มาเล่าเรื่องต่อนะคะ  หวังว่าจะมีผู้เข้ามาติชม  บ้างนะคะ    


แมวถูกทิ้ง

           คนเราก็แปลกนะไม่อยากให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองแพร่ขยายพันธุ์ต่อไป       อาจจะเพราะคิดว่าถ้ามันมีลูกมาก ๆ จะเลี้ยงไม่ไหว  แต่ก็ไม่ยอมทำหมันมันซะ กลับคิดว่า     ถ้าทำหมันมันแล้วจะเป็นบาปทำให้ตัวเองไม่มีลูกหลานสืบสกุล  แต่พอสัตว์เลี้ยงของตัวเองเกิดมีลูกขึ้นมากลับเอาพวกลูก ๆ ของมันไปปล่อยทิ้งทั้ง ๆ ที่มันยังเล็ก ๆ อยู่เลย  บางทียังไม่อดนมด้วยซ้ำไป  ทำให้มีหมาแมว จรจัดเต็มถนน  เต็มวัด  เต็มที่สาธารณะต่าง ๆ ไปหมด  อย่างนี้ไม่เป็นการทำร้ายมันให้บาปมากขึ้นยิ่งกว่าการทำหมันเหรอ  แถมยังทำความลำบากให้     คนอื่นด้วย   คิดอะไรกันอยู่นะมนุษย์ …!

           ที่บ่นข้างต้นก็เพราะ  พอฉันเสียเจ้าส้มไปอย่างทารุณต่อหน้าต่อตาอย่างนั้น  ก็เลยคิดว่าไม่อยากเลี้ยงตัวอะไรอีกแล้ว ไม่อยากเสียใจเวลาที่ต้องสูญเสียอีก   แต่ก็ดันมีคนใจร้ายเอาลูกแมวใส่กล่องอย่างดีมาทิ้งไว้หน้าบ้านฉันอีกแล้ว   คราวนี้  1  กล่องมีตั้ง 3 ตัว ยังเล็ก ๆ อยู่เลยอายุคงจะประมาณเดือนกว่า ๆ มั้ง  จะโยนทิ้ง  ไม่สนใจใยดีก็ทำไม่ลงเห็นแล้วก็สงสาร  ทำกันได้ลงคอจริง ๆ นะมนุษย์เรานี่        ไม่คิดบ้างว่ามันจะโดนหมากัดตาย หรือโดนรถเหยียบเอา หรืออดตาย  มันตัวแค่นิดเดียวเองจะไปหากินเองได้อย่างไร  ยังไม่อดนมด้วยซ้ำไป   ถ้าทนเลี้ยงจนมันพอช่วยตัวเองได้แล้ว แมวมันก็สามารถช่วยตัวเอง   ได้ดีกว่าหมาซะอีก  ถ้ามันไม่โดนหมาหมู่รุมกัดนะ  ตัวต่อตัวมันสู้หมาได้      อยู่แล้ว…ฉันเห็นกับตาแล้วจะเล่าให้ฟัง….

           เจ้าสามตัวที่ถูกทิ้งเป็นตัวเมียทั้งหมด มันมีลายเสือสีดำ  1  ตัว  สีส้ม(อีกแล้ว)   1  ตัว   ส่วนอีกตัว เป็นแมวสามสีแต่เขรอะมากไม่สวยเลย แล้วมัน ก็รู้ตัวด้วยนะว่ามันไม่สวยมันก็เลย    สงบเสงี่ยมเจียมตัวมาก    เจ้าตัวสีส้มมันสวยที่สุดในสายตาฉัน ฉันว่ามันหน้าตาน่ารักดูสะอาด จมูกเป็นสีชมพูเหมือนแมวสุขภาพดี  หรือเป็นเพราะเห็นมันแล้วคิดถึงเจ้าส้ม ฉันก็เลยลำเอียงรักเจ้าตัวนี้มากที่สุด  ฉันให้มันชื่อ “เจ้าพิ้งค์”  ส่วนตัวลายดำก็เรียก “เจ้าดำ”  นังตัวเขรอะก็เลยเรียกมันว่า“ขะมุกขะมอม”

