ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 2...               ดุษฎีอยู่บนทางเดินแคบซึ่งทอดตัวคดเคี้ยวสู่ยอดเขาสูงชัน สองข้างเป็นหุบเหวลึกหาจุดสิ้นสุดไม่ได้ มีเพียงความมืดมนถมทับและเสียงหวู่หวิวของสายลมรอคอยอยู่เบื้องล่าง               ชายหนุ่มไม่รู้ตัวว่า เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขารู้แค่ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆ เดินให้ถึงสุดยอดของเขาลูกนี้               ในขณะที่สาวเท้านั่นเอง พายุกล้าก็พัดย้อนขึ้นสู่ฟ้า กำลังแรงของมันแทบหอบเขาลอยพ้นพื้น ผงฝุ่นปลิวว่อนเป็นวงล้อมรอบกาย ปรากฏเปลวไฟระเริงเล่นทั่วทุกสารทิศ ความแปลกประหลาดนี้ทำให้เขาอึดอัดจนหายใจไม่ออก               “รีบมาเร็วเข้า เจ้าต้องรีบมา”               เสียงกระซิบดังขึ้นด้านหลัง แต่เมื่อเหลียวกลับ เขาก็พบเพียงอากาศธาตุอันว่างเปล่า               วี้ด..วี้ด...               “ต้องรีบหนี” ชายหนุ่มบอกตนเองแล้วลองฝ่ากระแสต้าน มันยากพอๆกับการวิ่งทวนน้ำที่สูงท่วมอก เพราะเพียงยกเท้าข้างหนึ่งขึ้น เท้าอีกข้างก็พร้อมเลื่อนไถลเสียหลัก               ความโชคร้ายของดุษฎียังไม่สิ้นสุด ทันทีที่แรงพายุเริ่มล้า เงามหึมาสีดำขนาดยักษ์ก็ค้ำตระหง่านเบื้องหน้า รูปร่างมันคล้ายคนผิดตรงที่ว่า ผิวหนังของมันมีรอยไหม้พาดเป็นริ้วลายทั่วตัว ใบหน้าดำสนิทเหมือนเอาเขม่าทา ดวงตาแดงก่ำนั้นโตทั้งยังโปนปูดแทบถลนออกจากเบ้า แขนกำยำถือดาบเล่มโตสะท้อนแสงวับ มันนั่งบนม้าสีดำตัวใหญ่ใส่เกราะ แม้เมื่อเจ้าม้าหายใจ ก็คล้ายมีประกายไฟพุ่งออกมา               ลักษณะของมันทำให้ดุษฎีนึกถึงรากษสตนหนึ่งซึ่งปรากฏชื่อในหนังสือปกดำ และเมื่อนึกถึงชื่อนั้น คล้ายหัวใจจะหล่นร่วงลงตาตุ่ม เรี่ยวแรงเหือดหายมลายสูญ               มันคือผู้ซึ่งคิดทำลายโลกด้วยพลังแห่งสูญญา ‘อสูรนิลพักตร์’               ชายหนุ่มเผลอถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ความกลัวอันแฝงเร้นได้ปะทุดั่งภูเขาไฟระเบิด ในตำนานได้กล่าวถึงอสูรตนนี้ว่า ใครพบมันแล้วไม่เคยมีชีวิตรอด               พรึ่ด!               เศษดินร่วงกราวสู่หุบเหวโดนเปลวไฟลามเลีย สะเก็ดแตกตุ๊บตั๊บก่อนดับหาย สัญชาตญาณสั่งให้เขาดึงเท้าอันหมิ่นเหม่ต่อการพลัดร่วงให้กลับคืน               ม้าผีพ่นลมหายใจฮึดฮัด ขาหน้าเขี่ยเศษดินฟุ้ง เตรียมพุ่งทะยานมาหาเขา               หนี!               