ความคิดเห็นที่ 1 เย็นวันต่อมา ชารีสอนหนังสือเสร็จ เอาเอกสารไปเก็บไว้ในรถแล้วหิ้วกล่องไวโอลินไปยังม้านั่งริมคลองเหมือนเคย เปิดสมุดโน้ต ขยับคันชัก เริ่มบรรเลงเพลง... “ครูขา...” สายชลวิ่งเข้ามาพร้อมสมุดเล่มบางในมือ... ชารีเพิ่งเรียนจบและกลับมาสมัครเป็นครูในโรงเรียนที่บ้านเกิด บ้านของเธออยู่ไม่ไกล หากเป็นสมัยก่อนเพียงนั่งเรือมาแค่สิบนาทีก็ถึง แต่ชารีไม่กล้านั่งเรืออีกต่อไป เธอกลัวอุบัติเหตุทางน้ำ แค่เห็นภาพข่าวก็กลัวจนตัวสั่น ทุกวันชารีขับรถจากบ้านที่เป็นอพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ ให้เช่าของแม่อ้อมไปหลายกิโลมาสอนที่โรงเรียน ในรถมีไวโอลินติดมาด้วยเสมอ เธอไม่ซ้อมมันที่บ้านเพราะแม่ไม่ชอบ แม่ไม่เคยชอบให้ชารีเล่นดนตรีไม่ว่าจะชนิดไหน แถมยังอ้างว่าเป็นการรบกวนผู้เช่า เรื่องนี้ทำให้หญิงสาวหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย “ครูเป็นนักดนตรีเหรอคะ” หนูน้อยถามเสียงแจ๋วหลังจากทำการบ้านเสร็จ ชารีพยักหน้ายิ้ม ๆ  คิดว่าจะไม่อธิบายต่อให้ยาว แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ “ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นเต็มตัว แต่ครูกำลังซ้อมหนักเพื่อให้ผ่านการทดสอบ ถ้าผ่านเมื่อไหร่ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นนักดนตรีจ้ะ” สายชลเอียงคอ ทำตาสงสัย“เป็นครูยังต้องสอบด้วยเหรอคะ” ชารีหัวเราะคิก ขยี้ผมหนูน้อยเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู “ต้องสอบสิ ถ้าสอบตกก็ต้องมาซ้อมใหม่ เหมือนหนูเรียนหนังสือไงจ๊ะ ถ้าไม่ตั้งใจเรียนก็สอบไม่ผ่าน” “พี่ชายหนูก็เรียนดนตรี แต่เขาไม่มีสตางค์เลยต้องฝึกเอาเอง แต่พี่หนูเก่งมากเลย เล่นเพลงแบบครูได้ด้วย” ชารีทำหน้างง ไม่เคยเห็นว่าสายชลจะมีพี่น้องที่ไหน อยากถามต่ออีกสักหน่อยหนูน้อยก็วิ่งปรูดหายลับไปเสียแล้ว ครูสาวถอนหายใจเบา ๆ  เอามือแตะคอไวโอลิน เดาว่าเดี๋ยวต้องมีครูเอกหรือใครสักคนเข้ามาขัดจังหวะการซ้อมอีกแน่ “เพลงของปากานินี่ใช่ไหมครับ” นั่นไง...ชารีเหยียดมุมปากเหลือบตาขึ้นบนแบบเซ็ง ๆ  พอหันหน้ามากลับพบว่าเขาเป็นคนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ชายหนุ่มผมสั้นเกือบจะเกรียนยิ้มแล้วผงกศีรษะให้เป็นการทักทาย เธอขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เขาถามคำถามเดิมราวกับเกรงว่าเธออาจไม่ได้ยินทีแรก ชารียิ้มให้เขาอย่างสุภาพ “คุณรู้จักเพลงนี้ด้วยหรือ เอ๊ะ! แต่ฉันยังไม่ได้เล่นอะไรสักตัวโน้ตเดียวเลยนะคะ” ชารีสงสัย หรือว่าเขาแอบเห็นสมุดโน้ต...  ชายหนุ่มยืนนิ่ง เอาหลังพิงต้นปีบ มือล้วงกระเป๋ากางเกง “ได้ยินเสียงมาหลายวัน เดาว่าเป็นเพลงไวโอลินคอนแชร์โต้หมายเลขสามของปากานินี่ และคุณกำลังซ้อมมูฟเมนท์ที่สองชื่อ อดาจิโอ คันตาบิเร สเปียนาโต้” เขาเรียกถูกแม้กระทั่งชื่อเพลงภาษาอิตาเลียน ชารีทึ่งเหลือจะกล่าว ในสถานที่แบบนี้ ยังมีคนที่รู้เกี่ยวกับดนตรีคลาสสิกลึกซึ้ง ไม่อยากจะเชื่อเลย... “เก่งจัง เล่นไวโอลินด้วยหรือคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ  เขาชวนเธอคุยอีกสองสามคำก่อนขอให้ชารีเล่นเพลงให้ฟัง “ผมคิดว่าคุณยังไม่เข้าใจในบางท่อน แต่อยากฟังให้รู้แน่อีกหน” ไม่เข้าใจ!...ฉันเนี่ยนะ? ชารีรู้สึกหงุดหงิด เธอบอกกับตัวเองว่าแม้ไม่ได้จบปริญญาสาขาวิชาดนตรี แต่เธอก็เคยได้เรียนโดยตรงกับครูไวโอลินชาวอังกฤษที่มีฝีมือเก่งฉกาจ เคยเข้าร่วมการแข่งขันระดับเยาวชนมาแล้ว ถึงจะยังไม่เคยชนะก็เถอะ และที่สำคัญเธอชื่นชอบเพลงของนิโคโล ปากานินี่ตั้งแต่ยังเด็ก เขาคือแรงบันดาลใจให้เธอเริ่มเรียนไวโอลินอย่างจริงจัง ทุกเพลงของปากานินี่ผ่านหูของฉันมานับพันเที่ยว! แล้วอีตาบ้าคนนี้เป็นใคร แค่ฟังผ่าน ๆ ก็มาวิจารณ์กันอย่างนี้ ไร้มารยาทจริง “ยิ่งโมโหก็ยิ่งไม่เข้าใจ” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ แต่ทำเอาชารีสะดุ้งเหมือนเข็มแทง “ต้องพยายามผ่อนคลายแล้วนิ่งให้มากที่สุด จะได้สำรวจถูกว่ายังมีจุดบกพร่องตรงไหน ผมพูดจริงนะ” เขาพูดต่อด้วยเสียงทุ้มนุ่ม หญิงสาวหายใจถี่ ๆ  ทั้งเจ็บใจที่เขาบังอาจมาตำหนิฝีมือแถมยังมาล่วงรู้ความรู้สึกในใจของเธอเสียอีก แย่มาก ๆ ...แต่หญิงสาวก็พยายามทำตามที่เขาพูด เมื่อใจเริ่มสงบ จึงยกไวโอลินขึ้นทาบไหล่ เสียงเพลงอดาจิโอหวีดหวิวตามจังหวะการลากคันชักขึ้นลงช้า ๆ ... ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชารีเรียนโรงเรียนนี้มาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น เรื่อยมากระทั่งถึงมัธยมปลายก็มีอันต้องย้ายโรงเรียนกลางคัน แม่พาชารีไปอยู่กรุงเทพฯ ทิ้งพ่อให้ดูแลอพาร์ทเมนท์คนเดียว เมื่อปราศจากพ่อผู้สนับสนุนทุกวิถีทางให้ชารีได้เรียนไวโอลินและส่งเสริมจนสาวน้อยมีโอกาสเข้าร่วมในการแข่งขันระดับเยาวชนชารีก็เริ่มท้อ แม่ไม่ชอบดนตรี และที่เลิกกับพ่อคงเพราะส่วนหนึ่งมาจากความคลั่งไคล้ในศาสตร์ดนตรีของพ่อนั่นเอง พ่อตายหลังจากนั้นไม่นาน ชารีช็อคจนเล่นไวโอลินไม่ได้อีกเลย จนมาเมื่อสองปีก่อน หญิงสาวได้รับเอกสารพร้อมใบสมัครแข่งขันไวโอลินชิงแชมป์ระดับประเทศ เธอโยนมันทิ้งถังขยะ หลายวันต่อมาก็มีเอกสารแบบเดิมมาเหน็บไว้ที่กระจกหน้ารถทำเหมือนแผ่นใบปลิวไร้ค่า ชารีหยิบอ่านคร่าว ๆ และไม่สนใจอีกเช่นเคยจนลืมเรื่องนี้ไปในที่สุด  ทว่าคล้อยหลังได้อีกเดือนหนึ่ง ทางมหาวิทยาลัยก็ประกาศให้ชารีเป็นตัวแทนเข้าร่วมการแข่งขัน เหมือนตกบันไดพลอยโจน จำต้องค้นไวโอลินคันเก่าออกมารื้อฟื้นความทรงจำ ปีนั้นเธอตกรอบแรก ปีต่อมาเธอส่งใบสมัครด้วยตัวเองโดยไม่ต้องรอมหาวิทยาลัยเรียกตัว แต่ก็ไปได้เพียงรอบสุดท้ายเท่านั้น นอกจากห้องพักครูกับม้านั่งใต้ต้นปีบริมคลอง ชารียังชอบไปที่ห้องสมุดแทบทุกวันเพื่อทักทายพูดคุยกับแพรว บรรณารักษ์ผู้เป็นเพื่อนเก่าของชารีสมัยเรียนประถม เรื่องสมัยเด็กถูกเอามาพูดถึงวันละเล็กละน้อย ชารีเหมือนกำลังเล่นเกมต่อภาพอันมีชีวิตชีวา กลิ่นอายของวันเวลาเก่า ๆ ช่างหอมจรุงจิตเสียเหลือเกิน บางเรื่องก็ขำจนหัวเราะกันท้องแข็ง แต่บางเรื่องฟังแล้วก็ได้แต่ทำหน้าซึม โดยเฉพาะเรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องถึงกับออกจากโรงเรียนเพราะพ่อแม่ไม่มีสตางค์เสียค่าเทอม แพรวเอาหนังสือรุ่นมาให้ชารีดู ถึงแม้ไม่มีรูปเธอในแถวนักเรียนชั้นม. 6 แต่ก็มีปรากฏให้เห็นบางภาพของหน้ากิจกรรมโรงเรียน ครูสาวหัวเราะคิกที่ได้เห็นเด็กหญิงสองคนยืนหน้าเหรอเมื่อรู้ว่ากำลังจะโดนถ่ายรูป แพรวพลิกให้ดูรูปชารีตอนเล่นไวโอลินบนเวทีโรงเรียน มีอีกรูปในวันงานกีฬาสี เด็กหญิงสวมชุดกีฬาดูทะมัดทะแมง รูปหนึ่งไม่ชัดนักคือรูปที่เธอนั่งอยู่ในเรือ ชารีจำได้ว่าหลังจากถ่ายภาพ เรือก็พลิกคว่ำลง ตัวเธอว่ายน้ำไม่เป็นเกือบเอาชีวิตไม่รอด “เห็นไหม คุณเล่นตรงนี้หยาบมาก แล้วก็เอาแต่เน้นไวเบรโต้จนแข็งมะลื่อทื่อ” ชายหนุ่มแปลกหน้าขัดขึ้นมาเมื่อชารีเล่นไปได้ราวสองสามนาที หญิงสาวหยุดกึก เหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่อีกใจหนึ่งก็เริ่มรู้สึกเหมือนอย่างที่เขาบอก “มา ผมเล่นให้ดู” เขาก้าวเข้ามาใกล้ แบมือขอเครื่องดนตรีจากครูสาว เธอส่งให้แล้วรีบถอยกรูดเอามือกอดอก ชายหนุ่มอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนเริ่มบรรเลงในท่อนที่ชารีมีปัญหา เสียงนั้นทำเอาเธอขนลุกซู่ ไพเราะอะไรอย่างนี้! ไม่เคยได้ยินเสียงไหนจะไพเราะเท่านี้มาก่อน ทั้งที่ดูเหมือนไม่ได้จริงจังนัก แถมยังหันมาเย้าเธอด้วยคิ้วดกดำ ชารีคลายมือที่กอดอกอยู่เหมือนไม่รู้ตัว ขยับเท้าเข้าไปจนใกล้ เอียงศีรษะ หลับตาพริ้ม เพลินฟังเสียงสวรรค์จากชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่รู้เบื่อ... “ฉันต้องรู้จักคุณแน่ คุณเป็นนักไวโอลินของวงซิมโฟนีกรุงเทพฯ ฉันเดาไม่ผิดหรอก” ชารีจ้องเขาตาเขม็ง ชายหนุ่มลดไวโอลินลงข้างตัว ยื่นส่งคืนให้เจ้าของ “ผิดแล้วครับชารี” “รู้จักชื่อฉันด้วย?” หญิงสาวตาลุก เขาทำเป็นไม่ได้ยินแล้วพูดต่อ “ชารี...ปัญหาของคุณไม่ได้อยู่ที่เรื่องของเทคนิค แต่เป็นที่ตรงนี้ต่างหาก...” เขาลดเสียงจนแผ่ว เอามือข้างขวาทาบบนหน้าอกแล้วเอามือซ้ายกุมมือขวาอีกที “หัวใจ.. หัวใจเปรียบเสมือนวาทยกรของร่างกาย ขาดหัวใจแห่งดนตรีไปแล้วร่างกายก็เป็นเพียงเครื่องจักรที่ไร้ชีวิตชีวา” ชารีอึ้ง คำพูดของเขาราวกับสะท้อนออกมาจากกระจกในเงามืด ขาสองข้างอ่อนแรง ทรุดลงนั่งพับเพียบกับพื้นสนามหญ้า น้ำตาเอ่อไหลออกมาสองข้างแก้ม “ชารี ชารี!” ครูสาวสะดุ้งลืมตา แพรวก้มมองหน้าเพื่อนแล้วหัวเราะ “นี่ มาแอบหลับตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะแม่คุณ งานสอนหนักมากนักเหรอ” “แพรว...” ชารีหันซ้ายมองขวา “เธอเห็นเขามั้ย หายไปไหนแล้วไม่รู้” บรรณารักษ์มองตามเพื่อน แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร “ฉันเห็นเธอนั่งคนเดียวมาตั้งครู่ใหญ่ สงสัยจะฝันน่ะสิแม่สาวนักไวโอลิน ไปเถอะ กลับบ้านได้แล้ว” ฝันหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร เหมือนว่าฉันยังรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา...ชารีขมวดคิ้วใช้ความคิด นึกภาพผู้ชายคนเมื่อครู่ออกได้ชัดเจน ลองทาบหน้าอก หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลย แต่.. อาจจะเป็นความฝันก็ได้  หญิงสาวเก็บไวโอลินลงกล่องก่อนเดินตามเพื่อนออกไปยังที่จอดรถหน้าโรงเรียน ตะวันรอนแสงยามโพล้เพล้ อีกไม่กี่นาทีก็จะมืดแล้ว ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชารีไปยื่นใบสมัครเข้าแข่งขันเป็นปีที่สามเกือบจะเป็นคนสุดท้าย แพรวขอติดรถเข้ากรุงเทพฯ ด้วยเพราะเห็นเป็นวันเสาร์ พอตกบ่ายชารีก็มาส่งที่หน้าประตูรั้วโรงเรียน บรรณารักษ์สะพายกระเป๋าเตรียมลงจากรถ “เดี๋ยวแพรว” ครูสาวเรียกเพื่อนเหมือนนึกอะไรได้บางอย่าง “วันนี้ใช้ห้องสมุดได้หรือเปล่า” แพรวอาศัยในโรงเรียน มีบ้านพักให้เสร็จสรรพไม่ไกลจากห้องสมุด สองสาวช่วยกันเปิดไฟเปิดหน้าต่าง กลิ่นหนังสือเก่าอับจนชารีต้องเอาผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก “อนาถหน่อยนะ หนังสือส่วนหนึ่งเป็นของบริจาค แถมไอ้ที่มีอยู่ก็เก๊าเก่า ใครเป็นภูมิแพ้จามกันไม่หวาดไม่ไหว” แพรวบ่นไปตามเรื่องขณะผลักบานหน้าต่างออกเร็ว ๆ  แสงสว่างจากภายนอกเข้ามาพร้อมกับกลิ่นของต้นไม้และลมโชยเอื่อย ชารีขอดูหนังสือรุ่น บรรณารักษ์เดินไปเลือกหยิบมาจากชั้น วางลงบนโต๊ะ แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างชารี “เกิดนึกอะไรขึ้นมา ไหนบอกจะรีบกลับไปซ้อมไง” ชารีไม่ตอบ พลิกหน้าหนังสือเร็ว ๆ ไล่หาใบหน้าที่ต้องการจนพบ “นี่ไง! คนที่ฉันบอกว่าเห็นเมื่อเย็นวานนี้” แพรวยื่นคอมาดูเสียใกล้แล้วถอนหายใจส่ายหน้า “ไปกันใหญ่แล้วเพื่อนเรา” “ฉันว่าต้องใช่แน่ เพราะไม่งั้นเขาจะรู้จักชื่อฉันได้ยังไง แถมยังรู้สึกคุ้นหน้านายคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นเสียด้วย” “เป็นไปไม่ได้” แพรวพูดห้วน พยายามปิดหนังสือรุ่นแต่ชารีรีบเอามือสอดกั้นไว้ “ทำไม? ต้องได้สิ เรายังคุยกันตั้งนาน เขายังเอาไวโอลินของฉันไปเล่นด้วยซ้ำ!” “เธอฝันไปแล้วชารี” “แพรว! ทำไมเธอถึงไม่ยอมเชื่อฉันนะ!” คราวนี้แพรวกระชากหนังสือออกจากมือชารีสำเร็จ กระแทกมันลงกับพื้นโต๊ะเสียงดังโครม “ทำไมน่ะเหรอ! ก็เพราะนายคนนี้ตายไปแล้วน่ะสิ!” ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชารีนั่งลืมตาโพลงในความมืด ผนังห้องตรงหน้าคือจอภาพอดีตวัยเด็ก เธอเห็นตัวเองอยู่ท่ามกลางหมู่เพื่อน ทั้งในห้องเรียน สนามหญ้าเขียวขจีและท่าน้ำหลังโบสถ์คริสต์  ธีรยุทธ!...ชื่อนี้ฉันจำได้แล้ว...เธอเห็นภาพเด็กผู้ชายร่างผอมรักสันโดษ ชอบเดินก้มหน้าแล้วก็มักจะถูกแกล้งเป็นประจำจากพวกเด็กเกเร เธอแน่ใจว่าเคยเรียนห้องเดียวกันกับธีรยุทธ หลายปีเสียด้วย...แต่ทั้งสองแทบไม่เคยพูดคุยกันเลย มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น...ครั้งแรกของการแข่งขันไวโอลินระดับเยาวชน ชารียืนสั่นประหม่า พ่อเลือกเพลงสั้น ๆ ของเมนเดลโซห์นให้ บนเวทีดูน่ากลัว คนดูข้างล่างก็ดูน่าหวาดหวั่น แสงไฟจากข้างบนก็สว่างจัดจ้าจนตาพร่าไปหมดแล้ว...เย็นวันนั้นชารีเดินคอตกไปนั่งร้องไห้ริมท่าน้ำหลังบ้านที่เป็นอพาร์ทเม้นท์ เธอได้ยินเสียงคนพายเรือใกล้เข้ามา เสียงนั้นหยุดลงตรงหน้าพร้อมกับร่างของเด็กผู้ชายผอมผิวกร้านแดด มีกล้องออโต้โฟกัสรุ่นเชย ๆ คล้องคอ “ค่ำแล้ว ลมแรง ระวังเป็นหวัดนะ” เขาพูดเท่านั้นแล้วพายเรือจากไป ชารีก็แทบไม่ได้สนใจกับคำพูดนั้นอีกเลย แต่น่าแปลก ทำไมฉันยังจำได้ชัดเจน...หญิงสาวกัดริมฝีปากครุ่นคิด เช้าวันอาทิตย์ ชารีเดินไปเดินมาหน้าบันไดทางขึ้นโบสถ์ บทเพลงสาธุการพระคริสต์ปลิวโปรยมาจากหน้าต่างด้านบน หลายอึดใจแพรวค่อยพาตัวลงมาเงียบ ๆ “มีอะไรเหรอชารี” ครูสาวจับข้อมือเพื่อนลากออกมา ไม่สนว่าแพรวจะบ่นว่าอะไร “แพรว เธอจำอะไรเกี่ยวกับธีรยุทธได้บ้างหรือเปล่า” ท่าน้ำของโรงเรียนยังสงบ เรือพายหลายลำคล้องเชือกไว้กับเสา เป็นเรือของชาวบ้านที่มาร่วมพิธีมิซซาประจำวันอาทิตย์ ชารีนั่งลงบนขั้นบันได ตบที่ว่างข้าง ๆ ให้แพรวนั่งตาม “นี่ยังติดใจเรื่องนี้ไม่หายเหรอ อืมม์...