ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 3... “อาจารย์วีรชัยหายตัวไป!”               ถ้อยประกาศของอัคเรศสร้างความตื่นตระหนกให้แก่ดุษฎีและหวันยิหวาเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะฝ่ายแรกนั้น นับถืออาจารย์วีรชัยเหมือนญาติแท้ๆ ความคุ้นเคยและความผูกพันอันหนาแน่นย่อมทำให้เขาร้อนรนราวกับโดนเปลวเพลิงโหมใส่ทุกทิศทุกทาง ชายหนุ่มนั่งอึ้ง ร่างกายสั่นสะท้าน หากไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ดั่งต้องมนตร์สะกด               ผิดกับหญิงสาวที่แม้จะตกใจ แต่ยังมีสติพอจะถามไถ่สิ่งที่เกิดขึ้น               “แล้วนายรู้ได้ไงว่าอาจารย์หายตัวไป”               อาจเพราะสูดลมหายใจไม่ทัน คนถูกถามจึงเงียบอยู่พักใหญ่ก่อนเฉลย               “อาจารย์บอกให้เราไปหาตอนเช้าวันนี้ แต่พอเราไป เราก็ไม่เห็นอาจารย์ที่บ้าน ทั้งประตูและหน้าต่างปิดล็อกหมด”               “อาจารย์อาจมีธุระด่วนมั้ง คงออกจากบ้านมาก่อนเลยคลาดกับนาย” หวันยิหวาเดา               “ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะอะไรรู้ไหม” อัคเรศมองหน้าหวันยิหวากับดุษฎีอย่างจริงจัง แววตานั้นคล้ายมีเปลวปะทุ “ประตูถูกลงกลอนจากด้านใน หรือใครคิดว่าคนเราสามารถลงกลอนด้านในบ้านทั้งที่ตัวเองอยู่ด้านนอกได้”               หวันยิหวาหรี่ตา หล่อนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง มันมีอะไรตงิดๆในสมอง หากจนแล้วจนรอดกลับคิดไม่ออก               “ไปกันเถอะ” ดุษฎีกล่าวเสียงเรียบ แบกเป้ขณะชักชวน ทว่าหญิงสาวรั้งแขนเขาไว้               พลังงานบางอย่างกระจายออกมาจากร่างของชายหนุ่ม หวันยิหวารู้สึกว่าเขาตัวโตขึ้นอีกหลายเท่า และเมื่อมองเขา ก็เหมือนหล่อนเป็นเด็กหญิงตัวเล็กเงยมองผู้ใหญ่               “จะไปไหน”               “ก็ไปบ้านอาจารย์ไง”               “นายยังไปไหนไม่ได้” หญิงสาวร้อง               ชายหนุ่มสองคนนิ่วหน้า ไม่เข้าใจความคิดหล่อนสักนิด               “นายยังไปไหนไม่ได้จนกว่าจะทำแผลเสียก่อน”               “ไม่ได้!” คราวนี้คนคนร้องกลับเป็นอัคเรศ “ต้องไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไม่ทันการ”               หวันยิหวาจ้องหน้าเพื่อนเขม็งคล้ายจะเจาะลึกลงในความคิดทั้งหมดทั้งมวลของเขา อัคเรศเองคงเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้ขึ้นเสียงจึงอ้อมแอ้ม               “คะ-คือ ถ้าไม่รีบไป เกิดอาจารย์มีอันตรายจะช่วยไม่ทัน”               “นั่นสิหวา เรารีบไปกันเถอะ” ดุษฎีสนับสนุน               หวันยิหวาลังเลเล็กน้อย หากยอมปล่อยแขนดุษฎี ชายหนุ่มทั้งสองรีบออกจากจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หล่อนยืนจมอยู่ในภวังค์ความคิดอันสับสนของตน จากคุณ : คายตรี - [ 5 ส.