ชายหนุ่มถอยหนีตะลีตะลาน นิลพักตร์กระตุกบังเหียนเบาๆ ม้าผีของมันทะลึ่งตัวยืนสองขา คำรามก้อง เพียงชั่วสายฟ้าแลบ มันก็พาเจ้านายของมันมาดักหน้าชายหนุ่ม               อสูรนิลพักตร์หมายฟันคอทีเดียวให้ขาด แต่ชายหนุ่มสะดุดขาตนเองล้ม ดาบแรกจึงตัดม่านอากาศแทน มันซ้ำอีกครั้ง ฟาดหน้าดินด้วยอาวุธสังหาร ไฟพะเนียงสีน้ำเงินแหวกพื้นพุ่งหาเขาเร็วเท่าพญาเสือกระโจน ชายหนุ่มยกมือขึ้นป้อง ตะโกนลั่น               “ไม่!!!”               ดุษฎีสะดุ้งสุดตัว ชายหนุ่มนั่งหอบบนเตียง เม็ดเหงื่อเท่าเมล็ดงาผุดพรายเต็มใบหน้า ริมฝีปากสั่นระริก ท้องไส้ปั่นป่วนขมวดรัดแน่น               เขาหันมองรอบกายเพื่อยืนยันให้แน่ใจว่าเหตุการณ์เมื่อครู่แค่ความฝัน เพียงแต่มันเป็นฝันร้าย ที่เหมือนจริงและน่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยฝันมา               ตามตำราโบราณ ท่านแบ่งลักษณะการฝันเป็นสี่ประเภท คือ บุรพนิมิตหนึ่ง เทพนิมิตหนึ่ง จิตนิวรณ์หนึ่ง และธาตุโขภอีกหนึ่ง จึงเป็นไปได้ว่า เมื่อคืนก่อนนอนเขาอ่านหนังสือปกดำถึงตอนอสูรนิลพักตร์กำลังต่อสู้กับเทพเจ้าแห่งสงครามแล้วเผลอหลับ จิตใจจึงผูกพันกับเรื่องที่อ่านขนาดเก็บเอาไปฝัน ซึ่งเป็นอาการของจิตนิวรณ์               ชายหนุ่มพยายามปักใจเช่นนั้น               เขาเอื้อมมือจะหยิบหนังสือปกดำที่อ่านค้างไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง กลับต้องชะงักเมื่อรู้สึกปวดแปลบทั่วแขน และเมื่อก้มมอง สิ่งที่ได้พบก็ชวนประหลาดใจยิ่ง               ที่แขนซ้ายปรากฏรอยแดง ม้านเป็นแนวยาว จากคุณ : คายตรี - [ 28 ก.ค. 49 01:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อสูรนิลพักตร์เป็นรากษสตัวร้าย มีหน้าดำดั่งสีนิลรัตน์ เมื่อยามมันเกิด ท้องฟ้าวิปริตแปรปรวน ฟ้าผ่าสามครั้ง สะเทือนเลือนลั่นทั่วไตรภพ เมื่อมันเติบใหญ่ อสูรร้ายก็มีกำลังแก่กล้าดุจดั่งกำลังคชสารร้อยตัว ขณะเดียวกัน มันก็มีพลังเวทย์ที่ใครไม่อาจต้านทานได้               ด้วยเหตุนี้ นิลพักตร์จึงไม่เคยยำเกรงผู้ใด มันบุกตะลุยทั่วพิภพและสวรรค์ ฆ่าฟันมนุษย์และเทวดาตายเสียครึ่งโลก ปรพิภพเนืองแน่นด้วยวิญญาณอาฆาตมากมาย ส่วนวิญญาณที่ไม่ได้เดินทางสู่โลกหลังความตาย นั้นเที่ยวหลอกหลอนมนุษย์ ทำให้เดือดร้อนกันทั่ว               เทวดาทั้งหลายพากันอ้อนวอนต่อองค์มหาเทพให้ช่วยยุติพฤติกรรมเลวร้ายของนิลพักตร์ พระองค์จึงทรงมีบัญชาให้เทพเจ้าแห่งการรบไปปราบ               เทพเจ้าแห่งสงครามใช้อำนาจแห่งเทวะบังคับให้อสูรนิลพักตร์ไปปรากฏบนดาวเคราะห์ดวงอื่น จากนั้นได้ต่อสู้กันอย่างสุดความสามารถ ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ จนกระทั่งล่วงเข้าสู่วันที่เจ็ด               