PANTIP.COM : W4593916 ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์ [THE FLOODS] สุสานที่ 1 สยบข้างบ้านสุดแสบ ครั้งที่ 1 [คุณพีทคุง-พิธันดร] [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 2

(เชิงอรรถอยู่ที่ คคห สุดท้ายนะครับ)

หลุมแรก

เริ่มแรก เรามาทำความรู้จักครอบครัวฝลัดกันก่อนดีมั้ยครับ

เห็นแวบแรก ครอบครัวฝลัดก็คงเหมือนกับครอบครัวอื่นๆ ทั่วไปแหละครับ แต่หมายถึงว่าถ้าคุณผู้อ่านยืนมองจากข้างหลัง ห่างออกมาซักร้อยเมตร ในตอนโพล้เพล้สลัวๆ ของฤดูใบไม้ร่วง แล้วแถมยังมีฝนตกพรำๆ อีกนะครับ สมาชิกทุกหน่อในครอบครัวนี้มีหนึ่งหัว สองตา สองแขน สองขา แล้วก็มีเส้นผมแปะอยู่บนหัวเหมือนกันหมด อ้อ... ยกเว้นซาตานเนลล่านะครับ แกไม่มีแขนแต่มีสี่ขานะ แล้วก็มีขนขึ้นปกคลุมทั้งตัวเลยแหละ ไม่ใช่แค่บนหัว

ทีนี้ถ้าคุณกล้าๆ หน่อยนะครับ เดินเข้าไปมองจากข้างหน้าในระยะใกล้กว่าร้อยเมตร (ขอเชิญเดินเข้าไปคนเดียวนะครับ คุณพีทขอตัวรออยู่ที่ระยะร้อยเมตรนี่แหละ) คราวนี้คุณก็จะค้นพบความจริงว่าครอบครัวฝลัดไม่เหมือนครอบครัวอื่นเอาซะเลย ทั้งคุณแม่คุณพ่อและคุณลูกใส่ชุดดำอยู่ตลอดเวลา ขนาดซาตาลเนลล่ายังสวมปลอกคอสีดำเลยครับ แถมยังมีเพชรสีดำประดับเข้ากับขนสีดำสนิทอีกต่างหาก ยกเว้นก็แต่แม่หนูเบ๊ตตี้ลูกสาวคนเล็กเท่านั้นเอง เส้นผมของแกเป็นสีทอง ใส่เสื้อผ้าสีสันสดใสสมวัย (เหมือนกับเด็กธรรมดา) และเวลาเดินแกก็ชอบกระโดดหย็องแหย็งไปด้วย

ครอบครัวฝลัดอยู่ในตระกูลพ่อมดแม่มดครับ ยายหนูเบ๊ตตี้ก็ด้วย (แน่นอนสิครับ ก็ลูกสาวแท้ๆ นี่นา) ถึงแม้ว่าแกจะดูเกือบเหมือนกับคนปกติทั่วไปก็เถอะ จะว่าไปแล้วแกก็นึกชอบอยู่เหมือนกันนะครับ ที่ตัวแกไม่ดู “กึ๊กกึ๋ยส์” เหมือนพ่อแม่พี่น้อง แกบอกว่ามันทำให้แกเป็นคนพิเศษดีจะตาย แถมยังทำให้คนอื่นทั่วไปตายใจนึกว่าแกเป็นเด็กธรรมดาอีกด้วย (เอาก๊ะแม่คุณสิ เอ้อ) เอาง่ายๆ เวลามีคนธรรมดาทั่วไปเดินสวนกับเบ๊ตตี้ ก็จะไม่มีใครรีบข้ามถนนหนีไปเดินฝั่งนู้น เหมือนอย่างเวลาสวนกับพ่อแม่พี่น้องคนอื่นในครอบครัวเลยครับ

