยมีเสียด้วยซ้ำ ถ้าเขาคิดว่าหล่อนจะอึดอัดใจกับความอัตคัดขัดสนเพราะไม่สะดวกสบาย เท่านี้ก็เป็นเพียงแค่เศษเล็กเศษน้อย ไม่ได้ทำให้หล่อนเดือดร้อนอะไรมากมายเท่ากับความเบื่อในหัวใจกับสิ่งที่เป็นไปอยู่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ห้องนี้ทั้งแคบและอับเหม็น มีขวดเหล้าเก่าวางระเนระนาดอยู่ด้านมุมหนึ่งของห้อง เศษเถ้าและก้นบุหรี่สกปรกรกเกลื่อนพื้นไม่มีใครมาทำความสะอาด ที่นอนนั้นแม้แต่จะไว้ซุกหัวนอนนลินก็ยังนึกขยะแขยงในใจ หัวสมองของจิรภัทรช่างบรรเจิดนัก...กับความคิดที่จะหาความทุกข์มาใส่ตัวคนที่เขารังเกียจ... ใบหน้างามเงยขึ้นมองเพดานอย่างอ่อนแรงสิ้นหวัง... ธีรวัช...นายอยู่ที่ไหน ถ้าไม่ถือว่าพี่เห็นแก่ตัวเองเกินไปจะขอให้กลับมาได้ไหม...อย่าไปยุ่งกับครอบครัวนี้อีกเลย... แสงไฟบนเพดานริบๆ หรี่ๆ เปลือกตาบางกระพริบปริบ ก่อนจะก้มลงมองในมือเห็นสมุดที่หล่อนกำแน่นตั้งแต่อยู่ในคอนโดมิเนียม บัดนี้มันก็ยังอยู่ให้อุ่นใจพร้อมกับปากกาอีกด้ามในกระเป๋า... นลินถอนหายใจอีกครั้ง... โชคชะตายังคงไม่เลวร้ายมากนักหรอก ในเมื่อหล่อนยังพอจะมีสมุดเปล่าให้เขียนโครงเรื่องเล่นแก้เหงา ดีกว่าจะนั่งแกร่วอยู่ในบ้านเพียงอย่างเดียวแล้วรอให้เขามาเยาะเย้ยถากถางเอาเมื่อถึงเวลา หญิงสาวลุกขึ้นหลังจากเวลาผ่านไปอีกชั่วอึดใจ เห็นไม้กวาดอันเล็กๆ ตั้งอยู่มุมห้องก็หยิบมากวาดเศษทรายและเถ้าบุหรี่ที่สกปรกอยู่ในห้องออกให้สะอาด เปิดหน้าต่างไม้เก่าๆ แล้วขัดไว้ด้วยเหล็กที่ใช้ค้ำปล่อยให้ลมวิ่งผ่าน ระบายกลิ่นเหม็นอับให้ออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ มือเรียวบางกำด้ามไม้กวาดแน่น เตรียมตัวจะรับมือกับคนที่กำลังจะเดินเข้ามา หากเมื่อเจ้าของเสียงฝีเท้าโผล่หน้าเข้ามาในห้อง นลินก็แปลกใจเป็นล้นพ้น “ป้านิ่ม...” “คุณลิน” พี่เลี้ยงของหยาดรุ้งทอดตามองสภาพของอีกฝ่ายด้วยความสงสาร ยื่นผ้าห่มและหมอนในมือของตัวเองให้หล่อนรับไว้ใช้หลับนอน “คุณภัทรสั่งให้เอาเครื่องนอนมาให้คุณ” “ขอบคุณค่ะ” วางผ้าห่มและหมอนนั้นไว้บนเสื่ออย่างระมัดระวังแล้วโกยเศษผงออกไปทิ้งนอกชานบ้าน ป้านิ่มเข้ามาช่วยเก็บขวดเหล้าออกไปวางไว้ห่างๆ มองสภาพภายในห้องแล้วทอดถอนใจ “คุณภัทรไม่น่าเอาคุณมาอยู่ที่นี่เลย... บ้านหลังนี้อับจะตาย คนใช้อยู่เรือนใหม่ด้านทางโน้นกันหมดแล้ว” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้านิ่ม ลินอยู่ได้” ... ถึงแม้หล่อนอยู่ไม่ได้ ในเมื่อเป็นความประสงค์ของจิรภัทรแล้วจะมีทางเลือกอื่นเหลือที่ไหน... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 49 21:17:23 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 24 ก.