ธีรยุทธ ๆ” บรรณารักษ์ทวนชื่อนี้ซ้ำหลายรอบเบา ๆ แล้วลืมตาโพลง “นึกออกแล้ว! เรื่องดังเสียด้วยนะ แต่เธอคงไม่รู้เพราะออกจากโรงเรียนย้ายเข้ากรุงเทพฯ ไปเสียก่อน” “เรื่องอะไร เล่ามาเร็ว ๆ ซี่!” ครูสาวจับแขนเพื่อนโยกไปมาแรง ๆ “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก จำได้มั้ยที่เราถ่ายรูปเล่นกันในเรือแล้วเธอตกน้ำน่ะ” แพรวรื้อภาพน่ากลัวขึ้นมา ชารีอึ้งมองน้ำคลองข้างใต้ฝ่าเท้าแล้วสั่นสะท้าน รีบชักขาขึ้นมานั่งพับเพียบ มองหน้าแพรวขอให้เล่าต่อเร็ว ๆ “คนอื่นว่ายน้ำเป็น แต่เธอไม่ พอเขาขึ้นมากันหมดก็เหลือแค่เธอคนเดียว ฉันยังจำได้เลยว่าเอาแต่ร้องกรี๊ดกลัวเธอจะจมน้ำตาย แล้วจู่ ๆ  ไม่รู้มาจากไหน วิ่งตึง ๆ มาถึงก็กระโดดตูมลงไปช่วยลากเธอขึ้นมา โอ้ย ตื่นเต้นสุด ๆ” “ใคร? ใครมาช่วยฉัน!” ชารีเตรียมเขย่าแขนเพื่อนอีก แพรวรีบเบี่ยงตัวหัวเราะ “ก็นายเงียบธีรยุทธไง พอครูใหญ่มาเห็นเธอนอนสลบตัวเปียกม่อลอกม่อแลกก็โกรธปี๊ดขึ้นมาทันที คว้าไม้ฟาดนายเงียบเสียยกใหญ่ ไอ้พวกเราก็ได้แต่ร้องไห้ห่วงเธอเลยไม่ทันห้าม นายเงียบเลยโดนตีฟรี” “จริงเหรอ...” หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอจำเรื่องตกน้ำได้ ทุกวันนี้ถึงไม่กล้านั่งเรืออีก แต่เหตุการณ์หลังจากนั้นทำไมไม่เคยได้รู้มาก่อน “ก็เพราะเธอต้องย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ไง หลังจากนั้นเราก็แทบไม่ได้พบกันอีกเลย” แพรวพูดเหมือนอ่านความคิดชารีออก ทั้งสองพากันนิ่งเงียบไปนานหลายนาที ท่าน้ำตรงนี้เอง มันยังดูเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน กลิ่นของน้ำคลองที่เข้าไปในจมูก กลิ่นของความตายมารออยู่ตรงหน้า ยิ่งคิดยิ่งใจหาย “แล้วยังไงอีก...” ครูสาวถามเนือย ๆ ราวกับหมดเรี่ยวแรง “หมดแล้ว ที่นึกออกมาแค่เรื่องเดียว นายเงียบก็เรียนไม่จบ บ้านจน พ่อติดเหล้า แม่ไม่มีเงินส่ง ตอนหลังมากลายเป็นภารโรงโรงเรียนเราชื่อป้านวล ส่วนนายเงียบที่ฉันบอกว่าตายไปแล้วก็เพราะได้ยินจากป้านวลนี้แหละ แกว่านายเงียบหนีไปทำงานในกรุงเทพฯ นานหลายปี กลับมาเยี่ยมบ้านดันโดนรถชนตายเสียนี่ น่าสงสารป้านวล แต่ก็ยังเหลือลูกสาวเล็ก ๆ ไว้อีกคน” “สายชล?” “อือ แม่ลูกอยู่บ้านพักข้างห้องฉันพอดีเลย ว่าแต่...ถามเรื่องนายเงียบเนี่ย ติดใจอะไรเหรอ หรือติดใจที่ฝันถึงเมื่อวันก่อน” ชารีหน้าแดง ผลักเพื่อนออกไปแล้วพูดว่า บ้า ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันจันทร์ ตลอดช่วงเช้าชารีไม่เห็นหน้าเด็กหญิงสายชล ถามเพื่อนของหนูน้อยได้ความว่าวันนี้หยุดเรียน คงไม่สบาย “สายชลเป็นอะไรคะป้านวล” ชารีตรงไปยังที่พักนักการภารโรง ป้านวลเข็นรถจักรยานเข้ามาจอดพอดี นางเชื้อเชิญให้ครูสาวเข้าบ้าน ในบ้านมีเพียงห้องเดียวค่อนข้างโปร่ง แบ่งส่วนที่นอนเอาไว้ด้วยพื้นยกสูงราวคืบหนึ่ง ที่เหลือสามารถใช้งานได้จิปาถะ “เป็นหวัดน่ะครู เจ็บคอมาก ตางี้แดงเถือกลืมเกือบไม่ขึ้น” หญิงวัยกลางคนผู้มีใบหน้าและร่างกายแก่กว่าอายุอธิบายอาการของหนูน้อย ชารีหันมองร่างเล็ก ๆ บนเสื่อผืนบาง มีผ้าห่มเก่าจนสีหม่นคลุมยาวถึงหน้าอก “ไปห้องพยาบาลมาหรือยังคะ?” ป้านวลพยักหน้า หยิบซองยาให้ดู ชารีเอาหลังมือแตะหน้าผากเด็กหญิงแล้วลูบศีรษะเบา ๆ ด้วยความสงสาร สายชลไม่รู้สึกตัวเลย คงเพราะฤทธิ์ยานั่นเอง เธออาสาอยู่ดูแลให้เพราะช่วงบ่ายโมงยังไม่มีวิชาที่สอน ป้านวลกล่าวคำขอบคุณแล้วเดินออกจากห้องไป ตู้เสื้อผ้าพลาสติกตั้งอยู่มุมห้องด้านหนึ่ง บนตู้วางของซ้อนทับระเกะระกะ น้ำหนักของมันทำเอาโครงเหล็กของตู้ล้าหย่อน ชารีเห็นสันสมุดเล่มหนึ่ง เป็นแบบเก่าสมัยเธอยังเรียนอยู่ ลุกขึ้นไปมองใกล้ ๆ  ยอมเสียมารยาทรื้อของออกบางส่วนจนสามารถดึงสมุดเล่มนั้นออกมาได้สำเร็จ หน้าปกมีชื่อเขียนด้วยปากกา นายธีรยุทธ ส่องแสงจันทร์...พลิกดูหน้าแรก เหมือนสมุดเรียนทั่วไปของนักเรียนชั้นม. ปลาย เปิดทีละหน้าผ่าน ๆ จนกระทั่งหน้าสุดท้าย ไม่เห็นมีอะไรเป็นพิเศษ ชารีถอนหายใจ...หรือฉันจะคิดมากไปเอง...ครูสาวลองเปิดหน้ากระดาษอีกรอบช้า ๆ  คราวนี้มีสิ่งหนึ่งสะดุดตา เขียนแทรกไว้ในบรรทัด ...ชารี  วัฒนเกรียงไกร... หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ลองพลิกดูหน้าอื่น ไล่อ่านทีละบรรทัด ...ชาลี วัฒนเกรียงไกร... หน้านี้ก็มี เปิดหน้าถัดไป ...ชารี วัฒนเกรียงไกร... หน้านี้ก็ด้วย! นี่อีก! นี่ก็มีอีก!... ในความเงียบของห้องเล็ก ๆ  ชารีได้ยินเสียงหัวใจตัวเองตั้งคำถาม สับสนเหลือจะกล่าว ไม่เข้าใจสักนิดว่าเขาคิดอะไร “ครูคะ ครูมาเยี่ยมหนูเหรอ” เสียงของสายชลปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ เด็กหญิงลุกนั่งได้แล้วแม้ยังหน้าเซียว ชารีวางสมุดในมือแล้วหันมายิ้มให้หนูน้อย “จ้ะ หนูไม่สบายต้องนอนพักเยอะ ๆ นะ พรุ่งนี้จะหยุดอีกวันก็ได้ จะได้หายเร็ว ๆ” “ครูเห็นรูปของพี่ชายหนูหรือยัง” “ยังจ้ะ หนูมีด้วยเหรอ” ครูสาวเอียงคอ ไม่คิดว่าจะได้เห็นรูปของเขา สายชลค่อย ๆ กระเถิบตัวเองจนหลุดจากผ้าห่มโดยไม่ฟังเสียงห้ามของครู เดินไปที่ชั้นเก็บของ ลิ้นชักล่างสุด ดูราวกับเด็กหญิงชำนาญจนไม่ต้องมองหาด้วยซ้ำ แค่ไม่กี่วินาทีหนูน้อยก็เดินเอากรอบรูปพลาสติกเล็ก ๆ มายื่นให้ ส่วนตัวเองปีนกลับขึ้นไปนอนบนเสื่อตามเดิม จ้องครูสาวตาแป๋ว ชารีคลี่ผ้าห่มคลุมให้ เด็กหญิงอมยิ้ม พึมพำเบา ๆ ก่อนหลับตา “สวยนะคะ เหมือนครูชารีเลย...” ชารีเอะใจ รีบหันด้านหน้าของกรอบรูปขึ้นดู แล้วพบว่านี่คือรูปของตัวเธอเองบนเวทีประกวดนักไวโอลินเยาวชนประจำจังหวัด! ค่ำแล้ว ลมแรง ระวังเป็นหวัดนะ...