แถมคนพวกนั้นยังพากันสงสารเห็นใจยายหนูของเราเสียอีก บอกว่า “ต๊าย ดูแม่หนูน้อยน่ารักน่าชังคนนั้นสิ ต้องมาอยู่กับครอบครัวพิลึกพิลั่นนี่ เคราะห์กรรมจริงจริ๊งงงง...” (โปรดลากเสียงยาว)

ทั้งหมดมันก็เริ่มมาจากการที่คุณแม่มอร์ดอนน่าของแก ตัดสินใจว่าพอกันที กับลูกๆ ที่เป็นแม่มดพ่อมดสุดกึ๊กกึ๋ยส์ (หกคนเข้าไปแล้วนะคุณแม่ สมควรพอได้แล้วครับ) ได้แก่ ลูกชายคนโต “วาลล่า” ตามด้วยลูกสาวอันดับสอง “ซาตานเนลล่า” ลูก...เอ่อ...เพศไหนก็ไม่รู้...คนที่สาม “เมอร์ลินแมรี่” ลูกชายหมายเลขสี่ “วินแฟล็ต” ปิดท้ายขบวนด้วยคู่แฝด “มอร์บิด” กับ “ไซเล้นท์” แต่ละคนก็น่ากลัวและพิลึกกึ๊กกึ๋ยส์กันคนละแบบไม่ซ้ำกัน เรียกว่าพ่อแม่ที่เป็นพ่อมดแม่มดสมควรจะภาคภูมิใจเชียวแหละ

ตัวอย่างเช่น ยายหนูซาตานเนลล่านี่ อย่าเผลอนึกว่าแกเป็นสัตว์เลี้ยงของครอบครัวเชียวนะครับ (อาจเสียข้อเท้าได้) ที่จริงเธอเป็นลูกสาวตะหาก เพียงแต่วันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุทางเวทมนตร์ขึ้น ผู้ร่วมก่อการประกอบด้วยคทาเวทมนตร์ไม่สมประกอบ (สงสัยลืมส่งซ่อม) กับกุ้งอีกตัว (ข่าวไม่ได้แจ้งว่าสุกแล้วหรือยัง) เผลอแผล็บเดียว... ชะแว้บ... ลูกสาวกลายเป็นลูกหมา เอ๊ย ลูกสุนัขพันธุ์ฟ็อกซ์เทริเออร์ไปซะแล้ว อันที่จริงอำนาจเวทมนตร์ระดับนี้ คุณแม่จะแปลงคุณลูกกลับมาเป็นสาวน้อยดังเดิมก็ได้สบายมาก แต่แม่หนูซาตาลเนลล่าอะสิครับ แกติดใจการปุเลงๆ สี่ขาไปไหนมาไหนซะแล้ว ก็เลยตามใจคุณลูก อยากเป็นลูกหมา เอ๊ย ลูกสุนัขก็ย่อมได้หายห่วง

ที่จริงยายหนู{เชิงอรรถ 1} เมอร์ลินแมรี่ก็มีขนขึ้นคลุมทั่วตัวเหมือนกันนะครับ แต่แกมิใช่ลูกสุนัขหรอกนะครับขอยืนยัน ถึงแกจะคำรามในลำคอบ่อยๆ แล้วก็ชอบให้คนขว้างท่อนไม้ไปไกลๆ ให้แกวิ่งไปคาบกลับมาก็เถอะ

“แม่อยากได้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ซักคนน่ะค่ะพ่อ” คุณแม่มอร์ดอนน่าบอกกับคุณพ่อเนอร์ลินหลังจากที่คู่แฝดเกิด “เด็กผู้หญิงน่ารักๆ ที่ชอบเล่นแต่งตัวตุ๊กตาให้สวยๆ แทนที่จะเสกให้ตุ๊กตากลายเป็นกบน่ะค่ะ แม่อยากได้ลูกสาวไว้ทำครัวด้วยกัน จะได้ช่วยกันทำเค้กช็อกโกแล็ตที่เป็นรสช็อกโกแล็ตจริงๆ ไม่ใช่ทำออกมาแล้วกลายเป็นรสเลือดค้างคาว”

