ความคิดเห็นที่ 1         อาลัมพายน์ปฏิเสธว่า   ทิพยรัตน์ร่วงรุ้ง               ลาวัณย์ เกิดแต่ศิลาสรรค์                      ทรัพย์แก้ว สินอื่นค่าบ่ทัน                        เทียมเท่า เลยนา บูรณ์ลักษณ์พรายเพริศแพร้ว      ห่อนคล้อยใจขาย         แก้วมณีอันสมบูรณ์ด้วยลักษณะ  ไม่ควรซื้อขายด้วยวัตถุใดๆ  ไม่ว่ารัตน์อื่น ทอง หรือโคก็ดี         พรานจึงถามว่า   เมื่อไม่แลกเปลี่ยนแก้ว       เก็จมณี ด้วยรัตน์โคบรรดามี                 มากพร้อง ตนท่านจะแลกศรี                   ทรัพย์เลิศ นี้เฮย ด้วยสิ่งใดจึงต้อง                      ท่านตั้งจิตประสงค์ อาลัมพายน์ตอบว่า   ผู้ใดชี้นาคผู้                    เรืองฤทธิ์ อันยากหาหมู่อมิตร                  ล่วงได้ นำพบอสรพิษ                         ภุชงค์ชาติ เราจักมอบมณีให้                    แด่ผู้ชี้หน พรานจึงถามด้วยความสงสัยว่า   ท่านฤๅคือครุฑแกล้ง          กลายตน ปลอมแปลกมาปะปน                แว่นแคว้น เป็นพราหมณ์หากแสวงหน        หานาค คงบ่ใช่มนุษย์แม้น                   ครุฑนั้นฤๅไฉน         คือครุฑกระมังท่านจึงแสวงหานาค  ประสงค์จะนำไปเป็นภักษาหารแห่งตน         อาลัมพายน์ตอบว่า   พราหมณ์เอยเรามิได้          เป็นครุฑ เช่นท่านเป็นชาวมนุษย์             แน่แท้ เพียงหมายจิตจงภุช-                  ชงค์ชาติ งูพิษฤทธิ์รู้แก้                            เรียกแม้หมองู         เรามิได้เป็นครุฑ   มิเคยเห็นแม้ครุฑสักตนหนึ่ง   เราเป็นหมองูต่างหาก   นามของเราคืออาลัมพายน์         พราหมณ์เนสาทหลากใจกล่าวว่า   แท้ท่านคงเพียบพร้อม        ศิลป์ศาสตร์ อันเร่าแรงฤทธิกาจ                    แกร่งกล้า วิชาชวลิตอาจ                           ออกชื่อ ใดนา ศิลป์เอกใดท่านร้า                     นาคร้ายรานผยอง         ท่านคงสำเร็จวิทย์วิเศษอันใดมาเป็นแน่ จึงไม่ยำเกรงเหล่านาค    กำลังใด  ศิลปวิทยาอันใดหนอ ?         อาลัมพายน์โอ่ตนว่า   พญาสุบรรณแจ้งจบ            เจนศิลป์ สรรพวิชานาคินทร์                    เชี่ยวกล้า อาจผลาญพร่าชีวิน                    พันผูก นาคแฮ คุณวิชาเลื่องหล้า                       ผ่านพร้องพิทย์แถลง     แสดงแด่ดาบสผู้                  บำเพ็ญตน สงัด ณ หิมวันต์หน                  แห่งไม้ เราผ้ายพฤกษ์ไพรบน               บรรพต โพ้นแฮ พบพระฤๅษีได้                        ท่านเอื้ออาศัย     ในพนาประพฤติน้อม          เนานาน บ่เกียจบ่คร้านงาน                    ค่ำเช้า พระประจักษ์จิตมาน                 มนัสเมต ตาเอย จึ่งบอกมนต์เกื้อเกล้า                 กอปรก้องกฤตผล     ชนทั้งหลายย่อมรู้               เรียกขาน เราแฮ ครูแห่งหมู่อาจารย์                   พิษผู้ สำเร็จวิทย์เชี่ยวชาญ                พิเศษสรรพ สูงนา นามว่าอาลัมพายน์รู้                 รอบพ้นพิษผอง         เราสำเร็จวิชาแล้ว   ทรงไว้แล้วซึ่งผลวิเศษแห่งมนต์นั้น จึงไม่เกรงกลัวนาคา   ควรนับเราว่าเป็นอาจารย์ของพวกหมองู         พราหมณ์เนสาทได้ฟังดังนั้นคิดว่า  อาลัมพายน์จะให้แก้วแก่ผู้ชี้บอกนาคเท่านั้น   เราจึงควรบอกสถานที่อยู่แห่งพระภูริทัตกับเขา   เขาจะได้ให้แก้วมณีแก่เรา     แล้วหันมาโน้มน้าวใจบุตรชายว่า   