ค. 49 03:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บนยอดตึกสูงละลิ่วปรากฏร่างบุคคลสองคนยืนประจันท่ามกลางแดดจ้ายามบ่าย ฝ่ายชายตัวสูงใหญ่ใส่ชุดเสื้อฝ้ายสีขาว กางเกงม่อฮ่อมขายาวสีน้ำเงิน เคียนพุงด้วยผ้าขาวม้าลายขาวแดง ส่งยิ้มเผล่ให้หญิงสาวซึ่งทำหน้าบูดบึ้ง ท่าทางหล่อนทะมัดทะแมง บวกกับเสื้อยีนส์ตัวสั้นโชว์หน้าท้องเพรียว กางเกงยีนส์ขายาวรับรองเท้ากีฬาสีเข้ม ยิ่งทำให้หล่อนดูเท่มากขึ้น ผมยาวเท่าศอกพลิ้วสะบัดกลางอากาศ สายตาคมกล้าจับจ้องชายหนุ่มไม่ละวาง               เหมือนคนทั้งคู่จะรอสัญญาณคล้ายนักมวยรอเสียงระฆัง จนนกสีขาวบินร่อนผ่านพ้นสายตา หญิงสาวจึงเริ่มบิดเอนกาย ดัดมือได้รูปลัญจกรท่าต่างๆ ปากขมุบขมิบ               “สี หะ นา ทัง”               พระคาถาหัวใจราชสีห์กังวานราวระฆังตอนเพล หล่อนเพียงกระทืบเท้าสามครั้ง ก็ได้ปรากฏเป็นรูปราชสีห์ตัวหนึ่ง อ้าปากคำราม ร่างกายของมันเลือนๆ ยิ่งยามโดนแดดส่องช่างคล้ายภาพสะท้อนบนผิวน้ำอันกระเพื่อม หากชายหนุ่มยังใจเย็น รอยยิ้มเปื้อนหน้าไม่ลบหาย               “ไป!”               สิ้นเสียงสั่ง ราชสีห์แล่นโลดโจนทะยานเข้าหาชายหนุ่มทันที เขากวาดเท้า เหยียดแขนยันอากาศด้านหน้า ตะโกนลั่นดั่งฟ้าผ่า               “ธะ นะ มะ พะ”               อานุภาพแห่งคาถาส่งผลให้รอบกายเขาเรืองสว่าง บังเกิดขอบปริมณฑลเป็นรัศมีสีใสเช่นฟองน้ำ ผลักดันราชสีห์ตัวใหญ่กระเด็นกลิ้งกลับแทบเท้าเจ้านายมัน               “ไม่ได้เจอกันแค่ห้าปี เก่งขึ้นนะตระกล” แว่วเสียงหวานมีรอยตวัดอย่างจงใจ ผิดกับคนตัวหนาใหญ่ซึ่งเริงร่าเสมอ               “ดาก็เก่งขึ้นนี่ เมื่อก่อนเห็นเสกลูกแมว เดี๋ยวนี้เสกราชสีห์ได้แล้ว”               “ในเมื่อเห็นแล้ว ทำไมไม่ยอมแพ้เสียเล่า จะได้ไม่เจ็บตัวเปล่าๆ”               ชายหนุ่มยักคิ้วยักไหล่ผ่านมุมมองกระจกพลังจิตสีใส               “ดาคงไม่คิดว่า อาจารย์ของพี่จะยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆใช่ไหม”               “มันควรเป็นอย่างนั้น สำนักวโรหะควรนอบน้อมต่อสำนักกฤตยามานานแล้ว”               ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ส่งเสียงจิ้จ้ะ “พี่กลับคิดว่าเราไม่ควรแย่งกัน”               “ควรไม่ควรไม่รู้ แต่เมื่ออาจารย์สั่ง ต้องทำตาม” หญิงสาวตวาด “ราชสีห์ไฟ จงทำลายกำแพงลม ณ บัดนี้”               สัตว์เวทย์อ้าปากอวดเขี้ยว รอบกายแผ่ซ่านด้วยรังสีร้อน ปลายหางลุกติดเปลวเพลิงสีเขียวอมส้มตวัดไปมา ครั้นมันคำรามอีกครั้ง ลูกไฟใหญ่ได้พุ่งปรี่เจาะขอบปริมณฑลสีขาวเป็นรูกว้าง ชายหนุ่มรีบสะบัดแขน ท่องคาถา               “นะ มะ พะ ธะ”               คลื่นน้ำบิดหมุนเกลียวจากมือชายหนุ่ม พุ่งปะทะลูกไฟใหญ่ ต้านกันไว้จนแตกลั่น               ลูกไฟเพิ่มอัตราเร็วในการหมุนมากขึ้น มันรุกคืบดันพลังแห่งน้ำ สองเท้าของชายหนุ่มที่เหยียดหยัดถึงกับเลื่อนไถล เขาตัดสินใจเบี่ยงพลังขึ้นบนฟ้า ทั้งดวงไฟและคลื่นน้ำ ซัดซ่านกระจัดกระจายสลายสูญในอากาศสิ้น               ตระกลเผยอปากคล้ายจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับเปลี่ยนใจในช่วงวินาที               “นะ มะ พะ ธะ”               พลังวารีปรากฏเป็นเกลียวเวียนรอบท่อนแขนหนันแน่นด้วยกล้าม เพียงชกลมไปยังทิศที่มีราชสีห์ไฟอยู่  ก็ระเบิดตูมด้านหลังสัตว์เวทย์ทันตา               สัตว์เวทย์กระดอนเด้งออกด้านข้าง สัณชาตญาณแห่งสัตว์ทำให้มันหยัดกายรวดเร็ว เมื่อเขาปล่อยคลื่นพลังออกมาอีก มันก็กระโดดแผล็วหลบพ้น ทว่าการเอาแต่หลีกหนีเช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่อเจ้าของร่างเพรียวเลย