เรี่ยวแรงของทั้งสองเริ่มถดถอย นิลพักตร์รวบรวมกำลังสุดท้ายของมัน ควบม้าทะยานหาองค์เทวะดุจสายฟ้าแลบ มันแกว่งดาบเป็นวงเหนือศีรษะ บังเกิดเป็นมวลพลังสีดำมหึมา ปกคลุมจนมืดมิดทั่วดวงดาว เทพเจ้าแห่งสงครามตัดสินใจใช้เทวานุภาพทันที               ลำแสงสีแดงฉายฉาน กลืนกินร่างของนิลพักตร์และม้าของมัน ท้องฟ้าและผืนดินแตกร้าวดังเปรี๋ยะปร๋ะ ไม่นานนัก ดาวดวงนั้นก็ระเบิด ทุกอณูถูกบดละเอียดเป็นจุณ               เทพเจ้าแห่งสงครามกลับมาพร้อมข่าวอันน่ายินดี เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายพากันปีติทั่วหน้า แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่า ช่วงที่วิญญาณของอสูรร้ายเร่ร่อนในห้วงจักรวาล มันได้พบมนตร์อเวจีเข้าแล้ว พอสบโอกาส อสูรร้ายได้นำมนตร์นั้นกลับมายังโลก ซุกซ่อนตัว และล่อลวงมนุษย์ให้ตกเป็นทาสรับใช้ เมื่อมันสิงร่างมนุษย์ มันก็สามารถพร่ำบ่นมนตราได้               เพลิงพิโรธแห่งสูญญาโหมแรงขึ้น มวลเทพเล็งเห็นแล้วว่า หากรอช้าจักรวาลจะต้องพินาศด้วยอำนาจแห่งมนตร์อเวจีเป็นแน่ จึงพากันอัญเชิญมหาเทพให้ช่วยขจัดภัยอีกครั้ง               ครั้นองค์มหาเทพได้สดับ จึงมีโองการ ประทานมนตราบทสำคัญให้กษัตริย์องค์หนึ่ง มนตราบทนั้นคือ มนตร์สะกดวิญญาณ               กษัตริย์องค์นั้นเร่งรุดจนพบแหล่งกบดานของอสูรนิลพักตร์ พระองค์เริ่มร่ายมนตร์ อำนาจแห่งมหามนตร์ทั้งสองปะทะกันจนจักรวาลสะเทือน ดวงดาวทุกดวงเกิดวิปโยคแปรปรวน ขุนเขาพังทลาย น้ำในมหาสมุทรหนุนเนืองสูงเสียดฟ้า ซัดโถมทุกสรรพชีวิตแตกดับ               สุดท้าย อำนาจแห่งมนตร์สะกดวิญญาณก็ชนะ มหาเทพเสด็จลงมาสาปให้อสูรนิลพักตร์มีดวงจิตผูกพันกับมนตร์อเวจี หากมีคนใช้พลังแห่งมนตรานี้ อำนาจแห่งอสูรนิลพักตร์จะถูกริดรอน และหากใครบ่นท่องได้จบ วิญญาณของอสูรร้ายก็จะแตกสลาย จากนั้นองค์มหาเทพจึงทรงเนรมิตมิติเวลาขึ้น นำมนตร์อเวจีซ่อนบนเขาสูงในมิตินั้น               อสูรนิลพักตร์จึงต้องคอยเฝ้ามนตราในมิติลี้ลับตลอดกาล จากคุณ : คายตรี - [ 28 ก.ค. 49 01:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เมื่อคืนหลับสบายไหม”               หวันยิหวาถามเสียงใสพร้อมทรุดนั่งข้างดุษฎีในชั้นเรียนใหญ่               “อือ-ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” ดุษฎีทำทีอ่อนระโหยประกอบ               “อ้าว! ทำไมล่ะ”               ชายหนุ่มอิดเอือนต่อคำถาม แสร้งมองหน้าชั้นเรียน ไม่สนใจคนข้างๆ หวันยิหวานึกหมั่นไส้ จับเขาเขย่าแรงๆ               “ตอบมาซะดีๆ ถ้าไม่ตอบนายเจอแน่” หวันยิหวายกหมัดขึ้นขู่               