ความคิดเห็นที่ 1 วันนั้นฉันต้องลาหัวหน้างานครึ่งวัน ทั้ง ๆ ที่งานยังกองท่วมโต๊ะทำงานของฉัน แต่จะทำอย่างไรละ มันไม่สามารถที่จะนั่งอยู่ตรงนั้นได้อีกแล้ว สิ่งที่ไอ้อ้นมันมาบอกยิ่งเป็นการตอกย้ำความรู้สึกของฉันที่มีกับเขา คนที่ฉันรักเสียมากมาย ฉันเคยพยายามเชื่อว่า ความรักของคนเพศที่สามมันคงต้องมีซักคู่ ที่มันจะเป็นรักแท้ ฉันพยายามจะพิสูจน์ว่า “ความรัก คือ การให้การแบ่งปัน และการอยู่ครองร่วมกันตลอดไป” “วิทย์  เก็บข้าวของจะไปไหน”   “เอ็ด  เราว่า เราเลิกกันเถอะนะ  เราว่าเราไม่มีค่าอะไรในสายตาเอ็ดอีกแล้วละ” “ทำไมวิทย์คิดอย่างนั้นละ เกิดอะไรขึ้นอีก นายทำไมชอบคิดมากอย่างนี้นะ” “เราไม่ได้คิดมากหรอก แต่เราแค่คิดว่าทำยังไงเอ็ดถึงจะมีความสุขไง เราคิดดีแล้วละ เราคิดว่าถ้าเอ็ดได้คบกับน้องหมิง อยู่กับเขา เอ็ดน่าจะมีความสุขมากกว่า” “อีกแล้ว วิทย์ ทำไมนายจะต้องเอาชื่อน้องเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับปัญหาของเราสองคนทุกทีเลยละ เราว่าน้องเข้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ” “ก็นั่นไง นายก็แคร์เขามากกว่าเราอยู่แล้ว นายรู้ไหมว่าเราเจ็บแค่ไหนทุกครั้งที่นายกับน้องหมิงคุยกัน เราเหมือนกับคนที่ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้เลย” “นายคิดมากน่าวิทย์  เราไม่เคยเห็นว่านายไม่มีตัวตนเลยนะ เพียงแต่ ” “นายไม่ต้อพูดแล้วละ เราจะไมทะเลาะกับนายอีกแล้ว เอาอย่างนี้ก้อแล้วกัน เราขอเป็นคนที่ออกไปจากชีวิตนายเอง” “ก้อได้วิทย์ ถ้านายไม่คิดจะฟังเหตุผลของเรา นายไม่มีเหตุผลของนายเองนะ” “เหตุผล” ฉันพูดเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ นายต้องการให้ฉันมีเหตุผลอย่างไรได้ ก็ในเมื่อมันชัดในความรู้สึกของฉันซะขนาดนี้ “วิทย์ นายไม่เคยเข้าใจเราเลย แล้วเราจะคบกันต่อไปทำไม นายเข้าใจไหมว่า ถ้านายหัดที่จะไว้ใจคนอื่นบ้างนายจะมีความสุขมากกว่านี้” . นั่นคงเป็นบทสนทนาสุดท้ายของเรา และคงเป็นบทสนทนาสุดท้ายจริงๆ “วิทย์ แย่แล้ว เอ็ดขับรถชนกับตอหม้อทางด่วน ตอนนี้อยู่โรงพยายบาล” “อะไรนะ อ้น  แกว่าอะไรนะ”  ฉันแทบล้มทั้งยืนทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนรักโทรมาบอกฉัน แต่ไม่ได้ฉันต้องรีบไป เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้  ฉันรีบขับรถจากบ้านฉันที่ปราจีนบุรี ตรงมายังโรงพยายาลใจกลางกรุงเทพที่เอ็ด ถูกส่งตัว แทบจะทันที วันนั้นถ้าใครเห็นรถเก๋งสีแดงเพลิงที่ขับรถปานรถแข่ง ณ ถนนสายปราจีนที่จะวิ่งเข้ามากรุงเทพ ก็คงจะด่า ถึงบุพการีของฉันอย่างมาก แต่จะทำอย่างไรได้ละ คนที่ฉันรักเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ “พีวิทย์ครับ พี่วิทย์”  เสียงที่คุ้นเคย เมื่อประมาณ ครึ่งเดือนก่อนนี้ทำให้ฉันต้องหันหน้ากลับไปมอง “หมิง พี่เอ็ดอยู่ไหน”  ฉันถามโดยที่ทิฐิต่าง ๆ ของฉันหมดไปนะตอนนั้นฉันแทบลืมไปเลยว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคือคนที่ทำให้เราสองคนต้องแยกทางกัน “ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินครับ หมอยังไม่ออกมาเลยผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี พอดีผมกดดูเบอร์โทรศัพย์ในเครื่องของพี่เอ็ดแล้วเจอเบอร์พี่วิทย์ แต่โทรไปก็เหมือนว่าพี่ปิดเบอร์ทิ้งไปแล้วนะครับ ผมเลยต้องโทรหาเพื่อนของพี่เอ็ดคนอื่น ๆ และบอกว่าถ้าใครรู้บอร์พีวิทย์ช่วยให้โทรบอกด้วยนะครับ” ใช่ซิ หลังจากวันที่เราแยกทางกันวันนั้นฉันต้องการทิ้งทุกอย่างให้มันเป็นความหลังไปให้หมด ฉันปิดเบอร์โทรศัพย์ที่ครั้งหนึ่ง เราสองคนไปเปิดเบอร์พร้อม ๆ กันและเลิกเบอร์ที่เป็นตัวเลขติดกัน ซึ่ง ณ วันนั้นฉันรู้สึกว่ามันว่ามันทำให้ฉันทรมานใจทุกครั้งที่เห็นใครโทรมาที่เบอร์โทรนี้  สมองของฉันสั่งการทันทีว่าปิดเบอร์นี้ซะ อย่างเก็บมันให้ปวดใจตัวเองเลย “แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่วิทย์ถึงได้ขับรถชนตอหม้ทางด่วนอย่างนี้” น้ำเสียงฉันเหมือนพยายามคาดคั้นเอาความเป็นจริงจากน้องเขา ซึ่งดูเหมือนหน้าตาของเขาก็เป็นกังวลไม่ใช่น้อย “พี่ครับ ผมเสียใจ ผมเสียใจจริง ๆ ที่ทำให้พี่กับพี่เอ็ดต้องเลิกกัน ผมบอกตรงๆ นะครับว่า ผมนะแอบชอบพี่เอ็ดมานานแล้ว ตั้งแต่เรียนที่มหาวิทยาลัย และวันหนึ่งผมก็มีโอกาสพบที่เอ็ดอีกก็ทำให้ผมคิดว่าผมจะจีบพี่เขาให้ได้ ผมก็รู้นะครับว่าพี่เอ็ดกับพี่คบกันอยู่ และรักกันมากด้วย และทุกครั้งที่พี่เอ็ดดีกับผมมากเท่าไร ผมก็คิดว่าผมกำลังใกล้ความเป็นจริงแล้วที่จะได้ตัวพี่เอ็ดมาอยู่กับผม” ฉันฟังน้องเขาเล่าอย่างเหม่อลอย ฉันไม่ค่อยจะสนใจอะไรแล้วละ ฉันแค่นั่งภาวนาให้เขาไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว ถ้าเขาจะตื่นขึ้นมาโดยจำฉันไม่ได้ หรือจำไม่ได้ว่าเคยรักกันก็ไม่เป็นไรเลยสำหรับฉันแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชีวิตของเขาเท่านั้น “แต่ผมก็คิดผิดครับ พอพี่สองคนเลิกกัน พี่เอ็ดไม่เคยลืมพี่ได้เลย พี่เขาไม่ยอมพบผมอีก ไม่ยอมรับโทรศัพย์ วัน ๆ พี่เขาทำแต่งาน งาน แล้วก็งาน ข้าวปลาไม่กิน  ผมเชื่อว่าวันนี้ที่พี่เขาขับรถไปชนตอหม้อทางด่วนก็คงจะหลับในแน่ ๆ เลยครับ พี่ครับผมจะทำอย่างไรดี ถ้าพี่เอ็ดเป็นอะไรไป ผมต้องไม่ให้อภัยตัวเองแน่ ๆ เลย ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ” ฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อยู่อีกแล้ว ฉันทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ตรงนั้น ไม่ ฉันไม่อายใครอีกแล้ว เอ็ด เธอต้องไม่เป็นอะไรไปนะ ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ไม่เชื่อใจเธอ “ใครเป็นญาติคนไข้ครับ” เสียงหมอผลักประตูออกมา แล้วเอ่ยถาม “ผมครับ” ฉันเอ่ยตอบหมอ  โดยที่มองหน้าเขา  ตอบมาซิหมอ แฟนผมเป็นอย่างไรบ้าง ฉันคิดในใจ “ผมอยากให้คุณไปลาเขานะครับ เพราะเขาน่าจะอยู่กับไม่น่าจะพ้นคืนนี้นะครับ” อะไรนะ ฉันไม่เชื่อ นี่ฉันฝันไปใช่ไหม  ฉันไม่เชื่อ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ . บันทึกจ๋า............... บันทึก เอ็ดจะทำอย่างไรดีจ๊ะ เอ็ดเสียใจแหลือเกินที่ วิทย์ไม่เข้าใจเอ็ด อยากบอกเขาเหลือเกินว่า วิทย์ยังจำวันที่ตกลงจะเป็นแฟนกันได้ไหม