“แต่แม่จ๊ะ เราเป็นพ่อมดแม่มดนะ” คุณพ่อเนอร์ลินทำเสียงออดอ้อนนิดนึง “เด็กๆ ก็ต้องคอยเสกข้าวของให้กลายเป็นกบเป็นเลือดเป็นธรรมดาจ้ะ ตระกูลเราก็เป็นแบบนี้กันมาตั้งแต่โบร่ำโบราณแล้ว”

“แม่รู้ค่ะพ่อ แม่เองก็ชอบกบชอบเลือดเหมือนกัน” มอร์ดอนน่าตอบ “แม่รักลูกๆ ของเราทั้งหกคนแหละค่ะ แต่ละคนแสนจะร้ายกาจในเรื่องแปลกประหลาดพิลึกพิลั่นซะจนแทบจะตามไม่ทันกันทั้งนั้น เพียงแต่แม่อยากได้เด็กผู้หญิงเล็กๆ น่ารักๆ ซักคนไว้ทำอะไรธรรมดาๆ แบบที่แม่กับลูกสาวทั่วไปเขาทำกันมั่งนี่คะ”

“แต่คุณก็เพาะเห็ดพิษเดธแค็ปกับเจ้าคู่แฝด แล้วก็ช่วยกันลับเขี้ยวให้แมวกับวาลล่านี่จ๊ะ”

“ก็จริงค่ะ แม่ชอบทำอะไรพวกนั้นนะคะ แต่แม่ก็อยากทำอะไรอย่างอื่นมั่งนี่ อย่างถักนิตติ้ง วาดรูปดอกไม้ อย่างเนี้ยค่ะ”

“ถักนิตติ้งนี่มันอะไรเหรอจ๊ะ” คุณพ่อเนอร์ลินถาม แต่คุณแม่มอร์ดอนน่าตัดสินใจแล้วว่าเธอจะมีลูกสาวอีกคน ที่เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่มีอำนาจเวทมนตร์ และแทนที่จะ “ผลิต” ลูกสาวคนนี้ในห้องทดลองตามสูตรในตำรับโบราณ โดยใช้คทาแรงสูงขนาดยักษ์กับชุดหม้อเงาวับยี่ห้องเจมี่โอลิเวอร์อย่างลูกคนอื่นๆ เธอตัดสินใจจะให้กำเนิดลูกคนนี้ด้วยวิธีธรรมด๊าธรรมดาแบบเดียวกับที่คนทั่วไปเขาเกิดกัน{เชิงอรรถ 2}

ตอนที่ยายหนูเบ๊ตตี้เกิดมา แกก็ดูเหมือนกับเด็กผู้หญิงน่ารักน่าเอ็นดูตามที่คุณแม่มอร์ดอนน่าเธอฝันเอาไว้ไม่มีผิด แต่ด้วยเหตุที่เป็นลูกของแม่มดพ่อมด ยายหนูแกก็เลยโตเร็วและทำอะไรๆ เป็นเร็วกว่าเด็กธรรมดา ยังไม่ทันสามขวบดีแกก็เข้าครัวช่วยคุณแม่ทำซูเฟล่ และหัดถักเสื้อกันหนาวให้คุณยายแล้ว (คุณยายของแกคือ “ราชินีสแคร็ตช์ร็อต” ถูกฝังอยู่ในสวนหลังบ้านด้วยกันกับญาติมิตรคนอื่นๆ ของครอบครัวครับ เวลาหน้าหนาวตอนกลางคืน ท่านจะรู้สึกหนาวมากหน่อย เพราะเนื้อหนังท่านเปื่อยยุ่ยเป็นดินไปหมดแล้ว)

