ความคิดเห็นที่ 1 เขาเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน หลายครั้งเสียด้วย ทว่ายามนี้เขาเฝ้ารอแต่การไปเยือนสวนแห่งความสุขเพียงประการเดี ยว พฤกษาสถานซึ่งจะทำให้เขารู้สึกปลอดโปร่ง ไม่เหมือนกับชีวิตประจำวันที่ต้องทนอยู่กับการเห็นธาตุแท้ของผู ้คนในวงราชการ ธาตุแท้ของคนเมืองหลวงที่สัญจรไปมา หรือธาตุแท้ของมนุษย์ทั่วไปในยุควัตถุนิยมสุดโต่ง แค่คิดถึงเหตุการณ์ในห้องทำงานของท่านเมื่อก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มก็เริ่มมีอาการเหมือนเดินพลัดตกลงไปในหลุมดินอันลึกเร้ นอีกครั้ง เขาหวาดกลัวเหลือเกิน หากจะต้องถูกฝังทั้งเป็นอยู่ภายในหลุมนั้น ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีก้อนดินจำนวนมากไหลลงมากลบหน้า ทิวาต้องสะดุ้งเมื่อมีคนสะกิดหัวไหล่เบา ๆ เขาหันไปมอง จึงเห็นนายตรวจเป็นชายหน้าคล้ำเกรียมกำลังส่งยิ้มให้อย่างเกรงใ จ และเอ่ยปากขอตรวจตั๋ว เขารีบยื่นเศษเหรียญที่เตรียมไว้ส่งให้ พร้อมกับบอกว่ายังไม่มีใครมาเก็บเงิน นายตรวจส่งเสียงเรียกพนักงานซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนร่างบวมฉุ เจ้าหล่อนกำลังนั่งสัปหงกอยู่ด้านหน้ารถเมล์ เมื่อถูกเรียกจึงลุกขึ้นเดินอุ้ยอ้ายมาเก็บเงินอย่างไม่ค่อยสบอ ารมณ์นัก ก่อนจะรีบกลับไปนั่งที่เก่า ทิวามองหน้านายตรวจแล้วยิ้มให้กันอีกครั้ง ฝ่ายนั้นพูดพึมพำเป็นทำนองว่าบ่ายนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน น่าจะกลับบ้านนอนเสียมากกว่า ชายหนุ่มยิ้มพลางคิดวานอนเมื่อไรก็ได้ ยามนี้เขาอยากไปชมสวนแห่งความสุขมากที่สุด อยากไปให้ไกลจากภาพตึกรามบ้านช่องอันแข็งกระด้าง เช่นที่เห็นอยู่สองข้างทางในขณะนี้ แม้ว่าบางช่วงขณะรถเมล์แล่นผ่านสวนสาธารณะจะได้เห็นต้นไม้เขียว ครึ้มอยู่บ้าง แต่บรรดาต้นไม้เหล่านั้นดูเหมือนจะไม่งดงามพอ มันไม่อาจเยียวยาให้หัวใจของเขาผ่อนคลายลงได้แม้แต่น้อย รถเมล์ยังคงวิ่งอ้อยอิ่งผิดวิสัยเหมือนคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว สักพักหนึ่งทิวาได้ยินเสียงหญิงพนักงานเก็บเงินโวยวายด่าทอชายค นขับรถ จับใจความได้เพียงแค่เป็นเรื่องเกี่ยวกับหมา ครั้นพอเขาชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถเมล์ แล้วมองลงไปยังถนนเบื้องล่างก็ได้เห็นสุนัขสีน้ำตาลกระดำกระด่า งตัวหนึ่ง กำลังหมุนม้วนตัวสะบัดไปมาด้วยความเจ็บปวด ขาหลังทั้งสองข้างรวมถึงสะโพกของมัน มีลักษณะไม่ต่างไปจากไก่ย่างที่ถูกแบะออกจนกาง แม้ว่าอยากจะเบือนหน้าหนี แต่เสียงร้องโหยหวนของชีวิตข้างถนนทำให้ทิวาไม่อาจทำเช่นนั้นได ้ เขามองอาการที่มันกระโดดขึ้นลงด้วยสองขาหน้า ไม่ใช่ด้วยความร่าเริง แต่เหมือนใกล้จะขาดใจตายเสียมากกว่า