ชายหนุ่มรวบมือหล่อนลงแล้วหันหน้ามาประจัน ประกายวับในแววตาเขาทำหล่อนหวั่นไหว หวันยิหวารีบดึงมือกลับ พลางขึ้นเสียงข่มความเก้อเขิน               “ว่าไง นายจะตอบไหม ถ้าไม่ตอบเราไปนั่งที่อื่นก็ได้”              “โธ่! หวา” ชายหนุ่มอ้อนเสียงอ่อน “เราไม่อยากบอกเพราะกลัวหวาจะตกใจหรอก คือว่าเมื่อคืนนี้เราฝัน”               “ฝัน” หวันยิหวาทวนคำ               “ช่าย! ฝันร้ายน่ากลัวมาก”               หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นกับคำพูดและสีหน้าจริงจังของชายหนุ่ม ขนาดกำหมัดแน่นไม่รู้ตัว               “ฝันว่าอะไร” หล่อนเร่งเร้า               “ก็ฝันว่า...” ชายหนุ่มลากเสียงยาว หวันยิหวาโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างลุ้นระทึก “ฝันว่าหวาไล่กอดเราน่ะสิ”               คล้ายกับอาหารโปรดกำลังเข้าปากแต่มีคนตัดหน้ากินไปเสียก่อน พอได้ฟังคำตอบจากชายหนุ่ม หล่อนก็แทบกรี๊ด นึกอยากเอามือตะกุยหน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่ความอดทนอดกลั้นยังพอมีบ้างจึงเปลี่ยนจากตะกุยหน้าเป็นทุบแขนเขาเบาๆ               “โอ๊ย!”               ชายหนุ่มร้องลั่น บรรดานักศึกษาในชั้นเรียนเหลียวมองครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปคุยกับคู่สนทนาของตนตามเดิม หวันยิหวาเองนึกว่าชายหนุ่มเล่นลูกไม้อีกตามเคย ทว่า พอเป็นสีหน้าเหยเก ใจก็สั่นหวิวรุนแรง               “นายเป็นอะไร”               “เราไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มกัดฟันตอบ “หวาตกใจเหรอ ขอโทษด้วยนะ เราแค่ล้อเล่นน่ะ”               ลางสังหรณ์แบบผู้หญิงทำให้รู้สึกได้ว่าเขาจงใจหลบตาหล่อน ดุษฎีโกหก               “ไม่เชื่อ” หวันยิหวากล่าวหนักแน่น “ยื่นแขนให้เราดูสิ”               ชายหนุ่มสั่นหัวดิก เบี่ยงแขนซ้ายหลบ หญิงสาวต้องออกแรงล็อกคอเขาไว้พลางดึงมือข้างนั้นกลับมา               “อย่าดื้อน่า”               ชายหนุ่มคงอ่อนใจกับการ ‘กัดไม่ปล่อย’ ของหล่อน จึงยอมยื่นแขนให้โดยดี               หวันยิหวาถกแขนเสื้อขึ้น รอยไหม้สีแดงเป็นริ้วพาดบนผิวชัดเจน               “นี่นายไปทำอะไรมาห๊ะ”               “เออ - - ” ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง “เราโดนน้ำร้อนลวก”               เป็นคำตอบที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย หล่อนไม่เชื่อเด็ดขาดว่าดุษฎีจะโดนน้ำร้อนลวก เพราะจากอาการที่เห็น น้ำร้อนที่ไหนจะลวกได้เป็นระเบียบเช่นนั้น หาก