          ถึงฉันจะลำเอียงบ้างตามประสามนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง โดยรักเจ้าพิ้งค์มากกว่าตัวอื่น แต่ฉันก็เล่นกับมันทั้ง 3 ตัวนั่นแหละ  แต่จะโปรดปรานเจ้าพิ้งค์  เจ้าดำ  และชอบดุนังขะมุกขะมอม  จนตัวมันเองก็รู้สึกว่าไม่เป็นที่รักของฉัน มันจะคอยหลบหน้าหลบตาไม่ค่อยออกมาร่วมวงเล่นกับพี่น้องของมันเวลาที่ฉันเล่นอยู่ด้วย  บางครั้ง  ยังเคยเห็นมันแอบดูอยู่ข้างประตู  เหมือนอยากออกมาเล่นด้วยแต่ไม่กล้า ทำหลบ ๆ แล้วแอบดูอยู่เฉย ๆ  ในตอนนั้นฉันไม่สนใจมันเท่าไหร่  แต่ก็คอยสังเกตุดูแล้วก็รู้สึกว่ามันเจียมตัวมาก…มันคงรู้ตัวว่าฉันไม่ค่อยรัก   มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันกลับจากทำงาน  เจ้าสามตัวนี้มันคงเล่นกันมากไปมั้งเลยนอนหลับกันไม่รู้เนื้อรู้ตัว  ฉันเข้าบ้านมาแล้วมันยังไม่รู้เรื่องนอนกันอุตุเลยมันนอนเรียงกัน 3 ตัวอยู่บนที่นอนของฉัน  พอฉันเข้าไปใกล้ ๆ พวกมันถึงค่อยรู้ตัวกันเจ้าขะมุกขะมอม รีบตาลีตาเหลือกลุกวิ่งหนีไปแอบอยู่หลังบ้าน แล้วค่อย ๆ ยื่นหน้าออกมาดูว่าฉันจะดุว่าเสียงดังใส่มันหรือเปล่า   ส่วนเจ้าสองตัวก็ค่อย ๆ บิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีแล้วลุกมาเคล้าแข้งเคล้าขาฉัน   พอเห็นอย่างนี้แล้วทำให้ฉันเกิดสงสารนังขะมุกขะมอมขึ้นมาอีกนิดนึง  ก็เลยลดอาการเกรี้ยวกราดใส่มันลงไปบ้าง

           เจ้าพิ้งค์อยู่กับฉันได้ไม่นานก็หายไปยังไม่ทันโตเลยซัก 2 – 3 เดือนได้มั้ง   ไม่รู้โดนไอ้หมาหมู่ชุดเดิมที่ทำร้ายเจ้าส้มจัดการไปหรือเปล่า   ส่วนเจ้าดำก็อยู่กับฉันได้ซักประมาณ 1 ปี ก็โดนไอ้หมาชุดเดิมมันมาคาบไปอีก  เพราะมันชอบวิ่งมุดไปมุดมาระหว่างห้องฉันกับห้องแรก มันจะมากินที่ห้องฉัน  แล้วไปนอนที่ห้องแรก  หมามันคอยจ้องอยู่แล้ว พอเผลอก็เลยโดนพวกมันจัดการซะอีก 1 ตัว    ฉันก็เสียใจตามระเบียบ  แต่ช่วยมันไม่ทันจริง ๆ ห้ามไม่ให้มันวิ่งไปวิ่งมาก็ไม่เชื่อนี่นา