สุดท้ายเมื่อเหลียวมองจนลับตาจึงได้เห็นว่าสุนัขตัวนั้นยังไม่ต าย มันพยายามกระเสือกกระสนด้วยสองขาหน้าที่เหลืออยู่ เลื้อยซอกซอนหายเข้าไปด้านหลังกองขยะแห่งหนึ่ง อาจจะเป็นบ้านของมันที่มีอีกหลายชีวิตเฝ้ารออยู่ หรือไม่ก็กลับไปนอนซมตามลำพัง ด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลและความว้าเหว่ เหมือนกับหลาย ๆ ชีวิตในเมืองใหญ่แห่งนี้ ทิวารู้สึกหดหู่อย่างไรบอกไม่ถูก เฝ้าถามตัวเองว่าชีวิตข้างหน้าของมัน ถ้าหากรอดพ้นจากความตายไปได้จะเป็นเช่นใด ในเมื่อต้องตกอยู่ในสภาพพิการอย่างนั้น พยายามมองดูสีหน้าของคนขับรถเมล์ทางกระจกส่องหลัง ดูเหมือนชายคนขับจะมีอาการไม่ทุกข์ไม่ร้อน คงคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติบนท้องถนน ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความเศร้าและความโกรธขึ้งในใจ พยายามบอกตัวเองว่าหากแม้นพบสวนแห่งความสุข เขาจะลองกลับมาค้นหาหมาตัวนั้น ถ้ามันยังไม่ตายเขาจะรับไปอยู่ด้วย อาจจะเป็นไปได้ว่าความงดงามของสวนแห่งความสุขนั้น จะช่วยทำให้ชีวิตข้างถนนที่เหลืออยู่ได้พบกับความสุขที่แท้จริง จวบจนวาระสุดท้ายของมัน คิดอย่างนั้นแล้ว ชายหนุ่มจึงลองติดต่อไปที่ศูนย์สอบถามเลขหมายโทรศัพท์ พร้อมกับโมโหตัวเองที่เพิ่งจะมานึกออก ว่าสวนแห่งความสุขอาจจะมีเลขหมายอื่น ๆ ให้ติดต่อมากกว่าที่เขาเห็นทางเว็บไซต์ก็เป็นได้ มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงเสียงอ่อนหวานรับสาย หลังจากที่ลองติดต่อเข้าไปสองสามครั้ง เขารีบบอกความประสงค์ และใช้เวลาระหว่างรอการตรวจสอบข้อมูล คอยลุ้นให้เธอค้นพบในสิ่งที่เขาปรารถนา ระหว่างนั้นสายลมร้อนผ่าวยามบ่าย พัดโชยเข้ามาปะทะใบหน้าของชายหนุ่มทางหน้าต่างรถเมล์ เขารีบใช้ฝ่ามืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ เสยเส้นผมที่ห้อยตกลงมาปรกหน้าอย่างรำคาญ แต่แล้วเปลี่ยนเป็นเศร้าใจเมื่อมีเสียงอีกด้านหนึ่งแจ้งกลับมาว ่า เลขหมายโทรศัพท์ของสวนแห่งความสุขได้ถูกยกเลิกการใช้งานไปนานแล ้ว ทิวากดปุ่มตัดสายทิ้งไปอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ อย่างสิ้นหวัง ในความสิ้นหวัง ชายหนุ่มเริ่มคิดถึงเช้าวันพรุ่งนี้ เช้าที่เขาจะต้องตื่นขึ้นมาเหมือนเช่นทุกวัน หากไม่ใช่วันหยุด จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อนั่งรถเมล์ไปที่ทำงาน เขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือวันใดวันหนึ่งข้างหน้า จะต้องเข้าไปพัวพันกับการฉ้อราษฎร์บังหลวงอีกเหมือนเช่นวันนี้ห รือไม่ แค่คิดก็ทำให้จิตใจท้อแท้จนไม่อยากกลับไปปฏิบัติหน้าที่อีกเลย เขาบอกตัวเองว่า เขารู้สึกผิดกับการสอบเข้ารับราชการตามความต้องการของแม่ ซึ่งคิดเอาตามประสาคนแก่ว่าจะได้เป็นเจ้าคนนายคน ขณะที่พ่อของเขาไม่เคยเห็นด้วย เพราะไม่อยากเห็นเขาต้องตกลงไปในวังวนแห่งความชั่วร้ายเช่นที่พ ่อเคยพบมา เดี๋ยวนี้เขาเริ่มเข้าใจพ่อแล้วและสงสัยว่าเจ้าคนนายคนทั้งหลาย นั้น กว่าจะไต่เต้าขึ้นไปถึงหอคอยงาช้าง พวกเขาได้ผ่านการแสวงหาประโยชน์อันมิชอบมามากน้อยเพียงใด และทำไมจึงไม่ขาดใจตายไปเสียก่อนจากความอึดอัดเยี่ยงเดียวกับที ่เขาได้รู้สึกในวันนี้ จากคุณ : ธาร ยุทธชัยบดินทร์ - [ 25 ก.ค. 49 09:46:47 A:203.170.228.172 X: TicketID:068305 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในความอึดอัดเป็นทุกข์ ทิวาเพิ่งรู้สึกตัวว่ารถเมล์แล่นมาสุดระยะทางที่คลองเตย บริเวณนี้มีผู้คนและยวดยานหนาแน่น เสียงรถเสียงคนดังสับสนไปทั่ว เขาลงจากรถด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง บ้านของเขาอยู่แถวบางกะปิ แต่กลับนั่งรถเมล์ตามยถากรรมจนมาถึงที่นี่ เขาเหลียวมองไปรอบ ๆ ไม่มีวี่แววของสวนแห่งความสุข จึงตัดสินใจโบกมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งให้จอด แล้วเปิดประตูรถชะโงกหน้าเข้าไปถามว่า รู้จักสวนแห่งความสุขบ้างไหม ครั้นเห็นคนขับทำหน้าตื่น ๆ งง ๆ เขาเลยได้แต่กล่าวคำขอโทษ พร้อมกับมองหารถแท็กซี่คันใหม่ ชายหนุ่มลองเรียกอยู่หลายคัน ไม่มีแม้สักคันเดียวที่รู้จักสวนแห่งความสุข จนกระทั่งคันสุดท้าย ซึ่งเขาตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าไม่ได้เรื่องอีกคงต้องกลับบ้านพักผ่ อนเสียที “สวนแห่งความสุขมันอยู่ฝั่งธนฯ ไม่ใช่หรือครับ รู้สึกว่าผมจะเคยขับรถผ่าน” คำพูดของคนขับทำให้ทิวายิ้มออกมาได้ รีบเข้าไปนั่งในรถแล้วบอกให้พาเขาไปส่งที่นั่นโดยเร็วที่สุด เขาอยากเห็นสวนแห่งความสุขจนแทบจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว รถแท็กซี่แล่นย้อนกลับไปทางถนนสาทร มีอยู่ช่วงหนึ่งที่รถติดไฟแดงตรงสี่แยก เขามองฝ่าม่านควันพิษทั้งขาวและดำไปยังรถเมล์สองสามคันที่จอดอย ู่ด้านซ้ายมือ ในรถเมล์เหล่านั้นไม่มีที่ว่างให้นั่งได้ตามสบายเหมือนคันที่เข านั่งมาก่อนหน้านี้ ผู้คนมากมายไม่รู้ว่ามาจากไหน กำลังเบียดเสียดยัดเยียดอยู่ในรถเมล์อันมีสภาพดุจกรงขัง แทบจะไม่มีที่ว่างสำหรับหายใจ ใบหน้าของผู้โดยสารหลายคนราวกับนักโทษผู้กำลังถูกส่งตัวไปยังแด นประหาร ทั้งหม่นหมองและไร้ซึ่งความหวัง เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนเหล่านั้นกำลังเดินทางไปไหน คงไม่ใช่สวนแห่งความสุขกระมัง พอสัญญาณไฟเขียวสว่างขึ้น รถทุกคันไม่ว่าเล็กว่าใหญ่ต่างรีบทะยานออกไปโดยไม่รอช้า คนขับแท็กซี่บอกว่าใกล้ถึงเวลาจะต้องส่งรถเข้าอู่แล้ว ขอทำเวลาสักหน่อย เขาได้แต่หัวเราะโดยไม่พูดอะไร ภายในจิตใจรู้สึกเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก ปล่อยให้คนขับเหยียบคันเร่งแทบมิด นำเขาทะยานข้ามสะพานตากสิน ก่อนจะขับวนซ้ายลงถนนเจริญนครเพื่อขับเลียบแม่น้ำไปทางด้านสำเห ร่ ในที่สุดรถแท็กซี่ก็มาจอดนิ่งใกล้ทางเข้าสุสานและโรงแรมหรูแห่ง หนึ่ง คนขับรถทำท่ามองซ้ายมองขวา จากนั้นใช้มือเกาศีรษะยิก ๆ เหมือนคันเสียเต็มประดา “เอ ผมเคยเห็นมันอยู่แถวนี้นี่ครับ บ๊ะ หายไปไหนแล้วล่ะ ยังไงพี่ลองถามชาวบ้านดูเอานะ ผมขอเก็บเงินก่อน จะรีบเอารถไปส่งเถ้าแก่แล้วครับ” คนขับพูดพร้อมกับชำเลืองดูตัวเลขบนมิเตอร์ ทิวาล้วงธนบัตรฉบับหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตส่งให้ แล้วเปิดประตูก้าวออกมายืนบนทางเท้าอย่างงุนงงไม่แพ้คนพามา พอรถแท็กซี่แล่นจากไปแล้ว เขาจึงเที่ยวเดินท่อม ๆ ถามเจ้าของร้านค้าแถวนั้น แต่ไม่มีใครสักคนที่รู้จักสวนแห่งความสุข เขาเริ่มรู้สึกท้อแท้ในหัวใจที่อ่อนล้า ชายหนุ่มฝืนเดินย้อนกลับมาทางสะพานตากสินเพื่อมองหาสวนแห่งความ สุข ระยะทางจากจุดลงรถแท็กซี่ค่อนข้างไกลโขทีเดียว สุดท้ายเมื่อรู้สึกเหนื่อยและคอแห้งเป็นผง จึงตัดสินใจแวะเข้าไปนั่งดื่มน้ำเย็นในร้านอาหาร ซึ่งเป็นตึกแถวเล็ก ๆ ริมถนนแถวนั้น ด้วยความที่ยังไม่สิ้นความหวัง เขาจึงอดถามป้าเจ้าของร้านไม่ได้ว่า รู้จักสวนแห่งความสุขบ้างไหม ป้าคนนั้นเริ่มเกาศีรษะด้วยอาการเดียวกับคนขับรถแท็กซี่ ก่อนจะตะโกนเรียกใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มมอเตอร์ไซค์รับจ้ างริมถนน “เดี่ยวเอ๊ย มาทางนี้หน่อย มาคุยกับคุณคนนี้” “คุณลองถามไอ้เดี่ยวมันดู ไอ้นี่มันสอดรู้สอดเห็นทุกเรื่อง” เขายิ้มขอบคุณ สายตาแลเห็นชายวัยรุ่นหุ่นเก้งก้าง เดินเข้ามาในร้านด้วยลีลาส่ายอาด ๆ แล้วถามว่ามีอะไรให้รับใช้บ้างด้วยน้ำเสียงกวน ๆ เขารีบถามถึงที่ตั้งของสวนแห่งความสุข ถ้าใครรู้จักจะจ้างให้ไปส่งเดี๋ยวนี้ เด็กหนุ่มขยับมือขยับแข้งขาไม่อยู่เฉย เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะพูดออกมาว่า “ไม่รู้หรอกพี่ สวนอะไรที่ว่าน่ะ แต่....” “แต่อะไรหรือน้อง” ทิวาถามไปโดยคิดว่าคงเหลวอีกตามเคย แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ไม่ทำให้เขาถึงกับสิ้นหวังเลยเสียทีเ ดียว “เรื่องนี้ต้องลองไปถามอาจารย์ผม แกเป็นกวี เป็นนักดนตรี แล้วก็เป็นคนแบบว่าโคตรรอบรู้ พี่สนใจจะไปหารึเปล่าล่ะ ผมคิดสามสิบ โอเคมั้ย” ทิวามองดูแสงสลัวของท้องฟ้า มันใกล้จะค่ำแล้ว ในที่สุดก็คิดว่าไหน ๆ ดั้นด้นมาจนถึงที่นี่แล้ว ขอลองดูอีกสักครั้งเถอะ เขาบอกให้เด็กหนุ่มพาไปหาชายคนนั้น โดยไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือถูก เพราะต้องซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ซอกแซกไปตามซอยเล็ก ๆ ผ่านย่านสลัมหลายแห่ง กำลังสงสัยว่าจะถูกลวงมาลอกคราบหรือเปล่า เด็กหนุ่มก็บังคับให้มอเตอร์ไซค์จอดหน้าบ้านโกโรโกโสหลังหนึ่ง พร้อมกับตะโกนบอกคนข้างในว่ามีคนมาหา จากนั้นแบบมือรับเงินจากเขาแล้วบิดคันเร่งควันตลบก่อนทะยานหายไ ป คนที่ออกมาจากบ้านเป็นชายอายุราวห้าสิบปี ผมสองสียาวรกรุงรังถึงกลางหลัง สวมเสื้อยืดคอกลมเปื่อยยุ่ยสีขาวหม่น และนุ่งกางเกงแพรที่ทิวาเดาเอาว่า เดิมน่าจะเป็นสีดำไม่ใช่สีเทา ครั้นรู้สึกตัวว่ามองอีกฝ่ายอย่างเสียมรรยาท ชายหนุ่มจึงรีบแนะนำตัวเองและอ้างถึงเด็กหนุ่มที่ชื่อเดี่ยว ด้วยไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ยามนั้นเขาอดรู้สึกไม่ได้ว่า ตนเองกำลังตกอยู่ในสภาพบ้าบอคอแตกที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต “สวนแห่งความสุขหรือ” ชายคนนั้นย้อนถามด้วยแววตาฝัน ๆ เมื่อทิวาบอกถึงจุดประสงค์ในเวลาต่อมา ริ้วรอยยับย่นบนใบหน้าที่กาลเวลามอบให้มีอาการเต้นไหวของความสุ ข แล้วพึมพำออกมาว่าครั้งหนึ่งได้เคยไปเยือนสวนที่ว่านี้ แต่เมื่อย้อนไปหาอีกกลับไม่พบ “บางทีคุณอาจหาเจอก็ได้นะ ท่าทางของคุณดูเหมือนคนมีความฝันและความพยายามอยู่เต็มเปี่ยม สวนแห่งความสุขต้องการคนแบบคุณ” ชายคนนั้นจ้องมองทิวาและพูดเสียงดังฟังชัด “พี่พอจะบอกทางให้ผมทราบได้มั้ยครับ” ทิวาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับมนุษย์คนหนึ่ง ผู้ซึ่งเคยไปเยือนสวนแห่งความสุขมาแล้วจริง ๆ “มันอยู่ไกลเอาการ เอาหละ รอเดี๋ยวนะ” พูดแล้วก็ผลุบหายกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนจะกลับออกมาพร้อมด้วยกระดาษแผ่นหนึ่ง ชายคนนั้นรีบยื่นส่งให้ มันคงจะเคยเป็นกระดาษขาวแต่เก่าคร่ำคร่าแล้ว มีหมึกสีจางร่างแผนที่เอาไว้อย่างคร่าว ๆ แสดงที่ตั้งของสวนแห่งความสุข ซึ่งอยู่ระหว่างรอยต่อของจังหวัดเลยกับจังหวัดขอนแก่น ตามตะเข็บอำเภอภูผาม่าน “ลองไปค้นหาดู คุณอาจทำได้สำเร็จ สำหรับผมคงไม่ไหวแล้ว ถ้ายังไงช่วยส่งข่าวมาบอกกันบ้าง” ชายหนุ่มรับคำเหมือนคนละเมอ ก่อนจะหาทางเดินออกสู่ถนนใหญ่ เขาเริ่มนึกถึงหนทางอันยาวไกลหลายร้อยกิโลเมตร นึกถึงเรื่องที่จะต้องไปทำงานในตอนเช้า ใจหนึ่งอยากไปตามหาสวนแห่งความสุขเสียคืนนี้ แต่นั่นหมายความว่าเขาต้องหยุดงานด้วยการแจ้งเท็จว่าลาป่วย และสิ่งนี้น่าจะทำให้เขาไม่แตกต่างไปจากข้าราชการทุจริตคนอื่น ๆ ในขณะที่พวกนั้นทุจริตเรื่องเงินเรื่องผลประโยชน์ เขาก็กำลังจะทุจริต ด้วยการเบียดบังเวลาราชการไปใช้ในเรื่องส่วนตัว ทั้งที่ยังกินเงินเดือนจากภาษีของประชาชนผู้ยากไร้อยู่ เช่นเดียวกับวันนี้ที่เขาได้เบียดบังเวลางานมาหลายชั่วโมง แม้จะมีข้ออ้างเรื่องจิตใจไม่พร้อม แต่การมีส่วนช่วยหาผลประโยชน์ให้กับผู้บังคับบัญชานั้น ไม่น่าจะมีข้อแก้ตัวใด ๆ ต่อให้เขาไม่รู้สึกเต็มใจก็ตาม ทิวาตัดสินใจแล้ว เขาโบกมือเรียกรถแท็กซี่อีกครั้ง บอกคนขับให้พาไปส่งที่สถานีขนส่งหมอชิตใหม่ “ถ้าฉันไม่รับเงินเดือนอีกเลย คงพอถือได้ว่าไม่ผิดต่อประชาชนใช่ไหม” ทิวารำพึง ขณะมองแผนที่อันเปรียบประดุจลายแทงขุมทรัพย์ในมือด้วยรอยยิ้ม “ เรากำลังจะได้เจอกันแล้วสินะ สวนแห่งความสุข” ชายหนุ่มเริ่มคิดถึงทุกคนที่ตนเองรู้จัก รวมถึงกวีเจ้าของแผนที่ ผู้หญิงซึ่งร้องไห้อยู่ริมถนน และผู้คนในรถเมล์แน่นขนัดที่สี่แยกไฟแดงเมื่อตอนบ่าย ไม่เว้นแม้กระทั่งสุนัขโชคร้ายตัวนั้น เขาสัญญากับหัวใจตนเองว่าจะเดินทางกลับมารับโดยไม่รอช้า หากว่าค้นพบสวนแห่งความสุขแล้ว จากคุณ : ธาร ยุทธชัยบดินทร์ - [ 25 ก.ค. 49 09:47:54 A:203.170.228.172 X: TicketID:068305 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ว่าการติดตามหาสวนแห่งความสุขแบบนี้ ออกจะเลื่อนลอยนะ จากคุณ : scottie - [ 25 ก.ค. 49 12:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาดูซักหน่อย เป็นไงบ้างเพื่อน ขยันเขียนต่อไปนะ จากคุณ : ลิด้า - [ 25 ก.ค. 49 19:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยอดเยี่ยมมากครับ  สวนแห่งความสุขนั้นที่แท้อยู่ในใจใช่มั้ยครับ เพราะการแสวงหาความสุขต้องมาจากข้างในเท่านั้น การแสวงหาภายนอกย่อมไม่มีทางพบและจะต้องแสวงหาไม่รู้จบ  ขอบคุณที่นำเรื่องดี ๆ มาให้อ่านครับ  เดาว่าไม่น่าจะใช่มือใหม่แน่นอน  ที่ห้องสมุดนี่นับได้ว่าเป็นดินแดนซ่องสุมยอดฝีมือจริง ๆ จากคุณ : antioffline - [ 25 ก.ค. 49 19:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขาจะหาเจอไหมนะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 25 ก.ค. 49 20:36:14 A:124.120.201.31 X:203.144.160.247 TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอเดาว่าดินแดนแห่งความสุขอยู่ที่ใจใช่ไหมค่ะ 5555 ออกแนวเดามั่ว ..ถ้าผิดก็อย่าว่ากันนะ จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 25 ก.ค. 49 21:09:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันครับ ส่วนที่ว่า สวนแห่งความสุขอยู่ที่ไหน คงต้องตีความดูครับ ความสุขของคนเราอาจไม่เหมือนกันก็ได้ หรือว่า "ต้อง" เหมือนกัน เอ๊ะ อะไรกันแน่ จากคุณ : ธาร ยุทธชัยบดินทร์ - [ 25 ก.ค. 49 22:00:03 A:203.170.228.172 X: TicketID:068305 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขามาดูอีกรอบนึง จากคุณ : antioffline - [ 9 ส.ค. 49 23:33:56 ]