แสนอเนจอนาถหนอชาติภพ
กลบหน้าคือดินต่ำที่ย่ำเหยียบ
เคยเผยอเอาฟ้ามาเทียมเทียบ
เปรียบสวรรค์ชั้นพรหมนั้นวิมานเธอ
ครั้นชีพวายมลายวางร่างฝากหล้า
ค่าเท่าผงธุลีเช่นนี้เสมอ
เปลืองเปล่าฝันสูงส่งไฉนใฝ่ละเมอ
เลอเลิศล้วนคือความดีที่เธอทำ
เหมาสมมุติชาติเผ่าพันธุ์นั้นล้ำเลิศ
เกิดทะนงหลงตนจนเหลิงถลำ
แท้ล้วนเท้าติดดินไปชดใช้กรรม
ต่ำต้อยดุจส่ำสัตว์ชัฏเถื่อนไพร
ฤาวิเศษที่เป็นมนุษย์ดุจเจ้าโลก
โบกแค่มือก็สะท้านโลกหวั่นไหว
สรรพสิ่งทั่วทั้งหล้าเป็นข้าไป
ให้มนุษย์บ่งการผลาญทำลาย
นับวันยิ่งหยิ่งทะนงหลงลืมสิ้น
กลิ่นดินเคยเหยียบย่างจืดจางหาย
ราวเลอเลิศเชิดชูค่าอย่างท้าทาย
หมายครอบครองทั้งดินฟ้าจรัสกาล
เฝ้างมงายเมามายฝันอันเพ้อพร่ำ
ร่ำเรียกหาดุจน้ำผึ้งซึ่งฉ่ำหวาน
ติดค้างใจในเสน่ห์หล้าชั่วกาละนาน
ปานว่าจักยืนยงคงนิรันดร์
แท้ร่างกายคือธาตุสี่ที่เกิดก่อ
พอชีพวางร่างมลายสลายฝัน
เคยยิ่งใหญ่ไหวโลกหล้าค่าเท่ากัน
ปันเลือดเนื้อเพื่อพลีธุลีดิน.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๐๑.๐๗ นาฬิกา ๕ สิงหาคม ๒๕๔๙
จากคุณ :
huaboonsan 
- [
7 ส.ค. 49 13:16:42
]
แค่กากผงธุลี