หล่อนจึงบิดกายร่ายรำท่วงท่าลัญจกร เนรมิตปทุมจักรขึ้นหนึ่งดอก ซัดใส่ชายหนุ่มซึ่งพัวพันกับราชสีห์ไฟอยู่               ปทุมจักรคือดอกบัวร้อยแปดกลีบ ประกอบเนื้อด้วยทองคำบริสุทธิ์ เป็นอาวุธรวดเร็วขนาดสามารถตัดต้นไม้ใหญ่ไกลเท่าหกช่วงตึกได้ในเสี้ยวนาที               กว่าจะรู้ตัวว่าฝ่ายตรงข้ามส่งอาวุธมา ตระกลก็เห็นปทุมจักรจ่อหน้าแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะพ้นความรวดเร็วของมันได้               ฉับ!               ชายหนุ่มล้มกลิ้งไปกับพื้น เลือดแดงสดซึมเป็นริ้วยาวบนแก้ม หากดวงตาใสยังคงอารมณ์ตามเดิม ชายหนุ่มยันกายลุกยืนระหว่างสัตว์เวทย์กับวิภาดา คำนวณโอกาสแล้ว ถ้าทั้งสองลงมือพร้อมกัน เห็นท่าจะรอดยาก               หญิงสาวเนรมิตปทุมจักรอีก มาดหมายใคร่ยุติการประลองเสียทีเดียว ชายหนุ่มเองพยายามรวบรวมสมาธิอันแน่วแน่เพ่งกระแสกระพือรอบกาย               ระหว่างนั้น คลื่นพลังหนึ่งแล่นแวบผ่านมา เบนความสนใจของคนทั้งคู่ สีหน้าแต่ละคนบ่งชัดถึงความตื่นตระหนกสุดใจ หันขวับไปยังต้นตอแห่งคลื่นพลังนั้น               สุดปลายสายตา เป็นบ้านไม้สองชั้นหลังเล็ก               บ้านวีรชัย! แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 49 04:33:13 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 49 04:16:16 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 49 04:04:03 จากคุณ : คายตรี - [ 5 ส.ค. 49 03:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บ้านอาจารย์วีรชัยอยู่ปลายซอย เป็นบ้านไม้สองชั้นหลังเล็ก หลังคาสีน้ำเงินเข้มถูกบดบังด้วยแมกไม้ใบเขียวขนาดใหญ่หลากหลายสายพันธุ์ ซึ่งสร้างทั้งความร่มรื่นและความพรั่นพรึงในบางขณะ ประตูรั้วสีเดียวกับหลังคาปิดสนิทแน่น ครั้นเมื่อมองสภาพโดยร่วมแล้ว เหมือนร้างคนมาแรมปี               ในความคิดของดุษฎีนั้น อาจารย์วีรชัยออกจะแปลกๆ พิลึกคน อาจารย์เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ชอบคิด ค้นคว้า และทดลอง ความกล้าหาญที่บรรจุในตัวอาจารย์มีมากเกินร้อย ซึ่งบางครั้งได้แปรเปลี่ยนเป็นความเสี่ยงอย่างยิ่งยวด               อาจารย์วีรชัยเป็นรุ่นน้องพ่อของดุษฎี ทำงานวิจัยร่วมกันเกี่ยวกับการใช้พลังลี้ลับ และในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ แต่น่าเสียดายที่พ่อเขาไม่มีโอกาสได้สัมผัสความสำเร็จนั้น               และหลังจากพ่อตาย อาจารย์ก็ดูแลเขามาตลอด ราวกับช่วยชดเชยสิ่งที่เขาสูญเสียไป ความผูกพันนี้บวกกับอายุที่ไม่ห่างกันมากนัก ทำให้ดุษฎีคิดว่าอาจารย์วีรชัยเป็นพี่ชายมาตลอด               แต่นี่ อาจารย์วีรชัยหายตัวไปเสียแล้ว!               ชายหนุ่มมองลอดซี่กรงเหล็ก บรรยากาศภายในสลัวมัวซัว รู้สึกเสียววาบตรงต้นคอ คล้ายมีสายตาใครจับจ้องมองดูทุกอิริยาบถของเขาจากในบ้าน               “เงียบจัง” หวันยิหวาเอ่ยลอยๆ               “เห็นหรือยังว่าอาจารย์หายตัวไป”               อัคเรศตอกย้ำความคิดตน หวันยิหวาส่ายหน้า               “ไม่เห็นว่าอาจารย์หายตัวไปสักหน่อย เราว่าอาจารย์คงไปเดินเล่นมากกว่า นายมองโลกในแง่ดีไว้ก่อนนะ”               คำสุดท้ายนั้นดุษฎีรู้ดีว่าหญิงสาวต้องการปลอบเขา