ค. 49 19:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “คุณรุ้งเพิ่งโทรศัพท์มาถาม ว่าได้ข่าวคุณลินบ้างหรือเปล่า เธอว่าคุณวัชโทรศัพท์เข้าเครื่องของคุณลินแล้วก็ไม่ติด” “โทรศัพท์ของลินเสียแล้วตั้งแต่เมื่อวันก่อน” น้ำเสียงบอกแฝงไว้ด้วยความเสียดาย ที่เครื่องอำนวยความสะดวกที่เพียรเก็บเงินซื้อแตกกระจายจนไม่มีชิ้นดีเพราะอารมณ์โทโสเพียงวูบเดียว “ป้านิ่มติดต่อกับคุณรุ้งอยู่เหรอคะ?” “เธอแอบโทรศัพท์มาถามอยู่บ่อยๆ ค่ะ” ป้านิ่มตอบพลางแย่งไม้กวาดจากในมือของหญิงสาวมากวาดหยากไย่ที่ติดอยู่ตามเพดานอย่างคล่องแคล่ว “คุณรุ้งเธอยังสบายดี บอกแค่ว่าคุณวัชพาไปอยู่กับยายทวดที่อยุธยา” “อ๋อ... ยายทวดกับป้าชไมพรทำสวนมะม่วงอยู่ที่โน่น” “ค่ะ คุณรุ้งแกว่าเก็บมะม่วงส่งให้พ่อค้ากันแทบทุกวัน ช่วยกันสองคนกับคุณวัช” ดวงตาสีนิลงามเป็นประกายพร่างขึ้นเมื่อนึกถึงน้องชาย... เป็นสุขในใจขึ้นมาอย่างประหลาดจนชั่วแว่บนั้นหล่อนลืมนึกไปถึงความทุกข์ที่ตัวเองกำลังได้รับ “ยายทวดคงจะชอบหยาดรุ้ง เพราะว่าเป็นกุลสตรีไม่เหมือนกับลิน กลับไปทีไรโดนเอ็ดประจำ” “คุณรุ้งพูดให้ฟังอยู่เหมือนกันค่ะ” คนเป็นพี่เลี้ยงหันมาคลี่ยิ้ม “เธอว่ายายทวดของคุณวัชใจดี” “รุ้งมีปัญหาอะไรที่โน่นบ้างหรือเปล่าคะ?” ดวงตาฝ้าฟางของป้านิ่มไหววูบ ดวงหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เมื่อสักครู่ค่อยๆ หุบลงจนกลายเป็นหม่นหมองยามเมื่อกลับมานึกถึงปัญหา “มันไม่ได้อยู่ที่โน่นหรอกค่ะ อยู่ตรงที่คุณภัทรมากกว่า เธอจ้างให้นักสืบออกตามหาตัวคุณรุ้งเสียให้วุ่น คาดค่าตัวไว้เป็นเรือนแสน” “โถ... จะให้เขากลับมาแต่งงานกับนายเทพพงศ์คนนั้นอีกหรือ?” “ก็แล้วแต่ใจของคุณภัทรนั่นแหละค่ะ” นลินถอนหายใจหนัก... ยาว...ห่อไหล่โดยไม่รู้ตัวขณะที่นึกถึงใบหน้าคมสันกระด้าง... นึกถึงเสียงห้าวที่ตะโกนตะคอกอยู่ข้างหู...ในดวงตาคมกริบคู่นั้นมักจะเต็มไปด้วยเพลิงโกรธอยู่เสมอ มากมายจนหญิงสาวนึกกลัวถึงสิ่งที่จะตามมาหากว่าจิรภัทรเจอว่าน้องสาวของเขาแอบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน “เป็นอะไรไปคะ คุณลิน หน้าซีดจังเลย” “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะป้า...” หล่อนปฏิเสธเสียงแผ่วหวิว “ลินแค่นึกเป็นห่วงวัช... ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง” “ไม่ต้องห่วงมันนักหรอก” เสียงห้วนห้าวคุ้นหูที่นึกรังเกียจหนักหนาดังมาจากเบื้องหลัง ร่างสูงยืนขวางประตูอยู่บังแสงไฟจนเห็นเป็นเงาใหญ่ทะมึนเหมือนยักษา   “ถ้าฉันเจอไอ้คนอวดดีน้องชายของเธอเมื่อไหร่ มันไม่รอดแน่!” “คุณอย่าทำอะไรน้องฉันนะ” ร่างบางถลันเข้ามาใกล้ด้วยความโกรธ “ถ้าคุณทำอะไรน้องของฉันเมื่อไหร่ได้เจอดีกับฉันแน่” “อ๋อ...อวดดีเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง” นิ้วแข็งปานคีมเหล็กยื่นมาบีบปลายคางกลมมนแน่น ดึงให้หล่อนเงยขึ้นเผชิญหน้า สบกับตาที่วาวโรจน์ “เธอไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก...ฉันจะต้องทำทุกอย่าง ให้มันสำนึกว่าตัวของมันเป็นใคร ให้รู้จักเจียมกะลาหัวตัวเองเสียบ้าง” “คุณภัทรคะ” “กลับไปที่บ้านได้แล้วป้านิ่ม” เขาหันไปตวาดใส่คนของตัวเอง ฝ่ายนั้นจึงรีบกลับออกไปอย่างลนลาน ทั้งที่ยังช่วยเก็บกวาดของในห้องนั้นไม่เรียบร้อย ลับร่างของพี่เลี้ยงหยาดรุ้งไปแล้ว นลินก็ดิ้นรนถอยห่างออกมาให้พ้นจากกรงนิ้วของอีกฝ่าย เป็นอิสระได้แล้วก็ยืนหลังตรงไหล่ตั้งเหมือนนางแมวเวลาที่เตรียมพร้อมจะต่อสู้ “เก่งจริงนะ” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยลั่น ดวงตาคู่คมปรายตามองอาการนั้นอย่างเหยียดหยาม “ฉันจะคอยดูว่าผู้หญิงอย่างเธอจะทนเก่งไปได้สักกี่วัน... ให้อยู่ในบ้านโทรมๆ แบบนี้ กินข้าวสักวันละมื้อ...เอาให้พอแค่อยู่รอด” มือเรียวบางกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาเป็นแนวเขียวริ้ว ก้มหน้านิ่งสะกดกลั้นความโกรธของตัวเองอยู่ในใจ ขณะที่จิรภัทรมองอยู่แว่บหนึ่งแล้วก็สะบัดหน้า “ผู้หญิงอย่างเธอไม่จำเป็นต้องดูแลดีมากนักหรอก...ปกติก็ไม่ค่อยจะมีอะไรให้กินอยู่แล้วนี่” ดวงตาสีเข้มจ้องมองเสี้ยวหน้าหวานนั้นอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินลงส้นกลับไปยังคฤหาสน์หลังงามของตัวเองด้วยเพลิงโกรธที่ยังปะทุโชติช่วงอยู่ในใจ...ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรใส่ก็เหมือนกับเอามือไปทุบกับหิน...ไม่ซึม....ไม่ซับ...ไม่เจ็บ...ไม่รู้สึกรู้สา...แข็งกร้าวไม่นุ่มนิ่มเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ด้านชาแบบนี้ใครที่ไหนก็คงเบื่อหน่าย ไม่น่ารักแม้สักนิดเดียว   (โปรดติดตามตอนต่อไป) ตอนเก่า ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4466425/W4466425.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4493496/W4493496.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4505382/W4505382.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4514413/W4514413.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4535781/W4535781.html เฮ้อ ... ในที่สุดก็ไม่ทันวันศุกร์ 6 โมงเย็น จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 24 ก.