เขาพูดแบบนี้แล้วพายเรือจากไป ธีรยุทธ...เธอไปดูฉันในวันนั้นด้วยเหรอ... หญิงสาวทำรูปหลุดมือ กระจกแผ่นหน้าแตกร้าว เด็กหญิงสายชลลืมตาลุกขึ้นมาดู ชารีสั่งให้เธอนอนต่อแล้วรีบจัดการเก็บเศษกระจก รูปของเธอหลุดออกจากกรอบ ชารีหยิบมาดูใกล้ ๆ  พลิกด้านหลัง เห็นข้อความที่เขาเขียนไว้ด้วยปากกาสีน้ำเงินชัดเจน ...ชารี คุณต้องไปให้ถึงฝันนะ... “ครูไปแล้วเหรอคะ?” สายชลผงกศีรษะขึ้นมาอีกเมื่อได้ยินเสียงชารีเปิดประตู “จ้ะ ครูต้องไปสอนหนังสือ แล้วจะเอารูปของพี่ชายหนูไปเข้ากรอบให้ใหม่ด้วย” หญิงสาวรู้สึกแปลก ๆ เมื่อพูดคำว่า ‘รูปของพี่ชายหนู’ออกไป เธอรีบปิดประตู เดินตรงไปห้องสมุด ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ไม่อยากจะเชื่อเลย! รูปสาวน้อยนักไวโอลิน ชารี วัฒนเกรียงไกร” ชารีรีบเอามืออุดปากแพรว กลัวว่าครูกับซิสเตอร์ท่านอื่นที่กำลังยืนคุยกันหน้าห้องสมุดจะได้ยิน สองสาวเดินเลี่ยงออกไปหาที่นั่งคุยนอกชายคาอาคาร “ฉันไม่เข้าใจเลย” ชารีเดินพล่านไปมาขณะที่แพรวดูรูปใบน้อยแล้วได้แต่อมยิ้ม “ไม่แปลกหรอก ทำไมรู้ไหม” บรรณารักษ์จับแขนให้ครูสาวหยุดเดิน ก่อนยื่นหน้ามากระซิบข้างหู “ก็เพราะนายเงียบเขาแอบชอบเธอน่ะซี้” ครูสาวร้อนวูบขึ้นมาบนใบหน้า แม้ว่าแพรวจะปล่อยแขนเธอเป็นอิสระ ทว่าร่างกายนั้นกลับนิ่งสงบไม่ไหวติง จากโรงเรียน ขับเข้าตัวเมืองใช้เวลาแค่สิบนาที ถนนตอนนี้ดีมาก แม้ว่าสองข้างทางจะเปลี่ยนจากสีเขียวของทุ่งหญ้าไปเป็นสีแจ๋น ๆ ของอาคารพาณิชย์ทรงเหลี่ยมแข็งทื่อ แพรวนั่งรถมากับชารีคอยบอกทางไปร้านถ่ายรูปเข้ากรอบที่มีอยู่เพียงสองแห่งในบริเวณนี้ “ถึงละ ร้านนี้ก็ใช้ได้ ใหญ่ดี” แพรวชี้ให้ครูสาวจอดรถหน้าร้านห้องแถวค่อนข้างเก่า มีกรอบรูปหลายแบบติดโชว์ไว้เรียงรายรวมทั้งกล่องฟิล์มยี่ห้อต่าง ๆ ตั้งกองสูงเหมือนปิระมิด “รับอะไรดีครับ” เจ้าของร้านหนุ่มสวมเสื้อกล้ามเดินออกมา ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แพรวตาค้างอ้าปากหวอ จำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกันสมัยมัธยมปลายนี่เอง ประคองชวนแพรวกับชารีไปนั่งร้านกาแฟ สั่งเครื่องดื่มคนละอย่าง แล้วนั่งรื้อความหลังให้กันฟังด้วยดวงหน้าสว่างไสวตื่นเต้น ประคองเรียนจบปีนี้ยังไม่มีงานทำ เขาแค่กลับมาอยู่บ้านชั่วคราวแก้เบื่อ แพรวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับชารี เขานั่งฟังนิ่งตั้งอกตั้งใจ ตาสลับมองรูปของชารีในมืออยู่เงียบ ๆ อย่างใช้ความคิด เมื่อฟังจบ เขาถอนหายใจหนักหน่วงยาวนาน “เพิ่งจะรู้ว่ามันยืมกล้องเราไปทำไม วันนั้นมันพายเรือมาหน้าตาซีเรียส บอกขอยืมกล้องไปใช้ธุระสำคัญ ถามก็ไม่ยอมบอก อีกวันมันเอามาคืนแต่ดันเอาฟิล์มไปล้างร้านฝั่งตรงข้าม เลยด่าไปยกใหญ่ข้อหาไม่มาอุดหนุน” เขาพลิกดูด้านหลังรูป พึมพำอ่านข้อความ ‘ชารี คุณต้องไปให้ถึงฝันนะ’ ออกมา  ชารีก้มหน้า แก้มร้อนผ่าวแดงระเรื่อ “ แสดงว่าเจ้าธีรยุทธชอบชารีมาก แต่มันไม่เคยบอกเราเลย ตั้งแต่ชารีย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ มันก็ไม่ค่อยมาเรียน สุดท้ายก็หยุดไปเสียเฉย ๆ  เราได้เจอมันอีกทีตอนอยู่หอพัก มันตามมาขออยู่ด้วย ถ้าไม่สังเกตจริง ๆ จะจำมันแทบไม่ได้...” ธีรยุทธทำงานหนักทั้งกลางวันกลางคืน เงินส่วนหนึ่งส่งไปให้แม่และอีกส่วนเก็บไว้จนซื้อไวโอลินได้คันหนึ่ง ราคาไม่แพงนัก  เขาทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดโรงเรียนดนตรีเอกชน คอยแอบดูครูสอนนักเรียนจนพอจะจำมาฝึกเองได้ทีละเล็กละน้อย ประคองไม่ค่อยได้เห็นธีรยุทธซ้อมไวโอลิน มารู้อีกทีก็พบว่าเขาเล่นได้เก่งมาก เก่งจนไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กยากจนไม่มีโอกาสอย่างเขาจะสามารถทำอะไรเยี่ยมยอดได้ขนาดนี้ “วันหนึ่งมันเอาใบสมัครแข่งไวโอลินกลับมาที่ห้อง คงอยากจะลองแข่งประชันกับเขาไปตามเรื่อง ที่ไหนได้ แอบเอาไปเสียบหน้ารถคนอื่น...” ชารีอ้าปากค้าง ยกมือปิดหน้า “เขาเองเหรอ?” ประคองไม่มีเรียนครึ่งวันเช้า จึงถือโอกาสตามธีรยุทธไปมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งเขาเดาเอาว่าเพื่อนคงเข้าไปทำงานพิเศษตามเคย “มาบ่อยเรอะ ไอ้ยุทธ” เขาถาม ธีรยุทธตอบด้วยเสียงอือตามนิสัย ลานจอดรถของมหาวิทยาลัยมีรถมาก แต่ธีรยุทธกลับไม่สับสนแม้แต่น้อย เขาเอาใบสมัครแข่งไวโอลินไปเหน็บไว้หน้ารถคนหนึ่ง จากนั้นก็ชวนกลับ “เฮ้ย! มาตั้งไกล ทำแค่เนี้ยะนะ” “อือ” ประคองหยุดเล่าชั่วขณะเมื่อเห็นชารีหน้าซีด เมื่อถูกถามว่าเป็นอะไร ครูสาวรีบสั่นหน้าปฏิเสธ แพรวดึงมือชารีไปกุม บีบเบา ๆ โรงเรียนดนตรีเอกชนส่งนักเรียนเข้าร่วมแข่งขันทักษะทางดนตรีต่อเนื่องกันทุกปี ธีรยุทธเห็นอาจารย์ไวโอลินถือใบสมัครเข้ามาแจก เด็กบางคนไม่สนใจ พอออกจากโรงเรียนได้ก็ขยำทิ้ง เขาก้มเก็บมาได้ชุดหนึ่ง เอามารีดให้เรียบ นึกถึงหญิงสาวกับความฝันของเธอ ...ต้องไปให้ถึงฝัน... ใกล้วันหมดเขตส่งใบสมัครแล้ว มีผู้ลงชื่อเข้าแข่งขันมากเหมือนทุกปี แต่จะรู้ได้อย่างไรว่าเธอลงแข่ง...ธีรยุทธดั้นด้นไปถึงสำนักงานใหญ่ของโรงเรียน ขอให้เจ้าหน้าที่ช่วยตรวจสอบรายชื่อ นั่งรออยู่เกือบครึ่งวันถึงได้รับคำตอบว่ายังไม่มีผู้สมัครชื่อชารี วัฒนเกรียงไกร เขากลับไปหอพักของประคอง เขียนชื่อนามสกุลและประวัติทางดนตรีของชารีลงในกระดาษ พับอย่างดีใส่ซองอย่างเป็นทางการ แนบไปพร้อมกับจดหมายเชิญของสถาบันการดนตรีที่เขาอุตส่าห์ปลอมขึ้นมา... เย็นวันนั้น เขาแอบมองเด็กสาวขึ้นไปบนตึกแล้วกลับลงมาพร้อมซองจดหมายสีน้ำตาล ธีรยุทธดีใจจนอยากร้องตะโกนออกมาดัง ๆ   “ทำไมต้องทำอะไรเพื่อฉันถึงขนาดนี้” ชารีเสียงสั่นเครือ น้ำตาหยาดลงมาข้างแก้ม ประคองสูดหายใจยาว พลิกรูปของชารีกลับไปกลับมา คนทั้งสามพากันนั่งนิ่งไม่พูดอะไรกันอีกเป็นเวลายาวนาน ประคองไม่พบกับธีรยุทธอีกเลย เขากลับบ้านเอาสตางค์ไปให้แม่แล้วเริ่มมองหางานไม่ไกลจากบริเวณโรงเรียนนัก เช้าตรู่ในวันแข่งขันของชารี ชายหนุ่มแต่งตัวสุภาพเรียบร้อย พายเรือไปฝากไว้ที่ตลาดแล้วนั่งรถโดยสารต่อเข้ากรุงเทพฯ ในกระเป๋าเป้มีกล้องถ่ายรูปตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมา เขารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเหลือเกิน มีความสุขที่จะได้เจอหน้าหญิงสาวคนที่เฝ้าแอบมอง แม้ว่า...เธอจะไม่เคยรู้ตัวเลย สักนิดเดียว หัวใจป้านวลแทบแหลกสลายเมื่อรู้ข่าวอุบัติเหตุร้ายแรงบนทางหลวง สภาพศพลูกชายยับเยิน ทว่ากล้องถ่ายรูปในกระเป๋าที่เขากอดเอาไว้แน่นไม่มีอะไรบุบสลายเลยแม้แต่น้อย... ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฟ้ามีดาวพราวพราย น้ำคลองสะท้อนประกายระยิบจากแสงไฟท่าน้ำโรงเรียน ชารีนั่งบนม้านั่งใต้ต้นปีบ กลิ่นหอมของดอกปีบละมุนละไม ผสานลมเย็นลูบไล้ผิวเนื้อหญิงสาวจนสั่นสะท้าน...ชารีขับรถมาส่งแพรวแล้วกลับไปจนถึงกลางทาง จอดรถท่ามกลางความมืดอยู่เกือบชั่วโมง แล้วจึงตัดสินใจย้อนรถกลับไปยังโรงเรียนอีกครั้ง ธีรยุทธ...คุณยังอยู่ใช่ไหม คุณอยู่ที่นี่เสมอเพื่อรอฉันใช่หรือเปล่า... ชารีมองต้นปีบ มันโยกกิ่งไหวตามแรงลมเชื่องช้า ประสานเสียงซ่านซ่าของใบเสียดกันเป็นท่วงทำนอง ชารียกไวโอลินทาบไหล่ รอให้สายลมและต้นปีบเล่นพิซซิคาโต้เกริ่นนำ แล้วจึงเริ่มขยับคันชักบรรเลง... อดาจิโอ...เพลงรักนิรันดร แว่วยินยามจากจร... อกสะท้อนด้วยความนัย เป็นเงา.. เป็นดังเงาที่เคลื่อนไหว แอบหลังดวงใจ มิเคยกระซิบ แม้เพียงหน ฉันเศร้า.. ฉันเคยเศร้า และร้อนรน คืนวันผ่านพ้น ก็เพราะมีคนมาแอบประคอง โอ้เธอ แด่เธอ ผู้เฝ้าปอง ขอจงหันมอง... ...ความรักที่ฉันส่งตามไป... “ชารี! มานอนอะไรตรงนี้อีกแล้ว!” หญิงสาวปรือตาอันหนักอึ้ง แล้วพบว่าแพรวกำลังเอาเสื้อคลุมของเธอมาห่มให้ ข้าง ๆ แพรว มีป้านวล เด็กหญิงสายชล และแม่ของชารี ผู้มีใบหน้าเป็นกังวลยิ่งกว่าใคร ๆ “ยายหนู ทำไมไม่ยอมกลับบ้านล่ะลูก” “แม่...” ริมฝีปากชารีสั่นระริก น้ำตาไหลพราก โผกอดมารดาปล่อยเสียงโฮไม่อายใคร แม่ลูบศีรษะชารีเบา ๆ ด้วยความรักอันหาที่สุดมิได้ “ชารี กลับบ้านกันเถอะ พ่อคงไม่ชอบให้ลูกมาซ้อมไวโอลินในที่แบบนี้หรอกนะ” ครูสาวสะอื้น คลายแขนจากแม่ เช็ดน้ำตาป้อย ๆ หันไปก้มศีรษะให้ป้านวล ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน หนูน้อยสายชลรีบเข้ามาจูงมือชารี พาเดินนำไปตามทาง “หนูหายป่วยแล้วเหรอ สายชล” “อ๋อ ยังค่ะ แต่สบายขึ้นเยอะแล้ว เอ่อ...ครูคะ” เด็กหญิงหยุดเดิน ล้วงของบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้ชารี “หนูเก็บไว้ตั้งแต่พี่ชายเสีย ต่อจากนี้ไปคุณครูต้องเป็นคนเก็บเองบ้างนะคะ” หญิงสาวรับของจากมือสายชล แสงไฟฟ้าริมทางเดินทำให้มองเห็นว่าเป็นภาพถ่ายขนาดเล็ก ยกขึ้นดูใกล้ ๆ หัวใจเต้นแรง...