ลาภลอยมาแล้วละ            ควรหรือ สิริมาถึงมือ                            เมื่อไร้ เร่งรีบรัดรัตน์ถือ                     มือมั่น ไว้นา เราจะละแก้วไว้                      ดั่งไม้ควรหรือ         แก้วมณีนี้มิใช่ดั่งท่อนไม้ ที่เราจะเที่ยวทิ้งขว้างไปนะลูก    เราควรจะได้แก้วมณีนี้ไว้         โสมทัตไม่พอใจกล่าวว่า   พ่อเอยอันพ่อผู้                 พราหมณ์ชาติ ไยท่านยังจิตอาจ                     ประทุษร้าย ริรอนพระนาคราช                   เอื้อร่ม เรานา บ่คิดยามเราผ้าย                      ภพโพ้นพูนรมย์   ทรัพย์สินสมบัติพ้น               พรรณนา เพียงพ่อปรารถนา                    ท่านให้ พ่อหวังทรัพย์ใดรา                    เราบอก ราชแฮ ทูลพระภูริทัตไท้                     ท่านแท้ประทานสนอง อย่าปองประทุษร้ายต่อ              คนดี เมามืดโมหามี                         มากล้น กระทำบาปเบียนชี-                  วิตท่าน แลพ่อ มิตรมุ่งอมิตรด้น                      ดั่งนี้ควรหรือ ---------------------------------------------------- ร่วงรุ้ง  -  พรายแสง   ชวลิต  -  รุ่งโรจน์  รุ่งเรือง  มาน – มี, ใจ กฤตผล – ผู้มีผลสำเร็จแล้ว  ผู้ได้ผลสำเร็จ  ด้น -  ฝ่าไป  ดันไปข้างหน้า   หนอนชอนไชไปในผลไม้ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 2 ส.ค. 49 09:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2         พรานผู้พ่อกล่าวว่า   หวังน้ำในบ่อหน้า              แห่งไหน หวังกับข้าวจานใคร                   คิดข้อง โภชนาและน้ำใส                      ในหัตถ์ นั่นแล ประโยชน์แท้อย่าต้อง                 แตกพ้นพลันสลาย         โสมทัต เจ้ายังหนุ่มไม่รู้จักอะไร    สิ่งใกล้ย่อมจะดีกว่าสิ่งไกล   อาหารทั้งหลายเราย่อมควรกินที่อยู่ในมือ อยู่ในภาชนะเบื้องหน้าของเราแล้วนั่นแหละประเสริฐที่สุด  มิใช่ไปเอื้อมคว้าไขว่จากหนแห่งไหน         โสมทัตกล่าวว่า   ผู้ใดประทุษร้าย                รานมิตร สละเมตตาจิต                          มุ่งมล้าง เพลาละชีวิต                           ย่อมหมก ไหม้นา ประสบผลกรรมสร้าง                 สืบพ้องภัยเข็ญ   ยามเป็นย่อมหม่นเศร้า          ซูบกาย แน่นรกานต์ยามตาย                ตกร้อน ปฐพีจักสลาย                           สูบร่าง ผลบาปย่อมตามย้อน                ยอกย้ำเยือนตน         พ่อ  ถ้าพ่ออยากได้ทรัพย์  พระภูริทัตท่านคงจักให้   พ่อจะทำกรรมร้ายอย่างนี้ เวรจะตามถึงพ่อในไม่ช้าเลย         พราหมณ์กลับตอบว่า   กลัวอะไรกับทั้ง                  เวรา เราพวกพราหมณ์บูชา                เทพแล้ว เซ่นชีวิตสัตว์พา                        พ้นบาป คืนพิสุทธิ์ผ่องแผ้ว                     ห่อนพ้องกรรมพาน         เจ้าช่างเขลานัก โสมทัต    พราหมณ์ทั้งหลายเช่นพวกเรา ครั้นทำบาปสิ่งใดแล้ว   กระทำการบูชายัญย่อมกลับบริสุทธิ์พ้นบาปได้         โสมทัตกล่าวว่า   เช่นนั้นเชิญพ่อผ้าย          เพียงตน เดียวเอย ลูกไม่ขอร่วมหน                       แห่งหน้า จากแต่บัดนี้จน                        จบชีพ เรานา ก่นกอปรกรรมหยาบช้า              สุดชี้หนฉงาย         ลูกไม่อาจร่วมทางกับพ่อผู้คิดบาปอย่างนี้ได้อีกต่อไปแล้ว   