วันที่เราบอกว่าเราจะจริงใจซึ่งกันและกัน บอกว่าเราจะต้องไว้ใจกัน เรามีความรู้สึกร่วมกันว่า อยากพิสูจน์ให้คนอื่นๆ เห็นว่า เพศที่สามอย่างพวกเราไม่ได้สำส่อนเสมอไป แต่ทำไม วิทย์ไม่เคยเชื่อใจเราเลย หรือว่าวิทย์ก็เหมือนคนอื่น ๆ ที่ไม่เคยคิดว่า เพศที่สามอย่างพวกเราจะหยุดการแสวงหาเซ็ก ไม่ได้ แล้วจะให้เอ็ดทำอย่างไรดี อาทิตย์นี้แล้วซินะที่เราตกลงเป็นแฟนกันครบรอบ 3 ปี เราอยากจะให้เป็น 3 ปีที่น่าจดจำ มีคุณค่าทางใจ แต่ไม่น่าเลย บันทึกจ๋า รู้ไหมว่า เอ็ดต้องไปยกเลิกแผนทั้งหมดที่ไปกับอ้น ที่โรงแรมที่จะจัดงานให้วิทย์เขา เซอร์ไพส์ แต่เอ็ดต้องเป็นฝ่าย เซอร์ไพส์ เสียเองแล้วละบันทึก เอ็ดจะทำอย่างไรดี เอ็ดจะอยู่อย่าไรที่ต้องไร้เขาคนนั้นละ แต่ช่างเถอะ ซักวันหนึ่งเอ็ดว่า วิทย์ต้องเข้าใจ บันทึกเป็นกำลังใจให้เอ็ดด้วยจะ ต้องให้วิทย์เขาเข้าใจเอ็ดเร็ว ๆ นะจ๊ะ สู้ สู้ ฉันวางบันทึกหน้าสุดท้ายที่เอ็ดเขียนไว้ลง ฉันไม่เหลือน้ำตาอีกแล้ว วันนี้เป็นวันที่ฉันไปเผาศพเอ็ดที่วัด แม่ของเอ็ดหยิบบันทึกเล่มนี้ให้ฉัน แล้วบอกว่า เอ็ดคงอยากให้ฉันได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้ฉัน แม่ของเอ็ดบอกว่าเขารู้มาโดยตลอดว่า ลูกเขาเป็นอะไร และกำลังคบกับใครอยู่ เมื่อสัปดาห์ก่อนเขายังโทรมาเล่าให้ฟังถึงเรื่องราวที่เอ็ดกับฉันทะเลาะกัน แม่ของเอ็ดดูเหมือนเป็นคนสมัยใหม่มาก เขาไม่มีน้ำตาเลยในระหว่างที่พูดกับฉัน แถมยังให้กำลังใจฉันเพื่อให้ฝ่ากับความรู้สึกของฉัน ณ วันนี้ไปให้ได้  แต่ฉันซิ ฉันจะผ่านความรู้สึกอย่างนี้ไปได้ ดูเหมือนจะยังไม่มีคำตอบสำหรับตัวฉันเองเลย เอ็ดจากฉันไปนานแล้ว  สิ่งที่เขาเหลือเอาไว้ให้ฉันคือความเศร้า ความรู้สึกผิด ความปวดร้าว และความขื่นขม ที่มันคงจะไม่มีวันลบเลือนได้จากชีวิตของฉัน เอ็ด ฉันอยากบอกเธอเหลือเกินว่าวันนี้ฉันได้พิสูจน์ให้เธอได้เห็นแล้วละเอ็ดว่าฉันมั่นคงในรัก ระหว่างเธอและฉัน ฉันไม่แสวงหาความรักอีกแล้วละ เพราะเธอคือรักเดียว และรักสุดท้ายของฉัน จากคุณ : ภูผากานต์ (mukamuka) - [ 31 ก.ค. 49 13:56:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เศร้าจังครับ เสียดาย อะไรที่ผ่านไปแล้ว เอาคืนกลับมาไม่ได้ ผิดกันคนละนิดละหน่อยเดียวเองแท้ๆ แต่รวมๆ กันแล้ว มันช่างเกิดผลรุนแรงเหลือเกิน จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 31 ก.ค. 49 16:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เศร้าจังเลย...ฮือออออ จากคุณ : สองจุก (สองจุก) - [ 1 ส.ค. 49 21:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แง ๆ เศร้าจังเลยครับ ฮืๆๆ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 1 ส.ค. 49 21:07:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน นึกว่า คงไม่มีใครเข้ามาอ่านเรื่องนี้ซะแล้ว ถ้าอย่างไรเป็นกำลังใจให้ผมต่อไปนะครับ ผมจะพยายามเขียนเรื่องต่าง ๆ ออกมาอีกถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ดีอะไรก็ตาม ขอคุณจริง ๆ ครับผม จากคุณ : ภูผากานต์ (mukamuka) - [ 9 ส.ค. 49 07:55:38 ]