เป็นภาพของชารีนั่งร้องไห้ริมท่าน้ำหลังบ้านที่เป็นอพาร์ทเมนท์ เขาแอบถ่ายเอาไว้ขณะพายเรือในเย็นวันนั้น หญิงสาวทรุดลงนั่งยอง ดึงร่างน้อย ๆ ของเด็กหญิงสายชลมากอด วันแข่งขัน ชารีนั่งอยู่คนเดียวในห้องเตรียมตัว มือเย็นเฉียบ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เจ้าหน้าที่เปิดประตูเข้ามาพยักหน้าให้เธอก้าวออกไปยืน หลังบานประตูใหญ่ทึบมีม่านสีเลือดหมูกั้นไว้อีกชั้นหนึ่ง และเมื่อแหวกม่านนั้นออก แสงสว่างเจิดจ้าก็จู่โจมเข้ามาจนดวงตาพร่ามัว ชารียังยืนเฉย พยายามปลอบตัวเอง ล้วงหยิบรูปใบน้อยขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ พลิกอ่านข้อความด้านหลัง ...นี่คือรูปของหญิงสาวที่ผมหลงรัก ชารี วัฒนเกรียงไกร... อ่านซ้ำ อ่านจนกระทั่งใจนิ่งสงบ แล้วจึงเดินฝ่าม่านออกมายังกลางเวที วงซิมโฟนีออเคสตร้าจัดรูปขบวนเป็นแถวโค้งงดงาม พิธีกรกล่าวประกาศนามของผู้เข้าแข่งขันตามด้วยชื่อบทเพลง ไวโอลินคอนแชร์โต้ หมายเลขที่ 3 ในบันไดเสียงอีเมเจอร์ มูฟเมนท์ที่ 2 อดาจิโอ คันตาบิเร สเปียนาโต้ วาทยกรให้สัญญาณนักดนตรี พลันในความเงียบนั้นก็เริ่มมีเสียงนิ้วดีดสายไวโอลินเป็นท่วงทำนองช้า ๆ สลับกับเครื่องดนตรีอื่น ชารีหลับตานิ่งรอจนจบกระบวนอินโทรดัคชั่นจึงค่อยยกคันชักขึ้นประทับกับสายไวโอลิน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:23:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จบแล้วครับ ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 25 ก.ค. 49 01:27:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้ากระจายอีกแระ แต่แอบมีกลิ่นผีๆด้วแฮะ เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 25 ก.ค. 49 02:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมชอบเขียนเรื่องเศร้าจังหว่า ส่วนตัวคิดว่ามันแน่นๆ ล้นๆ แบบบอกไม่ถูก นับตั้งแต่ตามหาความจริงๆ น่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 ก.ค. 49 11:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 T_T ซึมไปเลย เศร้าน่ะค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 25 ก.ค. 49 12:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อย่าเศร้าไปเลยนะชารี อย่างน้อยๆ ก็น่าจะอุ่นใจ ที่ชีวิตนึง มีคนรักและหวังดีกับเราได้ถึงขนาดนี้ (แต่แอบกลัวผีเล็กๆ แหะๆ) ปล.เรื่องเซเรเนดยังมีต่อรึเปล่าคะ หรือว่าเลิกลงไปแล้ว ยังรออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 25 ก.ค. 49 15:33:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มแบบซึม ๆ ค่ะ ชักจะเชื่อ ๆ ที่มีคนเขาตั้งข้อสังเกตกันแล้วสิว่า ไวโอลินมักจะมาพร้อมกับเรื่องเศร้า ๆ แต่เห็นวิธีฝึกไวโอลินของธีรยุทธแล้ว นึกถึงโฆษณาไทยประกันชีวิตที่เขาเล่นเปียโนกัน ^ ^" เรื่องนี้ ศัพท์เฉพาะของวิธีการเล่นไวโอลินเยอะจังค่ะ ถ้าคนไม่ทราบก็จะไม่ทราบเลยว่าคำนี้ หมายถึง เทคนิคการเล่นแบบไหน อย่าง ปิซซิคาโต้ ไวเบรโต้ อีกจุดที่สังเกตเห็น คือ คำว่า cantabile ขอเสนอว่าน่าจะถอดเสียงว่า คันตาบิเล (ใช้ ล. ลิง) นะคะ ถ้าแปลชื่อเพลงออกมาให้คนอ่านเห็นซะหน่อย ก็จะหวานสนิทเชียวล่ะ :) แล้วก็เอามะพร้าวห้าวมาเสนอขายนักดนตรีตัวจริง เพราะไม่มีปัญญาถอดความเป็นไทยด้วยภาษาสวย ๆ แบบเจ้าของเรื่องค่ะ Adagio. Cantibile spianato. This is a slow part of the concerto (adagio). Play it like your violin's singing(cantabile) smoothly(spianato). จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 ก.ค. 49 16:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เศร้าค่ะ (แล้วเมื่อไหร่จะเอา serenade มาลงอ่ะหายไปนานแล้วนะ) จากคุณ : ground (ground) - [ 25 ก.ค. 49 19:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จบได้ยอดเยี่ยมเช่นเคยนะครับ ปล adagio แปลว่าไรอ่ะ คับ ผมมีเพลงที่มีคำนี้อยู่หลายเพลงอ่ะ แต่เดาไม่ออก จากคุณ : กริชครับผม - [ 26 ก.ค. 49 00:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 BRAVO ... จากคุณ : อ้อยระย้า - [ 26 ก.ค. 49 16:16:42 A:212.76.250.188 X: TicketID:097310 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ราบเรียบ และราบรื่น แต่กินใจไปอีกนานครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 26 ก.