แต่ไม่ว่าหนูน้อยเบ๊ตตี้จะดูเหมือน “ปกติ” แค่ไหน แกก็มีอำนาจเวทมนตร์อยู่ในตัวครับ เพียงแต่มันจะเป็นอะไรเล็กๆ น้อยๆ ที่คนอื่นไม่ค่อยสังเกตซะเป็นส่วนใหญ่ อย่างเวลาแกจะเอาหนังสือที่อยู่สูงๆ เอื้อมมือไม่ถึง อยู่ดีๆ มันก็จะผลุบลงมาวางบนโต๊ะเอง หรือบางทีแก้วน้ำก็ลอยดึ๊กดึ๋ย... ดึ๊กดึ๋ยไปในอากาศ เติมน้ำจากก๊อกน้ำในครัวเอง แล้วน้ำเปล่าก็ชะแว้บ... กลายเป็นน้ำหวานแถมน้ำแข็งอีกสองก้อน มีหลอดดูดปักอีกอัน จากนั้นก็ลอยดึ๊กดึ๋ย... ดึ๊กดึ๋ยกลับเข้ามาหามือซ้ายของแก

“ปกติ” ไม่ใช่เล่นเลยนะครับ หึๆๆ

(ครอบครัวฝลัดหน้าตาประมาณนี้ครับ)

จากคุณ : พิธันดร - [ 4 ส.ค. 49 07:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3

.

หลุมที่สอง

บ้านของครอบครัวฝลัดก็กึ๊กกึ๋ยส์ไม่แพ้เจ้าของแหละครับ ถ้าดูไกลๆ ก็ปกติดีหรอกนะ แต่พอเข้ามาใกล้ๆ คุณผู้อ่านก็จะเห็นว่ามันไม่ค่อยปกติซักเท่าไหร่ ก็ไม่ใช่ว่ามันเป็นปราสาทใหญ่โตมืดตึ๊ดตื๋อน่ากลัวแบบที่ทรานซิลวาเนียวอเทอร์อย่างบ้านญาติคนอื่นๆ หรอกนะครับ ครอบครัวฝลัดอาศัยอยู่ในประเทศธรรมดาๆ ในเมืองธรรมดาๆ{เชิงอรรถ 3 } ในถนนธรรมดาๆ ในบ้านที่มีทั้งสวนหน้าบ้านและสวนหลงบ้านด้วยซ้ำ เพียงแต่บ้านฝลัดมันจะต่างจากบ้านทั่วไปอยู่นี้ดดดด... เดียวเท่านั้นเอง

ไม่ได้เป็นเพราะว่าต้นไม้ริมรั้วพยายามจะยื่นกิ่งมาจับตัวคนที่เดินผ่าน ไม่ได้เป็นเพราะว่าสวนมันรกเรื้อซะจนมองเข้าไปไม่เห็นตัวบ้าน ไม่ได้เป็นเพราะมีเมฆดำสามก้อนลอยตุ๊บป่องประดับหลังคาอยู่ตลอดเวลาแม้ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส หรือเพราะค้างคาวดูดเลือดตัวใหญ่ยักษ์ที่ห้อยหัวอยู่ตามต้นไม้พวกนั้น และแน่นอนว่าไม่ได้เป็นเพราะครอบครัวฝลัดทำตัวใจไม้ไส้ระกำไม่เอื้อเฟื้อคนอื่นเลย พวกเขาออกจะเต็มอกเต็มใจครับ ถ้าเพียงแต่ผู้คนไม่กลัวจนหัวหดและกล้าเอ่ยปากขอ บ้านฝลัดก็พร้อมจะให้ยืมเครื่องตัดหญ้า (สมมุติว่าถ้ามี) หรือแบ่งน้ำตาลทรายให้ซักถ้วยแน่นอนอยู่แล้ว

เมื่อตอนที่ซื้อ บ้านนี้มันก็เหมือนกับบ้านหลังอื่นๆ บนถนนสายเดียวกันแหละครับ มีสนามหญ้าเรียบเตียน มีแปลงดอกไม้สวยๆ ทั้งหน้าบ้านหลังบ้าน ประตูหน้าทาสีแดง หน้าต่างมีกันสาดที่บังแดดได้สีขาว กระจกหน้าต่างก็สะอาดใสปิ๊ง