พอเห็นสีหน้าลำบากใจของเขาแล้วหล่อนก็เลิกล้มความตั้งใจที่จะซักไซ้หาความ               “นายนี่ซุ่มซ่ามจังเลย แล้วทำแผลหรือยังล่ะ”               ชายหนุ่มยิ้มแหย ตอบเสียงอ่อย “ยัง”               หญิงสาวถลึงตาใส่เขา ตะคอกเสียงดัง               “อยากเป็นบาดทะยักตายหรือไง ไปห้องพยาบาลกัน เดี๋ยวเราจะทำแผลให้นายเอง” หวันยิหวาว่าพลาง พยายามฉุดเขาให้ลุกพลาง แต่ชายหนุ่มกลับถ่วงน้ำหนัก เกาะเก้าอี้แน่น               “ไปเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวตวาด อารมณ์เริ่มเดือด               ชายหนุ่มส่ายหน้าท่าเดียว “ไม่เอา มันแสบ”               “ห๊ะ นายตัวโตขนาดนี้กลัวแสบเหรอ มาเลย ถ้านายไม่ทำแผล เจอเราข่วนหน้าแน่”               เจอลูกขู่เข้าไป ชายหนุ่มเลยหน้าจ๋อยเหมือนเด็กเล็กกลัวถูกลงโทษ               ประตูห้องเรียนเปิดพรวด ชายหนุ่มอีกคนในชุดนักศึกษาวิ่งหน้าตั้งมาหาดุษฎี พูดละล่ำละลักแทบไม่เป็นคำ               “แย่แล้ว อาจารย์วีรชัยหายตัวไป!” จากคุณ : คายตรี - [ 28 ก.ค. 49 01:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณคายตรี มาตามอ่านต่อค่ะ ยังสนุกและน่าติดตามเหมือนเคย อ่าน ๆ ไปแล้วนึกถึงเรื่อง ลอร์ดออฟเดอะริง ที่มีเทพ มนุษย์ กับพวกภูต มาสู้รบกับฝ่ายอสูร แต่อันนั้นใช้แหวนเป็นตัวเชื่อมเรื่อง คราวที่แล้วเรื่องประตูก็สะดุดเหมือนกันนะ แต่เข้าใจว่าเพิ่งเปิดเรื่อง อาจจะมีเฉลยทีหลัง คราวนี้มีสะดุดอีกนิดนึง คืออ่านจาก คคห.ที่ 1 มา คคห.ที่ 2 เหมือนไม่ต่อเนื่องกันอย่างไรไม่รู้ จริง ๆ เหมือน คคห.ที่ 2 ต้องต่อกับ คคห.ที่ 3 หรือเปล่าคะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 28 ก.ค. 49 10:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลงเข้ามา เพราะชื่อ (อิอิ.. แซวเล่น) มาแปะชื่อ ต๊ะไว้ก่อนนะ แล้วจะอ่านทีหลัง ^^ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 28 ก.ค. 49 10:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านต่อจ้า จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 28 ก.ค. 49 15:51:12 A:124.120.204.130 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 7 "ม้านเป็นแนวยาว" ม้านนี่แปลว่าอะไรอะคะ รู้จักแต่หน้าม้าน แหะๆ เป็นเรื่องที่มีศัพท์ที่ไม่ใช่คำทั่วไปพอตัว อย่างเรื่องการฝัน ถ้าไม่อธิบายทั้งหมด (เพราะเน้นจิตนิวรณ์) ก็อยากรบกวนให้ทำเชิงอรรถหน่อยค่ะ แบบว่าความรู้น้อย เห็นแล้วเลยอยากรู้ (คงเคยอ่านแหละ แต่ความจำสั้น) จากคุณ : scottie - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 01:57:40 ]