ค. 49 19:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ โอเลี้ยง  กลิ่นผี ๆ นี่มันเป็นไง ฟังดูทะแม่ง ๆ ชอบกลเนาะ คุณสก็อตตี้  ที่ต้องเศร้าเพราะกำลังอยู่ในโหมดเศร้าน่ะครับ เศร้าที่ทำงานไม่ค่อยจะทันเลย เฮ้อ หนูเมดา  เศร้าได้แต่อย่าซึมนะ คุณซึรุกิ  พูดได้โดนใจครับ  เรื่องเซเรเนดยัง(ดันทุรัง)เขียนอยู่ ตั้งแต่กลับจากเวียดนามครั้งหลังงานก็พรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย พอเสร็จงานหนึ่งกำลังจะขยับเซเรเนดต่อ งานอีกชิ้นก็ฟาดผลัวะเข้ามา อย่างเรื่องเวียดนาม กว่าจะเอามาขัดเกลา เลือกภาพ(และแต่งเล็ก ๆ น้อย ๆ) ก็ใช้เวลากันเป็นเดือน พอเขียนเสร็จกำลังจะเริ่มเซเรเนด(อีกแล้ว) ก็มีงานเรื่องสั้นจู่โจมเข้ามาอีก(เช่นเรื่องนี้แหละ) ตอนนี้ว่างแล้วครับ ยังไงก็กราบขออภัยที่ทิ้งไว้เสียนาน น้องปิยะรักษ์  เสียงไวโอลินนั้นบาดลึกเข้าไปถึงในดวงวิญญาณแห่งความเศร้า...ผมรู้สึกแบบนี้เมื่อได้ฟังคอนแชร์โต้ของปากานินี่เมื่อสิบกว่าปีก่อน ยังจำได้ว่าเปิดมันซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายต่อหลายเที่ยว และแค่มูฟเมนท์ที่ 1 ก็เรียกความชื้นมาปริ่มยังขอบตาล่างได้ หากน้องปิยะรักษ์ได้ฟังเพลงนี้ จังหวะที่ไวโอลินโหมขึ้นสู่จุดสูงสุดด้วยความเร้าเร่งแล้วไหลเลื่อนเคลื่อนลีลาลงสู่คาเดนซ่า (ถึง 2 ครั้ง) นั้นช่างบีบหัวใจเหลือเกิน แล้วก็อุตส่าห์ผิดจนได้ ต้องขอบคุณมากครับที่ติงมาเรื่องถอดเสียงภาษาไทย ต้องเป็นคันตาบิเล จริง ๆ ด้วย มัวแต่ไปพะวงภาษาไทยจนลืมภาษาอื่น คุณground  อ่า ตอนนี้เริ่มมีเวลาแล้วครับสำหรับเซเรเนด ถึงไงก็ต้องเขียนต่อให้จบแหละครับ และไม่หยุดไปดื้อ ๆ อย่างเรื่องซากุระแน่นอน กริชครับผม  Adagio อ่านว่า อดาจิโอ หรือ อดาโจ เป็นศัพท์ทางดนตรี หมายถึงเพลงช้า ไม่ช้ามากขนาดลาร์โก้ และไม่เร็วเทียบเท่าอันดันเต้ (ไปกันใหญ่แล้ว)  ส่วนใหญ่แล้วเพลงในลีลาอดาจิโอมักอยู่ในมูฟเมนท์ที่สองของเพลงชุด เช่นโซนาต้า หรือคอนแชร์โต้ ครับผม (เข้าใจป่าวหว่า พี่เขียนเองยังงง ๆ) คุณอ้อยระย้า  ขอบคุณมากครับ อาจารย์เจียวต้าย  ไม่คิดว่าอาจารย์จะอ่านเพราะเรื่องออกจะยาว ดีใจมากจริง ๆ  ขอบคุณสำหรับความเห็นด้วยครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 26 ก.ค. 49 23:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เพราะชื่อเรื่องเป็นเพลงคลาสสิค เพราะคนเขียนคือคุณ เพราะเข้าไปอ่านแล้วหลงตามไปเรื่อย ถอนตัวไม่ออก และไม่ผิดหวังครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 27 ก.ค. 49 08:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ได้อ่านงานพี่ อันโตฯ นานมากเลย ความเศร้า+ซึ้งยังกินใจเหมือนเคยนะคะ คิดถึงค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 49 11:39:42 จากคุณ : Jeedy (ไข่ม้วน) - [ 27 ก.ค. 49 11:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21  คิดถึงคะพี่  มาตามต่อ... แต่เศร้าจัง.... จากคุณ : Donut_ty - [ 27 ก.ค. 49 13:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เศร้าจังเลยค่ะ T-T น้ำตาแทบร่วงเลย จากคุณ : หมูพิม (N' pim_ka - ->>) - [ 28 ก.ค. 49 12:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อาจารย์เจียวต้าย  ขอบพระคุณอีกครั้งครับ อาจารย์ให้เกียรติผมมากจริง ๆ น้องจี๊ด  คิดถึงน้องสาวคนนี้มากเช่นกันครับ ไม่ได้คุยกันนานมากเลย ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะ น้องแหม่ม  ช่วงนี้งานเยอะหรือเปล่า รักษาสุขภาพบ้างนะ งานที่สนพ.เดือนหน้าน้องไปด้วยหรือเปล่าครับ เผื่อว่าจะได้เจอกัน คิดถึงมากเช่นกันครับ คุณหมูพิม  ขอบคุณมากครับที่แวะมาอ่าน ปรกติผมก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรเศร้า ๆ หรอกครับ นาน ๆ เอากับเขาสักทีหนึ่ง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 28 ก.ค. 49 22:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เพิ่งเห็นเรื่องนี้ อ่านจบแล้วพรุ่งนี้จะมาให้ความเห็น จากคุณ : วังวน - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 23:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณอันโต รุ้งตามมาอ่านแล้วนะ (ตามมาจากเด็กดีนะจ้ะ) พอดีเพิ่งรู้ว่าคุณอันโตเขียนเรื่องีน้ดว้ย (บังเอิญเปิดเจอ) เรื่องหม่นนะ แต่เป็นเอกลักษณ์ของคุณอันโตมากน่ะ ทั้งวีธิการเขียนและคำ อ่านจบแล้วรู้สึกว่าอบอุ่นแบบเศร้าๆนะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แฮะๆ แต่ชอบล่ะจะ จากคุณ : สายรุ้งยามค่ำ - [ 3 ก.ย. 49 14:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ยังคงหวาน งดงาม และกรีดอารมณ์เช่นเคย จากคุณ : g_maru - [ 15 ต.ค. 49 12:07:22 ]