ลูกไม่อาจอยู่กับคนเห็นผิดถึงปานนี้   ลูกขอแยกทางไป         ครั้นโสมทัตประกาศดังนั้นแล้ว ก็หลีกจากบิดาไปต่อหน้านั้นแล   พหูสูตโสมทัตทิ้ง               บิดา ประกาศถ้วนเทวา                    วัจน์พร้อง เนื่องเพราะมิอาจพา                  พ่อเชื่อ คำนา ผินสู่ทางเถื่อนท้อง                    นิราศร้าวแรมไพร         ภายหลังโสมทัตผู้แยกจากเนสาทบิดาแล้ว ได้ไปสู่หิมพานต์พนา  บวชเป็นฤๅษีบำเพ็ญพรต   ยังอภิญญาและสมาบัติให้บริบูรณ์ มิเสื่อมจากฌาณ  ละสังขารแล้วได้บังเกิดในพรหมโลก                                                    จบโสมทัตกัณฑ์                 ฝ่ายพราหมณ์เนสาท  เห็นบุตรจากไปดังนั้นก็ห่วงว่า  โสมทัตทิ้งเราจะไปไหน   ครั้นเห็นอาลัมพายน์ไม่พอใจหน่อยหนึ่ง   ก็หันมาประเล้าประโลมว่า  ดูกรอาลัมพายน์  ท่านอย่าวิตกไปเลย   เราจักบอกสถานแห่งพระภูริทัตนาคราชแก่ท่าน     แล้วก็พาอาลัมพายน์ไปยังที่พระองค์ทรงรักษาอุโบสถ บนจอมปลวกใต้ต้นไทรริมยมุนานทีนั้นเอง         เมื่อเข้าไปใกล้พอควร   เห็นพญานาคขดขนดอยู่บนจอมปลวกแล้ว   เหยียดมือชี้พลางกล่าวด้วยความโลภว่า   พิษารรังสิแพร้ว              เพราพรรณ ไพจิตรเพียงสุวรรณ               ชาดเกล้า สรรพางค์เศวตยรร-               ยงยิ่ง  วนัทนา คือพระภูริทัตเจ้า                  อะเคื้อนาคา   นิทรา ณ จอมปลวกเบื้อง     บนบง เชิญท่านจับดังจง                 จิตจ้อง เอิกอิทธิเอกภุชงค์                 สบเสาะ แสวงนา จุ่งมอบมณีหมดข้อง               เมื่อต้องสิ่งสรร         นั่นคือนาคใหญ่ยิ่งฤทธานุภาพที่ท่านเสาะหา   เปล่งรัศมีสีทองดั่งแมลงค่อมทองพราว   ศีรษะแดงประหนึ่งประดับด้วยทับทิม   กายปรากฏแม้นขนดของปุยฝ้ายขาว  หรือราวดั่งเมฆบนฟ้าใส  นอนอยู่บนจอมปลวกเบื้องหน้าท่านนั้นอย่างไรเล่า    ท่านจงจับมันดั่งใจท่าน แล้วส่งแก้วมณีมาให้เรา         พระโพธิสัตว์ลืมเนตรขึ้นมองเห็นพราหมณ์เนสาท  ดำริกับพระองค์เองว่า   เราได้คิดแล้วว่าพรานนี้จะทำอันตรายอุโบสถของเรา   จึงได้พาไปยังเมืองนาค  บำรุงให้อยู่สุขสบายเป็นอย่างดี มีพร้อมทรัพย์สมบัติเป็นอันมาก ก็ยังมิพึงพอใจ   ปฏิเสธแก้วมณีที่เราให้  แต่บัดนี้ไปพาหมองูมา           ถ้าเราจักโกรธแก่ผู้มีจิตคดคิดมุ่งร้ายมิตรผู้นี้   ศีลของเราก็จะขาด    ก็เราได้อธิษฐานอุโบสถอันประกอบด้วยองค์ ๔ มาแต่ก่อนจนถึงบัดนี้แล้ว   ย่อมคงจิตรักษาไว้สืบไป    ไม่ว่าเขาจะตัด  จะเผา  จะแทงด้วยอาวุธ  หรือจะฆ่าก็ตามที    เราจะไม่โกรธเขาเลย    ถ้าเราแลดูเขาด้วยความโกรธ  เขาย่อมแหลกป่นเป็นผงเถ้าธุลีไป    ช่างเถอะ  หากเขาจะทุบตีเราก็ทุบตีเถิด  เราจะไม่โกรธเลย         ดังนี้แล้วหลับเนตรลง   ทรงบำเพ็ญอธิษฐานบารมีไว้ในเบื้องหน้า  ตั้งพระทัยมั่นที่จะสละแม้พระชนม์ชีพเพื่อรักษาศีลแล้ว ซุกเศียรเข้าไว้ ณ ภายในขนด   นอนนิ่งมิได้ไหวติงกายเลย                                                              จบศีลกัณฑ์             ---------------------------------------------------- นรกานต์ – (นะ ระ กาน)  นรก ฉงาย – สงสัย  ไกล  ห่าง พหูสูต – ผู้เรียนมาก  ผู้สดับตรับฟังมาก  ผู้ศึกษาเล่าเรียนมามาก วัจน์ – วัจนะ ถ้อยคำ พิษาร – งู งูพิษ ชาด – สีแดงสด สรรพางค์ – ทั่วตัว  ทั้งตัว  สารพางค์ ก็ว่า ยรรยง -  งามสง่า งาม กล้าหาญ วนัท – ผู้ให้น้ำคือ เมฆ อะเคื้อ – สวย งาม สะอาด บง – มองดู แลดู เล็งถึง คล้อง ห่ม จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 2 ส.