เขาเองอยากคิดในแง่ดีไว้ก่อนเช่นเดียวกัน แต่ลองความคิดมันไถลเตลิดไกลแล้ว ย่อมยากที่จะกู่เรียกกลับคืน               “เราว่าอาจารย์ต้องหายตัวไปแน่” อัคเรศฮึดฮัด               “ถ้านายเชื่ออย่างนั้น ทำไมไม่แจ้งความเสียล่ะ” หวันยิหวาชักฉุน จ้องคนช่างโวยตาเป๋ง หาเรื่องเต็มที่ “รู้ไหมว่าการที่นายมาบอกพวกเราไม่ได้ช่วยอะไรอาจารย์วีรชัยได้เลย นอกจากทำให้ดุษร้อนใจ ดีไม่ดีถ้าเกิดเรื่อง พวกเรามิต้องเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์อันตรายเหล่านั้นด้วยหรอกหรือ นายไม่รู้จักคิดยังไม่พอ ยังชอบทำท่าหงุดหงิดอีก ถามจริงๆเถอะ นายเป็นญาติฝ่ายไหนของอาจารย์มิทราบ ฮึ”               อัคเรศหน้าจ๋อยลง ดุษฎีเองยังนึกแขยงอารมณ์หวันยิหวาในยามนี้จริงๆ               “เอาน่า อัคเรศคงตกใจไม่ทันคิด เห็นพวกเราสนิทกับอาจารย์เลยรีบมาบอก อีกอย่างอาจารย์หายไปไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ตำรวจไม่รับเรื่องหรอก”               หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วถอนใจเฮือก              “ช่างเหอะ ถือว่าเมื่อกี้เราไม่ได้พูดแล้วกัน แล้วนี่นายจะเอาไงต่อ”               ดุษฎีมองตัวบ้านอีกครั้งหนึ่ง ถ้าอาจารย์หายตัวไปจริง ก็น่าจะมีเงื่อนงำหลงเหลืออยู่ในบ้านบ้าง               “เข้าไปข้างในกัน” เขาสรุป              แววตาอัคเรศมีประกายวับอย่างดีใจต่างจากหวันยิหวาซึ่งเอาแต่ย่นจมูก               “แล้วนายจะเข้าไปยังไง” หล่อนถาม               “เรามีวิธีสิ” ชายหนุ่มขยิบตาให้ทีหนึ่ง หวันยิหวายักไหล่ “ไปกันเถอะ” แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 49 04:33:50 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 49 04:24:19 จากคุณ : คายตรี - [ 5 ส.ค. 49 03:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาอ่านด้วยคนค่ะ  ถึงจะงงอยู่บ้าง จากคุณ : แม่มดจิ๋ว - [ 5 ส.ค. 49 21:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณคายตรี คราวนี้อ่านได้ลื่นไหลดีค่ะ แต่รู้สึกเหมือนจบตอนเร็วจัง ยังอ่านไม่จุใจเลย ไม่เป็นไร จะรออ่านตอนหน้าแล้วกันนะคะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 5 ส.ค. 49 22:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม ว่าจะถือหางคนเคียนผ้าขาวม้าพอดีเลย หยุดสู้กันซะก่อน ขอบคุณที่เอาความรู้มาฝากค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 5 ส.ค. 49 23:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รูปราชสีห์ที่หาได้ จากคุณ : คายตรี - [ 6 ส.ค. 49 12:30:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บัณฑูรราชสีห์ แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 49 12:53:52 จากคุณ : คายตรี - [ 6 ส.ค. 49 12:47:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กาฬสิงหราช แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 49 12:53:15 จากคุณ : คายตรี - [ 6 ส.ค. 49 12:48:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ติณสีหราช แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 49 12:51:52 จากคุณ : คายตรี - [ 6 ส.ค. 49 12:49:14 ]