มีแต่เพียงสีของประตูหน้าเท่านั้นที่ครอบครัวฝลัดคงไว้ตามเดิม

“สีมันสวยดีจังเลยค่ะ เหมือนเลือดสดๆ เลย” มอร์ดอนน่าว่า “แต่ที่เหลือต้องเปลี่ยนใหม่หมด”

กันสาดหน้าต่างทาเป็นสีดำ เติมใยแมงมุมกับซากแมลงวันเข้าไปอีกหน่อย ดอกไม้น่าเกลียดพวกนั้นก็ถอนออกจนเกลี้ยง แล้วปลูกต้นไม้มีหนามกับพวกเถาคันตำแยลงไปแทน ประกาศให้หญ้าในสนามรับทราบว่าถ้าไม่หยุดงอกล่ะก็จะเทคอนกรีตทับซะให้หมด จากนั้นก็ฝังญาติมิตรทั้งที่ตายแล้วและครึ่งตายครึ่งเป็นไว้ในสนามหลังบ้าน สุดท้ายก็ฝึกสอนเจ้าประตูรั้วด้านหน้าให้รู้จักป้องกันไม่ให้แขกไม่พึงประสงค์เข้ามาได้

ปกติแล้วจะไม่มีใครยอมเดินผ่านบ้านตระกูลฝลัดแต่จะข้ามถนนไปเดินฝั่งนู้นแทน บุรุษไปรษณีย์ต้องเอาปากคีบสำหรับย่างบาร์บีคิวอันยาวเป็นวาหนีบจดหมายหย่อนลงในตู้รับ นับตั้งแต่วันที่ตู้รับจดหมายรับประทานนาฬิกาข้อมือของเขาไปเป็นต้นมา

ภายใต้ตัวบ้าน ครอบครัวฝลัดสร้างอุโมงค์และห้องใต้ดินไว้สลับซับซ้อนอย่างกับเขาวงกตเลยครับ ช่องทางพวกนี้ยื่นออกไปทุกทิศรอบบ้านเป็นระยะร้อยๆ เมตร ชั้นล่างสุดอยู่ลึกมากเสียจนรู้สึกได้ถึงความร้อนของใจกลางโลก เรียกว่าร้อนจนทอดไข่ดาวบนพื้นห้องได้เลยล่ะครับ

ส่วนข้างนอกบ้านก็ปลูกพุ่มไม้สูงหนาดูน่ากลัวเอาไว้รอบๆ สวน ป้องกันไม่ให้สายตาของพวกชอบสอดรู้สอดเห็นสอดส่องมองเข้ามา แต่มันก็กันได้ไม่หมดหรอกครับ ไม่เชื่อก็ดูกันต่อไป

ครอบครัวฝลัดนี่เป็นครอบครัวตัวอย่างที่รักใคร่กลมเกลียวและมีความสุขมากครับ พวกเขาก็ว่าบ้านของเขามันดีเลิศประเสริฐศรีไม่มีที่ติอะนะครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ปัญหามันอยู่ที่คนอื่นตะหาก เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ชอบเห็นอะไรที่แตกต่าง อยากเห็นทุกคนมีอะไรเหมือนๆ กับตัวเอง มีรถแบบเดียวกัน ทีวีจอกว้างแบบเดียวกัน เตาย่างบาร์บีคิวแบบเดียวกัน ขนาดลูกยังต้องมีสองจุดสี่คนเท่ากันอีก จะได้รู้สึกอุ่นใจ เวลาไปเจอกันตามซุปเปอร์มาร์เก็ตก็คุยกันเรื่องรายการทีวีเมื่อคืนก่อนบ้าง หรือคุยกันว่าวันหยุดคราวหน้าจะไปไหนดีบ้าง