ค. 49 09:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบ คุณ P_JUNG_PIGLET  แหะๆ ตอนอื่นตอนนี้ยังไม่มีโครงการเลยค่ะ                           ทศชาติแต่ละเรื่องก็ยาวๆ ทั้งนั้น ถ้าจะมีอาจเป็นชาดกอื่นที่ไม่อยู่ในทศชาติค่ะ                           คุณ GTW ใช่ค่ะ โดยปกติถ้าเราทำอะไรโดยไม่มีเจตนาจริงๆ ก็จะไม่บาป                          เช่นสมมติว่าเดินหกล้มไปทับลูกหมา แล้วลูกหมาขาหัก หรือบาดเจ็บนี่                          เราก็ไม่ต้องรับกรรมเพราะการเจ็บของมัน เพราะเราไม่มีเจตนาจริงๆ                          อิอิ ชอบฉากครุฑเจ้าเล่ห์เหมือนกันค่ะ   คุณ scottie  จริงด้วยค่ะ ตอนจะไปภพนาคลืมเมียไปเลย กลับมาก็เลยโดนหนักหน่อย อิอิ                         คุณ lyne (katarena) ลงในเว็บแบบนี้ก็มีสีสันดีค่ะ ได้อ่านเป็นตอนๆ ใช้เวลาครั้งละไม่มาก                         แต่อ่านจอนานๆ จะเมื่อยตา ไม่สบายเหมือนอ่านหนังสือ                          ๑^____^๑ คุณ [nana_nana]     จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 2 ส.ค. 49 09:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านถึงตอนนี้ทีไร เคืองตาพราหมณ์คนพ่อเสียจริงๆ เลยค่ะ แต่ก็สงสัยเหมือนกันลูกชายพราหมณ์ ก็ตอนแรกก็ให้แล้ว ไม่เอาเอง คราวนี้จะมาอยากได้ งุกงิกๆ @^_______________^@ ปล. กระทู้ก่อน มีคนบอกว่าอ่านในหนังสือ กะในเนตได้คนละอารมณ์ มายกมือเห็นด้วยค้าบบบ :) จากคุณ : p_jung (P_JUNG_PIGLET) - [ 2 ส.ค. 49 11:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อุ้ยๆๆ เห็นว่ามีโครงการจะเเต่งชาดกหรือคะ? (หวังว่าคงมะได้มั่วนิ่มไปเองนะเนี่ย -_=!) แหม.. สนับสนุนเต็มที่ค่ะ เพราะชอบภาษาของคุณมากๆ จะได้เอาไว้อ่านให้คุณแม่ฟัง แล้วจะรอลุ้นนะคะ อ้อ.. นึกข้อต่างของฉบับหนังสือกะที่โพสท์ในกระทู้ได้อีกอย่างแล้วล่ะค่ะ ก็คำศัพท์ไงคะ ในหนังสือไม่มีอภิทานศัพท์ใช่ม้า งานนี้เรียกได้ว่าคลื่นลูกหลังมาแรงแซงโค้งแท้ๆ โฮะๆๆ ^O^ จากคุณ : lyne (katarena) - [ 2 ส.ค. 49 12:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โสมทัตน่ารักน่าชื่นชมกว่ามากๆ เลย จากคุณ : scottie - [ 2 ส.ค. 49 12:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เยี่ยม! จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 2 ส.ค. 49 19:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แง่มๆๆๆๆ รู้สึกว่าพราหมณ์อาลัมพายน์ ที่จริงก็ออกจะนิสัยไม่ค่อยน่ารักเท่าไร เพราะมีการ "หนีหนี้" และหลอกลวงผุ้มีพระคุณ แทนที่จะบอกดายสดีๆ กลับทำเป็นป่วย แถมเป็นคนโอ่ตนอีกต่างหาก แต่ภาพรวมของเขาในเรื่องรู้สึกจะค่อนข้างโชคดีเนอะ ^___^... จากคุณ : GTW - [ 3 ส.ค. 49 05:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9  ตอนที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4607870/W4607870.html จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 9 ส.ค. 49 10:41:39 ]