ค. 49 19:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ Kwan.... 555 นางเอกกลายเป็นหมูเหมือนคนเขียนแหง๋เลย ดอกไม้เอเซีย.... ชอบกินข้าวกับน้ำปลาหรือซอสแม็กกี้ค่ะพี่ดอลล์ อาราเร่ .... จ่ายค่าตัวนางเอกแพงมากเลยค่ะเรื่องนี้ แม่มดจิ๋ว ... แบบนี้โควต้าอ่านฟรีตลอดชีพไม่หายไปไหนแน่เลยค่ะ ก็อตซิลล่า .... คนเขียนสู้ๆ ด้วยดิ ^_^ scottie ... ค่ะ ใส่กุญแจด้านในด้วยแล้วเอาลูกกุญแจไปซ่อนไว้ในกุงเกงใน เอ๊ย ไม่ช่ายยยยยย (ฮั้นพูดอะยัยออกปัยเน้อ เขินจังเลย) แต่เคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่งนะเป็นนิยายแปล เอ่อ นางเอกซ่อนกุญแจแบบแปลกๆ มากเลย คือ เธอเอาไปซ่อนไว้ใกล้ๆ กับ เอ่อ... ปากมดลูก ไม่รู้ว่าตอนเอาออก พระเอกเอาออกยังไง เรื่องแบบนี้ ดิฉันไม่ค่อยเชี่ยวชาญ Y_Y ด้านล่าง... คุณ Tatoo จับไก่ได้ ตัวเท่าไดโนเสาร์คอยาว .... จริงๆ เคยเห็นแล้วเหมือนกัน แฮ๊ๆ ๆ  ลืมแก้....ค่ะ!!!..... แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 49 21:16:26 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 24 ก.ค. 49 19:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านค่ะ “คุณจะพาฉันไปไหน คุณธีรวัช”   ต้องเป็นคุณ จิรภัทร หรือเปล่าคะ จากคุณ : TATOO - [ 24 ก.ค. 49 21:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นี่มันกักขังหน่วงเหนี่ยวชัดๆ โทรศัพท์ใช้ไม่ได้หรอ จากคุณ : scottie - [ 25 ก.ค. 49 10:51:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปีนรั้วหนีโลด.... ในเมื่อก็บอกอยู่แล้วว่า ถ้าเจอน้องก็จะเล่นงานน้องอยู่ดี ถ้าแอบหนี ก็จะไปคิดบัญชีกะน้องทีหลัง โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง แล้วจะอยู่ไปทำไม เนอะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 25 ก.ค. 49 18:34:44 A:124.120.201.31 X:203.144.160.246 TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนแรกๆ ที่อ่านนึกว่าเป็นแนวตบ...จูบแบบพิศาล แต่พออ่านไปอ่านมา...มันเป็นแนว ตบ เตะ ตื้บ นี่นา สงสารนางเอกจังกว่าจะจบ คงน่วมยิ่งกว่ากระท้อน จากคุณ : คนจร - [ 25 ก.ค. 49 21:43:44 A:124.120.205.47 X: TicketID:119784 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โหดอย่างเดียวเลยนะคะ น่าจะเอามาทำฟืน จุดนิ้ดเดียวไฟติดพรึ่บพรั่บ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 27 ก.ค. 49 11:16:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 /เอาอีก เอาอีก.. ยังงี้ต้องทำให้นายภัทรเจ็บหนักๆเลยนะคะ หึๆ จากคุณ : gig_gigg - [ 30 ก.ค. 49 17:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยู่บ้านอย่างนี้น่าจะสบายกว่าอยู่คอนโดนะคะ นายภัทรน่าจะรู้นะคะว่าป้านิ่มต้องแอบช่วยหนูลินแน่ๆ สงสัยจะมัวแต่หน้ามืดตามัวจนลืมนึกไป รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : ธาร (ธาร นาวา) - [ 1 ส.ค. 49 01:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4584891/W4584891.html จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 1 ส.ค. 49 07:07:44 ]