ที่จริงมันก็ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอกครับ ลึกๆ แล้ว แต่ละคนก็อยากจะมีดีมากกว่าคนอื่นนิดๆ หน่อยๆ ด้วยกันทั้งนั้น ถึงดูเผินๆ จะเหมือนกันก็ตามเถอะ อย่างรถก็ขอให้มีบางชิ้นบางส่วนหรูหรากว่าซักนิด ให้เครื่องยนต์แรงกว่าซักหน่อย อยากให้ลูกตัวเองเรียนเก่งกว่าลูกคนอื่น อยากมีเงินมีทองมากกว่า อยากมีอ่างอาบน้ำแบบสปาที่มีน้ำวนอย่างที่เพื่อนบ้านคนอื่นไม่มี เป็นต้น

เอาเข้าจริง ทุกคนก็อิจฉาคนอื่นด้วยกันทั้งนั้นแหละครับ

ยกเว้นก็แต่... แอ่น แอน แอ๊นนนน... ครอบครัวฝลัด

ซึ่งไม่มีรถยนต์ซักคันด้วยซ้ำ เวลาจะไปไหนมาไหน ถ้าไม่ขี่ไม้กวาดเทอร์โบที่เร็วซะจนคนธรรมดามองไม่เห็น{เชิงอรรถ 4 } ก็เดินเอา ไม่ก็นั่งแท็กซี่ครับ เว้นแต่เบ๊ตตี้ คนอื่นในบ้านไม่มีใครขึ้นรถเมล์หรอกครับ เพราะจะโดนผู้โดยสารท่านอื่นบ่นเรื่องกลิ่น ซึ่งก็ไม่ได้เหม็นร้ายกาจอะไร แต่มันออกจะแปลกๆ ซะมากกว่า คือเหมือนดอกกุหลาบผสมกับพริกไทยกับหมาที่เล่นน้ำจนตัวเปียกน่ะแหละครับ และถ้าเมื่อไหร่ที่ชาวฝลัดอยากอาบน้ำแบบสปาล่ะก็ แค่ถอดเสื้อผ้ายืนในสวนหลังบ้าน สั่งให้เจ้าเมฆดำสามก้อนเทฝนลงมาก็ชุ่มฉ่ำสำราญอุราเรียบร้อย อ๊ะๆ ไม่ใช่น้ำฝนเย็นจนขนลุกอย่างฝนบ้านคุณผู้อ่านหรือฝนบ้านผมนะครับ ฝนเนี้ยอุ่นกำลังดี แถมมีแชมพูผสมครีมนวดผมในตัวอีกต่างหาก (อะไรจะขนาดนั้น) จะมีเชยกว่าบ้านอื่นก็เรื่องเดียวคือทีวี ซึ่งเพิ่งจะมีได้ไม่นานนี่เองครับ

เพราะอย่างนั้นไงครับ ถึงคนอื่นที่อาศัยอยู่ในละแวกบ้านจะคิดว่าครอบครัวนี้ช่างแปลกพิลึกกึ๊กกึ๋ยส์ สุดแสนจะน่าสะพรึงกลัว เพราะแตกต่างจากคนทั่วไป แถมยังไม่เคยเชิญใครไปดื่มกาแฟที่บ้านตอนเช้า หรือจัดงานปาร์ตี้รวมจานที่เพื่อนบ้านเอาอาหารมาแบ่งกันกินก็ตาม แต่เอาเข้าจริงแล้ว ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์นี่อาจจะมีความสุขมากกว่าเพื่อนบ้านทุกคนซะอีก จะว่าไปก็ยกเว้นแค่วาลล่าลูกชายคนโตคนเดียวเท่านั้นเองที่ทำงานนอกบ้าน คนอื่นที่เหลือไม่จำเป็นต้องออกไปเลยด้วยซ้ำ เพราะบ้านกึ๊กกึ๋ยส์แห่งนี้มีทุกสิ่งที่ต้องการเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบอยู่แล้วครับ

.

จากคุณ : พิธันดร - [ 4 ส.ค. 49 07:41:18 ]