           กลับกลายเป็นว่า นังขะมุกขะมอมอยู่กับฉันนานที่สุด  มันจะกินนอนอยู่ในบ้านฉันไม่ค่อยออกไปด้านหน้าบ้านที่เสี่ยงกับหมา  มันจะไปวิ่งเล่นหลังบ้านที่หมาเข้าไม่ได้  แต่มันก็ยังอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวของมันนั่นแหละ  ฉันก็คุยกับมันบ้าง เล่นกับมันบ้าง แต่ไม่ค่อยรักมันเท่าไหร่   อยู่มาวันหนึ่งมันออกไปฉี่ด้านหน้าบ้าน  ไอ้พวกหมาหมู่ก็มาอีก แต่คราวนี้มันโดนนังขะมุกขะมอม ตบซะร้องเอ๋ง กระจายกันไปเลย  มันเก่งมากสู้ไอ้พวกตัวร้ายพวกนั้นได้  ฉันก็เลยรักมันมากขึ้นกว่าเดิม
     แล้วนังขะมุกขะมอม  ก็ถึงคราวโชคร้าย  คืนหนึ่งมันออกไปฉี่ด้านหน้าบ้าน     เหมือนเดิม  แต่คราวนี้มันโดนคนถอยรถมาทับมัน  ฉันไม่เห็นว่ามันโดนทับตรงไหนอย่างไร  ได้ยินแต่เสียงมันร้องอย่างตกใจและเจ็บปวด  แล้วมันก็วิ่งพรวดเข้ามาในบ้านฉันแล้วมุดเข้าไปอยู่ใต้ตู้   ฉันมุดตามเข้าไปดูมัน เห็นมันมีเลือดออกทางก้นเล็กน้อย และขาหลังทั้งสองข้างของมันก็ใช้การไม่ได้  มันต้องเดินด้วยขาหน้าสองข้างแล้วลากขาหลัง ในคืนที่มันโดนรถทับ  มันนอนซมดูจากสีหน้าและแววตามันแสดงความเจ็บปวดมากเหมือนมีน้ำตาคลออยู่ในลูกตามันด้วย  ฉันสงสารมันจริง ๆ  วันรุ่งขึ้นฉันฝากให้เพื่อนบ้านพามันไปหาหมอ     แต่หมอไม่รักษาให้มันแถมบอกว่ายังไงมันก็ไม่รอด  ฉีดยาให้มันตายไปดีกว่า  ดีที่เพื่อนบ้านของฉันเขา     ก็เป็นคนรักสัตว์เหมือนกัน เขาไม่ยอมฉีดยาให้มัน    พามันกลับมาบ้าน   เราคิดเหมือนกันว่ายังไงก็ควรรักษามันก่อน  ถ้ามันจะตายโดยที่เราพยายามรักษาแล้ว      ก็ยังดีกว่าไปตัดสินชีวิตให้มัน  ทั้ง ๆ ที่มันยังมองหน้าเราตาแป๋ว ๆ อยู่เลย  ฉันเอานมผสมยาแก้อักเสบหยอดให้มันกินไปเรื่อย ๆ แล้วเอามันไปไว้หลังบ้านที่มีทรายเพื่อให้มันมีที่ขับถ่ายได้สะดวกหน่อย  เวลาที่ฉันไม่อยู่บ้านเพื่อนข้างบ้านก็จะช่วยดูแลมัน  พอมันค่อยยังชั่วมันก็เดินลากขาหลังไปทั่ว  ฉันกลัวขามันเป็นแผลก็เอาผ้ามาพันไว้ให้   กลับแย่ยิ่งกว่าเดิมเพราะมันดันเดินลากขาลงน้ำ  ทำให้เปียกชื้นกลับจะเป็นแผลเน่ามากกว่าเดิม    ก็เลยต้องเอาผ้าออก  แล้วเพื่อนข้างบ้านเขาก็ช่วยมัน  ตอนเขาว่าง ๆ เขาจะเอายาทาขาและบีบนวดขาให้มัน แล้วก็จับขามันงอเข้า ยืดออก  เหมือนทำกายภาพบำบัดของคน

           แล้วปาฎิหาริย์ก็เกิดขึ้น  เจ้าขะมุกขะมอมมันเดินได้อีกครั้ง พวกเราดีใจกันมาก  และรู้สึกมีความสุขที่เราตัดสินใจถูก  ไม่ยอมเชื่อหมอที่แนะนำให้เราฆ่ามันทั้ง ๆ ที่หมอมีหน้าที่รักษาชีวิตของคนไข้   หลังจากที่พอเดินได้ เจ้าขะมุกขะมอมก็เริ่มฝึกฝนตัวเอง  ฉันเห็นมันพยายามหัดปีนต้นไม้  พยายามวิ่ง แล้วมันก็หายดีและแข็งแรงเหมือนเดิม   แล้วมันก็ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านฉันอย่างมีความสุขมากกว่าแต่ก่อนเพราะฉันเริ่มให้ความรัก ความเอ็นดูกับมันมากขึ้น   และก็ถึงวันที่ฉันต้องจากกับมัน  ฉันได้รับคำสั่งให้ย้ายไปทำงานที่จังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งไกลจากจังหวัดทางทะเลที่ฉันอยู่นี้มาก  ฉันไม่สามารถไปหาบ้านเช่าได้ด้วยตัวเอง  ต้องติดต่อให้คนทางโน้นเขาช่วยหาให้  ก็เลยไม่รู้ว่าบ้านที่เขาหาให้นั้นจะสะดวกกับการเลี้ยงสัตว์หรือไม่   ฉันก็เลยต้องยกเจ้าขะมุกขะมอม  ให้เพื่อนบ้านห้องที่ 5  ที่เขาเคยช่วยดูแลรักษามัน  ฉันรู้ว่ามันอยู่กับเขาได้อย่างมีความสุขแน่ ๆ  เพราะเขาก็รักมันเหมือนฉันและมันก็คุ้นเคยกับเขาอยู่แล้ว